Relaties
alle pijlers
Verdeling huishouden: het lukt niet
woensdag 3 april 2024 om 15:51
Samenvatting: hoe zorg je ervoor dat (huishoudelijke) taken eerlijk verdeeld zijn?
Ik ben moedeloos en weet gewoon niet hoe het op te lossen.
Mijn man en ik, al vele jaren samen, komen er niet uit. Of ten minste, ik trek aan een dood paard.
Wij werken allebei, ik minder dan hem. Mijn werk is wel veel zwaarder, in die zin dat ik echt geestelijk uitgeput ben na werk. Man heeft dat niet en ziet ook dat mijn werk voor mij heel vermoeiend is.
Wij hebben kinderen, waaronder één kind met problematiek die extra aandacht nodig heeft en soms ook veel energie kost. Voor dit kind zijn dus ook redelijk wat afspraken, die ook mentaal zwaar zijn (zoals therapie).
Alle afspraken met kinderen regel ik en doe ik.
Financiën idem. Activiteiten regel ik ook (ook vakanties uitzoeken/boeken), alle afspraken van iedereen bijhouden, etc. Verjaardagen en feestdagen, kleren uitzoeken voor de kinderen, naar school brengen, afspraken van school...
In het huishouden 'helpt' mijn man, om gelijk maar een goed beeld te schetsen.
Ik ben van mezelf ook een redelijk lui persoon, kan gerust de boel de boel laten en niet alles hoeft continue spik en span. Ik heb een hekel aan het huishouden doen, ook omdat ik altijd achter de feiten aanren. Daarnaast heb ik nooit echt veel energie gehad, ben snel moe, maar heb ook last van slapeloosheid. Er speelt bij mij ook psychische problematiek, maar ik heb gewoon geen tijd om dit aan te pakken. Alles en iedereen gaat voor. Ik weet niet hoe ik de energie en tijd daarvoor kan maken.
Sinds kort volg ik een opleiding, vraagt zo'n 30 uur per week studielast. Dit doe ik er dus bij. Vooraf dus goed doorgesproken met man, dat we echt naar een goede verdeling moeten van taken. Dat vond hij ook. Hij wilde me daarin zeker steunen gaf hij aan.
Vervolgens (op mijn initiatief) een takenlijst gemaakt. Ik doe nog steeds meer dan de helft, maar als man de rest van de taken zou oppakken, zou dit zoveel schelen voor mij. Alleen...hij houdt zich er niet aan.
Voorgaande jaren ook al vaak besproken, op rustige momenten, maar ook gehuild als ik het niet zag zitten. Dan wordt er altijd beterschap beloofd. Vervolgens gebeurde er weinig. Man maakt nu een beetje schoon en vindt volgens mij dat hij het heel goed doet. Hij ziet het oprecht niet. Hij is enorm passief. Hij onderneemt uit zichzelf niets. Dat is op alle gebieden in het leven trouwens zo. Maar ook als ik vraag om bijvoorbeeld even te stofzuigen, zegt hij 'ja', maar doet het niet. 'Later' is dan het excuus. Als ik er op terug blijf komen, ben ik een zeur. Of als we echt een heel goed gesprek aangaan, is hij vol begrip en empathie, maar daar houdt het op. Ik haat ook die rol van 'moedertje' zijn voor mijn man.
Hij weet bijvoorbeeld ook van de 'derde shift' af door mij, hebben we zelfs nog eens los van elkaar een testje voor ingevuld. Dat de mentale last ook veel is, alles plannen en bijhouden en regelen. Daar kwam ook uit bij hem dat dit 100% bij mij ligt. Maar bij die constatering houdt het ook op.
Ik wil niet continue zeuren, continue ongelukkig zijn, steeds er mee bezig zijn in mijn hoofd. Soms denk ik: ik doe het gewoon allemaal, dan hou ik mijn relatie goed. Maar ik ben bang dat ik er aan onderdoor ga, dat i k dat niet vol kan houden.
Vandaag heb ik trouwens vrij genomen om het achterstallige huishouden te doen, omdat het echt niet langer kon zo. Want ik heb het dus niet over elke dag alles piekfijn hebben. (Ik schaam me heel erg hiervoor, maar om het juiste beeld te schetsen: ik heb elke dag iets gezegd over de wc, die mijn man moest poetsen en gewacht tot hij dit oppakte. Ondertussen gebruikten de kinderen en ik de andere wc. Dat heeft dus 4 weken geduurd voor hij het eindelijk poetste. Dat dus terwijl ik het bijna dagelijks aangaf).
Kortom, er zijn tientallen gesprekken over aangegaan. Geen resultaat. Mijn man denkt volgens mij oprecht dat de verdeling nu goed is. Maar als ik de taken ook blijf doen, dan hoeft hij natuurlijk ook niet te veranderen. Maar aan de andere kant: ik hou het niet vol om daarover te blijven doorgaan. Je gaat toch ook niet scheiden over zoiets stoms als huishoudelijke taken?
Ik ben moedeloos en weet gewoon niet hoe het op te lossen.
Mijn man en ik, al vele jaren samen, komen er niet uit. Of ten minste, ik trek aan een dood paard.
Wij werken allebei, ik minder dan hem. Mijn werk is wel veel zwaarder, in die zin dat ik echt geestelijk uitgeput ben na werk. Man heeft dat niet en ziet ook dat mijn werk voor mij heel vermoeiend is.
