Relaties
alle pijlers
Verdeling huishouden: het lukt niet
woensdag 3 april 2024 om 15:51
Samenvatting: hoe zorg je ervoor dat (huishoudelijke) taken eerlijk verdeeld zijn?
Ik ben moedeloos en weet gewoon niet hoe het op te lossen.
Mijn man en ik, al vele jaren samen, komen er niet uit. Of ten minste, ik trek aan een dood paard.
Wij werken allebei, ik minder dan hem. Mijn werk is wel veel zwaarder, in die zin dat ik echt geestelijk uitgeput ben na werk. Man heeft dat niet en ziet ook dat mijn werk voor mij heel vermoeiend is.
Wij hebben kinderen, waaronder één kind met problematiek die extra aandacht nodig heeft en soms ook veel energie kost. Voor dit kind zijn dus ook redelijk wat afspraken, die ook mentaal zwaar zijn (zoals therapie).
Alle afspraken met kinderen regel ik en doe ik.
Financiën idem. Activiteiten regel ik ook (ook vakanties uitzoeken/boeken), alle afspraken van iedereen bijhouden, etc. Verjaardagen en feestdagen, kleren uitzoeken voor de kinderen, naar school brengen, afspraken van school...
In het huishouden 'helpt' mijn man, om gelijk maar een goed beeld te schetsen.
Ik ben van mezelf ook een redelijk lui persoon, kan gerust de boel de boel laten en niet alles hoeft continue spik en span. Ik heb een hekel aan het huishouden doen, ook omdat ik altijd achter de feiten aanren. Daarnaast heb ik nooit echt veel energie gehad, ben snel moe, maar heb ook last van slapeloosheid. Er speelt bij mij ook psychische problematiek, maar ik heb gewoon geen tijd om dit aan te pakken. Alles en iedereen gaat voor. Ik weet niet hoe ik de energie en tijd daarvoor kan maken.
Sinds kort volg ik een opleiding, vraagt zo'n 30 uur per week studielast. Dit doe ik er dus bij. Vooraf dus goed doorgesproken met man, dat we echt naar een goede verdeling moeten van taken. Dat vond hij ook. Hij wilde me daarin zeker steunen gaf hij aan.
Vervolgens (op mijn initiatief) een takenlijst gemaakt. Ik doe nog steeds meer dan de helft, maar als man de rest van de taken zou oppakken, zou dit zoveel schelen voor mij. Alleen...hij houdt zich er niet aan.
Voorgaande jaren ook al vaak besproken, op rustige momenten, maar ook gehuild als ik het niet zag zitten. Dan wordt er altijd beterschap beloofd. Vervolgens gebeurde er weinig. Man maakt nu een beetje schoon en vindt volgens mij dat hij het heel goed doet. Hij ziet het oprecht niet. Hij is enorm passief. Hij onderneemt uit zichzelf niets. Dat is op alle gebieden in het leven trouwens zo. Maar ook als ik vraag om bijvoorbeeld even te stofzuigen, zegt hij 'ja', maar doet het niet. 'Later' is dan het excuus. Als ik er op terug blijf komen, ben ik een zeur. Of als we echt een heel goed gesprek aangaan, is hij vol begrip en empathie, maar daar houdt het op. Ik haat ook die rol van 'moedertje' zijn voor mijn man.
Hij weet bijvoorbeeld ook van de 'derde shift' af door mij, hebben we zelfs nog eens los van elkaar een testje voor ingevuld. Dat de mentale last ook veel is, alles plannen en bijhouden en regelen. Daar kwam ook uit bij hem dat dit 100% bij mij ligt. Maar bij die constatering houdt het ook op.
Ik wil niet continue zeuren, continue ongelukkig zijn, steeds er mee bezig zijn in mijn hoofd. Soms denk ik: ik doe het gewoon allemaal, dan hou ik mijn relatie goed. Maar ik ben bang dat ik er aan onderdoor ga, dat i k dat niet vol kan houden.
Vandaag heb ik trouwens vrij genomen om het achterstallige huishouden te doen, omdat het echt niet langer kon zo. Want ik heb het dus niet over elke dag alles piekfijn hebben. (Ik schaam me heel erg hiervoor, maar om het juiste beeld te schetsen: ik heb elke dag iets gezegd over de wc, die mijn man moest poetsen en gewacht tot hij dit oppakte. Ondertussen gebruikten de kinderen en ik de andere wc. Dat heeft dus 4 weken geduurd voor hij het eindelijk poetste. Dat dus terwijl ik het bijna dagelijks aangaf).
