Relaties
alle pijlers
Verdorie! Weer een vriendin aan de man....
vrijdag 1 juni 2007 om 21:29
Hallo meiden,
Ik ben 32 en heb al een hele tijd geen echte relatie meer gehad. Nu hebben natuurlijk veel mensen dat wel. Ik gun het iedereen, maar benaltijd nog blij met die paar vrijgezellen om me heen..
Maar nu is een van mijn beste vriendinnetjes aan de man!! Echt ik gun het haar, maar ik denk dan wel verdorie weer een aan de man . En wanneer is het mijn beurt??? Iedereen gaat maar door met het leventje en ik zit al 6 jaar in dezelfde flat zonder kerel....
Vandaag kwam ik ook nog een vriendin tegen die alweer zwanger is van nummer twee. Echt ik gun het haar. Ik leef mee hoor! Maar dat gevoel dat me dan ff bekruipt...
Herkennen jullie dit??
Ik ben 32 en heb al een hele tijd geen echte relatie meer gehad. Nu hebben natuurlijk veel mensen dat wel. Ik gun het iedereen, maar benaltijd nog blij met die paar vrijgezellen om me heen..
Maar nu is een van mijn beste vriendinnetjes aan de man!! Echt ik gun het haar, maar ik denk dan wel verdorie weer een aan de man . En wanneer is het mijn beurt??? Iedereen gaat maar door met het leventje en ik zit al 6 jaar in dezelfde flat zonder kerel....
Vandaag kwam ik ook nog een vriendin tegen die alweer zwanger is van nummer twee. Echt ik gun het haar. Ik leef mee hoor! Maar dat gevoel dat me dan ff bekruipt...
Herkennen jullie dit??
vrijdag 1 juni 2007 om 21:42
Hoi,
Jaaa ik herken het heel erg. Ben zelf 34 jaar, al jaren single (nog nooit een vaste relatie gehad).De enige in mijn omgeving die ook altijd single was, was mijn zus met wie ik heel close ben. We hebben dezelfde vrienden, interesses en waren meestal samen in de weekenden. Misschien raad je het al....ook zij is aan de man....Ik voel mij hierdoor best eenzaam. De afgelopen jaren zijn al mijn vrienden aan een partner "geraakt" en bleef ik achter, weet ook niet waarom. Ik voel mij nu echt buiten de boot vallen, nu zelfs mijn zus een vriend heeft.
Heb ook geen zin om gedwongen weekenden uit te gaan, want daar heb ik gewoonweg niet altijd zin in. Maar het maakt het wel moeilijk vind ik, heb het gevoel dat ik alleen achter blijf. het is natuurlijk ook vooral de buitenwereld die dat ergens wel aanpraat, maar ja,,,uiteindelijk blijf je wel met dat gevoel zitten.
Dus ik begrijp heel erg goed wat je bedoelt, hopelijk vind je er een beetje troost in. Gedeelde smart....
Jaaa ik herken het heel erg. Ben zelf 34 jaar, al jaren single (nog nooit een vaste relatie gehad).De enige in mijn omgeving die ook altijd single was, was mijn zus met wie ik heel close ben. We hebben dezelfde vrienden, interesses en waren meestal samen in de weekenden. Misschien raad je het al....ook zij is aan de man....Ik voel mij hierdoor best eenzaam. De afgelopen jaren zijn al mijn vrienden aan een partner "geraakt" en bleef ik achter, weet ook niet waarom. Ik voel mij nu echt buiten de boot vallen, nu zelfs mijn zus een vriend heeft.
Heb ook geen zin om gedwongen weekenden uit te gaan, want daar heb ik gewoonweg niet altijd zin in. Maar het maakt het wel moeilijk vind ik, heb het gevoel dat ik alleen achter blijf. het is natuurlijk ook vooral de buitenwereld die dat ergens wel aanpraat, maar ja,,,uiteindelijk blijf je wel met dat gevoel zitten.
Dus ik begrijp heel erg goed wat je bedoelt, hopelijk vind je er een beetje troost in. Gedeelde smart....
vrijdag 1 juni 2007 om 21:47
Haha, hier nog zo eentje. Ik ben 29 en zit ook al 6 jaar zonder serieuze relatie (maar ben wel 3 keer verhuisd!). Soms baal ik ervan, maar vaak ook niet. Mijn beste vriendin is zwanger en ik ging vandaag met haar mee naar de prenatal. Ik voelde me daar niet op mijn gemak, al die stelletjes om me heen, ja, dat was wel even een confrontatie!
