Relaties
alle pijlers
verdriet en frustratie om reden scheiding
donderdag 13 maart 2008 om 16:12
Hallo, ik heb nog niet eerder geschreven op dit forum en ben momenteel voornamelijk op zoek naar wat steun.
Na bijna 20 jaar huwelijk hebben mijn man en ik verleden week besloten uit elkaar te gaan. Het verdriet is enorm. Bijna nog groter is mijn frustratie en woede om de achterliggende reden van deze scheiding. Ik zal het proberen uit te leggen.
Ik heb een vrij gelukkig huwelijk achter de rug. Niemand kon meer van een man houden, dan ik van mijn echtgenoot, die ik hier voortaan B. zal noemen. B was een lieve, zeer trouwe echtgenoot, op wie ik altijd kon rekenen, met misschien 1 minpuntje: zijn relatie met zijn moeder, een egoistische, koude en tyrannieke vrouw. Iedereen is bang van dat mens. Mijn schoonvader heeft werkelijk een verschrikkelijk leven bij haar gehad, maar was te slap om daar iets aan te veranderen. Hij mocht niets en werd steevast, ook in gezelschap, vernederd en uitgescholden. (Klein voorbeeldje: zij heeft haar hele leven nooit gewerkt, hij moest het geld binnen brengen. Bij hem op kantoor moest je een koffiekaart kopen voor de koffie, was daar dus niet gratis. Dan moest hij aan HAAR vragen of hij alsjeblieft geld mocht voor zo'n kaart en als dat dan te snel was naar haar zin, dan kreeg hij dat geld niet eens...). Inmiddels heeft zij haar man weggestopt in een verzorgingshuis, waar hij al jaren op een zaaltje, zonder enige privacy en waardigheid, de dagen tot zijn dood mag liggen aftellen. Een kamertje alleen vindt ze te duur, want zij is nu van zijn pensioen de bloemmetjes aan het buiten zetten.
Ik heb een aantal jaar geleden het contact met deze mensen verbroken (gaat hier te ver om helemaal uit te leggen, maar ik had daar goede redenen voor), maar B heeft nog steeds contact. Het blijven immers zijn ouders. Ook hij heeft echter angst voor die moeder. Hoe erg hij de omstandigheden waar zijn vader in leeft ook vindt, hij durft geen eigen kamer voor zijn vader te gaan regelen. En dat frustreert natuurlijk wel....
Verder heeft hij zijn hele leven lang de angst gehad om net zo te eindigen als paps. Gelukkig ben ik, met al mijn eigen fouten en onhebbelijkheden, het tegenovergestelde van mijn schoonmoeder. Mijn liefde voor B. gaat voor alles, ik wil niets liever dan hem gelukkig zien. B is dan ook niet geworden zoals zijn vader: een slap figuur die compleet afhankelijk is van de buien van zijn echtgenote. Nee, B staat sterk in het leven, kan de dingen doen die hij leuk vindt en heeft zijn grote droom kunnen verwezenlijken: een eigen zaak. Natuurlijk is dat in eerste instantie zijn eigen verdienste, maar ik ben er trots op dat ik hem altijd heb kunnen steunen. Andersom gold trouwens hetzelfde: hij was er altijd voor mij.
Maar gaandeweg de jaren is er een monster in ons huwelijk geslopen: woede en frustratie bij B, als er maar iets gebeurde dat kon lijken op de situatie in het ouderlijk huis. En dat ging zich uiten in scheldpartijen: ik ben ik teringwijf, of een k*nk*rwijf met een lelijke rotkop, etc. Zoals ik al schreef, ik heb mijn fouten. Zo kan ik soms drammerig zijn. B was laatst erg ziek, wat met een eigen zaak extra vervelend is, want ziekmelden gaat dan moeilijk. Ik had al een paar gezegd dat hij goed moest drinken en ik weet het, hij is volwassen genoeg om zelf te bepalen of hij iets met deze raad doet. Dus toen hij de volgende dag naar een klus aan het andere eind van het land moest, had ik nooit moeten vragen of hij een flesje water of vruchtensap mee wilde...Maar een scheldpartij met bovenstaande termen vind ik dan wel ver gaan.
