Vader grijpt mijn dochtertje bij haar haren.

Hoi allemaal,

Heel graag wil ik mijn verhaal delen met meer mensen. Met vrienden durf ik het er niet over te hebben omdat ik me teveel schaam.

VOrige week waren we een midweekje weg met de familie. Mijn moeder, broertje, zijn vriendin en hun kinderen en ik met mijn dochtertje.
Mijn dochtertje is, al zeg ik het zelf oprecht, gewoon een makkelijk kind dat prima luistert. Ze is wel een actief kind dat beweging nodig heeft. SOms, als ze moe is, dan is ze wat heftiger in haar emoties. Ze kan dan wat langer blijven hangen in verdriet, maar ook in blijdschap en soms in boosheid. Ik weet precies hoe ik met zo’n moment (wat gemiddeld eens per 3 maanden voorkomt) om moet gaan. Ik stel grenzen, maar sus haar ook en dan valt ze daarna vrij rap in slaap. Op de eerste avond op vakantie had ze zo’n moment. Ze was duidelijk oververmoeid, moest naar bed maar wilde nog opblijven. DAt mocht niet van mij, waarop ze boos reageerde. Ze liet de stoel omvallen en riep ‘ wat een stomme dag!’. DAarna bleef ze huilen en pakweg 10 minuten boos zijn omdat ze moest slapen. Ik heb haar daarna op bed gelegd. Maar, terwijl ik haar op bed legde, hoorde ik mijn vader en familie fluisteren. Mijn vader zei dingen als ‘ik zou haar een pak voor de broek geven’. ‘Ik zou het anders doen’ etc. Dat vond ik al erg vervelend, dat er achter mijn rug om over mijn aanpak werd gefluisterd. Helemaal omdat dit een punt is wat eerder terug is gekomen. Mijn vader vindt dat ik, als ze zo boos is, strenger moet zijn. Dat een kind onderdrukt moet worden en moet weten wie de baas is. Ik echter, stel zeker grenzen (geen mensen slaan, geen dingen kapot maken, geen grote mond), maar van mij mag ze ook even gewoon voelen wat ze voelt. Juist als ze zo in die emotie zit helpt het niet om tegen haar te schreeuwen of erin mee te gaan.
Mijn dochter was weer inmiddels weer rustig, ik liep terug naar de kamer en vroeg waarom ze over mijn opvoeding fluisterden. Mijn vader begon te vertellen, maar had zeer duidelijk al alcohol gedronken. En dat triggerde mij. De afgelopen jaren kan ik wel stellen dat mijn vader een probleem met drank heeft. Hij drinkt, verbergt blikken bier voor mijn moeder, valt soms om als hij dronken is, heeft op mijn moeders verjaardag de hele avond laveloos op bed gelegen en is al een aantal keren agressief geworden als hij dronken was (gegooid met dingen in de tuin, geschreeuwd, ook tegen mij). Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik altijd bang of gespannen ben als hij drinkt, hij veranderd dan. Zelf vindt hij dat hij geen probleem met alcohol heeft.

Hoe dan ook; hij begon dronken te vertellen dat hij het anders zou doen. Waarop ik door het gefluister van eerder, zijn dronken (en vind ik) afkeurende blik maakten dat ik gewoon even weg moest om rustig te worden in mijn hoofd. Dus ik ging naar buiten. Toen ik terug kwam, na 1 minuut al, hoorde ik mijn broertje schreeuwen “Niet Tanja! (Naam van mijn kind)” . Ik was geschrokken, rende de slaapkamer van mijn dochtertje aan en trof haar daar totaal in paniek, huilend en schreeuwend “waarom doet opa dit? Gaat opa mij doodmaken?”. Plukjes haar vielen uit haar hoofd. Ondertussen hoorde ik op de gang mijn vader en broertje vechten, het blijkt dat mijn broertje mijn vader het huisje uitgezet had. Mijn vader had in zijn boosheid mijn moeder ook nog geduwd voordat hij mijn dochtertje bij haar haren had gegrepen.
Mijn eerste instinct was om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik daarmee alles nog erger zou maken voor mijn dochtertje. Mijn vader was al vertrokken, mijn broertje ging achter hem aan om te kijken of alles wel ok met hem was (en hij zichzelf bv niks aan zou doen). Toen de rust iets teruggekeerd was heb ik gehoord wat er gebeurde; toen ik even weg was ging het gesprek blijkbaar nog over mijn dochtertje. Mijn dochtertje hoorde dat, kwam naar buiten en zei dat ze het niet leuk vond dat er over haar gepraat werd. Toen heeft mijn vader, die al boos en dronken was, haar bij haar haren gegrepen en terug de slaapkamer in getrokken. Tegelijkertijd wilde mijn broertje mijn dochtertje beschermen, en heeft hij mijn vader weggetrokken.

De volgende dag was mijn prioriteit om mijn dochter zich veilig te laten voelen. Sochtends begon ze er weer over, maar nadat ik uitgelegd heb dat opa haar geen pijn wilde doen leek ze dit te geloven en heeft ze de rest van de dag met haar neefjes en nichtjes gespeeld. AL met al lijkt zij het vrij snel weer te zijn vergeten.

