Relaties
alle pijlers
Vader grijpt mijn dochtertje bij haar haren.
vrijdag 6 mei 2022 om 13:55
Hoi allemaal,
Heel graag wil ik mijn verhaal delen met meer mensen. Met vrienden durf ik het er niet over te hebben omdat ik me teveel schaam.
VOrige week waren we een midweekje weg met de familie. Mijn moeder, broertje, zijn vriendin en hun kinderen en ik met mijn dochtertje.
Mijn dochtertje is, al zeg ik het zelf oprecht, gewoon een makkelijk kind dat prima luistert. Ze is wel een actief kind dat beweging nodig heeft. SOms, als ze moe is, dan is ze wat heftiger in haar emoties. Ze kan dan wat langer blijven hangen in verdriet, maar ook in blijdschap en soms in boosheid. Ik weet precies hoe ik met zo’n moment (wat gemiddeld eens per 3 maanden voorkomt) om moet gaan. Ik stel grenzen, maar sus haar ook en dan valt ze daarna vrij rap in slaap. Op de eerste avond op vakantie had ze zo’n moment. Ze was duidelijk oververmoeid, moest naar bed maar wilde nog opblijven. DAt mocht niet van mij, waarop ze boos reageerde. Ze liet de stoel omvallen en riep ‘ wat een stomme dag!’. DAarna bleef ze huilen en pakweg 10 minuten boos zijn omdat ze moest slapen. Ik heb haar daarna op bed gelegd. Maar, terwijl ik haar op bed legde, hoorde ik mijn vader en familie fluisteren. Mijn vader zei dingen als ‘ik zou haar een pak voor de broek geven’. ‘Ik zou het anders doen’ etc. Dat vond ik al erg vervelend, dat er achter mijn rug om over mijn aanpak werd gefluisterd. Helemaal omdat dit een punt is wat eerder terug is gekomen. Mijn vader vindt dat ik, als ze zo boos is, strenger moet zijn. Dat een kind onderdrukt moet worden en moet weten wie de baas is. Ik echter, stel zeker grenzen (geen mensen slaan, geen dingen kapot maken, geen grote mond), maar van mij mag ze ook even gewoon voelen wat ze voelt. Juist als ze zo in die emotie zit helpt het niet om tegen haar te schreeuwen of erin mee te gaan.
Mijn dochter was weer inmiddels weer rustig, ik liep terug naar de kamer en vroeg waarom ze over mijn opvoeding fluisterden. Mijn vader begon te vertellen, maar had zeer duidelijk al alcohol gedronken. En dat triggerde mij. De afgelopen jaren kan ik wel stellen dat mijn vader een probleem met drank heeft. Hij drinkt, verbergt blikken bier voor mijn moeder, valt soms om als hij dronken is, heeft op mijn moeders verjaardag de hele avond laveloos op bed gelegen en is al een aantal keren agressief geworden als hij dronken was (gegooid met dingen in de tuin, geschreeuwd, ook tegen mij). Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik altijd bang of gespannen ben als hij drinkt, hij veranderd dan. Zelf vindt hij dat hij geen probleem met alcohol heeft.
Hoe dan ook; hij begon dronken te vertellen dat hij het anders zou doen. Waarop ik door het gefluister van eerder, zijn dronken (en vind ik) afkeurende blik maakten dat ik gewoon even weg moest om rustig te worden in mijn hoofd. Dus ik ging naar buiten. Toen ik terug kwam, na 1 minuut al, hoorde ik mijn broertje schreeuwen “Niet Tanja! (Naam van mijn kind)” . Ik was geschrokken, rende de slaapkamer van mijn dochtertje aan en trof haar daar totaal in paniek, huilend en schreeuwend “waarom doet opa dit? Gaat opa mij doodmaken?”. Plukjes haar vielen uit haar hoofd. Ondertussen hoorde ik op de gang mijn vader en broertje vechten, het blijkt dat mijn broertje mijn vader het huisje uitgezet had. Mijn vader had in zijn boosheid mijn moeder ook nog geduwd voordat hij mijn dochtertje bij haar haren had gegrepen.
Mijn eerste instinct was om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik daarmee alles nog erger zou maken voor mijn dochtertje. Mijn vader was al vertrokken, mijn broertje ging achter hem aan om te kijken of alles wel ok met hem was (en hij zichzelf bv niks aan zou doen). Toen de rust iets teruggekeerd was heb ik gehoord wat er gebeurde; toen ik even weg was ging het gesprek blijkbaar nog over mijn dochtertje. Mijn dochtertje hoorde dat, kwam naar buiten en zei dat ze het niet leuk vond dat er over haar gepraat werd. Toen heeft mijn vader, die al boos en dronken was, haar bij haar haren gegrepen en terug de slaapkamer in getrokken. Tegelijkertijd wilde mijn broertje mijn dochtertje beschermen, en heeft hij mijn vader weggetrokken.