Maar zit je ook echt 6 jaar zonder man? Of heb je in die tijd ook weleens een relatiepoging gedaan...
Maar zit je ook echt 6 jaar zonder man? Of heb je in die tijd ook weleens een relatiepoging gedaan...
Die hormoonslavernij!!
vrijdag 1 juni 2007 om 22:02
Hoi,
Nou ja zes jaar alleen is het niet, maar ik heb niet een echte serieuze relatie gehad...wel gezoend en twee keer kort een vriendje maar dat was het. Moet ook eerlijkheidshalve vermelden dat ik drie jaar geleden overspannen ben geraakt door werk. En daar ben ik ook wel even zoet mee geweest. Dus toen stond ik ook niet open.
Maar het gaat gewoon om het gevoel dat het lijkt dat iedereen maar door gaat en gaat settelen, relaties krijgt en ik???? (nog niet)
Ik kan me voorstellen als je alles met je zus doet en die altijd bij de hand was, het heel erg tegenvalt dat die nu een vriend heeft. Dat heeft niets te maken met niet gunnen....Maar daar sta je dan weer...alleen...verdorie!
Nou ja zes jaar alleen is het niet, maar ik heb niet een echte serieuze relatie gehad...wel gezoend en twee keer kort een vriendje maar dat was het. Moet ook eerlijkheidshalve vermelden dat ik drie jaar geleden overspannen ben geraakt door werk. En daar ben ik ook wel even zoet mee geweest. Dus toen stond ik ook niet open.
Maar het gaat gewoon om het gevoel dat het lijkt dat iedereen maar door gaat en gaat settelen, relaties krijgt en ik???? (nog niet)
Ik kan me voorstellen als je alles met je zus doet en die altijd bij de hand was, het heel erg tegenvalt dat die nu een vriend heeft. Dat heeft niets te maken met niet gunnen....Maar daar sta je dan weer...alleen...verdorie!
vrijdag 1 juni 2007 om 22:17
Tja, alsof iedereen groeit en wij heel erg stil staan. Ik scharrel af en toe nog als een puber (alsof ik blijf 'hangen';)) en de rest doet dat niet meer. Ik zie hoe alles en iedereen om me heen verandert en gesetteld raakt. Maar soms denk ik ook wel eens dat ik er op let, onbewust. Toen mijn schoonzusje bijvoorbeeld zwanger was, leek het wel alsof iedereen toen zwanger was.:o Ik zag de zwangere vrouwen zowat met bosjes voorbij komen haha.
Die hormoonslavernij!!
vrijdag 1 juni 2007 om 23:51
Ik ken het gevoel zeker dat iedereen om je heen 'stappen zet' en dat jij stilstaat. Maar realiseer je wel dat dat een gevoel is, ingegeven door een heel traditioneel beeld van hoe een levensloop zou moeten zijn: opleiding werken trouwen kindjes.
Er zijn zoveel mensen die een totaal andere levensloop hebben en het is natuurlijk volstrekte onzin dat die niet zouden groeien. Een of andere supersterke vrouw die haar hele leven vrijgezel blijft en zich helemaal heeft gestort op ontwikkelingswerk in een of ander exotisch land. Groeit die niet? Onzin! Die maakt net zo goed een ontwikkeling door als iemand die met zijn liefje gaat samenwonen, een vaste baan heeft op kantoor en een gezin sticht. Dat is een ontwikkeling, maar de Novib-medewerkster maakt net zo goed een ontwikkeling door.
Of iemand die wel trouwt en kindjes krijgt, maar het huwelijk loopt stuk en hij is op z'n 36e weer vrijgezel. Of iemand die ziek wordt. Of iemand die homoseksueel is. Of iemand die geen kinderen kan krijgen. Die volgen allemaal niet het geijkte pad, maar betekent dat dat ze niet groeien? No way!
Ik ken het gevoel wel, woonde hier ook al jaren op dit flatje, zag om me heen relaties ontstaan en weer uitgaan, mensen gaan samenwonen, trouwen, kinderen krijgen en ik ging maar voort op de aloude toer. Dus ik voelde het ook alsof ik stilstond terwijl iedereen stappen zet. Maar het is slechts een gevoel, en als je er wat rationeler over nadenkt zie je dat je wel al jaren alles helemaal op eigen kracht doet en in je eentje, en dat je wel degelijk bent gegroeid, misschien zelfs wel meer dan sommige mensen die het traditionele pad volgen.