Ik heb hier meerdere malen met hem over gesproken en aangegeven dat ik dat niet trek. Uiteindelijk is nu dus het besluit gevallen om uit elkaar te gaan. Hier zit natuurlijk veel meer aan vast, maar het is al zo'n lang verhaal geworden. Waar het mij om gaat is dat ik het nu zo frustrerend vind dat zo'n goede, lieve man, zoveel woede in zich heeft en zo'n angst om te eindigen als zijn vader, dat ONS huwelijk hierdoor kapot is. En los hiervan, is hij ook geen echt gelukkig mens geworden.
Nogmaals, omdat dit verhaal al zo lang is geworden, is de nuance nu wel ver te zoeken. Maar de kern blijft dat ik nu zoveel verdriet en zoveel onmacht voel, dat ik het even niet meer weet. En dat ik daarom even steun bij jullie zoek (en wellicht iets van herkenning?) Bedankt voor het lezen.
Na bijna 20 jaar huwelijk hebben mijn man en ik verleden week besloten uit elkaar te gaan. Het verdriet is enorm. Bijna nog groter is mijn frustratie en woede om de achterliggende reden van deze scheiding. Ik zal het proberen uit te leggen.
Ik heb een vrij gelukkig huwelijk achter de rug. Niemand kon meer van een man houden, dan ik van mijn echtgenoot, die ik hier voortaan B. zal noemen. B was een lieve, zeer trouwe echtgenoot, op wie ik altijd kon rekenen, met misschien 1 minpuntje: zijn relatie met zijn moeder, een egoistische, koude en tyrannieke vrouw. Iedereen is bang van dat mens. Mijn schoonvader heeft werkelijk een verschrikkelijk leven bij haar gehad, maar was te slap om daar iets aan te veranderen. Hij mocht niets en werd steevast, ook in gezelschap, vernederd en uitgescholden. (Klein voorbeeldje: zij heeft haar hele leven nooit gewerkt, hij moest het geld binnen brengen. Bij hem op kantoor moest je een koffiekaart kopen voor de koffie, was daar dus niet gratis. Dan moest hij aan HAAR vragen of hij alsjeblieft geld mocht voor zo'n kaart en als dat dan te snel was naar haar zin, dan kreeg hij dat geld niet eens...). Inmiddels heeft zij haar man weggestopt in een verzorgingshuis, waar hij al jaren op een zaaltje, zonder enige privacy en waardigheid, de dagen tot zijn dood mag liggen aftellen. Een kamertje alleen vindt ze te duur, want zij is nu van zijn pensioen de bloemmetjes aan het buiten zetten.
Ik heb een aantal jaar geleden het contact met deze mensen verbroken (gaat hier te ver om helemaal uit te leggen, maar ik had daar goede redenen voor), maar B heeft nog steeds contact. Het blijven immers zijn ouders. Ook hij heeft echter angst voor die moeder. Hoe erg hij de omstandigheden waar zijn vader in leeft ook vindt, hij durft geen eigen kamer voor zijn vader te gaan regelen. En dat frustreert natuurlijk wel....
Verder heeft hij zijn hele leven lang de angst gehad om net zo te eindigen als paps. Gelukkig ben ik, met al mijn eigen fouten en onhebbelijkheden, het tegenovergestelde van mijn schoonmoeder. Mijn liefde voor B. gaat voor alles, ik wil niets liever dan hem gelukkig zien. B is dan ook niet geworden zoals zijn vader: een slap figuur die compleet afhankelijk is van de buien van zijn echtgenote. Nee, B staat sterk in het leven, kan de dingen doen die hij leuk vindt en heeft zijn grote droom kunnen verwezenlijken: een eigen zaak. Natuurlijk is dat in eerste instantie zijn eigen verdienste, maar ik ben er trots op dat ik hem altijd heb kunnen steunen. Andersom gold trouwens hetzelfde: hij was er altijd voor mij.
