Relaties
alle pijlers
Vriend eigen onderneming: te combineren met kinderen?
woensdag 23 oktober 2024 om 07:57
Hoi allemaal,
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
zondag 27 oktober 2024 om 18:45
Eens met jou en ook je andere bijdragen. Dachten alle ouders-to-be maar de helft van tevoren zo na als TO voordat zij aan kinderen begonnen! Denk dat er dan veel minder hulp vanuit instanties nodig zou zijn, zoveel uitzichtloze en schrijnende gevallen er hedendaags zijn!MrsMorrison schreef: ↑27-10-2024 18:41Ik vind ze behoorlijk projecteren op de situatie van TO, heel verdrietig voor Lievelieve maar het is natuurlijk (gelukkig) niet de standaard.
Zoals ik het lees is partner echt wel serieus hierover en wil hij zeker kijken naar zijn aandeel nu en in de toekomst.
zondag 27 oktober 2024 om 18:57
GeweldigWeer schreef: ↑27-10-2024 18:45Eens met jou en ook je andere bijdragen. Dachten alle ouders-to-be maar de helft van tevoren zo na als TO voordat zij aan kinderen begonnen! Denk dat er dan veel minder hulp vanuit instanties nodig zou zijn, zoveel uitzichtloze en schrijnende gevallen er hedendaags zijn!
Nou zeg dat wel!
Ik vind dat ze dat samen echt goed doen. Daarom begrijp ik ook sommige reacties niet die er bij voorbaat al vanuit gaan dat dit helemaal niks gaat worden. Ik lees dat zo helemaal niet eigenlijk.
Maar goed ik heb geen kinderen dus eigenlijk zijn mijn bijdragen hier ook niet relevant.
zondag 27 oktober 2024 om 18:58
Nope, want zoals ik al zei, dichtimmeren aan de voorkant klinkt fantastisch totdat de ander bedenkt, "toch geen zin in". Er is niks off-topic aan, het is de realiteit voor veel vrouwen, de scheve verdeling van huishouden en mental load. In mijn geval eindigde het extreem dat is dan gelukkig weer niet gewoon.GeweldigWeer schreef: ↑27-10-2024 18:31En dit kon jij zelf niet bedenken na kind 1 en/of kind 2? Heel verdrietig dat jouw man daarnaast ook vreemdging en jou verliet, maar jouw bijdragen hier zijn nogal gekleurd en tot op zekere hoogte erg off-topic.
Zoals ik al schreef waardeer ik TO haar poging tot realisme écht, en hebben ze volgens mij voor nu een goed plan en hoop ik dat het werkt!
zondag 27 oktober 2024 om 19:03
Ik heb zelf ADHD en ik kan oprecht wel ontzettend gemotiveerd zijn om iets op een bepaalde manier aan te pakken, maar de praktijk leert dat ik daar heel weinig voor koop. Zeker als het gaat om zaken die op voorhand al niet mijn sterkste punt zijn.
Dus ik geloof de oprechte intenties, maar ik haal uit de posts van OP nog niet het stukje zelfkennis en zelfinzicht dat haar vriend beseft dat hij zich nu volop moet ontwikkelen op het gebied van vooruitdenken en plannen en andere regeldingen als hij geen hele scheve mental load wil na de komst van een kind.
Ik heb trouwens nog een boekentip voor TO: Echte vrouwen krijgen een kind van Liesbeth Smit. Vond ik een genuanceerde kijk geven op als vrouw wel/geen moeder worden.
Dus ik geloof de oprechte intenties, maar ik haal uit de posts van OP nog niet het stukje zelfkennis en zelfinzicht dat haar vriend beseft dat hij zich nu volop moet ontwikkelen op het gebied van vooruitdenken en plannen en andere regeldingen als hij geen hele scheve mental load wil na de komst van een kind.
Ik heb trouwens nog een boekentip voor TO: Echte vrouwen krijgen een kind van Liesbeth Smit. Vond ik een genuanceerde kijk geven op als vrouw wel/geen moeder worden.
zondag 27 oktober 2024 om 19:04
Lievelieve schreef: ↑27-10-2024 07:03Ik blijf bij mijn punten Denise:
- aan de voorkant (wat jullie nu aan het doen zijn) kun je nooit alles dichtimmeren en dan ben jij de sjaak als hij verzaakt.