Kortom, er zijn tientallen gesprekken over aangegaan. Geen resultaat. Mijn man denkt volgens mij oprecht dat de verdeling nu goed is. Maar als ik de taken ook blijf doen, dan hoeft hij natuurlijk ook niet te veranderen. Maar aan de andere kant: ik hou het niet vol om daarover te blijven doorgaan. Je gaat toch ook niet scheiden over zoiets stoms als huishoudelijke taken?
Ik ben moedeloos en weet gewoon niet hoe het op te lossen.
Mijn man en ik, al vele jaren samen, komen er niet uit. Of ten minste, ik trek aan een dood paard.
Wij werken allebei, ik minder dan hem. Mijn werk is wel veel zwaarder, in die zin dat ik echt geestelijk uitgeput ben na werk. Man heeft dat niet en ziet ook dat mijn werk voor mij heel vermoeiend is.
Wij hebben kinderen, waaronder één kind met problematiek die extra aandacht nodig heeft en soms ook veel energie kost. Voor dit kind zijn dus ook redelijk wat afspraken, die ook mentaal zwaar zijn (zoals therapie).
Alle afspraken met kinderen regel ik en doe ik.
Financiën idem. Activiteiten regel ik ook (ook vakanties uitzoeken/boeken), alle afspraken van iedereen bijhouden, etc. Verjaardagen en feestdagen, kleren uitzoeken voor de kinderen, naar school brengen, afspraken van school...
In het huishouden 'helpt' mijn man, om gelijk maar een goed beeld te schetsen.
Ik ben van mezelf ook een redelijk lui persoon, kan gerust de boel de boel laten en niet alles hoeft continue spik en span. Ik heb een hekel aan het huishouden doen, ook omdat ik altijd achter de feiten aanren. Daarnaast heb ik nooit echt veel energie gehad, ben snel moe, maar heb ook last van slapeloosheid. Er speelt bij mij ook psychische problematiek, maar ik heb gewoon geen tijd om dit aan te pakken. Alles en iedereen gaat voor. Ik weet niet hoe ik de energie en tijd daarvoor kan maken.
Sinds kort volg ik een opleiding, vraagt zo'n 30 uur per week studielast. Dit doe ik er dus bij. Vooraf dus goed doorgesproken met man, dat we echt naar een goede verdeling moeten van taken. Dat vond hij ook. Hij wilde me daarin zeker steunen gaf hij aan.
Vervolgens (op mijn initiatief) een takenlijst gemaakt. Ik doe nog steeds meer dan de helft, maar als man de rest van de taken zou oppakken, zou dit zoveel schelen voor mij. Alleen...hij houdt zich er niet aan.
Voorgaande jaren ook al vaak besproken, op rustige momenten, maar ook gehuild als ik het niet zag zitten. Dan wordt er altijd beterschap beloofd. Vervolgens gebeurde er weinig. Man maakt nu een beetje schoon en vindt volgens mij dat hij het heel goed doet. Hij ziet het oprecht niet. Hij is enorm passief. Hij onderneemt uit zichzelf niets. Dat is op alle gebieden in het leven trouwens zo. Maar ook als ik vraag om bijvoorbeeld even te stofzuigen, zegt hij 'ja', maar doet het niet. 'Later' is dan het excuus. Als ik er op terug blijf komen, ben ik een zeur. Of als we echt een heel goed gesprek aangaan, is hij vol begrip en empathie, maar daar houdt het op. Ik haat ook die rol van 'moedertje' zijn voor mijn man.
Hij weet bijvoorbeeld ook van de 'derde shift' af door mij, hebben we zelfs nog eens los van elkaar een testje voor ingevuld. Dat de mentale last ook veel is, alles plannen en bijhouden en regelen. Daar kwam ook uit bij hem dat dit 100% bij mij ligt. Maar bij die constatering houdt het ook op.
Ik wil niet continue zeuren, continue ongelukkig zijn, steeds er mee bezig zijn in mijn hoofd. Soms denk ik: ik doe het gewoon allemaal, dan hou ik mijn relatie goed. Maar ik ben bang dat ik er aan onderdoor ga, dat i k dat niet vol kan houden.
