Relaties
alle pijlers
Verdeling huishouden: het lukt niet
woensdag 3 april 2024 om 15:51
Samenvatting: hoe zorg je ervoor dat (huishoudelijke) taken eerlijk verdeeld zijn?
Ik ben moedeloos en weet gewoon niet hoe het op te lossen.
Mijn man en ik, al vele jaren samen, komen er niet uit. Of ten minste, ik trek aan een dood paard.
Wij werken allebei, ik minder dan hem. Mijn werk is wel veel zwaarder, in die zin dat ik echt geestelijk uitgeput ben na werk. Man heeft dat niet en ziet ook dat mijn werk voor mij heel vermoeiend is.
Wij hebben kinderen, waaronder één kind met problematiek die extra aandacht nodig heeft en soms ook veel energie kost. Voor dit kind zijn dus ook redelijk wat afspraken, die ook mentaal zwaar zijn (zoals therapie).
Alle afspraken met kinderen regel ik en doe ik.
Financiën idem. Activiteiten regel ik ook (ook vakanties uitzoeken/boeken), alle afspraken van iedereen bijhouden, etc. Verjaardagen en feestdagen, kleren uitzoeken voor de kinderen, naar school brengen, afspraken van school...
In het huishouden 'helpt' mijn man, om gelijk maar een goed beeld te schetsen.
Ik ben van mezelf ook een redelijk lui persoon, kan gerust de boel de boel laten en niet alles hoeft continue spik en span. Ik heb een hekel aan het huishouden doen, ook omdat ik altijd achter de feiten aanren. Daarnaast heb ik nooit echt veel energie gehad, ben snel moe, maar heb ook last van slapeloosheid. Er speelt bij mij ook psychische problematiek, maar ik heb gewoon geen tijd om dit aan te pakken. Alles en iedereen gaat voor. Ik weet niet hoe ik de energie en tijd daarvoor kan maken.
Sinds kort volg ik een opleiding, vraagt zo'n 30 uur per week studielast. Dit doe ik er dus bij. Vooraf dus goed doorgesproken met man, dat we echt naar een goede verdeling moeten van taken. Dat vond hij ook. Hij wilde me daarin zeker steunen gaf hij aan.
Vervolgens (op mijn initiatief) een takenlijst gemaakt. Ik doe nog steeds meer dan de helft, maar als man de rest van de taken zou oppakken, zou dit zoveel schelen voor mij. Alleen...hij houdt zich er niet aan.
Voorgaande jaren ook al vaak besproken, op rustige momenten, maar ook gehuild als ik het niet zag zitten. Dan wordt er altijd beterschap beloofd. Vervolgens gebeurde er weinig. Man maakt nu een beetje schoon en vindt volgens mij dat hij het heel goed doet. Hij ziet het oprecht niet. Hij is enorm passief. Hij onderneemt uit zichzelf niets. Dat is op alle gebieden in het leven trouwens zo. Maar ook als ik vraag om bijvoorbeeld even te stofzuigen, zegt hij 'ja', maar doet het niet. 'Later' is dan het excuus. Als ik er op terug blijf komen, ben ik een zeur. Of als we echt een heel goed gesprek aangaan, is hij vol begrip en empathie, maar daar houdt het op. Ik haat ook die rol van 'moedertje' zijn voor mijn man.
Hij weet bijvoorbeeld ook van de 'derde shift' af door mij, hebben we zelfs nog eens los van elkaar een testje voor ingevuld. Dat de mentale last ook veel is, alles plannen en bijhouden en regelen. Daar kwam ook uit bij hem dat dit 100% bij mij ligt. Maar bij die constatering houdt het ook op.
Ik wil niet continue zeuren, continue ongelukkig zijn, steeds er mee bezig zijn in mijn hoofd. Soms denk ik: ik doe het gewoon allemaal, dan hou ik mijn relatie goed. Maar ik ben bang dat ik er aan onderdoor ga, dat i k dat niet vol kan houden.
Vandaag heb ik trouwens vrij genomen om het achterstallige huishouden te doen, omdat het echt niet langer kon zo. Want ik heb het dus niet over elke dag alles piekfijn hebben. (Ik schaam me heel erg hiervoor, maar om het juiste beeld te schetsen: ik heb elke dag iets gezegd over de wc, die mijn man moest poetsen en gewacht tot hij dit oppakte. Ondertussen gebruikten de kinderen en ik de andere wc. Dat heeft dus 4 weken geduurd voor hij het eindelijk poetste. Dat dus terwijl ik het bijna dagelijks aangaf).
Kortom, er zijn tientallen gesprekken over aangegaan. Geen resultaat. Mijn man denkt volgens mij oprecht dat de verdeling nu goed is. Maar als ik de taken ook blijf doen, dan hoeft hij natuurlijk ook niet te veranderen. Maar aan de andere kant: ik hou het niet vol om daarover te blijven doorgaan. Je gaat toch ook niet scheiden over zoiets stoms als huishoudelijke taken?
Ik ben moedeloos en weet gewoon niet hoe het op te lossen.
Mijn man en ik, al vele jaren samen, komen er niet uit. Of ten minste, ik trek aan een dood paard.
Wij werken allebei, ik minder dan hem. Mijn werk is wel veel zwaarder, in die zin dat ik echt geestelijk uitgeput ben na werk. Man heeft dat niet en ziet ook dat mijn werk voor mij heel vermoeiend is.