Maar gaandeweg de jaren is er een monster in ons huwelijk geslopen: woede en frustratie bij B, als er maar iets gebeurde dat kon lijken op de situatie in het ouderlijk huis. En dat ging zich uiten in scheldpartijen: ik ben ik teringwijf, of een k*nk*rwijf met een lelijke rotkop, etc. Zoals ik al schreef, ik heb mijn fouten. Zo kan ik soms drammerig zijn. B was laatst erg ziek, wat met een eigen zaak extra vervelend is, want ziekmelden gaat dan moeilijk. Ik had al een paar gezegd dat hij goed moest drinken en ik weet het, hij is volwassen genoeg om zelf te bepalen of hij iets met deze raad doet. Dus toen hij de volgende dag naar een klus aan het andere eind van het land moest, had ik nooit moeten vragen of hij een flesje water of vruchtensap mee wilde...Maar een scheldpartij met bovenstaande termen vind ik dan wel ver gaan.
Ik heb hier meerdere malen met hem over gesproken en aangegeven dat ik dat niet trek. Uiteindelijk is nu dus het besluit gevallen om uit elkaar te gaan. Hier zit natuurlijk veel meer aan vast, maar het is al zo'n lang verhaal geworden. Waar het mij om gaat is dat ik het nu zo frustrerend vind dat zo'n goede, lieve man, zoveel woede in zich heeft en zo'n angst om te eindigen als zijn vader, dat ONS huwelijk hierdoor kapot is. En los hiervan, is hij ook geen echt gelukkig mens geworden.
Nogmaals, omdat dit verhaal al zo lang is geworden, is de nuance nu wel ver te zoeken. Maar de kern blijft dat ik nu zoveel verdriet en zoveel onmacht voel, dat ik het even niet meer weet. En dat ik daarom even steun bij jullie zoek (en wellicht iets van herkenning?) Bedankt voor het lezen.
donderdag 13 maart 2008 om 16:26
Heben jullie overwogen om samen in relatietherapie te gaan?
Het klinkt namelijk alsof jullie niet goed communiceren, en om om die reden uit elkaar te gaan is toch jammer?
Jij vraagt uit bezorgdheid of hij iets te drinken wil, hij ziet het als bemoeizucht/zijn leven wilen regelen. Daar moet toch iets aan te doen zijn?
Het klinkt namelijk alsof jullie niet goed communiceren, en om om die reden uit elkaar te gaan is toch jammer?
Jij vraagt uit bezorgdheid of hij iets te drinken wil, hij ziet het als bemoeizucht/zijn leven wilen regelen. Daar moet toch iets aan te doen zijn?
donderdag 13 maart 2008 om 16:29
donderdag 13 maart 2008 om 16:35
Hey Johanna,
Allereest ben ik geen ervaringsdeskundige of zo, dus ik reageer puur op hoe dit op mij overkomt. Lijkt me vreselijk als je zoveel van je man houdt, maar het kennelijk zo niet loopt dat je besluit te scheiden. Als ik je verhaal zo lees, heb ik het idee dat je man behoorlijk getraumatiseerd is door ervaringen uit het verleden. Anders zou hij natuurlijk niet zo buitensporig reageren op jou. Maar daar kan hij alleen iets aan veranderen als hij daar aan toe is en het wil inzien. Relatietherapie zou daar, denk ik, een prima hulpmiddel bij kunnen zijn. Daar moeten jullie dan wel beiden helemaal voor open staan..
Zoals Sharra zegt, komen jullie in een vicieuze circel terecht van miscommunicatie en kwetsingen. Doodzonde als dat het einde van 20 jaar huwelijk zou zijn (met behoorlijk gelukkige jaren).
Sterkte!!!
Allereest ben ik geen ervaringsdeskundige of zo, dus ik reageer puur op hoe dit op mij overkomt. Lijkt me vreselijk als je zoveel van je man houdt, maar het kennelijk zo niet loopt dat je besluit te scheiden. Als ik je verhaal zo lees, heb ik het idee dat je man behoorlijk getraumatiseerd is door ervaringen uit het verleden. Anders zou hij natuurlijk niet zo buitensporig reageren op jou. Maar daar kan hij alleen iets aan veranderen als hij daar aan toe is en het wil inzien. Relatietherapie zou daar, denk ik, een prima hulpmiddel bij kunnen zijn. Daar moeten jullie dan wel beiden helemaal voor open staan..
