Relaties
alle pijlers
Vriend eigen onderneming: te combineren met kinderen?
woensdag 23 oktober 2024 om 07:57
Hoi allemaal,
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
vrijdag 25 oktober 2024 om 19:27
Chanyta schreef: ↑25-10-2024 18:17Ladara en Pledge , wat verdrietig.
Hier een kind van zo’n zelfstandige. Het was nooit genoeg. Het moest altijd méér en méér zijn. Mijn vader ( die die titel niet verdiend) was alleen de zondagochtend vrij.
Want er moest gewerkt worden.
Mijn opvoeding was: ga uit de weg , ik heb geen tijd , in het leven moet er hard gewerkt en gespaard worden.
Toen ik drie was, kreeg mijn moeder een zware slepende ziekte.
Daar liep ik dan , zwaar verwaarloosd, want niemand keek naar mij om.
Ik was net meerderjarig toen mijn moeder stierf.
Juichend riep mijn vader dat hij vrij was . En ik moest opkrassen ,want ik was een sta in de weg.
Ooit heb ik hem ermee geconfronteerd dat ik geen liefde van hem heb gekregen.
Zijn antwoord was : je hebt te eten en te drinken gekregen en dat is meer dan genoeg!
Ladara en Pledge : ooit zullen jullie kinderen hen ook ter verantwoording roepen.
Bereid ze erop voor dat ze die nooit zullen krijgen.
Ik hoop dat jullie gezond blijven, zodat jullie kinderen niet moeten meemaken wat ik heb meegemaakt.
Onnodig te zeggen dat toen mijn vader stierf ik geen traan om hem heb gelaten.
Werk staat hier inderdaad ook op 1, maar bizar genoeg is hij chronisch blut, ondanks het riante salaris wat hij binnenharkt. Heeft ongetwijfeld iets met zijn verslavingen te maken (roken, drinken), want ja, veel stress en dan moet hij toch een uitlaatklep hebben.
Hij zegt ook altijd dat hij toch niet oud gaat worden, dus waarom sparen.
Ik hoop echt dat hij het licht nog eens gaat zien, hij zegt nu af en toe al dat hij zoveel van de kinderen gemist heeft. Maar hij neemt dan weer totaal geen initiatief om dat te veranderen.
vrijdag 25 oktober 2024 om 19:37
Ik vind dit toch echt een mega rode vlag eerlijk gezegd. Eerder had je het over een hoog salaris en dat je niet hoefde te werken, ook heb je het erover dat hij geen liefde meer voelt. Is hij niet gewoon een exit aan het plannen? Vermogen en inkomsten aan het drukken voordat er een scheiding komt?Lemon_Pledge schreef: ↑25-10-2024 19:27
Werk staat hier inderdaad ook op 1, maar bizar genoeg is hij chronisch blut, ondanks het riante salaris wat hij binnenharkt. Heeft ongetwijfeld iets met zijn verslavingen te maken (roken, drinken), want ja, veel stress en dan moet hij toch een uitlaatklep hebben.
Hij zegt ook altijd dat hij toch niet oud gaat worden, dus waarom sparen.
vrijdag 25 oktober 2024 om 22:32
Oef wat frustrerend zeg.Ladara schreef: ↑25-10-2024 16:38Mijn schoonouders zijn ook hele lieve mensen, maar waren volledig onempathisch toen ik verdronk in de hoeveelheid werk, zorg en huishouden. Mijn schoonmoeder bleef maar zeggen dat haar kinderen altijd doorsliepen, dat ze nooit ontplofte luiers had gehad, dat ze nooit ergens een extra setje kleding mee naar toenam; ze kon niet begrijpen waarom ik zo moe was, want ze kon zich blijkbaar gewoon niets meer herinneren van de jonge jaren van haar kinderen. Mijn schoonvader bleef mij opvoedadviezen geven die van bijzonder weinig inlevingsvermogen in kinderen getuigden. We moesten altijd drie uur in de auto voor we bij ze waren, dat was pittig voor de kinderen toen ze jong waren. Vooral omdat ze bij opa en oma niets leuks hadden, en wel stil en braaf moesten doen (dat moest ik dus regelen, want mijn man zat op zijn telefoon). Als ze moe waren van die drie uur, liet opa vrij duidelijk merken dat ik het niet goed deed. Op mijn man waren ze alleen maar trots omdat hij zo hard werkte en steeds promotie maakte.
Misschien zijn jouw schoonouders anders hoor, maar als jouw man niets doet, is de kans groot dat ze zijn kant kiezen of de situatie negeren. Uiteindelijk is híj hun kind en ben jij maar aanhang.
Mijn schoonmoeder vindt dus juist dat mijn man echt heel veel doet, want mijn schoonvader doet/deed niks. Dus dan is blijkbaar alles wat wel gedaan wordt, al meegenomen. En hoe irritant ze het ook zegt te vinden dat hij niks doet, vindt ze het ergens eigenlijk zielig voor mijn man dat hij zoveel moet doen naast zijn werk. Ik krijg geregeld opmerkingen naar mijn hoofd waaruit blijkt dat die arme jongen toch al zo hard moet werken en dan ook nog moet stofzuigen etc.
vrijdag 25 oktober 2024 om 22:45
65/35 is misschien fijn voor jou en je vriend. Maar misschien hebben jullie kinderen wel behoefte aan meer contact/aandacht/opvoeding van papa.