Wij hebben kinderen, waaronder één kind met problematiek die extra aandacht nodig heeft en soms ook veel energie kost. Voor dit kind zijn dus ook redelijk wat afspraken, die ook mentaal zwaar zijn (zoals therapie).
Alle afspraken met kinderen regel ik en doe ik.
Financiën idem. Activiteiten regel ik ook (ook vakanties uitzoeken/boeken), alle afspraken van iedereen bijhouden, etc. Verjaardagen en feestdagen, kleren uitzoeken voor de kinderen, naar school brengen, afspraken van school...
In het huishouden 'helpt' mijn man, om gelijk maar een goed beeld te schetsen.
Ik ben van mezelf ook een redelijk lui persoon, kan gerust de boel de boel laten en niet alles hoeft continue spik en span. Ik heb een hekel aan het huishouden doen, ook omdat ik altijd achter de feiten aanren. Daarnaast heb ik nooit echt veel energie gehad, ben snel moe, maar heb ook last van slapeloosheid. Er speelt bij mij ook psychische problematiek, maar ik heb gewoon geen tijd om dit aan te pakken. Alles en iedereen gaat voor. Ik weet niet hoe ik de energie en tijd daarvoor kan maken.
Sinds kort volg ik een opleiding, vraagt zo'n 30 uur per week studielast. Dit doe ik er dus bij. Vooraf dus goed doorgesproken met man, dat we echt naar een goede verdeling moeten van taken. Dat vond hij ook. Hij wilde me daarin zeker steunen gaf hij aan.
Vervolgens (op mijn initiatief) een takenlijst gemaakt. Ik doe nog steeds meer dan de helft, maar als man de rest van de taken zou oppakken, zou dit zoveel schelen voor mij. Alleen...hij houdt zich er niet aan.
Voorgaande jaren ook al vaak besproken, op rustige momenten, maar ook gehuild als ik het niet zag zitten. Dan wordt er altijd beterschap beloofd. Vervolgens gebeurde er weinig. Man maakt nu een beetje schoon en vindt volgens mij dat hij het heel goed doet. Hij ziet het oprecht niet. Hij is enorm passief. Hij onderneemt uit zichzelf niets. Dat is op alle gebieden in het leven trouwens zo. Maar ook als ik vraag om bijvoorbeeld even te stofzuigen, zegt hij 'ja', maar doet het niet. 'Later' is dan het excuus. Als ik er op terug blijf komen, ben ik een zeur. Of als we echt een heel goed gesprek aangaan, is hij vol begrip en empathie, maar daar houdt het op. Ik haat ook die rol van 'moedertje' zijn voor mijn man.
Hij weet bijvoorbeeld ook van de 'derde shift' af door mij, hebben we zelfs nog eens los van elkaar een testje voor ingevuld. Dat de mentale last ook veel is, alles plannen en bijhouden en regelen. Daar kwam ook uit bij hem dat dit 100% bij mij ligt. Maar bij die constatering houdt het ook op.
Ik wil niet continue zeuren, continue ongelukkig zijn, steeds er mee bezig zijn in mijn hoofd. Soms denk ik: ik doe het gewoon allemaal, dan hou ik mijn relatie goed. Maar ik ben bang dat ik er aan onderdoor ga, dat i k dat niet vol kan houden.
Vandaag heb ik trouwens vrij genomen om het achterstallige huishouden te doen, omdat het echt niet langer kon zo. Want ik heb het dus niet over elke dag alles piekfijn hebben. (Ik schaam me heel erg hiervoor, maar om het juiste beeld te schetsen: ik heb elke dag iets gezegd over de wc, die mijn man moest poetsen en gewacht tot hij dit oppakte. Ondertussen gebruikten de kinderen en ik de andere wc. Dat heeft dus 4 weken geduurd voor hij het eindelijk poetste. Dat dus terwijl ik het bijna dagelijks aangaf).
Kortom, er zijn tientallen gesprekken over aangegaan. Geen resultaat. Mijn man denkt volgens mij oprecht dat de verdeling nu goed is. Maar als ik de taken ook blijf doen, dan hoeft hij natuurlijk ook niet te veranderen. Maar aan de andere kant: ik hou het niet vol om daarover te blijven doorgaan. Je gaat toch ook niet scheiden over zoiets stoms als huishoudelijke taken?
woensdag 3 april 2024 om 22:39
Ik kan alleen zeggen hoe ik het doe.
Niet.
En dan bedoel ik dat ik zijn taken niet doe. Ook niet als dingen dan in de soep lopen. Ook niet als ik vervolgens aangekeken word op wat er niet gedaan is.
Ik lach hem, en anderen, vriendelijk uit bij opmerkingen als ‘ik ben daar gewoon niet zo goed in’ of ‘ik/hij zie(t) het gewoon niet’.
En ik doe door omstandigheden echt best veel. Want er zijn inderdaad dingen die hij echt niet kan doen of die ik veel beter doe. Maar dan gaan er dus andere taken naar hem. En als hij die niet doet gebeuren die niet.
Soms zijn er dingen die ik er makkelijk, of vanzelfsprekend/logisch er even bij kan doen. Dat doe ik alleen als ik daar zin in heb en tijd voor heb. En als ik het niet doe ben ik ongevoelig voor gezeur erover. Ik doe namelijk genoeg.