Wij hebben kinderen, waaronder één kind met problematiek die extra aandacht nodig heeft en soms ook veel energie kost. Voor dit kind zijn dus ook redelijk wat afspraken, die ook mentaal zwaar zijn (zoals therapie).
Alle afspraken met kinderen regel ik en doe ik.
Financiën idem. Activiteiten regel ik ook (ook vakanties uitzoeken/boeken), alle afspraken van iedereen bijhouden, etc. Verjaardagen en feestdagen, kleren uitzoeken voor de kinderen, naar school brengen, afspraken van school...
In het huishouden 'helpt' mijn man, om gelijk maar een goed beeld te schetsen.
Ik ben van mezelf ook een redelijk lui persoon, kan gerust de boel de boel laten en niet alles hoeft continue spik en span. Ik heb een hekel aan het huishouden doen, ook omdat ik altijd achter de feiten aanren. Daarnaast heb ik nooit echt veel energie gehad, ben snel moe, maar heb ook last van slapeloosheid. Er speelt bij mij ook psychische problematiek, maar ik heb gewoon geen tijd om dit aan te pakken. Alles en iedereen gaat voor. Ik weet niet hoe ik de energie en tijd daarvoor kan maken.
Sinds kort volg ik een opleiding, vraagt zo'n 30 uur per week studielast. Dit doe ik er dus bij. Vooraf dus goed doorgesproken met man, dat we echt naar een goede verdeling moeten van taken. Dat vond hij ook. Hij wilde me daarin zeker steunen gaf hij aan.
Vervolgens (op mijn initiatief) een takenlijst gemaakt. Ik doe nog steeds meer dan de helft, maar als man de rest van de taken zou oppakken, zou dit zoveel schelen voor mij. Alleen...hij houdt zich er niet aan.
Voorgaande jaren ook al vaak besproken, op rustige momenten, maar ook gehuild als ik het niet zag zitten. Dan wordt er altijd beterschap beloofd. Vervolgens gebeurde er weinig. Man maakt nu een beetje schoon en vindt volgens mij dat hij het heel goed doet. Hij ziet het oprecht niet. Hij is enorm passief. Hij onderneemt uit zichzelf niets. Dat is op alle gebieden in het leven trouwens zo. Maar ook als ik vraag om bijvoorbeeld even te stofzuigen, zegt hij 'ja', maar doet het niet. 'Later' is dan het excuus. Als ik er op terug blijf komen, ben ik een zeur. Of als we echt een heel goed gesprek aangaan, is hij vol begrip en empathie, maar daar houdt het op. Ik haat ook die rol van 'moedertje' zijn voor mijn man.
Hij weet bijvoorbeeld ook van de 'derde shift' af door mij, hebben we zelfs nog eens los van elkaar een testje voor ingevuld. Dat de mentale last ook veel is, alles plannen en bijhouden en regelen. Daar kwam ook uit bij hem dat dit 100% bij mij ligt. Maar bij die constatering houdt het ook op.
Ik wil niet continue zeuren, continue ongelukkig zijn, steeds er mee bezig zijn in mijn hoofd. Soms denk ik: ik doe het gewoon allemaal, dan hou ik mijn relatie goed. Maar ik ben bang dat ik er aan onderdoor ga, dat i k dat niet vol kan houden.
Vandaag heb ik trouwens vrij genomen om het achterstallige huishouden te doen, omdat het echt niet langer kon zo. Want ik heb het dus niet over elke dag alles piekfijn hebben. (Ik schaam me heel erg hiervoor, maar om het juiste beeld te schetsen: ik heb elke dag iets gezegd over de wc, die mijn man moest poetsen en gewacht tot hij dit oppakte. Ondertussen gebruikten de kinderen en ik de andere wc. Dat heeft dus 4 weken geduurd voor hij het eindelijk poetste. Dat dus terwijl ik het bijna dagelijks aangaf).
Kortom, er zijn tientallen gesprekken over aangegaan. Geen resultaat. Mijn man denkt volgens mij oprecht dat de verdeling nu goed is. Maar als ik de taken ook blijf doen, dan hoeft hij natuurlijk ook niet te veranderen. Maar aan de andere kant: ik hou het niet vol om daarover te blijven doorgaan. Je gaat toch ook niet scheiden over zoiets stoms als huishoudelijke taken?
donderdag 4 april 2024 om 20:51
Als ik dan iets vroeg zei hij, (als ik geluk had) ja zo (en als ik pech had, waarom moet ik dat doen). En als het dan later niet gedaan was en ik zei er iets van was het, je zeurt, en als ik hem eraan herinnerde dat hij het zou doen zei hij, waarom vraag je het mij, je kan het toch net zo goed even zelf doen als je ziet dat iets moet gebeuren, en als ik dan zei dat ik al genoeg andere dingen deed en vond dat hij ook wel iets kon doen was het, oh het gaat dus om het principe, want als je het zelf had gedaan was het al lang klaar geweest, deze discussie kost je meer tijd dan het hele klusje. Afijn. Zo iemand dus
purplepeanut wijzigde dit bericht op 04-04-2024 21:11
0.57% gewijzigd
donderdag 4 april 2024 om 20:56
Dat zou ook mijn conclusie zijn.NomenNescio schreef: ↑04-04-2024 20:49Jouw man respecteert je niet en is ontzettend egoistisch. Dat is mijn snelle conclusie.
