Relaties
alle pijlers
Vriend eigen onderneming: te combineren met kinderen?
woensdag 23 oktober 2024 om 07:57
Hoi allemaal,
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
Ik loop een beetje vast met een vraagstuk mbt de toekomst. Hopelijk kan ik hier wat ervaringsverhalen of andere inzichten krijgen.
Ik ben 8 jaar samen met m’n vriend en we zijn beiden net 30 geworden. We zijn erg gelukkig samen, ik voel me gezien en geliefd, we communiceren goed, zijn naast partners echt maatjes en hebben veel plezier en diepgang. Nu heeft m’n vriend al jaren een eigen bedrijf; dit is z’n droom en passie. Hij is enorm ambitieus, gericht op resultaat en groeien, groeien, groeien. Er zitten vaak te weinig uren in de week om echt fatsoenlijk op te laden. De weinige uren die hij wel thuis is doordeweeks heeft hij vaak een vol hoofd door de drukte en stress en heeft hij weinig ruimte over voor andere dingen. Daarnaast is het ook nog maar de vraag of het hem lukt om die uren dat hij thuis is wel op te laden, omdat er regelmatig wat telefoontjes of andere dingen tussenkomen. Als we het hebben over de toekomst, dan ziet hij zijn bedrijf met zoveel mogelijk vestigingen voor zich. Voor hem is dit een vereiste, iets wat hoe dan ook gaat gebeuren. Ik ken hem natuurlijk langer dan vandaag en weet dat dit bij hem hoort.
Maar: vriend wilt ook heel graag kinderen uiteindelijk. Nu nog niet, maar over een jaar of 4. Ik wil zelf ook niks liever, wat mij betreft mag het zelfs al eerder. Ik merk alleen dat ik me zorgen maak over dit onderwerp. Ondanks dat vriend aangeeft het heel erg belangrijk te vinden een betrokken vader te zijn en hij dit ook echt wilt zijn, geeft hij ook aan niet minder te willen werken. Wel wilt hij andere tijden werken: vroeger beginnen, eerder klaar zijn. Nu begint zijn dag vaak namelijk om 10 uur en is hij rond 23/ 00 thuis, op twee avonden in de week na. Die avonden probeert hij rond 19 thuis te zijn.
In principe klinkt eerder thuis zijn goed, alleen is het probleem dat werk hem opslokt met deze hoeveelheid uren. Als hij niet fysiek aan het werk is, leest hij boeken over z’n werk, en als hij niet leest over werk, dan is hij aan het piekeren over werk. Ik merk dat hij chaotisch is, soms weinig in het moment is (los van de weekenden, dan staat zijn telefoon uit) en ik vraag me af of hij dit ooit kan combineren met een kindje hebben/ ook nog eens de vader zijn die hij wilt zijn, en die ik zoek. Daarnaast heeft hij al een burn-out gehad, is goed slapen heilig voor hem omdat hij anders snel last van z’n hoofd of stress krijgt, en is hij iemand die het zichzelf door z’n perfectionisme soms erg moeilijk maakt. Hij weet dit overigens van zichzelf en probeert meer rustmomentjes te creëren en de juiste keuzes te maken, waardoor hij nu gelukkig wel al meer in balans is dan voor zijn burn-out.
Ik hou zielsveel van hem, maar zoals gezegd; ik maak me zorgen. We praten hier zelf ook geregeld over, en deze week zullen we weer even een momentje pakken, dus wordt op dat vlak vervolgd. Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen of inzichten! Dankjewel voor het lezen van dit lange verhaal, mocht je zover gekomen zijn!
NB: het kan zijn dat het topic per ongeluk twee keer is geplaatst, excuus als dit het geval is. Had het topic ook beter onder “kinderen” kunnen plaatsen denk ik, alleen dit krijg ik niet gewijzigd.
zondag 27 oktober 2024 om 12:51
Ik heb de hele OP nog eens rustig doorgelezen TO. Je vriend wil heel graag kinderen, dat geloof ik ook echt wel, maar er niets voor veranderen (behalve misschien af en toe wat eerder thuis proberen te zijn). Hij wil heel graag kinderen als jij alles verder opvangt, want met zijn werk lukt dat niet en hij kan nu al niet tegen te weinig slaap en er blijft nu al amper tijd over voor andere dingen.