Vandaag heb ik trouwens vrij genomen om het achterstallige huishouden te doen, omdat het echt niet langer kon zo. Want ik heb het dus niet over elke dag alles piekfijn hebben. (Ik schaam me heel erg hiervoor, maar om het juiste beeld te schetsen: ik heb elke dag iets gezegd over de wc, die mijn man moest poetsen en gewacht tot hij dit oppakte. Ondertussen gebruikten de kinderen en ik de andere wc. Dat heeft dus 4 weken geduurd voor hij het eindelijk poetste. Dat dus terwijl ik het bijna dagelijks aangaf).
Kortom, er zijn tientallen gesprekken over aangegaan. Geen resultaat. Mijn man denkt volgens mij oprecht dat de verdeling nu goed is. Maar als ik de taken ook blijf doen, dan hoeft hij natuurlijk ook niet te veranderen. Maar aan de andere kant: ik hou het niet vol om daarover te blijven doorgaan. Je gaat toch ook niet scheiden over zoiets stoms als huishoudelijke taken?
vrijdag 5 april 2024 om 16:36
Ach, als je met zijn tweetjes bent dan is er gewoon niet zo heel veel wat er moet gebeuren. Dan kan het echt heel makkelijk gebeuren dat je niet weet dat die man geen verantwoordelijkheid neemt en voelt als de gezinssituatie verandert.
Over het algemeen kunnen dit soort mannen prima hun werk doen, vaak hebben ze zelfs een goede baan waarbij ze veel verantwoordelijkheid dragen, moeten plannen, overzicht moeten bewaren, deadlines moeten halen.
Waarom zou je dan als vrouw moeten bedenken dat die man thuis in het huishouden of qua regeldingen niks gaat doen als er eenmaal kinderen zijn? Dat is toch niet te voorzien? Het is voor niemand echt te voorzien hoeveel er verandert als je kinderen krijgt en hoe vermoeiend en uitputtend het is.
Over het algemeen kunnen dit soort mannen prima hun werk doen, vaak hebben ze zelfs een goede baan waarbij ze veel verantwoordelijkheid dragen, moeten plannen, overzicht moeten bewaren, deadlines moeten halen.
Waarom zou je dan als vrouw moeten bedenken dat die man thuis in het huishouden of qua regeldingen niks gaat doen als er eenmaal kinderen zijn? Dat is toch niet te voorzien? Het is voor niemand echt te voorzien hoeveel er verandert als je kinderen krijgt en hoe vermoeiend en uitputtend het is.
vrijdag 5 april 2024 om 16:59
katrienduck24 schreef: ↑05-04-2024 16:36Ach, als je met zijn tweetjes bent dan is er gewoon niet zo heel veel wat er moet gebeuren. Dan kan het echt heel makkelijk gebeuren dat je niet weet dat die man geen verantwoordelijkheid neemt en voelt als de gezinssituatie verandert.
Over het algemeen kunnen dit soort mannen prima hun werk doen, vaak hebben ze zelfs een goede baan waarbij ze veel verantwoordelijkheid dragen, moeten plannen, overzicht moeten bewaren, deadlines moeten halen.
Waarom zou je dan als vrouw moeten bedenken dat die man thuis in het huishouden of qua regeldingen niks gaat doen als er eenmaal kinderen zijn? Dat is toch niet te voorzien? Het is voor niemand echt te voorzien hoeveel er verandert als je kinderen krijgt en hoe vermoeiend en uitputtend het is.
Omdat ie dat met het beetje wat er moet als je met z'n tweeën bent ook al niet doet/geen initiatief neemt/geen verantwoordelijkheidsgevoel toont.
vrijdag 5 april 2024 om 17:12
Zo is het in mijn geval niet gegaan. Bij mij is het echt pas ontstaan toen er kinderen waren, en er een gigantische hoeveelheid aan taken bij kwamen. Dus het ongenuanceerde verhaal dat elke vrouw het van tevoren had kunnen zien aankomen en het in feite haar eigen schuld is, gaat er bij mij niet in.
vrijdag 5 april 2024 om 17:30
Tenzij je man laag verstandelijk beperkt is, kan je hiervan minimaal 50% delegeren en daar hoeft niemand eerst 4A4tjes aan testen voor in te vullen:
'Alle afspraken met kinderen regel ik en doe ik.