Als je vrouw zo vaak aan moet geven wat ze van je nodig heeft en je veegt er je reet mee af (want dat doet hij) vind ik dat daar geen sprake is van liefde. Ja, voor hemzelf zeker. Maar voor jou? Neuh. Je bent simpelweg niet belangrijk genoeg.
Toen ik middenin zo'n relatie zat had ik dat niet door maar achteraf gezien is het gewoon een gebrek aan respect en liefde
donderdag 4 april 2024 om 21:08
Ik word gewoon plaatsvervangend pissig op die man.
Wat is zijn eigen verklaring van waarom het ondank tientallen gesprekken niet gebeurt? Hoe kan het dat je denkt dat hij gelooft dat het zo wel goed zit? = Wat zit er precies niet in hem denk je? Is hij zo verschrikkelijk incompetent dat hij een afgesproken lijst taken, na meerdere gesprekken, alsnog niet kan uitvoeren? Zo ja, waarom heeft hij voor dat grote probleem geen hulp gezocht?
Neem jezelf serieus! Dit is geen ruzie om 'slechts' de afwas, dit is ruzie om niet gehoord worden, niet gesteund worden, geen betrouwbare partner zijn; je hebt nota bene een dag vrij genomen om zijn nalatigheid te compenseren!
Ik ben ook team 'ga een week op vakantie' met een heel duidelijke mededeling: dit verbetert (hij mag zelf gaan bedenken hoe, dat communiceren, en zich daar aan houden, en als dat niet lukt daar zelf hulp bij inschakelen en betalen). Maar eerlijk gezegd vind ik het moeilijk voor te stellen dat de dynamiek al niet permanent kapot is.
Wat is zijn eigen verklaring van waarom het ondank tientallen gesprekken niet gebeurt? Hoe kan het dat je denkt dat hij gelooft dat het zo wel goed zit? = Wat zit er precies niet in hem denk je? Is hij zo verschrikkelijk incompetent dat hij een afgesproken lijst taken, na meerdere gesprekken, alsnog niet kan uitvoeren? Zo ja, waarom heeft hij voor dat grote probleem geen hulp gezocht?
Neem jezelf serieus! Dit is geen ruzie om 'slechts' de afwas, dit is ruzie om niet gehoord worden, niet gesteund worden, geen betrouwbare partner zijn; je hebt nota bene een dag vrij genomen om zijn nalatigheid te compenseren!
Ik ben ook team 'ga een week op vakantie' met een heel duidelijke mededeling: dit verbetert (hij mag zelf gaan bedenken hoe, dat communiceren, en zich daar aan houden, en als dat niet lukt daar zelf hulp bij inschakelen en betalen). Maar eerlijk gezegd vind ik het moeilijk voor te stellen dat de dynamiek al niet permanent kapot is.
What a nuanced anxiety
donderdag 4 april 2024 om 21:12
Mijn hemel wat verschrikkelijk zo’n discussie.Purplepeanut schreef: ↑04-04-2024 20:51Als ik dan iets vroeg zei hij, (als ik geluk had) ja zo (en als ik pech had, waarom moet ik dat doen). En als het dan later niet gedaan was en ik zei iets was het, je zeurt, en als ik hem eraan herinnerde dat hij het zou doen zei hij, waarom vraag je het mij, je kan het toch net zo goed even zelf doen als je ziet dat iets moet gebeuren, en als ik dan zei dat ik al genoeg andere dingen deed en vond dat hij ook wel iets kon doen was het, oh het gaat dus om het principe, want als je het zelf had gedaan was het al lang klaar geweest, deze discussie kost je meer tijd dan het hele klusje. Afijn. Zo iemand dus
TO ik vind je man een zak hooi. Ik ben het eens met andere forummers die zeggen dat je nu een statement moet maken, de maat is vol.
Heb je dat wel eens eerder geprobeerd?
Ik denk ook wel dat je kritisch naar jezelf moet kijken. Dit is natuurlijk een dynamiek die ontstaan is door jullie allebei en waar jij daarmee ook deels verantwoordelijk voor bent, alleen al omdat je het zo lang accepteert en compenseert. Maar dit moet stoppen, dit is echt te gek.
Hoe gaat het bijvoorbeeld als jij ziek bent oid? Zijn er momenten dat je voelt dat je man wel de handschoen oppakt? Naar iemand anders eventueel? De kinderen of zijn ouders?
donderdag 4 april 2024 om 21:59
De kerel zal vast een baan kunnen vasthouden en doen wat daar nodig is. Daar kan hij dan wel de interesse voor opbrengen. Of het belang van inzien. Maar voor zijn vrouw niet. Welnee joh, waarom zou je. Waarom zou je je vrouw liefhebben, haar wensen belangrijk vinden, haar willen ontlasten door je eigen aandeel te doen ipv alles op haar bordje te schuiven? Daar is ze toch niet belangrijk genoeg voor?
