Vader grijpt mijn dochtertje bij haar haren.

Tomatenbakje vrijdag 6 mei 2022 om 13:55

Hoi allemaal,

Heel graag wil ik mijn verhaal delen met meer mensen. Met vrienden durf ik het er niet over te hebben omdat ik me teveel schaam.

VOrige week waren we een midweekje weg met de familie. Mijn moeder, broertje, zijn vriendin en hun kinderen en ik met mijn dochtertje.
Mijn dochtertje is, al zeg ik het zelf oprecht, gewoon een makkelijk kind dat prima luistert. Ze is wel een actief kind dat beweging nodig heeft. SOms, als ze moe is, dan is ze wat heftiger in haar emoties. Ze kan dan wat langer blijven hangen in verdriet, maar ook in blijdschap en soms in boosheid. Ik weet precies hoe ik met zo’n moment (wat gemiddeld eens per 3 maanden voorkomt) om moet gaan. Ik stel grenzen, maar sus haar ook en dan valt ze daarna vrij rap in slaap. Op de eerste avond op vakantie had ze zo’n moment. Ze was duidelijk oververmoeid, moest naar bed maar wilde nog opblijven. DAt mocht niet van mij, waarop ze boos reageerde. Ze liet de stoel omvallen en riep ‘ wat een stomme dag!’. DAarna bleef ze huilen en pakweg 10 minuten boos zijn omdat ze moest slapen. Ik heb haar daarna op bed gelegd. Maar, terwijl ik haar op bed legde, hoorde ik mijn vader en familie fluisteren. Mijn vader zei dingen als ‘ik zou haar een pak voor de broek geven’. ‘Ik zou het anders doen’ etc. Dat vond ik al erg vervelend, dat er achter mijn rug om over mijn aanpak werd gefluisterd. Helemaal omdat dit een punt is wat eerder terug is gekomen. Mijn vader vindt dat ik, als ze zo boos is, strenger moet zijn. Dat een kind onderdrukt moet worden en moet weten wie de baas is. Ik echter, stel zeker grenzen (geen mensen slaan, geen dingen kapot maken, geen grote mond), maar van mij mag ze ook even gewoon voelen wat ze voelt. Juist als ze zo in die emotie zit helpt het niet om tegen haar te schreeuwen of erin mee te gaan.
Mijn dochter was weer inmiddels weer rustig, ik liep terug naar de kamer en vroeg waarom ze over mijn opvoeding fluisterden. Mijn vader begon te vertellen, maar had zeer duidelijk al alcohol gedronken. En dat triggerde mij. De afgelopen jaren kan ik wel stellen dat mijn vader een probleem met drank heeft. Hij drinkt, verbergt blikken bier voor mijn moeder, valt soms om als hij dronken is, heeft op mijn moeders verjaardag de hele avond laveloos op bed gelegen en is al een aantal keren agressief geworden als hij dronken was (gegooid met dingen in de tuin, geschreeuwd, ook tegen mij). Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik altijd bang of gespannen ben als hij drinkt, hij veranderd dan. Zelf vindt hij dat hij geen probleem met alcohol heeft.

Hoe dan ook; hij begon dronken te vertellen dat hij het anders zou doen. Waarop ik door het gefluister van eerder, zijn dronken (en vind ik) afkeurende blik maakten dat ik gewoon even weg moest om rustig te worden in mijn hoofd. Dus ik ging naar buiten. Toen ik terug kwam, na 1 minuut al, hoorde ik mijn broertje schreeuwen “Niet Tanja! (Naam van mijn kind)” . Ik was geschrokken, rende de slaapkamer van mijn dochtertje aan en trof haar daar totaal in paniek, huilend en schreeuwend “waarom doet opa dit? Gaat opa mij doodmaken?”. Plukjes haar vielen uit haar hoofd. Ondertussen hoorde ik op de gang mijn vader en broertje vechten, het blijkt dat mijn broertje mijn vader het huisje uitgezet had. Mijn vader had in zijn boosheid mijn moeder ook nog geduwd voordat hij mijn dochtertje bij haar haren had gegrepen.
Mijn eerste instinct was om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik daarmee alles nog erger zou maken voor mijn dochtertje. Mijn vader was al vertrokken, mijn broertje ging achter hem aan om te kijken of alles wel ok met hem was (en hij zichzelf bv niks aan zou doen). Toen de rust iets teruggekeerd was heb ik gehoord wat er gebeurde; toen ik even weg was ging het gesprek blijkbaar nog over mijn dochtertje. Mijn dochtertje hoorde dat, kwam naar buiten en zei dat ze het niet leuk vond dat er over haar gepraat werd. Toen heeft mijn vader, die al boos en dronken was, haar bij haar haren gegrepen en terug de slaapkamer in getrokken. Tegelijkertijd wilde mijn broertje mijn dochtertje beschermen, en heeft hij mijn vader weggetrokken.

De volgende dag was mijn prioriteit om mijn dochter zich veilig te laten voelen. Sochtends begon ze er weer over, maar nadat ik uitgelegd heb dat opa haar geen pijn wilde doen leek ze dit te geloven en heeft ze de rest van de dag met haar neefjes en nichtjes gespeeld. AL met al lijkt zij het vrij snel weer te zijn vergeten.