Financiën idem. Activiteiten regel ik ook (ook vakanties uitzoeken/boeken), alle afspraken van iedereen bijhouden, etc. Verjaardagen en feestdagen, kleren uitzoeken voor de kinderen, naar school brengen, afspraken van school...
In het huishouden 'helpt' mijn man, om gelijk maar een goed beeld te schetsen.'
Je man de administratie en minimaal 50% van de afspraken en voor het huishouden neem je eenmaal per week een werkster.
Duidelijk zijn ipv zeuren en verantwoordelijkheden afstaan. Of je laat hem van die lijst 3 taken kiezen en besteed een deel van het huishouden uit.
Je doet het ook zelf door niets los te laten.
'Alle afspraken met kinderen regel ik en doe ik.
Financiën idem. Activiteiten regel ik ook (ook vakanties uitzoeken/boeken), alle afspraken van iedereen bijhouden, etc. Verjaardagen en feestdagen, kleren uitzoeken voor de kinderen, naar school brengen, afspraken van school...
In het huishouden 'helpt' mijn man, om gelijk maar een goed beeld te schetsen.'
Je man de administratie en minimaal 50% van de afspraken en voor het huishouden neem je eenmaal per week een werkster.
Duidelijk zijn ipv zeuren en verantwoordelijkheden afstaan. Of je laat hem van die lijst 3 taken kiezen en besteed een deel van het huishouden uit.
Je doet het ook zelf door niets los te laten.
vrijdag 5 april 2024 om 17:38
Dan maar hopen dat moeder wel tegen hard gehuil kan, inderdaad.MadameJean schreef: ↑05-04-2024 16:14Waarvan akte. Maar TO heeft hier toch niks aan?
Bovendien vind ik het ook behoorlijk kortzichtig. Iemand kan ook ziek worden, of overspannen raken, of je krijgt een tweeling (zoals wij) en je man blijkt niet tegen hard gehuil te kunnen... wat dan? Had je beter moeten opletten? Zelfs als dat zo zou zijn - wat dan?
Zo zie je ook filmpjes van vaders die zowat moeten kotsen als ze vieze luiers moeten verschonen. Erg naar voor ze.
vrijdag 5 april 2024 om 18:28
Mijn man heeft ASS, dus prikkels, en dus ook geur, komt bij hem harder binnen. Hij heeft de gewoonte ontwikkeld om juist te ruiken bij een poepluier, zodat hij als het een keertje een bijzonder vuile situatie is, niet compleet overprikkeld raakt.Lorem_Ipsum schreef: ↑05-04-2024 17:38Dan maar hopen dat moeder wel tegen hard gehuil kan, inderdaad.
Zo zie je ook filmpjes van vaders die zowat moeten kotsen als ze vieze luiers moeten verschonen. Erg naar voor ze.
Dat vind ik dus een mooie toewijding.
vrijdag 5 april 2024 om 18:41
Mijn man heeft ass en kan echt niet tegen harde geluiden. Hij verschoonde de kinderen met oorbeschermers op.Lorem_Ipsum schreef: ↑05-04-2024 17:38Dan maar hopen dat moeder wel tegen hard gehuil kan, inderdaad.
Zo zie je ook filmpjes van vaders die zowat moeten kotsen als ze vieze luiers moeten verschonen. Erg naar voor ze.
vrijdag 5 april 2024 om 18:45
Ik denk dat de hoofdoorzaak ligt in het feit dat dit langzaam zo gegroeid is en dan is het moeilijk om dit nog goed te krijgen.
Ik ben nog als zelfstandige aan het werk en mijn vrouw is gepensioneerd en toch neem ik zo goed als het volledige huishouden voor mijn rekening, alsook de volledige tuin én alle huishoudelijke taken bij mijn schoonmoeder. De kinderen zijn het huis uit, maar dit zorgt niet voor minder werk omdat ik dag-in dag-uit bij hen mag klussen om hun huis te verbouwen.