- en ja, voor de juiste vrouw, de tweede leg kan hij in ene alles. Zelf vakanties. Dagjes weg, alles wat niet kon met jou en de kinderen kan in ene spontaan en met plezier. Bespaar jezelf die pijn. Been there, done that.
Ik quote deze post maar even waar je overduidelijkt jouw situatie projecteert op de hypothetische situatie van TO.
En zeker die laatste zin "bespaar jezelf de pijn" is verre van nuttig. Heel verdrietig dat dit jou is overkomen maar zoals je zelf ook al zei niet de standaard. Dan zijn adviezen als bespaar jezelf de pijn echt niet nodig. Had je zelf destijds wel geluisterd naar zo'n advies van een ervaringsdeskundige? Was dat helpend geweest, had je dan echt gedacht nou Marieke zegt dat dus dat zou heel goed weleens kunnen gebeuren. Ik zie er maar helemaal vanaf met deze man?
zondag 27 oktober 2024 om 19:04
En ik vind dat Lieve net zoveel recht heeft en haar eigen unieke inbreng mag en kan geven, in ieder topic.GeweldigWeer schreef: ↑27-10-2024 18:31En dit kon jij zelf niet bedenken na kind 1 en/of kind 2? Heel verdrietig dat jouw man daarnaast ook vreemdging en jou verliet, maar jouw bijdragen hier zijn nogal gekleurd en tot op zekere hoogte erg off-topic.
Ik vind daarentegen jouw reactie echt kut met peren: En dit kon jij zelf niet bedenken na kind 1 en/of kind 2? Bleh.
zondag 27 oktober 2024 om 19:09
Nee, want ik had al kinderen.MrsMorrison schreef: ↑27-10-2024 19:04Ik quote deze post maar even waar je overduidelijkt jouw situatie projecteert op de hypothetische situatie van TO.
En zeker die laatste zin "bespaar jezelf de pijn" is verre van nuttig. Heel verdrietig dat dit jou is overkomen maar zoals je zelf ook al zei niet de standaard. Dan zijn adviezen als bespaar jezelf de pijn echt niet nodig. Had je zelf destijds wel geluisterd naar zo'n advies van een ervaringsdeskundige? Was dat helpend geweest, had je dan echt gedacht nou Marieke zegt dat dus dat zou heel goed weleens kunnen gebeuren. Ik zie er maar helemaal vanaf met deze man?
Dan kun en ga je er niet zomaar vanaf.
Dan doe je alles wat in je macht ligt om de "boel" bij elkaar te houden. Gelukkig kan TO alle adviezen prima naast zich neerleggen. Ik voel mij vrij om mijn, helaas negatieve ervaringen over kinderen met een ondernemer te delen.
Dus weer terug naar TO. Die volgens mij, samen met haar vriend goede stappen zet door het bespreekbaar te maken!
zondag 27 oktober 2024 om 19:10
Iedereen projecteert, jij net zo goed. Je zegt notabene zelf ook dat hoe je het ziet komt door wat je zelf hebt meegemaakt en vriendinnen bijvoorbeeld.MrsMorrison schreef: ↑27-10-2024 18:41Ik vind ze behoorlijk projecteren op de situatie van TO, heel verdrietig voor Lievelieve maar het is natuurlijk (gelukkig) niet de standaard.
Zoals ik het lees is partner echt wel serieus hierover en wil hij zeker kijken naar zijn aandeel nu en in de toekomst.
Ben het een beetje zat dat commentaar op haar, er is van jouw reacties ook genoeg te vinden.
zondag 27 oktober 2024 om 19:13
Tja en dat mag ook. Dus je hoeft je niet in te houden hoor wat mij betreft.
Gelukkig leest Lievelieve het denk ik anders gezien haar reacties op mijn posts.
zondag 27 oktober 2024 om 19:15
En als gedachte-experiment: bedenk ook eens hoe het ouderschap eruit zou kunnen zien als jullie liefdesrelatie geen stand houdt en jullie bijv. tot een vorm van co-ouderschap moeten komen.
Ik snap helemaal dat je daar niet vanuit wil gaan, maar het kan ook vraagstukken die je in principe samen al hebt concreter naar voren brengen.
