Relaties
alle pijlers
Vriend eigen onderneming: te combineren met kinderen?
woensdag 23 oktober 2024 om 07:57
Hoi allemaal,
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
vrijdag 25 oktober 2024 om 15:43
Om je gedachten te helpen kun je je ook afvragen: in hoeverre ga ik een fantastisch leven tegemoet met deze man als we geen kinderen krijgen. Vind ik ons gezamenlijk leven dan nog steeds bevredigend genoeg?
Toen mijn man en ik het over kinderen gingen hebben, was het gelijk heel helder: geen kinderen is ook helemaal ok uiteindelijk. Want ons leven samen was al zo rijk en bevredigend. Natuurlijk zouden we verdrietig zijn als die wens niet vervuld zou worden, maar het zou ons niet ongelukkig maken of we zouden het niet echt missen op dagelijkse basis. Ik denk dat dat voor jou misschien ook nog wel een interessante exercitie is, om na te gaan of je het leven dat je nu hebt met je vriend, de rest van je leven ook zou willen. Of hoop je dat met de komst van een kind, ook jullie dynamiek wat verandert? Want dan zou ik nu eerst gaan werken aan die verandering, kijken of dat lukt.
Toen mijn man en ik het over kinderen gingen hebben, was het gelijk heel helder: geen kinderen is ook helemaal ok uiteindelijk. Want ons leven samen was al zo rijk en bevredigend. Natuurlijk zouden we verdrietig zijn als die wens niet vervuld zou worden, maar het zou ons niet ongelukkig maken of we zouden het niet echt missen op dagelijkse basis. Ik denk dat dat voor jou misschien ook nog wel een interessante exercitie is, om na te gaan of je het leven dat je nu hebt met je vriend, de rest van je leven ook zou willen. Of hoop je dat met de komst van een kind, ook jullie dynamiek wat verandert? Want dan zou ik nu eerst gaan werken aan die verandering, kijken of dat lukt.
vrijdag 25 oktober 2024 om 15:50
Mwah. Andere generatie, andere personen/karakters, andere wensen etc. Niet heel nuttig.Denise456 schreef: ↑25-10-2024 15:17Wat betreft schoonouders, zij kennen hun zoon natuurlijk ook als geen ander en weten hoe hij in het leven staat. Daarmee bedoel ik: veel bezig zijn met werk, weinig rust, veel in het hoofd en nooit echt veel aandacht besteed aan dingen als het huishouden. Zij hebben 4 kinderen en weten hoe het is om kinderen te hebben die veel extra zorg nodig hebben. Ik dacht, het lijkt me wel interessant om daar open het gesprek over te gaan: hoe hebben zij dat toen ervaren, hoe was hun rolverdeling, waar hebben ze zich enorm op verkeken, hoe is het écht om kinderen te hebben, wat lever je allemaal in, enzovoorts. Mijn schoonouders zijn schatten van mensen die zeker geen verhaal op zouden hangen, of een “kant” zouden kiezen bijvoorbeeld (dat is ook helemaal niet de insteek van het gesprek).
En hoe lief ze ook zijn, het welzijn van hun eigen zoon staat ongetwijfeld voorop.
Ik zou het eerder met vrienden met kinderen bespreken, als die er zijn.
vrijdag 25 oktober 2024 om 15:54
Precies wat ik gisteren zei. Ik denk dat TO en partner best kinderen kunnen krijgen/hebben, en dat die kinderen ook echt wel een gelukkige jeugd kunnen hebben, maar niet op de manier hoe TO dat graag zou willen.
nova wijzigde dit bericht op 25-10-2024 15:54
2.47% gewijzigd
vrijdag 25 oktober 2024 om 15:54
Ik begrijp deze reactie zeker wel, maar is het wel zo zwart/wit?