De volgende dag was mijn prioriteit om mijn dochter zich veilig te laten voelen. Sochtends begon ze er weer over, maar nadat ik uitgelegd heb dat opa haar geen pijn wilde doen leek ze dit te geloven en heeft ze de rest van de dag met haar neefjes en nichtjes gespeeld. AL met al lijkt zij het vrij snel weer te zijn vergeten.
Maar ik kan het niet vergeten. Het is al de derde keer dat mijn vader zo bozig doet tegen mijn dochter, maar de eerste keer dat hij haar daadwerkelijk pijn doet. Hij zegt dat hij getriggerd wordt door haar boze gedrag. Maar ik vindt het onvergeeflijk dat hij haar bij haar haren gegrepen heeft, ook op zon manier dat er plukjes haren uit haar hoofd vielen.
Voor nu wil ik mijn vader niet meer alleen bij mijn dochter. Maar ik ben überhaupt huiverig om haar bij hem in de buurt te hebben, ook als ik erbij ben. Ik ben vooral heel boos en verdrietig. Ik weet niet hoe ik hem dit moet vergeven. Ik gun mijn dochter vooral een lieve en betrokken opa, bij wie ze veilig is, ook als hij een biertje op heeft. Ik weet niet goed hoe ik nu verder moet. Ik heb al een gesprek met hem gehad hierover, waarin hij wel gezegd heeft dat hij dit absoluut niet gewild heeft. Ik blijf alleen maar telkens dat beeld van mijn dochtertje zien, haar verdriet. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk vooral mijn verhaal kwijt.. Alvast bedankt voor jullie reacties!
Heel graag wil ik mijn verhaal delen met meer mensen. Met vrienden durf ik het er niet over te hebben omdat ik me teveel schaam.
VOrige week waren we een midweekje weg met de familie. Mijn moeder, broertje, zijn vriendin en hun kinderen en ik met mijn dochtertje.
Mijn dochtertje is, al zeg ik het zelf oprecht, gewoon een makkelijk kind dat prima luistert. Ze is wel een actief kind dat beweging nodig heeft. SOms, als ze moe is, dan is ze wat heftiger in haar emoties. Ze kan dan wat langer blijven hangen in verdriet, maar ook in blijdschap en soms in boosheid. Ik weet precies hoe ik met zo’n moment (wat gemiddeld eens per 3 maanden voorkomt) om moet gaan. Ik stel grenzen, maar sus haar ook en dan valt ze daarna vrij rap in slaap. Op de eerste avond op vakantie had ze zo’n moment. Ze was duidelijk oververmoeid, moest naar bed maar wilde nog opblijven. DAt mocht niet van mij, waarop ze boos reageerde. Ze liet de stoel omvallen en riep ‘ wat een stomme dag!’. DAarna bleef ze huilen en pakweg 10 minuten boos zijn omdat ze moest slapen. Ik heb haar daarna op bed gelegd. Maar, terwijl ik haar op bed legde, hoorde ik mijn vader en familie fluisteren. Mijn vader zei dingen als ‘ik zou haar een pak voor de broek geven’. ‘Ik zou het anders doen’ etc. Dat vond ik al erg vervelend, dat er achter mijn rug om over mijn aanpak werd gefluisterd. Helemaal omdat dit een punt is wat eerder terug is gekomen. Mijn vader vindt dat ik, als ze zo boos is, strenger moet zijn. Dat een kind onderdrukt moet worden en moet weten wie de baas is. Ik echter, stel zeker grenzen (geen mensen slaan, geen dingen kapot maken, geen grote mond), maar van mij mag ze ook even gewoon voelen wat ze voelt. Juist als ze zo in die emotie zit helpt het niet om tegen haar te schreeuwen of erin mee te gaan.
Mijn dochter was weer inmiddels weer rustig, ik liep terug naar de kamer en vroeg waarom ze over mijn opvoeding fluisterden. Mijn vader begon te vertellen, maar had zeer duidelijk al alcohol gedronken. En dat triggerde mij. De afgelopen jaren kan ik wel stellen dat mijn vader een probleem met drank heeft. Hij drinkt, verbergt blikken bier voor mijn moeder, valt soms om als hij dronken is, heeft op mijn moeders verjaardag de hele avond laveloos op bed gelegen en is al een aantal keren agressief geworden als hij dronken was (gegooid met dingen in de tuin, geschreeuwd, ook tegen mij). Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik altijd bang of gespannen ben als hij drinkt, hij veranderd dan. Zelf vindt hij dat hij geen probleem met alcohol heeft.