Er zijn zoveel mensen die een totaal andere levensloop hebben en het is natuurlijk volstrekte onzin dat die niet zouden groeien. Een of andere supersterke vrouw die haar hele leven vrijgezel blijft en zich helemaal heeft gestort op ontwikkelingswerk in een of ander exotisch land. Groeit die niet? Onzin! Die maakt net zo goed een ontwikkeling door als iemand die met zijn liefje gaat samenwonen, een vaste baan heeft op kantoor en een gezin sticht. Dat is een ontwikkeling, maar de Novib-medewerkster maakt net zo goed een ontwikkeling door.
Of iemand die wel trouwt en kindjes krijgt, maar het huwelijk loopt stuk en hij is op z'n 36e weer vrijgezel. Of iemand die ziek wordt. Of iemand die homoseksueel is. Of iemand die geen kinderen kan krijgen. Die volgen allemaal niet het geijkte pad, maar betekent dat dat ze niet groeien? No way!
Ik ken het gevoel wel, woonde hier ook al jaren op dit flatje, zag om me heen relaties ontstaan en weer uitgaan, mensen gaan samenwonen, trouwen, kinderen krijgen en ik ging maar voort op de aloude toer. Dus ik voelde het ook alsof ik stilstond terwijl iedereen stappen zet. Maar het is slechts een gevoel, en als je er wat rationeler over nadenkt zie je dat je wel al jaren alles helemaal op eigen kracht doet en in je eentje, en dat je wel degelijk bent gegroeid, misschien zelfs wel meer dan sommige mensen die het traditionele pad volgen.
zaterdag 2 juni 2007 om 00:33
Brademante, ik zie jou zelfs groeien naarmate je hier langer post! Mijn complimenten!
Alleen leven hoeft geen leeg leven te zijn. Er is zoveel meer dan het hebben van een relatie.
Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt (gejat van A&deM).
Misschien is het makkelijk praten voor mij. Ik woon nu 7 jaar alleen maar de laatste 4 jaar niet helemaal alleen want samen met mijn dochter.
Heb wel
korte relaties gehad, maar het was het nooit helemaal. En liever alleen dan een relatie die het niet is. Alleen leven is niet synoniem aan ongelukkig. Er zitten ook grote voordelen aan alleen leven, merk ik iedere keer weer als mijn vriendinnen bij mij komen klagen over hun relatie.
In mijn omgeving zijn er maar heel weinig relaties waarvan ik zeg; dat zou ik nou ook willen. Om precies te zijn, van al mijn vrienden kennissen en familie; slechts 2.
Alleen leven hoeft geen leeg leven te zijn. Er is zoveel meer dan het hebben van een relatie.
Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt (gejat van A&deM).
Misschien is het makkelijk praten voor mij. Ik woon nu 7 jaar alleen maar de laatste 4 jaar niet helemaal alleen want samen met mijn dochter.
Heb wel
korte relaties gehad, maar het was het nooit helemaal. En liever alleen dan een relatie die het niet is. Alleen leven is niet synoniem aan ongelukkig. Er zitten ook grote voordelen aan alleen leven, merk ik iedere keer weer als mijn vriendinnen bij mij komen klagen over hun relatie.
In mijn omgeving zijn er maar heel weinig relaties waarvan ik zeg; dat zou ik nou ook willen. Om precies te zijn, van al mijn vrienden kennissen en familie; slechts 2.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 2 juni 2007 om 13:03
sorry, maar ik denk dat je pas echt zo kunt praten als je al een kind hebt. Als ik 33 zou zijn en al 6 jaar alleen en wel heel graag een relatie en kind zou willen, dan zou mij dat gevoel ook bekruipen! En dat gelul van heb je niet nodig om gelukkig te zijn, ja dan ben je misschien iemand die echt geen relatie wil of kinderen, maar anders is het gewoon recht lullen wat krom is!!
zaterdag 2 juni 2007 om 22:23
Ja hoor, ken het ook. Ben zelf 37 jaar en al 15 jaar aan het klungelen met relaties. Heb nooit meer het goede gevoel bij iemand gehad.