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
zaterdag 26 oktober 2024 om 12:42
Precies. Onder prima omstandigheden heb je vaak niet zoveel last van elkaars eigenaardigheden, om het maar even vriendelijk te benoemen. Zolang je niet van elkaar afhankelijk bent, door zware stormen moet en met elkaar een kar moet trekken, merk je nog niet dat de een veel harder aan die kar moet sjorren dan de ander. En het klinkt alsof to nog niet echt die zware tijden heeft meegemaakt met haar vriend.Snuffelkleed schreef: ↑25-10-2024 18:31Lees het verhaal van Susan eens omtrent haar relatie. De meeste relaties beginnen ook prima, de mijne klonk als de jouwe eerlijk gezegd. Maar het leven verandert, de eisen van het leven veranderen, er komen dingen voorbij waarbij je iemand echt naast je wil hebben.
Ze hebben beiden (voldoende) inkomen, genoeg om leuke dingen te doen, voldoende slaap, geen ziekten, geen afhankelijke mensen die een constant beroep doen, geen grote zorgen, etc. Onder goede en leuke omstandigheden zijn veel mensen best te pruimen. En ach, wat maakt het dan uit dat jij altijd degene bent die wat extraatjes doet. Je hebt er de energie voor, dus het gaat dan ook niet echt ten koste van jezelf.
Maar in een relatie met kinderen, kom je absoluut op een punt, waarbij die ruimte om dingen op te vangen, steeds kleiner wordt. Omdat je zelf ook hard moet werken om alles in goede banen te laten lopen, je moe begint te worden van de korte nachten, je bandbreedte afneemt, omdat je altijd aan staat en er tig verantwoordelijkheden bij hebt gekregen, zorgen toenemen omdat je kindje veel huilt, spuugt, krampjes heeft, veel iets anders doet wat zorgen geeft. En juist onder dat soort druk wanneer er een chronisch groot beroep op je wordt gedaan, begin je te merken dat het aandeel van je vriend wel erg weinig is. Jullie zouden samen een kar door die modder moeten trekken, want alleen krijg je het amper voor elkaar. Maar je merkt dat waar jij hard staat te trekken, de ander zijn hand wel op de kar heeft, maar in zijn andere hand een telefoon en eigenlijk helemaal niet kijkt waar jullie heen moeten en niet in de gaten heeft dat hij ook moet trekken. Enig idee hoe zo'n plaatje eruit ziet? Probeer je een voorstelling te maken, want dat is het beeld dat wij hier proberen te schetsen.
Zolang er bandbreedte is, is het niet erg om wat extra te lopen. Je hebt die energie toch wel. Het wordt pas een probleem als jouw energie niet meer overschiet. Dan ga je merken hoe alleen je ervoor staat.
zaterdag 26 oktober 2024 om 13:28
TO, wat goed dat je hier vooraf over nadenkt. Desondanks heb ik de ervaring dat, zelfs wanneer je hier vooraf alles goed over bespreekt en afspreekt, dat geen garantie is dat het ook zo uit gaat pakken.
Mijn (ex) partner en ik waren beide ambitieus , daar zit dan ook het verschil met jullie. Ik was beslist niet van plan om parttime te gaan werken terwijl hij fulltime zou blijven werken. Ik heb ook gestudeerd en ambitieus en vind het essentieel economisch zelfstandig te zijn. Daar hebben we vooraf uitgebreid over gesproken. We zouden beide 4 dagen gaan werken zodat de zorg ook 50/50 verdeeld zou worden....in eerste instantie met ouderschapsverlof en wanneer dat bij beiden op was zouden we opnieuw gaan kijken.
Toen de praktijk....aan het einde van de zwangerschap gaf hij aan dat ouderschapsverlof echt niet kon, niemand dat deed in zijn bedrijf (IT) en dan kon hij zijn carriere wel vergeten. Ik wilde echter beslist ook niet minder gaan werken dan die 4 dagen die we hadden afgesproken...zijn oplossing was...dan moet het kind maar een dag meer naar de opvang. Uiteindelijk is dat ook gebeurd, tot mijn frustratie want dit was niet zoals we het vooraf hadden afgesproken. Toch kwam er nog een tweede (misschien niet handig maar ben dolblij met haar) en dat bleek een zorgenkind die het helemaal niet naar haar zin had op de opvang (pas veel later bleek dat kind adhd en ass had, maar dat wisten we toen nog niet) en enorm overprikkeld werd op de opvang. Man kon echt niet minder werken en was thuis ook non stop (in zijn hoofd) bezig met zijn werk en als hij vrij was moest hij echt afschakelen....dat afschakelen hield in...me time, rust, bijslapen en vooral geen zorgtaken, extra verantwoordelijkheden of leuke dingen doen met de kinderen want daar kwam hij niet van tot rust. Feitelijk kwam alles op mijn schouders terecht, de zorg voor de kinderen, de taken in huis (zelfs als je dingen uitbesteedt moet je dat regelen) en de derde shift, zoals afspraken met zorgverleners, school maar ook alle sociale dingen. Hij had het liefste dat ik met de kinderen wat leuks ging doen als hij vrij was (zonder hem ) want dan kon hij even bijtanken...hij had rust nodig na zijn werkweek. Uit zorg voor de kinderen ben ik tijdelijk 3 dagen gaan werken, de jongste trok echt niet meer dan 3 dagen opvang. Man had het beeld: als jij dan toch 2 dagen "vrij"bent is het toch logisch dat alle andere taken bij jou komen te liggen, dan is het toch eerlijk verdeeld?