Laatste tip: Ik zie ondertussen bij mannelijke collega's hoeveel royaal vaderschapsverlof leidt tot andere verhoudingen. En degenen die dat niet hadden zien vaker op tegen een dagje alleen met de kleine en houden liever hun eigen moeder als back-up bijv. Als je samen het proces doorgaat van ouders worden en overal je draai in moeten vinden incl. onzekerheden die daarbij horen voel je je niet zo onbeholpen ten opzichte van de andere ouder.
Ik snap helemaal dat je daar niet vanuit wil gaan, maar het kan ook vraagstukken die je in principe samen al hebt concreter naar voren brengen.
Laatste tip: Ik zie ondertussen bij mannelijke collega's hoeveel royaal vaderschapsverlof leidt tot andere verhoudingen. En degenen die dat niet hadden zien vaker op tegen een dagje alleen met de kleine en houden liever hun eigen moeder als back-up bijv. Als je samen het proces doorgaat van ouders worden en overal je draai in moeten vinden incl. onzekerheden die daarbij horen voel je je niet zo onbeholpen ten opzichte van de andere ouder.
zondag 27 oktober 2024 om 19:16
Lievelieve schreef: ↑27-10-2024 19:09Nee, want ik had al kinderen.
Dan kun en ga je er niet zomaar vanaf.
Dan doe je alles wat in je macht ligt om de "boel" bij elkaar te houden. Gelukkig kan TO alle adviezen prima naast zich neerleggen. Ik voel mij vrij om mijn, helaas negatieve ervaringen over kinderen met een ondernemer te delen.
Dus weer terug naar TO. Die volgens mij, samen met haar vriend goede stappen zet door het bespreekbaar te maken!
Nee uiteraard, dan doe je alles binnen je mogelijkheden om te zorgen dat het goed blijft gaan, en dan ga je daarbij ook over je eigen grenzen. Lijkt me alleen maar menselijk eigenlijk, toch?
Maar ik bedoelde eigenlijk voordat jullie samen aan kinderen begonnen. Had je dat advies ter harte genomen of gedacht dat het meer projectie was?
En eens met je laatste zin, dat lees ik namelijk ook en klinkt vooralsnog positief. (Voor mij dan toch)
zondag 27 oktober 2024 om 19:27
Dankjewel voor de boekentip! Ik ga het boek gelijk aanschaffen.MargjeM schreef: ↑27-10-2024 19:03Ik heb zelf ADHD en ik kan oprecht wel ontzettend gemotiveerd zijn om iets op een bepaalde manier aan te pakken, maar de praktijk leert dat ik daar heel weinig voor koop. Zeker als het gaat om zaken die op voorhand al niet mijn sterkste punt zijn.
Dus ik geloof de oprechte intenties, maar ik haal uit de posts van OP nog niet het stukje zelfkennis en zelfinzicht dat haar vriend beseft dat hij zich nu volop moet ontwikkelen op het gebied van vooruitdenken en plannen en andere regeldingen als hij geen hele scheve mental load wil na de komst van een kind.
Ik heb trouwens nog een boekentip voor TO: Echte vrouwen krijgen een kind van Liesbeth Smit. Vond ik een genuanceerde kijk geven op als vrouw wel/geen moeder worden.
Wat betreft zelfkennis en inzicht in het stukje ontwikkelen: hij heeft dit sinds ons gesprek wel echt gekregen. Hij ziet waar hij in achterloopt wat betreft het volwassen zijn en wil graag ontwikkelen. Een betere man worden, zei hij letterlijk, en hij is blij dat ik hem deze spiegel heb voorgehouden. Wel mis ik nog zelfkennis of inzicht wanneer het gaat over de combinatie van zijn droom van meerdere vestigingen, betrokken vader zijn, zelf overeind blijven en de partner zijn die hij wil zijn. Ik denk dat hij dit allemaal nog flink onderschat. Maar, ik heb er vertrouwen in dat we hetgeen wat we nu doen gaan voortzetten om hopelijk uiteindelijk een zo realistisch mogelijk beeld te krijgen en daarmee de goede keuze te kunnen maken.