Als ik jouw verhaal lees denk ik dat jij minder moet doen. En misschien ook dat je aan de voorkant dingen kunt veranderen waardoor je minder vaak in de problemen komt. Bijvoorbeeld niet vragen of hij wil stofzuigen, maar afspreken dat er voor dinsdag is stofgezogen. Stoppen met het regelen van kaartjes en cadeautjes enzo. De vakantie niet regelen, van de derde shift echt alleen het noodzakelijke doen. En boos durven worden als iemand jou behandeld alsof diegene een peuter is.
En accepteren dat dingen in de soep lopen, en dat het niet jouw verantwoordelijkheid is om dat op te lossen.
En accepteren dat het dan (tijdelijk?) niet gaat volgens jullie/jouw gebruikelijke standaard.
Met andere woorden: leer wat van zijn instelling. Als je het niet doet pakt een ander het op. En jij bent die ander niet.
Niet.
En dan bedoel ik dat ik zijn taken niet doe. Ook niet als dingen dan in de soep lopen. Ook niet als ik vervolgens aangekeken word op wat er niet gedaan is.
Ik lach hem, en anderen, vriendelijk uit bij opmerkingen als ‘ik ben daar gewoon niet zo goed in’ of ‘ik/hij zie(t) het gewoon niet’.
En ik doe door omstandigheden echt best veel. Want er zijn inderdaad dingen die hij echt niet kan doen of die ik veel beter doe. Maar dan gaan er dus andere taken naar hem. En als hij die niet doet gebeuren die niet.
Soms zijn er dingen die ik er makkelijk, of vanzelfsprekend/logisch er even bij kan doen. Dat doe ik alleen als ik daar zin in heb en tijd voor heb. En als ik het niet doe ben ik ongevoelig voor gezeur erover. Ik doe namelijk genoeg.
Als ik jouw verhaal lees denk ik dat jij minder moet doen. En misschien ook dat je aan de voorkant dingen kunt veranderen waardoor je minder vaak in de problemen komt. Bijvoorbeeld niet vragen of hij wil stofzuigen, maar afspreken dat er voor dinsdag is stofgezogen. Stoppen met het regelen van kaartjes en cadeautjes enzo. De vakantie niet regelen, van de derde shift echt alleen het noodzakelijke doen. En boos durven worden als iemand jou behandeld alsof diegene een peuter is.
En accepteren dat dingen in de soep lopen, en dat het niet jouw verantwoordelijkheid is om dat op te lossen.
En accepteren dat het dan (tijdelijk?) niet gaat volgens jullie/jouw gebruikelijke standaard.
Met andere woorden: leer wat van zijn instelling. Als je het niet doet pakt een ander het op. En jij bent die ander niet.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 3 april 2024 om 22:45
Accepteer wat je niet kunt veranderen en verander wat je niet kunt accepteren.
Als je al jaren gesprekken met hem voert hierover en hij elke keer beterschap belooft maar er uiteindelijk niks verandert, dan is de enige conclusie die je kunt trekken dat hij hierin niet gaat veranderen. Dan wordt het dus tijd om te kijken naar andere oplossingen. Bijvoorbeeld, voor het huishouden een schoonmaakster inhuren, voor de financiën kun je afspreken dat jullie er elke maand samen even een uurtje voor gaan zitten, etc.
Als je al jaren gesprekken met hem voert hierover en hij elke keer beterschap belooft maar er uiteindelijk niks verandert, dan is de enige conclusie die je kunt trekken dat hij hierin niet gaat veranderen. Dan wordt het dus tijd om te kijken naar andere oplossingen. Bijvoorbeeld, voor het huishouden een schoonmaakster inhuren, voor de financiën kun je afspreken dat jullie er elke maand samen even een uurtje voor gaan zitten, etc.
woensdag 3 april 2024 om 22:56
Hem meer taken geven die niet zo makkelijk vallen te ontlopen. Zorgen voor de lunchtrommels van de kinderen, kinderen douchen, avondeten maken, kinderen ophalen van de bso, brengen naar school, dat soort zaken. Hier is de derde shift erg scheef maar man doet veel meer dan ik in praktische zin. Daardoor blijft het een beetje recht in de relatie.
woensdag 3 april 2024 om 22:57
Scheiden over iets stoms als huishoudelijke taken niet nee. Maar scheiden over totale lak aan mijn overbelasting en niks willen doen om me te ondersteunen.. ja dat wel.
Als ik jou zo lees, denk je dan niet dat het veel dieper gaat dan de huishoudelijke taken zelf? Het klinkt alsof jullie verhouding in het gezin totaal scheef is. Jij zorgt voor hem, en hij zorgt voor zichzelf. Oh, en daarnaast zorg je ook nog voor jullie kinderen.
Je schrijft dat je niet aan het verwerken van je eigen mentale problemen toekomt omdat je het gevoel hebt zo overbevraagd te worden. Dat vind ik echt heel erg.
Het klinkt mij alsof je alles al geprobeerd hebt om jullie relatie meer gelijk te krijgen. Een schoonmaker gaat aan dat probleem ook niks oplossen. Relatietherapie lijkt me een nuttigere besteding van je geld, want ik vraag me af hoe lang het nog duurt tot je tot de conclusie komt dat je als alleenstaande moeder het minder druk hebt dan als moeder van een volwassen man en jullie kroost.
Misschien dat een therapeut jullie communicatie kan verbeteren en daarmee misschien dit probleem kan verminderen.
