verdriet

Hallo, ik kom hier even m'n hart luchten, zit zo in de knoop en moet het gewoon even ergens neer zetten.

Twee maanden geleden heb ik besloten te stoppen met mijn relatie. Ik heb me ingeschreven voor een huisje. De reden dat ik stop is zijn alcoholgebruik. Ik kan hier niet mee leven. Het 'vervelende' in de hele zaak is dat we samen een kindje hebben. EEN PRACHT MEID!! waar ik ontzettend veel van hou!! (ze is een half jaar).

Toen ik tegen 'vriend' zei dat ik er mee wou stoppen was het huilen huilen geblazen want hij wilde z'n dochter niet verliezen enz. Hij gaf aan minder te willen drinken. Ging echter heel snel weer de mist in. Tot drie keer toe een heel serieus gesprek gehad. Het laatste gesprek, inmiddels 4 weken geleden gaf hij aan dat hij eigenlijk niet minder kon drinken omdat hij al zoveel minder dronk dan vroeger. Ik gaf aan dat ik wilde stoppen. Op dat moment kwam er bezoek dus gewoon net gedaan of er niets aan de hand was. Voor mij was het 100% zeker dat ik wil stoppen. VAnwege dochter en het feit dat ik niet meteen een huisje heb woon ik nog steeds bij hem. De afgelopen weken gingen best redelijk. We deden normaal tegen elkaar en omdat ik toch weet dat ik weg ga, slik ik gewoon dingen die ik anders niet pik. Hij is echter nooit meer ergens over begonnen. Hij steekt z'n kop in het zand en doet net of er niets aan de hand is en heeft het over 'later'. (we hebben trouwens totaal geen lichamelijk contact meer, het is dus echt broer/zus).

Ik ben tot nu toe ook nog nergens weer over begonnen. ik weet tenslotte dat ik wegga en probeer hier dus zolang mogelijk te blijven totdat ik een huisje krijg. Niet eerlijk van me om niets tegen hem te zeggen maar ja, ik weet niet wat hij dan zegt. De kans is natuurlijk heel groot dat als ik het zeg dat hij dan wil dat ik meteen wegga, geef hem eens ongelijk. Ik zou dan een aantal maanden bij anderen moeten wonen, met een dochtertje lijkt dit me bijna onmogelijk.

Toch begint de situatie me behoorlijk op te breken....het ging dus redelijk maar dit weekend was het mis..... vrijdag toen ik uit werk kwam was hij al ladderzat......hij is ook vrijwel meteen naar bed gegaan toen ik thuis was. Zaterdag ging ik boodschappen doen. Hij wilde gaan wandelen met dochter, prima. Toen ik thuis kwam was ie nog niet terug....toen hij thuis kwam kon hij niet eens meer recht lopen, was dus bij vrienden aan geweest en had behoorlijk gedronken, was echt al heeeel erg aangeschoten....dochter zat zo stil in haar wagen, normaal lacht ze meteen als ze me ziet, nu duurde het wel een half uur voordat ze weer wat 'los' kwam. Ik vond dit zooooo erg.... en hij durfde ook nog te zeggen dat ze een geweldige middag had gehad....nou, was wel duidelijk van niet..... Hij is half zes 's avonds in bed gedoken, stond te wankelen op z'n benen.....

Ik ben er zo vanaf he.....dat hij dat gewoon durft te doen!! En vandaag?...ik heb bijna nog niets tegen hem gezegd, hij doet steeds pogingen maar krijgt dus weinig reactie, hij heeft niet het lef om er over te beginnen en verwacht gewoon dat ik morgen weer normaal tegen hem doe. Daarnaast hadden we deze maand veel rekeningen dus geld was redelijk snel op. Ik doe m'n best om zo budget mogelijk boodschappen te doen en wat doet hij? Hij koopt ipv 1 (wat hij normaal doet) nu twee flessen sterke drank. Hij drinkt de helft van de fles op en vult hem dan weer bij met de andere....net of ik het niet door heb, heb hem hier ook al eerder mee geconfronteerd....en toch doet hij het weer.

Ik voel me nu gewoon zo K.T!!!!! het liefst ga ik nu weg maar dat is gwoon geen optie......en morgen maar weer gewoon doen.....en als het dan door de week weer redelijk normaal gaat denk ik; ach, valt ook wel mee....totdat het weer weekend is.....

ik weet het gewoon even niet meer..... maar ben in ieder geval blij dat ik hier even hart kan luchten.....

Tja, ik verwacht dat jullie gaan zeggen dat ik weg moet gaan maar tja, met dochtertje van half jaar doe je dat niet zo snel....