Hoe dan ook; hij begon dronken te vertellen dat hij het anders zou doen. Waarop ik door het gefluister van eerder, zijn dronken (en vind ik) afkeurende blik maakten dat ik gewoon even weg moest om rustig te worden in mijn hoofd. Dus ik ging naar buiten. Toen ik terug kwam, na 1 minuut al, hoorde ik mijn broertje schreeuwen “Niet Tanja! (Naam van mijn kind)” . Ik was geschrokken, rende de slaapkamer van mijn dochtertje aan en trof haar daar totaal in paniek, huilend en schreeuwend “waarom doet opa dit? Gaat opa mij doodmaken?”. Plukjes haar vielen uit haar hoofd. Ondertussen hoorde ik op de gang mijn vader en broertje vechten, het blijkt dat mijn broertje mijn vader het huisje uitgezet had. Mijn vader had in zijn boosheid mijn moeder ook nog geduwd voordat hij mijn dochtertje bij haar haren had gegrepen.
Mijn eerste instinct was om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik daarmee alles nog erger zou maken voor mijn dochtertje. Mijn vader was al vertrokken, mijn broertje ging achter hem aan om te kijken of alles wel ok met hem was (en hij zichzelf bv niks aan zou doen). Toen de rust iets teruggekeerd was heb ik gehoord wat er gebeurde; toen ik even weg was ging het gesprek blijkbaar nog over mijn dochtertje. Mijn dochtertje hoorde dat, kwam naar buiten en zei dat ze het niet leuk vond dat er over haar gepraat werd. Toen heeft mijn vader, die al boos en dronken was, haar bij haar haren gegrepen en terug de slaapkamer in getrokken. Tegelijkertijd wilde mijn broertje mijn dochtertje beschermen, en heeft hij mijn vader weggetrokken.
De volgende dag was mijn prioriteit om mijn dochter zich veilig te laten voelen. Sochtends begon ze er weer over, maar nadat ik uitgelegd heb dat opa haar geen pijn wilde doen leek ze dit te geloven en heeft ze de rest van de dag met haar neefjes en nichtjes gespeeld. AL met al lijkt zij het vrij snel weer te zijn vergeten.
Maar ik kan het niet vergeten. Het is al de derde keer dat mijn vader zo bozig doet tegen mijn dochter, maar de eerste keer dat hij haar daadwerkelijk pijn doet. Hij zegt dat hij getriggerd wordt door haar boze gedrag. Maar ik vindt het onvergeeflijk dat hij haar bij haar haren gegrepen heeft, ook op zon manier dat er plukjes haren uit haar hoofd vielen.
Voor nu wil ik mijn vader niet meer alleen bij mijn dochter. Maar ik ben überhaupt huiverig om haar bij hem in de buurt te hebben, ook als ik erbij ben. Ik ben vooral heel boos en verdrietig. Ik weet niet hoe ik hem dit moet vergeven. Ik gun mijn dochter vooral een lieve en betrokken opa, bij wie ze veilig is, ook als hij een biertje op heeft. Ik weet niet goed hoe ik nu verder moet. Ik heb al een gesprek met hem gehad hierover, waarin hij wel gezegd heeft dat hij dit absoluut niet gewild heeft. Ik blijf alleen maar telkens dat beeld van mijn dochtertje zien, haar verdriet. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk vooral mijn verhaal kwijt.. Alvast bedankt voor jullie reacties!
woensdag 11 mei 2022 om 20:37
Och, dat heeft die man met zijn vrouw ook zo lang meegemaakt. Die weet dat ze vanzelf na een paar weken bijdraait. (Niet met je man praten, kost ook veel energie). Dus hij kan lekker doorgaan met drinken. En dat is zijn belangrijkste doel nog steeds.
To: Ik vind dat je het heel goed doet. Maar ik zou ophouden met discussies met je vader over wel/niet slaan. Van de Nederlandse wet mag het niet. Dus je pa blijft met zijn tengels van je kind af. Einde discussie.
(Hoewel ik heus wel weet dat je vader nog meer regels overtreed. Oa door met drank achter het stuur te zitten.
woensdag 11 mei 2022 om 20:42
Het klinkt zo logisch en liefdevol en onvoorwaardelijk zoals jullie het schrijven Phloxx en K0koro.