TO, waarom heeft je man zover kunnen komen? Scheiden is een serieuze optie he. Wat doet hij voor jou? Geheel belangeloos, zonder er om te hoeven vragen, zonder dat iets dan ook zijn eigen hobby of interesse is. Gewoon, iets wat echt voor jou en jou alleen is wat hij met plezier voor je doet om jou blij te maken en waar hij geen profijt uithaalt, behalve een blije vrouw? Kun je iets bedenken of moet je vreselijk hard nadenken daarover?
TO, waarom heeft je man zover kunnen komen? Scheiden is een serieuze optie he. Wat doet hij voor jou? Geheel belangeloos, zonder er om te hoeven vragen, zonder dat iets dan ook zijn eigen hobby of interesse is. Gewoon, iets wat echt voor jou en jou alleen is wat hij met plezier voor je doet om jou blij te maken en waar hij geen profijt uithaalt, behalve een blije vrouw? Kun je iets bedenken of moet je vreselijk hard nadenken daarover?
donderdag 4 april 2024 om 22:16
Eens.NomenNescio schreef: ↑04-04-2024 21:59De kerel zal vast een baan kunnen vasthouden en doen wat daar nodig is. Daar kan hij dan wel de interesse voor opbrengen. Of het belang van inzien. Maar voor zijn vrouw niet. Welnee joh, waarom zou je. Waarom zou je je vrouw liefhebben, haar wensen belangrijk vinden, haar willen ontlasten door je eigen aandeel te doen ipv alles op haar bordje te schuiven? Daar is ze toch niet belangrijk genoeg voor?
TO, waarom heeft je man zover kunnen komen? Scheiden is een serieuze optie he. Wat doet hij voor jou? Geheel belangeloos, zonder er om te hoeven vragen, zonder dat iets dan ook zijn eigen hobby of interesse is. Gewoon, iets wat echt voor jou en jou alleen is wat hij met plezier voor je doet om jou blij te maken en waar hij geen profijt uithaalt, behalve een blije vrouw? Kun je iets bedenken of moet je vreselijk hard nadenken daarover?
donderdag 4 april 2024 om 22:49
Los van wat je man wel en vooral niet doet vraag ik me wel af of jij zelf nou wel zo gezond bezig bent. Je noemt jezelf lui, maar ik lees iemand die veel te veel hooi op haar vork neemt en dat blijft nemen en nog een pluk hier erbij en nog een pluk daar erbij.
Je werkt, doet een studie die 30u per week kost, doet het leeuwendeel van het huishouden, doet alles qua regelen/3de shift, doet alles omtrent de kinderen, alle extra zorg omtrent het kind dat dat nodig heeft. Euh, lui???
Is dit echt verstandig allemaal? Als je een eerlijke verdeling van de zorgen-/regel-/praktische last zou hebben zou ik het namelijk al teveel vinden. Hoe werkt dat in jouw hoofd?
Je werkt, doet een studie die 30u per week kost, doet het leeuwendeel van het huishouden, doet alles qua regelen/3de shift, doet alles omtrent de kinderen, alle extra zorg omtrent het kind dat dat nodig heeft. Euh, lui???
Is dit echt verstandig allemaal? Als je een eerlijke verdeling van de zorgen-/regel-/praktische last zou hebben zou ik het namelijk al teveel vinden. Hoe werkt dat in jouw hoofd?
donderdag 4 april 2024 om 22:59
Ik vraag me altijd af hoe je het voor elkaar krijgt om in zon relatie te belanden. Je weet toch voordat je kinderen krijgt, een baan, opleiding etc wat van vlees je in de kuip hebt. Misschien hard, maar je hebt hier zelf keuzes in gemaakt wetende dat je partner een weggewaaid dakraam is. En dan toch meerdere kinderen, toch een parttime baan, toch een opleiding. Deze relatie, kinderen etc zijn je niet overkomen, daar heb je zelf voor gekozen. En dan nu afvragen hoe je ervoor kunt zorgen dat hij meer gaat doen?
Wat mij betreft ligt de verantwoordelijkheid in de zorg voor jou, bij jou. Niet bij je man. Je zet jezelf in een slachtofferpositie, maar bij volwassen zijn hoort ook de regie en verantwoordelijkheid voor je eigen keuzes nemen. Hij gedraagt zich onvolwassen, maar jij ook. Ga staan voor jezelf, of accepteer dat dit de consequenties zijn van het leven dat je hebt gekozen
Wat mij betreft ligt de verantwoordelijkheid in de zorg voor jou, bij jou. Niet bij je man. Je zet jezelf in een slachtofferpositie, maar bij volwassen zijn hoort ook de regie en verantwoordelijkheid voor je eigen keuzes nemen. Hij gedraagt zich onvolwassen, maar jij ook. Ga staan voor jezelf, of accepteer dat dit de consequenties zijn van het leven dat je hebt gekozen
vrijdag 5 april 2024 om 06:51
Ah, het wachten was inderdaad op: je wist toch waar je aan begon?aardbeioeries schreef: ↑04-04-2024 22:59Ik vraag me altijd af hoe je het voor elkaar krijgt om in zon relatie te belanden. Je weet toch voordat je kinderen krijgt, een baan, opleiding etc wat van vlees je in de kuip hebt. Misschien hard, maar je hebt hier zelf keuzes in gemaakt wetende dat je partner een weggewaaid dakraam is. En dan toch meerdere kinderen, toch een parttime baan, toch een opleiding. Deze relatie, kinderen etc zijn je niet overkomen, daar heb je zelf voor gekozen. En dan nu afvragen hoe je ervoor kunt zorgen dat hij meer gaat doen?
