Relaties
alle pijlers
Verdeling huishouden: het lukt niet
woensdag 3 april 2024 om 15:51
Samenvatting: hoe zorg je ervoor dat (huishoudelijke) taken eerlijk verdeeld zijn?
Ik ben moedeloos en weet gewoon niet hoe het op te lossen.
Mijn man en ik, al vele jaren samen, komen er niet uit. Of ten minste, ik trek aan een dood paard.
Wij werken allebei, ik minder dan hem. Mijn werk is wel veel zwaarder, in die zin dat ik echt geestelijk uitgeput ben na werk. Man heeft dat niet en ziet ook dat mijn werk voor mij heel vermoeiend is.
Wij hebben kinderen, waaronder één kind met problematiek die extra aandacht nodig heeft en soms ook veel energie kost. Voor dit kind zijn dus ook redelijk wat afspraken, die ook mentaal zwaar zijn (zoals therapie).
Alle afspraken met kinderen regel ik en doe ik.
Financiën idem. Activiteiten regel ik ook (ook vakanties uitzoeken/boeken), alle afspraken van iedereen bijhouden, etc. Verjaardagen en feestdagen, kleren uitzoeken voor de kinderen, naar school brengen, afspraken van school...
In het huishouden 'helpt' mijn man, om gelijk maar een goed beeld te schetsen.
Ik ben van mezelf ook een redelijk lui persoon, kan gerust de boel de boel laten en niet alles hoeft continue spik en span. Ik heb een hekel aan het huishouden doen, ook omdat ik altijd achter de feiten aanren. Daarnaast heb ik nooit echt veel energie gehad, ben snel moe, maar heb ook last van slapeloosheid. Er speelt bij mij ook psychische problematiek, maar ik heb gewoon geen tijd om dit aan te pakken. Alles en iedereen gaat voor. Ik weet niet hoe ik de energie en tijd daarvoor kan maken.
Sinds kort volg ik een opleiding, vraagt zo'n 30 uur per week studielast. Dit doe ik er dus bij. Vooraf dus goed doorgesproken met man, dat we echt naar een goede verdeling moeten van taken. Dat vond hij ook. Hij wilde me daarin zeker steunen gaf hij aan.
Vervolgens (op mijn initiatief) een takenlijst gemaakt. Ik doe nog steeds meer dan de helft, maar als man de rest van de taken zou oppakken, zou dit zoveel schelen voor mij. Alleen...hij houdt zich er niet aan.
Voorgaande jaren ook al vaak besproken, op rustige momenten, maar ook gehuild als ik het niet zag zitten. Dan wordt er altijd beterschap beloofd. Vervolgens gebeurde er weinig. Man maakt nu een beetje schoon en vindt volgens mij dat hij het heel goed doet. Hij ziet het oprecht niet. Hij is enorm passief. Hij onderneemt uit zichzelf niets. Dat is op alle gebieden in het leven trouwens zo. Maar ook als ik vraag om bijvoorbeeld even te stofzuigen, zegt hij 'ja', maar doet het niet. 'Later' is dan het excuus. Als ik er op terug blijf komen, ben ik een zeur. Of als we echt een heel goed gesprek aangaan, is hij vol begrip en empathie, maar daar houdt het op. Ik haat ook die rol van 'moedertje' zijn voor mijn man.
Hij weet bijvoorbeeld ook van de 'derde shift' af door mij, hebben we zelfs nog eens los van elkaar een testje voor ingevuld. Dat de mentale last ook veel is, alles plannen en bijhouden en regelen. Daar kwam ook uit bij hem dat dit 100% bij mij ligt. Maar bij die constatering houdt het ook op.
Ik wil niet continue zeuren, continue ongelukkig zijn, steeds er mee bezig zijn in mijn hoofd. Soms denk ik: ik doe het gewoon allemaal, dan hou ik mijn relatie goed. Maar ik ben bang dat ik er aan onderdoor ga, dat i k dat niet vol kan houden.
Vandaag heb ik trouwens vrij genomen om het achterstallige huishouden te doen, omdat het echt niet langer kon zo. Want ik heb het dus niet over elke dag alles piekfijn hebben. (Ik schaam me heel erg hiervoor, maar om het juiste beeld te schetsen: ik heb elke dag iets gezegd over de wc, die mijn man moest poetsen en gewacht tot hij dit oppakte. Ondertussen gebruikten de kinderen en ik de andere wc. Dat heeft dus 4 weken geduurd voor hij het eindelijk poetste. Dat dus terwijl ik het bijna dagelijks aangaf).
Kortom, er zijn tientallen gesprekken over aangegaan. Geen resultaat. Mijn man denkt volgens mij oprecht dat de verdeling nu goed is. Maar als ik de taken ook blijf doen, dan hoeft hij natuurlijk ook niet te veranderen. Maar aan de andere kant: ik hou het niet vol om daarover te blijven doorgaan. Je gaat toch ook niet scheiden over zoiets stoms als huishoudelijke taken?
Ik ben moedeloos en weet gewoon niet hoe het op te lossen.
Mijn man en ik, al vele jaren samen, komen er niet uit. Of ten minste, ik trek aan een dood paard.