Jij wil het heel graag en hoopt dat het anders gaat zijn als er eenmaal een kind is, maar dat gaat niet gebeuren TO. Hij zal heus af en toe kind uit school halen, ergens heen brengen en wat in huis doen maar alleen als hij daar in zijn beleving tijd voor heeft. En geloof me, hij zal vast dol zijn op zijn (kind)eren, dat staat er los van.
Dus de optie van Rosings is er ook nog; ervoor gaan en alles wat hij doet, als mooi meegenomen beschouwen. Hij moet er dan alleen niet op rekenen dat jij de leuke, sprankelende, energieke vrouw blijft die je nu bent. Want voor hem gaat er misschien weinig veranderen, voor jou een heleboel.. Dus het gaat er niet uitzien zoals hij het in z’n hoofd heeft.
Jij wil het heel graag en hoopt dat het anders gaat zijn als er eenmaal een kind is, maar dat gaat niet gebeuren TO. Hij zal heus af en toe kind uit school halen, ergens heen brengen en wat in huis doen maar alleen als hij daar in zijn beleving tijd voor heeft. En geloof me, hij zal vast dol zijn op zijn (kind)eren, dat staat er los van.
Dus de optie van Rosings is er ook nog; ervoor gaan en alles wat hij doet, als mooi meegenomen beschouwen. Hij moet er dan alleen niet op rekenen dat jij de leuke, sprankelende, energieke vrouw blijft die je nu bent. Want voor hem gaat er misschien weinig veranderen, voor jou een heleboel.. Dus het gaat er niet uitzien zoals hij het in z’n hoofd heeft.
zondag 27 oktober 2024 om 12:53
Ik zou zijn kinderwens met een andere blik beoordelen. Het woord wens geeft wat dat betreft een verkeerde lading aan wat hij wil uit het leven. We hebben allemaal wel wensen (leg ik hieronder uit) en WENSEN. Kleine wensen zijn dingen die we allemaal wel mee willen maken of ervaren, maar zonder ervoor echt een diepte investering te willen doen. We willen dan vooral de voordelen van die wens, maar niet de nadelen. En dat is hoe ik zijn wens lees, met het voorbehoud dat hij kan aanhaken en afhaken, waarbij een ander het échte werk doet (de nadelen). En op die basis is een wens ergens voor hebben, natuurlijk niet een échte WENS. Voor een échte wens, ben je ook bereid het werk te verzetten.Denise456 schreef: ↑27-10-2024 08:27Dankjewel voor je reactie! Even een snelle reactie vanuit mij, maar tot nu toe is de situatie nog steeds dat hij het juist wel heel graag wil met mij. Dus als ik dan zelf besluiten dat ik het niet met hem wil, is dat uit angst dat de dingen die hij zegt en belooft niet nagemaakt worden. Als hij nu nou zeggen: ik wil het niet, ik kan het niet, zou dat de situatie juist wat makkelijker maken op een bepaalde manier omdat er dan meer duidelijkheid is.
Als IK topsporter wil worden, zal ík dat moeten doen. Ik kan niet zeggen tegen een ander: als jij alle trainingen doet en de wedstrijden, kom ik af en toe cheerleaden en op het moment dat je hebt gewonnen, stap IK dan op het podium om de medaille te ontvangen en te genieten. Nee, dan was IK niet de topsporter, maar die ander. Ook al droom ik in mijn hoofd dat ik topsporter ben, zou ik graag ontzettend goed en hard kunnen lopen en de ervaring van de overwinning willen meemaken.
Als IK droom van een topcarriere binnen een beursgenoteerd bedrijf, kan ik niet een ander laten solliciteren en al het werk laten doen en op het moment dat de promotie binnenkomt, deze in eigen persoon aannemen en die toppositie gaan bekleden met bijbehorend salaris waar ik van kan genieten. Ook al droom ik van die gewilde positie, lijkt het me ontzettend gaaf om al die kennis in huis te hebben en erom gerespecteerd te worden en te genieten van het salaris, de inzet wil ik er niet voldoende voor leveren.