En het zou ook zo moeten zijn : kinderen altijd beschermd, je grenzen altijd keihard bewaakt, aangifte bij een overtreding, terechte steun van je moeder als je vader over de grens gaat.
Maar in praktijk snap ik heel goed wat April bedoeld met geen aangifte doen.
Loyaliteit, en het wespennest dat je opengooit.
Het is zo verwarrend als je zelf nooit een prioriteit geweest bent, nooit beschermd bent, en niet zo goed je eigen grens meer weet.
Tomatenbakje, fijn dat het je lukt om alles een beetje los te laten, dan kan alles ook even bezinken en op je inwerken, het is nogal niet een rollercoaster geweest.
Ik denk dat je goed ziet dat je moeder nog goedpraat en excuses zoekt voor je vaders gedrag.
Logisch vanuit haar positie, maar niet wat jij nodig hebt nu.
Ik vind het zo enorm knap dat je de cirkel doorbreekt en dat jij wèl opkomt voor je dochter, haar beschermt, en haar prioriteit maakt. Dat doe je goed.
En het zou ook zo moeten zijn : kinderen altijd beschermd, je grenzen altijd keihard bewaakt, aangifte bij een overtreding, terechte steun van je moeder als je vader over de grens gaat.
Maar in praktijk snap ik heel goed wat April bedoeld met geen aangifte doen.
Loyaliteit, en het wespennest dat je opengooit.
Het is zo verwarrend als je zelf nooit een prioriteit geweest bent, nooit beschermd bent, en niet zo goed je eigen grens meer weet.
Tomatenbakje, fijn dat het je lukt om alles een beetje los te laten, dan kan alles ook even bezinken en op je inwerken, het is nogal niet een rollercoaster geweest.
Ik denk dat je goed ziet dat je moeder nog goedpraat en excuses zoekt voor je vaders gedrag.
Logisch vanuit haar positie, maar niet wat jij nodig hebt nu.
Ik vind het zo enorm knap dat je de cirkel doorbreekt en dat jij wèl opkomt voor je dochter, haar beschermt, en haar prioriteit maakt. Dat doe je goed.
woensdag 11 mei 2022 om 20:51
Contact op een laag pitje zetten. Ze faciliteert hem. Het gaat niet veranderen.Tomatenbakje schreef: ↑11-05-2022 17:03Ik probeer mijn moeder en wat zij doet maar even los te laten. Maar ja; ik begrijp eigenlijk niet dat ze niet ook klaar is met zijn agressie.
Maar op zich kan je precies doen, wat zij verlangt: het er niet meer over hebben met elkaar en achter je laten.
Zij met je vader doorleven. En jij met je dochter. Apart van elkaar. Dat is niet waar zij op aanstuurt natuurlijk, maar ja.
woensdag 11 mei 2022 om 21:02
Ten eerste had ik dit niet kleiner laten lijken dan het is: Opa heeft je wel pijn gedaan, dat had hij absoluut niet mogen doen. Het is NOOIT oké om iemand op die manier aan te raken.
Daarnaast was dit voor mij het laatste moment geweest dat ik ook een woord vuil had gemaakt aan mijn vader. Mijn vader heeft een drankprobleem en om die reden zijn wij er sowieso altijd bij en is hij niet alleen met mijn kids. En hij is een hele lieve man hoor, hij zou ze nooit iets doen maar ik vind dat je geen toezicht kunt houden onder invloed van alcohol. Maar wanneer er ook geweld en een kwade dronk bij komt kijken…. Daar is het gat van de deur.
Daarnaast was dit voor mij het laatste moment geweest dat ik ook een woord vuil had gemaakt aan mijn vader. Mijn vader heeft een drankprobleem en om die reden zijn wij er sowieso altijd bij en is hij niet alleen met mijn kids. En hij is een hele lieve man hoor, hij zou ze nooit iets doen maar ik vind dat je geen toezicht kunt houden onder invloed van alcohol. Maar wanneer er ook geweld en een kwade dronk bij komt kijken…. Daar is het gat van de deur.
woensdag 11 mei 2022 om 23:43
Wat ik het akeligste vind aan dit verhaal is dat je niet weet hoe ver je vader was gegaan als je broertje er niet tussen gesprongen was.
Een man met een kwade dronk die een zesjarig kind aanvalt, dat had ook veel erger af kunnen lopen.Hij had duidelijk een waas voor zijn ogen. Ik kreeg er kippenvel van toen ik het las. Je dochter voelde dat ook aan, daarom vroeg ze" gaat opa mij doodmaken?"
