Relaties
alle pijlers
Vader grijpt mijn dochtertje bij haar haren.
vrijdag 6 mei 2022 om 13:55
Hoi allemaal,
Heel graag wil ik mijn verhaal delen met meer mensen. Met vrienden durf ik het er niet over te hebben omdat ik me teveel schaam.
VOrige week waren we een midweekje weg met de familie. Mijn moeder, broertje, zijn vriendin en hun kinderen en ik met mijn dochtertje.
Mijn dochtertje is, al zeg ik het zelf oprecht, gewoon een makkelijk kind dat prima luistert. Ze is wel een actief kind dat beweging nodig heeft. SOms, als ze moe is, dan is ze wat heftiger in haar emoties. Ze kan dan wat langer blijven hangen in verdriet, maar ook in blijdschap en soms in boosheid. Ik weet precies hoe ik met zo’n moment (wat gemiddeld eens per 3 maanden voorkomt) om moet gaan. Ik stel grenzen, maar sus haar ook en dan valt ze daarna vrij rap in slaap. Op de eerste avond op vakantie had ze zo’n moment. Ze was duidelijk oververmoeid, moest naar bed maar wilde nog opblijven. DAt mocht niet van mij, waarop ze boos reageerde. Ze liet de stoel omvallen en riep ‘ wat een stomme dag!’. DAarna bleef ze huilen en pakweg 10 minuten boos zijn omdat ze moest slapen. Ik heb haar daarna op bed gelegd. Maar, terwijl ik haar op bed legde, hoorde ik mijn vader en familie fluisteren. Mijn vader zei dingen als ‘ik zou haar een pak voor de broek geven’. ‘Ik zou het anders doen’ etc. Dat vond ik al erg vervelend, dat er achter mijn rug om over mijn aanpak werd gefluisterd. Helemaal omdat dit een punt is wat eerder terug is gekomen. Mijn vader vindt dat ik, als ze zo boos is, strenger moet zijn. Dat een kind onderdrukt moet worden en moet weten wie de baas is. Ik echter, stel zeker grenzen (geen mensen slaan, geen dingen kapot maken, geen grote mond), maar van mij mag ze ook even gewoon voelen wat ze voelt. Juist als ze zo in die emotie zit helpt het niet om tegen haar te schreeuwen of erin mee te gaan.
Mijn dochter was weer inmiddels weer rustig, ik liep terug naar de kamer en vroeg waarom ze over mijn opvoeding fluisterden. Mijn vader begon te vertellen, maar had zeer duidelijk al alcohol gedronken. En dat triggerde mij. De afgelopen jaren kan ik wel stellen dat mijn vader een probleem met drank heeft. Hij drinkt, verbergt blikken bier voor mijn moeder, valt soms om als hij dronken is, heeft op mijn moeders verjaardag de hele avond laveloos op bed gelegen en is al een aantal keren agressief geworden als hij dronken was (gegooid met dingen in de tuin, geschreeuwd, ook tegen mij). Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik altijd bang of gespannen ben als hij drinkt, hij veranderd dan. Zelf vindt hij dat hij geen probleem met alcohol heeft.
Hoe dan ook; hij begon dronken te vertellen dat hij het anders zou doen. Waarop ik door het gefluister van eerder, zijn dronken (en vind ik) afkeurende blik maakten dat ik gewoon even weg moest om rustig te worden in mijn hoofd. Dus ik ging naar buiten. Toen ik terug kwam, na 1 minuut al, hoorde ik mijn broertje schreeuwen “Niet Tanja! (Naam van mijn kind)” . Ik was geschrokken, rende de slaapkamer van mijn dochtertje aan en trof haar daar totaal in paniek, huilend en schreeuwend “waarom doet opa dit? Gaat opa mij doodmaken?”. Plukjes haar vielen uit haar hoofd. Ondertussen hoorde ik op de gang mijn vader en broertje vechten, het blijkt dat mijn broertje mijn vader het huisje uitgezet had. Mijn vader had in zijn boosheid mijn moeder ook nog geduwd voordat hij mijn dochtertje bij haar haren had gegrepen.
Mijn eerste instinct was om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik daarmee alles nog erger zou maken voor mijn dochtertje. Mijn vader was al vertrokken, mijn broertje ging achter hem aan om te kijken of alles wel ok met hem was (en hij zichzelf bv niks aan zou doen). Toen de rust iets teruggekeerd was heb ik gehoord wat er gebeurde; toen ik even weg was ging het gesprek blijkbaar nog over mijn dochtertje. Mijn dochtertje hoorde dat, kwam naar buiten en zei dat ze het niet leuk vond dat er over haar gepraat werd. Toen heeft mijn vader, die al boos en dronken was, haar bij haar haren gegrepen en terug de slaapkamer in getrokken. Tegelijkertijd wilde mijn broertje mijn dochtertje beschermen, en heeft hij mijn vader weggetrokken.
De volgende dag was mijn prioriteit om mijn dochter zich veilig te laten voelen. Sochtends begon ze er weer over, maar nadat ik uitgelegd heb dat opa haar geen pijn wilde doen leek ze dit te geloven en heeft ze de rest van de dag met haar neefjes en nichtjes gespeeld. AL met al lijkt zij het vrij snel weer te zijn vergeten.
Maar ik kan het niet vergeten. Het is al de derde keer dat mijn vader zo bozig doet tegen mijn dochter, maar de eerste keer dat hij haar daadwerkelijk pijn doet. Hij zegt dat hij getriggerd wordt door haar boze gedrag. Maar ik vindt het onvergeeflijk dat hij haar bij haar haren gegrepen heeft, ook op zon manier dat er plukjes haren uit haar hoofd vielen.