Maar ik kan het niet vergeten. Het is al de derde keer dat mijn vader zo bozig doet tegen mijn dochter, maar de eerste keer dat hij haar daadwerkelijk pijn doet. Hij zegt dat hij getriggerd wordt door haar boze gedrag. Maar ik vindt het onvergeeflijk dat hij haar bij haar haren gegrepen heeft, ook op zon manier dat er plukjes haren uit haar hoofd vielen.

Voor nu wil ik mijn vader niet meer alleen bij mijn dochter. Maar ik ben überhaupt huiverig om haar bij hem in de buurt te hebben, ook als ik erbij ben. Ik ben vooral heel boos en verdrietig. Ik weet niet hoe ik hem dit moet vergeven. Ik gun mijn dochter vooral een lieve en betrokken opa, bij wie ze veilig is, ook als hij een biertje op heeft. Ik weet niet goed hoe ik nu verder moet. Ik heb al een gesprek met hem gehad hierover, waarin hij wel gezegd heeft dat hij dit absoluut niet gewild heeft. Ik blijf alleen maar telkens dat beeld van mijn dochtertje zien, haar verdriet. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk vooral mijn verhaal kwijt.. Alvast bedankt voor jullie reacties!

Marysol dinsdag 10 mei 2022 om 11:24

Pinaco schreef: ↑
09-05-2022 16:14
Heeeel herkenbaar dit. Ik denk dat een deel van deze generatie kampt met onvermogen om met zulke situaties en feedback/kritiek om te gaan. Dat maakt het zo moeilijk om constructief het gesprek te voeren.

@hagelslagjes: De moeder van TO gaat haar man echt niet verlaten.

Dat laatste moet ze zelf weten, maar ze zal dan ook moeten dealen met de consequenties van haar keuze.

Thalas dinsdag 10 mei 2022 om 11:32

Pinaco schreef: ↑
09-05-2022 16:14
Heeeel herkenbaar dit. Ik denk dat een deel van deze generatie kampt met onvermogen om met zulke situaties en feedback/kritiek om te gaan. Dat maakt het zo moeilijk om constructief het gesprek te voeren.

Als mensen zijn opgevoed met het idee dat je bij onmin slaat in plaats van praat, krijg je inderdaad mensen die niet de vaardigheid bezitten om constructief een gesprek te voeren. Heel jammer en verdrietig, maar ook een duidelijk signaal dat deze manier van opvoeden mensen grootbrengt die essentiële intermenselijke vaardigheden missen.

Dahlia74 dinsdag 10 mei 2022 om 11:39

Marysol schreef: ↑
10-05-2022 11:24
Dat laatste moet ze zelf weten, maar ze zal dan ook moeten dealen met de consequenties van haar keuze.

Welke keus ze ook maakt, het heeft altijd consequenties. Als je al zo lang in een patroon zit is eruit stappen met alle onzekerheden van dien heel beangstigend. Daar heb je wel lef voor nodig.

viva-amber dinsdag 10 mei 2022 om 11:45

To, kan er ook voor kiezen om het contact met haar ouders te onderhouden, maar om haar dochter daar nu niet in te betrekken.

This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.

Fizz dinsdag 10 mei 2022 om 12:10

TO, heb je er nog met je broer over gepraat? Heb je aan hem gevraagd wie er nog meer door je vader wordt mishandeld?

Pinaco dinsdag 10 mei 2022 om 12:46

Marysol schreef: ↑
10-05-2022 11:24
Dat laatste moet ze zelf weten, maar ze zal dan ook moeten dealen met de consequenties van haar keuze.

Eens hoor. Ik begrijp best dat je een huwelijk na 40 jaar niet meer beëindigd. Helaas gaat én kiezen voor je huwelijk én 100% achter je dochter staan in dit verhaal niet goed samen.

Louhi dinsdag 10 mei 2022 om 15:27

Een zin van jou die me bij bleef: vroeger was het niet zo erg, ‘maar ik was dan ook geen lastig kind’ …
Een zin waar ik wel een beetje verdrietig van werd. Alsof vervelend zijn een goed excuus is…
Bovendien heb jij op hele jonge leeftijd al geleerd te ‘overleven’, voor jezelf te regelen dat je het minste last had van je vader. En dat was heel braaf doen zoals hij het wilde. Ergens wil je nog steeds de brave dochter zijn. En tegen hem ingaan (waardoor je in jouw beleving ‘ervoor zorgt’ dat hij zo uit z’n plaat gaat) druist erg in tegen hoe je je altijd hebt gedragen richting je ouders.
Maar je bent echt bezig met goede stappen!! Houd vol!! Voor jezelf, je dochter en later eventuele kleinkinderen. Je moeder en broer moeten hun eigen keuzes maken, dat is aan hen

-April- dinsdag 10 mei 2022 om 19:29

Tomatenbakje schreef: ↑
07-05-2022 21:15
dit vind ik een behoorlijk kwetsende vraag. Het is absoluut niet zo dat ik de gevoelens van mijn vader belangrijker vindt dan die van mijn dochter. Ik heb gedaan waarvan ik zelf dacht dat het haar de minste schade zou berokkenen.. Ik vind het prima als anderen dan anders over denken. Maar deze vraag, op deze manier gesteld, vind ik echt onnodig kwetsend.