Maar ik kan het niet vergeten. Het is al de derde keer dat mijn vader zo bozig doet tegen mijn dochter, maar de eerste keer dat hij haar daadwerkelijk pijn doet. Hij zegt dat hij getriggerd wordt door haar boze gedrag. Maar ik vindt het onvergeeflijk dat hij haar bij haar haren gegrepen heeft, ook op zon manier dat er plukjes haren uit haar hoofd vielen.

Voor nu wil ik mijn vader niet meer alleen bij mijn dochter. Maar ik ben überhaupt huiverig om haar bij hem in de buurt te hebben, ook als ik erbij ben. Ik ben vooral heel boos en verdrietig. Ik weet niet hoe ik hem dit moet vergeven. Ik gun mijn dochter vooral een lieve en betrokken opa, bij wie ze veilig is, ook als hij een biertje op heeft. Ik weet niet goed hoe ik nu verder moet. Ik heb al een gesprek met hem gehad hierover, waarin hij wel gezegd heeft dat hij dit absoluut niet gewild heeft. Ik blijf alleen maar telkens dat beeld van mijn dochtertje zien, haar verdriet. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk vooral mijn verhaal kwijt.. Alvast bedankt voor jullie reacties!

Ik probeer weer zo uitgebreid mogelijk te reageren.

Vroeger heeft mijn vader mij nooit echt pijn gedaan. Maar ik was dan ook nooit 'lastig'. Ik kan me herinneren dat hij me 1 keer bij mijn schouder greep toen ik wat brutaal was op mijn 16e, maar dat maakte weinig indruk. Mijn broertje heeft hij wel regelmatig 'fysiek aangepakt'. wat doen bv de trap op schoppen was, of ruw beetpakken oid. Kan me herinneren dat m'n broertje hier altijd enorm verdrietig van was. Wel hing er altijd spanning, we wisten aan tafel bv precies wat wel en niet mocht, want als m'n vader boos was dan sloeg hij bv met vuist op tafel of begon te schreeuwen. Ik kan me herinneren dat m'n ouders vaak ruzie hadden, dat m'n moeder ook een keer onder het bed gekropen is tijdens zon ruzie. Ik was nog vrij jong, maar het voelde wel onveilig. Het is niet zo dat mijn jeugd in het teken stond van een agressieve vader ofzo. Maar tijdens ruzies met mijn moeder was hij wel agressief. Sloeg haar niet, maar gooide bv een fles frisdrank door de tuin. Dat was dan wel nadat zij hem 'triggerde' door bv te zeggen dat hij het verkeerde pak frisdrank had gehaald in de winkel.

Ik kan me herinneren dat mijn vader altijd wel van een biertje hield. Het is pas de laatste jaren dat dat vervelend is. Dat er spanning hangt, dat hij boos of chagrijn is en rare, kwetsende dingen zegt. en dus ook z'n agressie niet kan beheersen. Net enkele maanden geleden hadden we een incident waarbij ik gekwetst werd door hem nadat hij rare dingen zei terwijl hij aangeschoten was.
En ja, er zijn eerder momenten geweest waarop hij zich ergerde aan mijn dochtertje. Die 2 of 3 keer waren het. Op die momenten liep hij dan geïrriteerd weg, of kneep in zijn vuisten (en tikje van hem als hij boos is) maar nooit heeft hij daarin mijn dochtertje aangevallen of pijngedaan. Ik dacht dus altijd dat ze veilig bij hem was, maar dat blijkt niet het geval te zijn .

Mijn moeder was na het gebeurde boos op hem, heeft niks tegen hem gezegd. Ze hebben er niet over gepraat, ook niet over zijn duw. Zij vindt dat hij 'wel even mag voelen dat we boos zijn en dat dit niet kan'. ze zegt dat ze totaal geen genegenheid naar hem voelt en dat hij aan de slag moet met zijn alcoholprobleem. Maar meer dan hem verzwijgen doet ze ook niet. Ze is bang voor hem als hij drinkt en zij zegt er iets van. Maar ze zegt dat ze niet bang is voor haar eigen veiligheid. Ik wel, na wat er gebeurt is.

Ik ben denk ik niet perse conflictmijdend. Over het geheel genomen ben ik assertief. Maar ik merk wel dat ik, binnen ons gezin, misschien bepaald gedrag wat niet normaal is, als normaal ben gaan zien. En ja, met schroom moet ik erkennen dat ik richting mijn vader minder assertief ben dan tegen een ander. Dit omdat hij zelf duidelijk issues heeft die hem verdriet doen en hebben gedaan. Ik heb tot nu toe dat vaak als excuus gezien voor zijn drinkgedrag. ik denk aan alle dingen die hij ook goed heeft gedaan, de lieve dingen die hij ook doet en heeft gedaan. Maar ik kan en zal dat niet als excuus gebruiken voor wat hij nu gedaan heeft.

de vader van mijn dochtertje en ik zijn uit elkaar. Op een goede en rustige manier, we hebben co-ouderschap. Ik weet dat ik hem hierover in moet lichten en dat ga ik ook doen.

mijn vader heeft trouwens, onder ons toezicht, excuses aangeboden aan mijn dochter en had daarbij wel de tranen in zijn ogen staan. Niet dat dat mij raakt of om het goed te praten.