Wij werken allebei, ik minder dan hem. Mijn werk is wel veel zwaarder, in die zin dat ik echt geestelijk uitgeput ben na werk. Man heeft dat niet en ziet ook dat mijn werk voor mij heel vermoeiend is.
Wij hebben kinderen, waaronder één kind met problematiek die extra aandacht nodig heeft en soms ook veel energie kost. Voor dit kind zijn dus ook redelijk wat afspraken, die ook mentaal zwaar zijn (zoals therapie).
Alle afspraken met kinderen regel ik en doe ik.
Financiën idem. Activiteiten regel ik ook (ook vakanties uitzoeken/boeken), alle afspraken van iedereen bijhouden, etc. Verjaardagen en feestdagen, kleren uitzoeken voor de kinderen, naar school brengen, afspraken van school...
In het huishouden 'helpt' mijn man, om gelijk maar een goed beeld te schetsen.
Ik ben van mezelf ook een redelijk lui persoon, kan gerust de boel de boel laten en niet alles hoeft continue spik en span. Ik heb een hekel aan het huishouden doen, ook omdat ik altijd achter de feiten aanren. Daarnaast heb ik nooit echt veel energie gehad, ben snel moe, maar heb ook last van slapeloosheid. Er speelt bij mij ook psychische problematiek, maar ik heb gewoon geen tijd om dit aan te pakken. Alles en iedereen gaat voor. Ik weet niet hoe ik de energie en tijd daarvoor kan maken.
Sinds kort volg ik een opleiding, vraagt zo'n 30 uur per week studielast. Dit doe ik er dus bij. Vooraf dus goed doorgesproken met man, dat we echt naar een goede verdeling moeten van taken. Dat vond hij ook. Hij wilde me daarin zeker steunen gaf hij aan.
Vervolgens (op mijn initiatief) een takenlijst gemaakt. Ik doe nog steeds meer dan de helft, maar als man de rest van de taken zou oppakken, zou dit zoveel schelen voor mij. Alleen...hij houdt zich er niet aan.
Voorgaande jaren ook al vaak besproken, op rustige momenten, maar ook gehuild als ik het niet zag zitten. Dan wordt er altijd beterschap beloofd. Vervolgens gebeurde er weinig. Man maakt nu een beetje schoon en vindt volgens mij dat hij het heel goed doet. Hij ziet het oprecht niet. Hij is enorm passief. Hij onderneemt uit zichzelf niets. Dat is op alle gebieden in het leven trouwens zo. Maar ook als ik vraag om bijvoorbeeld even te stofzuigen, zegt hij 'ja', maar doet het niet. 'Later' is dan het excuus. Als ik er op terug blijf komen, ben ik een zeur. Of als we echt een heel goed gesprek aangaan, is hij vol begrip en empathie, maar daar houdt het op. Ik haat ook die rol van 'moedertje' zijn voor mijn man.
Hij weet bijvoorbeeld ook van de 'derde shift' af door mij, hebben we zelfs nog eens los van elkaar een testje voor ingevuld. Dat de mentale last ook veel is, alles plannen en bijhouden en regelen. Daar kwam ook uit bij hem dat dit 100% bij mij ligt. Maar bij die constatering houdt het ook op.
Ik wil niet continue zeuren, continue ongelukkig zijn, steeds er mee bezig zijn in mijn hoofd. Soms denk ik: ik doe het gewoon allemaal, dan hou ik mijn relatie goed. Maar ik ben bang dat ik er aan onderdoor ga, dat i k dat niet vol kan houden.
Vandaag heb ik trouwens vrij genomen om het achterstallige huishouden te doen, omdat het echt niet langer kon zo. Want ik heb het dus niet over elke dag alles piekfijn hebben. (Ik schaam me heel erg hiervoor, maar om het juiste beeld te schetsen: ik heb elke dag iets gezegd over de wc, die mijn man moest poetsen en gewacht tot hij dit oppakte. Ondertussen gebruikten de kinderen en ik de andere wc. Dat heeft dus 4 weken geduurd voor hij het eindelijk poetste. Dat dus terwijl ik het bijna dagelijks aangaf).
Kortom, er zijn tientallen gesprekken over aangegaan. Geen resultaat. Mijn man denkt volgens mij oprecht dat de verdeling nu goed is. Maar als ik de taken ook blijf doen, dan hoeft hij natuurlijk ook niet te veranderen. Maar aan de andere kant: ik hou het niet vol om daarover te blijven doorgaan. Je gaat toch ook niet scheiden over zoiets stoms als huishoudelijke taken?
vrijdag 5 april 2024 om 10:32
Beetje off-topic? Of toch niet..-April- schreef: ↑05-04-2024 09:52Ik geef dus een ander geluid. Je hebt gewoon de pech dat t bij jou ligt.
En dus zou ik accepteren dat jij degene bent op wie dat huishouden en gezinsleven draait, dat jij heel wat meer voor elkaar krijgt dan je man en inzien dat je zijn hand en span diensten niet nodig hebt.