Beide voorbeelden klinken absurd toch om een ander de inzet te laten doen en zelf te genieten van de leuke momenten waarop het resultaat binnen handbereik komt? Waarom zou je dan onder die condities een kinderwens omschrijven als kinderWENS? Jouw vriend heeft geen kinderWENS. Jouw vriend heeft een leuk beeld in zijn hoofd, waarop hij af en toe een shotje kindervreugd kan meevieren, maar in alle tussenliggende uren kan dat verder geen beroep doen op hem. Hij wil prikjes van wat hem leuk lijkt aan het hebben van kinderen, zonder het werk ervoor te willen leveren. En dat mag op zich he. Er zijn ook genoeg mensen die kinderloos zijn gebleven, die best graag ook wel de leuke momentjes hadden willen pakken. Maar die van zichzelf wisten dat ze niet bereid waren tot het maken van de offers die er nu eenmaal ook bij komen kijken. En die mensen waren zich hiervan bewust en maakten de keuze om het niet te doen, wetende dat een kind die offers nu eenmaal van jou als ouder nodig heeft.
Jouw vriend zijn kinderwens zou ik daarom in het juiste hokje plaatsen. Van iets willen meekrijgen, maar niet de offers ervoor willen leveren. Ik denk dat je dit goed uit elkaar moet trekken. Want van alles wat we zelf in het leven willen meemaken en oogsten, kun je iets alleen maar een échte wens noemen, als je ook bereid bent er dingen voor te laten en voor te investeren. Op een dusdanige manier dat je die wens leidend laat zijn. Al het andere is dat je iets best mee wil maken, maar niet de inzet voor wilt leveren. Het moet dus makkelijk aan komen waaien, zonder teveel inzet en anders maar niet.
En ja, dat willen we allemaal wel. We willen allemaal wel vruchten kunnen plukken van iets belonends: kinderplezier, een mooie oase van een tuin, een carriere waarom we geprezen worden, geld als water en een topfit lijf. Maar we willen niet het werk doen: slapeloze nachten, snotneuzen (kind), onkruid, onkruid en nog eens onkruid wieden (oase tuin), studeren, leren en weer studeren en avondjes doorwerken om die ambitie waar te maken (carriere), inlezen in de werking van beleggen en beurzen en risico's nemen op verlies (geld als water) en sporten tot je een ons weegt en allerlei lekkers laten staan (topfit lijf). Dat is het ideale leven. Maar een échte wens blijft ook overeind als het leven niet ideaal is. Ik zou zijn kinderwens daarom wat anders bewoorden en het woord wens eruit laten. Of iig een onderscheid maken tussen dat wat hem écht drijft en dat is niet het krijgen van kinderen (leuk om mee te krijgen van de zijlijn) maar zijn carrière. Dat laatste is nl. wél zijn WENS. Daarvoor is hij bereid offers te maken, waaronder een minimale input qua kinderen.
zondag 27 oktober 2024 om 13:01
Zo had ik het nog niet bekeken, dat klinkt inderdaad niet fijn. Dat klinkt raar om daar specifiek voor te kiezen, tegelijkertijd zijn er genoeg gezinnen waar pa minder/niet betrokken is en de kinderen hebben een prima band met pa alleen is de moeder dan teleurgesteld ipv nietSusan schreef: ↑27-10-2024 12:45Dat lijkt me voor de kinderen dan weer heel naar. Als je gewoon niet bent opgegroeid met een vader dan is het anders, dan is dat gewoon zo en dan is dat duidelijk, maar als je wel een vader hebt en die bemoeit zich totaal niet met je dan kan je dat als moeder nog zo hebben afgesproken, maar ik denk dat een kind daar weinig boodschap aan heeft en weinig van snapt. Ik vind dat echt een afspraak waar zij als volwassenen alleen wat aan hebben - het behoud van hun relatie veiligstellen.
Ik had het heel naar gevonden als mijn vader alleen op de achtergrond aanwezig zou zijn en ik zou opgroeien met het idee dat ik van hem niet al te veel moet verwachten en dat hij alleen aanwezig is omdat hij mijn moeder niet kwijt wil en zij hem niet.
zondag 27 oktober 2024 om 13:09
Alleen ouders die thuis zijn of partime werken zijn betrokken ouders?Lievelieve schreef: ↑27-10-2024 11:22Ja een kinderwens. Om het kind max een uurtje per dag te zien en in het weekend een paar uurtjes. Hij wil er verder niets voor doen en laten. En nu is Denise van alles voor hem aan het voorkauwen wat hij moet doen. Schemaatje hier, planning daar. Ik bewonder haar optimisme, echt. Haar poging om zich zo goed mogelijk voor te bereiden. Maar dat zou hij ook moeten willen, uit zichzelf....
