Uit elkaar gaan of nog eens proberen

Kleine disclaimer: De titel kan ik helaas niet meer veranderen. Ik bedoelde niet te zeggen dat ik serieus twijfel aan mijn keuze. Maar soms zijn er momenten dat ik dat wel doe. Dat maakt me alleen maar een mens. En naïef, maargoed, dat is inmiddels bekend.

Zes jaar geleden ontmoette ik de vader van mijn kind. In het begin woonden we erg snel samen, waardoor er struggles waren maar dit hebben we samen weten te overwinnen. Inmiddels hebben we een zoontje van 3.

Na mijn bevalling kwam onze relatie onder druk te staan. Logisch ook na zo'n grote verandering, maar waar ik vooral tegenaan liep was dat ik een pittig herstel had van de bevalling en mijn partner eigenlijk snel zijn leven weer oppakte; rondjes op de motor rijden, bij vrienden langs, er even tussenuit. Daar had hij veel behoefte aan gaf hij aan alleen kon ik dat niet omdat ik en veel pijn had en borstvoeding gaf, waardoor er veel op mijn schouders kwam. Hier hebben we nieuwe afspraken over gemaakt en toen is het wel weer goed gekomen. Totdat mijn partner woedeaanvallen kreeg, wat na de derde keer een grens overging voor mij. We zijn toen uit elkaar gegaan. Hij bleef in zijn koopwoning (staat op zijn naam) en ik kreeg een huurwoning. Al heel snel kreeg hij een nieuwe vriendin, die al snel bij hem introk, binnen twee weken, met haar kind. Ons zoontje is toen veel te snel aan haar voorgesteld en zij woonde daar, dus als ons zoontje een weekend bij zijn vader was, was zij daar ook. Mijn zoontje was daar erg van van streek. Ons uit elkaar gaan veranderde snel in een ''vechtscheiding'', mede doordat ons zoontje niet meer dan 1 nacht bij zijn vader kon blijven slapen, omdat hij nog maar 1,5 was en mijn partner het daar niet mee eens was.

Fast forward, die relatie hield geen stand, partner en ik kwamen weer bij elkaar en dat liep eigenlijk hartstikke goed. Ik nam verantwoordelijkheid voor fouten die ik had gemaakt. Hij deed dat eigenlijk niet, in zijn ogen lag alles aan mij. Ik had dat toen al als een grote rode vlag moeten zien maar negeerde het. Als hij even ruimte nodig had, ging hij naar zijn eigen huis en ik vond dit ook fijn. Eenmaal een jaar verder, woonde hij eigenlijk praktisch in mijn huurappartement omdat we altijd bij mij waren met zijn drieën. Happy family, zou je denken. Ik hoopte op een huwelijksaanzoek toen we twee weken naar Italië gingen. Dit gebeurde echter maar niet, en teleurgesteld begon ik het gesprek hierover met mijn partner. Hij reageerde laconiek en zei: ''Ga je nu elke vakantie smachtend afwachten tot ik je vraag?''. Dit voelde echt aan als een dolk in mijn hart en was enorm kwetsend.

Toen de man van mijn nichtje onverwachts overleed, maakte dat veel indruk op me. Ik besefte me dat het leven zo voorbij kan zijn en dat als mijn partner iets zou overkomen, ik met niets achter zou blijven. We waren immers niet getrouwd en hadden geen samenlevingscontract, we woonden nog steeds apart van elkaar. Ik begon nog eens het gesprek over samenwonen en trouwen. Mijn partner zei dit absoluut niet te willen en er niet mee bezig te zijn. Dat hij het fijn vind om apart van elkaar te wonen en er rekening mee houd dat we misschien wel weer uit elkaar gaan! Dit kwam totaal onverwachts voor mij; we hadden het vaker gehad over trouwen en het er serieus over gehad, wat voor soort bruiloft we dan zouden willen etcetera. Ook zei hij misschien wel nooit te willen trouwen en misschien ook wel geen kinderen meer te willen. Ik stond echt perplex. Hij vond het wel prima zo, latten en naar zijn eigen huis kunnen wanneer hij dat wil. Hij is de vrije vogel in de relatie. Hij gaat alleen naar verjaardagen van vrienden en ik blijf dan thuis met ons zoontje. Hij zou niet met het idee komen om oppas te regelen en samen te gaan. Het ergste is nog, dat ik het meeste betaalde van de boodschappen en hij erg moeilijk deed als ik vroeg of hij ook wat wilde betalen. Zelfs als het om kleding of schoenen ging voor ons kind. Het balletje ging steeds meer rollen bij mij, en ik dacht, ja, dit is wel erg makkelijk zo voor hem.. Ik ben met ons kind thuis als hij ergens naartoe wilt, hij gaat naar zijn eigen huis als het even niet zo ''gezellig'' is tussen ons, zoals hij dat zelf zegt, ik draag de kosten voor boodschappen en ons kind en hij heeft alle vrijheid van de wereld. Ik heb voor mijn verjaardag afgelopen april niet eens een verjaardagscadeautje van hem gehad. Helemaal niks, noppes, nada. Ik kan me niet eens meer herinneren of hij me gefeliciteerd heeft. Op zijn verjaardag heb ik een verassingsfeestje georganiseerd, een bbq, dure cadeau's gehaald, vrienden uitgenodigd. En ik krijg helemaal niks. Op vaderdag ben ik een hele middag aan het knutselen geweest met ons zoontje om iets leuks voor mijn partner te maken, en toen kwam ik er later achter dat hij met een vriendin van me een broodje heeft gegeten, terwijl hij dus ook bij ons had kunnen zijn, bij zijn gezin. Ik ben hier kapot van, in de war, teleurgesteld, gekwetst. Ik had alles zo anders voor me gezien. En af en toe denk ik nog, ja, moet ik het niet nog proberen? Moeten we niet in relatietherapie? Maar anderzijds vind ik dat ik zoveel beter verdien. Iemand die echt voor me gaat.