Als ik er langer over nadenk meen ik dat ik deze insteek zelf ook hanteer richting mijn eigen man, maar dan meer mentaal. Hij kampt met burn-outs, depressieve klachten, etc.. en ik heb me er bij neergelegd dat ik inderdaad degene ben waarop de boel draait en dat ik opvang wat hij laat vallen en dat alles wat hij doet "mooi meegenomen" is. Daar zit ook waarde in en eer (ik ben onmisbaar, de rots in de branding). Ik anticipeer op dingen die hij wel/niet gaat kunnen; druk weekend, dus ik plan dan al op voorhand in dat ik een middag met de kinderen naar mijn ouders ga om hem te ontlasten bijvoorbeeld.
Maar ik vind daar wel een belangrijk verschil zitten met TO en dat is hetgeen waar ik hierbij moeite heb: mijn man probeert het wel. En dat voel ik ook. Hij overschat zichzelf helaas structureel, en ik anticipeer daar vaak wel al op, maar het plan is er wel. Hij gaat de was doen dit weekend, een cadeautje halen in de stad voor zijn moeder, etc. en dat het dan niet LUKT, is een tweede.
Mijn begrip is eindig hoor, laatst heb ik ook een topic geopend dat ik er ook op leegloop (momenteel) en dat de vreugde momenteel ver te zoeken is, begrijp me niet verkeerd. Het is een zware rol en die eist zijn tol. Maar de mentale tol van deze houding (ik draai de boel wel) is minder dan dat ik afhankelijk ben van de grillen van mijn man.
De indruk die ik van TO krijg is dat het bij haar partner een lakse houding, desinteresse en structurele passiviteit betreft en daar zou ik als levenspartner echt heel snel klaar mee zijn.
En ook wij hebben een schoonmaakster (maar daar ook de financiële ruimte voor), ondanks dat mijn man 1,5 dag in de week zonder kinderen thuis is. Ik heb last van zijn stress en heb veel meer aan een uitgeruste partner als ik zelf ook thuis ben.
browniedoc wijzigde dit bericht op 05-04-2024 10:36
Reden: Mentale tol & schoonmaakster aanvulling
Reden: Mentale tol & schoonmaakster aanvulling
9.46% gewijzigd
vrijdag 5 april 2024 om 10:51
Het is waarschijnlijk zoals je schrijft het aard van het beestje maar het kan en moet wel anders.
Laat hem om te beginnen dit topic lezen. Hij moet de ernst en de verschillende perspectieven door laten dringen en zelf de vertaalslag maken hoe hij wél in actie gaat komen. Op welke manier komt hij op zijn werk tot werken? Is hij een Deadline type of juist vaste dagstructuur, to-do-list , riminders etc? Er zijn ook leuke (familie) apps die gericht helpen om het huishouden beter te organiseren.
Vaak helpt het wel om het hele proces van de taak op te nemen dus zelf de de planning maken , kopen van spullen en de uitvoering.
Het maken van een nieuwe verdeling waarin hij juist belangrijke dagelijkse dingen gaat overnemen zoals bed ritueel kinderen, koken, keuken opruimen etc.
Daarnaast zou ik voor de grote wekelijkse klussen een schoonmaker regelen om jullie beide te ontlasten. Deze periode met opgroeiende (zorg) kinderen en studie zijn tropen jaren. Hou jezelf en de liefde overeind!
Je kan ook onderzoeken of jullie netwerk ( meer) in kan springen met oppassen of vaste dag koken of zoiets zodat je uitgeruster blijft en ook leuke dingen samen kunt doen. Het is een totaal plaatje. Waarin jij mag leren; zolang jij niet de moeder en juf rol oppakt hij ook niet in zijn kind rol kan duiken. Het is altijd een wisselwerking.
Laat hem om te beginnen dit topic lezen. Hij moet de ernst en de verschillende perspectieven door laten dringen en zelf de vertaalslag maken hoe hij wél in actie gaat komen. Op welke manier komt hij op zijn werk tot werken? Is hij een Deadline type of juist vaste dagstructuur, to-do-list , riminders etc? Er zijn ook leuke (familie) apps die gericht helpen om het huishouden beter te organiseren.
Vaak helpt het wel om het hele proces van de taak op te nemen dus zelf de de planning maken , kopen van spullen en de uitvoering.
Het maken van een nieuwe verdeling waarin hij juist belangrijke dagelijkse dingen gaat overnemen zoals bed ritueel kinderen, koken, keuken opruimen etc.
Daarnaast zou ik voor de grote wekelijkse klussen een schoonmaker regelen om jullie beide te ontlasten. Deze periode met opgroeiende (zorg) kinderen en studie zijn tropen jaren. Hou jezelf en de liefde overeind!
Je kan ook onderzoeken of jullie netwerk ( meer) in kan springen met oppassen of vaste dag koken of zoiets zodat je uitgeruster blijft en ook leuke dingen samen kunt doen. Het is een totaal plaatje. Waarin jij mag leren; zolang jij niet de moeder en juf rol oppakt hij ook niet in zijn kind rol kan duiken. Het is altijd een wisselwerking.
vrijdag 5 april 2024 om 11:33
Nou ja, zo'n vreemde vraag vind ik dat niet. Veel vrouwen zouden een dergelijke vent al binnen 2 maanden dumpen als ze achter dat gedrag kwamen. Het zal vast niet zo erg zijn geweest als nu, vóór de kinderen er waren. Maar je maakt mij niet wijs dat er niet toen al vele kleine rode vlaggetjes waren. Daar is bewust of onbewust voor gekozen om die te negeren en het gedrag van man dan maar zelf te gaan compenseren (btw to, e bent NIET lui, maak jezelf dat niet wijs).