Voor nu wil ik mijn vader niet meer alleen bij mijn dochter. Maar ik ben überhaupt huiverig om haar bij hem in de buurt te hebben, ook als ik erbij ben. Ik ben vooral heel boos en verdrietig. Ik weet niet hoe ik hem dit moet vergeven. Ik gun mijn dochter vooral een lieve en betrokken opa, bij wie ze veilig is, ook als hij een biertje op heeft. Ik weet niet goed hoe ik nu verder moet. Ik heb al een gesprek met hem gehad hierover, waarin hij wel gezegd heeft dat hij dit absoluut niet gewild heeft. Ik blijf alleen maar telkens dat beeld van mijn dochtertje zien, haar verdriet. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk vooral mijn verhaal kwijt.. Alvast bedankt voor jullie reacties!
Heel graag wil ik mijn verhaal delen met meer mensen. Met vrienden durf ik het er niet over te hebben omdat ik me teveel schaam.
VOrige week waren we een midweekje weg met de familie. Mijn moeder, broertje, zijn vriendin en hun kinderen en ik met mijn dochtertje.
Mijn dochtertje is, al zeg ik het zelf oprecht, gewoon een makkelijk kind dat prima luistert. Ze is wel een actief kind dat beweging nodig heeft. SOms, als ze moe is, dan is ze wat heftiger in haar emoties. Ze kan dan wat langer blijven hangen in verdriet, maar ook in blijdschap en soms in boosheid. Ik weet precies hoe ik met zo’n moment (wat gemiddeld eens per 3 maanden voorkomt) om moet gaan. Ik stel grenzen, maar sus haar ook en dan valt ze daarna vrij rap in slaap. Op de eerste avond op vakantie had ze zo’n moment. Ze was duidelijk oververmoeid, moest naar bed maar wilde nog opblijven. DAt mocht niet van mij, waarop ze boos reageerde. Ze liet de stoel omvallen en riep ‘ wat een stomme dag!’. DAarna bleef ze huilen en pakweg 10 minuten boos zijn omdat ze moest slapen. Ik heb haar daarna op bed gelegd. Maar, terwijl ik haar op bed legde, hoorde ik mijn vader en familie fluisteren. Mijn vader zei dingen als ‘ik zou haar een pak voor de broek geven’. ‘Ik zou het anders doen’ etc. Dat vond ik al erg vervelend, dat er achter mijn rug om over mijn aanpak werd gefluisterd. Helemaal omdat dit een punt is wat eerder terug is gekomen. Mijn vader vindt dat ik, als ze zo boos is, strenger moet zijn. Dat een kind onderdrukt moet worden en moet weten wie de baas is. Ik echter, stel zeker grenzen (geen mensen slaan, geen dingen kapot maken, geen grote mond), maar van mij mag ze ook even gewoon voelen wat ze voelt. Juist als ze zo in die emotie zit helpt het niet om tegen haar te schreeuwen of erin mee te gaan.
Mijn dochter was weer inmiddels weer rustig, ik liep terug naar de kamer en vroeg waarom ze over mijn opvoeding fluisterden. Mijn vader begon te vertellen, maar had zeer duidelijk al alcohol gedronken. En dat triggerde mij. De afgelopen jaren kan ik wel stellen dat mijn vader een probleem met drank heeft. Hij drinkt, verbergt blikken bier voor mijn moeder, valt soms om als hij dronken is, heeft op mijn moeders verjaardag de hele avond laveloos op bed gelegen en is al een aantal keren agressief geworden als hij dronken was (gegooid met dingen in de tuin, geschreeuwd, ook tegen mij). Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik altijd bang of gespannen ben als hij drinkt, hij veranderd dan. Zelf vindt hij dat hij geen probleem met alcohol heeft.
Hoe dan ook; hij begon dronken te vertellen dat hij het anders zou doen. Waarop ik door het gefluister van eerder, zijn dronken (en vind ik) afkeurende blik maakten dat ik gewoon even weg moest om rustig te worden in mijn hoofd. Dus ik ging naar buiten. Toen ik terug kwam, na 1 minuut al, hoorde ik mijn broertje schreeuwen “Niet Tanja! (Naam van mijn kind)” . Ik was geschrokken, rende de slaapkamer van mijn dochtertje aan en trof haar daar totaal in paniek, huilend en schreeuwend “waarom doet opa dit? Gaat opa mij doodmaken?”. Plukjes haar vielen uit haar hoofd. Ondertussen hoorde ik op de gang mijn vader en broertje vechten, het blijkt dat mijn broertje mijn vader het huisje uitgezet had. Mijn vader had in zijn boosheid mijn moeder ook nog geduwd voordat hij mijn dochtertje bij haar haren had gegrepen.
Mijn eerste instinct was om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik daarmee alles nog erger zou maken voor mijn dochtertje. Mijn vader was al vertrokken, mijn broertje ging achter hem aan om te kijken of alles wel ok met hem was (en hij zichzelf bv niks aan zou doen). Toen de rust iets teruggekeerd was heb ik gehoord wat er gebeurde; toen ik even weg was ging het gesprek blijkbaar nog over mijn dochtertje. Mijn dochtertje hoorde dat, kwam naar buiten en zei dat ze het niet leuk vond dat er over haar gepraat werd. Toen heeft mijn vader, die al boos en dronken was, haar bij haar haren gegrepen en terug de slaapkamer in getrokken. Tegelijkertijd wilde mijn broertje mijn dochtertje beschermen, en heeft hij mijn vader weggetrokken.
De volgende dag was mijn prioriteit om mijn dochter zich veilig te laten voelen. Sochtends begon ze er weer over, maar nadat ik uitgelegd heb dat opa haar geen pijn wilde doen leek ze dit te geloven en heeft ze de rest van de dag met haar neefjes en nichtjes gespeeld. AL met al lijkt zij het vrij snel weer te zijn vergeten.
Maar ik kan het niet vergeten. Het is al de derde keer dat mijn vader zo bozig doet tegen mijn dochter, maar de eerste keer dat hij haar daadwerkelijk pijn doet. Hij zegt dat hij getriggerd wordt door haar boze gedrag. Maar ik vindt het onvergeeflijk dat hij haar bij haar haren gegrepen heeft, ook op zon manier dat er plukjes haren uit haar hoofd vielen.