Ik heb de relatie verbroken. En gezegd dat ik samen wil zijn met iemand die ook echt bij mij wil zijn. Bij zijn gezin. Die voor me gaat en me waardeert. Ik stop al mijn tijd en energie in de relatie maar krijg het niet terug. Omdat ik een loyaal persoon ben, is deze beslissing heel moeilijk voor me. Toen we weer samen kwamen, beloofde ik mezelf om het nooit meer zo ver te laten komen. Maar nu duwt hij me zo weg, gaat hij zo zijn eigen gang, zonder rekening te houden met mij, dat ik geen keus heb voor mijn gevoel. En ook dat doet pijn en voelt als verraad aan mezelf.

Pfoe. Iemand tips? Hulp? Advies?

Magpie schreef: ↑

16-07-2024 17:58

Wat een ongelofelijke puinbak maken jullie ervan zeg. Niet erg prettig voor jullie kind, die kiest hier niet voor he. Hak die knoop door en zorg ervoor dat kind in een stabiele omgeving opgroeit. Jij hebt net zo goed een aandeel als je vriend/ex.

Nouja, puinbak... Zoals je leest is zoontje nu 3 en zijn we inmiddels 1,5 jaar verder sinds de laatste breuk. Ik snap dan ook dat er dingen moeten helen en hij de tijd nam om zich weer open te stellen. Totdat ik begon over het trouwen, hadden we een stabiele relatie, er is geen "puinhoop" geweest. Sinds dat gesprek ging hij vaker weg en nam afstand, wat wel heel onduidelijk was voor zowel ons kind als mij. Ik had echt geen idee want hij had het wel vaak over samenwonen. Hij hield me echt aan het lijntje. Ik denk niet dat je het een puinhoop kan noemen of slecht als je je best doet het te laten werken voor je kind. Was het super naïef van me? Ja. Dat zeker.

Lungo schreef: ↑

16-07-2024 18:01

Het is net als met roken . De zoveelste stop poging lukt .
Je kunt het

Dankjewel doet me goed dit.

nlies schreef: ↑

16-07-2024 18:50

Denk je ook niet dat lungo het niet heel positief bedoelt?(ofwel nogal sarcastisch)

Geen idee, ik ben Lungo niet.

VGM1980 schreef: ↑

16-07-2024 18:42

deze man gaat nooit veranderen, wil jij daar oud mee worden?

Nee, zeker niet. Ik besef me nu dat de titel misleidend is. Ik was erg emotioneel toen ik die typte. Ik heb de knoop echt doorgehakt maar wat ook bij rouwen hoort, is de fases van ontkenning die er af en toe zijn. Het is niet makkelijk om iemand na 6 jaar op te geven, of het beeld dat je van iemand hebt tenminste. Als ik geen kind van hem had gehad, was ik veel eerder bij hem weggegaan. Ik wilde het heel graag laten werken maar daar heb je twee personen voor nodig. Ik had ook even die bevestiging nodig via dit forum dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

NomenNesci0 schreef: ↑

16-07-2024 18:59

Meen je dat nou? Jij hebt ook echt een aandeel en zeker wel dat het een puinhoop is geweest. Het feit dat je dat niet wilt zien, verklaart ook jouw idiote gedrag. Sorry to, maar jij bent deel van deze dynamiek met wel/niet/wel/niet/wel/niet. Het had na de eerste keer voor jou knip en klaar moeten zijn. Dat zijn vader dan ook meteen iemand laat intrekken na 2 weken, nee, daar kan jij niks aan doen. Dat je hem dan vervolgens weer opnieuw in je leven toelaat met zijn gedrag, daar ben jij echt zelf ook onderdeel van en dus van die puinhoop.

Ook iets met hand in eigen boezem en ik hoop voor je dat je nu een gezonder pad gaat bewandelen met keuzes voor jouw leven en dat van je zoontje. Op de vader heb je geen invloed, wel hoe je ermee omgaat.