En zelfs nu heeft ze blijkbaar nog steeds niet door dat haar kerel simpelweg een eikel is die ze waarschijnlijk nooit krijgt waar hij zou moeten zijn, nl. een gelijkwaardige partner. Wat houdt haar tegen om haar zelfrespect en eigenwaarde op nr. 1 te zetten?
vrijdag 5 april 2024 om 11:35
Tuurlijk goede vraag. Maar dat is net zoiets als mensen met een ernstige problematiek vragen waarom ze doen zoals ze doen. Dit soort types krijg je niet veranderd. Dus laten de gezonde mensen dan ajb wél voor zichzelf opkomen en hun kinderen het goede voorbeeld meegeven. Dat je nl. niet op aarde bent om de sloof van je partner te zijn.Timetraveler schreef: ↑05-04-2024 07:12Ik vraag me juist het compleet tegenovergestelde af. Waarom zo'n man er bewust voor kiest om aan een gezin te beginnen, terwijl je het er niet voor over of in je hebt om als een normaal functionerend volwassene 50% van de workload op je te nemen.
vrijdag 5 april 2024 om 11:42
Stel he, dat je financieel vastzit en niet uit deze relatie kan stappen. Dus je moet idd leven zoals je beschrijft.-April- schreef: ↑05-04-2024 09:52Een statement maken of het gewoon niet doen en het bij je man parkeren heeft geen zin want hij doet t gewoon niet.
Ga je scheiden dan word je werklast ook niet verminderd want dan moet je ook alles zelf doen en heb je nog opvangproblemen van de kinderen en financiële gevolgen erbij
Ik geef dus een ander geluid. Je hebt gewoon de pech dat t bij jou ligt.
En dus zou ik accepteren dat jij degene bent op wie dat huishouden en gezinsleven draait, dat jij heel wat meer voor elkaar krijgt dan je man en inzien dat je zijn hand en span diensten niet nodig hebt.
Jij bent de spil om wie het huis draait. Zonder jou leeft de rest niet dus jij bepaalt. Jouw tijd is schaars dus jij kiest wat prioriteit heeft en wat niet. Als je het zo benadert wordt het mentaal al makkelijker te verteren.
En dan zou ik vervolgens heel kritisch kijken hoeveel je in een dag kan doen en wat je belangrijk vindt om te doen. En de rest doe je gewoon niet of besteed je uit.
Hoef je nooit meer iemand wat te vragen.
Je man laat je gewoon blaten in de periferie van je bewustzijn. Als hij van zich laat horen geef je hem een dweil of poetsdoek in de hand.
De rommel die blijft liggen zou ik uit mijn zicht verwijderen en achter de gesloten deuren van een kast mikken, liefst zijn kast. Of je gaat 1x per week met de vuilniszak door het huis
Zou je dan überhaupt nog seks willen met zo iemand? Dit gedrag van hem zou ik zó kwalijk vinden, dat ik vreselijk boos op hem zou zijn. En dat zou zich bij mij uiten in nul komma nul aanhankelijkheid. Ik wil dan niet eens door hem aangeraakt worden, laat staan seks hebben. Het beste wat me zou lukken is een soort van gedogen dat hij in dezelfde ruimte ademhaalt en verder hard doen alsof hij niet bestaat.
vrijdag 5 april 2024 om 11:52
Ik hoop dat het dan uit zijn eigen vrij te besteden budget komt. Immers is hij de man die weigert een poot uit te steken. Laat het hem dan ook betalen.Anderlicht schreef: ↑05-04-2024 10:51
Daarnaast zou ik voor de grote wekelijkse klussen een schoonmaker regelen om jullie beide te ontlasten.
Koekoek! Dus omdat HIJ het werk laat liggen, mag ZIJ een netwerk gaan optrommelen die bijspringt, zodat haar relatie nog leuk blijft??Je kan ook onderzoeken of jullie netwerk ( meer) in kan springen met oppassen of vaste dag koken of zoiets zodat je uitgeruster blijft en ook leuke dingen samen kunt doen.
Ik zou mooi bedanken als netwerk en haar wijzen op haar opties. Als ze dan van die vent af is, wil ik haar prima helpen.
vrijdag 5 april 2024 om 11:55
Ik kan zelf absoluut beamen dat scheiden me uiteindelijk minder huishoudelijk werk en minder stress erover heeft opgeleverd. Ja, ik moest ineens alles zelf doen, maar deed ik al 99% van de tijd, plus ik hoefde mijn ex z’n rommel niet meer achter zijn reet op te ruimen én niet meer achter hem aan te lopen om te smeken/boos worden of hij ook iets kon doen. En toen mijn kinderen groter werden, ze zijn nu 15&17, helpen ze ook mee in het huishouden.
Mijn nieuwe partner, met wie ik een lat-relatie heb, doet ook zijn deel als hij bij mij is, daar ben ik van begin af aan direct duidelijk in geweest, dat ik er niet ben om zijn extra was, vaat en troep erbij te nemen, ik heb het druk genoeg. En dat vond hij gelukkig ook heel normaal.
