Vader grijpt mijn dochtertje bij haar haren.

Hoi allemaal,

Heel graag wil ik mijn verhaal delen met meer mensen. Met vrienden durf ik het er niet over te hebben omdat ik me teveel schaam.

VOrige week waren we een midweekje weg met de familie. Mijn moeder, broertje, zijn vriendin en hun kinderen en ik met mijn dochtertje.
Mijn dochtertje is, al zeg ik het zelf oprecht, gewoon een makkelijk kind dat prima luistert. Ze is wel een actief kind dat beweging nodig heeft. SOms, als ze moe is, dan is ze wat heftiger in haar emoties. Ze kan dan wat langer blijven hangen in verdriet, maar ook in blijdschap en soms in boosheid. Ik weet precies hoe ik met zo’n moment (wat gemiddeld eens per 3 maanden voorkomt) om moet gaan. Ik stel grenzen, maar sus haar ook en dan valt ze daarna vrij rap in slaap. Op de eerste avond op vakantie had ze zo’n moment. Ze was duidelijk oververmoeid, moest naar bed maar wilde nog opblijven. DAt mocht niet van mij, waarop ze boos reageerde. Ze liet de stoel omvallen en riep ‘ wat een stomme dag!’. DAarna bleef ze huilen en pakweg 10 minuten boos zijn omdat ze moest slapen. Ik heb haar daarna op bed gelegd. Maar, terwijl ik haar op bed legde, hoorde ik mijn vader en familie fluisteren. Mijn vader zei dingen als ‘ik zou haar een pak voor de broek geven’. ‘Ik zou het anders doen’ etc. Dat vond ik al erg vervelend, dat er achter mijn rug om over mijn aanpak werd gefluisterd. Helemaal omdat dit een punt is wat eerder terug is gekomen. Mijn vader vindt dat ik, als ze zo boos is, strenger moet zijn. Dat een kind onderdrukt moet worden en moet weten wie de baas is. Ik echter, stel zeker grenzen (geen mensen slaan, geen dingen kapot maken, geen grote mond), maar van mij mag ze ook even gewoon voelen wat ze voelt. Juist als ze zo in die emotie zit helpt het niet om tegen haar te schreeuwen of erin mee te gaan.
Mijn dochter was weer inmiddels weer rustig, ik liep terug naar de kamer en vroeg waarom ze over mijn opvoeding fluisterden. Mijn vader begon te vertellen, maar had zeer duidelijk al alcohol gedronken. En dat triggerde mij. De afgelopen jaren kan ik wel stellen dat mijn vader een probleem met drank heeft. Hij drinkt, verbergt blikken bier voor mijn moeder, valt soms om als hij dronken is, heeft op mijn moeders verjaardag de hele avond laveloos op bed gelegen en is al een aantal keren agressief geworden als hij dronken was (gegooid met dingen in de tuin, geschreeuwd, ook tegen mij). Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik altijd bang of gespannen ben als hij drinkt, hij veranderd dan. Zelf vindt hij dat hij geen probleem met alcohol heeft.

Hoe dan ook; hij begon dronken te vertellen dat hij het anders zou doen. Waarop ik door het gefluister van eerder, zijn dronken (en vind ik) afkeurende blik maakten dat ik gewoon even weg moest om rustig te worden in mijn hoofd. Dus ik ging naar buiten. Toen ik terug kwam, na 1 minuut al, hoorde ik mijn broertje schreeuwen “Niet Tanja! (Naam van mijn kind)” . Ik was geschrokken, rende de slaapkamer van mijn dochtertje aan en trof haar daar totaal in paniek, huilend en schreeuwend “waarom doet opa dit? Gaat opa mij doodmaken?”. Plukjes haar vielen uit haar hoofd. Ondertussen hoorde ik op de gang mijn vader en broertje vechten, het blijkt dat mijn broertje mijn vader het huisje uitgezet had. Mijn vader had in zijn boosheid mijn moeder ook nog geduwd voordat hij mijn dochtertje bij haar haren had gegrepen.
Mijn eerste instinct was om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik daarmee alles nog erger zou maken voor mijn dochtertje. Mijn vader was al vertrokken, mijn broertje ging achter hem aan om te kijken of alles wel ok met hem was (en hij zichzelf bv niks aan zou doen). Toen de rust iets teruggekeerd was heb ik gehoord wat er gebeurde; toen ik even weg was ging het gesprek blijkbaar nog over mijn dochtertje. Mijn dochtertje hoorde dat, kwam naar buiten en zei dat ze het niet leuk vond dat er over haar gepraat werd. Toen heeft mijn vader, die al boos en dronken was, haar bij haar haren gegrepen en terug de slaapkamer in getrokken. Tegelijkertijd wilde mijn broertje mijn dochtertje beschermen, en heeft hij mijn vader weggetrokken.