Ik wist bijv wel al vanaf mijn puberteit ooit moeder te willen worden, maar wel met een geschikte partner (voor mij dan). Ik heb 3x samengewoond en pas bij mijn laatste partner (inmiddels ex) wist ik dat ik graag moeder wilde worden van een kind van HEM! Dus niet moeder worden om het moeder worden, want dan had ik al moeder kunnen zijn van mijn voorgaande partner(s) omdat zij deze wens destijds ook hadden.
Ook een vraag voor TO om over na te denken, maar werd al eerder genoemd hier in dit topic.
geweldigweer wijzigde dit bericht op 25-10-2024 16:46
0.95% gewijzigd
vrijdag 25 oktober 2024 om 15:58
Precies dit.
Ik merkte ook juist dat mijn schoonouders vonden dat wij onze kinderen moesten opvoeden zoals zij dat gedaan hadden. En de opmerkingen die we over schermen kregen enzo waren niet van de lucht. Maar realiteit is dat je de 30 jaar geleden niet meer kunt toepassen in het hier en nu. Er hoefde überhaupt toen veel minder. Je had maar 3 televisiezenders en er waren veel minder keuzes, prikkels et cet. Ook hoefden zij zich stukken minder druk te maken over de emotionele ontwikkeling van hun kinderen dan ouders in de huidige tijd, want daar was gewoon minder aandacht voor.
Ik zou het zeker niet met hen bespreken
vrijdag 25 oktober 2024 om 16:03
Ik ook of TO moet stiekem hopen dat ouders invloed hebben op hun zoon. Maar dan kom je weer op de ander willen veranderen in het beeld wat je zou willen. als dat zo is, denk daar dan goed over na. Dit is een man die als hij zijn droom achterna jaagt al zijn tijd eraan besteed, boeken er over leest. Dus als hij echt kinderen wil kan hij ook deze actieve houding voor meer info zelf aannemen zonder jouw hulp of aanwezigheid.
snuffelkleed wijzigde dit bericht op 25-10-2024 16:26
22.52% gewijzigd
vrijdag 25 oktober 2024 om 16:12
GeweldigWeer schreef: ↑25-10-2024 15:54Ik begrijp deze reactie zeker wel, maar is het wel zo zwart/wit?
Ik wist bijv wel al vanaf mijn puberteit ooit moeder te willen worden, maar wel met een geschikte partner. Ik heb 3x samengewoond en pas bij mijn laatste partner (inmiddels ex) wist ik dat ik graag moeder wilde worden van een kind van HEM! Dus niet moeder worden om het moeder worden, want dan had ik al moeder kunnen zijn van mijn voorgaande partner(s) omdat zij deze wens destijds ook hadden.
Ook een vraag voor TO om over na te denken, maar werd al eerder genoemd hier in dit topic.
Dit had ik ook. Uiteindelijk wilde partner niet (meer) maar ik wilde ook niet zomaar kinderen om het hebben van kinderen. Ik wilde ze met hem en anders niet.
En ik heb dus de kinderwens wel opgegeven. Is dat zonder slag en stoot gegaan? Nee. Ik heb daar zeker wel verdriet van gehad. Maar heb nooit 1 minuut spijt gehad van mijn keuze.
Het leven zonder kinderen is net zo mooi als met kinderen. Alleen een andere invulling.
Ik denk dat TO daar als eerste over moet nadenken. Hoe sterk is haar kinderwens en met wie wil ze kinderen.