En volgens mij is hij de weekenden vrij, dat is meer dan een paar uurtjes. Er zijn ook mensen die de weekenden moeten werken of en doordeweeks en een weekenddag.
zondag 27 oktober 2024 om 13:14
Het primair kiezen voor een soort van eenzijdig huwelijk alleen voor de praktische kant klinkt leuk, maar is in de praktijk toch best lastig. Mensen willen toch vaak een partner naast zich, hoe je het ook in je hoofd op cognitief niveau beredeneerd hebt . Je wil iemand naast je bij ziekte, als je het moeilijk hebt, als er ook nog mantelzorg bijkomt enz enz. Dan kan je het nog zo in je hoofd hebben, maar dan steekt toch verwijt op. En uiteindelijk moet je zelf van alles inleveren, deel van je werk, toekomstmogelijkheden en hij gaat vrolijk door. Als iemand dat doet, regel dan echt heel goed je financiële zaken van te voren, echt goed waterdicht. Loyaliteit verandert nog wel eens in het leven.-Rosings- schreef: ↑27-10-2024 13:01Zo had ik het nog niet bekeken, dat klinkt inderdaad niet fijn. Dat klinkt raar om daar specifiek voor te kiezen, tegelijkertijd zijn er genoeg gezinnen waar pa minder/niet betrokken is en de kinderen hebben een prima band met pa alleen is de moeder dan teleurgesteld ipv niet
zondag 27 oktober 2024 om 13:14
Daarom heb ik kinderwens even genuanceerd in mijn vorige reactie. Je hebt wens en WENS. En ik denk dat je jezelf alleen maar recht aandoet om goed te onderzoeken in welke hoek een wens zit. Dan weet je nl. ook wat je ervoor over hebt, mocht het nodig zijn. Want alleen dan kan je de juiste keuzes maken en kan to ook bepalen of ze het onder deze condities ziet zitten. Dat is niet aansturen op een relatiebreuk. Niemand kan voor hen bepalen welke keuzes ze willen maken en wat ze belangrijk vinden. Dat kunnen ze alleen zelf. Maar dan wel het liefst met de juiste portie aan realiteitszin. Dromen is makkelijk.
zondag 27 oktober 2024 om 13:34
Wat ik mis uit je update is hoe partner en jij het denken te doen met de minder me-time die jullie kennelijk nodig hebben? Niet meer eens een avond alleen of een weekend alleen maar jullie twee uitslapen hand in hand en doen wat jullie willen. Hoe denken jullie dat te gaan doen. Bijtanken in de vrije uurtjes is er niet meer bij want de baby moet eten en wil nu alleen maar bij jullie zijn en op jullie buik hangen.
Meerdere keren op een nacht huilen en niet te troosten zijn. Hoe lossen jullie dat op?
Toen ik als 19 jarige als verpleegkundige op de kinderafdeling werkte werd er een baby opgenomen om een dag en nacht bij ons te zijn om de ouders te ontlasten, geen idee of dat nu nog gebeurt. Ik vroeg me verbaasd af waarom dit was. Totdat ik moeder hoorde vertellen dat de baby alleen maar huilde en niet te troosten was. Moeder stond op een moment boven aan de trap en dacht toen als ik hem nu omlaag gooi dan is het stil. Gelukkig wist ze dat ze op dat moment hulp moest vragen.
Toen ik 10 jaar later zelf moeder was heb ik er nog vaak aan terug gedacht als ik zelf wel eens niet meer wist hoe ik mijn kind moest troosten en kon ik die moeder heel goed begrijpen. Nachten met geen/ weinig slaap veranderen je als mens en je bent soms een halve zombie. Ik ben namelijk ook iemand die graag me-time heeft en dat heb ik in de periode echt gemist.