Enkele jaren geleden waren we nog beide aan het werk en was mijn vrouw ziek en had veel problemen met haar knie. Waar de huis- en tuintaken toen 50/50 verdeeld waren, moest ik plotseling het volledige huishouden doen. Mijn vrouw heeft hierbij een nieuwe knie gekregen en na ongeveer een anderhalf jaar was ze ongeveer terug zoals vroeger, maar de huis- en tuintaken bleven voor 100 % mijn taak, ook toen ze in pensioen ging. Ik zie haar echt geen huiselijke taken meer doen.
Ondertussen heeft mijn zoon een huis gekocht die moet worden opgeknapt, nu opgeknapt is misschien een slecht woord, want het huis is zo goed als volledig is afgebroken en opnieuw gezet. Omdat dit redelijk dringend moest gebeuren, ben ik 's avonds telkens gaan helpen voor een paar uur. Ondertussen heeft mijn dochter ook een huis gekocht.
Mijn zoon heeft een schoonvader en een schoonstiefvader die gepensioneerd zijn, maar deze twee zie je daar ook nooit om te helpen. Ze hebben geen tijd, nu dat is geen uitvlucht want ze hebben echt geen tijd, ze kunnen hun leven niet meer organiseren zodat er tijd vrij komt om andere dingen te gaan doen, terwijl dat ze vroeger ook gingen werken.
Er bestaat een wet die men de wet van Parkinson noemt en die stelt dat het werk van een taak uitdijt naar de tijd die beschikbaar is om een taak te realiseren of anders uitgedrukt: hoe meer tijd dat je hebt om iets te doen, hoe meer dat deze taak wordt uitgesteld, maar dit geldt ook omgekeerd: hoe minder tijd je hebt om iets te realiseren hoe efficiënter je er in wordt.
Geef ik nu een antwoord op de vraag, misschien niet echt. Ik wil hier alleen maar aangeven dat het bij je man waarschijnlijk niet echt luiheid is of hoe je het ook wilt noemen, maar dat hij het echt niet ziet en ik denk dat je daar moet van uit gaan.
Ik ben nog als zelfstandige aan het werk en mijn vrouw is gepensioneerd en toch neem ik zo goed als het volledige huishouden voor mijn rekening, alsook de volledige tuin én alle huishoudelijke taken bij mijn schoonmoeder. De kinderen zijn het huis uit, maar dit zorgt niet voor minder werk omdat ik dag-in dag-uit bij hen mag klussen om hun huis te verbouwen.
Enkele jaren geleden waren we nog beide aan het werk en was mijn vrouw ziek en had veel problemen met haar knie. Waar de huis- en tuintaken toen 50/50 verdeeld waren, moest ik plotseling het volledige huishouden doen. Mijn vrouw heeft hierbij een nieuwe knie gekregen en na ongeveer een anderhalf jaar was ze ongeveer terug zoals vroeger, maar de huis- en tuintaken bleven voor 100 % mijn taak, ook toen ze in pensioen ging. Ik zie haar echt geen huiselijke taken meer doen.
Ondertussen heeft mijn zoon een huis gekocht die moet worden opgeknapt, nu opgeknapt is misschien een slecht woord, want het huis is zo goed als volledig is afgebroken en opnieuw gezet. Omdat dit redelijk dringend moest gebeuren, ben ik 's avonds telkens gaan helpen voor een paar uur. Ondertussen heeft mijn dochter ook een huis gekocht.
Mijn zoon heeft een schoonvader en een schoonstiefvader die gepensioneerd zijn, maar deze twee zie je daar ook nooit om te helpen. Ze hebben geen tijd, nu dat is geen uitvlucht want ze hebben echt geen tijd, ze kunnen hun leven niet meer organiseren zodat er tijd vrij komt om andere dingen te gaan doen, terwijl dat ze vroeger ook gingen werken.
Er bestaat een wet die men de wet van Parkinson noemt en die stelt dat het werk van een taak uitdijt naar de tijd die beschikbaar is om een taak te realiseren of anders uitgedrukt: hoe meer tijd dat je hebt om iets te doen, hoe meer dat deze taak wordt uitgesteld, maar dit geldt ook omgekeerd: hoe minder tijd je hebt om iets te realiseren hoe efficiënter je er in wordt.