Het afgelopen halfjaar een heftige periode meegemaakt waarin ik dacht verliefd te zijn, toch weer niet het goede gevoel, moeilijk gedoe blablabla terwijl vier van mijn vrijgezelle vrienden en vriendinnen in die tijd een relatie kregen die wél goed voelt en nog steeds voortdurrt. Ik heb echt het gevoel dat dat zo moet zijn en gek genoeg sterkt het me juist dat ik door moet gaan op mijn eigen weg. Want dat is de enige goede.
Eén van die vriendinnen blijkt nu ook nog zwanger te zijn, terwijl we vorig jaar een gesprek hadden waarin zij aangaf niks met kinderen te hebben en ik aangaf deze met de juiste man wél te willen. Het was dus echt wel even slikken toen ze het me vertelde, maar wederom heb ik het gevoel dat het dan zo moet zijn en kan ik oprecht blij voor haar zijn en met haar meeleven.
Net als Bradamante geloof ik in persoonlijke groei, als je er maar voor open staat. En ook singles die niet in de 3e wereld gaan werken, kunnen en zullen zich in de jaren dat ze alleen zijn (en wie weet hoe lang dat duurt) ontwikkelen ;)
Ik krijg steeds meer behoefte aan een vaste relatie en heb het soms ook verdomde moeilijk met het geen relatie hebben, maar ik heb ook de overtuiging dat het leven loopt zoals het loopt en dat ik er op de één of andere manier nog niet klaar voor ben. Makkelijk lullen ja, maar ik heb ook vele lastige jaren achter de rug en merk dat mijn nieuwe manier van kijken me ten goede komt, zowel gevoelsmatig als in mooie dingen die op mijn pad komen (maar je moet het wel zelf doen en ze zelf zien!).
Alleen-zijn blijft bij tijd en wijle een hard gelag denk ik, maar er zit niks anders op dan het beste ervan te maken en de tijd te benutten om jezelf goed te leren kennen en dingen te doen die je leuk vindt.
Veel sterkte allemaal!
Het afgelopen halfjaar een heftige periode meegemaakt waarin ik dacht verliefd te zijn, toch weer niet het goede gevoel, moeilijk gedoe blablabla terwijl vier van mijn vrijgezelle vrienden en vriendinnen in die tijd een relatie kregen die wél goed voelt en nog steeds voortdurrt. Ik heb echt het gevoel dat dat zo moet zijn en gek genoeg sterkt het me juist dat ik door moet gaan op mijn eigen weg. Want dat is de enige goede.
Eén van die vriendinnen blijkt nu ook nog zwanger te zijn, terwijl we vorig jaar een gesprek hadden waarin zij aangaf niks met kinderen te hebben en ik aangaf deze met de juiste man wél te willen. Het was dus echt wel even slikken toen ze het me vertelde, maar wederom heb ik het gevoel dat het dan zo moet zijn en kan ik oprecht blij voor haar zijn en met haar meeleven.
Net als Bradamante geloof ik in persoonlijke groei, als je er maar voor open staat. En ook singles die niet in de 3e wereld gaan werken, kunnen en zullen zich in de jaren dat ze alleen zijn (en wie weet hoe lang dat duurt) ontwikkelen ;)
Ik krijg steeds meer behoefte aan een vaste relatie en heb het soms ook verdomde moeilijk met het geen relatie hebben, maar ik heb ook de overtuiging dat het leven loopt zoals het loopt en dat ik er op de één of andere manier nog niet klaar voor ben. Makkelijk lullen ja, maar ik heb ook vele lastige jaren achter de rug en merk dat mijn nieuwe manier van kijken me ten goede komt, zowel gevoelsmatig als in mooie dingen die op mijn pad komen (maar je moet het wel zelf doen en ze zelf zien!).
Alleen-zijn blijft bij tijd en wijle een hard gelag denk ik, maar er zit niks anders op dan het beste ervan te maken en de tijd te benutten om jezelf goed te leren kennen en dingen te doen die je leuk vindt.