Iedereen heeft al geschreven over de gezinsdynamiek die erg ongezond is. Dat ontwarren lukt je eigenlijk ook niet denk ik. Maar dat hoef je ook helemaal niet.
Bescherm jezelf en zeker je meisje tegen je ouders, allebei.
Opa is gevaarlijk voor Tanja.
Sterkte.
Een man met een kwade dronk die een zesjarig kind aanvalt, dat had ook veel erger af kunnen lopen.Hij had duidelijk een waas voor zijn ogen. Ik kreeg er kippenvel van toen ik het las. Je dochter voelde dat ook aan, daarom vroeg ze" gaat opa mij doodmaken?"
Iedereen heeft al geschreven over de gezinsdynamiek die erg ongezond is. Dat ontwarren lukt je eigenlijk ook niet denk ik. Maar dat hoef je ook helemaal niet.
Bescherm jezelf en zeker je meisje tegen je ouders, allebei.
Opa is gevaarlijk voor Tanja.
Sterkte.
donderdag 12 mei 2022 om 09:03
Moeder is de bron voor dochter. Als dochter gaat leren grenzen te stellen, zal moeder dat eerst moeten leren zodat ze het voorbeeld kan geven. Daar is ze nu mee bezig. Je kunt niet van haar eisen dat ze dat 1,2,3 HOP ineens kan. Dus ja, het is en blijft een proces. En ja, het gaat om dochter, maar daarvoor moet moeder dit proces door.aardbeienslof schreef: ↑11-05-2022 20:33Het gaat om de dochter. Die leert nu te accepteren, veel praten, en excuses aanvaarden. Als het om familie gaat.
Het is jammer dat we niet meer horen hoe de vader van het meisje gereageerd heeft.
donderdag 12 mei 2022 om 09:05
TeamAvocado schreef: ↑11-05-2022 20:42Het klinkt zo logisch en liefdevol en onvoorwaardelijk zoals jullie het schrijven Phloxx en K0koro.
En het zou ook zo moeten zijn : kinderen altijd beschermd, je grenzen altijd keihard bewaakt, aangifte bij een overtreding, terechte steun van je moeder als je vader over de grens gaat.
Maar in praktijk snap ik heel goed wat April bedoeld met geen aangifte doen.
Loyaliteit, en het wespennest dat je opengooit.
Het is zo verwarrend als je zelf nooit een prioriteit geweest bent, nooit beschermd bent, en niet zo goed je eigen grens meer weet.
Ik snap ook wat ze bedoelt, maar ben het niet eens met de conclusie die ze daaruit eerder trok. - verwijderd-
anoniem_400536 wijzigde dit bericht op 12-05-2022 22:24
37.17% gewijzigd
donderdag 12 mei 2022 om 09:47
Je gaat van je moeder niet krijgen wat je wil. Hoe naar ook, dat mag je ook niet van haar verwachten. Uit een relatie stappen waarin mishandeling aan de orde is, is voor veel mensen niet eenvoudig. Je moeder is nu nog niet zover.
Overweeg zelf of je nog wel of geen contact met haar wil. Als je het wel wil, onder welke voorwaarden. Je kunt bijvoorbeeld afspreken om het dan niet over je vader te hebben.
Ik hoop dat de therapie je inzichten geeft en je leert wapenen tegen je vader.
Overweeg zelf of je nog wel of geen contact met haar wil. Als je het wel wil, onder welke voorwaarden. Je kunt bijvoorbeeld afspreken om het dan niet over je vader te hebben.
Ik hoop dat de therapie je inzichten geeft en je leert wapenen tegen je vader.
donderdag 12 mei 2022 om 13:55
Ik snap de issues van TO maar dan moeten er anderen ingeschakeld worden die actie ondernemen, zoals de vader. Nu wordt het weggemoffeld en gaat het alleen over TO en haar moeder en vader.K0koro schreef: ↑12-05-2022 09:03Moeder is de bron voor dochter. Als dochter gaat leren grenzen te stellen, zal moeder dat eerst moeten leren zodat ze het voorbeeld kan geven. Daar is ze nu mee bezig. Je kunt niet van haar eisen dat ze dat 1,2,3 HOP ineens kan. Dus ja, het is en blijft een proces. En ja, het gaat om dochter, maar daarvoor moet moeder dit proces door.