Meerdere keren op een nacht huilen en niet te troosten zijn. Hoe lossen jullie dat op?
Toen ik als 19 jarige als verpleegkundige op de kinderafdeling werkte werd er een baby opgenomen om een dag en nacht bij ons te zijn om de ouders te ontlasten, geen idee of dat nu nog gebeurt. Ik vroeg me verbaasd af waarom dit was. Totdat ik moeder hoorde vertellen dat de baby alleen maar huilde en niet te troosten was. Moeder stond op een moment boven aan de trap en dacht toen als ik hem nu omlaag gooi dan is het stil. Gelukkig wist ze dat ze op dat moment hulp moest vragen.
Toen ik 10 jaar later zelf moeder was heb ik er nog vaak aan terug gedacht als ik zelf wel eens niet meer wist hoe ik mijn kind moest troosten en kon ik die moeder heel goed begrijpen. Nachten met geen/ weinig slaap veranderen je als mens en je bent soms een halve zombie. Ik ben namelijk ook iemand die graag me-time heeft en dat heb ik in de periode echt gemist.
zondag 27 oktober 2024 om 13:42
Inderdaad. Ik denk dat, zelfs al spreek je af dat je het zo gaat doen dat de zorg voor de kinderen helemaal op jou neerkomt, je toch echt nog wel de hoop hebt dat het zal veranderen als hij eenmaal zijn kind in zijn armen heeft en dat het dan allemaal wel los zal lopen en hij uit zichzelf wel zijn deel zal willen doen. En dat er dan teleurstelling is als dat niet gebeurt, en verwijten, en dat er dan wordt gezegd: je wist toch waar je aan begon. Het punt is dat je dat denk ik níét weet.Snuffelkleed schreef: ↑27-10-2024 13:14Het primair kiezen voor een soort van eenzijdig huwelijk alleen voor de praktische kant klinkt leuk, maar is in de praktijk toch best lastig. Mensen willen toch vaak een partner naast zich, hoe je het ook in je hoofd op cognitief niveau beredeneerd hebt . Je wil iemand naast je bij ziekte, als je het moeilijk hebt, als er ook nog mantelzorg bijkomt enz enz. Dan kan je het nog zo in je hoofd hebben, maar dan steekt toch verwijt op. En uiteindelijk moet je zelf van alles inleveren, deel van je werk, toekomstmogelijkheden en hij gaat vrolijk door. Als iemand dat doet, regel dan echt heel goed je financiële zaken van te voren, echt goed waterdicht. Loyaliteit verandert nog wel eens in het leven.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 27 oktober 2024 om 13:43
Waar lees je dat?
Ik schrijf dat ik nergens lees dat zijn "wens" realistisch is of intrinsiek. Hij wil een kind maar er weinig voor doen of laten. Met alleen een een weekend vader komt dus alle "rest" (en dat is veel!) op haar neer...
zondag 27 oktober 2024 om 13:49
Plus dat het een man is die veel tijd nodig heeft voor herstel, dus de vraag is hoe dat in het weekend zit met een of meer kinderen.Lievelieve schreef: ↑27-10-2024 13:43Waar lees je dat?
Ik schrijf dat ik nergens lees dat zijn "wens" realistisch is of intrinsiek. Hij wil een kind maar er weinig voor doen of laten. Met alleen een een weekend vader komt dus alle "rest" (en dat is veel!) op haar neer...
zondag 27 oktober 2024 om 15:04
Jeetje ik zit hier wel een beetje met verbazing alles te lezen. Al dat negatieve van mensen die ervaring hebben. Kennelijk hebben al deze mensen ook niet vantevoren helemaal bedacht hoe het zou moeten gaan en projecteren hun ervaringen op de situatie van TO. Ja natuurlijk, allemaal dingen die KUNNEN gebeuren, maar het kan ook net zo goed wel goed gaan.
En of het kind veel zorgen nodig gaat hebben, dat weet helemaal niemand vantevoren. Daar kun je je toch ook nauwelijks op voorbereiden?
De belangrijkste zaken zijn vgm wil partner van TO nu al beginnen met meer taken op zich nemen in het huishouden? Gaat hij dat vanaf nu ook echt laten zien?
Heeft TO een intrinsieke kinderwens? Heeft partner dat? Wat gaat de urenverdeling worden qua werken voor beiden?