Geef ik nu een antwoord op de vraag, misschien niet echt. Ik wil hier alleen maar aangeven dat het bij je man waarschijnlijk niet echt luiheid is of hoe je het ook wilt noemen, maar dat hij het echt niet ziet en ik denk dat je daar moet van uit gaan.
vrijdag 5 april 2024 om 18:52
Kan ik. Man kan dan weer goed tegen weinig slaap. Ik kan heel snel koken. Hij is supergeduldig. Ik ben snel overprikkeld. Hij blijft kalm. Ik heb 1000 goeie ideeen. Hij kan een tent opzetten in de regen. Ik slaap slecht. Hij masseert mn hoofd tot ik relax.Lorem_Ipsum schreef: ↑05-04-2024 17:38Dan maar hopen dat moeder wel tegen hard gehuil kan, inderdaad.
Zo zie je ook filmpjes van vaders die zowat moeten kotsen als ze vieze luiers moeten verschonen. Erg naar voor ze.
Geen idee wat man v moedeloos mog wel leuk maakt, maar een compleet beeld heb je niet 1-2-3
vrijdag 5 april 2024 om 19:16
Ik vind ziekte of onverwachte tegenslag zo ontzettend anders dan gedrag. Ik kan ook morgen halfzijdig verlamd raken en daardoor dingen niet meer kunnen. Maar iets wel kunnen en er gewoon geen zin in hebben is daarmee toch totaal niet te vergelijken? Dat voelt voor de partij die daarmee om moet gaan waarschijnlijk wezenlijk anders.MadameJean schreef: ↑05-04-2024 16:14Waarvan akte. Maar TO heeft hier toch niks aan?
Bovendien vind ik het ook behoorlijk kortzichtig. Iemand kan ook ziek worden, of overspannen raken, of je krijgt een tweeling (zoals wij) en je man blijkt niet tegen hard gehuil te kunnen... wat dan? Had je beter moeten opletten? Zelfs als dat zo zou zijn - wat dan?
zaterdag 6 april 2024 om 08:15
Ik heb adhd en sound sensitivity. Ik kan ook niet tegen hard gehuil. Jammer joh. Zal toch moeten als je kiest voor een baby. Ik zou echt geen geduld hebben met een man die niet tegen hard gehuil of vieze luiers kan. Pech voor je. Je kan het niet op mij afschuiven en je kan de baby niet laten huilen.Lorem_Ipsum schreef: ↑05-04-2024 17:38Dan maar hopen dat moeder wel tegen hard gehuil kan, inderdaad.
Zo zie je ook filmpjes van vaders die zowat moeten kotsen als ze vieze luiers moeten verschonen. Erg naar voor ze.
Overigens ken ik weinig mensen die hard gehuil heel.goed trekken.
zaterdag 6 april 2024 om 09:50
Eens! (ik was sarcastisch)coderood schreef: ↑06-04-2024 08:15Ik heb adhd en sound sensitivity. Ik kan ook niet tegen hard gehuil. Jammer joh. Zal toch moeten als je kiest voor een baby. Ik zou echt geen geduld hebben met een man die niet tegen hard gehuil of vieze luiers kan. Pech voor je. Je kan het niet op mij afschuiven en je kan de baby niet laten huilen.
Overigens ken ik weinig mensen die hard gehuil heel.goed trekken.
zaterdag 6 april 2024 om 10:10
Heel lief!GreenLadyFern schreef: ↑05-04-2024 18:28Mijn man heeft ASS, dus prikkels, en dus ook geur, komt bij hem harder binnen. Hij heeft de gewoonte ontwikkeld om juist te ruiken bij een poepluier, zodat hij als het een keertje een bijzonder vuile situatie is, niet compleet overprikkeld raakt.
Dat vind ik dus een mooie toewijding.
zaterdag 6 april 2024 om 10:43
Heel eerlijk? Dit is zijn karakter en totaal onaantrekkelijk. Het is ook niet iets wat nu ineens gebeurt, dit speelt al jaren. En inmiddels weet je heus wel dat dit niet gaat veranderen. Ik zou hier echt klaar mee zijn en uit elkaar gaan. Het is gewoon onhygiënisch, geen verantwoordelijkheidsgevoel, lui, ga zo maar door. Ik vind oprecht dat je beter verdient en ik denk dat je heel gelukkig wordt als je gewoon lekker een eigen stek krijgt zonder een onvolwassen smeerlap in de buurt die je elke keer moet vragen om wat te doen. Je leeft maar één keer. Hell no dat je zoveel tijd kwijt bent met dit soort gezeik. Wat ik zeg, het is goor en heel onaantrekkelijk. Ben benieuwd naar zijn eigen lichamelijke verzorging maar eigenlijk wil ik het antwoord al niet eens meer weten. Wat een smeerlap!