Als ik hem iets vroeg stelde hij dat vaak uit, "nu even niet....ik doe het straks/later/morgen..." Je raadt het vast, ik moest hem er dan tig keer aan helpen herinneren waardoor ik op het laatst besloot dat het zelf doen/regelen sneller ging en minder frustratie opleverde. Ik ben uitgecheckt.....ging alles zelf wel regelen en organiseren en ging de discussie ook niet langer aan, mijn gevoel voor hem verdween daarmee ook. Toen de jongste naar de bassisschool ging en mijn ouderschapsverlof op was ben ik weer volledig gaan werken en heb mijn ex laten weten dat ik wilde scheiden.....liever voor 2 kinderen zorgen dan voor 3 (want ook hem moest ik aan alles herinneren in zijn eigen agenda). Wat was ik blij dat ik economisch zelfstandig was gebleven !
Het gekke was....ik wilde per se co-ouderschap, ook om economisch volledig zelfstandig te kunnen zijn, dat is er dus ook gekomen (na uitgebreid protest en een mediator die hem aangaf dat ik in mijn recht stond omdat ik ook fulltime werkte en hetzelfde verdiende als dat hij deed) en toen kon hij het dus wel. Ik heb dus waarschijnlijk ook veel te veel meegeveerd met zijn behoefte aan me-time, rust en hersteltijd...had mij veel harder moeten opstellen, maar dat is achteraf.
En let op: adhd en andere vormen van ASS zijn vaak erfelijk. In mijn geval bleken beide kinderen dat van ex-man geerfd te hebben. Dat vraag extra intensieve zorg (ook in het medische circuit) maar ook dat jij als enige niet-adhd'er de mentale last voor alle anderen in huis erbij krijgt. Althans zo ging dat bij ons wel. Ex kon door zijn adhd minder onthouden, vergat van alles, wat altijd enorm druk in zijn hoofd (maar er kwam thuis weinig uit zijn handen ) en had in zijn beleving nooit genoeg me-time om te herstellen van de drukte in zijn hoofd. Ook mijn kinderen moet ik daarin extra ondersteunen en helpen,ook bij hen is het vaak chaos en zij hebben moeite hoofd- en bijzaken te onderscheiden, prioriteiten aan te brengen, gestructureerd te werken en zaken af te maken...kost mij (nog steeds) veel energie om ze daarin te ondersteunen.
Dus goed dat je alles vooraf met hem wil bespreken, had ik ook nog beter moeten doen maar toch.....in je hoofd weet je zelf waarschijnlijk best wel of het ook realistisch is wat je af gaat spreken. Je schrijft zelf al...hij moet genoeg slapen, hij heeft tijd nodig voor herstel, is in zijn hoofd veel met zijn werk bezig. Ik denk dat dit nooit een goede verdeling gaat worden....hoe duidelijk je dat vooraf ook afspreekt. En dat is deels ook niet aan hem te wijten, hij zal het vooraf best willen maar in tropentijd (en dat zijn die jonge kinderjaren jaren echt) gewoon niet kunnen opbrengen ben ik bang.
Mijn (ex) partner en ik waren beide ambitieus , daar zit dan ook het verschil met jullie. Ik was beslist niet van plan om parttime te gaan werken terwijl hij fulltime zou blijven werken. Ik heb ook gestudeerd en ambitieus en vind het essentieel economisch zelfstandig te zijn. Daar hebben we vooraf uitgebreid over gesproken. We zouden beide 4 dagen gaan werken zodat de zorg ook 50/50 verdeeld zou worden....in eerste instantie met ouderschapsverlof en wanneer dat bij beiden op was zouden we opnieuw gaan kijken.
Toen de praktijk....aan het einde van de zwangerschap gaf hij aan dat ouderschapsverlof echt niet kon, niemand dat deed in zijn bedrijf (IT) en dan kon hij zijn carriere wel vergeten. Ik wilde echter beslist ook niet minder gaan werken dan die 4 dagen die we hadden afgesproken...zijn oplossing was...dan moet het kind maar een dag meer naar de opvang. Uiteindelijk is dat ook gebeurd, tot mijn frustratie want dit was niet zoals we het vooraf hadden afgesproken. Toch kwam er nog een tweede (misschien niet handig maar ben dolblij met haar) en dat bleek een zorgenkind die het helemaal niet naar haar zin had op de opvang (pas veel later bleek dat kind adhd en ass had, maar dat wisten we toen nog niet) en enorm overprikkeld werd op de opvang. Man kon echt niet minder werken en was thuis ook non stop (in zijn hoofd) bezig met zijn werk en als hij vrij was moest hij echt afschakelen....dat afschakelen hield in...me time, rust, bijslapen en vooral geen zorgtaken, extra verantwoordelijkheden of leuke dingen doen met de kinderen want daar kwam hij niet van tot rust. Feitelijk kwam alles op mijn schouders terecht, de zorg voor de kinderen, de taken in huis (zelfs als je dingen uitbesteedt moet je dat regelen) en de derde shift, zoals afspraken met zorgverleners, school maar ook alle sociale dingen. Hij had het liefste dat ik met de kinderen wat leuks ging doen als hij vrij was (zonder hem ) want dan kon hij even bijtanken...hij had rust nodig na zijn werkweek. Uit zorg voor de kinderen ben ik tijdelijk 3 dagen gaan werken, de jongste trok echt niet meer dan 3 dagen opvang. Man had het beeld: als jij dan toch 2 dagen "vrij"bent is het toch logisch dat alle andere taken bij jou komen te liggen, dan is het toch eerlijk verdeeld?