vrijdag 25 oktober 2024 om 16:38
Mijn schoonouders zijn ook hele lieve mensen, maar waren volledig onempathisch toen ik verdronk in de hoeveelheid werk, zorg en huishouden. Mijn schoonmoeder bleef maar zeggen dat haar kinderen altijd doorsliepen, dat ze nooit ontplofte luiers had gehad, dat ze nooit ergens een extra setje kleding mee naar toenam; ze kon niet begrijpen waarom ik zo moe was, want ze kon zich blijkbaar gewoon niets meer herinneren van de jonge jaren van haar kinderen. Mijn schoonvader bleef mij opvoedadviezen geven die van bijzonder weinig inlevingsvermogen in kinderen getuigden. We moesten altijd drie uur in de auto voor we bij ze waren, dat was pittig voor de kinderen toen ze jong waren. Vooral omdat ze bij opa en oma niets leuks hadden, en wel stil en braaf moesten doen (dat moest ik dus regelen, want mijn man zat op zijn telefoon). Als ze moe waren van die drie uur, liet opa vrij duidelijk merken dat ik het niet goed deed. Op mijn man waren ze alleen maar trots omdat hij zo hard werkte en steeds promotie maakte.
Misschien zijn jouw schoonouders anders hoor, maar als jouw man niets doet, is de kans groot dat ze zijn kant kiezen of de situatie negeren. Uiteindelijk is híj hun kind en ben jij maar aanhang.
Misschien zijn jouw schoonouders anders hoor, maar als jouw man niets doet, is de kans groot dat ze zijn kant kiezen of de situatie negeren. Uiteindelijk is híj hun kind en ben jij maar aanhang.
ladara wijzigde dit bericht op 25-10-2024 16:40
0.79% gewijzigd
vrijdag 25 oktober 2024 om 16:38
Ik denk dat ze het eerst nog veel breder mag trekken.
Wil zij een leven waar ze grotendeels alleen is, omdat haar vriend bij het werk is? Met of zonder kinderen, is hoe ze haar leven nu, op dit moment, leeft, het leven waar ze naar streeft en zichzelf goed doet?
Wil zij een leven waar ze grotendeels alleen is, omdat haar vriend bij het werk is? Met of zonder kinderen, is hoe ze haar leven nu, op dit moment, leeft, het leven waar ze naar streeft en zichzelf goed doet?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 25 oktober 2024 om 16:44
Klopt en als ze graag alleen is en prima de kar kan trekken is het ook aan te raden om te kijken of dat echt is wat ze wil of dat dat zo is omdat ze het gewend is of een andere reden. Ik heb dat jaren gedaan en kon het prima, was van huis uit niet anders gewend, maar onderaan de streep wilde ik ook graag eens leunen. Ik bleef bij hem omdat ik van hem hield, maar terugkijkend ben ik enorm eenzaam geweest. Want in mijn geval was ik ook alleen als er een kind ziek was, als de hond ingeslapen moest worden en toen mijn moeder borstkanker kreeg. Want ook dan was er altijd wel wat op de zaak.
snuffelkleed wijzigde dit bericht op 25-10-2024 17:22
11.91% gewijzigd
vrijdag 25 oktober 2024 om 17:07
Denise456 ik heb je topic nog een keer gelezen door bovenstaande antwoorden van Doriea en Snuffelkleed. Wanneer je een leven wilt geven aan je kinderen zoals jij het nu voor ogen hebt dan kan je bijna niet anders dan dat je stopt of in ieder geval heel weinig uren betaald werk blijft doen. In je eentje de kar trekken door de modder is echt heel zwaar. Alleen gaat makkelijker dan met een extra puber in huis (partner). Zonder goed eigen inkomen ben je extra kwetsbaar, zowel op de korte als veel langere termijn. Oh en Ladara, zo herkenbaar, je bent echt maar aanhang hoe lief / behulpzaam je schoonouders ook zijn.
Alles gaat voorbij…..