Voor nu wil ik mijn vader niet meer alleen bij mijn dochter. Maar ik ben überhaupt huiverig om haar bij hem in de buurt te hebben, ook als ik erbij ben. Ik ben vooral heel boos en verdrietig. Ik weet niet hoe ik hem dit moet vergeven. Ik gun mijn dochter vooral een lieve en betrokken opa, bij wie ze veilig is, ook als hij een biertje op heeft. Ik weet niet goed hoe ik nu verder moet. Ik heb al een gesprek met hem gehad hierover, waarin hij wel gezegd heeft dat hij dit absoluut niet gewild heeft. Ik blijf alleen maar telkens dat beeld van mijn dochtertje zien, haar verdriet. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk vooral mijn verhaal kwijt.. Alvast bedankt voor jullie reacties!
zondag 8 mei 2022 om 22:32
Goed gedaan hoor TO... niks om je schuldig over te voelen. Ook niet over de afstand die je zou moeten nemen nu trouwens zoals hier al veel geopperd wordt. Ik zou met allebei zeker een maand niet willen praten om even uit hun invloedsfeer te blijven en het signaal dat dat uitzend kan ook geen kwaad lijkt me.
Lorem Ipsum
zondag 8 mei 2022 om 22:32
Oneens en eens. Het een sluit het ander niet uit he. Het heeft alles met egoisme te maken. Haar angst sussen is voor haar belangrijker dan de veiligheid van haar (klein)dochter bewerkstelligen.Boomvalkje schreef: ↑08-05-2022 20:22Heeft niks met egoisme te maken, maar alles met angst. Zij is bang voor haar man en zijn reacties.
zondag 8 mei 2022 om 23:04
Jeetje Tomatenbakje, wat maak je enorme stappen zeg.
Dat je er nu zo over praat, dat je ziet dat hoe het vroeger bij jullie thuis ging niet normaal was, dat je dit niet hoeft te accepteren van je vader.
Ik vind het enorm knap en dapper dat je dit in zo'n enorm tempo onder ogen kan zien.
Ik vraag me af of je moeder je de steun kan bieden die je zoekt.
Ze is nog niet op het punt dat ze beseft dat dit niet 'zomaar' meer goedkomt. Ze kan de hoop nog niet opgeven.
Haar erkenning van de alcoholisme, haar boosheid en begrip voor jouw gevoel zijn belangrijke dingen.
Maar haar gedrag laat zien dat ze nog niet kan accepteren dat het niet zomaar meer goedkomt.
Net zoals jij tot vorige week nog niet op het punt was dat je kon zien wat je nu ziet.
Ga je nog met je dochter in gesprek over wat er gebeurd is?
Je kan aangeven dat jij ook geschrokken was, en niet meteen wist wat je moest doen, maar dat je nu beseft dat opa haar wel express pijn deed, en dat dat nooit oke is, en hoe ze zich er nu over voelt.
Dat dit niet haar schuld is, omdat mensen inderdaad niet naar over haar horen te praten, en zeker niet mensen van wie ze zoveel houdt.
Troost je kleine mensje nog even, vertel haar hoe goed ze voor zichzelf opkwam. Dat je nu beseft wat opa deed.
Eerlijk zijn over dit soort dingen, erkennen van haar schrik, dat grote mensen foute dingen kunnen doen, ook als ze van je houden, en dat mama soms ook onhandig reageert, kan de mooiste en leerzaamste gesprekken opleveren.
Sterkte, ik vind het echt enorm knap hoeveel stappen je in korte tijd al gezet hebt.
Dat je er nu zo over praat, dat je ziet dat hoe het vroeger bij jullie thuis ging niet normaal was, dat je dit niet hoeft te accepteren van je vader.
Ik vind het enorm knap en dapper dat je dit in zo'n enorm tempo onder ogen kan zien.
Ik vraag me af of je moeder je de steun kan bieden die je zoekt.
Ze is nog niet op het punt dat ze beseft dat dit niet 'zomaar' meer goedkomt. Ze kan de hoop nog niet opgeven.
Haar erkenning van de alcoholisme, haar boosheid en begrip voor jouw gevoel zijn belangrijke dingen.
Maar haar gedrag laat zien dat ze nog niet kan accepteren dat het niet zomaar meer goedkomt.
Net zoals jij tot vorige week nog niet op het punt was dat je kon zien wat je nu ziet.
Ga je nog met je dochter in gesprek over wat er gebeurd is?
Je kan aangeven dat jij ook geschrokken was, en niet meteen wist wat je moest doen, maar dat je nu beseft dat opa haar wel express pijn deed, en dat dat nooit oke is, en hoe ze zich er nu over voelt.
Dat dit niet haar schuld is, omdat mensen inderdaad niet naar over haar horen te praten, en zeker niet mensen van wie ze zoveel houdt.
Troost je kleine mensje nog even, vertel haar hoe goed ze voor zichzelf opkwam. Dat je nu beseft wat opa deed.
Eerlijk zijn over dit soort dingen, erkennen van haar schrik, dat grote mensen foute dingen kunnen doen, ook als ze van je houden, en dat mama soms ook onhandig reageert, kan de mooiste en leerzaamste gesprekken opleveren.
Sterkte, ik vind het echt enorm knap hoeveel stappen je in korte tijd al gezet hebt.
maandag 9 mei 2022 om 08:11
maandag 9 mei 2022 om 11:16
Gatver TO, wat een kutsituatie. Je komt er nu achter dat jouw leven, jouw denkwereld, niet overeen kwam met de objectieve werkelijkheid.
Ik ben 20 jaar verder dan jouw situatie met de nodige therapie achter de rug en ik wil je 1 ding meegeven:
Jij bent niet verantwoordelijk voor het leven van je vader of je moeder (of broertje).
Dat schuldgevoel, die angst dat ze iets overkomt, dat ze niet gelukkig zijn, dat is onderdeel van de conditionering die je jaren hebt gehad. Jij hebt van jongs af aan geleerd dat jij, jouw gedrag, de reden is dat mensen blij of boos zijn. Net zoals jouw dochtertje dat leerde dat weekend. Haar gedrag maakte opa boos en verdrietig. Het was haar schuld, dat is de boodschap die opa gaf. En jij hebt dat bevestigd door hem te verdedigen door te zeggen dat opa het niet expres deed. Dat heb jij ook altijd gehoord en daardoor voel je je nu overbetrokken en verantwoordelijk voor hen.