Mijn nieuwe partner, met wie ik een lat-relatie heb, doet ook zijn deel als hij bij mij is, daar ben ik van begin af aan direct duidelijk in geweest, dat ik er niet ben om zijn extra was, vaat en troep erbij te nemen, ik heb het druk genoeg. En dat vond hij gelukkig ook heel normaal.
vrijdag 5 april 2024 om 12:23
Ik zou het niet kunnen.NomenNescio schreef: ↑05-04-2024 11:42Stel he, dat je financieel vastzit en niet uit deze relatie kan stappen. Dus je moet idd leven zoals je beschrijft.
Zou je dan überhaupt nog seks willen met zo iemand? Dit gedrag van hem zou ik zó kwalijk vinden, dat ik vreselijk boos op hem zou zijn. En dat zou zich bij mij uiten in nul komma nul aanhankelijkheid. Ik wil dan niet eens door hem aangeraakt worden, laat staan seks hebben. Het beste wat me zou lukken is een soort van gedogen dat hij in dezelfde ruimte ademhaalt en verder hard doen alsof hij niet bestaat.
Misschien als hij toenadering zoekt zou je kunnen concluderen dat hij op dat moment ruim in zn energie zit en dan kan je vragen of hij eerst even de badkamer schoonmaakt. De zin zou spontaan toenemen als die er spik en span bij ligt door zijn toedoen
vrijdag 5 april 2024 om 13:05
Dit is precies wat ik bedoel. Veel vrouwen hebben een enorme behoefte om zich nodig te voelen in het partnerschap of ouderschap, van daaruit maar van alles voor partner of kinderen te doen. Aanvankelijk is dat nog fijn, want haalbaar. Totdat het teveel wordt, je partner je respect voor je verliest omdat je inmiddels tot sloof bent gedegradeerd of je kind totaal niet zelfredzaam is omdat moeders altijd alles uit handen neemt. En dan vervolgens huilen omdat het teveel is. In een partnerrelatie zijn daar altijd rode vlaggen in, die je vaak verzacht of negeert "want hij is ook zo lief." Het gedrag wat TO laat zien is niet slechts heel onbaatzuchtig, ze heeft daar zelf ook altijd iets uit gehaald, bijvoorbeeld het gevoel om nodig te zijn. In principe is daar niets mis mee, want nodig zijn op momenten is ook fijn. Echter is het wel zo, dat wanneer het alles doen voor een ander, wordt weggezet alsof dat alleen maar ten bate is van die ander, dan sla je wat mij betreft de plank mis. Enerzijds omdat je dat zelf ook fijn hebt gevonden en ergens iets uit hebt gehaald, anderzijds omdat je echt ten aller tijde je eigen verantwoordelijkheid en regie hebt kunnen pakken. Dat wilde je niet of dat je heb je gewoon niet gedaan. Dat doet er niet toe. Punt is dat je kan blijven huilen om wat je man allemaal wel of niet doet, of je wordt een grote meid en gaat de verantwoordelijkheid voor je eigen leven nemen.NomenNescio schreef: ↑05-04-2024 11:33Nou ja, zo'n vreemde vraag vind ik dat niet. Veel vrouwen zouden een dergelijke vent al binnen 2 maanden dumpen als ze achter dat gedrag kwamen. Het zal vast niet zo erg zijn geweest als nu, vóór de kinderen er waren. Maar je maakt mij niet wijs dat er niet toen al vele kleine rode vlaggetjes waren. Daar is bewust of onbewust voor gekozen om die te negeren en het gedrag van man dan maar zelf te gaan compenseren (btw to, e bent NIET lui, maak jezelf dat niet wijs).
En zelfs nu heeft ze blijkbaar nog steeds niet door dat haar kerel simpelweg een eikel is die ze waarschijnlijk nooit krijgt waar hij zou moeten zijn, nl. een gelijkwaardige partner. Wat houdt haar tegen om haar zelfrespect en eigenwaarde op nr. 1 te zetten?
vrijdag 5 april 2024 om 13:56
Ik haat groot huishouden doen, terwijl het eigenlijk wel bij mijn taakjes hoort: man werkt meer, verdient het leeuwendeel van het geld en hij kookt ( elke dag) en doet de was...NomenNescio schreef: ↑05-04-2024 11:52Ik hoop dat het dan uit zijn eigen vrij te besteden budget komt. Immers is hij de man die weigert een poot uit te steken. Laat het hem dan ook betalen.
Koekoek! Dus omdat HIJ het werk laat liggen, mag ZIJ een netwerk gaan optrommelen die bijspringt, zodat haar relatie nog leuk blijft??
Ik zou mooi bedanken als netwerk en haar wijzen op haar opties. Als ze dan van die vent af is, wil ik haar prima helpen.