Als ik hem iets vroeg stelde hij dat vaak uit, "nu even niet....ik doe het straks/later/morgen..." Je raadt het vast, ik moest hem er dan tig keer aan helpen herinneren waardoor ik op het laatst besloot dat het zelf doen/regelen sneller ging en minder frustratie opleverde. Ik ben uitgecheckt.....ging alles zelf wel regelen en organiseren en ging de discussie ook niet langer aan, mijn gevoel voor hem verdween daarmee ook. Toen de jongste naar de bassisschool ging en mijn ouderschapsverlof op was ben ik weer volledig gaan werken en heb mijn ex laten weten dat ik wilde scheiden.....liever voor 2 kinderen zorgen dan voor 3 (want ook hem moest ik aan alles herinneren in zijn eigen agenda). Wat was ik blij dat ik economisch zelfstandig was gebleven !
Het gekke was....ik wilde per se co-ouderschap, ook om economisch volledig zelfstandig te kunnen zijn, dat is er dus ook gekomen (na uitgebreid protest en een mediator die hem aangaf dat ik in mijn recht stond omdat ik ook fulltime werkte en hetzelfde verdiende als dat hij deed) en toen kon hij het dus wel. Ik heb dus waarschijnlijk ook veel te veel meegeveerd met zijn behoefte aan me-time, rust en hersteltijd...had mij veel harder moeten opstellen, maar dat is achteraf.
En let op: adhd en andere vormen van ASS zijn vaak erfelijk. In mijn geval bleken beide kinderen dat van ex-man geerfd te hebben. Dat vraag extra intensieve zorg (ook in het medische circuit) maar ook dat jij als enige niet-adhd'er de mentale last voor alle anderen in huis erbij krijgt. Althans zo ging dat bij ons wel. Ex kon door zijn adhd minder onthouden, vergat van alles, wat altijd enorm druk in zijn hoofd (maar er kwam thuis weinig uit zijn handen ) en had in zijn beleving nooit genoeg me-time om te herstellen van de drukte in zijn hoofd. Ook mijn kinderen moet ik daarin extra ondersteunen en helpen,ook bij hen is het vaak chaos en zij hebben moeite hoofd- en bijzaken te onderscheiden, prioriteiten aan te brengen, gestructureerd te werken en zaken af te maken...kost mij (nog steeds) veel energie om ze daarin te ondersteunen.
Dus goed dat je alles vooraf met hem wil bespreken, had ik ook nog beter moeten doen maar toch.....in je hoofd weet je zelf waarschijnlijk best wel of het ook realistisch is wat je af gaat spreken. Je schrijft zelf al...hij moet genoeg slapen, hij heeft tijd nodig voor herstel, is in zijn hoofd veel met zijn werk bezig. Ik denk dat dit nooit een goede verdeling gaat worden....hoe duidelijk je dat vooraf ook afspreekt. En dat is deels ook niet aan hem te wijten, hij zal het vooraf best willen maar in tropentijd (en dat zijn die jonge kinderjaren jaren echt) gewoon niet kunnen opbrengen ben ik bang.
zaterdag 26 oktober 2024 om 15:35
Dit gevoel x25 als je kinderen hebt. Zo wordt het. En dan maakt het niks uit of je partner in loondienst is of zelfstandig is, het gaat erom dat hij én veel uren maakt en jij de eindverantwoordelijkheid hebt thuis. Hij wil heus altijd helpen als jij het vraagt. maar jij moet het vragen, want hij ziet het niet. Als Renske dinsdag zwemles heeft en jij bent ziek, moet je aan hem vragen om mee naar zwemles te gaan. Want uit zichzelf zal hij niet op tijd thuis zijn om de zwemtas te pakken en naar het zwembad te rijden, of zelfs maar om de zwemles af te bellen.Denise456 schreef: ↑25-10-2024 18:22
Ik vind het wel vervelend dat vooruitdenken en met name de praktische zaken plannen en organiseren eigenlijk altijd bij mij komt te liggen. Op dat vlak lijkt het me inderdaad heerlijk om wat vaker te kunnen hangen en geen seconde bang te zijn/ mezelf af te vragen of iets wel “goed” of überhaupt is opgepakt. Daarin voel ik me echt de eindverantwoordelijke die constant aanstuurt. En zoals eerder gezegd: hij is altijd gemotiveerd en bereidwillend als ik aangeef ergens tegenaan te lopen op dat vlak; hij pakt de dingen gelijk op en ziet en hoort me in mijn verhaal. Maar, dat doet hij voor mij, niet omdat hij zich van binnen oprecht verantwoordelijk voelt. En vroeg of laat zwakt het gedrag dan toch weer af tot ik hem weer even herinner, of in een uiterst geval denk: ik doe het zelf wel, dan gebeurt het eerder en kost het minder energie. Niet goed, ik weet het, en ga ik ook zeker niet meer doen sinds al deze inzichten.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
zaterdag 26 oktober 2024 om 17:29
Jij denkt volgens mij dat jullie nu een soort van eerlijke verdeling hebben thuis (65/35, waarbij hij dus 50+ uur werkt en jij 32) en dat jullie dat door zullen trekken als er kinderen komen. Newsflash: alles wat erbij komt met kinderen komt op jouw bordje, niet 'naar rato'.