Als ik jou zo lees, denk je dan niet dat het veel dieper gaat dan de huishoudelijke taken zelf? Het klinkt alsof jullie verhouding in het gezin totaal scheef is. Jij zorgt voor hem, en hij zorgt voor zichzelf. Oh, en daarnaast zorg je ook nog voor jullie kinderen.
Je schrijft dat je niet aan het verwerken van je eigen mentale problemen toekomt omdat je het gevoel hebt zo overbevraagd te worden. Dat vind ik echt heel erg.
Het klinkt mij alsof je alles al geprobeerd hebt om jullie relatie meer gelijk te krijgen. Een schoonmaker gaat aan dat probleem ook niks oplossen. Relatietherapie lijkt me een nuttigere besteding van je geld, want ik vraag me af hoe lang het nog duurt tot je tot de conclusie komt dat je als alleenstaande moeder het minder druk hebt dan als moeder van een volwassen man en jullie kroost.
Misschien dat een therapeut jullie communicatie kan verbeteren en daarmee misschien dit probleem kan verminderen.
woensdag 3 april 2024 om 23:51
Er is geen enkele reden om aan te nemen dat hij lak heeft aan haar overbelasting en dat hij niks wil doen om haar te ondersteunen.stokbootje schreef: ↑03-04-2024 22:57Scheiden over iets stoms als huishoudelijke taken niet nee. Maar scheiden over totale lak aan mijn overbelasting en niks willen doen om me te ondersteunen.. ja dat wel.
Als ik jou zo lees, denk je dan niet dat het veel dieper gaat dan de huishoudelijke taken zelf? Het klinkt alsof jullie verhouding in het gezin totaal scheef is. Jij zorgt voor hem, en hij zorgt voor zichzelf. Oh, en daarnaast zorg je ook nog voor jullie kinderen.
Je schrijft dat je niet aan het verwerken van je eigen mentale problemen toekomt omdat je het gevoel hebt zo overbevraagd te worden. Dat vind ik echt heel erg.
Het klinkt mij alsof je alles al geprobeerd hebt om jullie relatie meer gelijk te krijgen. Een schoonmaker gaat aan dat probleem ook niks oplossen. Relatietherapie lijkt me een nuttigere besteding van je geld, want ik vraag me af hoe lang het nog duurt tot je tot de conclusie komt dat je als alleenstaande moeder het minder druk hebt dan als moeder van een volwassen man en jullie kroost.
Misschien dat een therapeut jullie communicatie kan verbeteren en daarmee misschien dit probleem kan verminderen.
Het zou kunnen dat het inderdaad een kwestie is van onwil en dat hij lak heeft aan haar overbelasting. Maar dat lees ik eigenlijk niet in haar verhaal.
Ik lees niet dat het onwil is, dat hij lak heeft aan haar overbelasting. Het komt op mij over alsof het meer een kwestie is van onmacht en dat het er gewoon niet echt in zit.
Mijn 8jarige heeft ADHD (ik zelf ook overigens), zij kan er gerust 4uur over doen om zich aan te kleden als ik haar er niet fysiek bij help. Laatst moest ze alleen nog haar trui aantrekken, de trui lag op haar schoot, ze hoefde alleen haar armen erin te steken en hem over haar hoofd te trekken, dit was om 7:50. Om 8:10 zat ze nog steeds op bed, ze had enkel haar handen in de mouwen van haar trui gestoken.. Toen zei ik tegen haar 'trek je trui nou aan' waarop zij zei 'daar ben ik mee bezig hoor!'. In haar beleving was ze echt bezig met het aantrekken van haar trui, dat ze al 20min op bed zat en ze nog niet verder was gekomen dan haar handen in de mouwen steken, terwijl het in principe maar een paar seconden hoeft te kosten om die trui aan te trekken, komt totaal niet bij haar binnen. Ze snapte oprecht niet waarom ik haar opnieuw kwam vertellen dat ze haar trui moest aantrekken, want in haar beleving was ze echt bezig met het aantrekken van die trui.
Ik herken dit ook van mezelf. Ik kan mezelf echt voornemen om iets te doen en ik ben dan ook echt van plan om het te doen, vervolgens kan ik uren op de bank zitten terwijl ik tegen mezelf zeg 'ik ga het doen, ik ga het echt nu doen' en uiteindelijk lukt het me dan gewoon niet om het te doen. Het is geen onwil, het is gewoon echt een soort verlamming..
https://www.instagram.com/p/C4pE79vrUUF ... _copy_link
donderdag 4 april 2024 om 00:00
Maar zou je niet proberen om manieren te vinden om er dan wel voor je partner te kunnen zijn? Dat lees ik namelijk niet, dat hij in plaats van stofzuigen dan op een andere manier haar ontlast. Jij kunt je kinderen opvoeden, dus daarvoor heb je in ieder geval een manier gevonden om om je uitdagingen heen te werken.m-april schreef: ↑03-04-2024 23:51
Ik herken dit ook van mezelf. Ik kan mezelf echt voornemen om iets te doen en ik ben dan ook echt van plan om het te doen, vervolgens kan ik uren op de bank zitten terwijl ik tegen mezelf zeg 'ik ga het doen, ik ga het echt nu doen' en uiteindelijk lukt het me dan gewoon niet om het te doen. Het is geen onwil, het is gewoon echt een soort verlamming..
https://www.instagram.com/p/C4pE79vrUUF ... _copy_link
Dat vind ik zo schrijnend aan TO haar situatie, dat het er op lijkt dat haar man het probleem volledig bij haar laat, en dat haar verdriet geen call to action is.