Veel sterkte allemaal!
zaterdag 2 juni 2007 om 22:32
Ik ben single, maar heb juist het gevoel dat ik zolang ik alleen ben meer gelegenheid tot groei en ontwikkeling heb. Ben min of meer bewust single. Hoewel ik me er de laatste tijd wel eens op betrap (heel af en toe) dat het me best wel weer eens fijn lijkt een "Ware" te ontmoeten, maar dan één die mijn ontwikkeling niet in de weg staat, maar juist aanmoedigt. Heb helaas tegenovergestelde ervaringen, vandaar dat ik niet meer zo sta te springen om relaties.
zaterdag 2 juni 2007 om 22:38
Heel veel vrouwen hebben anders toch dat oergevoel dat ze graag moeder willen worden. Ongewilde kinderloosheid kan voor veel verdriet zorgen.
Ben je in de dertig en heb je geen relatie dan begint de biologische klok toch te tikken.
Natuurlijk kun je niet alles ophangen aan een ander je moet er voor zorgen dat je zelf ook goed in je vel zit. Maar een mens heeft andere mensen nodig om gelukkig te zijn. Dat hoeft niet persé een partner of kind te zijn.
Veel vrienden hebben of familie kan ook genoeg zijn.
Maar geen partner betekend vaak automatisch ook geen kinderen.
Heb je al een kind dan tikt die biologische klok niet meer. Kom je op je 45 een nieuwe partner tegen dan is dat ook prima.
Kom je als single kinderloze vrouw op je 45 je partner tegen dan is het jammer maar helaas maar kinderen zitten er niet meer in.
zondag 3 juni 2007 om 00:14
Wat lief Poezewoes, dankjewel 
En het klopt wat je zegt, als je om je heen kijkt naar de relaties in je omgeving dan zijn er maar heel weinig waar je mee zou willen ruilen. Heb ik ook.
Verder ben ik het wel eens met wat iemand hierboven schrijft "iedereen wil het toch graag?"....misschien niet iedereen, maar ik wel. Het maakt alleen wel verschil hoe graag je het wil en hoe sterk je erop gericht bent. Toen ik er erg sterk op gericht was voelde ik heel veel frustratie, omdat het maar niet wilde lukken. Dan is het tactischer om je te focussen op dingen die wel lukken en waar je ook gelukkig van wordt en die ook betekenis geven aan je leven. Dat doe ik nu dus. Als ik een geweldig iemand tegenkom sta ik er zeker voor open, maar ik ben er niet 24 uur per dag sterk op gericht om iemand tegen te komen.
Vriendin van me is altijd heel doelgericht geweest in haar carriere: als ze iets wilde ging ze ervoor en dan lukte het haar ook altijd. Nu heeft ze haar zinnen gezet op "een gezin" en daar is allereerst een man voor nodig. Ze gaat nu weer zo doelgericht te werk en is flink bezig met internetdating. Kan heel goed zijn ze ook hier succesvol in is en dat ze binnenkort inderdaad het pad van trouwen en kindjes krijgen kan inslaan. Toch is het niks voor mij, omdat ik van de afgelopen jaren weet dat als ik er sterk mee bezig was dat ik geen relatie heb, en op datingsites ging kijken enzo, dat ik dan teveel focuste op wat ik niet had en te weinig op wat ik wel had. Ik werd er niet gelukkig van. Het voelt dan zo alsof er iets mist en dat dat snel vervuld moet worden. Je focust dan zo op het gemis. Nu focus ik gewoon op de dingen die ik leuk vind, en soms zegt er dan iemand iets of hoor ik iets over een bevriend stel waardoor ik ineens een gemis voel. Maar ik zoek dat gevoel niet zelf op. Het overkomt me soms, maar ik ga er vooral niet meer meer mee bezig zijn dan strikt noodzakelijk.
Weet je wat een gemis is? Mijn volstrekte onvermogen om beknopte berichten te schrijven op het Viva-forum. Nu alweer vier alinea's :o
En het klopt wat je zegt, als je om je heen kijkt naar de relaties in je omgeving dan zijn er maar heel weinig waar je mee zou willen ruilen. Heb ik ook.
Verder ben ik het wel eens met wat iemand hierboven schrijft "iedereen wil het toch graag?"....misschien niet iedereen, maar ik wel. Het maakt alleen wel verschil hoe graag je het wil en hoe sterk je erop gericht bent. Toen ik er erg sterk op gericht was voelde ik heel veel frustratie, omdat het maar niet wilde lukken. Dan is het tactischer om je te focussen op dingen die wel lukken en waar je ook gelukkig van wordt en die ook betekenis geven aan je leven. Dat doe ik nu dus. Als ik een geweldig iemand tegenkom sta ik er zeker voor open, maar ik ben er niet 24 uur per dag sterk op gericht om iemand tegen te komen.