Jullie hebben namelijk helemaal geen verdeling op basis van 'naar rato', maar op basis van wat hij wél en wat hij níet wil doen (of leren, of zich voor in wil zetten). Hij vindt het huishouden niet belangrijk (hij heeft nooit de moeite genomen om het zichzelf eigen te maken en gaat dat ook zeker niet doen als er kinderen bijkomen) dus álles wat er straks bijkomt door kinderen (wassen/kruimels/vuil/...) komt er bij jou bij.
Alles regelen omtrent het huis geldt exact hetzelfde voor. Hij vindt 'regelen' helemaal niks als het niet met z'n grote hobby te maken heeft en je weet zelf heel goed dat hij er sowieso niet goed in is (je bent niet voor niks zijn Personal Assistent) dus Hij Gaat Het Ook Straks Niet Doen. Al het regelwerk omtrent de kinderen is dus voor jou. Komt er bij jou bij. Genoeg voorbeelden die genoemd zijn maar dat gaat van doorhebben dat de kleding te klein wordt en groter gekocht moet worden tot alles omtrent school, vriendjes, etc.
En vergeet de zorgen niet. Als er iets niet goed loopt met je kind geeft dat al snel veel zorgen, die zijn ook allemaal voor jou. Jij mag peinzen en piekeren over wat er aan de hand zou kunnen zijn. Ja, je mag je verhaal vast bij hem kwijt, maar dat is het dan ook wel. De hoofdverantwoordelijkheid ligt bij jou.
Dus jij denkt dat jullie nu een verdeling van 65/35 hebben (waar ik niks van geloof, met ook je vrijwillige functie om zijn PA te zijn; niet alleen je eigen mental load en dat van het huis(houden) maar ook van zijn agenda neem jij op je) maar op een paar praktische dingen na (keer naar school brengen of halen) krijg jij de rest er allemaal bij. Dus in de verste verte geen 65/35.
Waarom doe je jezelf dat aan trouwens, zijn PA zijn? Ja met ADHD is het een stuk moeilijker maar hij is volwassen hè? Heeft grootse plannen. Zou je hem dan niet eens als een volwassene gaan behandelen? Dat jij niet meer als zijn moeder of PA hem bij het handje gaat houden bij elk dingetje wat hij niet moet vergeten (maar wel doet want het heeft toch geen consequenties, jij bent er immers)?
Ik kan je voorspellen: het breekt je nu nog niet op omdat de 'load' nog niet zo groot is. Met kinderen wordt die load vele malen groter en dan gaat deze 'verdeling' jou echt opbreken. Maar dan zijn er wel kinderen in het spel die daar de dupe van zijn. Duik eens in de relatiepijler, ga er echt een paar avonden voor zitten. Je zult zóveel verhalen lezen van (met name) vrouwen die je voorgegaan zijn en de fout gemaakt hebben om te denken dat man het heus wel op gaat pakken.
Jullie hebben namelijk helemaal geen verdeling op basis van 'naar rato', maar op basis van wat hij wél en wat hij níet wil doen (of leren, of zich voor in wil zetten). Hij vindt het huishouden niet belangrijk (hij heeft nooit de moeite genomen om het zichzelf eigen te maken en gaat dat ook zeker niet doen als er kinderen bijkomen) dus álles wat er straks bijkomt door kinderen (wassen/kruimels/vuil/...) komt er bij jou bij.
Alles regelen omtrent het huis geldt exact hetzelfde voor. Hij vindt 'regelen' helemaal niks als het niet met z'n grote hobby te maken heeft en je weet zelf heel goed dat hij er sowieso niet goed in is (je bent niet voor niks zijn Personal Assistent) dus Hij Gaat Het Ook Straks Niet Doen. Al het regelwerk omtrent de kinderen is dus voor jou. Komt er bij jou bij. Genoeg voorbeelden die genoemd zijn maar dat gaat van doorhebben dat de kleding te klein wordt en groter gekocht moet worden tot alles omtrent school, vriendjes, etc.
En vergeet de zorgen niet. Als er iets niet goed loopt met je kind geeft dat al snel veel zorgen, die zijn ook allemaal voor jou. Jij mag peinzen en piekeren over wat er aan de hand zou kunnen zijn. Ja, je mag je verhaal vast bij hem kwijt, maar dat is het dan ook wel. De hoofdverantwoordelijkheid ligt bij jou.
Dus jij denkt dat jullie nu een verdeling van 65/35 hebben (waar ik niks van geloof, met ook je vrijwillige functie om zijn PA te zijn; niet alleen je eigen mental load en dat van het huis(houden) maar ook van zijn agenda neem jij op je) maar op een paar praktische dingen na (keer naar school brengen of halen) krijg jij de rest er allemaal bij. Dus in de verste verte geen 65/35.
Waarom doe je jezelf dat aan trouwens, zijn PA zijn? Ja met ADHD is het een stuk moeilijker maar hij is volwassen hè? Heeft grootse plannen. Zou je hem dan niet eens als een volwassene gaan behandelen? Dat jij niet meer als zijn moeder of PA hem bij het handje gaat houden bij elk dingetje wat hij niet moet vergeten (maar wel doet want het heeft toch geen consequenties, jij bent er immers)?