Zoals Sharra zegt, komen jullie in een vicieuze circel terecht van miscommunicatie en kwetsingen. Doodzonde als dat het einde van 20 jaar huwelijk zou zijn (met behoorlijk gelukkige jaren).
Sterkte!!!
donderdag 13 maart 2008 om 16:46
Hallo Johanna,
Naar voor je meid. Wat een invloed heeft zo'n jeugd toch op een mens he? Hier op het forum zie ik pas echt dat een veilig en warm nest werkelijk voor je hele rest van je leven belangrijk is.
Wat verschrikkelijk dat jij en je man door zijn opgekropte woede en verdriet jullie huwelijk hebben moeten beëindigen. Dat je daar heel veel verdriet van hebt kan ik me goed voorstellen.
Heeft je man ooit hulp gezocht bij het omgaan met zijn woede en frustratie? Soms komt een mens er zelf niet uit, dan kan een derde heel verhelderend werken en jammer genoeg moeten sommige dingen echt helemaal verwerkt zijn voor ze een plaats kunnen krijgen in de vergeetlades in je hoofd.
Rot voor je meid, wat een verdriet.....
Naar voor je meid. Wat een invloed heeft zo'n jeugd toch op een mens he? Hier op het forum zie ik pas echt dat een veilig en warm nest werkelijk voor je hele rest van je leven belangrijk is.
Wat verschrikkelijk dat jij en je man door zijn opgekropte woede en verdriet jullie huwelijk hebben moeten beëindigen. Dat je daar heel veel verdriet van hebt kan ik me goed voorstellen.
Heeft je man ooit hulp gezocht bij het omgaan met zijn woede en frustratie? Soms komt een mens er zelf niet uit, dan kan een derde heel verhelderend werken en jammer genoeg moeten sommige dingen echt helemaal verwerkt zijn voor ze een plaats kunnen krijgen in de vergeetlades in je hoofd.
Rot voor je meid, wat een verdriet.....
donderdag 13 maart 2008 om 16:49
Bedankt voor de reacties.
Sharra en Himmie, relatietherapie hebben we inderdaad een tijdje gehad. Zoals ik al schreef, de situatie ligt genuanceerder dan alleen: we stoppen er maar mee. We weten dat we miscommuniceren, we weten waar het fout gaat. En na een scheldpartij biedt B altijd zijn excuses aan. Maar blijkbaar lukt het gewoon niet de cirkel te doorbreken. Ik mag ook NOOIT zeggen dat dat schelden met zijn verleden te maken heeft. Ik denk ook niet dat het nog te lijmen is. B is ook helemaal zeker van zijn zaak.
Iemand schreef 'zonde'. Dat is het, zo voel ik het ook, maar dan 10 keer sterker. En juist dat frustreert mij zo. Ik kan van jullie ook geen oplossing vragen, want die is er volgens mij nu niet. Voel me alleen zo machteloos....
Sharra en Himmie, relatietherapie hebben we inderdaad een tijdje gehad. Zoals ik al schreef, de situatie ligt genuanceerder dan alleen: we stoppen er maar mee. We weten dat we miscommuniceren, we weten waar het fout gaat. En na een scheldpartij biedt B altijd zijn excuses aan. Maar blijkbaar lukt het gewoon niet de cirkel te doorbreken. Ik mag ook NOOIT zeggen dat dat schelden met zijn verleden te maken heeft. Ik denk ook niet dat het nog te lijmen is. B is ook helemaal zeker van zijn zaak.
Iemand schreef 'zonde'. Dat is het, zo voel ik het ook, maar dan 10 keer sterker. En juist dat frustreert mij zo. Ik kan van jullie ook geen oplossing vragen, want die is er volgens mij nu niet. Voel me alleen zo machteloos....
donderdag 13 maart 2008 om 16:49
Wat een naar verhaal. Ik leef met je mee.