Als oplossing heb ik een schoonmaker ingehuurd. Hij komt een keer per twee weken, ik help hem en dan doen we ff alles, inclusief ramen. Voor de tussentijd zorg ik dat de plees niet dichtslibben van de gorigheid en dat we door de kruimels en zand de vloer nog kunnen zien
afwas in een uit ruimen doen we alledrie... Opruimen doe ik meestal een soms kind... Het is hier niet super netjes...
vrijdag 5 april 2024 om 14:18
Ik denk wel dat het goed kán komen. Ik ben met mijn man herhaaldelijk tegen dezelfde soort problemen aangelopen. Wat uiteindelijk het beste heeft geholpen is dat ik heb gezegd dat ik - als er niks structureel verandert - zo niet verder wil, omdat dit zo geen leven is voor mij en ik mezelf beter gun. Ik meende dat echt en hij is daar toen behoorlijk van geschrokken. Nu gaat het al een hele tijd goed.Purplepeanut schreef: ↑05-04-2024 10:26Voor mij is het nu simpel, ik zou nooit meer een relatie kunnen hebben met zo iemand, zo'n meelifter.
Ik wil een man die uit zichzelf de verantwoordelijkheid pakt voor van alles en nog wat en dingen doet. Niet omdat ik het zeg of vraag maar gewoon omdat het normaal is dat je beiden je steentje bijdraagt en niet dat de een passief gaat zitten doen en de ander alles automatisch op zijn/haar bordje krijgt. Op zo'n manier hoef ik geen relatie.
Hoe je het oplost als je er al inzit, geen idee,mij is het niet gelukt. Ik denk dat als het niet in de man zit het niet meer goed gaat komen
vrijdag 5 april 2024 om 14:24
Mijn eigen ervaring is dat er met het hebben van een gezin en een gezamenlijke huishouding oneindig veel meer taken, regeldingen en mentale last zijn, dan als je nog met z’n tweeën bent. Ik zelf heb niet kunnen voorspellen hoe dat tussen ons zou gaan, totdat het zover was. Dus ik vind het altijd een beetje een dooddoener, tenzij de man in kwestie altijd al een enorme lapswans was (wat in mijn geval niet zo was).NomenNescio schreef: ↑05-04-2024 11:33Nou ja, zo'n vreemde vraag vind ik dat niet. Veel vrouwen zouden een dergelijke vent al binnen 2 maanden dumpen als ze achter dat gedrag kwamen. Het zal vast niet zo erg zijn geweest als nu, vóór de kinderen er waren. Maar je maakt mij niet wijs dat er niet toen al vele kleine rode vlaggetjes waren. Daar is bewust of onbewust voor gekozen om die te negeren en het gedrag van man dan maar zelf te gaan compenseren (btw to, e bent NIET lui, maak jezelf dat niet wijs).
En zelfs nu heeft ze blijkbaar nog steeds niet door dat haar kerel simpelweg een eikel is die ze waarschijnlijk nooit krijgt waar hij zou moeten zijn, nl. een gelijkwaardige partner. Wat houdt haar tegen om haar zelfrespect en eigenwaarde op nr. 1 te zetten?
vrijdag 5 april 2024 om 14:30
Is zo, maar soms kun je wel al zien hoe bijvoorbeeld iemands kijk op het eigen gezin waar je in opgegroeid bent is. Ik had een ex die gewoon totaal niet zag dat zijn moeder thuis de kar trok op veel gebieden in het huishouden. Die vond het best gelijk verdeeld.alouette schreef: ↑05-04-2024 14:24Mijn eigen ervaring is dat er met het hebben van een gezin en een gezamenlijke huishouding oneindig veel meer taken, regeldingen en mentale last zijn, dan als je nog met z’n tweeën bent. Ik zelf heb niet kunnen voorspellen hoe dat tussen ons zou gaan, totdat het zover was. Dus ik vind het altijd een beetje een dooddoener, tenzij de man in kwestie altijd al een enorme lapswans was (wat in mijn geval niet zo was).
Dat zijn pa als er bezoek was lekker op zijn gat zat te lachen met de gasten, terwijl moeder heen en weer liep met hapjes en drankjes, voortdurend lege bordjes en glazen kopjes weghaalde, en gedurende de dag zorgde dat de mensen voorzien waren, dat zag hij niet, om maar wat te noemen.
vrijdag 5 april 2024 om 15:12
Inderdaad. Dat bepaald gedrag in een bepaalde levensfase (nog) niet storend is, wil niet zeggen dat het in aanleg niet al aanwezig is. Gedrag vandaag is een goede voorspeller voor later gedrag. Egoistisch gedrag vroeger is bijna altijd gedrag wat nu zichtbaar wordt, maar dan in storende aanwezigheid.
Algemene passiviteit, gebrek aan initiatief, weinig ondernemend, zijn doorgaans eigenschappen die al zichtbaar zijn na de roze wolk periode. Dat is dan op dat moment in de tijd misschien niet storend, omdat je bijv. nog geen gezamenlijke huishouding hebt en kinderen.
Idem voor veel werken tot aan workalholic zijn. Dat is misschien niet storend als je achter in de twintig bent met allebei een druk leven. Maar op het moment dat je een gezin wilt en je verwacht dat iemand part time gaat werken, kun je je afvragen of hij of zij daar ook al toe bereid was toen die situatie niet speelde. En ga daarbij altijd uit van gedrag ipv woorden. Heeft je partner al vóór een evt. zwangerschap dit gesprek met werkgever opgegooit en daar afspraken over gemaakt, is de positieve uitkomst een stuk waarschijnlijker dan dat iemand blijft doorwerken en wel belooft dat als het eenmaal zover is, dattie dan bijspringt, tja, ik geloof dat niet.