Vriendin van me is altijd heel doelgericht geweest in haar carriere: als ze iets wilde ging ze ervoor en dan lukte het haar ook altijd. Nu heeft ze haar zinnen gezet op "een gezin" en daar is allereerst een man voor nodig. Ze gaat nu weer zo doelgericht te werk en is flink bezig met internetdating. Kan heel goed zijn ze ook hier succesvol in is en dat ze binnenkort inderdaad het pad van trouwen en kindjes krijgen kan inslaan. Toch is het niks voor mij, omdat ik van de afgelopen jaren weet dat als ik er sterk mee bezig was dat ik geen relatie heb, en op datingsites ging kijken enzo, dat ik dan teveel focuste op wat ik niet had en te weinig op wat ik wel had. Ik werd er niet gelukkig van. Het voelt dan zo alsof er iets mist en dat dat snel vervuld moet worden. Je focust dan zo op het gemis. Nu focus ik gewoon op de dingen die ik leuk vind, en soms zegt er dan iemand iets of hoor ik iets over een bevriend stel waardoor ik ineens een gemis voel. Maar ik zoek dat gevoel niet zelf op. Het overkomt me soms, maar ik ga er vooral niet meer meer mee bezig zijn dan strikt noodzakelijk.
Weet je wat een gemis is? Mijn volstrekte onvermogen om beknopte berichten te schrijven op het Viva-forum. Nu alweer vier alinea's :o
zondag 3 juni 2007 om 00:29
Ik geef zelf in mijn posting al aan dat het voor mij misschien makkelijker is omdat ik een kind heb, dus daarin geef ik je deels gelijk. Maar dat ik alleen maar zo kan praten omdat ik een kind heb bestrijd ik; mijn levensgeluk hang ik niet aan haar alleen op. Zou ook wel een erg grote verantwoordelijkheid zijn voor zo'n meisje.
Dat ik echt geen relatie zou willen, is wat anders dan dat ik geen relatie nodig heb om een leuk leven te hebben. En dat laatste is bij mij het geval. En hoe langer ik het leuk heb in mijn eentje, hoe minder groot die behoefte aan een partner wordt.
Je kunt je blind staren op dat je alleen gelukkig kunt zijn als je een relatie hebt, maar daarmee doe je jezelf ernstig te kort. Ten eerste is het niet waar, ten tweede sluit je met die manier van denken alle wegen af om wel een leuk leven te hebben in je eentje.
Stel nu dat je het de komende tien jaar niet tegenkomt, die leuke man. Of stel; misschien kom je die ideale man wel nooit tegen. Ga je dan al die tijd je klote zitten voelen omdat je leven zonder relatie niet gelukkig kan zijn? Je kunt beter gaan zoeken naar manieren om het wel leuk te hebben als alleenlevende persoon. Als je dan toch een keer tegen een leuke mogelijke relatie oploopt, heb je nog tijd zat om je weer aan te passen aan die nieuwe situatie.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 3 juni 2007 om 12:48
Ik denk dat je hier alleen over kunt oordelen als jij iemand bent die dolgraag kinderen zou willen hebben, maar dat dit door omstandigheden (onvruchtbaar, geen relatie, enz.) niet kan! Ik denk dat het je leven bewust en onbewust beheerst, of je nu wilt of niet. Het is een soort oergevoel wat je niet zo makkelijk wegpraat. Hoe graag je dat ook zou willen. Je kunt lullen totdat je een ons weegt, maar het gevoel blijft.
In die zin beinvloed dat zeker je geluksgevoel, dat lijkt me duidelijk. Of je nou wil of niet.
zondag 3 juni 2007 om 12:50
Ik denk dat je hier alleen over kunt oordelen als jij iemand bent die dolgraag kinderen zou willen hebben, maar dat dit door omstandigheden (onvruchtbaar, geen relatie, enz.) niet kan! Ik denk dat het je leven bewust en onbewust beheerst, of je nu wilt of niet. Het is een soort oergevoel wat je niet zo makkelijk wegpraat. Hoe graag je dat ook zou willen. Je kunt lullen totdat je een ons weegt, maar het gevoel blijft.
In die zin beinvloedt dat zeker je geluksgevoel, dat lijkt me duidelijk. Of je nu wilt of niet.