De volgende dag was mijn prioriteit om mijn dochter zich veilig te laten voelen. Sochtends begon ze er weer over, maar nadat ik uitgelegd heb dat opa haar geen pijn wilde doen leek ze dit te geloven en heeft ze de rest van de dag met haar neefjes en nichtjes gespeeld. AL met al lijkt zij het vrij snel weer te zijn vergeten.

Maar ik kan het niet vergeten. Het is al de derde keer dat mijn vader zo bozig doet tegen mijn dochter, maar de eerste keer dat hij haar daadwerkelijk pijn doet. Hij zegt dat hij getriggerd wordt door haar boze gedrag. Maar ik vindt het onvergeeflijk dat hij haar bij haar haren gegrepen heeft, ook op zon manier dat er plukjes haren uit haar hoofd vielen.

Voor nu wil ik mijn vader niet meer alleen bij mijn dochter. Maar ik ben überhaupt huiverig om haar bij hem in de buurt te hebben, ook als ik erbij ben. Ik ben vooral heel boos en verdrietig. Ik weet niet hoe ik hem dit moet vergeven. Ik gun mijn dochter vooral een lieve en betrokken opa, bij wie ze veilig is, ook als hij een biertje op heeft. Ik weet niet goed hoe ik nu verder moet. Ik heb al een gesprek met hem gehad hierover, waarin hij wel gezegd heeft dat hij dit absoluut niet gewild heeft. Ik blijf alleen maar telkens dat beeld van mijn dochtertje zien, haar verdriet. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk vooral mijn verhaal kwijt.. Alvast bedankt voor jullie reacties!

Gister heb ik weer een tijdje met mijn moeder geappt, in de hoop haar in ieder geval ervan te kunnen overtuigen dat geweld of uberhaupt het tikken van je kind not done is. Laten zien dat het strafbaar is, uitgelegd dat wat mijn vader deed strafbaar is en dat als bv de vader van mijn dochtertje ervoor kiest om aangifte te doen, mijn vader een rechtzaak aan de broek heeft hangen.

ik kreeg als reactie dat ze wel weet en ook vindt dat je kind fysiek aanpakken niet kan. Maar dat veel kinderen vroeger opgegroeid zijn met een tik en dat dat niet meer uit te wissen is.

Daarna zei ze dat dit hele gebeuren haar heel veel stress geeft en dat ze zich er eerlijk gezegd niet echt veel raad meer mee weet

Ik snap dat het haar veel stress kost. Maar toch vind ik 'het hele gebeuren' vaag omschreven. Wat kost haar veel stress? dat mijn vader mijn kind pijn heeft gedaan of dat ik boos en verdrietig ben? Nergens voel of hoor ik hierin van haar kant een scherpe veroordeling van zijn gedrag of dat het überhaupt consequenties heeft voor hem, behalve dat ze 'afstandelijk en niet warm' tegen hem doet. Een laffe (sorry, maar dat vind ik) tactiek die ze altijd inzet als hij iets gedaan heeft wat niet kan. Net als toen hij haar hele verjaardag knock-out van de drank heeft geslapen.
Dat haar geduwd heeft is nog niet eens ter sprake gekomen, hij heeft nog niet eens excuus aangeboden!

Het beeld van mijn moeder als sterke, onafhankelijke vrouw begint hierdoor ook nogal te wankelen. Bovenal geeft ze me af en toe dus het gevoel dat ik nogal heftig reageer, ook al zegt ze dat ze me steunt.

In eerste instantie was het ook de bedoeling dat mijn vader mee zou komen gister. Ik zei dat ik dat niet wilde. Dat begreep ze, maar ze vroeg wel of ik het zeker wist. En dat het misschien ook een goede manier was om te zien dat hij echt spijt heeft en het anders wil doen. Dat we dat nu in een veilige setting konden proberen. Toen ik zei dat ik hem zou appen dat ik hem er niet bij wilde hebben zei ze 'maar dan zit IK daar vanavond mee'.

Dreuzel84 schreef: ↑

07-05-2022 22:58

Ik heb het meeste gelezen..