Maar: jouw moeder is een volwassen vrouw die haar eigen keuzes heeft gemaakt en blijft maken in dit leven, haar leven. Die keuzes van haar hebben jou geen goed gedaan. Jij hoeft niet voor haar te zorgen. Jij moet nu op emotioneel vlak voor jezelf gaan zorgen, want je ouders hebben dat niet gedaan. Jij moet voor jezelf zorgen zodat je een beter ouder voor je eigen kind kan zijn. Je moeder en vader staan er alleen voor in hun eigen levens.
Ik ben 20 jaar verder dan jouw situatie met de nodige therapie achter de rug en ik wil je 1 ding meegeven:
Jij bent niet verantwoordelijk voor het leven van je vader of je moeder (of broertje).
Dat schuldgevoel, die angst dat ze iets overkomt, dat ze niet gelukkig zijn, dat is onderdeel van de conditionering die je jaren hebt gehad. Jij hebt van jongs af aan geleerd dat jij, jouw gedrag, de reden is dat mensen blij of boos zijn. Net zoals jouw dochtertje dat leerde dat weekend. Haar gedrag maakte opa boos en verdrietig. Het was haar schuld, dat is de boodschap die opa gaf. En jij hebt dat bevestigd door hem te verdedigen door te zeggen dat opa het niet expres deed. Dat heb jij ook altijd gehoord en daardoor voel je je nu overbetrokken en verantwoordelijk voor hen.
Maar: jouw moeder is een volwassen vrouw die haar eigen keuzes heeft gemaakt en blijft maken in dit leven, haar leven. Die keuzes van haar hebben jou geen goed gedaan. Jij hoeft niet voor haar te zorgen. Jij moet nu op emotioneel vlak voor jezelf gaan zorgen, want je ouders hebben dat niet gedaan. Jij moet voor jezelf zorgen zodat je een beter ouder voor je eigen kind kan zijn. Je moeder en vader staan er alleen voor in hun eigen levens.
maandag 9 mei 2022 om 12:31
maandag 9 mei 2022 om 13:07
Gisteren belde mijn vader weer, rond 22.00. Of ik toch nog met hem wilde praten, hij wilde me niet zo laten slapen na ‘onze botsing’ van die middag.
Ik heb daar mee ingestemd, ook omdat ik vind dat hij mijn verhaal moet horen. Hij legde uit waarom hij boos ophing. Het overviel hem en hij vond het nogal ‘pittig’ hoe ik mezelf verwoord had, die middag. Hij had het idee en de hoop dat we het vorige week uit hadden gepraat. Ik heb uitgelegd dat dat voor mij niet het geval was.
Waar het op neer komt is dat hij wederom herhaalde dat hij een ‘fout heeft gemaakt waar hij erg veel spijt van heeft’. Dat hij niet denkt en verwacht dat het verdriet bij mijn dochter of mij zomaar uit te wissen is, maar dat hij wel hoopt dat we verder kunnen, samen. Ik heb gezegd dat wij tijd nodig hebben om dit te verwerken. Dat begreep hij. Ik heb gezegd dat, wanneer ik er überhaupt weer klaar voor ben om hem te zien, ik dit eerst alleen wil doen. Niet met Tanja erbij. En ook gezegd dat ALS hij Tanja weer eens ziet op een verjaardag, ik wil dat hij haar absoluut met geen vinger aanraakt. Hij zei toen dat hij zou proberen om dit zo goed mogelijk te doen. Bij het woord ‘proberen’ klapperden mijn oren. Ik zei dat ik alleen akkoord ga met een garantie, proberen is absoluut niet genoeg. Daar ging hij in mee, hij gaf me die garantie. Die garantie was natuurlijk meer om neer te zetten hoe ernstig ik dit vind en hoezeer het vertrouwen geschaadt is, want die garantie daar heb ik natuurlijk geen vertrouwen in momenteel en dat veranderd ook niks aan de zaak.
Verder kwam het gesprek weer op onze verschillen in inzicht van opvoeding. Die zijn gewoon onoverbrugbaar, zoveel is me wel duidelijk. Hij ziet slaan, ‘tikken uitdelen’ als inherent aan de opvoeding. Hij haalde zijn opa aan. Een man die zijn kinderen en kleinkinderen sloeg, soms ook met een riem. Maar, volgens mijn vader, dit met ‘de beste bedoelingen’ deed en zielsveel van zijn kleinkinderen hield. Ik zei hem dat ik het een onvergeeflijk zwaktebod vindt in je opvoeding als je kinderen moet slaan om ze iets te leren of mee te geven. En als een kind boos is, dan moet dat met agressie bestreden worden. ‘Fight fire with fire’, aldus zijn woorden. Hij zei dat hij er niet slechter van geworden was, de tikken van zijn opa. Ik moest hem er aan herinneren dat hij Tanja geen tik voor de broek had gegeven, maar aan haar haren getrokken had en ook dusdanig dat er haren uitvielen.
Ik zei ook dat zijn opvoeding, de opvoeding die hij verheerlijkt, waarin zijn emoties en boosheid met agressie werden onderdrukt, niet erg succesvol geweest zijn omdat hij nu zelf zijn agressie kan beheersen. Op dat argument had hij niet echt een weerwoord. De situatie is gewoon zo dat ik alleen sta binnen mijn familie als het gaat om visie op opvoeden, blijkbaar vinden ze af en toe wat geweld niet eens zo afkeurenswaardig.
Hij zei dat hij ons mist en heel graag wil zien, maar dat heb ik afgehouden. Ik ben er (nog?) niet klaar voor. En ook al was het een eerste goede stap dat HIJ dit keer het initiatief nam om te bellen en te zeggen dat hij het contact wil herstellen, ik kan en wil me hier niet zomaar overheen zetten.