Heeft partner een goede AOV die ook uitkeert bij psychische klachten? Is er voldoende spaargeld om een tijd te kunnen overbruggen tijdens de zwangerschap en eventueel daarna om TO langer bij te staan? Zijn er mogelijkheden tot opvang eventueel aan huis? Kan er ontzegd worden mbt huishoudelijke hulp?
En verder, het komt zoals het komt. Is de liefde er voor elkaar en wil je specifiek van deze partner een kind dan ben je al een heel eind. En alle andere doemscenario's weet je pas wanneer het gebeurd. Het leven houdt ook in risico's nemen. En het starten van een gezin is gewoon een risico wat iedereen die dat doet (al dan niet) bewust neemt.
En een vader die veel werkt hoeft helemaal niks negatiefs te zijn. Ik ben een kind van zo'n vader en onze band is heel erg goed, ik ben niks tekort gekomen, ook al regelde mijn moeder alles omtrent huishouden en opvoeding. Dus dat zegt ook niet zoveel.
En of het kind veel zorgen nodig gaat hebben, dat weet helemaal niemand vantevoren. Daar kun je je toch ook nauwelijks op voorbereiden?
De belangrijkste zaken zijn vgm wil partner van TO nu al beginnen met meer taken op zich nemen in het huishouden? Gaat hij dat vanaf nu ook echt laten zien?
Heeft TO een intrinsieke kinderwens? Heeft partner dat? Wat gaat de urenverdeling worden qua werken voor beiden?
Heeft partner een goede AOV die ook uitkeert bij psychische klachten? Is er voldoende spaargeld om een tijd te kunnen overbruggen tijdens de zwangerschap en eventueel daarna om TO langer bij te staan? Zijn er mogelijkheden tot opvang eventueel aan huis? Kan er ontzegd worden mbt huishoudelijke hulp?
En verder, het komt zoals het komt. Is de liefde er voor elkaar en wil je specifiek van deze partner een kind dan ben je al een heel eind. En alle andere doemscenario's weet je pas wanneer het gebeurd. Het leven houdt ook in risico's nemen. En het starten van een gezin is gewoon een risico wat iedereen die dat doet (al dan niet) bewust neemt.
En een vader die veel werkt hoeft helemaal niks negatiefs te zijn. Ik ben een kind van zo'n vader en onze band is heel erg goed, ik ben niks tekort gekomen, ook al regelde mijn moeder alles omtrent huishouden en opvoeding. Dus dat zegt ook niet zoveel.
zondag 27 oktober 2024 om 15:10
Goed beschreven. Er is niks vervelender in een relatie als je het gevoel krijgt dat de ander jou niet voldoende wil ondersteunen, terwijl je zelf op je tenen loopt. Dan kun je hypothetische situaties nog zo goed hebben afgesproken. Maar op het moment dat je het zwaar hebt en de ander komt met het antwoord dat dit de afspraak was, voel je je gewoon niet gezien en niet gesteund. En dat is waar de meeste mensen toch uiteindelijk óók een relatie voor hebben. Dit is er een van in voor en tegenspoed. En niet wanneer tegenspoed komt, een ander redelijk onaangedaan denkt, doei, daar heb ik niet voor getekend. Dat is het einde van bijna ieders liefde voor zijn of haar partner. Het gevoel in de steek gelaten te worden, in zware tijden.Susan schreef: ↑27-10-2024 13:42Inderdaad. Ik denk dat, zelfs al spreek je af dat je het zo gaat doen dat de zorg voor de kinderen helemaal op jou neerkomt, je toch echt nog wel de hoop hebt dat het zal veranderen als hij eenmaal zijn kind in zijn armen heeft en dat het dan allemaal wel los zal lopen en hij uit zichzelf wel zijn deel zal willen doen. En dat er dan teleurstelling is als dat niet gebeurt, en verwijten, en dat er dan wordt gezegd: je wist toch waar je aan begon. Het punt is dat je dat denk ik níét weet.