Ik zou afstand houden. Volgens mij moest je als kind/puber behoorlijk op je tenen lopen.

En zelfs nu doe je dat nog, al dan niet onbewust.
Je vader lijkt me niet echt een leuke man. En dat was hij nooit echt. Gaat hij nog veranderen denk je?

Of hij gaat veranderen? om eerlijk te zijn denk ik niet. We hebben na het gebeurde met z'n allen vertelt wat het met ons doet als hij drinkt, dat we zien dat hij verandert. zijn reactie was dat hij niet gaat stoppen met drinken, maar zijn gedrag wel beter wil 'monitoren'. Sterker nog, hij wilde diezelfde dag nog weer een biertje pakken. Heb er een hard hoofd in. Hoewel het me stiekem toch ergens hoop geeft dat m'n moeder zegt dat hij nu al een week niet gedronken heeft.
Maar ik denk eerlijk gezegd dat hij binnenkort gewoon weer begint.

De loyaliteit die ik richting hem voel is vervelend. Ik ben echt helemaal klaar met hem en de dingen die hij gedaan. Toch is er dan heeeeel af en toe dat stemmetje op de achtergrond wat zegt ' ja maar hij houdt wel van je. Denk eens aan al die keren dat hij WEL lief was, denk aan al de dingen die hij voor je gedaan heeft'.

tot nu toe is de woede die ik richting hem voel echter vele malen groter. Ik weet zeker dat dat komt doordat hij mijn dochtertje heeft aangevallen. Ik weet niet of die woede even sterk was geweest als hij bv iets bij mij had gedaan.

Plentyplenty schreef: ↑

08-05-2022 08:09

Je moeder neemt je trouwens totaal niet serieus. Het gaat om haar gevoel en het gevoel van je vader. Ga daar niet meer in mee. Ik zou echt even afstand houden van allemaal en er met iemand over gaan praten.

nou dat gevoel krijg ik idd ook een beetje. Ik heb het idee dat zij het voelt alsof zij 'tussen ons in staat'. Hoewel ze gister wel duidelijk zei dat ze mij steunt, mijn 'kant' kiest. ze appte net nog dat ze mijn gevoel helemaal begrijpt en dat ik gelijk heb. Dat ze denkt dat het belangrijk is dat ik nog een keer met mijn vader praat.

Ik heb het idee dat zij vooral wil dat het weer goed komt, zodat we weer 'een fijne familie kunnen zijn'. Iets waar ik absoluut de behoefte niet aan voel.
En als ik überhaupt weer het gesprek aan ga met hem, dan mag hij dat initiatief nemen. Ik heb dat de eerste keer namelijk gedaan. Sinds het gebeurde heeft hij ook nog geen 1 keer gevraagd hoe het mij of mijn dochtertje gaat.

Thalas schreef: ↑

08-05-2022 08:48

Zolang je vader de ernst van zijn probleem niet ziet of niet wil zien, zal hij inderdaad niet stoppen met alcohol. Je moeder ziet blijkbaar ook niet dat hij alcoholist is, dus hij ervaart ook geen druk vanuit die hoek.

Het is naar dat je moeder stelde 'dat zij ermee zit' toen jij zonder je vader wilde praten. Dat is geen positief signaal. Als je moeder inderdaad gewoon weer verder wil gaan als blije familie, ook zonder dat hij stopt met drinken, heb je kans dat ze 'dit hele gebeuren' af gaat doen als een incident. Dan doe jij straks moeilijk wanneer je je vaders excuses niet wil aanvaarden en zal ze besluiten dat het dus jóuw schuld is dat de familie uit elkaar valt. Want haar man heeft sorry gezegd en jíj wilde ze niet aanvaarden.

Ik zou proberen je moeder te overtuigen van de ernst van de verslaving van haar partner. Hij is alcoholist. Een alcoholist die agressief wordt van drank. En dat is geen ver-van-haar-bedshow, niet iets exotisch dat alleen in bepaalde milieus plaatsvindt; haar partner op familieweekend, zó ziet alcoholisme eruit. Híj is hoe verslaving eruit ziet.