Kijk naar iemands gedrag op momenten van stress en grotere belasting. Als je zelf ziek bent, als er iemand in de familie steun nodig heeft, als er wat extra druk op de ketel staat. Hoe gedraagt iemand zich dan? Kun je met iemand daarover communiceren? Past hij/zij gedrag ook langdurig aan? Heeft iemand merkbaar én voelbaar begrip voor je en is bereid om je tegemoet te komen? Dat zijn allemaal al dingen die -als je een beetje goed oplet- doorgaans echt wel zichtbaar zijn vóór je gaat trouwen en kindjes maken.
Algemene passiviteit, gebrek aan initiatief, weinig ondernemend, zijn doorgaans eigenschappen die al zichtbaar zijn na de roze wolk periode. Dat is dan op dat moment in de tijd misschien niet storend, omdat je bijv. nog geen gezamenlijke huishouding hebt en kinderen.
Idem voor veel werken tot aan workalholic zijn. Dat is misschien niet storend als je achter in de twintig bent met allebei een druk leven. Maar op het moment dat je een gezin wilt en je verwacht dat iemand part time gaat werken, kun je je afvragen of hij of zij daar ook al toe bereid was toen die situatie niet speelde. En ga daarbij altijd uit van gedrag ipv woorden. Heeft je partner al vóór een evt. zwangerschap dit gesprek met werkgever opgegooit en daar afspraken over gemaakt, is de positieve uitkomst een stuk waarschijnlijker dan dat iemand blijft doorwerken en wel belooft dat als het eenmaal zover is, dattie dan bijspringt, tja, ik geloof dat niet.
Kijk naar iemands gedrag op momenten van stress en grotere belasting. Als je zelf ziek bent, als er iemand in de familie steun nodig heeft, als er wat extra druk op de ketel staat. Hoe gedraagt iemand zich dan? Kun je met iemand daarover communiceren? Past hij/zij gedrag ook langdurig aan? Heeft iemand merkbaar én voelbaar begrip voor je en is bereid om je tegemoet te komen? Dat zijn allemaal al dingen die -als je een beetje goed oplet- doorgaans echt wel zichtbaar zijn vóór je gaat trouwen en kindjes maken.
vrijdag 5 april 2024 om 15:36
Waar heb jij last van zeg?!NomenNescio schreef: ↑05-04-2024 11:52Ik hoop dat het dan uit zijn eigen vrij te besteden budget komt. Immers is hij de man die weigert een poot uit te steken. Laat het hem dan ook betalen.
Koekoek! Dus omdat HIJ het werk laat liggen, mag ZIJ een netwerk gaan optrommelen die bijspringt, zodat haar relatie nog leuk blijft??
Ik zou mooi bedanken als netwerk en haar wijzen op haar opties. Als ze dan van die vent af is, wil ik haar prima helpen.
Het is haar man! Geen vijand of tegenstander omdat dit van jou moet.
Er leiden meer wegen naar Rome dan een scheiding.
Een werkster zal voor beide nu een goede oplossing zijn. Dan blijft er nog genoeg over om te verdelen.
vrijdag 5 april 2024 om 16:14
Waarvan akte. Maar TO heeft hier toch niks aan?NomenNescio schreef: ↑05-04-2024 15:12Inderdaad. Dat bepaald gedrag in een bepaalde levensfase (nog) niet storend is, wil niet zeggen dat het in aanleg niet al aanwezig is. Gedrag vandaag is een goede voorspeller voor later gedrag. Egoistisch gedrag vroeger is bijna altijd gedrag wat nu zichtbaar wordt, maar dan in storende aanwezigheid.
Algemene passiviteit, gebrek aan initiatief, weinig ondernemend, zijn doorgaans eigenschappen die al zichtbaar zijn na de roze wolk periode. Dat is dan op dat moment in de tijd misschien niet storend, omdat je bijv. nog geen gezamenlijke huishouding hebt en kinderen.
Idem voor veel werken tot aan workalholic zijn. Dat is misschien niet storend als je achter in de twintig bent met allebei een druk leven. Maar op het moment dat je een gezin wilt en je verwacht dat iemand part time gaat werken, kun je je afvragen of hij of zij daar ook al toe bereid was toen die situatie niet speelde. En ga daarbij altijd uit van gedrag ipv woorden. Heeft je partner al vóór een evt. zwangerschap dit gesprek met werkgever opgegooit en daar afspraken over gemaakt, is de positieve uitkomst een stuk waarschijnlijker dan dat iemand blijft doorwerken en wel belooft dat als het eenmaal zover is, dattie dan bijspringt, tja, ik geloof dat niet.
Kijk naar iemands gedrag op momenten van stress en grotere belasting. Als je zelf ziek bent, als er iemand in de familie steun nodig heeft, als er wat extra druk op de ketel staat. Hoe gedraagt iemand zich dan? Kun je met iemand daarover communiceren? Past hij/zij gedrag ook langdurig aan? Heeft iemand merkbaar én voelbaar begrip voor je en is bereid om je tegemoet te komen? Dat zijn allemaal al dingen die -als je een beetje goed oplet- doorgaans echt wel zichtbaar zijn vóór je gaat trouwen en kindjes maken.