@MrsMorrisson, jij hebt zelf geen kinderen. No offense, maar in dit geval denk ik dat je niet echt een beeld kunt hebben van hoe groot de impact kan zijn op de partner. Daarnaast was jouw moeder misschien geheel beschikbaar voor de kinderen. Maar to geeft eigenlijk aan zelf ook het liefst 3 dagen per week te willen blijven werken. Deed jouw moeder dat ook of kon zij zich fulltime op het huishouden en kinderen richten?
zondag 27 oktober 2024 om 15:25
NomenNesci0 schreef: ↑27-10-2024 15:10
@MrsMorrisson, jij hebt zelf geen kinderen. No offense, maar in dit geval denk ik dat je niet echt een beeld kunt hebben van hoe groot de impact kan zijn op de partner. Daarnaast was jouw moeder misschien geheel beschikbaar voor de kinderen. Maar to geeft eigenlijk aan zelf ook het liefst 3 dagen per week te willen blijven werken. Deed jouw moeder dat ook of kon zij zich fulltime op het huishouden en kinderen richten?
Nee maar iedereen die hier schrijft had tot een aantal jaar geleden ook geen kinderen. Hadden misschien ook alles doordacht en afgesproken en bij veel schrijfsters is daar ook niks van terecht gekomen. En bij anderen gaat het wel goed. Ik vind dat je sommige dingen ook niet helemaal kapot moet redenen met voorbeelden als "wat als...." Dat bedoel ik met risico nemen. Uiteindelijk neemt iedereen die besluit kinderen te nemen een risico. En dat kan goed gaan of minder goed. Uitlopen op een scheiding of de relatie blijft gewoon goed.
Mijn moeder was TBM totdat wij een jaar of 8 waren denk ik? Daarna is ze als oppasmoeder gaan werken en weer later parttime in een KDV. En daarna fulltime bij een naaiatelier.
Mijn voorbeeld ging over een afwezig vader hebben en of dat schadelijk is voor kinderen. Dat is het niet perse. Ik heb er geen hinder van ondervonden. Ik heb een hele goede band met mijn vader en moeder.
zondag 27 oktober 2024 om 15:48
Ik denk dat je risico's hebt en risico's. Ik ben best bereid risico's te nemen. Maar dat zijn wel altijd risico's waarbij de impact beperkt is als het toch niet zo uitpakt als ik had gehoopt. Of dat ik genoeg randvoorwaarden heb om dit op te vangen. Mensen wegen risico's altijd af in relatie tot wat ze bereid zijn te willen dragen.
Als ik in een relatie zit met een partner die vooral woordelijk zegt wel iets te willen toegeven, maar vooral niet teveel. Terwijl ik zelf ook waarde hecht aan een eigen leven, dan vind ik dat niet iets om zomaar van tafel te vegen. Want dan moet je heel goed naar jezelf kijken of dat leven wat je mogelijk waarschijnlijk gaat krijgen, wel past wat jij bereid bent op te vangen.
Kortom, het is een scenario dat niemand voor to kan beantwoorden. Maar vanuit de vrouwen die hier reageren en al zelf of in hun omgeving gezien hebben hoe dit heeft uitgepakt én de ervaring hebben wat het hebben van een kind betekent, die kunnen haar wel adviseren vanuit die ervaring. En volgens mij is dat ook de ervaring die to zoekt. Het zou anders zijn als er hier vrouwen zouden reageren dat ze ook zo'n partner hebben en zelf wilden blijven werken, maar dat het supergoed heeft uitgepakt, allemaal prima meeviel en zich van te voren drukken hadden gemaakt dan nodig was. Ik geloof niet dat deze ervaringen hier al voorbij zijn gekomen. Wat ik hier vooral lees zijn vrouwen die ofwel zijn afgeknapt op hun man, ofwel al gescheiden zijn.
Ik lees dat jouw moeder minimaal 8 jaar eruit is geweest (en in geval van meer kinderen dus langer) en toen ze weer terug in het arbeidsproces kwam, ook een baan op laag/ongeschoold niveau is gaan doen. Dat is toch echt heel wat anders dan wanneer je enigzins ambitieus bent en graag werk wil (blijven) doen met een beetje uitdaging. Als je er dan jaren uit bent, kom je toch niet op hetzelfde niveau terug als waar je bent afgehaakt. Kortom, iemand moet dat wel wíllen als offer, omdat de andere helft van de relatie géén offer wil brengen. Dat kan erg gaan schuren en bron worden van boosheid en frustratie als je daar niet voor 100% achter staat.