Vandaag was mijn moeder bij ons. Het was fijn om haar weer te zien. Ze heeft gezellig iets gedaan met mijn dochter, toen mijn dochter buiten aan het spelen was hebben wij het nog even over de situatie gehad (we appen er ook over). Daarin zei ze dat ze me volledig begrijpt in het feit dat ik woest ben en mijn vader voorlopig niet wil zien en dat ik hem niet meer samen met mijn dochter wil zien,nu zelfs niet eens als ik erbij ben. En dat überhaupt, als er ooit sprake zal zijn van elkaar weer zien, dat alleen onder de voorwaarde is dat hij nuchter is en dat ik erbij ben.
Ze steunde me daar volledig in, dat voelt fijn. Ze erkent ook dat hij een alcoholprobleem heeft. Maar ze denkt en gelooft dat hij de afgelopen week niet gedronken heeft. Ze houdt in de gaten of hij wel of niet drinkt door zijn biertjes te tellen. Maar verder stelt ze geen voorwaarden of eisen voor therapie. Ik vermoedt dat ze dus gewoon zo verder wil. Toen ik vroeg of ze niet woest was over wat hij bij mijn dochtertje gedaan had en bij haar (duwen) zei ze 'ja tuurlijk, dat vergeef ik hem nooit. Maar 40 huwelijk wil ik niet zomaar weg gooien.ik hou van die man en ik weet ook hoe hij kan zijn als hij niet drinkt. Hij heeft een goed hart alleen de alcohol verpest het'.
Ik ben zo blij dat IK de keuze heb om mijn dochter en mezelf hier niet langer aan bloot te stellen.

Wat ik verontrustend vond is dat ze zei dat het vroeger 'normaler' was om kinderen bv te slaan. Ze zei dat zij ook wel eens een dreun van haar vader had gehad en dat vroeger eigenlijk alle kinderen zo opgevoed werden. Ook het in de wang knijpen van mijn schoonzus bagatelliseert ze. Dat maakte me wel misselijk en verdrietig, want het voelt daarmee alsof ze ook weer wat bagatelliseert wat mijn vader gedaan heeft. En als er iemand is van wie ik op dit moment steun nodig heb, dan is het van haar. Maar tot mijn schrik merkte ik hier weer dat ik ging twijfelen aan mijzelf: is een tik of af en toe fysieke aanpak in de opvoeding toch normaal en wijk ik af omdat ik dit absoluut niet wil? Ik ben trots op dat ik mijn dochter opvoedt zonder dat fysieke aspect. Net voor het slapengaan zei ze nog dat ze mij de allerliefste moeder van de wereld vindt. Mijn hart breekt dan, het doet bijna pijn hoeveel ik van haar houdt en de gedachte aan wat ze heeft meegemaakt kan ik niet los laten.

Ik vind dat je trots mag zijn op hoe je je dochter opvoedt en dat ook met zelfvertrouwen mag bezien. Je hoeft niet meteen aan jezelf te twijfelen als je moeder iets anders zegt

Want tegelijkertijd vind ik ook dat je moeder heel invoelbare dingen zegt en dat jij dat onnodig zwaar opneemt.

Ik heb zelf vroeger ook weleens klappen gehad van m’n vader. Incidenteel, geen structureel huiselijk geweld ofzo. En dat ging wel verder dan een kneep in de wang. Ook niet altijd met alleen de hand.

Heb nooit verwacht/verlangd dat mijn moeder om die reden haar huwelijk verbreekt. Is toch logisch dat zij decennia lang niet weggooit als zij er nog heil in ziet. Het is haar levenspartner. Daar zou jij niet over moeten oordelen. Ook is het inderdaad zo dat het vroeger gebruikelijker was om meppen uit te delen.

Ik zou haar reactie dus niet opvatten alsof ze jouw ervaring met je vader bagatelliseert. Zij heeft haar ervaring (die ik heel goed kan volgen als persoon die ook weleens een dreun heeft gehad) en jij hebt jouw visie. Kan naast elkaar bestaan zonder elkaar te bagatelliseren

-April- dinsdag 10 mei 2022 om 19:38

Tomatenbakje schreef: ↑
08-05-2022 07:50
Gister heb ik weer een tijdje met mijn moeder geappt, in de hoop haar in ieder geval ervan te kunnen overtuigen dat geweld of uberhaupt het tikken van je kind not done is. Laten zien dat het strafbaar is, uitgelegd dat wat mijn vader deed strafbaar is en dat als bv de vader van mijn dochtertje ervoor kiest om aangifte te doen, mijn vader een rechtzaak aan de broek heeft hangen.

ik kreeg als reactie dat ze wel weet en ook vindt dat je kind fysiek aanpakken niet kan. Maar dat veel kinderen vroeger opgegroeid zijn met een tik en dat dat niet meer uit te wissen is.

Daarna zei ze dat dit hele gebeuren haar heel veel stress geeft en dat ze zich er eerlijk gezegd niet echt veel raad meer mee weet

Ik snap dat het haar veel stress kost. Maar toch vind ik 'het hele gebeuren' vaag omschreven. Wat kost haar veel stress? dat mijn vader mijn kind pijn heeft gedaan of dat ik boos en verdrietig ben? Nergens voel of hoor ik hierin van haar kant een scherpe veroordeling van zijn gedrag of dat het überhaupt consequenties heeft voor hem, behalve dat ze 'afstandelijk en niet warm' tegen hem doet. Een laffe (sorry, maar dat vind ik) tactiek die ze altijd inzet als hij iets gedaan heeft wat niet kan. Net als toen hij haar hele verjaardag knock-out van de drank heeft geslapen.
Dat haar geduwd heeft is nog niet eens ter sprake gekomen, hij heeft nog niet eens excuus aangeboden!

