verdriet

Hallo, ik kom hier even m'n hart luchten, zit zo in de knoop en moet het gewoon even ergens neer zetten.

Twee maanden geleden heb ik besloten te stoppen met mijn relatie. Ik heb me ingeschreven voor een huisje. De reden dat ik stop is zijn alcoholgebruik. Ik kan hier niet mee leven. Het 'vervelende' in de hele zaak is dat we samen een kindje hebben. EEN PRACHT MEID!! waar ik ontzettend veel van hou!! (ze is een half jaar).

Toen ik tegen 'vriend' zei dat ik er mee wou stoppen was het huilen huilen geblazen want hij wilde z'n dochter niet verliezen enz. Hij gaf aan minder te willen drinken. Ging echter heel snel weer de mist in. Tot drie keer toe een heel serieus gesprek gehad. Het laatste gesprek, inmiddels 4 weken geleden gaf hij aan dat hij eigenlijk niet minder kon drinken omdat hij al zoveel minder dronk dan vroeger. Ik gaf aan dat ik wilde stoppen. Op dat moment kwam er bezoek dus gewoon net gedaan of er niets aan de hand was. Voor mij was het 100% zeker dat ik wil stoppen. VAnwege dochter en het feit dat ik niet meteen een huisje heb woon ik nog steeds bij hem. De afgelopen weken gingen best redelijk. We deden normaal tegen elkaar en omdat ik toch weet dat ik weg ga, slik ik gewoon dingen die ik anders niet pik. Hij is echter nooit meer ergens over begonnen. Hij steekt z'n kop in het zand en doet net of er niets aan de hand is en heeft het over 'later'. (we hebben trouwens totaal geen lichamelijk contact meer, het is dus echt broer/zus).

Ik ben tot nu toe ook nog nergens weer over begonnen. ik weet tenslotte dat ik wegga en probeer hier dus zolang mogelijk te blijven totdat ik een huisje krijg. Niet eerlijk van me om niets tegen hem te zeggen maar ja, ik weet niet wat hij dan zegt. De kans is natuurlijk heel groot dat als ik het zeg dat hij dan wil dat ik meteen wegga, geef hem eens ongelijk. Ik zou dan een aantal maanden bij anderen moeten wonen, met een dochtertje lijkt dit me bijna onmogelijk.

Toch begint de situatie me behoorlijk op te breken....het ging dus redelijk maar dit weekend was het mis..... vrijdag toen ik uit werk kwam was hij al ladderzat......hij is ook vrijwel meteen naar bed gegaan toen ik thuis was. Zaterdag ging ik boodschappen doen. Hij wilde gaan wandelen met dochter, prima. Toen ik thuis kwam was ie nog niet terug....toen hij thuis kwam kon hij niet eens meer recht lopen, was dus bij vrienden aan geweest en had behoorlijk gedronken, was echt al heeeel erg aangeschoten....dochter zat zo stil in haar wagen, normaal lacht ze meteen als ze me ziet, nu duurde het wel een half uur voordat ze weer wat 'los' kwam. Ik vond dit zooooo erg.... en hij durfde ook nog te zeggen dat ze een geweldige middag had gehad....nou, was wel duidelijk van niet..... Hij is half zes 's avonds in bed gedoken, stond te wankelen op z'n benen.....

Ik ben er zo vanaf he.....dat hij dat gewoon durft te doen!! En vandaag?...ik heb bijna nog niets tegen hem gezegd, hij doet steeds pogingen maar krijgt dus weinig reactie, hij heeft niet het lef om er over te beginnen en verwacht gewoon dat ik morgen weer normaal tegen hem doe. Daarnaast hadden we deze maand veel rekeningen dus geld was redelijk snel op. Ik doe m'n best om zo budget mogelijk boodschappen te doen en wat doet hij? Hij koopt ipv 1 (wat hij normaal doet) nu twee flessen sterke drank. Hij drinkt de helft van de fles op en vult hem dan weer bij met de andere....net of ik het niet door heb, heb hem hier ook al eerder mee geconfronteerd....en toch doet hij het weer.

Ik voel me nu gewoon zo K.T!!!!! het liefst ga ik nu weg maar dat is gwoon geen optie......en morgen maar weer gewoon doen.....en als het dan door de week weer redelijk normaal gaat denk ik; ach, valt ook wel mee....totdat het weer weekend is.....

ik weet het gewoon even niet meer..... maar ben in ieder geval blij dat ik hier even hart kan luchten.....