Mag ik vragen of je zelf kinderen hebt, en zo ja, of er dingen zijn waar jij vanuit je ADHD tegenaan loopt? Ondanks ADHD natuurlijk bij iedereen anders tot uiting komt.
zondag 27 oktober 2024 om 19:30
GeweldigWeer schreef: ↑27-10-2024 18:45Eens met jou en ook je andere bijdragen. Dachten alle ouders-to-be maar de helft van tevoren zo na als TO voordat zij aan kinderen begonnen! Denk dat er dan veel minder hulp vanuit instanties nodig zou zijn, zoveel uitzichtloze en schrijnende gevallen er hedendaags zijn!
Dankjewel!
zondag 27 oktober 2024 om 19:32
Haha! Jouw bijdragen zijn ook zeeeeker relevant. En dankjewel!MrsMorrison schreef: ↑27-10-2024 18:57Nou zeg dat wel!
Ik vind dat ze dat samen echt goed doen. Daarom begrijp ik ook sommige reacties niet die er bij voorbaat al vanuit gaan dat dit helemaal niks gaat worden. Ik lees dat zo helemaal niet eigenlijk.
Maar goed ik heb geen kinderen dus eigenlijk zijn mijn bijdragen hier ook niet relevant.
zondag 27 oktober 2024 om 19:34
Rome is niet gebouwd op 1 dagDenise456 schreef: ↑27-10-2024 19:27Dankjewel voor de boekentip! Ik ga het boek gelijk aanschaffen.
Wat betreft zelfkennis en inzicht in het stukje ontwikkelen: hij heeft dit sinds ons gesprek wel echt gekregen. Hij ziet waar hij in achterloopt wat betreft het volwassen zijn en wil graag ontwikkelen. Een betere man worden, zei hij letterlijk, en hij is blij dat ik hem deze spiegel heb voorgehouden. Wel mis ik nog zelfkennis of inzicht wanneer het gaat over de combinatie van zijn droom van meerdere vestigingen, betrokken vader zijn, zelf overeind blijven en de partner zijn die hij wil zijn. Ik denk dat hij dit allemaal nog flink onderschat. Maar, ik heb er vertrouwen in dat we hetgeen wat we nu doen gaan voortzetten om hopelijk uiteindelijk een zo realistisch mogelijk beeld te krijgen en daarmee de goede keuze te kunnen maken.
Mag ik vragen of je zelf kinderen hebt, en zo ja, of er dingen zijn waar jij vanuit je ADHD tegenaan loopt? Ondanks ADHD natuurlijk bij iedereen anders tot uiting komt.
.Je hebt hem een wake-up-call gegeven en hij reageert. Geef het nu dus wel tijd.
Wat mij ook brengt tot ... Begin niet gelijk NU aan kinderen met hem.
Laat hem eerst maar bewijzen dat hij écht wil groeien en veranderen.
En dan wel blijvend veranderen en niet voor een paar weken of maanden.
Want je wil dit gesprek en dit gedoe straks - als er kinderen zijn - niet elke paar maanden.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 27 oktober 2024 om 19:37
Helemaal eens dat dit een hele treffende reactie is. Ik heb hem opgeslagen en zal hem later nog eens goed doorlezen.NomenNesci0 schreef: ↑27-10-2024 12:53Ik zou zijn kinderwens met een andere blik beoordelen. Het woord wens geeft wat dat betreft een verkeerde lading aan wat hij wil uit het leven. We hebben allemaal wel wensen (leg ik hieronder uit) en WENSEN. Kleine wensen zijn dingen die we allemaal wel mee willen maken of ervaren, maar zonder ervoor echt een diepte investering te willen doen. We willen dan vooral de voordelen van die wens, maar niet de nadelen. En dat is hoe ik zijn wens lees, met het voorbehoud dat hij kan aanhaken en afhaken, waarbij een ander het échte werk doet (de nadelen). En op die basis is een wens ergens voor hebben, natuurlijk niet een échte WENS. Voor een échte wens, ben je ook bereid het werk te verzetten.
Als IK topsporter wil worden, zal ík dat moeten doen. Ik kan niet zeggen tegen een ander: als jij alle trainingen doet en de wedstrijden, kom ik af en toe cheerleaden en op het moment dat je hebt gewonnen, stap IK dan op het podium om de medaille te ontvangen en te genieten. Nee, dan was IK niet de topsporter, maar die ander. Ook al droom ik in mijn hoofd dat ik topsporter ben, zou ik graag ontzettend goed en hard kunnen lopen en de ervaring van de overwinning willen meemaken.