Als hij alleen zou zijn, hoe zou hij dan zijn leven doorkomen? En zou hij op zijn werk ook beloven dat hij iets oppakt en vervolgens wekenlang het toch niet doen?
donderdag 4 april 2024 om 01:53
Het zou ook heel goed kunnen dat hij wel probeert haar op andere manieren te ontlasten maar dat ze dat niet zo ervaart omdat zij juist ontlast wil worden in dingen als het huishouden, etc.stokbootje schreef: ↑04-04-2024 00:00Maar zou je niet proberen om manieren te vinden om er dan wel voor je partner te kunnen zijn? Dat lees ik namelijk niet, dat hij in plaats van stofzuigen dan op een andere manier haar ontlast. Jij kunt je kinderen opvoeden, dus daarvoor heb je in ieder geval een manier gevonden om om je uitdagingen heen te werken.
Dat vind ik zo schrijnend aan TO haar situatie, dat het er op lijkt dat haar man het probleem volledig bij haar laat, en dat haar verdriet geen call to action is.
Als hij alleen zou zijn, hoe zou hij dan zijn leven doorkomen? En zou hij op zijn werk ook beloven dat hij iets oppakt en vervolgens wekenlang het toch niet doen?
Als je het gevoel hebt dat je alles alleen/zelf doet, is het vaak moeilijk om te zien welke dingen de ander wel doet.
Als hij alleen zou zijn, zou hij geen rekening hoeven te houden met een ander, dan zou de wc bijv. schoongemaakt worden op het moment dat hij er zelf ineens een urgentie voor zou voelen.
Als er een deadline is, ontstaat er 'paniek energie'. Op werk is het gevoel van urgentie groter omdat de negatieve gevolgen van het uitstellen directer zijn en dat zorgt ervoor dat de 'paniek energie' eerder opduikt op werk dan thuis.
En ik begrijp dat het bovenstaande klinkt alsof de overbelasting en het verdriet van de partner dan dus blijkbaar minder urgent is dan de consequenties van het uitstellen van een taak op werk, maar dat is niet zo. Het punt is dat de consequentie/het gevolg in een directer contact staan met de actie. Maar ook in werksituaties treden dergelijke verlammingen op en dat zorgt ook regelmatig voor problemen in werksituaties.
donderdag 4 april 2024 om 07:29
Als haar man psycho educatie of medicijnen vanwege een neurodivers brein zou hebben, dan zou TO dat vast geschreven hebben. Zo lang hij die dingen niet geprobeerd heeft, blijf ik erbij dat ik het gevoel heb dat hij het volledige probleem op TO haar bordje schuift en er zelf geen verantwoordelijkheid voor neemt. Ze voelt zich ongezien in haar elende, en dat wens ik niemand in een relatie toe.
donderdag 4 april 2024 om 08:12
Jeetje... die man van jou is niet echt een lot uit de loterij als ik t zo lees. Voor mij zou dit totaal geen optie zijn. Ik ga geen 4 weken lang zeiken om een wc schoon maken. Dat gaat nu gebeuren en anders heb je dus oorlog. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen hoe dat gaat. Jij vraagt hem de wc schoon te maken... hij zegt dat hij dat doet en de volgende dag vraag je het hem weer vriendelijk?
Ik zou echt niet zo vriendelijk zijn hoor, 't is een volwassen vent, geen puber. En als hij taakjes wil krijgen die hij vervolgens niet eens doet dan gaat ie maar bij zijn moeder wonen.
En ik zou er ook heel erg op afknappen. Zo een kerel die alles aan mij over laat is toch super o aantrekkelijk?
Hier doen we allebei gewoon maar wat. Ik werk thuis dus ik doe het meeste wat me soms frustreert als ik het druk heb op mijn werk en soms als het rustig is dan vind ik dat totaal niet erg.
Als ik gefrustreerd raak dan begin ik denk ik te mopperen want mijn partner pikt dat dan onmiddellijk op en neemt alles van me over. En als het rommelig of smoezelig word dan pakt hij de schoonmaakspullen en gaat schoonmaken of opruimen. Hij heeft namelijk ook ogen en ziet wat er gedaan moet worden en hij leeft niet in de jaren 50 waar alles de taak is van de vrouw.
Ik zou echt niet zo vriendelijk zijn hoor, 't is een volwassen vent, geen puber. En als hij taakjes wil krijgen die hij vervolgens niet eens doet dan gaat ie maar bij zijn moeder wonen.
En ik zou er ook heel erg op afknappen. Zo een kerel die alles aan mij over laat is toch super o aantrekkelijk?
Hier doen we allebei gewoon maar wat. Ik werk thuis dus ik doe het meeste wat me soms frustreert als ik het druk heb op mijn werk en soms als het rustig is dan vind ik dat totaal niet erg.