zaterdag 6 april 2024 om 10:44
Ongetwijfeld. Elke (insert lijstje hierboven) persoon heeft ook leuke trekken. Maar in een relatie is er meer nodig dan dat iemand ook wel eens leuk kan zijn. Of je moet accepteren dat je relatie nooit gebaseerd is op gelijkwaardigheid.
zaterdag 6 april 2024 om 11:00
Nee, een leuk iemand zijn heft andere dingen niet op als je dag in, dag uit samenleeft.NomenNescio schreef: ↑06-04-2024 10:44Ongetwijfeld. Elke (insert lijstje hierboven) persoon heeft ook leuke trekken. Maar in een relatie is er meer nodig dan dat iemand ook wel eens leuk kan zijn. Of je moet accepteren dat je relatie nooit gebaseerd is op gelijkwaardigheid.
zaterdag 6 april 2024 om 11:01
Zelfde bij mij hoor, met z’n tweeën ging het prima, er was ook niet zoveel huishoudelijk werk toen. Met 1 kind ging het ook nog wel, toen begon de scheefgroei waarschijnlijk een beetje maar had ik het misschien nog niet direct door. Nadat ons gezin compleet was met 2 kinderen in 2 jaar is de grote scheefgroei pas echt gekomen. En nee, dat had ik geenszins kunnen voorzien toen we gingen samenwonen en trouwen, jaren daarvoor. Dus ik begrijp heel goed wat je zegt en ga dus ook niet mee in het verhaal dat het mijn eigen schuld is dat ik alles had moeten zien aankomen.alouette schreef: ↑05-04-2024 17:12Zo is het in mijn geval niet gegaan. Bij mij is het echt pas ontstaan toen er kinderen waren, en er een gigantische hoeveelheid aan taken bij kwamen. Dus het ongenuanceerde verhaal dat elke vrouw het van tevoren had kunnen zien aankomen en het in feite haar eigen schuld is, gaat er bij mij niet in.
zaterdag 6 april 2024 om 11:12
En als jij ziek wordt, gaat je vrouw dan al de taken weer oppakken?Alpha schreef: ↑05-04-2024 18:45Ik denk dat de hoofdoorzaak ligt in het feit dat dit langzaam zo gegroeid is en dan is het moeilijk om dit nog goed te krijgen.
Ik ben nog als zelfstandige aan het werk en mijn vrouw is gepensioneerd en toch neem ik zo goed als het volledige huishouden voor mijn rekening, alsook de volledige tuin én alle huishoudelijke taken bij mijn schoonmoeder. De kinderen zijn het huis uit, maar dit zorgt niet voor minder werk omdat ik dag-in dag-uit bij hen mag klussen om hun huis te verbouwen.
Enkele jaren geleden waren we nog beide aan het werk en was mijn vrouw ziek en had veel problemen met haar knie. Waar de huis- en tuintaken toen 50/50 verdeeld waren, moest ik plotseling het volledige huishouden doen. Mijn vrouw heeft hierbij een nieuwe knie gekregen en na ongeveer een anderhalf jaar was ze ongeveer terug zoals vroeger, maar de huis- en tuintaken bleven voor 100 % mijn taak, ook toen ze in pensioen ging. Ik zie haar echt geen huiselijke taken meer doen.
Ondertussen heeft mijn zoon een huis gekocht die moet worden opgeknapt, nu opgeknapt is misschien een slecht woord, want het huis is zo goed als volledig is afgebroken en opnieuw gezet. Omdat dit redelijk dringend moest gebeuren, ben ik 's avonds telkens gaan helpen voor een paar uur. Ondertussen heeft mijn dochter ook een huis gekocht.
Mijn zoon heeft een schoonvader en een schoonstiefvader die gepensioneerd zijn, maar deze twee zie je daar ook nooit om te helpen. Ze hebben geen tijd, nu dat is geen uitvlucht want ze hebben echt geen tijd, ze kunnen hun leven niet meer organiseren zodat er tijd vrij komt om andere dingen te gaan doen, terwijl dat ze vroeger ook gingen werken.