vrijdag 25 oktober 2024 om 17:17
vrijdag 25 oktober 2024 om 17:20
Jeetje Ladara, dat is toch ook niet te doenLadara schreef: ↑25-10-2024 16:38Mijn schoonouders zijn ook hele lieve mensen, maar waren volledig onempathisch toen ik verdronk in de hoeveelheid werk, zorg en huishouden. Mijn schoonmoeder bleef maar zeggen dat haar kinderen altijd doorsliepen, dat ze nooit ontplofte luiers had gehad, dat ze nooit ergens een extra setje kleding mee naar toenam; ze kon niet begrijpen waarom ik zo moe was, want ze kon zich blijkbaar gewoon niets meer herinneren van de jonge jaren van haar kinderen. Mijn schoonvader bleef mij opvoedadviezen geven die van bijzonder weinig inlevingsvermogen in kinderen getuigden. We moesten altijd drie uur in de auto voor we bij ze waren, dat was pittig voor de kinderen toen ze jong waren. Vooral omdat ze bij opa en oma niets leuks hadden, en wel stil en braaf moesten doen (dat moest ik dus regelen, want mijn man zat op zijn telefoon). Als ze moe waren van die drie uur, liet opa vrij duidelijk merken dat ik het niet goed deed. Op mijn man waren ze alleen maar trots omdat hij zo hard werkte en steeds promotie maakte.
Misschien zijn jouw schoonouders anders hoor, maar als jouw man niets doet, is de kans groot dat ze zijn kant kiezen of de situatie negeren. Uiteindelijk is híj hun kind en ben jij maar aanhang.
Wat heb jij je aan de kant geschoven gevoeld.
vrijdag 25 oktober 2024 om 17:30
Ik gok op een manier waarbij TO zich volledig opoffert. Ik lees namelijk nergens in die opsomming iets over hoe het dan voor haar zou zijn. Alleen dat het niet is hoe zij het zich voorstelt - nou, waarschijnlijk is dat het understatement van het jaar.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 25 oktober 2024 om 17:32
Hoe bedoel je? Genoeg kinderen die gelukkig opgroeien terwijl ze meer dan de standaard 2 dagen naar de opvang gaan en elke ochtend en avond met het hele gezin aan tafel zitten.
Maar dat is niet wat TO wil. Wat overigens goed te begrijpen is.
vrijdag 25 oktober 2024 om 17:35
Eens.
En ik lees dan dat het nu zo'n goede match is, dat het zo romantisch is en ze zulke goede gesprekken hadden, maar heel eerlijk gezegd, als ik terugkijk op onze eerste jaren, toen we nog met zijn tweeën waren, had ik dat ook bij mijn man. Het kon niet stuk, het was puur genieten met zijn tweeën, maar dat was ook achteraf best wel heel makkelijk aangezien we ons alleen op elkaar hoefden te focussen, verder geen verantwoordelijkheden hadden, en de verliefdheid deed de rest wel. Wat je, als het erop aankomt, als het echt zwaar wordt, echt aan elkaar hebt, dat weet je dan nog helemaal niet.
Dat het nu zo goed voelt in combinatie met de feiten qua mindset en werk vind ik niet per se heel veelbelovend. Als je op de momenten die je samen bent nog helemaal in elkaar op kunt gaan voelt het heel vaak heel goed. Dat hij zoveel werkt versterkt dat juist, denk ik, omdat die momenten wat schaarser zijn en je dat extra waardeert, maar dat die momenten schaars zijn gaat met kinderen erbij eerder aan je vreten.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:17
Ladara en Pledge , wat verdrietig 
.
Hier een kind van zo’n zelfstandige. Het was nooit genoeg. Het moest altijd méér en méér zijn. Mijn vader ( die die titel niet verdiend) was alleen de zondagochtend vrij.
Want er moest gewerkt worden.
Mijn opvoeding was: ga uit de weg , ik heb geen tijd , in het leven moet er hard gewerkt en gespaard worden.
Toen ik drie was, kreeg mijn moeder een zware slepende ziekte.
Daar liep ik dan , zwaar verwaarloosd, want niemand keek naar mij om.
Ik was net meerderjarig toen mijn moeder stierf.
Juichend riep mijn vader dat hij vrij was . En ik moest opkrassen ,want ik was een sta in de weg.
Ooit heb ik hem ermee geconfronteerd dat ik geen liefde van hem heb gekregen.
Zijn antwoord was : je hebt te eten en te drinken gekregen en dat is meer dan genoeg!