Als ik gefrustreerd raak dan begin ik denk ik te mopperen want mijn partner pikt dat dan onmiddellijk op en neemt alles van me over. En als het rommelig of smoezelig word dan pakt hij de schoonmaakspullen en gaat schoonmaken of opruimen. Hij heeft namelijk ook ogen en ziet wat er gedaan moet worden en hij leeft niet in de jaren 50 waar alles de taak is van de vrouw.
donderdag 4 april 2024 om 08:50
Oh, dit bestaat echt hoor. Mijn ex was zo’n lot. “Man, wil je even de wc schoonmaken, want die zit dankzij jou onder de vieze spetters”. “Ja is goed.” Uren later. “Ga je de wc nog doen?” “Ja straks”. Weer uren later, geeft bleek en doekjes in z’n handen “ga je de wc schoonmaken?” “Ja maar zo voel ik me door jou gedwongen” “Als jij het niet doet dwing je mij het te doen” “Jij draait het altijd zo dat het alles om jou draait!” En loopt boos weg, om te gaan gamen met een koptelefoon op met bier binnen handbereik en laat mij alsnog de wc schoonmaken.
donderdag 4 april 2024 om 08:58
Ik sta er misschien iets anders in dan de rest, want ik ga er altijd maar van uit dat het een wisselwerking is en je daar ook zelf iets in kunt veranderen. Het verbaast me bijvoorbeeld dat je schrijft dat je aan je eigen psychische problemen niet toe komt en dat alles en iedereen voor gaat. Je hebt een mentaal belastende baan, doet een opleiding ernaast voor 30 uur (waarom? Het lijkt me sowieso nogal veel naast een (parttime) baan, laat staan als die baan al veel van je vraagt?) terwijl je kennelijk alles behalve lekker draait. Dan lijkt het me vooral ook tijd om voor jezelf te gaan (leren) zorgen. Je mag je vrije dagen ook echt opmaken aan iets anders dan achterstallig huishouden. Dus maak tijd voor die problematiek, júist als je er geen tijd voor hebt. Dan kan je gelijk bespreken waarom je alles en iedereen voor jezelf schuift. Ga ermee aan de slag om daar verandering in aan te brengen. En dan zou het zomaar kunnen dat dit hele probleem in het huishouden als vanzelf mee verandert zonder dat je als een juf met takenlijsten in de weer moet.
donderdag 4 april 2024 om 09:00
Jouw vraag is: hoe zorg je ervoor dat (huishoudelijke) taken eerlijk verdeeld zijn?
Daar kan jij niet voor zorgen. Daar moeten jullie samen voor zorgen.
Als hij dat niet wil dan zou ik me afvragen of ik met zo iemand samen zou willen wonen. Nou ja ik weet het eigenlijk wel, dat wil ik niet.
Daar kan jij niet voor zorgen. Daar moeten jullie samen voor zorgen.
Als hij dat niet wil dan zou ik me afvragen of ik met zo iemand samen zou willen wonen. Nou ja ik weet het eigenlijk wel, dat wil ik niet.
mariejan wijzigde dit bericht op 04-04-2024 09:36
0.34% gewijzigd
donderdag 4 april 2024 om 09:06
Niet alle reacties gelezen...
Zolang jij meer blijft doen dan jullie hebben afgesproken en meer dan redelijk is, blijft je man minder doen.
Dus, stop met energie in het huishouden stoppen. Wees nogmaals erg duidelijk dat je man een botte lul uit de jaren vijftig is en jij het op mentaal vlak en op relatievlak niet meer trekt.
Zolang jij meer blijft doen dan jullie hebben afgesproken en meer dan redelijk is, blijft je man minder doen.
Dus, stop met energie in het huishouden stoppen. Wees nogmaals erg duidelijk dat je man een botte lul uit de jaren vijftig is en jij het op mentaal vlak en op relatievlak niet meer trekt.
donderdag 4 april 2024 om 09:06
Ik zou een hulp inschakelen om wekelijks te komen poetsen, dan heb je daar alvast geen gedoe meer over. En de overige taken in groepen verdelen. De één regelt bijv alles mbt school, de ander verjaardagen, de auto, gezondheid, boodschappen enz. En dan dus ook écht. Dus als man school regelt, zorgen jullie dat hij ook eerste contactpersoon is en dat hij alle mail binnenkrijgt. En dan gewoon laten. Dan loopt het maar een keer in de soep.
donderdag 4 april 2024 om 09:21
Mijn man ziet de derde shift gewoon niet en schoonmaken ook niet.
Maar wij hebben een schoonmaker en hij doet de praktische dingen, die je niet kan vergeten of niet kan zien. Dus alle weekboodschappen en bijna iedere avond eten koken.
Nu de kinderen groot zijn, doet hij meer. Ik deed vroeger wat meer (althans zo voelde het). Maar altijd enigszins in balans.
Maar wij hebben een schoonmaker en hij doet de praktische dingen, die je niet kan vergeten of niet kan zien. Dus alle weekboodschappen en bijna iedere avond eten koken.
Nu de kinderen groot zijn, doet hij meer. Ik deed vroeger wat meer (althans zo voelde het). Maar altijd enigszins in balans.
donderdag 4 april 2024 om 09:26
Ik zou ook een poetshulp inschakelen.
En inderdaad vol houden. Zijn taken bij hem laten.
School zou ik zelf doen, aangezien je ook zelf de kinderen brengt en haalt, dan spreken ze toch jou aan.
Maar verjaardagen e.d. bij hem laten.
Geen cadeautje? Zijn probleem.
Vrienden hebben echt begrip hoor als je zegt dat, dat zijn taak was.
Tandarts vergeten? Daar vallen je tanden echt niet van uit. Dan maakt hij maar een nieuwe afspraak.
Enz.
En inderdaad vol houden. Zijn taken bij hem laten.
School zou ik zelf doen, aangezien je ook zelf de kinderen brengt en haalt, dan spreken ze toch jou aan.
Maar verjaardagen e.d. bij hem laten.