Gisteren vroeg mijn moeder via de app nog hoe het gesprek ging. Dat ze hoopt dat het me wat helpt en de tijd zal het leren. Vanochtend vroeg ze of ik een beetje goed geslapen heb. Ik antwoordde dat ik wel goed geslapen heb maar nog wel wat moe en lusteloos ben. Gevraagd hoe het met haar ging.
Antwoord was dat het wel goed met haar gaat, rustig. Even met huishouden bezig en dan de stad in.
Daarna nog een paar luchtige vragen.
Ik heb het vermoeden dat zij het heel graag achter zich wil laten en denkt en hoopt dat het nu weer goed is. Maar ik ben nog niet zo ver. Ik voel ook boosheid en een drempel richting haar en ik heb geen zin om mee te gaan in haar show alsof alles nu weer goed is. Maar ik ga er ook geen energie meer in steken om mijn gevoelens te delen.
Ik sluit me voorlopig mentaal even af, richt me op mijn dochter en mezelf.
Ik heb daar mee ingestemd, ook omdat ik vind dat hij mijn verhaal moet horen. Hij legde uit waarom hij boos ophing. Het overviel hem en hij vond het nogal ‘pittig’ hoe ik mezelf verwoord had, die middag. Hij had het idee en de hoop dat we het vorige week uit hadden gepraat. Ik heb uitgelegd dat dat voor mij niet het geval was.
Waar het op neer komt is dat hij wederom herhaalde dat hij een ‘fout heeft gemaakt waar hij erg veel spijt van heeft’. Dat hij niet denkt en verwacht dat het verdriet bij mijn dochter of mij zomaar uit te wissen is, maar dat hij wel hoopt dat we verder kunnen, samen. Ik heb gezegd dat wij tijd nodig hebben om dit te verwerken. Dat begreep hij. Ik heb gezegd dat, wanneer ik er überhaupt weer klaar voor ben om hem te zien, ik dit eerst alleen wil doen. Niet met Tanja erbij. En ook gezegd dat ALS hij Tanja weer eens ziet op een verjaardag, ik wil dat hij haar absoluut met geen vinger aanraakt. Hij zei toen dat hij zou proberen om dit zo goed mogelijk te doen. Bij het woord ‘proberen’ klapperden mijn oren. Ik zei dat ik alleen akkoord ga met een garantie, proberen is absoluut niet genoeg. Daar ging hij in mee, hij gaf me die garantie. Die garantie was natuurlijk meer om neer te zetten hoe ernstig ik dit vind en hoezeer het vertrouwen geschaadt is, want die garantie daar heb ik natuurlijk geen vertrouwen in momenteel en dat veranderd ook niks aan de zaak.
Verder kwam het gesprek weer op onze verschillen in inzicht van opvoeding. Die zijn gewoon onoverbrugbaar, zoveel is me wel duidelijk. Hij ziet slaan, ‘tikken uitdelen’ als inherent aan de opvoeding. Hij haalde zijn opa aan. Een man die zijn kinderen en kleinkinderen sloeg, soms ook met een riem. Maar, volgens mijn vader, dit met ‘de beste bedoelingen’ deed en zielsveel van zijn kleinkinderen hield. Ik zei hem dat ik het een onvergeeflijk zwaktebod vindt in je opvoeding als je kinderen moet slaan om ze iets te leren of mee te geven. En als een kind boos is, dan moet dat met agressie bestreden worden. ‘Fight fire with fire’, aldus zijn woorden. Hij zei dat hij er niet slechter van geworden was, de tikken van zijn opa. Ik moest hem er aan herinneren dat hij Tanja geen tik voor de broek had gegeven, maar aan haar haren getrokken had en ook dusdanig dat er haren uitvielen.
Ik zei ook dat zijn opvoeding, de opvoeding die hij verheerlijkt, waarin zijn emoties en boosheid met agressie werden onderdrukt, niet erg succesvol geweest zijn omdat hij nu zelf zijn agressie kan beheersen. Op dat argument had hij niet echt een weerwoord. De situatie is gewoon zo dat ik alleen sta binnen mijn familie als het gaat om visie op opvoeden, blijkbaar vinden ze af en toe wat geweld niet eens zo afkeurenswaardig.
Hij zei dat hij ons mist en heel graag wil zien, maar dat heb ik afgehouden. Ik ben er (nog?) niet klaar voor. En ook al was het een eerste goede stap dat HIJ dit keer het initiatief nam om te bellen en te zeggen dat hij het contact wil herstellen, ik kan en wil me hier niet zomaar overheen zetten.
Gisteren vroeg mijn moeder via de app nog hoe het gesprek ging. Dat ze hoopt dat het me wat helpt en de tijd zal het leren. Vanochtend vroeg ze of ik een beetje goed geslapen heb. Ik antwoordde dat ik wel goed geslapen heb maar nog wel wat moe en lusteloos ben. Gevraagd hoe het met haar ging.
Antwoord was dat het wel goed met haar gaat, rustig. Even met huishouden bezig en dan de stad in.
Daarna nog een paar luchtige vragen.
Ik heb het vermoeden dat zij het heel graag achter zich wil laten en denkt en hoopt dat het nu weer goed is. Maar ik ben nog niet zo ver. Ik voel ook boosheid en een drempel richting haar en ik heb geen zin om mee te gaan in haar show alsof alles nu weer goed is. Maar ik ga er ook geen energie meer in steken om mijn gevoelens te delen.
Ik sluit me voorlopig mentaal even af, richt me op mijn dochter en mezelf.
maandag 9 mei 2022 om 13:52
Ik merk trouwens ook dat ik steeds bozer begin te worden over de 'maar dan zit ik er vanavond weer mee'- opmerking van mijn moeder.
Egoïstisch inderdaad, als dat de eerste respons is op mijn voorstel om mijn vader te appen dat ik hem nog niet wil zien.
Als ik hem omdraai, als mijn dochter zoiets zou zeggen, dan zou ik zeggen 'lieverd, als jij je daar beter bij voelt, dan moet je dat doen. Ik steun je'.