Ladara en Pledge : ooit zullen jullie kinderen hen ook ter verantwoording roepen.
Bereid ze erop voor dat ze die nooit zullen krijgen.
Ik hoop dat jullie gezond blijven, zodat jullie kinderen niet moeten meemaken wat ik heb meegemaakt.
Onnodig te zeggen dat toen mijn vader stierf ik geen traan om hem heb gelaten.
.Hier een kind van zo’n zelfstandige. Het was nooit genoeg. Het moest altijd méér en méér zijn. Mijn vader ( die die titel niet verdiend) was alleen de zondagochtend vrij.
Want er moest gewerkt worden.
Mijn opvoeding was: ga uit de weg , ik heb geen tijd , in het leven moet er hard gewerkt en gespaard worden.
Toen ik drie was, kreeg mijn moeder een zware slepende ziekte.
Daar liep ik dan , zwaar verwaarloosd, want niemand keek naar mij om.
Ik was net meerderjarig toen mijn moeder stierf.
Juichend riep mijn vader dat hij vrij was . En ik moest opkrassen ,want ik was een sta in de weg.
Ooit heb ik hem ermee geconfronteerd dat ik geen liefde van hem heb gekregen.
Zijn antwoord was : je hebt te eten en te drinken gekregen en dat is meer dan genoeg!
Ladara en Pledge : ooit zullen jullie kinderen hen ook ter verantwoording roepen.
Bereid ze erop voor dat ze die nooit zullen krijgen.
Ik hoop dat jullie gezond blijven, zodat jullie kinderen niet moeten meemaken wat ik heb meegemaakt.
Onnodig te zeggen dat toen mijn vader stierf ik geen traan om hem heb gelaten.
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:22
Ik heb om eerlijk te zijn het grotendeels alleen zijn nooit als vervelend ervaren, of als überhaupt een ding. Tuurlijk weet ik dat bij het merendeel van de koppels die samenwonen beide partners ook thuis zijn in de avonden, maar voor ons is dit normaal en helemaal prima. Hetgeen wat het voor mij ook goed maakt is dat we vrijdagavond en het weekend vrijwel altijd samen doorbrengen, of dat nou samen is of met vrienden of familie (uitzonderingen daar gelaten uiteraard, waarbij een van ons een iets met losse vrienden op pad gaat). Hij plant ook regelmatig leuke dates (uiteten, weekendje weg als verrassing, een spa dagje, samen wandelen of sporten, samen pizza’s maken) en het voelt alsof hij me het liefste overal bij heeft. Iets wat ik bij genoeg relaties om me heen die elkaar bijvoorbeeld wel elke avond zien helemaal niet merk; die vinden het geen probleem als hun vriendin er niet bij is, kunnen ze lekker vrij feesten en praten.
Ik vind het wel vervelend dat vooruitdenken en met name de praktische zaken plannen en organiseren eigenlijk altijd bij mij komt te liggen. Op dat vlak lijkt het me inderdaad heerlijk om wat vaker te kunnen hangen en geen seconde bang te zijn/ mezelf af te vragen of iets wel “goed” of überhaupt is opgepakt. Daarin voel ik me echt de eindverantwoordelijke die constant aanstuurt. En zoals eerder gezegd: hij is altijd gemotiveerd en bereidwillend als ik aangeef ergens tegenaan te lopen op dat vlak; hij pakt de dingen gelijk op en ziet en hoort me in mijn verhaal. Maar, dat doet hij voor mij, niet omdat hij zich van binnen oprecht verantwoordelijk voelt. En vroeg of laat zwakt het gedrag dan toch weer af tot ik hem weer even herinner, of in een uiterst geval denk: ik doe het zelf wel, dan gebeurt het eerder en kost het minder energie. Niet goed, ik weet het, en ga ik ook zeker niet meer doen sinds al deze inzichten.
denise456 wijzigde dit bericht op 25-10-2024 18:31
6.41% gewijzigd
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:24
Pffff wat ontzettend heftig en onacceptabel. Hopelijk ben je uiteindelijk fijn en goed terecht gekomen met liefdevolle mensen om je heen.Chanyta schreef: ↑25-10-2024 18:17Ladara en Pledge , wat verdrietig
Hier een kind van zo’n zelfstandige. Het was nooit genoeg. Het moest altijd méér en méér zijn. Mijn vader ( die die titel niet verdiend) was alleen de zondagochtend vrij.