Aan de andere kant, als ik lees met hoeveel inzicht en affectie je over je man schrijft, dan lijkt mij dit inderdaad een huwelijk dat met een goede relatietherapie nog heel goed te redden zou kunnen zijn.
Maar dan moet je man zich daar ook wel voor open willen stellen. Hij moet leren zien dat jij zijn moeder niet bent.
Niet zomaar opgeven, als je door wilt. Sterkte!
Aan de andere kant, als ik lees met hoeveel inzicht en affectie je over je man schrijft, dan lijkt mij dit inderdaad een huwelijk dat met een goede relatietherapie nog heel goed te redden zou kunnen zijn.
Maar dan moet je man zich daar ook wel voor open willen stellen. Hij moet leren zien dat jij zijn moeder niet bent.
Niet zomaar opgeven, als je door wilt. Sterkte!
donderdag 13 maart 2008 om 16:56
@Eleonora: zoals ik al schreef, wil mijn man niet erkennen dat het iets met zijn thuissituatie te maken heeft. Hij zegt ook steeds dat zijn moeder geen invloed meer op hem heeft (maar hij durft dus nog steeds niet voor zijn vader op te komen).
Wat wel extra zuur is: hij erkent wel dat hij de laatste tijd niet gelukkig is, en wil na de scheiding hulp zoeken bij een psycholoog. Ik wilde dat hij dat eerder had gedaan.
Wat wel extra zuur is: hij erkent wel dat hij de laatste tijd niet gelukkig is, en wil na de scheiding hulp zoeken bij een psycholoog. Ik wilde dat hij dat eerder had gedaan.
donderdag 13 maart 2008 om 17:02
@Johanna, wat een verdrietig verhaal. Ik zie veel herkenning in wat je verteld. Met een groot verschil: ik was diegenen die wilde scheiden. Hij was er zo geschrokken van, dat hij zijn houding helemaal vernderd heeft. We zijn nu twee jaar verder en het gaat nog goed. Ik heb ook moeten leren hem op een andere manier te benaderen en leren zien wanneer een ruzie wel of niet waard is.
Veel sterkte
Veel sterkte
donderdag 13 maart 2008 om 18:55
Een mens wordt gevormd door de ervaringen uit zijn verleden.
Doordat je man opgroeide met zo'n tyranieke moeder en een onder de plak zittende vader kan hij extremer reageren op bezorgde uitingen van jou dan hij gedaan zou hebben als hij in een andere gezinssituatie was opgegroeid.
Toch leg jij de schuld van het mislukken van je huwelijk nu bijna volledig bij zijn tyranieke moeder en de manier waarop hij zich daardoor gedraagd.
Maar 20 jaar! huwelijkelijk vormen je ook en je bent daarna beslist anders dan toen je net het ouderlijk huis verliet.
De schuld van het mislukken geheel bij zijn moeder leggen lijkt mij dan ook niet terecht. Volgens mij ben je bang je eigen aandeel in het mislukken van je huwelijk onder ogen te zien en is het makkelijker om de schuld daarvan volledig buiten je zelf te zoeken.
Als je meer bereid bent om naar je eigen aandeel in de situatie te kijken zou hij wellicht ook meer bereid zijn geweest om naar zijn eigen aandeel te kijken.
Doordat je man opgroeide met zo'n tyranieke moeder en een onder de plak zittende vader kan hij extremer reageren op bezorgde uitingen van jou dan hij gedaan zou hebben als hij in een andere gezinssituatie was opgegroeid.
Toch leg jij de schuld van het mislukken van je huwelijk nu bijna volledig bij zijn tyranieke moeder en de manier waarop hij zich daardoor gedraagd.
Maar 20 jaar! huwelijkelijk vormen je ook en je bent daarna beslist anders dan toen je net het ouderlijk huis verliet.