Tja, ik verwacht dat jullie gaan zeggen dat ik weg moet gaan maar tja, met dochtertje van half jaar doe je dat niet zo snel....

Bedankt voor jullie reacties! Hem de deur tijdelijk wijzen is geen oplossing, het huis is van hem en we hebben er niets over op papier. Inderdaad tijdelijk bij vrienden intrekken is me al aangeboden, het lijkt me alleen voor meisje zo slecht, andere omgeving enzo.



Moet vertellen dat de situatie in een middag erg kan veranderen.....nou, de situatie niet echt....zal vertellen wat ik bedoel.

hij was weg, schoonmoeder kwam langs, tegen haar durfde ik niets te zeggen, ze heeft al een zoon verloren, eigenlijk precies dezelfde situatie, scheiding, 1 dochter en zichzelf, om het hard te zeggen, dood gezopen..... het lijkt dus nu of de situatie zich gaat herhalen. Maar goed, ze (schoonmoeder) heeft het hier nog verschrikkelijk moeilijk mee en daarnaast verlies van haar man (al jaren geleden maar nog steeds moeite met alleen zijn) ik had dus al zoiets van; ik KAN het haar gewoon niet vertellen, ze kan dit gewoon echt niet aan, dit zal de druppel zijn.....

Ze kwam dus langs en liet doorschemeren dat 'vriend' gisteren bij haar langs was geweest, toen hij dus met dochter op pad was waarbij hij teveel had gedronken. Ze had wel door gehad dat hij teveel had gedronken en tja, omdat ik me vandaag al zo K.T voelde door gedoe van gisteren, barste ik in huilen uit en kwam het hele verhaal eruit.......

We hebben heeeeel veel gepraat, daarna kwam 'vriend' thuis, die zag dat er iets aan de hand was, daarna heeft ze heel lang met hem gepraat, toen nog met z'n drieeen.....zij is er dus van overtuigd dat als hij stopt, dat het dan wel goed kan komen, hij denkt/hoopt dit ook en voor mij is er geen ingang meer, ik heb er geen vertrouwen meer in, hij heeft al vaker beterschap beloofd....Ik heb geprobeerd dit meerdere keren duidelijk te maken maar het lijkt niet aan te komen. Ze is ook zo bang voor de buitenwereld, kan me dit voorstellen!!! Eerst de ene zoon en tja, ze weet ook dat als ik weg ga dat het dan nog slechter met hem zal gaan.....ze is weg gegaan met het idee dat het vast wel goed komt.

En ik?.....tja, nu komt het er voor mijn gevoel op neer dat als ik besluit om weg te gaan dat ik dan verantwoordelijk ben voor het feit dat het dan nog slechter met hem zal gaan..........

Jeeeeeeeeeeeeeeeee ik had nooit gedacht dat mijn leven ooit zo'n wending zou krijgen, dacht dat ik te verstandig voor zulke dingen was....maar nee.....

helaas helaas helaas...........

die arme vrouw, echt zoooo zielig voor haar!!! maar kan toch niet voor haar blijven?......

Nogmaals bedankt voor jullie reacties. Het stomme is; jullie hebben helemaal gelijk, het beste zou zijn om meteen weg te gaan maar om het ook ECHT te doen dat is zo'n grote stap.....Ik twijfel absoluut niet meer, dat is zeker, ik ga echt weg maar ik probeer het gewoon uit te stellen en dus te wachten totdat ik een huisje heb. Ik kijk er gewoon zo verschrikkelijk tegenop dat m'n leven totaal op z'n kop komt te staan. Ik schaam me zo tegenover m'n ouders, ze weten het nog niet. Dan dus m'n schoonmoeder die het totaal niet aan kan, enz enz......de schaamte op m'n werk, familie en zo kan ik nog wel even door gaan. Ik weet dat ik er niet onder uit kan en dat het toch een keer gaat gebeuren maar tja.........



De reden dat ik niet sta te springen om nu direct weg te gaan is omdat het door de week wel mee valt. Dan zijn de dagen weer normaal en dan is het er best uit te houden. Het zijn gewoon vooral de weekenden maar het is dus ook niet zo dat hij 'sochtens meteen uit bed al begint te drinken (zoals Melanthe schrijft) de laatste tijd wist hij het best redelijk in toom te houden....in ieder geval geen uitbarstingen enzo en over het algemeen heeft dochtertje er nog niet veel last van, ze merkt er weinig van. (behalve zaterdag dan)

Soms ga ik dus twijfelen of het dus wel een groot genoeg probleem is maar als ik dan de site lees die Very cherry noemt, en ik doe de test dan zit hij erg hoog in punten.........dus kan ik er echt niet onderuit dat hij een probleem heeft.....