Want er moest gewerkt worden.
Mijn opvoeding was: ga uit de weg , ik heb geen tijd , in het leven moet er hard gewerkt en gespaard worden.
Toen ik drie was, kreeg mijn moeder een zware slepende ziekte.
Daar liep ik dan , zwaar verwaarloosd, want niemand keek naar mij om.
Ik was net meerderjarig toen mijn moeder stierf.
Juichend riep mijn vader dat hij vrij was . En ik moest opkrassen ,want ik was een sta in de weg.
Ooit heb ik hem ermee geconfronteerd dat ik geen liefde van hem heb gekregen.
Zijn antwoord was : je hebt te eten en te drinken gekregen en dat is meer dan genoeg!
Ladara en Pledge : ooit zullen jullie kinderen hen ook ter verantwoording roepen.
Bereid ze erop voor dat ze die nooit zullen krijgen.
Ik hoop dat jullie gezond blijven, zodat jullie kinderen niet moeten meemaken wat ik heb meegemaakt.
Onnodig te zeggen dat toen mijn vader stierf ik geen traan om hem heb gelaten.
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:31
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:37
Nee precies, ik snap wat je zegt. We staan nu voor relatief weinig uitdagingen, wat het allemaal een stuk makkelijker maakt. Overigens zijn we al genoeg flinke obstakels tegengekomen die ons op den duur alleen maar sterker hebben gemaakt, maar ik kan me wel voorstellen dat dingen ook heel anders kunnen zijn en vermoedelijk gaan worden. Ik denk ook dat er weinig overblijft van deze dynamiek en verbinding wanneer ik constant onder druk, stress en vol irritaties de kinderen op me neem omdat vriend weer aan het werk is.Susan schreef: ↑25-10-2024 17:35Eens.
En ik lees dan dat het nu zo'n goede match is, dat het zo romantisch is en ze zulke goede gesprekken hadden, maar heel eerlijk gezegd, als ik terugkijk op onze eerste jaren, toen we nog met zijn tweeën waren, had ik dat ook bij mijn man. Het kon niet stuk, het was puur genieten met zijn tweeën, maar dat was ook achteraf best wel heel makkelijk aangezien we ons alleen op elkaar hoefden te focussen, verder geen verantwoordelijkheden hadden, en de verliefdheid deed de rest wel. Wat je, als het erop aankomt, als het echt zwaar wordt, echt aan elkaar hebt, dat weet je dan nog helemaal niet.
Dat het nu zo goed voelt in combinatie met de feiten qua mindset en werk vind ik niet per se heel veelbelovend. Als je op de momenten die je samen bent nog helemaal in elkaar op kunt gaan voelt het heel vaak heel goed. Dat hij zoveel werkt versterkt dat juist, denk ik, omdat die momenten wat schaarser zijn en je dat extra waardeert, maar dat die momenten schaars zijn gaat met kinderen erbij eerder aan je vreten.
Bedoel je ook te zeggen dat de relatie met je man nu omgeslagen is Susan, gezien je in de verleden tijd praat? Zo ja, had je met de kennis van nu een andere keuze gemaakt?