Geen cadeautje? Zijn probleem.
Vrienden hebben echt begrip hoor als je zegt dat, dat zijn taak was.
Tandarts vergeten? Daar vallen je tanden echt niet van uit. Dan maakt hij maar een nieuwe afspraak.
Enz.
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 4 april 2024 om 09:29
Je man is een lamlul. Dat passieve gedrag is heel erg moeilijk te beïnvloeden. Relatietherapie zou een optie kunnen zijn, dan krijgt hij misschien wat meer inzicht in hoe zwaar jij belast bent en hoe weinig verantwoordelijkheid hij voelt.
Verder heel pragmatisch aanpakken: een huishoudelijke hulp, liefst elke week, een robotstofzuiger, boodschappen laten bezorgen.
Zijn er taken die je man wel graag doet of meestal doet? Besteed die taken dan vooral aan hem uit. Of dat nou de was is of eten koken, laat een paar taken volledig aan hem over.
Het is doodvermoeiend om de hele tijd om dingen te moeten vragen, dat de ander ja zegt, afwachten, geduldig proberen te zijn, maar dat hij het vervolgens gewoon niet doet. Bij sommige dingen kun je ook gewoon niet afwachten.
Ik werd er eerst erg boos van, daarna vooral moe, en op een gegeven moment ben ik compleet afgehaakt. Toen hij dat doorkreeg heeft HIJ relatietherapie voorgesteld en geregeld. Het gaat nu een stuk beter.
Verder heel pragmatisch aanpakken: een huishoudelijke hulp, liefst elke week, een robotstofzuiger, boodschappen laten bezorgen.
Zijn er taken die je man wel graag doet of meestal doet? Besteed die taken dan vooral aan hem uit. Of dat nou de was is of eten koken, laat een paar taken volledig aan hem over.
Het is doodvermoeiend om de hele tijd om dingen te moeten vragen, dat de ander ja zegt, afwachten, geduldig proberen te zijn, maar dat hij het vervolgens gewoon niet doet. Bij sommige dingen kun je ook gewoon niet afwachten.
Ik werd er eerst erg boos van, daarna vooral moe, en op een gegeven moment ben ik compleet afgehaakt. Toen hij dat doorkreeg heeft HIJ relatietherapie voorgesteld en geregeld. Het gaat nu een stuk beter.
donderdag 4 april 2024 om 09:31
Jeetje, ik zou hier echt geen trek in hebben hoor.
Ik zou de mentale verdeling anders gaan maken. Cadeautjes niet meer kopen, laat dat maar bij hem.
Ook bijv het regelen van clubjes voor de kinderen, jij doet het dinsdag en hij de donderdag. En dan niet alsnog op de donderdag gaan regelen.
Als je afspreekt om te koken hem daar ook aan houden. Doet hij het niet, dan maak je alleen wat voor jezelf en de kinderen.
Zou hij de was doen en doet hij dat niet, dan doe je alleen je eigen kleren en die van de kinderen.
Maar eigenlijk vind ik het vooral heel erg sneu gedrag vanuit zijn kant dat dit op deze manier nodig is.
Ik zou de mentale verdeling anders gaan maken. Cadeautjes niet meer kopen, laat dat maar bij hem.
Ook bijv het regelen van clubjes voor de kinderen, jij doet het dinsdag en hij de donderdag. En dan niet alsnog op de donderdag gaan regelen.
Als je afspreekt om te koken hem daar ook aan houden. Doet hij het niet, dan maak je alleen wat voor jezelf en de kinderen.
Zou hij de was doen en doet hij dat niet, dan doe je alleen je eigen kleren en die van de kinderen.
Maar eigenlijk vind ik het vooral heel erg sneu gedrag vanuit zijn kant dat dit op deze manier nodig is.
donderdag 4 april 2024 om 09:36
Wat ik zeker niet zou doen, is een dag vrij nemen voor het huishouden, hartstikke zonde van je vrije dag! Ga lekker in je eentje naar de sauna ofzo. Trek sowieso wat vaker je eigen plan en de deur achter je dicht, wie weet wat je man dan oppakt.
Ik zou in ieder geval zijn gaten niet meer dichtlopen. Ik zou hem ook een deel van de 3e shift gaan geven, maar dan over specifieke onderwerpen. Bijvoorbeeld, hij regelt ALLES mbt de sport van de kinderen. Hij kan jou om hulp vragen, maar dus op zijn initiatief
Ik zou in ieder geval zijn gaten niet meer dichtlopen. Ik zou hem ook een deel van de 3e shift gaan geven, maar dan over specifieke onderwerpen. Bijvoorbeeld, hij regelt ALLES mbt de sport van de kinderen. Hij kan jou om hulp vragen, maar dus op zijn initiatief
donderdag 4 april 2024 om 09:36
Passief agressief stoppen met dingen voor hem te doen.
Blijkbaar hebben jullie twee wc's. Hij mag de ene, jij neemt de andere. Maak die van jou schoon, die van hem niet.
Regel voor hem een aparte wasmand en laat hem zelf zijn eigen was regelen. Er komt vanzelf een moment dat er geen schone onderbroeken meer in de la liggen.
Regel alles omtrent datgene dat je ook zou moeten regelen als je gescheiden zou zijn: maak de afspraken met de garage voor je eigen auto, laat hem zijn eigen regelen. Idem met tandarts. Betaal de rekeningen die je ook in je eentje zou betalen (je wilt niet zonder water komen te zitten) en laat hem zijn eigen regelen. Regel de cadeautjes voor jouw kant van de familie, laat hem zijn eigen ouders, broers/zussen, schoonbroers/-zussen maar regelen.