Het beeld van mijn moeder als sterke, onafhankelijke vrouw begint hierdoor ook nogal te wankelen. Bovenal geeft ze me af en toe dus het gevoel dat ik nogal heftig reageer, ook al zegt ze dat ze me steunt.

In eerste instantie was het ook de bedoeling dat mijn vader mee zou komen gister. Ik zei dat ik dat niet wilde. Dat begreep ze, maar ze vroeg wel of ik het zeker wist. En dat het misschien ook een goede manier was om te zien dat hij echt spijt heeft en het anders wil doen. Dat we dat nu in een veilige setting konden proberen. Toen ik zei dat ik hem zou appen dat ik hem er niet bij wilde hebben zei ze 'maar dan zit IK daar vanavond mee'.

Ik vind ook dat je heftig reageert met wat je van je moeder vraagt.
Je zou meer rust hebben als je dit los van elkaar gaat zien. Dus wat er is gebeurd en je moeders houding hierbij.

Je bent een volwassen vrouw. Dus dat je vader je kind iets heeft aangedaan (en daarmee jou dus ook) is een zaak tussen jou en je vader. Je moeder hoeft geen standpunt in te nemen. Ze zit tussen jou en je vader in. Moreel recht aan de ene kant en haar huwelijk aan de andere kant. Natuurlijk geeft dat haar stress. Je kan haar ontlasten door niet van haar te eisen dat ze zich aan jouw kant schaart. Daarmee kan ze je nog steeds steunen.

Ik zou me op haar liefde en steun focussen ipv zoeken naar haar veroordeling van je vader

-April- dinsdag 10 mei 2022 om 19:55

Phloxx schreef: ↑
10-05-2022 07:46
Meis, ik leef zo met je mee. Het is heel pijnlijk om opeens onder ogen te zien dat je ouders niet voldoen aan het beeld wat je van ze had. Ik snap heel goed dat je denkt dat het allemaal wel mee viel in je jeugd en latere leven, dat je vader eigenlijk een lieve man is. Niemand wil onder ogen zien dat dit niet een foutje was (zoiets bestaat ook niet bij huiselijk geweld) maar dat dit is wie je vader is. Ik zal eerlijk zijn: voor iemand met een veilige jeugd, is dit verhaal alleen maar met afgrijzen te lezen. Ik weet niet wat verdrietiger is, wat jij hebt moeten meemaken of het feit dat jij zo bent opgegroeid heeft geleid tot dat het heel moeilijk is om helder te zien dat je vader een pleger van (heftig!) huiselijk geweld is.

Ik wil even iets heel duidelijk benoemen. In jouw familie komen alleen maar vicieuze cirkels van huiselijk geweld voor. Wat jouw familie denkt over kinderen fysiek corrigeren, is níét normaal! Jouw moeder heeft níét hetzelfde doel als jij. Het gaat haar om dit achter jullie laten, en het gaat jou om wat het beste is voor je dochter.

Ik weet dat het heel verdrietig is als je (gezins)leven opeens zo verandert. Maar het is nu al veranderd. Je kindje weer blootstellen aan deze man en net doen alsof er niks gebeurd is, gaat die verandering niet ongedaan maken. Jouw vader wil en kan niet veranderen, dat zegt hij ook heel duidelijk. Waarom voel jij dan toch nog die behoefte om hem bij jouw kind te laten?

Ik vind je een lieve, sterke en dappere moeder. Laatste wat ik wil meegeven, is dat ik aangifte zou doen met je kind. Als zij nu het idee krijgt dat huiselijk geweld oke is, zolang je erna maar sorry zegt, kan er nu een onomkeerbaar zaadje in haar geplant worden dat leidt tot een leven vol huiselijk geweld met een toekomstig partner. Maak haar héél duidelijk dat dit serieus is, onvergeeflijk is en dat ook al is het je familie, je dit nooit moet accepteren.

Heel veel sterkte

Aangifte doen is wellicht juist maar kan dochter nog een trauma erbij geven. Want dat zal binnen het gezin niet zonder slag of stoot gaan.
Dan moet je je erop voorbereiden dat je je ouders (allebei!) misschien daarna nooit meer ziet.

Ik vind dat er altijd behoorlijk lichtvaardig aangifte wordt geadviseerd. Wat wil men dan met vader? Een boete? Taakstraf? Gevangenis? Uitvechten in de rechtszaal met een advocaat wie er moreel gelijk heeft? Met alle gezinstrauma van dien?

Ik zeg niet dat aangifte verkeerd is, maar er zijn ook andere manieren om eea op te lossen. Bijv gevaarlijke situaties uit je leven elimineren zonder er veel woorden aan vuil te maken.
TO kan haar vader zijn exit meedelen en verdergaan met haar leven. Scheelt een boel stress aan pijnlijke telefoontjes die alleen maar meer emoties losmaken.