donderdag 12 mei 2022 om 14:44
Even los van het feit dat ik inderdaad wel benieuwd ben naar vader's reactie, wat vind jij precies dat vader nu moet doen? Aangifte? Verhaal halen bij vader van moeder? En wat moet moeder qua concrete actie volgens jou nu verder doen? Ze houdt dochter weg bij opa, ook weghouden bij oma? TO heeft nog geenszins de lieve vrede bewaart over dit hele gebeuren. Hoe wordt volgens jou dochter (of hetgeen je bedoelt met "het") nu weggemoffeld?aardbeienslof schreef: ↑12-05-2022 13:55Ik snap de issues van TO maar dan moeten er anderen ingeschakeld worden die actie ondernemen, zoals de vader. Nu wordt het weggemoffeld en gaat het alleen over TO en haar moeder en vader.
Het zijn oprechte vragen, geen sarcasme.
donderdag 12 mei 2022 om 16:07
Als ik te horen zou krijgen dat dit met mijn kind was gebeurd dan zou ik inderdaad aangifte doen, en mijn man ook. Als je door emotie twijfelt dan zou ik hulp inschakelen. Ik vind dit te groot.K0koro schreef: ↑12-05-2022 14:44Even los van het feit dat ik inderdaad wel benieuwd ben naar vader's reactie, wat vind jij precies dat vader nu moet doen? Aangifte? Verhaal halen bij vader van moeder? En wat moet moeder qua concrete actie volgens jou nu verder doen? Ze houdt dochter weg bij opa, ook weghouden bij oma? TO heeft nog geenszins de lieve vrede bewaart over dit hele gebeuren. Hoe wordt volgens jou dochter (of hetgeen je bedoelt met "het") nu weggemoffeld?
Het zijn oprechte vragen, geen sarcasme.
Ik snap je vragen wel, maar nu wordt er alleen maar gepraat. Kind wordt (voorlopig?) weggehouden daar. Maar heeft hem wel al moeten ontmoeten en excuses moeten aanhoren.
Ik heb als kind iets dergelijks meegemaakt en had gewild dat ik die persoon nooit meer had hoeven zien. Al raakt zo iemand je niet meer aan, je blijft “wenselijk gedrag” vertonen om geen reactie, welke dan ook, uit te lokken.
De dochter leert hier nu mee om te gaan en het te accepteren. Ze dacht dat ze “doodgemaakt” werd. Hoe denk jij dat dat meisje zich voelt? Ik gok dat ze zelfs bang is voor haar moeder als die daar heen gaat. Dit gaat niet weg hoor, dit blijft in haar hoofd zitten.
donderdag 12 mei 2022 om 16:54
Ik vind wel dat mensen veel verwachten van aangifte doen bij de politie, wat ik best wel naïef vind. Mishandeling en misbruik binnen gezinnen komt best veel voor maar slechts zeer zelden wordt hier een politieonderzoek naar gestart, laat staan dat er iemand voor gestraft wordt.
Ok ik wist dit ook ooit niet, maar mij is zelfs geadviseerd door de politie om die weg niet in te slaan. Omdat je als slachtoffer eerst zelf echt wel aan alle kanten met de billen bloot moet (soms letterlijk zelfs, in geval van seksueel misbruik) en je je complete verleden mag gaan oprakelen bij een rechercheur, die je ook vragen moet stellen om te achterhalen of jij zelf misschien juist een dader bent, of het verzint, of een geestesziekte hebt. Dat is iets waar je van tevoren goed over moet nadenken. Zonder harde bewijzen wordt er geen procesverbaal opgemaakt waardoor daders zelfs nog meer het gevoel kunnen hebben volledig in hun recht te staan. Zelfs al wilde je toch niet meer verder met je familie, een zaak die in de prullenbak verdwijnt met als conclusie dat er niets onwettelijks is voorgevallen kan een flinke trap na zijn voor het slachtoffer.
Iets anders is het als er sprake is van zwaar lichamelijk letsel waar ze foto's van kunnen maken, of een acute levensbedreigende situatie waarbij ze een dader ter plekke kunnen aanhouden of aanspreken.
Ik zal niemand ontmoedigen om aangifte te doen van geweld in welke zin dan ook, maar ik zal het ook niet per se aanbevelen in een situatie zoals deze omdat er zeer waarschijnlijk helemaal niets mee gedaan wordt. Je staat juist sterk vind ik als je zelf jouw grenzen aangeeft, consequenties verbindt aan wat er gebeurd is en het daar vervolgens bij kan laten.