Als IK droom van een topcarriere binnen een beursgenoteerd bedrijf, kan ik niet een ander laten solliciteren en al het werk laten doen en op het moment dat de promotie binnenkomt, deze in eigen persoon aannemen en die toppositie gaan bekleden met bijbehorend salaris waar ik van kan genieten. Ook al droom ik van die gewilde positie, lijkt het me ontzettend gaaf om al die kennis in huis te hebben en erom gerespecteerd te worden en te genieten van het salaris, de inzet wil ik er niet voldoende voor leveren.
Beide voorbeelden klinken absurd toch om een ander de inzet te laten doen en zelf te genieten van de leuke momenten waarop het resultaat binnen handbereik komt? Waarom zou je dan onder die condities een kinderwens omschrijven als kinderWENS? Jouw vriend heeft geen kinderWENS. Jouw vriend heeft een leuk beeld in zijn hoofd, waarop hij af en toe een shotje kindervreugd kan meevieren, maar in alle tussenliggende uren kan dat verder geen beroep doen op hem. Hij wil prikjes van wat hem leuk lijkt aan het hebben van kinderen, zonder het werk ervoor te willen leveren. En dat mag op zich he. Er zijn ook genoeg mensen die kinderloos zijn gebleven, die best graag ook wel de leuke momentjes hadden willen pakken. Maar die van zichzelf wisten dat ze niet bereid waren tot het maken van de offers die er nu eenmaal ook bij komen kijken. En die mensen waren zich hiervan bewust en maakten de keuze om het niet te doen, wetende dat een kind die offers nu eenmaal van jou als ouder nodig heeft.
Jouw vriend zijn kinderwens zou ik daarom in het juiste hokje plaatsen. Van iets willen meekrijgen, maar niet de offers ervoor willen leveren. Ik denk dat je dit goed uit elkaar moet trekken. Want van alles wat we zelf in het leven willen meemaken en oogsten, kun je iets alleen maar een échte wens noemen, als je ook bereid bent er dingen voor te laten en voor te investeren. Op een dusdanige manier dat je die wens leidend laat zijn. Al het andere is dat je iets best mee wil maken, maar niet de inzet voor wilt leveren. Het moet dus makkelijk aan komen waaien, zonder teveel inzet en anders maar niet.
En ja, dat willen we allemaal wel. We willen allemaal wel vruchten kunnen plukken van iets belonends: kinderplezier, een mooie oase van een tuin, een carriere waarom we geprezen worden, geld als water en een topfit lijf. Maar we willen niet het werk doen: slapeloze nachten, snotneuzen (kind), onkruid, onkruid en nog eens onkruid wieden (oase tuin), studeren, leren en weer studeren en avondjes doorwerken om die ambitie waar te maken (carriere), inlezen in de werking van beleggen en beurzen en risico's nemen op verlies (geld als water) en sporten tot je een ons weegt en allerlei lekkers laten staan (topfit lijf). Dat is het ideale leven. Maar een échte wens blijft ook overeind als het leven niet ideaal is. Ik zou zijn kinderwens daarom wat anders bewoorden en het woord wens eruit laten. Of iig een onderscheid maken tussen dat wat hem écht drijft en dat is niet het krijgen van kinderen (leuk om mee te krijgen van de zijlijn) maar zijn carrière. Dat laatste is nl. wél zijn WENS. Daarvoor is hij bereid offers te maken, waaronder een minimale input qua kinderen.
Ik zal morgen weer verder reageren. Fijne avond iedereen!
zondag 27 oktober 2024 om 19:38
Ik reageer ook even op deze. Ik heb mijn adhd diagnose pas na mijn kind gekregen, kind heeft zelf ook adhd.
En waar hij nabijheid, knuffels energie uitlaten nodig heeft (springen, gek doen, herrie maken) als hij overprikkeld is..... Heb ik stilte rust en NIKS nodig als ik overprikkeld ben. En we zijn elke dag wel tegelijkertijd overprikkeld! En als ik hem goed kan reguleren en 'precies goed' geprikkeld heb ben ik zeker overprikkeld.
Nog leuker als we allebei onder prikkeld zijn, begint als heerlijke pyama dag, eindigt ruk.
Als we tegelijk hetzelfde willen en in dezelfde energie zitten is het 1000 procent geweldig. Maar emoties managen van ons allebei is zwaar.