Anoniem_400536 dinsdag 10 mei 2022 om 20:38

-April- schreef: ↑
10-05-2022 19:38
Ik vind ook dat je heftig reageert met wat je van je moeder vraagt.
Je zou meer rust hebben als je dit los van elkaar gaat zien. Dus wat er is gebeurd en je moeders houding hierbij.

Je bent een volwassen vrouw. Dus dat je vader je kind iets heeft aangedaan (en daarmee jou dus ook) is een zaak tussen jou en je vader. Je moeder hoeft geen standpunt in te nemen. Ze zit tussen jou en je vader in. Moreel recht aan de ene kant en haar huwelijk aan de andere kant. Natuurlijk geeft dat haar stress. Je kan haar ontlasten door niet van haar te eisen dat ze zich aan jouw kant schaart. Daarmee kan ze je nog steeds steunen.

Ik zou me op haar liefde en steun focussen ipv zoeken naar haar veroordeling van je vader

Jeetje April, ik kan me vaak in je woorden vinden, maar vandaag echt niet. Je stelt dat het een zaak is tussen TO en haar vader alsof vader's vrouw geen connectie heeft met TO.

Het is haar móeder en de grootmoeder van het meiske van 6 dat is aangevallen. Natuurlijk mag TO daarvan verwachten dat haar moeder meer doet dan enkel "the cold shoulder" geven en hopen dat het allemaal snel voorbij is (voor zichzelf!). Dat dat alles er helaas niet in zit is wel duidelijk, maar stellen dat TO daar een verkeerde verwachting heeft vind ik heel hard en ben ik het echt niet mee eens.

anoniem_400536 wijzigde dit bericht op 10-05-2022 20:41
Reden: Quote toegevoegd

45.51% gewijzigd

Phloxx dinsdag 10 mei 2022 om 21:19

-April- schreef: ↑
10-05-2022 19:55
Aangifte doen is wellicht juist maar kan dochter nog een trauma erbij geven. Want dat zal binnen het gezin niet zonder slag of stoot gaan.
Dan moet je je erop voorbereiden dat je je ouders (allebei!) misschien daarna nooit meer ziet.

Ik vind dat er altijd behoorlijk lichtvaardig aangifte wordt geadviseerd. Wat wil men dan met vader? Een boete? Taakstraf? Gevangenis? Uitvechten in de rechtszaal met een advocaat wie er moreel gelijk heeft? Met alle gezinstrauma van dien?

Ik zeg niet dat aangifte verkeerd is, maar er zijn ook andere manieren om eea op te lossen. Bijv gevaarlijke situaties uit je leven elimineren zonder er veel woorden aan vuil te maken.
TO kan haar vader zijn exit meedelen en verdergaan met haar leven. Scheelt een boel stress aan pijnlijke telefoontjes die alleen maar meer emoties losmaken.

Niet eens.

Het gaat er niet om wat 'men met vader wil'. Die vader boeit me niks. Aangifte is iets heel anders dan in een rechtszaal met modder gaan gooien.
Het gaat erom dat zo'n klein meisje wordt duidelijk gemaakt dat wat er gebeurd is niet kan, nooit, en dat ze dit nooit hoeft te accepteren van niemand en maar verder gaan met je leven. Ook al is het je opa, of vader, of man. Hier moeten juist woorden aan vuil woorden gemaakt. Dit is hoe vrouwen opgroeien met het idee dat haar man haar heus niet wilde slaan, hij is eigenlijk echt heel lief, en ze had hem ook wel boos gemaakt, hij werd er gewoon heel onzeker en beschermend van etcetera. Dit meisje moet het gevoel krijgen dat het beschermd wordt. Ik zou dit niet onder het kleed vegen..

Ik ben het overigens ook oneens met dat TO geen verwachting van haar moeder mag hebben. Het gaat niet gebeuren, zo veel is wel duidelijk, maar moeder zou TO en kleindochter in bescherming moeten nemen. Ze is haar (groot)moeder!
Als iemand ook maar in de lichtste vorm agressie toonde richting mijn dochter, beet ik zn hand eraf, bij wijze van spreken. Zo groot is die beschermingsdrang. Elk kind verdient die bescherming, ook als ze volwassen zijn.

-

-April- dinsdag 10 mei 2022 om 22:54

K0koro schreef: ↑
10-05-2022 20:38
Jeetje April, ik kan me vaak in je woorden vinden, maar vandaag echt niet. Je stelt dat het een zaak is tussen TO en haar vader alsof vader's vrouw geen connectie heeft met TO.

Het is haar móeder en de grootmoeder van het meiske van 6 dat is aangevallen. Natuurlijk mag TO daarvan verwachten dat haar moeder meer doet dan enkel "the cold shoulder" geven en hopen dat het allemaal snel voorbij is (voor zichzelf!). Dat dat alles er helaas niet in zit is wel duidelijk, maar stellen dat TO daar een verkeerde verwachting heeft vind ik heel hard en ben ik het echt niet mee eens.

Het is ook waar wat je zegt maar als haar moeder haar dat niet levert ga je eraan kapot als je daarop blijft hopen/inzetten

Het huwelijk van de moeder van TO wordt bedreigd als zij de reactie geeft die TO wil. Schat ik zo in.
Dat kan niet van haar verwacht worden. Ookal lijkt het me een goede zaak als niemand met deze man getrouwd is

Wij kunnen wel wat vinden van moeders houding dat ze niet pal achter haar dochter gaat staan (en ja, daar vind ik ook wat van). Maar moeder is er niet mans genoeg voor. En geloof me, in mijn leven heb ik dat soort voorbeelden meer als regel dan als uitzondering gezien. Wat ik TO daarover zou willen meegeven is: laat dat je leven niet ontwrichten.