Ik kan je voorspellen: het breekt je nu nog niet op omdat de 'load' nog niet zo groot is. Met kinderen wordt die load vele malen groter en dan gaat deze 'verdeling' jou echt opbreken. Maar dan zijn er wel kinderen in het spel die daar de dupe van zijn. Duik eens in de relatiepijler, ga er echt een paar avonden voor zitten. Je zult zóveel verhalen lezen van (met name) vrouwen die je voorgegaan zijn en de fout gemaakt hebben om te denken dat man het heus wel op gaat pakken.
zaterdag 26 oktober 2024 om 18:18
Wat een schrijnende verhalen lees ik hier. Gelukkig zijn er die het wel goed geregeld hebben. Respect daarvoor. Je ziet dat het wel degelijk kan.
To, ik vraag me af hoe het gesprek gisteravond is gegaan.
Er is hier erg veel en goed advies gegeven.
Er is echter nog een mogelijkheid die hier nog niet vernoemd is.
Namelijk dat jij op papier werknemer wordt in het bedrijf en hij jou maandelijks een loon stort op een aparte rekening van jou.
Op deze manier blijf jij met alles in orde.
Al moet ik eerlijk toegeven dat ikzelf niet achter die optie sta.
In familie gezien dat dat ook voor bepaalde problemen kan zorgen.
Ik wens jullie beide vooral veel wijsheid toe.
To, ik vraag me af hoe het gesprek gisteravond is gegaan.
Er is hier erg veel en goed advies gegeven.
Er is echter nog een mogelijkheid die hier nog niet vernoemd is.
Namelijk dat jij op papier werknemer wordt in het bedrijf en hij jou maandelijks een loon stort op een aparte rekening van jou.
Op deze manier blijf jij met alles in orde.
Al moet ik eerlijk toegeven dat ikzelf niet achter die optie sta.
In familie gezien dat dat ook voor bepaalde problemen kan zorgen.
Ik wens jullie beide vooral veel wijsheid toe.
chanyta wijzigde dit bericht op 26-10-2024 18:24
2.38% gewijzigd
zaterdag 26 oktober 2024 om 19:50
Gevonden! Dank je.
Als ouder met adhd: bij de meeste neurodiverse mensen gaan de klachten fors omhoog zodra er een kind bij komt.
Misschien dat het meevalt als je je er verder niet zoveel mee bemoeit, maar de thuisbasis gaat schuiven. Want je partner is dan druk met kind als jij het niet bent en kan niet alles ongemerkt voor je oplossen.
Dat en de eerder genoemde erfelijkheid lijkt me extra aandacht waard.
zaterdag 26 oktober 2024 om 20:03
Deze man is al de grote afwezige vanwege het vele werken en dan heeft hij niet eens het fatsoen om met het salaris wat hij wél binnenharkt nog een appeltje voor de dorst weg te zetten voor zijn kinderen? Bahbah, wat een egoisme op alle vlakken.Lemon_Pledge schreef: ↑25-10-2024 19:27
Werk staat hier inderdaad ook op 1, maar bizar genoeg is hij chronisch blut, ondanks het riante salaris wat hij binnenharkt.
(....)
Ik hoop echt dat hij het licht nog eens gaat zien, hij zegt nu af en toe al dat hij zoveel van de kinderen gemist heeft. Maar hij neemt dan weer totaal geen initiatief om dat te veranderen.
zaterdag 26 oktober 2024 om 20:17
???Chanyta schreef: ↑26-10-2024 18:18Wat een schrijnende verhalen lees ik hier. Gelukkig zijn er die het wel goed geregeld hebben. Respect daarvoor. Je ziet dat het wel degelijk kan.
To, ik vraag me af hoe het gesprek gisteravond is gegaan.
Er is hier erg veel en goed advies gegeven.
Er is echter nog een mogelijkheid die hier nog niet vernoemd is.
Namelijk dat jij op papier werknemer wordt in het bedrijf en hij jou maandelijks een loon stort op een aparte rekening van jou.
Op deze manier blijf jij met alles in orde.
Al moet ik eerlijk toegeven dat ikzelf niet achter die optie sta.
In familie gezien dat dat ook voor bepaalde problemen kan zorgen.
Ik wens jullie beide vooral veel wijsheid toe.
De vraag is: wel of geen kinderen.
Wat jij aandraagt dat gebeurt ook gewoon en zonder ‘bepaalde’ problemen.
Zolang je niet met de zaak bemoeit, zie ik geen bepaalde problemen.
Welke problemen ben jij dan tegengekomen?
zaterdag 26 oktober 2024 om 20:44
Dank voor je betrokken reactie! Goed om dit soort out of the box dingen ook tot me te nemen.Chanyta schreef: ↑26-10-2024 18:18Wat een schrijnende verhalen lees ik hier. Gelukkig zijn er die het wel goed geregeld hebben. Respect daarvoor. Je ziet dat het wel degelijk kan.
To, ik vraag me af hoe het gesprek gisteravond is gegaan.
Er is hier erg veel en goed advies gegeven.
Er is echter nog een mogelijkheid die hier nog niet vernoemd is.
Namelijk dat jij op papier werknemer wordt in het bedrijf en hij jou maandelijks een loon stort op een aparte rekening van jou.
Op deze manier blijf jij met alles in orde.