Een vriendin van mijn dochter had ook zo'n vriend, zij deed alles, hij niks. Letterlijk. Ze zijn inmiddels uit elkaar en ze heeft haar laatste spullen opgehaald, samen met mijn dochter. Lonneke ging over haar nek. En dat wil wat zeggen, want die boeit het verder ook voor geen meter. Waarmee ik maar wil zeggen: het kan best zijn dat zijn wc straks alleen nog met de hogedrukreiniger schoon wordt.
Aan mij zou hij geen goede hebben, dat weet ik wel. Maar daar staat tegenover dat jij hierin ook jouw aandeel hebt. Na vier weken zeuren doe je het alsnog zelf. Dus tja, waarom zou hij?? Het gebeurt uiteindelijk toch wel.
Wij werken beiden fulltime. Ik doe nog steeds ruim 70% van het huishouden. Maar na het douchen maakt hij wel de douche droog, na het tandenpoetsen gaat er een doekje door de wastafel, was gaat keurig in de mand, hij begint vast met groente snijden voor het eten, ruimt de vaatwasser elke ochtend uit en alles omtrent auto's, fietsen en buitenwerk is voor zijn rekening. Dus grasmaaien, schilderwerk en snoeien, daar bemoei ik me niet meer mee. Dat is in de zomer natuurlijk beduidend meer werk dan in de winter. Maar eerlijk gezegd poets ik in de winter ook minder, in het donker zie je het een stuk minder
.
Blijkbaar hebben jullie twee wc's. Hij mag de ene, jij neemt de andere. Maak die van jou schoon, die van hem niet.
Regel voor hem een aparte wasmand en laat hem zelf zijn eigen was regelen. Er komt vanzelf een moment dat er geen schone onderbroeken meer in de la liggen.
Regel alles omtrent datgene dat je ook zou moeten regelen als je gescheiden zou zijn: maak de afspraken met de garage voor je eigen auto, laat hem zijn eigen regelen. Idem met tandarts. Betaal de rekeningen die je ook in je eentje zou betalen (je wilt niet zonder water komen te zitten) en laat hem zijn eigen regelen. Regel de cadeautjes voor jouw kant van de familie, laat hem zijn eigen ouders, broers/zussen, schoonbroers/-zussen maar regelen.
Een vriendin van mijn dochter had ook zo'n vriend, zij deed alles, hij niks. Letterlijk. Ze zijn inmiddels uit elkaar en ze heeft haar laatste spullen opgehaald, samen met mijn dochter. Lonneke ging over haar nek. En dat wil wat zeggen, want die boeit het verder ook voor geen meter. Waarmee ik maar wil zeggen: het kan best zijn dat zijn wc straks alleen nog met de hogedrukreiniger schoon wordt.
Aan mij zou hij geen goede hebben, dat weet ik wel. Maar daar staat tegenover dat jij hierin ook jouw aandeel hebt. Na vier weken zeuren doe je het alsnog zelf. Dus tja, waarom zou hij?? Het gebeurt uiteindelijk toch wel.
Wij werken beiden fulltime. Ik doe nog steeds ruim 70% van het huishouden. Maar na het douchen maakt hij wel de douche droog, na het tandenpoetsen gaat er een doekje door de wastafel, was gaat keurig in de mand, hij begint vast met groente snijden voor het eten, ruimt de vaatwasser elke ochtend uit en alles omtrent auto's, fietsen en buitenwerk is voor zijn rekening. Dus grasmaaien, schilderwerk en snoeien, daar bemoei ik me niet meer mee. Dat is in de zomer natuurlijk beduidend meer werk dan in de winter. Maar eerlijk gezegd poets ik in de winter ook minder, in het donker zie je het een stuk minder
.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
donderdag 4 april 2024 om 09:49
Wat gebeurt er als jij een week op vakantie gaat of moet reizen voor werk? Loopt dan alles in de soep of kan hij het dan ineens wel?
Heel frustrerend hoor, ik snap dat je er boos om bent. Ik zou inderdaad écht ook gaan voor een schoonmaakster, al is het maar 1x in de 2 weken zodat hij/zij even het “grote” werk kan doen zoals de badkamer en keuken goed schoonmaken. Bijhouden kost minder werk dan nu continu achter de feiten aanlopen.
En inderdaad een verdeling met man maken en de verantwoordelijkheid ook écht bij hem leggen. Als hij het huishouden “niet ziet” dan mag hij voortaan auto, was en vakanties doen om maar wat te zeggen. De consequentie van dat niet doen is zó zichtbaar dat je dat niet snel “niet ziet”.
Heel frustrerend hoor, ik snap dat je er boos om bent. Ik zou inderdaad écht ook gaan voor een schoonmaakster, al is het maar 1x in de 2 weken zodat hij/zij even het “grote” werk kan doen zoals de badkamer en keuken goed schoonmaken. Bijhouden kost minder werk dan nu continu achter de feiten aanlopen.
En inderdaad een verdeling met man maken en de verantwoordelijkheid ook écht bij hem leggen. Als hij het huishouden “niet ziet” dan mag hij voortaan auto, was en vakanties doen om maar wat te zeggen. De consequentie van dat niet doen is zó zichtbaar dat je dat niet snel “niet ziet”.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