En ook al DENK je misschien wel als eerste 'ojee, dan zit ik daar vanavond weer mee', dan nog is het totaal tactloos om dat als eerste reactie te geven.
Nog een reactie in die trant: op een gegeven moment, nadat mijn moeder en ik het over de situatie hadden (dit was ongeveer 5 dagen na het gebeurde) zei ze 'dit hele gebeuren BEGINT me wel veel stress te kosten'
Waarmee het op mij overkomt alsof het feit dat het zo lang duurt haar stress kost. niet zozeer DAT het gebeurt is, maar wel dat het nog steeds niet opgelost is/ik er nog mee zit.
Egoïstisch inderdaad, als dat de eerste respons is op mijn voorstel om mijn vader te appen dat ik hem nog niet wil zien.
Als ik hem omdraai, als mijn dochter zoiets zou zeggen, dan zou ik zeggen 'lieverd, als jij je daar beter bij voelt, dan moet je dat doen. Ik steun je'.
En ook al DENK je misschien wel als eerste 'ojee, dan zit ik daar vanavond weer mee', dan nog is het totaal tactloos om dat als eerste reactie te geven.
Nog een reactie in die trant: op een gegeven moment, nadat mijn moeder en ik het over de situatie hadden (dit was ongeveer 5 dagen na het gebeurde) zei ze 'dit hele gebeuren BEGINT me wel veel stress te kosten'
Waarmee het op mij overkomt alsof het feit dat het zo lang duurt haar stress kost. niet zozeer DAT het gebeurt is, maar wel dat het nog steeds niet opgelost is/ik er nog mee zit.
maandag 9 mei 2022 om 14:16
verdrietig voor TO en dochter. echter wel erg begrijpelijk vanuit oma. zij moet met opa samen leven en to en kleindochter zijn passanten (als in niet dagelijks in hun leven)Joanjett schreef: ↑08-05-2022 17:13Maandag27
zondag 8 mei 2022 om 16:30
Hoe vervelend ook, je moeder vindt het belangrijker dat je vader gelukkig is, dan dat je dochter zich veilig voelt.
Moeders wil vooral geen gedoe want zij krijgt het op haar bordje. Beetje egoistisch dat zij zichzelf boven welzijn van dochtertje zet.
Watr een verdrietig gedoe voor TO en dochter.
maandag 9 mei 2022 om 14:43
Je ziet het heel helder wat je moeder betreft.... Je vader is een ander verhaal. Dit was geen fout. Geweld is geen fout. Een alcohol verslaving is ook geen eenmalige misser tenslotte. Hij VINDT een bepaalde mate van geweld prima zegt hij tenslotte alwéér. Net zoals hij drinken prima vindt. Deze man beseft helemaal niks hoor behalve dan dat hij zichzelf een beetje heeft laten gaan in zijn eigen beleving waarschijnlijk...
Lorem Ipsum
maandag 9 mei 2022 om 14:47
Dat is denk ik ook zo Tomatenbakje.
Je moeder heeft wat er gebeurd is al opgeruimd in de categorie 'niet tof, maar zo is het nu eenmaal'.
Daar valt blijkbaar veel onder (het alcoholmisbruik, verbale aggressie)
Ze laat ook duidelijk merken dat ze het gevoel heeft dat ze toch niets kan doen om er iets aan te veranderen.
Aan je vader kan ze overigens ook niets veranderen.
Jij bent al verder.
Jij zit in de categorie 'over mijn grens en dit wil ik nooit meer'.
Je hebt ook het gevoel dat je daar invloed op hebt. En beseft dat die invloed ligt bij Jouw besluiten en gedrag. Niet bij je vader.
Ik kan me indenken dat je dit even moet verwerken en hier tijd voor nodig hebt.
Je moeder heeft wat er gebeurd is al opgeruimd in de categorie 'niet tof, maar zo is het nu eenmaal'.
Daar valt blijkbaar veel onder (het alcoholmisbruik, verbale aggressie)
Ze laat ook duidelijk merken dat ze het gevoel heeft dat ze toch niets kan doen om er iets aan te veranderen.
Aan je vader kan ze overigens ook niets veranderen.
Jij bent al verder.
Jij zit in de categorie 'over mijn grens en dit wil ik nooit meer'.
Je hebt ook het gevoel dat je daar invloed op hebt. En beseft dat die invloed ligt bij Jouw besluiten en gedrag. Niet bij je vader.
Ik kan me indenken dat je dit even moet verwerken en hier tijd voor nodig hebt.
maandag 9 mei 2022 om 14:56
Tomatenbakje, je ouders vinden dus dat het nu maar klaar moet zijn. Dat mogen ze vinden, maar jij bent er, terecht, nog niet klaar mee en daar hoef je je niet in te laten opjagen. Houd het contact met allebei wat minder qua frequentie. Ze leggen wel veel druk op jou zo.
Je vader zegt met zijn betoog wat jij wil horen, maar hij zegt óók dat hij jouw mening maar onzin vindt, vergis je niet! Ook weer je reinste manipulatie. Prima als hij het anders ziet en zijn opvoeding fantastisch vindt, maar hij hoeft jou niet te overtuigen. Want jij ziet het anders. Je hoeft helemaal niet met je familie op één lijn te zitten hierover. Zij hebben simpelweg jouw opvoeding te respecteren, ook al zien zij dingen anders.
Ik zou het nog even wat verder afhouden. Je vaders 'ik zal proberen of dat me lukt' zegt natuurlijk alles, alle rest wat hij nog zegt is daarmee eigenlijk van tafel. Laat je niet onder druk zetten, dat is wat ze nu allebei aan het doen zijn, je moeder net zo goed.
Contact nog even op een laag pitje houden is mijn advies. En ook via de app met je moeder.
Je vader zegt met zijn betoog wat jij wil horen, maar hij zegt óók dat hij jouw mening maar onzin vindt, vergis je niet! Ook weer je reinste manipulatie. Prima als hij het anders ziet en zijn opvoeding fantastisch vindt, maar hij hoeft jou niet te overtuigen. Want jij ziet het anders. Je hoeft helemaal niet met je familie op één lijn te zitten hierover. Zij hebben simpelweg jouw opvoeding te respecteren, ook al zien zij dingen anders.
