Uit elkaar gaan of nog eens proberen

Kleine disclaimer: De titel kan ik helaas niet meer veranderen. Ik bedoelde niet te zeggen dat ik serieus twijfel aan mijn keuze. Maar soms zijn er momenten dat ik dat wel doe. Dat maakt me alleen maar een mens. En naïef, maargoed, dat is inmiddels bekend.

Zes jaar geleden ontmoette ik de vader van mijn kind. In het begin woonden we erg snel samen, waardoor er struggles waren maar dit hebben we samen weten te overwinnen. Inmiddels hebben we een zoontje van 3.

Na mijn bevalling kwam onze relatie onder druk te staan. Logisch ook na zo'n grote verandering, maar waar ik vooral tegenaan liep was dat ik een pittig herstel had van de bevalling en mijn partner eigenlijk snel zijn leven weer oppakte; rondjes op de motor rijden, bij vrienden langs, er even tussenuit. Daar had hij veel behoefte aan gaf hij aan alleen kon ik dat niet omdat ik en veel pijn had en borstvoeding gaf, waardoor er veel op mijn schouders kwam. Hier hebben we nieuwe afspraken over gemaakt en toen is het wel weer goed gekomen. Totdat mijn partner woedeaanvallen kreeg, wat na de derde keer een grens overging voor mij. We zijn toen uit elkaar gegaan. Hij bleef in zijn koopwoning (staat op zijn naam) en ik kreeg een huurwoning. Al heel snel kreeg hij een nieuwe vriendin, die al snel bij hem introk, binnen twee weken, met haar kind. Ons zoontje is toen veel te snel aan haar voorgesteld en zij woonde daar, dus als ons zoontje een weekend bij zijn vader was, was zij daar ook. Mijn zoontje was daar erg van van streek. Ons uit elkaar gaan veranderde snel in een ''vechtscheiding'', mede doordat ons zoontje niet meer dan 1 nacht bij zijn vader kon blijven slapen, omdat hij nog maar 1,5 was en mijn partner het daar niet mee eens was.

Fast forward, die relatie hield geen stand, partner en ik kwamen weer bij elkaar en dat liep eigenlijk hartstikke goed. Ik nam verantwoordelijkheid voor fouten die ik had gemaakt. Hij deed dat eigenlijk niet, in zijn ogen lag alles aan mij. Ik had dat toen al als een grote rode vlag moeten zien maar negeerde het. Als hij even ruimte nodig had, ging hij naar zijn eigen huis en ik vond dit ook fijn. Eenmaal een jaar verder, woonde hij eigenlijk praktisch in mijn huurappartement omdat we altijd bij mij waren met zijn drieën. Happy family, zou je denken. Ik hoopte op een huwelijksaanzoek toen we twee weken naar Italië gingen. Dit gebeurde echter maar niet, en teleurgesteld begon ik het gesprek hierover met mijn partner. Hij reageerde laconiek en zei: ''Ga je nu elke vakantie smachtend afwachten tot ik je vraag?''. Dit voelde echt aan als een dolk in mijn hart en was enorm kwetsend.

Toen de man van mijn nichtje onverwachts overleed, maakte dat veel indruk op me. Ik besefte me dat het leven zo voorbij kan zijn en dat als mijn partner iets zou overkomen, ik met niets achter zou blijven. We waren immers niet getrouwd en hadden geen samenlevingscontract, we woonden nog steeds apart van elkaar. Ik begon nog eens het gesprek over samenwonen en trouwen. Mijn partner zei dit absoluut niet te willen en er niet mee bezig te zijn. Dat hij het fijn vind om apart van elkaar te wonen en er rekening mee houd dat we misschien wel weer uit elkaar gaan! Dit kwam totaal onverwachts voor mij; we hadden het vaker gehad over trouwen en het er serieus over gehad, wat voor soort bruiloft we dan zouden willen etcetera. Ook zei hij misschien wel nooit te willen trouwen en misschien ook wel geen kinderen meer te willen. Ik stond echt perplex. Hij vond het wel prima zo, latten en naar zijn eigen huis kunnen wanneer hij dat wil. Hij is de vrije vogel in de relatie. Hij gaat alleen naar verjaardagen van vrienden en ik blijf dan thuis met ons zoontje. Hij zou niet met het idee komen om oppas te regelen en samen te gaan. Het ergste is nog, dat ik het meeste betaalde van de boodschappen en hij erg moeilijk deed als ik vroeg of hij ook wat wilde betalen. Zelfs als het om kleding of schoenen ging voor ons kind. Het balletje ging steeds meer rollen bij mij, en ik dacht, ja, dit is wel erg makkelijk zo voor hem.. Ik ben met ons kind thuis als hij ergens naartoe wilt, hij gaat naar zijn eigen huis als het even niet zo ''gezellig'' is tussen ons, zoals hij dat zelf zegt, ik draag de kosten voor boodschappen en ons kind en hij heeft alle vrijheid van de wereld. Ik heb voor mijn verjaardag afgelopen april niet eens een verjaardagscadeautje van hem gehad. Helemaal niks, noppes, nada. Ik kan me niet eens meer herinneren of hij me gefeliciteerd heeft. Op zijn verjaardag heb ik een verassingsfeestje georganiseerd, een bbq, dure cadeau's gehaald, vrienden uitgenodigd. En ik krijg helemaal niks. Op vaderdag ben ik een hele middag aan het knutselen geweest met ons zoontje om iets leuks voor mijn partner te maken, en toen kwam ik er later achter dat hij met een vriendin van me een broodje heeft gegeten, terwijl hij dus ook bij ons had kunnen zijn, bij zijn gezin. Ik ben hier kapot van, in de war, teleurgesteld, gekwetst. Ik had alles zo anders voor me gezien. En af en toe denk ik nog, ja, moet ik het niet nog proberen? Moeten we niet in relatietherapie? Maar anderzijds vind ik dat ik zoveel beter verdien. Iemand die echt voor me gaat.

Ik heb de relatie verbroken. En gezegd dat ik samen wil zijn met iemand die ook echt bij mij wil zijn. Bij zijn gezin. Die voor me gaat en me waardeert. Ik stop al mijn tijd en energie in de relatie maar krijg het niet terug. Omdat ik een loyaal persoon ben, is deze beslissing heel moeilijk voor me. Toen we weer samen kwamen, beloofde ik mezelf om het nooit meer zo ver te laten komen. Maar nu duwt hij me zo weg, gaat hij zo zijn eigen gang, zonder rekening te houden met mij, dat ik geen keus heb voor mijn gevoel. En ook dat doet pijn en voelt als verraad aan mezelf.

Pfoe. Iemand tips? Hulp? Advies?

Magpie schreef: ↑

16-07-2024 22:04

Excuus! Overheen gelezen.

Okee, geeft niet!