Wat mij betreft ligt de verantwoordelijkheid in de zorg voor jou, bij jou. Niet bij je man. Je zet jezelf in een slachtofferpositie, maar bij volwassen zijn hoort ook de regie en verantwoordelijkheid voor je eigen keuzes nemen. Hij gedraagt zich onvolwassen, maar jij ook. Ga staan voor jezelf, of accepteer dat dit de consequenties zijn van het leven dat je hebt gekozen
vrijdag 5 april 2024 om 07:12
Ik vraag me juist het compleet tegenovergestelde af. Waarom zo'n man er bewust voor kiest om aan een gezin te beginnen, terwijl je het er niet voor over of in je hebt om als een normaal functionerend volwassene 50% van de workload op je te nemen.aardbeioeries schreef: ↑04-04-2024 22:59Ik vraag me altijd af hoe je het voor elkaar krijgt om in zon relatie te belanden. Je weet toch voordat je kinderen krijgt, een baan, opleiding etc wat van vlees je in de kuip hebt. Misschien hard, maar je hebt hier zelf keuzes in gemaakt wetende dat je partner een weggewaaid dakraam is. En dan toch meerdere kinderen, toch een parttime baan, toch een opleiding. Deze relatie, kinderen etc zijn je niet overkomen, daar heb je zelf voor gekozen. En dan nu afvragen hoe je ervoor kunt zorgen dat hij meer gaat doen?
Wat mij betreft ligt de verantwoordelijkheid in de zorg voor jou, bij jou. Niet bij je man. Je zet jezelf in een slachtofferpositie, maar bij volwassen zijn hoort ook de regie en verantwoordelijkheid voor je eigen keuzes nemen. Hij gedraagt zich onvolwassen, maar jij ook. Ga staan voor jezelf, of accepteer dat dit de consequenties zijn van het leven dat je hebt gekozen
vrijdag 5 april 2024 om 07:35
ASS, onmacht bladiebla. Zelf ook een ASS-er maar geloof dat gebrek aan discipline om het huishouden te doen daar niet onder valt.
Je praat zijn gedrag goed. Dat is prima en mag, maar daarmee houd je hem een hand boven zijn hoofd.
Hoeveel werken jullie beiden precies? Hij meer dan jij schrijf je.
Daarnaast ben je ook een studie van 30 uur per week begonnen, terwijl het thuis dus voor geen meter loopt. Heb je psychische klachten, slaapproblemen en een zorgintensief kind. Daar moet dus ook nog eens relatietherapie bij, wat de nodige energie kost...
Dit is natuurlijk een recept voor problemen.
Jullie klinken beiden gewoon moe en zat van elkaar en de situatie.
Je praat zijn gedrag goed. Dat is prima en mag, maar daarmee houd je hem een hand boven zijn hoofd.
Hoeveel werken jullie beiden precies? Hij meer dan jij schrijf je.
Daarnaast ben je ook een studie van 30 uur per week begonnen, terwijl het thuis dus voor geen meter loopt. Heb je psychische klachten, slaapproblemen en een zorgintensief kind. Daar moet dus ook nog eens relatietherapie bij, wat de nodige energie kost...
Dit is natuurlijk een recept voor problemen.
Jullie klinken beiden gewoon moe en zat van elkaar en de situatie.
This is not kosher!
vrijdag 5 april 2024 om 08:12
Timetraveler schreef: ↑05-04-2024 07:12Ik vraag me juist het compleet tegenovergestelde af. Waarom zo'n man er bewust voor kiest om aan een gezin te beginnen, terwijl je het er niet voor over of in je hebt om als een normaal functionerend volwassene 50% van de workload op je te nemen.
Dat snap ik heel goed want die man heeft helemaal geen probleem. Vanaf de start van hun relatie wordt alles voor hem opgelost (en daarvoor door zijn moeder) dus waarom zou hij die 50% oppakken? Het is helemaal niet leuk om dingen te doen waar je geen zin in hebt, waar je geen interesse in hebt, die je stom lijken of juist ingewikkeld. Zeker niet nadat je moe thuis komt van werk. En al helemaal niet als je ze op ver volwassen leeftijd moet gaan leren toepassen. Terwijl zijn vrouw het allemaal zo goed kan en het er allemaal bij doet. Ja, ze vindt het zwaar maar voor hem zou het veel zwaarder zijn om het erbij te gaan doen, hij is dat niet gewend. Dus een enkele keer wil hij wel wat toezeggen maar dan is daar weer dat moment dat hij geen zin heeft en liever heeft dat het dan maar vies blijft dan dat hij iets schoon gaat maken. En uiteindelijk wordt het wel weer een keer schoon dus dan maar zo.
Het enige probleem is dat zijn vrouw het zelf wel veel vindt, maar ze heeft het altijd gedaan en voor haar kosten die dingen veel minder moeite dus het zal wel weer goedkomen.
vrijdag 5 april 2024 om 08:27
Zelfs al zou je man de helft doen, dan is het met een baan en studie (totaal minimaal 50 uur per week denk ik zo), een zorgintensief kind en psychische problematiek toch nog steeds totaal niet vol te houden? Het allereerste wat er moet gebeuren is dan toch echt een schoonmaakster inschakelen.