Al moet ik eerlijk toegeven dat ikzelf niet achter die optie sta.
In familie gezien dat dat ook voor bepaalde problemen kan zorgen.
Ik wens jullie beide vooral veel wijsheid toe.
Wat betreft de update:
We hebben zowel gisteravond als vanochtend goed met elkaar gepraat. Ik heb hem o.a. meegenomen in de mental load die ik nu al ervaar en de zorgen die ik hierover heb voor de toekomst, in combinatie met de onrust in zijn hoofd en weinig in het nu kunnen zijn doordeweeks. Ook hebben we het gehad over de reden dat hij vader wil worden, hoe hij zichzelf als ouder zou zien, en heb ik verteld hoe mijn “gezinsbeeld” en droom eruit ziet. Verder heeft hij veel van het viva forum gelezen en heeft hij nu wat helderder voor ogen wat er allemaal bij komt kijken, en er weinig ruimte over zal zijn voor tijd voor zichzelf.
We hebben uitgewerkt hoeveel uur hij per week zou willen blijven werken, met specifieke tijden hieraan gekoppeld. Met dit schema komt hij uit op 50 uur in de week, waarbij hij 3 avonden om 17.30 thuis is en de avonden op pakt. De andere 2 dagen zou hij dan later beginnen en tot 22 werken, waardoor hij de ochtenden oppakt + het kind naar opvang / school / ouders brengt. Ik zou 3 dagen blijven werken. Die dagen zou het kind dan naar mijn ouders/ zijn ouders/ de opvang/ oppas aan huis kunnen. 1 keer per maand wilt hij een “papa-dag” pakken en een dag vrij nemen en erop uit gaan met het kind. Wat betreft het huishouden hebben we een nieuwe verdeling gemaakt, waarbij hij dus meer dingen gaat oppakken, wat nu al in gaat. Wanneer we een kind zouden hebben, zouden we de meeste dingen uitbesteden, en hetgeen wat overblijft samen verdelen volgens een vaste planning. Afspraak is hierbij afspraak en hij gaat me laten zien dat hij deze verantwoordelijkheid gaat pakken vanaf nu. Toen hij vertelde over het waarom van papa zijn, en hoe hij vader zijn voor zich ziet, kwam hij met hele mooie voorbeeldjes die echt neerkwamen op oprechte verbinding en kwaliteitstijd met het kind, pizza avond, lekker ontbijten met elkaar, leuke dingen doen, samen zijn. Maar, hij heeft ook verteld dat de regeldingen inderdaad voor mij zouden zijn voor een groot gedeelte, en dat ik daar oké mee moet zijn. Dingen als een gymtas mee, wc rollen voor school, overige to do taken, zouden we in een weekkalender opschrijven en samen voor de week erna opstellen en doornemen zodat hij weet wat er moet gebeuren/ hij zichzelf aanleert hier structureel naar te kijken. Ook gaf hij aan dat, wanneer de ochtenden bijvoorbeeld voor hem zijn, ik erop mag vertrouwen dat hij dit ook goed zal doen, volgens afspraak en wat het kind nodig heeft. Hij werd overigens op een bepaald punt ook emotioneel toen we samen een filmpje zagen over een vader die de haren van zijn dochtertje aan het borstelen was en samen een mooi momentje hadden. Toen ik hem vroeg hoe hij dacht over echo’s en aanwezig zijn bij dit soort afspraken zei hij zonder aarzelen: natuurlijk ben ik daarbij schat, 100%. Hij stelde daarnaast systeemtherapie voor, als zijn eigen traject bij zijn psycholoog gaat starten (afhankelijk van wachttijden), om verder te kijken hoe we bepaalde dingen beter of anders kunnen aanpakken.
Dat allemaal gezegd hebbende, er is nog heel veel wat verder besproken moet worden en ik merk dat mijn zorgen zeker niet weg zijn, wat hij ook weet. De komende tijd zullen veel dingen zich verder gaan uitwijzen denk ik, en zullen die gesprekjes ook nog volgen.
Wel merk ik dat ik blij ben met hoe hij er in staat en hetgeen wat we nu allemaal besproken hebben (ook al zijn dit woorden en geeft het geen garantie voor de toekomst uiteraard). Mijn vriend zou geen dingen zeggen die hij niet meent en ik geloof en zie dat dit alles belangrijk is voor hem/ hij graag wil ontwikkelen als mens in de besproken zaken. Voor zichzelf, voor mij en voor een eventueel toekomstig kind. Ik heb ook alles behalve het beeld dat hij ons aan het lot zou overlaten en maar vader wilt zijn, puur om het vader zijn/ het hebben van een kind.
Ik ben benieuwd naar jullie gedachten. Als er vragen zijn, stel ze gerust! Ook spiegels zijn en blijven meer dan welkom.
zaterdag 26 oktober 2024 om 20:49
Maar de regeldingen per definitie niet willen doen terwijl jij er wel op moet vertrouwen dat hij alles goed doet in de uitvoering in de ochtend gaat niet samen.Denise456 schreef: ↑26-10-2024 20:44Maar, hij heeft ook verteld dat de regeldingen inderdaad voor mij zouden zijn voor een groot gedeelte, en dat ik daar oké mee moet zijn. Dingen als een gymtas mee, wc rollen voor school, overige to do taken, zouden we in een weekkalender opschrijven en samen voor de week erna opstellen en doornemen zodat hij weet wat er moet gebeuren/ hij zichzelf aanleert hier structureel naar te kijken. Ook gaf hij aan dat, wanneer de ochtenden bijvoorbeeld voor hem zijn, ik erop mag vertrouwen dat hij dit ook goed zal doen, volgens afspraak en wat het kind nodig heeft.
