Verdeling huishouden: het lukt niet

Samenvatting: hoe zorg je ervoor dat (huishoudelijke) taken eerlijk verdeeld zijn?

Ik ben moedeloos en weet gewoon niet hoe het op te lossen.
Mijn man en ik, al vele jaren samen, komen er niet uit. Of ten minste, ik trek aan een dood paard.
Wij werken allebei, ik minder dan hem. Mijn werk is wel veel zwaarder, in die zin dat ik echt geestelijk uitgeput ben na werk. Man heeft dat niet en ziet ook dat mijn werk voor mij heel vermoeiend is.

Wij hebben kinderen, waaronder één kind met problematiek die extra aandacht nodig heeft en soms ook veel energie kost. Voor dit kind zijn dus ook redelijk wat afspraken, die ook mentaal zwaar zijn (zoals therapie).

Alle afspraken met kinderen regel ik en doe ik.
Financiën idem. Activiteiten regel ik ook (ook vakanties uitzoeken/boeken), alle afspraken van iedereen bijhouden, etc. Verjaardagen en feestdagen, kleren uitzoeken voor de kinderen, naar school brengen, afspraken van school...
In het huishouden 'helpt' mijn man, om gelijk maar een goed beeld te schetsen.

Ik ben van mezelf ook een redelijk lui persoon, kan gerust de boel de boel laten en niet alles hoeft continue spik en span. Ik heb een hekel aan het huishouden doen, ook omdat ik altijd achter de feiten aanren. Daarnaast heb ik nooit echt veel energie gehad, ben snel moe, maar heb ook last van slapeloosheid. Er speelt bij mij ook psychische problematiek, maar ik heb gewoon geen tijd om dit aan te pakken. Alles en iedereen gaat voor. Ik weet niet hoe ik de energie en tijd daarvoor kan maken.

Sinds kort volg ik een opleiding, vraagt zo'n 30 uur per week studielast. Dit doe ik er dus bij. Vooraf dus goed doorgesproken met man, dat we echt naar een goede verdeling moeten van taken. Dat vond hij ook. Hij wilde me daarin zeker steunen gaf hij aan.
Vervolgens (op mijn initiatief) een takenlijst gemaakt. Ik doe nog steeds meer dan de helft, maar als man de rest van de taken zou oppakken, zou dit zoveel schelen voor mij. Alleen...hij houdt zich er niet aan.

Voorgaande jaren ook al vaak besproken, op rustige momenten, maar ook gehuild als ik het niet zag zitten. Dan wordt er altijd beterschap beloofd. Vervolgens gebeurde er weinig. Man maakt nu een beetje schoon en vindt volgens mij dat hij het heel goed doet. Hij ziet het oprecht niet. Hij is enorm passief. Hij onderneemt uit zichzelf niets. Dat is op alle gebieden in het leven trouwens zo. Maar ook als ik vraag om bijvoorbeeld even te stofzuigen, zegt hij 'ja', maar doet het niet. 'Later' is dan het excuus. Als ik er op terug blijf komen, ben ik een zeur. Of als we echt een heel goed gesprek aangaan, is hij vol begrip en empathie, maar daar houdt het op. Ik haat ook die rol van 'moedertje' zijn voor mijn man.

Hij weet bijvoorbeeld ook van de 'derde shift' af door mij, hebben we zelfs nog eens los van elkaar een testje voor ingevuld. Dat de mentale last ook veel is, alles plannen en bijhouden en regelen. Daar kwam ook uit bij hem dat dit 100% bij mij ligt. Maar bij die constatering houdt het ook op.

Ik wil niet continue zeuren, continue ongelukkig zijn, steeds er mee bezig zijn in mijn hoofd. Soms denk ik: ik doe het gewoon allemaal, dan hou ik mijn relatie goed. Maar ik ben bang dat ik er aan onderdoor ga, dat i k dat niet vol kan houden.
Vandaag heb ik trouwens vrij genomen om het achterstallige huishouden te doen, omdat het echt niet langer kon zo. Want ik heb het dus niet over elke dag alles piekfijn hebben. (Ik schaam me heel erg hiervoor, maar om het juiste beeld te schetsen: ik heb elke dag iets gezegd over de wc, die mijn man moest poetsen en gewacht tot hij dit oppakte. Ondertussen gebruikten de kinderen en ik de andere wc. Dat heeft dus 4 weken geduurd voor hij het eindelijk poetste. Dat dus terwijl ik het bijna dagelijks aangaf).

Kortom, er zijn tientallen gesprekken over aangegaan. Geen resultaat. Mijn man denkt volgens mij oprecht dat de verdeling nu goed is. Maar als ik de taken ook blijf doen, dan hoeft hij natuurlijk ook niet te veranderen. Maar aan de andere kant: ik hou het niet vol om daarover te blijven doorgaan. Je gaat toch ook niet scheiden over zoiets stoms als huishoudelijke taken?