Ik heb een vriendin met neurodiverse man en kind, die is de godsganse tijd dat die samen in een kamer zijn bezig met iedereens emoties te reguleren en uit te leggen.
Het is geen lollige factor zeg maar.
zondag 27 oktober 2024 om 20:30
Denise456 schreef: ↑27-10-2024 08:03Helaas wel. Dat is zijn droom en zal niet veranderen geeft hij aan.
Verder hoor ik wat je zegt en moet ik eerlijk zeggen dat ik ook steeds meer richting die visie ga, ondanks de dingen die nu besproken zijn. Wat hierin, los van al jullie inzichten en adviezen helpend is merk ik, is de kinderpijler op het forum. Zo veel concrete dingen en uitdagingen waarbij ik me afvraag in hoe verre vriend de ruimte zou hebben om echt als team betrokken te zijn. Of de ruimte zou hebben om zich überhaupt écht zorgen te maken over zijn kind die bijvoorbeeld moeizaam slaapt of eet, doordat zijn aandacht hoe dan ook ook constant weer naar alle dingen op werk zal terug gaan. Die pijler haalt het hele “mooier maken van kinderen” goed naar beneden en ik ben benieuwd wat hij zal voelen bij het lezen van dat soort topics. Of hij dan nog steeds zo graag kinderen wil.
Wat ik zelf merk, is dat ik bij het lezen van al die kindertopics, zelf wel echt voel dat ik een kindje wil. Het zorgen, het opvoeden en groot brengen van een mensje wat je zelf op de wereld hebt gezet met alle uitdagingen die daarbij komen kijken. Door al die verschillende fases gaan en heel bewust je leven inrichten op je kindje. Ik hou van mijn werk, en m’n werk geeft me ook veel voldoening, maar ik zie mezelf (denk ik) niet als iemand die alleen uit werk, in combinatie met reizen dan gok ik, en uiteraard vrienden/ familie/ hobby’s genoeg voldoening haalt voor de rest van mijn leven. Maar goed, ook bij dit vraagstuk: hoe weet je nou écht zeker of je een kindje wil, en of je je relatie met de persoon waar je zo ontzettend veel van houdt, stop zou moeten zetten in de hoop (wat ook nog maar moet gebeuren) dat je een partner vindt die dezelfde gedachten heeft over het ouderschap? En, zeker niet minder belangrijk, die in staat is tot dezelfde diepe, pure liefde, connectie, vriendschap, loyaliteit aan de relatie en drijf om kostte wat kost de relatie te laten slagen?
Poh, wat vind ik dit allemaal moeilijk en eng.
Ik wilde hier nog even op reageren. 10 jaar geleden stond ik er precies hetzelfde in. En ik heb mega mijn best gedaan om kinderen te krijgen, maar het is niet gelukt. Eerst typte ik hier 'helaas niet gelukt', omdat het soms lijkt of dat zo hoort, maar dat heb ik weg gehaald. Want heel eerlijk: ik vind het eigenlijk helemaal niet 'helaas'. Ondanks dat ik graag moeder had willen worden, genieten mijn man en ik ontzettend van het kindvrije bestaan. Niet omdat we nou zulke hoogdravende banen hebben of veel reizen, helemaal niet zelfs. Maar omdat we in de dagelijkse realiteit gewoon een heerlijk flexibel, vrij, ongebonden leven hebben. Vaak denken mensen dan dat je dan wel om de haverklap in Parijs zal zitten, maar de vrijheid zit in de subtielere dingen. In het kunnen eten wanneer (en wat) je wil eten, opstaan wanneer je wil opstaan, studies kunnen volgen, cursussen kunnen doen, op de bank kunnen hangen als we dat willen, oppassen op neefjes/nichtjes/kinderen van vrienden, tijd hebben om dingen te doen waar ouders geen tijd voor hebben. Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe het is als je geleefd wordt door het gezin en regelmatig denk ik: gelukkig maar. Want ik vermoed dat ik het eigenlijk helemaal niet zo leuk had gevonden, en dan heb ik zelfs een man die meer op zich neemt dan ik, en dat ook met een kind wilde.