Daarnaast ben je je partners vrouw, niet zijn moeder. Bij mijn puber van 14 gaat het precies hetzelfde: ik vraag of ze iets wil doen, vervolgens vraag ik het nogmaals en voor ik het weet ben ik elke keer aan het zeuren omdat ze nooit iets doet. Ik zou daar met een volwassen man al helemáál geen trek in hebben, hij houdt zich maar gewoon aan de afspraken. Klaar. Ik zou ook zeker niet zijn dingen er toch bij gaan doen, dan loopt het maar in de soep.
Wat er in het begin gezegd wordt, vind ik een goede: zorg dat hij taken heeft die hij wel móet doen, bijvoorbeeld brood smeren voor de kinderen of met hen mee naar sport of andere afspraken, of dingen regelen.
En laat hem duidelijk zien hoeveel uren per week jij bezig bent met allemaal regeldingen. Ik merk bij mijn man dat hij vaak ook totaal geen idee heeft hoeveel tijd alles mij kost. Alleen al boodschappen doen en elke dag koken kosten veel tijd, maar toen hij bijvoorbeeld gisteren op zijn werk zat, ben ik de hele middag kwijt geweest aan mijn dochter uit school halen (middelbare school een eind verderop, ik had haar ook al gebracht) en een afspraak bij de opticien. Om 14:00 uur moest ik de deur uit en om 17:00 uur waren we pas thuis. Al die dingen kosten veel tijd en ik zou als ik jou was eens precies opschrijven hoeveel uur jij kwijt bent aan al dat soort dingen die je man nooit doet.
Daarnaast ben je je partners vrouw, niet zijn moeder. Bij mijn puber van 14 gaat het precies hetzelfde: ik vraag of ze iets wil doen, vervolgens vraag ik het nogmaals en voor ik het weet ben ik elke keer aan het zeuren omdat ze nooit iets doet. Ik zou daar met een volwassen man al helemáál geen trek in hebben, hij houdt zich maar gewoon aan de afspraken. Klaar. Ik zou ook zeker niet zijn dingen er toch bij gaan doen, dan loopt het maar in de soep.
Wat er in het begin gezegd wordt, vind ik een goede: zorg dat hij taken heeft die hij wel móet doen, bijvoorbeeld brood smeren voor de kinderen of met hen mee naar sport of andere afspraken, of dingen regelen.
En laat hem duidelijk zien hoeveel uren per week jij bezig bent met allemaal regeldingen. Ik merk bij mijn man dat hij vaak ook totaal geen idee heeft hoeveel tijd alles mij kost. Alleen al boodschappen doen en elke dag koken kosten veel tijd, maar toen hij bijvoorbeeld gisteren op zijn werk zat, ben ik de hele middag kwijt geweest aan mijn dochter uit school halen (middelbare school een eind verderop, ik had haar ook al gebracht) en een afspraak bij de opticien. Om 14:00 uur moest ik de deur uit en om 17:00 uur waren we pas thuis. Al die dingen kosten veel tijd en ik zou als ik jou was eens precies opschrijven hoeveel uur jij kwijt bent aan al dat soort dingen die je man nooit doet.
vrijdag 5 april 2024 om 09:52
Een statement maken of het gewoon niet doen en het bij je man parkeren heeft geen zin want hij doet t gewoon niet.
Ga je scheiden dan word je werklast ook niet verminderd want dan moet je ook alles zelf doen en heb je nog opvangproblemen van de kinderen en financiële gevolgen erbij
Ik geef dus een ander geluid. Je hebt gewoon de pech dat t bij jou ligt.
En dus zou ik accepteren dat jij degene bent op wie dat huishouden en gezinsleven draait, dat jij heel wat meer voor elkaar krijgt dan je man en inzien dat je zijn hand en span diensten niet nodig hebt.
Jij bent de spil om wie het huis draait. Zonder jou leeft de rest niet dus jij bepaalt. Jouw tijd is schaars dus jij kiest wat prioriteit heeft en wat niet. Als je het zo benadert wordt het mentaal al makkelijker te verteren.
En dan zou ik vervolgens heel kritisch kijken hoeveel je in een dag kan doen en wat je belangrijk vindt om te doen. En de rest doe je gewoon niet of besteed je uit.
Hoef je nooit meer iemand wat te vragen.
Je man laat je gewoon blaten in de periferie van je bewustzijn. Als hij van zich laat horen geef je hem een dweil of poetsdoek in de hand.
De rommel die blijft liggen zou ik uit mijn zicht verwijderen en achter de gesloten deuren van een kast mikken, liefst zijn kast. Of je gaat 1x per week met de vuilniszak door het huis
Ga je scheiden dan word je werklast ook niet verminderd want dan moet je ook alles zelf doen en heb je nog opvangproblemen van de kinderen en financiële gevolgen erbij
Ik geef dus een ander geluid. Je hebt gewoon de pech dat t bij jou ligt.
En dus zou ik accepteren dat jij degene bent op wie dat huishouden en gezinsleven draait, dat jij heel wat meer voor elkaar krijgt dan je man en inzien dat je zijn hand en span diensten niet nodig hebt.