-april- wijzigde dit bericht op 10-05-2022 23:12

14.92% gewijzigd

-April- dinsdag 10 mei 2022 om 23:05

Phloxx schreef: ↑
10-05-2022 21:19
Niet eens.

Het gaat er niet om wat 'men met vader wil'. Die vader boeit me niks. Aangifte is iets heel anders dan in een rechtszaal met modder gaan gooien.
Het gaat erom dat zo'n klein meisje wordt duidelijk gemaakt dat wat er gebeurd is niet kan, nooit, en dat ze dit nooit hoeft te accepteren van niemand en maar verder gaan met je leven. Ook al is het je opa, of vader, of man. Hier moeten juist woorden aan vuil woorden gemaakt. Dit is hoe vrouwen opgroeien met het idee dat haar man haar heus niet wilde slaan, hij is eigenlijk echt heel lief, en ze had hem ook wel boos gemaakt, hij werd er gewoon heel onzeker en beschermend van etcetera. Dit meisje moet het gevoel krijgen dat het beschermd wordt. Ik zou dit niet onder het kleed vegen..

Ik ben het overigens ook oneens met dat TO geen verwachting van haar moeder mag hebben. Het gaat niet gebeuren, zo veel is wel duidelijk, maar moeder zou TO en kleindochter in bescherming moeten nemen. Ze is haar (groot)moeder!
Als iemand ook maar in de lichtste vorm agressie toonde richting mijn dochter, beet ik zn hand eraf, bij wijze van spreken. Zo groot is die beschermingsdrang. Elk kind verdient die bescherming, ook als ze volwassen zijn.

Ik kan me vinden in je hele post behalve in de laatste zin.
Zo ideaal is de wereld helaas niet.
Ik spreek uit eigen ervaring.
Als je die bescherming niet krijgt kun je als volwassene beter maar gauw op eigen benen gaan staan en jezelf beschermen anders wordt het moeilijk. Ook op die manier kan aan de kleine duidelijk gemaakt worden dat het gebeurde onvergeeflijk is. Bijvoorbeeld door het contact met de vader te verbreken en daar een standpunt over in te nemen tegenover de hele familie. Dan hoeft TO ook niet meer onzeker te zijn over haar handelen. Wat ik mis in haar verhaal is haar zelfvertrouwen in haar eigen oordeel.

Wat ik zeg over aangifte is overigens niet ter bescherming van de vader. Maar ter bescherming van TO. Maar nogmaals: ik zeg niet dat aangifte een slecht plan is
.

Anoniem_400536 woensdag 11 mei 2022 om 09:14

Ik snap de nadruk die je probeert te leggen April, maar snap niet waarom je het dan oneens bent met Phloxx' laatste zin. TO en haar kind verdienen die bescherming wél. Dat de ideale wereld niet bestaat, en die bescherming uitblijft, verandert niks aan het feit dat ze het wel verdient.

Simpelweg doen alsof dat niet zo is omdat je het toch niet gaat krijgen vind ik eerlijk gezegd ook geen gezonde coping. Dat is niet je verwachtingen bijstellen naar de realiteit, dat is ontkennen dat je ergens recht op hebt omdat je het niet hebt gekregen. Het klopt dat je hiermee je eigen frustratie vermindert (aka coping), maar het staat nogal haaks op hoe TO haar eigen dochter wil opvoeden. Dus uiteindelijk is die oplossing, stellen dat je het niet verdient, niet duurzaam. Het kan zelfs leiden tot self-blaming omdat je het "kloppend wil maken" --> Mijn kind verdient het wel, maar ik verdiende het dus niet want ik was..... vul maar in. Niks zo confronterend als het opvoeden van je eigen kind.

Het is niet gek is dat TO bepaalde dingen hoopt te zien van moeder, ookal is de kans nihil dat ze krijgt waar ze op hoopt. Sterker nog, dat is kind eigen, dat ergens blijven hopen. En ja, zodra duidelijk wordt dat het niet gaat komen, kun je maar beter heel snel op je eigen benen gaan staan. Helemaal eens! Maar het is ook okay om oog te houden voor het feit dat dat zeer doet, omdat je het liever anders zou zien. Oog houden voor het feit dat het in essentie niet juist is.

En tjah, moeder accepteert dit gedrag schijnbaar al jaren van haar levenspartner. Het aanvallen van hun kleindochter verandert daar blijkbaar niks aan. Hard, maar waar.

S-Groot woensdag 11 mei 2022 om 09:59

Phloxx schreef: ↑
10-05-2022 21:19
Ik ben het overigens ook oneens met dat TO geen verwachting van haar moeder mag hebben. Het gaat niet gebeuren, zo veel is wel duidelijk, maar moeder zou TO en kleindochter in bescherming moeten nemen. Ze is haar (groot)moeder!
Als iemand ook maar in de lichtste vorm agressie toonde richting mijn dochter, beet ik zn hand eraf, bij wijze van spreken. Zo groot is die beschermingsdrang. Elk kind verdient die bescherming, ook als ze volwassen zijn.