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:48
Ja precies. Maar wat ik ook denk: er zijn zoveel relaties waarbij partners onderling weinig verbinding hebben, weinig plezier, zich te weinig gezien, gesteund en geliefd voelen, terwijl ze wel allebei veel fysiek samen zijn. En bij mijn vriend heb ik dit nooit ervaren, ondanks we elkaar minder zien dan het gemiddelde stel. Tot nu toe heeft hij me eigenlijk nooit teleurgesteld op dit vlak. Ook als zijn hoofd vol zit en hij overwerkt is en hij ziet dat ik ergens mee zit, dan is hij er. Hij maakt ook altijd tijd om mee te gaan naar mijn familie, ging mee naar het ziekenhuis toen mijn opa op sterven lag en pakt ook tijdens werk (wel waar mogelijk) de tijd om met me te bellen als ik met een emotie zit. Uiteraard niet altijd, maar als het écht nodig is, dan zou hij dat doen of komt hij naar huis.Snuffelkleed schreef: ↑25-10-2024 18:31Lees het verhaal van Susan eens omtrent haar relatie. De meeste relaties beginnen ook prima, de mijne klonk als de jouwe eerlijk gezegd. Maar het leven verandert, de eisen van het leven veranderen, er komen dingen voorbij waarbij je iemand echt naast je wil hebben.
Aan de andere kant heb je natuurlijk ook nog optie c: en een fysiek aanwezige partner die daarnaast ook op emotioneel vlak doet wat hij “moet” doen.
En, ander puntje om mezelf tegen te spreken: we hebben de afgelopen 8 jaar geen in die mate (voor mij) hevige dingen meegemaakt waarbij ik bijvoorbeeld echt voor langere tijd moest of wilde terugvallen op hem.
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:52
Ik vind mijn relatie nog steeds goed, hoor. Het is niet meer zo romantisch als toen. Dat gaat er wel vanaf als je een kind krijgt dat zoveel zorg nodig heeft. Ik weet wel wat ik aan hem heb. Die garantie had ik nog niet toen we net verliefd waren. Dat bleek gaandeweg, toen we eenmaal een gezin hadden. Je leert elkaar echt beter en van een heel andere kant kennen als je kinderen krijgt, zeker als het allemaal niet zo makkelijk gaat. Al baal ik heus wel eens van mijn man, er is niemand anders met wie ik dit had willen en kunnen aangaan.Snuffelkleed schreef: ↑25-10-2024 18:31Lees het verhaal van Susan eens omtrent haar relatie. De meeste relaties beginnen ook prima, de mijne klonk als de jouwe eerlijk gezegd. Maar het leven verandert, de eisen van het leven veranderen, er komen dingen voorbij waarbij je iemand echt naast je wil hebben.
Maar dat je het samen leuk hebt voordat de kinderen er überhaupt zijn is wat mij betreft absoluut nog geen garantie. Het gaat dan gewoon om totaal andere zaken.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 25 oktober 2024 om 18:58
Ik had deze vraag even gemist. Natuurlijk is het anders nu. We zijn niet meer het zorgeloze leuke stel dat we voor de geboorte van onze oudste waren. We ervaren veel druk en romantisch samen zijn schiet er vaak bij in. Dat kunnen we allebei aardig accepteren. Verder vind ik zelf dat we een behoorlijk grote test hebben doorstaan, dat we het grootste deel van de tijd echt op één lijn zitten, en ik voel me met hem dus ook echt een team. Dat vind ik het allerbelangrijkste. Ik heb ook echt veel respect voor hoe hij met de situatie omgaat, wat overigens ook wel tijd heeft gekost, want we zijn natuurlijk allebei zoekende geweest en we zaten niet altijd precies tegelijkertijd op hetzelfde punt in die zoektocht.
Als hij consequent zijn werk op nummer 1 had gezet en had gevonden dat het gezin primair mijn verantwoordelijkheid was en dat ik al het denkwerk in mijn eentje had moeten doen, dan denk ik wel dat het was misgelopen. Dat had ik eerlijk gezegd al een afknapper gevonden als ik twee kinderen had gehad die zich normaal ontwikkelen, laat staan nu.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