De schuld van het mislukken geheel bij zijn moeder leggen lijkt mij dan ook niet terecht. Volgens mij ben je bang je eigen aandeel in het mislukken van je huwelijk onder ogen te zien en is het makkelijker om de schuld daarvan volledig buiten je zelf te zoeken.
Als je meer bereid bent om naar je eigen aandeel in de situatie te kijken zou hij wellicht ook meer bereid zijn geweest om naar zijn eigen aandeel te kijken.
donderdag 13 maart 2008 om 21:58
Sugarmiss, ik zie en weet wel degelijk waar mijn fouten liggen. Sterker nog, het voorbeeld dat ik gaf over het doorzeuren over veel drinken is echt niet het ergste wat ik ooit heb gedaan.... Ik kan veeeeeel akeliger zijn dan dat. Maar .... daardoor ontstaan niet onze ergste ruzies. En dat is nu juist zo vreemd. Mijn man wordt ontzettend kwaad zodra hij het idee krijgt dat hij niet zelf mag/ kan beslissen, hoe goed ik het ook bedoel. Als ik mij bijvoorbeeld heel egoistisch gedraag, kan hij daar wat van zeggen, boos worden zelfs, maar ik krijg dan niet de scheldpartijen over mij heen die ik eerder beschreef.
Verder schreef je, terecht, dat na 20 jaar huwelijk ook andere invloeden moeten gaan meespelen. Dat zou je denken, maar ook dat is zo raar. In de eerste tien jaar heeft dit helemaal nooit gespeeld. Een vriendin van mij zei ooit: "hoe kan iemand uit zo'n verknipte familie zelf zo normaal zijn geworden?" Het lijkt wel alsof het verleden een steeds grotere stempel op zijn doen en laten nu drukt.
Maar ik zal zeker mijn eigen aandeel niet uitvlakken. Dank voor je reactie.
Verder schreef je, terecht, dat na 20 jaar huwelijk ook andere invloeden moeten gaan meespelen. Dat zou je denken, maar ook dat is zo raar. In de eerste tien jaar heeft dit helemaal nooit gespeeld. Een vriendin van mij zei ooit: "hoe kan iemand uit zo'n verknipte familie zelf zo normaal zijn geworden?" Het lijkt wel alsof het verleden een steeds grotere stempel op zijn doen en laten nu drukt.
Maar ik zal zeker mijn eigen aandeel niet uitvlakken. Dank voor je reactie.
donderdag 13 maart 2008 om 22:33
Wat verdrietig om zo de relatie te moeten eindigen. Het klinkt idd alsof hij, uit angst om zoals zijn vader te eindigen, liever kiest voor alleen oud worden. Maar dat heeft dan niet eens zoveel met jou te maken, alleen met wat jij 'triggert' . En hoe langer de relatie duurt, hoe meer ws de angst om opgeslokt te worden door zijn vrouw (jij) opspeelt. Hoe hechter het in jouw ogen wordt, hoe verstikkender het voor hem is? Dat zou in elk geval kunnen verklaren waarom het in het begin nog zo goed ging en moeilijker wordt ipv makkelijker.
En waarschijnlijk heeft zijn moeder als persoon ook geen invloed meer op hem. En kwetst die vergelijking hem omdat hij zelf vind dat hij zich los heeft gemaakt? Maar de relatie van zijn ouders, of het beeld wat hij hierdoor van relaties heeft, werkt waarschijnlijk wel door. Of denkt hij hier echt anders over?
Hebben jullie niet een tussen oplossing overwogen? Een soort proefscheiding, of een situatie waarin hij weer zijn autonomie kan ervaren en opnieuw kan kiezen? Dat hij zo leert dat hij zelf controle heeft over de invloed van jou/de relatie?
En waarschijnlijk heeft zijn moeder als persoon ook geen invloed meer op hem. En kwetst die vergelijking hem omdat hij zelf vind dat hij zich los heeft gemaakt? Maar de relatie van zijn ouders, of het beeld wat hij hierdoor van relaties heeft, werkt waarschijnlijk wel door. Of denkt hij hier echt anders over?