Sterker nog, dat had ze tientallen jaren geleden al moeten doen. Daar heeft ze al verzaakt. En inderdaad ze gaat het nu echt niet alsnog doen, TO doet er goed aan om de hoop daarop los te gaan laten maar mag het haar wel kwalijk nemen (ook dat ze haar en haar broer vroeger niet beschermd heeft).

-April- woensdag 11 mei 2022 om 10:48

K0koro schreef: ↑
11-05-2022 09:14
Ik snap de nadruk die je probeert te leggen April, maar snap niet waarom je het dan oneens bent met Phloxx' laatste zin. TO en haar kind verdienen die bescherming wél. Dat de ideale wereld niet bestaat, en die bescherming uitblijft, verandert niks aan het feit dat ze het wel verdient.

Simpelweg doen alsof dat niet zo is omdat je het toch niet gaat krijgen vind ik eerlijk gezegd ook geen gezonde coping. Dat is niet je verwachtingen bijstellen naar de realiteit, dat is ontkennen dat je ergens recht op hebt omdat je het niet hebt gekregen. Het klopt dat je hiermee je eigen frustratie vermindert (aka coping), maar het staat nogal haaks op hoe TO haar eigen dochter wil opvoeden. Dus uiteindelijk is die oplossing, stellen dat je het niet verdient, niet duurzaam. Het kan zelfs leiden tot self-blaming omdat je het "kloppend wil maken" --> Mijn kind verdient het wel, maar ik verdiende het dus niet want ik was..... vul maar in. Niks zo confronterend als het opvoeden van je eigen kind.

Het is niet gek is dat TO bepaalde dingen hoopt te zien van moeder, ookal is de kans nihil dat ze krijgt waar ze op hoopt. Sterker nog, dat is kind eigen, dat ergens blijven hopen. En ja, zodra duidelijk wordt dat het niet gaat komen, kun je maar beter heel snel op je eigen benen gaan staan. Helemaal eens! Maar het is ook okay om oog te houden voor het feit dat dat zeer doet, omdat je het liever anders zou zien. Oog houden voor het feit dat het in essentie niet juist is.

En tjah, moeder accepteert dit gedrag schijnbaar al jaren van haar levenspartner. Het aanvallen van hun kleindochter verandert daar blijkbaar niks aan. Hard, maar waar.

Mja klopt. Ik heb mezelf wat ongelukkig verwoord. Jij brengt beter onder woorden wat ik bedoel.

Namelijk dat je beschermd moet worden door je ouders en dat het in essentie niet juist is als dat niet gebeurt. Dat is waar.

Wat ik eigenlijk bedoelde met oneens met de laatste zin van phloxx is dat ik van mening ben dat je als volwassene primair verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Dat vereist soms korte metten met zaken.

Dat is heel hard en als ik t zo zeg komt het ook hard over. Ik begrijp het ook als mensen het daar totaal niet mee eens zijn. Maar ik zie het zo wel. Mijn mening hierover komt voort uit mijn eigen persoonlijke ervaringen waarbij ik als volwassene de touwtjes in handen greep over mijn eigen leven. Mijn moeder zei ooit tegen mij dat ik als volwassene niet kon blijven wijzen naar zaken die in mijn jeugd verkeerd zijn gegaan als oorzaak van mijn ongelukkigheid als volwassene.

Keihard, maar was wel waar. Heeft me trouwens jaren aan therapie gekost om dat te accepteren.

Maar dat is offtopic. Het gaat er voor mij om dat TO erg blijft hangen in de (verkeerde) reactie van haar beide ouders. Dat ze daaronder lijdt is heel begrijpelijk maar gaat t allemaal niet oplossen.

TO moet gewoon de touwtjes in handen nemen en paal en perk stellen aan situaties die ze niet wil. (en dus niet bv: 1. Goedkeuring en erkenning zoeken van haar moeder en 2. Zich afvragen wat mensen van haar gedrag en opvoeding vinden etc etc. In mijn ogen is dat allemaal energieverspilling op een moment dat haar dochter haar nodig heeft)

Laat ik afsluiten met mijn oprechte mening dat dochter van TO geluk heeft met een moeder zoals zij.

Anoniem_400536 woensdag 11 mei 2022 om 11:47

-April- schreef: ↑
11-05-2022 10:48
Het gaat er voor mij om dat TO erg blijft hangen in de (verkeerde) reactie van haar beide ouders. Dat ze daaronder lijdt is heel begrijpelijk maar gaat t allemaal niet oplossen.

Mooie post. Ik reageer even op dit deel. Ik ben het in essentie met je eens. We moeten alleen niet vergeten dat TO aan het begin staat van dit proces. Ze mag/moet nog leren wat deze realisaties met haar doen en voor haar betekenen. Daarvoor zal ze juist eerst moeten doorvoelen wat ze mist. Zoals je zegt is de daarop volgende acceptatie een proces van jaren (oefenen). Met hulp zoeken is ze bezig, dus ze komt er wel.

Tomatenbakje woensdag 11 mei 2022 om 17:03

Bedankt weer voor al het meedenken en de betrokkenheid! Ik geef even een korte(re) update, vooral omdat ik het dagelijks leven weer op probeer te pakken en wat afleiding nodig heb. Maar ik hou jullie uiteraard betrokken en op de hoogte.