Jij bent de spil om wie het huis draait. Zonder jou leeft de rest niet dus jij bepaalt. Jouw tijd is schaars dus jij kiest wat prioriteit heeft en wat niet. Als je het zo benadert wordt het mentaal al makkelijker te verteren.
En dan zou ik vervolgens heel kritisch kijken hoeveel je in een dag kan doen en wat je belangrijk vindt om te doen. En de rest doe je gewoon niet of besteed je uit.
Hoef je nooit meer iemand wat te vragen.
Je man laat je gewoon blaten in de periferie van je bewustzijn. Als hij van zich laat horen geef je hem een dweil of poetsdoek in de hand.
De rommel die blijft liggen zou ik uit mijn zicht verwijderen en achter de gesloten deuren van een kast mikken, liefst zijn kast. Of je gaat 1x per week met de vuilniszak door het huis
vrijdag 5 april 2024 om 09:58
-April- schreef: ↑05-04-2024 09:52Een statement maken of het gewoon niet doen en het bij je man parkeren heeft geen zin want hij doet t gewoon niet.
Ga je scheiden dan word je werklast ook niet verminderd want dan moet je ook alles zelf doen en heb je nog opvangproblemen van de kinderen en financiële gevolgen erbij
Ik geef dus een ander geluid. Je hebt gewoon de pech dat t bij jou ligt.
En dus zou ik accepteren dat jij degene bent op wie dat huishouden en gezinsleven draait, dat jij heel wat meer voor elkaar krijgt dan je man en inzien dat je zijn hand en span diensten niet nodig hebt.
Jij bent de spil om wie het huis draait. Zonder jou leeft de rest niet dus jij bepaalt. Jouw tijd is schaars dus jij kiest wat prioriteit heeft en wat niet. Als je het zo benadert wordt het mentaal al makkelijker te verteren.
En dan zou ik vervolgens heel kritisch kijken hoeveel je in een dag kan doen en wat je belangrijk vindt om te doen. En de rest doe je gewoon niet of besteed je uit.
Hoef je nooit meer iemand wat te vragen.
Je man laat je gewoon blaten in de periferie van je bewustzijn. Als hij van zich laat horen geef je hem een dweil of poetsdoek in de hand.
De rommel die blijft liggen zou ik uit mijn zicht verwijderen en achter de gesloten deuren van een kast mikken, liefst zijn kast. Of je gaat 1x per week met de vuilniszak door het huis
vrijdag 5 april 2024 om 10:12
Misschien kan ze eens optellen hoeveel uren per week die man iets doet dat TO werk uit handen neemt. Dan heeft ze een nummer dat ze eraan kan verbinden.
En dan bedenken wat ze uitspaart als hij geen onderdeel van het huishouden meer uitmaakt. Een volwassene minder in huis scheelt een hoop was, viezigheid, boodschappen. Daarnaast niet meer hem aanjagen en niet meer je ergeren en twijfelen over de relatie.
En na een scheiding zal hij op zijn minst deels de kinderen hebben, dus op die dagen wint ze een hoop uren voor zichzelf.
De uitkomst van die som is het aantal uren in vrije tijd dat het haar oplevert of kost om te scheiden.
Natuurlijk heeft scheiden ook grote emotionele kosten. Maar bij elkaar blijven zo te lezen ook.
vrijdag 5 april 2024 om 10:14
Dat is precies de manier waarop je respect voor je man totaal verdwijnt.-April- schreef: ↑05-04-2024 09:52Een statement maken of het gewoon niet doen en het bij je man parkeren heeft geen zin want hij doet t gewoon niet.
Ga je scheiden dan word je werklast ook niet verminderd want dan moet je ook alles zelf doen en heb je nog opvangproblemen van de kinderen en financiële gevolgen erbij
Ik geef dus een ander geluid. Je hebt gewoon de pech dat t bij jou ligt.
En dus zou ik accepteren dat jij degene bent op wie dat huishouden en gezinsleven draait, dat jij heel wat meer voor elkaar krijgt dan je man en inzien dat je zijn hand en span diensten niet nodig hebt.
Jij bent de spil om wie het huis draait. Zonder jou leeft de rest niet dus jij bepaalt. Jouw tijd is schaars dus jij kiest wat prioriteit heeft en wat niet. Als je het zo benadert wordt het mentaal al makkelijker te verteren.
En dan zou ik vervolgens heel kritisch kijken hoeveel je in een dag kan doen en wat je belangrijk vindt om te doen. En de rest doe je gewoon niet of besteed je uit.
Hoef je nooit meer iemand wat te vragen.
Je man laat je gewoon blaten in de periferie van je bewustzijn. Als hij van zich laat horen geef je hem een dweil of poetsdoek in de hand.
De rommel die blijft liggen zou ik uit mijn zicht verwijderen en achter de gesloten deuren van een kast mikken, liefst zijn kast. Of je gaat 1x per week met de vuilniszak door het huis
Dan kun je dus net zo goed wel gaan scheiden dan weet je dat je alles sowieso alleen moet doen.
vrijdag 5 april 2024 om 10:19
Jahoor, maar alleen als je dan man een factuur stuurt voor werkzaamheden. Je bent dan namelijk geen partner maar een freelance chef/schoonmaker/boekhouder/nanny/vakantieplanner/social organizer.-April- schreef: ↑05-04-2024 09:52Een statement maken of het gewoon niet doen en het bij je man parkeren heeft geen zin want hij doet t gewoon niet.