Hebben jullie niet een tussen oplossing overwogen? Een soort proefscheiding, of een situatie waarin hij weer zijn autonomie kan ervaren en opnieuw kan kiezen? Dat hij zo leert dat hij zelf controle heeft over de invloed van jou/de relatie?
donderdag 13 maart 2008 om 22:45
Ik zie dat ik niet al je antwoorden -mbt het willen aanvaarden van het aandeel van zijn ouders - goed heb gelezen, sorry daarvoor, was iets te voorbarig nog.
Maar toch, denk dat het voor hem een ultieme greep naar autonomie is. Misschien dat hij tijdens het gescheiden leven ook weer beter zijn positie kan bepalen. Al wil ik ook niet dat je met zo'n soort hoop moet leven en wachten....
Dus, wilde ik ook nog even zeggen: hou ook je eigen grenzen goed in de gaten en denk ook aan jezelf.
Maar toch, denk dat het voor hem een ultieme greep naar autonomie is. Misschien dat hij tijdens het gescheiden leven ook weer beter zijn positie kan bepalen. Al wil ik ook niet dat je met zo'n soort hoop moet leven en wachten....
Dus, wilde ik ook nog even zeggen: hou ook je eigen grenzen goed in de gaten en denk ook aan jezelf.
vrijdag 14 maart 2008 om 12:29
Wat een lieve reacties. Het voelt bijna een beetje onterecht, want ik ben zeker niet de makkelijkste persoon om mee samen te leven en heb ook echt mijn eigen fouten. Alleen is het frustrerende dat het daar niet op stuk liep.
De beslissing om te scheiden was een gezamenlijke. Dat wil zeggen, ik heb aangegeven de scheldpartijen niet meer te verdragen en alleen verder te willen. Mijn man begreep dat en gaf aan dat ook hij inmiddels wel moegestreden is en liever apart verder gaat. Dat is waarschijnlijk ook het beste, maar het doet echt enorm veel pijn. We zijn wel eens op proef uit elkaar gegaan, maar toen misten we elkaar heel erg en bleven veel contact houden. Ik weet ook zeker dat we elkaar straks heel erg gaan missen. En toch lukt het niet. We houden van elkaar, geven om elkaar, maar kunnen niet samen leven. Het steekt mij dat zijn jeugdjaren nog zo'n invloed hebben, maar dat kan natuurlijk niet de enige reden zijn. Op de een of andere manier lukt het niet. We zijn al ruim drie jaar aan het vechten (proefscheiding, relatietherapie, praten, praten, praten...) en we hebben tussendoor ook echt goede periodes, maar eens moet je de knoop doorhakken. Maar ben echt wanhopig van verdriet. Als ik een was draai realiseer ik mij dat ik binnenkort zijn kleren niet meer was, als ik aan vakantie denk zal dat zonder hem zijn, enz. We hebben samen een mooi huis gekocht en los van de materiele (waar zitten die puntjes voor op de e toch?) waarde, doet het ook zo'n pijn dat datgene wat we samen hebben opgebouwd, straks van een ander zal zijn en dat wij beide als het ware weer terug bij af zijn. We hadden het zo voor elkaar en nu zijn we elkaar kwijtgeraakt en lijkt alles zinloos.
De beslissing om te scheiden was een gezamenlijke. Dat wil zeggen, ik heb aangegeven de scheldpartijen niet meer te verdragen en alleen verder te willen. Mijn man begreep dat en gaf aan dat ook hij inmiddels wel moegestreden is en liever apart verder gaat. Dat is waarschijnlijk ook het beste, maar het doet echt enorm veel pijn. We zijn wel eens op proef uit elkaar gegaan, maar toen misten we elkaar heel erg en bleven veel contact houden. Ik weet ook zeker dat we elkaar straks heel erg gaan missen. En toch lukt het niet. We houden van elkaar, geven om elkaar, maar kunnen niet samen leven. Het steekt mij dat zijn jeugdjaren nog zo'n invloed hebben, maar dat kan natuurlijk niet de enige reden zijn. Op de een of andere manier lukt het niet. We zijn al ruim drie jaar aan het vechten (proefscheiding, relatietherapie, praten, praten, praten...) en we hebben tussendoor ook echt goede periodes, maar eens moet je de knoop doorhakken. Maar ben echt wanhopig van verdriet. Als ik een was draai realiseer ik mij dat ik binnenkort zijn kleren niet meer was, als ik aan vakantie denk zal dat zonder hem zijn, enz. We hebben samen een mooi huis gekocht en los van de materiele (waar zitten die puntjes voor op de e toch?) waarde, doet het ook zo'n pijn dat datgene wat we samen hebben opgebouwd, straks van een ander zal zijn en dat wij beide als het ware weer terug bij af zijn. We hadden het zo voor elkaar en nu zijn we elkaar kwijtgeraakt en lijkt alles zinloos.