Ik zou het nog even wat verder afhouden. Je vaders 'ik zal proberen of dat me lukt' zegt natuurlijk alles, alle rest wat hij nog zegt is daarmee eigenlijk van tafel. Laat je niet onder druk zetten, dat is wat ze nu allebei aan het doen zijn, je moeder net zo goed.
Contact nog even op een laag pitje houden is mijn advies. En ook via de app met je moeder.
maandag 9 mei 2022 om 14:56
Tomatenbakje, ik heb alleen jouw reacties gelezen. Jij zit al je hele leven in deze situatie, waarschijnlijk was er bij jou ook sprake van kindermishandeling. Het kan confronterend zijn nu je ziet dat het zich bij jou kind herhaalt. Alcohol is echt geen excuus.
Jouw moeder zit al 40 jaar in zo'n situatie. Uit een relatie stappen waarin mishandeling plaats vindt (lichamelijk of psychisch) is heel zwaar en het lukt helaas lang niet iedereen. Zij heeft al die jaren op haar manier geprobeerd er het beste van te maken en zichzelf daarvoor helemaal weggecijferd. En nu dreigt alsnog haar gezin uit elkaar te vallen. Confronterend, maar ook gevolg van eigen keuzes. Jij hoeft daar niets mee, ook geen begrip voor op te brengen. Jij hebt genoeg aan je eigen problemen.
Laat je ouders maar even en richt je op jezelf. Neem afstand van ze, je hoeft de telefoon niet op te nemen als ze bellen. Je gaat je daar schuldig over voelen, je moet immers een patroon doorbreken. Je mag je schuldig voelen, maar weet dat beschermen van jezelf en je eigen kind het belangrijkst is.
Goed dat je professionele hulp voor jezelf zoekt.
Jouw moeder zit al 40 jaar in zo'n situatie. Uit een relatie stappen waarin mishandeling plaats vindt (lichamelijk of psychisch) is heel zwaar en het lukt helaas lang niet iedereen. Zij heeft al die jaren op haar manier geprobeerd er het beste van te maken en zichzelf daarvoor helemaal weggecijferd. En nu dreigt alsnog haar gezin uit elkaar te vallen. Confronterend, maar ook gevolg van eigen keuzes. Jij hoeft daar niets mee, ook geen begrip voor op te brengen. Jij hebt genoeg aan je eigen problemen.
Laat je ouders maar even en richt je op jezelf. Neem afstand van ze, je hoeft de telefoon niet op te nemen als ze bellen. Je gaat je daar schuldig over voelen, je moet immers een patroon doorbreken. Je mag je schuldig voelen, maar weet dat beschermen van jezelf en je eigen kind het belangrijkst is.
Goed dat je professionele hulp voor jezelf zoekt.
maandag 9 mei 2022 om 14:57
Precies. Hij zegt min of meer wat ze wil horen, maar vindt eigenlijk geweld gewoon bij de opvoeding horen. Ik denk niet dat hij oprecht vindt dat hij fout zat.turquasi schreef: ↑09-05-2022 14:43Je ziet het heel helder wat je moeder betreft.... Je vader is een ander verhaal. Dit was geen fout. Geweld is geen fout. Een alcohol verslaving is ook geen eenmalige misser tenslotte. Hij VINDT een bepaalde mate van geweld prima zegt hij tenslotte alwéér. Net zoals hij drinken prima vindt. Deze man beseft helemaal niks hoor behalve dan dat hij zichzelf een beetje heeft laten gaan in zijn eigen beleving waarschijnlijk...
maandag 9 mei 2022 om 15:06
Je moeder is onderdeel van het probleem. Ik zou ook wat meer afstand nemen van haar. Zelfs al is het onbewust, is het ook manipulatie vanuit haar naar jou. Ze doet wat ze altijd al deed: het faciliteren van je vader. Ik heb al jouw reacties gelezen en ik lees echt een schoolvoorbeeld van een gezinsdynamiek met een ouder met verslavings/woede/agressieproblematiek en een andere ouder die dat probleem in stand houdt. Haar belang ligt niet bij jou en je dochter, maar bij je vader en dat ze de situatie in stand wil houden. Ze staat uiteindelijk niet aan jouw kant, zelfs al denkt ze van wel.Tomatenbakje schreef: ↑09-05-2022 13:52Ik merk trouwens ook dat ik steeds bozer begin te worden over de 'maar dan zit ik er vanavond weer mee'- opmerking van mijn moeder.
Egoïstisch inderdaad, als dat de eerste respons is op mijn voorstel om mijn vader te appen dat ik hem nog niet wil zien.
Als ik hem omdraai, als mijn dochter zoiets zou zeggen, dan zou ik zeggen 'lieverd, als jij je daar beter bij voelt, dan moet je dat doen. Ik steun je'.
En ook al DENK je misschien wel als eerste 'ojee, dan zit ik daar vanavond weer mee', dan nog is het totaal tactloos om dat als eerste reactie te geven.
Nog een reactie in die trant: op een gegeven moment, nadat mijn moeder en ik het over de situatie hadden (dit was ongeveer 5 dagen na het gebeurde) zei ze 'dit hele gebeuren BEGINT me wel veel stress te kosten'
Waarmee het op mij overkomt alsof het feit dat het zo lang duurt haar stress kost. niet zozeer DAT het gebeurt is, maar wel dat het nog steeds niet opgelost is/ik er nog mee zit.
maandag 9 mei 2022 om 15:06
TO ik begrijp dat dit veel heeft opgerakeld en dat er heel veel speelt. Maar wat jij nu hoopt te krijgen van je familie gaat niet komen. Hou afstand en zoek alleen contact als jij dat wilt en hoe jij dat wilt. Probeer hen niet te overtuigen of te kijken of zij jou kunnen begrijpen. Zij denken anders over dingen en gaan niet veranderen. Je hebt hem heel duidelijk verteld wat je ervan vindt en dat dit nooit meer mag gebeuren. Dat hebben ze in hun oren geknoopt. Volledig begrip voor jouw opvoedingsstijl en mening zal er niet komen. Dus hou het oppervlakkig tot jij toe bent aan meer contact. En als je hebt gezegd wat je wil zeggen, last het er dan nu bij. Meer gaat er niet komen vanuit hen dus zal je hooguit meer teleurgesteld worden.