Er bestaat een wet die men de wet van Parkinson noemt en die stelt dat het werk van een taak uitdijt naar de tijd die beschikbaar is om een taak te realiseren of anders uitgedrukt: hoe meer tijd dat je hebt om iets te doen, hoe meer dat deze taak wordt uitgesteld, maar dit geldt ook omgekeerd: hoe minder tijd je hebt om iets te realiseren hoe efficiënter je er in wordt.
Geef ik nu een antwoord op de vraag, misschien niet echt. Ik wil hier alleen maar aangeven dat het bij je man waarschijnlijk niet echt luiheid is of hoe je het ook wilt noemen, maar dat hij het echt niet ziet en ik denk dat je daar moet van uit gaan.
Ben je gelukkig in deze situatie?
zondag 7 april 2024 om 01:32
Neen, als ik niet doe gebeurt er niets.En als jij ziek wordt, gaat je vrouw dan al de taken weer oppakken?
De situatie is zoals ze is en gaat nu niet meer veranderen.Ben je gelukkig in deze situatie?
Uiteindelijk ga je alles, zoals het huishouden, veel sneller en efficiënter doen omdat je minder tijd hebt. Ik kan tal van voorbeelden geven. Ik heb bijvoorbeeld twee wasmachines, zo kan ik een dubbele was in één keer doen, zelfs op verschillende temperaturen. Ik doe ook maar één keer per week boodschappen met een boodschappenlijstje dat gesorteerd is volgens de rekken in de winkel en ik breng juist genoeg mee zodat ik niets moet weggooien.
zondag 7 april 2024 om 11:31
Uit het boek 'Man en macht' van Kate Manne (aanrader!) blijkt ook dat het voor de komst van kinderen vaak wel ok gaat met het eerlijk verdelen van het huishouden, maar dat het daarna pas echt scheef groeit. Dus dat het met zijn tweeën wel eerlijk lukt is inderdaad totaal geen garantie.alouette schreef: ↑05-04-2024 14:24Mijn eigen ervaring is dat er met het hebben van een gezin en een gezamenlijke huishouding oneindig veel meer taken, regeldingen en mentale last zijn, dan als je nog met z’n tweeën bent. Ik zelf heb niet kunnen voorspellen hoe dat tussen ons zou gaan, totdat het zover was. Dus ik vind het altijd een beetje een dooddoener, tenzij de man in kwestie altijd al een enorme lapswans was (wat in mijn geval niet zo was).
zondag 7 april 2024 om 14:24
Inderdaad. Met zn twee-en was alles leuk. Met een baby ook. Maar voeg een onverwachte zwangerschap toe die bovendien een tweeling opleverde, de fysieke belasting voor mij en postnatale depressie (ik) ernstige tinnitus (hij), de terugkeer naar drukke baan (ik) een langdurige sportblessure (hij) en de kaarten worden echt wel anders geschud.MargjeM schreef: ↑07-04-2024 11:31Uit het boek 'Man en macht' van Kate Manne (aanrader!) blijkt ook dat het voor de komst van kinderen vaak wel ok gaat met het eerlijk verdelen van het huishouden, maar dat het daarna pas echt scheef groeit. Dus dat het met zijn tweeën wel eerlijk lukt is inderdaad totaal geen garantie.
Mijn man en ik zijn beiden geen weggewaaide dakramen maar er zijn fases geweest waarin de een best zoiets over de ander had kunnen schrijven.
Daarom sta ik er wellicht wat milder in. Ik snap TO’s frustratie heel goed en er moet iets veranderen. Maar de omstandigheden kunnen ook debet zijn aan insolidair gedrag. Die omstandigheden oplossen kan wellicht beiden verlichting brengen.
zondag 7 april 2024 om 15:34
Accpeteren dat hij dus niks wil doen en zijn vrouw niet respecteert. Of uit elkaar gaan.katrienduck24 schreef: ↑05-04-2024 18:19Het gaat niet om het verdelen van taken, het gaat erom dat de vrouw de taken (noodgedwongen) verdeelt maar dat de man zijn taken gewoon niet doet. En dan? Wat moet je dan?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