vrijdag 14 maart 2008 om 14:26
Heeft B niet gewoon het rotkarakter van zijn moeder geerfd? Zijn moeder heeft zich ook vast niet vanaf dag 1 van haar huwelijk zo misdragen. Als het gedrag het gevolg is van een persoonlijkheidsstoornis of een psychische stoornis kan het best pas naar boven komen als iemand 30 of 40 is. Misschien is dat bij jouw man ook het geval.
vrijdag 14 maart 2008 om 17:56
Vrouwtje Klets, dank voor je bemoedigende woorden. Het is zo moeilijk om een relatie te be-eindigen als er nog wel sprake van liefde is. En in jouw geval heb je ook nog te maken met je zoontje. Ik kan mij voorstellen dat de vraag of je nu echt de juiste keuze hebt gemaakt dan, zeg maar, dubbel speelt (t.o.v. jezelf en t.o.v. je zoontje). Dapper hoor, dat je dan toch de knoop kan doorhakken. Ik ken verder je achtergrond niet zo goed, was jouw ex wel een lieve vader?
Over het opnieuw beginnen, dat heeft twee kanten. Materieel moet je een stapje terug en dat voelt al een soort van onnatuurlijk aan. (Sinds wij samen zijn, zijn we er finaniceel alleen maar op vooruit gegaan). Maar ook emotioneel voelt het niet goed. Wij hebben samen keuzes gemaakt om de dingen voor elkaar te krijgen die we graag wilden. En we hebben daar andere dingen om moeten laten. En nu komen die keuzes in een heel ander perspectief te staan. Het doet mij bijvoorbeeld pijn dat mijn man voor mij bepaalde dingen heeft opgegeven, terwijl dat achteraf niet had gehoeven. We kunnen onze (gezamenlijke) droom nu toch niet meer realiseren. Alsof het leven je een lelijke streek levert en je achter je rug uitlacht.
Over het opnieuw beginnen, dat heeft twee kanten. Materieel moet je een stapje terug en dat voelt al een soort van onnatuurlijk aan. (Sinds wij samen zijn, zijn we er finaniceel alleen maar op vooruit gegaan). Maar ook emotioneel voelt het niet goed. Wij hebben samen keuzes gemaakt om de dingen voor elkaar te krijgen die we graag wilden. En we hebben daar andere dingen om moeten laten. En nu komen die keuzes in een heel ander perspectief te staan. Het doet mij bijvoorbeeld pijn dat mijn man voor mij bepaalde dingen heeft opgegeven, terwijl dat achteraf niet had gehoeven. We kunnen onze (gezamenlijke) droom nu toch niet meer realiseren. Alsof het leven je een lelijke streek levert en je achter je rug uitlacht.
vrijdag 14 maart 2008 om 18:56
Het zou me niet verbazen dat hij na verloop van tijd gaat ontdekken dat het probleem niet tussen jullie lag/ligt maar in hemzelf als dat zo is. Daar heb jij nu niets aan. En ik raad je ook niet aan om daar op te wachten of het in je achterhoofd te houden. Maar misschien is het het beste om voor nu maar te concluderen dat je er niets aan kan doen en dat je er geen controle over hebt. Probeer zelf gelukkig te worden. En wie weet, ik hoop 't stiekem toch voor je .
Dikke .
Dikke .