Ok ik wist dit ook ooit niet, maar mij is zelfs geadviseerd door de politie om die weg niet in te slaan. Omdat je als slachtoffer eerst zelf echt wel aan alle kanten met de billen bloot moet (soms letterlijk zelfs, in geval van seksueel misbruik) en je je complete verleden mag gaan oprakelen bij een rechercheur, die je ook vragen moet stellen om te achterhalen of jij zelf misschien juist een dader bent, of het verzint, of een geestesziekte hebt. Dat is iets waar je van tevoren goed over moet nadenken. Zonder harde bewijzen wordt er geen procesverbaal opgemaakt waardoor daders zelfs nog meer het gevoel kunnen hebben volledig in hun recht te staan. Zelfs al wilde je toch niet meer verder met je familie, een zaak die in de prullenbak verdwijnt met als conclusie dat er niets onwettelijks is voorgevallen kan een flinke trap na zijn voor het slachtoffer.
Iets anders is het als er sprake is van zwaar lichamelijk letsel waar ze foto's van kunnen maken, of een acute levensbedreigende situatie waarbij ze een dader ter plekke kunnen aanhouden of aanspreken.
Ik zal niemand ontmoedigen om aangifte te doen van geweld in welke zin dan ook, maar ik zal het ook niet per se aanbevelen in een situatie zoals deze omdat er zeer waarschijnlijk helemaal niets mee gedaan wordt. Je staat juist sterk vind ik als je zelf jouw grenzen aangeeft, consequenties verbindt aan wat er gebeurd is en het daar vervolgens bij kan laten.
donderdag 12 mei 2022 om 19:39
Hangt er van af wat je doel is met de aangifte. Als je ergens officieel wil laten vastleggen dat dit wat jou betreft gebeurd is, zou ik zeker bij de politie langsgaan. Of het dan een melding of aangifte moet worden, is de tweede vraag. Maar als je doel berechting is, kun je inderdaad lang wachten.
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
donderdag 12 mei 2022 om 21:25
Dit is wat ik ook bedoelde met mijn Posts.Dahlia74 schreef: ↑12-05-2022 09:47Je gaat van je moeder niet krijgen wat je wil. Hoe naar ook, dat mag je ook niet van haar verwachten. Uit een relatie stappen waarin mishandeling aan de orde is, is voor veel mensen niet eenvoudig. Je moeder is nu nog niet zover.
Overweeg zelf of je nog wel of geen contact met haar wil. Als je het wel wil, onder welke voorwaarden. Je kunt bijvoorbeeld afspreken om het dan niet over je vader te hebben.
Ik hoop dat de therapie je inzichten geeft en je leert wapenen tegen je vader.
vrijdag 13 mei 2022 om 09:30
Dat ligt eraan wat je ermee wil. Je kan ook nog een melding doen ipv aangifte.Avage schreef: ↑12-05-2022 16:54Ik vind wel dat mensen veel verwachten van aangifte doen bij de politie, wat ik best wel naïef vind. Mishandeling en misbruik binnen gezinnen komt best veel voor maar slechts zeer zelden wordt hier een politieonderzoek naar gestart, laat staan dat er iemand voor gestraft wordt.
Ik kan me best indenken dat je dat in dit geval zou doen, puur om duidelijk te maken dat er een grens is overschreden. Niet alleen een emotionele, psychologische en fysieke grens, maar ook een wettelijke grens.
Beide ouders van TO proberen constant die grenzen te vervagen, om de herinnering aan de ervaring te manipuleren. Ze praten het goed. Als ik in een situatie als TO zat kan ik me voorstellen dat het MIJ zou sterken om hiermee naar de politie te stappen. En het signaal te geven: wat jullie proberen gaat niet werken, we gaan niet na een paar weken bijdraaien en dan weer door alsof er niets gebeurd is. Niet per se met de verwachting dat er ook iets mee gebeurt. (En daarnaast kan een melding later van waarde zijn). Ik zeg overigens niet dat ze het moet doen, want er komen nog veel meer afwegingen bij kijken natuurlijk.
Ik formuleer het misschien niet zo goed. Maar wilde wel nuanceren dat je ook melding/aangifte kunt doen met een andere verwachting/reden dan een strafrechterlijk onderzoek en een eventuele veroordeling.
vrijdag 13 mei 2022 om 10:30
Ik absoluut niet. Ik vind het idioot ver gaan om hier nu mee bezig te zijn. Je gaat niet zomaar naar de politie als het je ouders betreft in een situatie als deze. Gaat echt veel te ver. En ik vind het behoorlijk raar wanneer je dit een goed idee vindt, alsof iedereen die dat hier aanmoedigt het zelf ook maar zou overwegen, ik geloof er geen bal van! Klinkt gewoon vooral zo sensatiezoekerig.Pinda-Kaas schreef: ↑13-05-2022 09:30Dat ligt eraan wat je ermee wil. Je kan ook nog een melding doen ipv aangifte.