Bovendien vind ik het ook behoorlijk kortzichtig. Iemand kan ook ziek worden, of overspannen raken, of je krijgt een tweeling (zoals wij) en je man blijkt niet tegen hard gehuil te kunnen... wat dan? Had je beter moeten opletten? Zelfs als dat zo zou zijn - wat dan?
vrijdag 5 april 2024 om 16:17
NomenNescio schreef: ↑05-04-2024 15:12Inderdaad. Dat bepaald gedrag in een bepaalde levensfase (nog) niet storend is, wil niet zeggen dat het in aanleg niet al aanwezig is. Gedrag vandaag is een goede voorspeller voor later gedrag. Egoistisch gedrag vroeger is bijna altijd gedrag wat nu zichtbaar wordt, maar dan in storende aanwezigheid.
Algemene passiviteit, gebrek aan initiatief, weinig ondernemend, zijn doorgaans eigenschappen die al zichtbaar zijn na de roze wolk periode. Dat is dan op dat moment in de tijd misschien niet storend, omdat je bijv. nog geen gezamenlijke huishouding hebt en kinderen.
Idem voor veel werken tot aan workalholic zijn. Dat is misschien niet storend als je achter in de twintig bent met allebei een druk leven. Maar op het moment dat je een gezin wilt en je verwacht dat iemand part time gaat werken, kun je je afvragen of hij of zij daar ook al toe bereid was toen die situatie niet speelde. En ga daarbij altijd uit van gedrag ipv woorden. Heeft je partner al vóór een evt. zwangerschap dit gesprek met werkgever opgegooit en daar afspraken over gemaakt, is de positieve uitkomst een stuk waarschijnlijker dan dat iemand blijft doorwerken en wel belooft dat als het eenmaal zover is, dattie dan bijspringt, tja, ik geloof dat niet.
Kijk naar iemands gedrag op momenten van stress en grotere belasting. Als je zelf ziek bent, als er iemand in de familie steun nodig heeft, als er wat extra druk op de ketel staat. Hoe gedraagt iemand zich dan? Kun je met iemand daarover communiceren? Past hij/zij gedrag ook langdurig aan? Heeft iemand merkbaar én voelbaar begrip voor je en is bereid om je tegemoet te komen? Dat zijn allemaal al dingen die -als je een beetje goed oplet- doorgaans echt wel zichtbaar zijn vóór je gaat trouwen en kindjes maken.
precies dit. En voor deze karaktertrekken heb je dus geaccepteerd en voor gekozen. Het was goed genoeg om hele grote beslissingen op te maken zoals kinderen. Ik ga er vanuit dat je bij deze beslissingen nagedacht hebt over wat het betekent om met iemand met deze karaktertrekken een gezin te stichten. Vaak gaan vrouwen er dan mee akkoord omdat de eierstokken rammelen, prioriteit was kinderen krijgen. Dat is een prima keuze, maar de consequentie is dan dat je voor alles opdraait. Heb je er niet over nagedacht dat je partner niets doet in het huishouden en vaak dan ook minder oppakt in het gezin, dan was je daar ook zelf bij. Dat slachtoffergedrag van de vrouwen hierin, snap ik echt niet. En dan klagen dat mensen je erop wijzen dat je er zelf bij was en dat je dat vooraf nooit had kunnen weten. De meeste partners worden echt niet van de ene op de andere dag een dweil. Dat waren ze al.
vrijdag 5 april 2024 om 16:19
MadameJean schreef: ↑05-04-2024 16:14Waarvan akte. Maar TO heeft hier toch niks aan?
Bovendien vind ik het ook behoorlijk kortzichtig. Iemand kan ook ziek worden, of overspannen raken, of je krijgt een tweeling (zoals wij) en je man blijkt niet tegen hard gehuil te kunnen... wat dan? Had je beter moeten opletten? Zelfs als dat zo zou zijn - wat dan?
Dan is het geen keuze of onwil. Dan vindt je partner het vaak ook ECHT vervelend en moeilijk, en wil ie het ECHT anders, maar kan dat nu even niet. Is een heel ander uitgangspunt dan dat je gekozen hebt om met een dweil samen te zijn.
vrijdag 5 april 2024 om 16:24
Nou dat vind ik wel wat ongenuanceerd hoor. Mensen kiezen voor elkaar uit liefde, niet omdat ie zo goed kan dweilen (of niet). Niemand is perfect, ook de vrouw in een relatie niet.aardbeioeries schreef: ↑05-04-2024 16:19Dan is het geen keuze of onwil. Dan vindt je partner het vaak ook ECHT vervelend en moeilijk, en wil ie het ECHT anders, maar kan dat nu even niet. Is een heel ander uitgangspunt dan dat je gekozen hebt om met een dweil samen te zijn.
En zelfs als je man een dweil is, werd, altijd bleek te zijn…niks nuttigs aan om iemand in te wrijven dat ze beter had moeten opletten en nu dus moet accepteren dat ze overal voor opdraait.
In geval van TO - als ze nog terugkomt - ben ik benieuwd wat er bij haar man achter zou zitten. ‘Het is een lul’ of ‘hij gedraagt zich als een lul, omdat…’
vrijdag 5 april 2024 om 16:33
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