Hij heeft zo op me ingepraat dat ik dacht dat ik me dingen had verbeeld die niet echt gebeurt waren. Ik heb zelfs bij een psycholoog gelopen. Hij heeft me het gevoel willen geven dat ik gek was en hij zo fantastisch. Kan praten als Brugman. Zelfs na dit alles kwamen er nog mensen naar me toe die zeiden dat ik het weer moest proberen een het mijn kind verschuldigd was. Ik neem zeker verantwoordelijkheid voor mijn eigen aandeel hierin. Maar ik ben keihard voor de gek gehouden.
Dat neemt niet weg dat ik inderdaad die laatste keer keihard weg had moeten rennen. Maar niet iedereen is zo sterk helaas. Ik kan niets anders doen dan nu inderdaad andere keuzes maken en het beste doen voor mijn kind.

Claire45 schreef: ↑

16-07-2024 19:05

Maar je hebt het ons ook wel gemakkelijk gemaakt met zijn karakterschets

Had je echt verwacht dat iemand zou reageren met: houd vol, het komt wel goed, dit zijn nu eenmaal tropenjaren en jullie houden genoeg van elkaar en van jullie kind om dit gewoon te laten werken???

Je hebt het antwoord op je vraag zelf al gegeven door je OP te schrijven. Zo’n man wil helemaal niemand, zelfs jíj niet (en jij hebt een kind met hem).

Sterkte

Haha, ik bedoelde het ook niet sarcastisch hoor, juist fijn die reacties. Hij heeft me zo erg het gevoel gegeven dat ik het me allemaal verbeelde en het aan mij lag. Nu weet ik wel dat ik echt alles eraan heb gedaan om het te laten werken.

VGM1980 schreef: ↑

16-07-2024 19:02

Dat begrijp ik, in dezelfde situatie gezeten (alleen geen kind)

Wissewis schreef: ↑

16-07-2024 19:20

Aan de manier waarop hij handelt zou je bijna denken dat hij nog ergens een 2de partner heeft.
Ja mocht nooit mee naar feestjes en dergelijke ... Als vader wil je toch net trots op je kind zijn en dat tonen aan iedereen?

Hier en daar heb ik wel gehoord dat hij regelmatig met mijn vriendin te zien was, vriendin loog daar ook een keer over. Die vriendschap is dus ook voorbij. Ik heb geen idee of er iets speelt en wil het eigenlijk ook niet weten. Vandaar dat ik emotioneel gezien ook niet heel happy ben en het even van me af wilde typen. Mijn onderbuikgevoel is in ieder geval heel duidelijk.

Zijn reden om mij niet mee te nemen naar verjaardagen van zijn vrienden, was omdat ons kind dan op bed lag. Maar oppas regelen deed hij ook niet. Als we ergens heen gingen met zijn drieën nam hij het liefst nog iemand mee. Superraar allemaal. Misschien vond hij me gewoon niet leuk als persoon. Zijn ouders zijn gek op me en vinden het oprecht heel jammer.

Ik heb een hoop te verwerken, emotioneel gezien en voel een enorme opluchting maar ook enorm veel verdriet. Dat loopt soms door elkaar heen. Ik weet dat zowel ik als mijn kind beter af zijn op deze manier maar dat maakt de pijn niet minder en de soms ongelooflijk irrationele gedachtes.

Claire45 schreef: ↑

16-07-2024 19:54

Denk je dat er iets speelt tussen jouw vriendin en hem, bedoel je dat?

Sowieso: altijd je onderbuikgevoel volgen!

Ik dacht van niet, totdat hij een broodje eten met haar boven een broodje eten met ons verkoos. Mijn vriendin kwam een uur later bij me langs en heeft er helemaal niks over gezegd. Noppes nada. Ze deed ook helemaal zenuwachtig enzo. Later hoorde ik van mijn ex dat ze dus een broodje hadden gegeten samen en dat ze het eigenlijk niet aan me wilde vertellen. Sindsdien vallen er puzzelstukjes in elkaar en voelt het echt totaal niet okee.

Het boeit me nu ook niet zoveel meer. Ik heb het contact met haar verbroken omdat ze erover loog, meerdere malen, en wat hij doet moet hij zelf weten, we zijn immers uit elkaar. Ik focus me er liever op dat het contact met mijn ex goed blijft, voor ons kind.

Magpie schreef: ↑

16-07-2024 21:41

Vreemd dat je daar nu pas mee op de proppen komt, maar zal wel aan mij liggen.

Het was al een erg lang bericht en wil ook niet dat het verhaal herkent wordt door iemand uit mijn omgeving. En buiten dat is het niet iets dat een vaststaand feit is , of er wel of niet iets speelt, daar heb ik geen idee van.

Magpie schreef: ↑

16-07-2024 21:41

Vreemd dat je daar nu pas mee op de proppen komt, maar zal wel aan mij liggen.

Dit staat trouwens gewoon in mijn openingsbericht...? Ik snap je niet helemaal.