Pas als je moeder dat kan accepteren, zal er echt iets veranderen. Anders gaat ze gewoon op dezelfde voet met hem verder en ben jij degene die uit de familie ligt.

het probleem zit hem denk ik vooral in het feit dat ze wel degelijk ziet dat hij alcoholist is, maar daar geen consequenties aan verbond. Zij was zelfs de eerste binnen onze familie die het woord alcoholist in de mond nam en heeft ons er eigenlijk van moeten overtuigen dat hij een alcoholprobleem heeft. Ze heeft veel moeite met dit alcoholgebruik, ze hebben er ruzies over, ze is er boos over, ze wil amper met hem praten. Kortom; ze erkent dit volledig maar blijft toch in de relatie met hem. Omdat hij 'diep van binnen een goed hart heeft' en ze de 40 jaar huwelijk (nog?) niet weg kan gooien. Ze zei echter wel dat ze er de laatste tijd steeds vaker over nadenkt om bij hem weg te gaan.

Maar idd; ik krijg toch wel sterk de indruk dat ze oprecht mijn gevoel wel begrijpt, maar toch wel hoopt dat het uiteindelijk gewoon goed komt en dat we 'gewoon' verder kunnen. Mijn broer en schoonzus veroordelen het gedrag van mijn vader, maar hebben ook medelijden met hem vanwege zijn issues. Ze hebben, net als ik en mijn moeder, bij hem aangedrongen op therapie. Dat wil hij niet, dus daar ontstaat een patstelling. Ik denk dat het er uiteindelijk op neer zal komen dat iedereen ongemakkelijk samen verder zal gaan en dat wij er bij hangen en af en toe bij verjaardagen aanwezig zullen zijn, mits mijn vader niet drinkt. En dan losse bezoeken met mijn moeder of naar mijn broertje en gezin. En ja, dat is verdrietig. Maar dat is dan niet anders.Als ik mijn dochter en mijzelf maar nooit meer hoef bloot te stellen aan zo'n giftige en onveilige en totaal respectloze situatie heb ik dat er voor over. En het klinkt hard, maar dan moet mijn moeder het maar uitzoeken met mijn vader. Ze is een volwassen vrouw.

even een update: op aandringen van mijn moeder en ook voor mezelf om toch nog te laten weten aan mijn vader hoe ik me voelde, hebben we gebeld. Ik heb hierin gezegd dat ik boos en verdrietig ben, dat ik het beeld van mijn dochtertje niet uit mijn hoofd krijg, dat ik niet snap dat hij zo reageert op de boosheid van mijn dochtertje terwijl hij ZELF degene is die agressief deed en al ruim volwassen is. Dat ik niet begrijp waarom hij zijn eigen opvoeding blijft verheerlijken omdat daarin sprake was van kindermishandeling, dat ik het ook bijzonder vindt dat hij zo dweept met (de opvoeding van) mijn schoonzus, dat ik het gevoel heb dat hij haar meer waardeert en soms liever als dochter zou willen hebben (dat voelt soms daadwerkelijk zo voor mij en doet me pijn). Misschien harde woorden, maar het is hoe ik me voel en hij hield ook geen rekening met mijn dochter en mij.

Ik had gehoopt op een goed gesprek, hij reageerde boos. Zei met stemverheffing 'ik wil niet op afstand ruzie maken maar als het zo moet dan hang ik op'. En hij hing op.

Mijn moeder zei dat hij duidelijk van streek was, mompelde van 'ik sluit me wel voor iedereen af, zodat niemand meer last van me heeft' en vervolgens op de fiets wegging.

En tada; daar komt mijn schuldgevoel en angst weer om de hoek kijken: misschien gaat hij zichzelf nu wel iets aandoen. Ben ik niet te hard tegen hem geweest? had ik bepaalde dingen wel moeten zeggen en was het wel terecht dat ik dat zei? Had ik dit wel mogen zeggen als ik kijk naar alle goede dingen die hij ook voor me heeft gedaan? Hij had net een plantje gekocht voor mijn moeder met een tekstje dat ze een geweldige moeder en oma was, hij probeert het net weer goed te maken en dan doe ik dit.
Dit hierboven is dan mijn gedachtegang.

ik ben echt uitgeput hiervan

en ik weet niet waarom maar ik heb altijd medelijden met hem.. Omdat hij niet gelukkig is, omdat wij niet lief genoeg zijn noem het maar op.

En ik weet dat ik boos zou MOGEN zijn om dat hij begint te schreeuwen en ophangt als ik een keer mijn pijn en boosheid toon. Maar alles wat ik nu voel is angst dat hij zichzelf iets aan doet of dat ik HEM gekwetst heb. maar ik doorzie het nu tenminste. Doorzie dat dit niet klopt en niet gezond is.