Vraagje; hebben jullie tips betreft schoonmoeder? Ze zat er dus al helemaal doorheen, sinds kort bij psycholoog door verlies van zoon en nu krijgt ze dit erbij. Het is gewoon helemaal duidelijk dat als ik weg ga dat hij dan helemaal weg glijden zal, drank en financiele problemen. Ze heeft dit heel goed door. Kan ik iets voor haar doen?.........Zij denkt dat als hij van de sterke drank afblijft en alleen maar bier drinkt dat het dan allemaal wel goed komt. De harde werkelijkheid is dus dat hij een echt drank probleem heeft maar ik wil dit haar niet zo hard zeggen maar toch moet ze weten dat ik niet 'zomaar' wegga.



Jullie denken misschien; waarom maakt ze zich zo druk om schoonmoeder, het is mijn leven enz maar ik vind dit nogal egoistisch van mezelf om zo te denken, ik heb echt met haar te doen.......

Es, je hebt inderdaad gelijk; ze is al in gesprek met een psycholoog dus dat is een geluk bij een ongeluk, misschien dat zij haar een beetje kan helpen.....of dat ze in ieder geval hier haar hart kan luchten...



Het vervelende is dat zij en m'n 'bijna ex' allebei overtuigd zijn van het feit dat het straks helemaal mis gaat, of nog erger wordt. Ik zeg steeds; je hebt je eigen leven in de hand maar hij zegt; waarvoor doe ik het nog? Ik heb niets meer om het voor te doen. Misschien heb ik makkelijk praten maar dat is toch onzin? hij is toch ook een mens? Toen ik nog niet bij hem was heb ik ook jaren alleen gewoond en dan vergooi je je leven toch ook niet? je kunt het toch voor jezelf prettig maken? maar goed, dat is misschien te makkelijk gezegd, hij verliest natuurlijk wel z'n dochtertje....nou ja, verliezen....in ieder geval niet dagelijks meer zien. Dit is natuurlijk ook heel erg voor hem......

Ik weet inmiddels jullie standpunten en jullie hebben gelijk!!!! 100%!!

Maar dit maakt niet dat het niet verschrikkelijk is allemaal.....schoonmoeder stond net huilend op de stoep. Ze weet niet meer wat ze allemaal moet....ze heeft de rest van fam. geinformeerd...iedereen geschrokken....ze hebben allemaal zoiets van; hij moet geholpen worden. Professionele hulp. Als hij dit accepteerd kunnen ze het misschien nog proberen.

Wat vinden jullie?



Moet ik blijven als hij zich laat behandelen?.........

Bedankt very cherry. Je vertelt me wat ik (in grote lijnen) al wist.....eens een alcoholist...enz.... Klinkt hard maar het is dus zo!

Om heeel eerlijk te zijn staat mijn beslissing al zo ontzettend vast maar dat ik toch over kom dat ik lijk te twijfelen komt door het grote verdriet van m'n schoonmoeder. Het is makkelijk te zeggen; ik ben hier niet verantwoordelijk voor maar je ziet dat mensje zo lijden....het is een typisch voorbeeld van iemand die alles over zich heen krijgt, sommige mensen krijgen alles, de ander niets. zij krijgt dus alles!!! Moet je je voorstellen; je ene zoon zuipt zichzelf dood. Je bent dit druk aan het verwerken en ondertussen was ze in de veronderstelling dat het met haar andere zoon toch nog allemaal goed zou komen (ja, klinkt dom maar men ziet mij daar in de fam. als de reddende engel...) en dan lijkt het zo mooi en dan blijkt dat hij het ook verknalt....Zal zo verschrikkelijk zijn voor z'n moeder!!! Ze heeft dus alle hoop dat als hij zich laat behandelen dat het dan goed komt. Ik durf niet zo hard tegen haar te zijn over wat ik hierboven lees en zelf ook dacht.....

Maar goed, eigenlijk is het dus een machteloze situatie waar ook niemand me bij kan helpen. Ik heb het besluit al genomen en zij zit met dubbel verdriet; haar zoon die een alcoholprobleem heeft en haar schoondochter die er met de o zo geliefde kleindochter vandoor gaat.

Ik ben bang dat ik haar verdriet niet weg kan nemen..........