maandag 9 mei 2022 om 16:02
Wat je moeder probeert te bewerkstelligen bij jou is dat je dit achter je laat, zodat zij er ook niets meer mee hoeft. Stel dat jij nu geen contact meer met je vader wil, dan is dat voor je moeder bevestiging dat je vader toch wel echt problemen met alcohol en agressie heeft. Dan is dat weggaan ineens iets wat ze misschien wel moet uitvoeren en dat vindt ze vast eng, na bijna 40 jaar op zichzelf gaan wonen en zo. Maar als jij nou gewoon, net als altijd, weer over je hart strijkt en je vader vergeeft, dan hoeft haar leven sowieso niet te veranderen.
Ik zeg niet dat het zo is, maar die weerstand bij je moeder om niet aan jouw kant te gaan staan, kan best zo werken.
Ik zeg niet dat het zo is, maar die weerstand bij je moeder om niet aan jouw kant te gaan staan, kan best zo werken.
maandag 9 mei 2022 om 16:14
Heeeel herkenbaar dit. Ik denk dat een deel van deze generatie kampt met onvermogen om met zulke situaties en feedback/kritiek om te gaan. Dat maakt het zo moeilijk om constructief het gesprek te voeren.Tomatenbakje schreef: ↑08-05-2022 14:32Ik had gehoopt op een goed gesprek, hij reageerde boos. Zei met stemverheffing 'ik wil niet op afstand ruzie maken maar als het zo moet dan hang ik op'. En hij hing op.
Mijn moeder zei dat hij duidelijk van streek was, mompelde van 'ik sluit me wel voor iedereen af, zodat niemand meer last van me heeft' en vervolgens op de fiets wegging.
@hagelslagjes: De moeder van TO gaat haar man echt niet verlaten.
dinsdag 10 mei 2022 om 07:46
Meis, ik leef zo met je mee. Het is heel pijnlijk om opeens onder ogen te zien dat je ouders niet voldoen aan het beeld wat je van ze had. Ik snap heel goed dat je denkt dat het allemaal wel mee viel in je jeugd en latere leven, dat je vader eigenlijk een lieve man is. Niemand wil onder ogen zien dat dit niet een foutje was (zoiets bestaat ook niet bij huiselijk geweld) maar dat dit is wie je vader is. Ik zal eerlijk zijn: voor iemand met een veilige jeugd, is dit verhaal alleen maar met afgrijzen te lezen. Ik weet niet wat verdrietiger is, wat jij hebt moeten meemaken of het feit dat jij zo bent opgegroeid heeft geleid tot dat het heel moeilijk is om helder te zien dat je vader een pleger van (heftig!) huiselijk geweld is.
Ik wil even iets heel duidelijk benoemen. In jouw familie komen alleen maar vicieuze cirkels van huiselijk geweld voor. Wat jouw familie denkt over kinderen fysiek corrigeren, is níét normaal! Jouw moeder heeft níét hetzelfde doel als jij. Het gaat haar om dit achter jullie laten, en het gaat jou om wat het beste is voor je dochter.
Ik weet dat het heel verdrietig is als je (gezins)leven opeens zo verandert. Maar het is nu al veranderd. Je kindje weer blootstellen aan deze man en net doen alsof er niks gebeurd is, gaat die verandering niet ongedaan maken. Jouw vader wil en kan niet veranderen, dat zegt hij ook heel duidelijk. Waarom voel jij dan toch nog die behoefte om hem bij jouw kind te laten?
Ik vind je een lieve, sterke en dappere moeder. Laatste wat ik wil meegeven, is dat ik aangifte zou doen met je kind. Als zij nu het idee krijgt dat huiselijk geweld oke is, zolang je erna maar sorry zegt, kan er nu een onomkeerbaar zaadje in haar geplant worden dat leidt tot een leven vol huiselijk geweld met een toekomstig partner. Maak haar héél duidelijk dat dit serieus is, onvergeeflijk is en dat ook al is het je familie, je dit nooit moet accepteren.
Heel veel sterkte
Ik wil even iets heel duidelijk benoemen. In jouw familie komen alleen maar vicieuze cirkels van huiselijk geweld voor. Wat jouw familie denkt over kinderen fysiek corrigeren, is níét normaal! Jouw moeder heeft níét hetzelfde doel als jij. Het gaat haar om dit achter jullie laten, en het gaat jou om wat het beste is voor je dochter.
Ik weet dat het heel verdrietig is als je (gezins)leven opeens zo verandert. Maar het is nu al veranderd. Je kindje weer blootstellen aan deze man en net doen alsof er niks gebeurd is, gaat die verandering niet ongedaan maken. Jouw vader wil en kan niet veranderen, dat zegt hij ook heel duidelijk. Waarom voel jij dan toch nog die behoefte om hem bij jouw kind te laten?
Ik vind je een lieve, sterke en dappere moeder. Laatste wat ik wil meegeven, is dat ik aangifte zou doen met je kind. Als zij nu het idee krijgt dat huiselijk geweld oke is, zolang je erna maar sorry zegt, kan er nu een onomkeerbaar zaadje in haar geplant worden dat leidt tot een leven vol huiselijk geweld met een toekomstig partner. Maak haar héél duidelijk dat dit serieus is, onvergeeflijk is en dat ook al is het je familie, je dit nooit moet accepteren.
Heel veel sterkte
-
dinsdag 10 mei 2022 om 09:33
Angst.SunShine35 schreef: ↑09-05-2022 18:50Ik ben nog wel benieuwd waarom je dochter na het voorval vroeg: gaat opa mij doodmaken?
Of heb ik deze vraag en antwoord gemist in het verhaal?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