Het is me inmiddels wel duidelijk dat mijn moeder grotendeels met haar hand over het hart heeft gestreken richting mijn vader, had ik ook wel verwacht. Ze appte vanochtend hoe het met me gaat. Ik zei dat het iets beter gaat, dat ik afleiding zoek maar nog steeds boos ben en niet weet hoe ik verder kan met mijn vader.

Ze zei dat ze mijn gevoel richting mijn vader snapt en het zeker ook nog niet vergeten is. Dat kan ook nog niet. Ze ziet wel dat mijn vader heel erg veel spijt heeft . Ze is nog boos op hem maar houdt ook nog van hem (haar woorden):' in de basis is het een goede man. Het agressieve gedeelte is niet goed. Maar dat komt als hij getriggerd wordt. Helemaal met alcohol in het spel. Maar dat praat het niet goed. Bij beseft echt dat hij fout is en zal daar mee moeten leven. Ik praat hem niet goed hoor.. maar ik hou nog van hem en voor90% doet hij de dingen goed, alleen die agressie is een big issue. We praten voor nu alleen over het hoognodige en ik geef hem ook geen zoen dus hij voelt het wel'

al met al is er qua liefde en toewijding voor hem dus niks veranderd bij haar, verder gaat het ook gewoon weer door. Bij is dat niet het geval. Het klinkt misschien hard, maar ik voel op dit moment niks bij mijn vader. Net alsof de liefde kapot is gemaakt. Ik probeer mijn moeder en wat zij doet maar even los te laten. Maar ja; ik begrijp eigenlijk niet dat ze niet ook klaar is met zijn agressie.

Anoniem_400536 woensdag 11 mei 2022 om 17:07

"Maar dat komt als hij getriggerd wordt". Haar oplossing is duidelijk: Gewoon allemaal hem niet meer triggeren. Simpel

. Ze ziet zelf niet hoe verknipt dat is. En dat kan ze ook niet inzien, want als ze het écht zou begrijpen, zal ze daarnaar moeten handelen. En dat kan ze niet.

Lastig voor jou TO

.

Dat je nu niks voelt voor je vader kan heel goed. Misschien is het een zelfbeschermingsmechanisme, misschien is het echt stuk, wie zal het zeggen. Tijd en therapie denk ik.

Voor jou iig alleen maar complimenten. Er is weinig moeilijkers dan het onder ogen komen van je eigen verknipte familiedynamiek. Het gaat gepaard met veel teleurstelling. Vooral doen wat goed voelt voor jou

.

Anoniem_677a6b2c79b65 woensdag 11 mei 2022 om 18:18

Ik zou je echt willen adviseren om er niet meer zoveel inhoudelijk op in te gaan met je moeder. Want ze blijft toch gewoon proberen om jou zover te krijgen dat het nu maar weer klaar is. Als ze appt hoe het gaat, waarom niet gewoon een antwoord als: goed hoor. En dan eventueel even kort kletsen over algemene dingen. Niet hierover. Ik denk dat dat je veel meer ruimte en rust geeft.

Phloxx woensdag 11 mei 2022 om 18:19

Je doet het super TO, je bent een lieve goede moeder. Je dochter boft met jou.
Veel sterkte en wijsheid gewenst.

-

Avage woensdag 11 mei 2022 om 18:34

Echte topper qua conflicthantering skills je moeder. Ik geef hem geen zoen en we praten alleen over het hoognodige dus hij leert het vast wel nu. Oftewel schuif maar weer onder het tapijt. Het is logisch maar ook tragisch dat dit alles is wat je van je moeder kan verwachten.

Ik vind het des te meer sterk dat jij zo standvastig bent omdat het om je dochter gaat. Dat doe je alvast beter dan het voorbeeld dat jij hebt gekregen.

Dit is hun lot, van hen ieder afzonderlijk maar jij hoeft het niet voor ze te dragen. Je mag doen wat voor jou het beste is.

Anoniem_63b6a03408332 woensdag 11 mei 2022 om 18:36

Louhi schreef: ↑
10-05-2022 15:27
Een zin van jou die me bij bleef: vroeger was het niet zo erg, ‘maar ik was dan ook geen lastig kind’ …
Een zin waar ik wel een beetje verdrietig van werd. Alsof vervelend zijn een goed excuus is…

En alsof agressie van een ander komt doordat jij dat schuld bent. Niets van waar.

Anoniem_399866 woensdag 11 mei 2022 om 20:33

K0koro schreef: ↑
11-05-2022 11:47
Mooie post. Ik reageer even op dit deel. Ik ben het in essentie met je eens. We moeten alleen niet vergeten dat TO aan het begin staat van dit proces. Ze mag/moet nog leren wat deze realisaties met haar doen en voor haar betekenen. Daarvoor zal ze juist eerst moeten doorvoelen wat ze mist. Zoals je zegt is de daarop volgende acceptatie een proces van jaren (oefenen). Met hulp zoeken is ze bezig, dus ze komt er wel.

Het gaat om de dochter. Die leert nu te accepteren, veel praten, en excuses aanvaarden. Als het om familie gaat.
Het is jammer dat we niet meer horen hoe de vader van het meisje gereageerd heeft.

Actieve topics