Ga je scheiden dan word je werklast ook niet verminderd want dan moet je ook alles zelf doen en heb je nog opvangproblemen van de kinderen en financiële gevolgen erbij
Ik geef dus een ander geluid. Je hebt gewoon de pech dat t bij jou ligt.
En dus zou ik accepteren dat jij degene bent op wie dat huishouden en gezinsleven draait, dat jij heel wat meer voor elkaar krijgt dan je man en inzien dat je zijn hand en span diensten niet nodig hebt.
Jij bent de spil om wie het huis draait. Zonder jou leeft de rest niet dus jij bepaalt. Jouw tijd is schaars dus jij kiest wat prioriteit heeft en wat niet. Als je het zo benadert wordt het mentaal al makkelijker te verteren.
En dan zou ik vervolgens heel kritisch kijken hoeveel je in een dag kan doen en wat je belangrijk vindt om te doen. En de rest doe je gewoon niet of besteed je uit.
Hoef je nooit meer iemand wat te vragen.
Je man laat je gewoon blaten in de periferie van je bewustzijn. Als hij van zich laat horen geef je hem een dweil of poetsdoek in de hand.
De rommel die blijft liggen zou ik uit mijn zicht verwijderen en achter de gesloten deuren van een kast mikken, liefst zijn kast. Of je gaat 1x per week met de vuilniszak door het huis
Wat zou zo iemand kosten - 80 per uur?
vrijdag 5 april 2024 om 10:23
Scheelt zoveel ergernis dat het voelt alsof de load veel lichter isPurplepeanut schreef: ↑05-04-2024 10:14Dat is precies de manier waarop je respect voor je man totaal verdwijnt.
Dan kun je dus net zo goed wel gaan scheiden dan weet je dat je alles sowieso alleen moet doen.
vrijdag 5 april 2024 om 10:23
Never. Ik zou nog liever hen de deur uit doen en alleen alles doen.-April- schreef: ↑05-04-2024 09:52Een statement maken of het gewoon niet doen en het bij je man parkeren heeft geen zin want hij doet t gewoon niet.
Ga je scheiden dan word je werklast ook niet verminderd want dan moet je ook alles zelf doen en heb je nog opvangproblemen van de kinderen en financiële gevolgen erbij
Ik geef dus een ander geluid. Je hebt gewoon de pech dat t bij jou ligt.
En dus zou ik accepteren dat jij degene bent op wie dat huishouden en gezinsleven draait, dat jij heel wat meer voor elkaar krijgt dan je man en inzien dat je zijn hand en span diensten niet nodig hebt.
Jij bent de spil om wie het huis draait. Zonder jou leeft de rest niet dus jij bepaalt. Jouw tijd is schaars dus jij kiest wat prioriteit heeft en wat niet. Als je het zo benadert wordt het mentaal al makkelijker te verteren.
En dan zou ik vervolgens heel kritisch kijken hoeveel je in een dag kan doen en wat je belangrijk vindt om te doen. En de rest doe je gewoon niet of besteed je uit.
Hoef je nooit meer iemand wat te vragen.
Je man laat je gewoon blaten in de periferie van je bewustzijn. Als hij van zich laat horen geef je hem een dweil of poetsdoek in de hand.
De rommel die blijft liggen zou ik uit mijn zicht verwijderen en achter de gesloten deuren van een kast mikken, liefst zijn kast. Of je gaat 1x per week met de vuilniszak door het huis
vrijdag 5 april 2024 om 10:26
Voor mij is het nu simpel, ik zou nooit meer een relatie kunnen hebben met zo iemand, zo'n meelifter.
Ik wil een man die uit zichzelf de verantwoordelijkheid pakt voor van alles en nog wat en dingen doet. Niet omdat ik het zeg of vraag maar gewoon omdat het normaal is dat je beiden je steentje bijdraagt en niet dat de een passief gaat zitten doen en de ander alles automatisch op zijn/haar bordje krijgt. Op zo'n manier hoef ik geen relatie.
Hoe je het oplost als je er al inzit, geen idee,mij is het niet gelukt. Ik denk dat als het niet in de man zit het niet meer goed gaat komen
Ik wil een man die uit zichzelf de verantwoordelijkheid pakt voor van alles en nog wat en dingen doet. Niet omdat ik het zeg of vraag maar gewoon omdat het normaal is dat je beiden je steentje bijdraagt en niet dat de een passief gaat zitten doen en de ander alles automatisch op zijn/haar bordje krijgt. Op zo'n manier hoef ik geen relatie.
Hoe je het oplost als je er al inzit, geen idee,mij is het niet gelukt. Ik denk dat als het niet in de man zit het niet meer goed gaat komen
vrijdag 5 april 2024 om 10:32
Dat klopt deels. Het scheelt heel veel energie en ergenis als je niet meer dagelijks zo'n meelifter rond hebt lopen. Je komt er als je kinderen hebt daarentegen ook nooit helemaal vanaf. Je krijgt er met een scheiding namelijk toch nog wel een paar ergenissen gratis bij. Want gaat deze man voor co ouderschap (en pakt hij dan wel 50/50 de zorgtaken of dumpt hij alsnog het meeste gewoon op jouw bordje of wil hij bij voorbaat al een om het weekend regeling,bijv
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