In die zin beinvloedt dat zeker je geluksgevoel, dat lijkt me duidelijk. Of je nu wilt of niet.
zondag 3 juni 2007 om 13:20
Sunny31, ik ben het ergens wel met je eens, zoals je hebt kunnen lezen gaf ik in de post waar jij op reageerde al aan dat het voor mij misschien makkelijker is omdat ik al een dochter heb.
Maar ik vind dat je het wel heel aanvallend brengt, als je mij tot 2 x toe denkt er op te moeten wijzen dat ik makkelijk lullen heb. En makkelijk; wat is makkelijk?
Als je dan het gevoel hebt, met een onvervulde kinderwens niet gelukkig te kunnen leven dan kun je daar als vrouw zonder relatie best wat aan doen hoor. Er zijn wel meer moeders die wel voor kinderen hebben gekozen, ondanks dat ze geen relatie wilden of konden krijgen.
Maar meestal als ik dit opper, dan wordt er gezegd dat ze geen alleenstaande moeder willen zijn, dat dan ook weer niet.
Als je het zo bekijkt, dan vraag ik me af waarom er dan wordt gezegd dat ik makkelijk praten heb, zijnde wat veel vrouwen absoluut niet zouden willen zijn en zeker niet voor zouden kiezen; alleenstaande moeder.
Overigens vind ik het helemaal niet erg of zwaar om single mom te zijn. Het valt me alleen op dat anderen altijd denken dat dat zo vreselijk zwaar en moeilijk is.
Maar ik vind dat je het wel heel aanvallend brengt, als je mij tot 2 x toe denkt er op te moeten wijzen dat ik makkelijk lullen heb. En makkelijk; wat is makkelijk?
Als je dan het gevoel hebt, met een onvervulde kinderwens niet gelukkig te kunnen leven dan kun je daar als vrouw zonder relatie best wat aan doen hoor. Er zijn wel meer moeders die wel voor kinderen hebben gekozen, ondanks dat ze geen relatie wilden of konden krijgen.
Maar meestal als ik dit opper, dan wordt er gezegd dat ze geen alleenstaande moeder willen zijn, dat dan ook weer niet.
Als je het zo bekijkt, dan vraag ik me af waarom er dan wordt gezegd dat ik makkelijk praten heb, zijnde wat veel vrouwen absoluut niet zouden willen zijn en zeker niet voor zouden kiezen; alleenstaande moeder.
Overigens vind ik het helemaal niet erg of zwaar om single mom te zijn. Het valt me alleen op dat anderen altijd denken dat dat zo vreselijk zwaar en moeilijk is.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 3 juni 2007 om 19:03
Hallo allemaal,
Tsja... de eerste gedachte van TO "chips, weer een vriend(in) met relatie" kan ik helemaal volgen. De tweede "wanneer mag ik" is voor mij ver-van-mn-bed-show. Ik baal er van als een vriend(in) een relatie, of nog erger, kinderen krijgt omdat er dan veel minder komt van gezellig afspreken etc. Dat "mag" dan alleen maar op de avonden dat de partner weg is. Dus alleen als het hen uitkomt... :( Daar baal ik dus echt onwijs van. Maar zelf een relatie beginnen... no thanks!!! Daar heb ik echt geen zin in!
Groetjes,
KB
Tsja... de eerste gedachte van TO "chips, weer een vriend(in) met relatie" kan ik helemaal volgen. De tweede "wanneer mag ik" is voor mij ver-van-mn-bed-show. Ik baal er van als een vriend(in) een relatie, of nog erger, kinderen krijgt omdat er dan veel minder komt van gezellig afspreken etc. Dat "mag" dan alleen maar op de avonden dat de partner weg is. Dus alleen als het hen uitkomt... :( Daar baal ik dus echt onwijs van. Maar zelf een relatie beginnen... no thanks!!! Daar heb ik echt geen zin in!
Groetjes,
KB
maandag 4 juni 2007 om 15:32
Ik herken dit gevoel ook wel. Ik ben 34 en sinds 2 jaar single. In mijn vriendenkring waren ook veel mensen vrijgezel. Dus gezellig veel afspreken. Nu is mijn beste vriendin sinds kort helemaal gelukkig met haar vriend, en dat gun ik haar van harte, en een andere vriendin heeft een relatie en is zwanger. Dan verandert er toch wel het een en ander. En idd dat herkenbare gevoel bekruipt mij dan soms ook...