Waarschijnlijk als het wel gelukt was, waren we daar ook prima gelukkig mee geweest. De meeste mensen houden zielsveel van hun kind, dus dat hadden wij vermoedelijk ook gedaan en het had vast een hele bijzondere dimensie aan ons leven gegeven. Heel soms ben ik daar ook nog wel verdrietig over, maar meestal niet. Zonder kan het dus kennelijk ook geweldig zijn. De realiteit is niet zo zwart-wit als de termen 'ongewenst kinderloos' of 'oermoeder'.
Zingeving is uiteindelijk iets wat je zelf aan je leven geeft en voor iedereen is dat heel persoonlijk. Vaak is het ook meer dan alleen maar moederschap. Het boek 'Echte vrouwen krijgen een kind' dat al eerder is genoemd, vond ik ook heel inzichtelijk daarin.
Dit is niet bedoeld om je van je kinderwens af te praten hoor, helemaal niet. Maar om je te laten zien dat er zoveel manieren zijn waarop het leven kan uitwaaieren en dat je met heel veel routes heel gelukkig kunt zijn.
zondag 27 oktober 2024 om 22:04
Vaak zie je ook dat een kinderwens z'n piek bereikt rondom dertig jaar en tegen de tijd dat een vrouw 40 wordt en er is geen kind gekomen, daar vaak ook alweer vrede mee heeft en zelfs de voordelen van ziet. Omdat kinderen overal om je heen oppoppen, wordt dit onderwerp ineens heel actueel in je leven. Maar als die fase over is, dan ebt dat gevoel vaak ook weer weg. Ik ken meerdere vrouwen die rond 30-35 een kind wilden, niet hebben gekregen en achteraf zeggen helemaal gelukkig te zijn met hoe het leven gelopen is en niet het gevoel hebben spijt te hebben dit niet meegemaakt te hebben. Zij hebben weer andere dingen meegemaakt.
maandag 28 oktober 2024 om 01:09
dinsdag 29 oktober 2024 om 10:37
Tot de fase van oma worden aanbreekt en het verdriet weer kan terugkomen (aldus een vriendin van me in die leeftijd).NomenNesci0 schreef: ↑27-10-2024 22:04Vaak zie je ook dat een kinderwens z'n piek bereikt rondom dertig jaar en tegen de tijd dat een vrouw 40 wordt en er is geen kind gekomen, daar vaak ook alweer vrede mee heeft en zelfs de voordelen van ziet. Omdat kinderen overal om je heen oppoppen, wordt dit onderwerp ineens heel actueel in je leven. Maar als die fase over is, dan ebt dat gevoel vaak ook weer weg. Ik ken meerdere vrouwen die rond 30-35 een kind wilden, niet hebben gekregen en achteraf zeggen helemaal gelukkig te zijn met hoe het leven gelopen is en niet het gevoel hebben spijt te hebben dit niet meegemaakt te hebben. Zij hebben weer andere dingen meegemaakt.
@Tavistock, wat een mooie post.
dinsdag 29 oktober 2024 om 12:37
Ik up deze even voor Stokbroodje, die met ongeveer hetzelfde worstelt.
relaties/uit-elkaar-gaan-angst-kinderwe ... #p35601751
Misschien hebben jullie wat aan elkaars topics to.
relaties/uit-elkaar-gaan-angst-kinderwe ... #p35601751
Misschien hebben jullie wat aan elkaars topics to.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 29-10-2024 19:32
Reden: toevoeging link andere topic
Reden: toevoeging link andere topic
55.70% gewijzigd
dinsdag 29 oktober 2024 om 13:42
Dat scheelt echt enorm! Ik zie zo'n groot verschil tussen jonge vaders nu en pak hem beet 15 jaar geleden.. Ze hebben vooral de rust om een dag thuis te zijn met hun kind, en niet die constante dwang om wat leuks te gaan doen en de hort op te gaan.MargjeM schreef: ↑27-10-2024 19:15
Laatste tip: Ik zie ondertussen bij mannelijke collega's hoeveel royaal vaderschapsverlof leidt tot andere verhoudingen. En degenen die dat niet hadden zien vaker op tegen een dagje alleen met de kleine en houden liever hun eigen moeder als back-up bijv. Als je samen het proces doorgaat van ouders worden en overal je draai in moeten vinden incl. onzekerheden die daarbij horen voel je je niet zo onbeholpen ten opzichte van de andere ouder.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