Als er dan iets mis gaat is het altijd jouw schuld, want dan heb je iets niet voorgekauwd en op de weekkalender gezet.
zaterdag 26 oktober 2024 om 20:50
zaterdag 26 oktober 2024 om 20:54
Op zich gaat het de goede kant op, al snap ik dan weer niet waarom de regeldingen per definitie voor jou zijn, waarom per se alles? Als hij de ochtenden doet kan zich toch ook iets voordoen waar een regelding uit voortkomt? Wat hij dan dus zal moeten onthouden?
Verder kunnen regeldingen dus ook heel veelomvattend worden en is hij dan ook echt van plan dat allemaal op jou neer te laten komen? Ik denk dat dat niet eens een optie is. Als een kind vastloopt of als er problemen zijn en er zijn twee ouders in beeld dan wordt er ook gewoon wel min of meer verwacht dat er ook twee ouders meedenken en betrokken zijn. Dan kan hij echt niet zijn snor drukken. Dat kan hij niet maken tegenover jou en niet tegenover het kind.
Verder kunnen regeldingen dus ook heel veelomvattend worden en is hij dan ook echt van plan dat allemaal op jou neer te laten komen? Ik denk dat dat niet eens een optie is. Als een kind vastloopt of als er problemen zijn en er zijn twee ouders in beeld dan wordt er ook gewoon wel min of meer verwacht dat er ook twee ouders meedenken en betrokken zijn. Dan kan hij echt niet zijn snor drukken. Dat kan hij niet maken tegenover jou en niet tegenover het kind.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 26 oktober 2024 om 20:56
Precies. En als je de hele tijd moet zeggen wat er moet gebeuren dan kom je ook al heel snel op het punt dat je het net zo lief zelf doet. Dat dat dan eigenlijk nog sneller gaat. Waarop hij dan weer de ja-maar-jij-trekt-alles-naar-je-toe-kaart kan trekken, niet beseffend dat een ander de hele tijd moeten helpen herinneren aan wat er moet gebeuren vermoeiender is dan het gewoon doen, want dan is het klaar en van de lijst.
Ik denk dat daar echt nog wel over onderhandeld moet worden, want het is nu een beetje tussen neus en lippen door "we verdelen het allemaal goed" maar juist die mental load is eigenlijk het pittigst, dat is ballen omhoog houden in je hoofd.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 26 oktober 2024 om 21:03
Hele goeie! Ben nu filmpjes van haar aan het kijken, heel fijn!MargjeM schreef: ↑26-10-2024 20:50Ik kan je de TikToks van sheisapaigeturner aanraden. Die gaan voor een groot deel over het eerlijk verdelen van de mental load.
Als je niet eens een poging doet om die eerlijk te verdelen ligt in de praktijk gewoon 99% van alle zorgtaken en het huishouden op jouw bord.
zaterdag 26 oktober 2024 om 21:12
Volgens mij zei hij letterlijk dat de regeldingen meer bij mij zouden komen, niet per se alles. We hadden het toen over voorbeeldjes als researchen voor een goede school, afspraak bij de dokter of tandarts maken, eraan denken dat het kind wordt ingeschreven voor schoolreisje, dat soort dingen. Helemaal eens dat de regeldingen die uit zijn ochtenden komen voor hem zijn om te onthouden en op te pakken, of op z’n minst volledig over te dragen. Ik zou dan natuurlijk 2 dagen minder werken dan hij, dus in die zin vind ik dat ook begrijpelijk klinken. Zolang ik niet achter hem aan moet lopen om hem te herinneren aan van alles, of checken of hij doet wat hij zegt dat hij gaat doen. En samen zijn we dan verantwoordelijk voor het bijhouden en goed uitvoeren van zo’n weekplanning/ agenda.Susan schreef: ↑26-10-2024 20:54Op zich gaat het de goede kant op, al snap ik dan weer niet waarom de regeldingen per definitie voor jou zijn, waarom per se alles? Als hij de ochtenden doet kan zich toch ook iets voordoen waar een regelding uit voortkomt? Wat hij dan dus zal moeten onthouden?
Verder kunnen regeldingen dus ook heel veelomvattend worden en is hij dan ook echt van plan dat allemaal op jou neer te laten komen? Ik denk dat dat niet eens een optie is. Als een kind vastloopt of als er problemen zijn en er zijn twee ouders in beeld dan wordt er ook gewoon wel min of meer verwacht dat er ook twee ouders meedenken en betrokken zijn. Dan kan hij echt niet zijn snor drukken. Dat kan hij niet maken tegenover jou en niet tegenover het kind.
Ik merk wel dat ik het nog lastig vind om die mental load concreet te maken qua verdeling en volledig genoeg aan hem over te brengen. Ik heb hem wel de illustratie laten lezen, de voorbeeldjes op het forum en ik heb mijn eigen voorbeelden benoemd, maar ik heb het idee dat ik zelf de hevigheid en impact hiervan ook nog niet realistisch genoeg zie. Ik denk dat het TikTok account wat werd opgegeven hier in ieder geval ook mooi bij kan helpen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