Ik kan me best indenken dat je dat in dit geval zou doen, puur om duidelijk te maken dat er een grens is overschreden. Niet alleen een emotionele, psychologische en fysieke grens, maar ook een wettelijke grens.
Beide ouders van TO proberen constant die grenzen te vervagen, om de herinnering aan de ervaring te manipuleren. Ze praten het goed. Als ik in een situatie als TO zat kan ik me voorstellen dat het MIJ zou sterken om hiermee naar de politie te stappen. En het signaal te geven: wat jullie proberen gaat niet werken, we gaan niet na een paar weken bijdraaien en dan weer door alsof er niets gebeurd is. Niet per se met de verwachting dat er ook iets mee gebeurt. (En daarnaast kan een melding later van waarde zijn). Ik zeg overigens niet dat ze het moet doen, want er komen nog veel meer afwegingen bij kijken natuurlijk.
Ik formuleer het misschien niet zo goed. Maar wilde wel nuanceren dat je ook melding/aangifte kunt doen met een andere verwachting/reden dan een strafrechterlijk onderzoek en een eventuele veroordeling.
Het is voor to nu belangrijk alles te verwerken en te bekijken (met nieuwe inzichten) wat ze voorlopig nodig heeft en wil. En dat is zeker niet nu op stel en sprong aangifte doen.
vrijdag 13 mei 2022 om 10:32
To vertelde dat haar vader vroeger wel eens in gevechten terecht kwam, in het stadion enzo, dus goede kans dat er ergens wel al wat over zijn agressieverleden bekend is.Macarinata schreef: ↑12-05-2022 19:39Maar als je doel berechting is, kun je inderdaad lang wachten.
En het is een goed signaal naar hem toe. Ook al gebeurt er nu niks mee. Het staat wel geregistreerd.
vrijdag 13 mei 2022 om 10:45
Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen. Ik wilde een tegengeluid geven in een topic waar iedereen op dat moment eensgezind leek in het advies aangifte doen. Maar ik had ook het idee dat ik ervoor werd afgestraft. In ieder geval, als je aangifte doet is het ook verstandig om vooraf bij jezelf na te gaan of je ermee kan leven als de relatie met beide ouders voorgoed verstoord raakt. Als je daar oké mee bent, prima danAvage schreef: ↑12-05-2022 16:54Ik vind wel dat mensen veel verwachten van aangifte doen bij de politie, wat ik best wel naïef vind. Mishandeling en misbruik binnen gezinnen komt best veel voor maar slechts zeer zelden wordt hier een politieonderzoek naar gestart, laat staan dat er iemand voor gestraft wordt.
Ok ik wist dit ook ooit niet, maar mij is zelfs geadviseerd door de politie om die weg niet in te slaan. Omdat je als slachtoffer eerst zelf echt wel aan alle kanten met de billen bloot moet (soms letterlijk zelfs, in geval van seksueel misbruik) en je je complete verleden mag gaan oprakelen bij een rechercheur, die je ook vragen moet stellen om te achterhalen of jij zelf misschien juist een dader bent, of het verzint, of een geestesziekte hebt. Dat is iets waar je van tevoren goed over moet nadenken. Zonder harde bewijzen wordt er geen procesverbaal opgemaakt waardoor daders zelfs nog meer het gevoel kunnen hebben volledig in hun recht te staan. Zelfs al wilde je toch niet meer verder met je familie, een zaak die in de prullenbak verdwijnt met als conclusie dat er niets onwettelijks is voorgevallen kan een flinke trap na zijn voor het slachtoffer.
Iets anders is het als er sprake is van zwaar lichamelijk letsel waar ze foto's van kunnen maken, of een acute levensbedreigende situatie waarbij ze een dader ter plekke kunnen aanhouden of aanspreken.
Ik zal niemand ontmoedigen om aangifte te doen van geweld in welke zin dan ook, maar ik zal het ook niet per se aanbevelen in een situatie zoals deze omdat er zeer waarschijnlijk helemaal niets mee gedaan wordt. Je staat juist sterk vind ik als je zelf jouw grenzen aangeeft, consequenties verbindt aan wat er gebeurd is en het daar vervolgens bij kan laten.
vrijdag 13 mei 2022 om 12:05
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