Als ik in een relatie zit met een partner die vooral woordelijk zegt wel iets te willen toegeven, maar vooral niet teveel. Terwijl ik zelf ook waarde hecht aan een eigen leven, dan vind ik dat niet iets om zomaar van tafel te vegen. Want dan moet je heel goed naar jezelf kijken of dat leven wat je mogelijk waarschijnlijk gaat krijgen, wel past wat jij bereid bent op te vangen.
Kortom, het is een scenario dat niemand voor to kan beantwoorden. Maar vanuit de vrouwen die hier reageren en al zelf of in hun omgeving gezien hebben hoe dit heeft uitgepakt én de ervaring hebben wat het hebben van een kind betekent, die kunnen haar wel adviseren vanuit die ervaring. En volgens mij is dat ook de ervaring die to zoekt. Het zou anders zijn als er hier vrouwen zouden reageren dat ze ook zo'n partner hebben en zelf wilden blijven werken, maar dat het supergoed heeft uitgepakt, allemaal prima meeviel en zich van te voren drukken hadden gemaakt dan nodig was. Ik geloof niet dat deze ervaringen hier al voorbij zijn gekomen. Wat ik hier vooral lees zijn vrouwen die ofwel zijn afgeknapt op hun man, ofwel al gescheiden zijn.
Ik lees dat jouw moeder minimaal 8 jaar eruit is geweest (en in geval van meer kinderen dus langer) en toen ze weer terug in het arbeidsproces kwam, ook een baan op laag/ongeschoold niveau is gaan doen. Dat is toch echt heel wat anders dan wanneer je enigzins ambitieus bent en graag werk wil (blijven) doen met een beetje uitdaging. Als je er dan jaren uit bent, kom je toch niet op hetzelfde niveau terug als waar je bent afgehaakt. Kortom, iemand moet dat wel wíllen als offer, omdat de andere helft van de relatie géén offer wil brengen. Dat kan erg gaan schuren en bron worden van boosheid en frustratie als je daar niet voor 100% achter staat.
zondag 27 oktober 2024 om 15:54
Maar de tijden zijn veranderd Mrs Morrison.
Wat ze vroeger een goede ouder en een goede band noemden, krijgt tegenwoordig die naam écht niet meer.
Wat vrouwen vroeger ‘gewoon’ deden, willen vrouwen tegenwoordig niet meer doen, en zéker niet gewoon. Niet alle vrouwen, maar wel veel.
De wensen zijn echt al járen heel, heel anders dan vroeger.
En de praktijk is, ook al jaren, dat er slechts heel langzaam iets verandert. Vrouwen klagen wel, meer en harder, maar de praktijk blijft weerbarstig.
Je kunt gewoon objectief vaststellen dat er nog steeds sprake is van een loonkloof (bij gelijke beginsituaties ook) en zéker van een zorgkloof.
De enige vrouwen die ik ken die écht een eerlijke verdeling voor elkaar hebben gekregen zijn vrouwen die scheiden en vrouwen die geen kinderen krijgen.
Het is waarschijnlijk nog te vroeg voor het uitgangspunt van een eerlijke verdeling, maar het is te laat om te wijzen naar hoe goed het vroeger was voor de vrouwen die in een compleet andere samenleving keuzes maakten.
Wat ze vroeger een goede ouder en een goede band noemden, krijgt tegenwoordig die naam écht niet meer.
Wat vrouwen vroeger ‘gewoon’ deden, willen vrouwen tegenwoordig niet meer doen, en zéker niet gewoon. Niet alle vrouwen, maar wel veel.
De wensen zijn echt al járen heel, heel anders dan vroeger.
En de praktijk is, ook al jaren, dat er slechts heel langzaam iets verandert. Vrouwen klagen wel, meer en harder, maar de praktijk blijft weerbarstig.
Je kunt gewoon objectief vaststellen dat er nog steeds sprake is van een loonkloof (bij gelijke beginsituaties ook) en zéker van een zorgkloof.
De enige vrouwen die ik ken die écht een eerlijke verdeling voor elkaar hebben gekregen zijn vrouwen die scheiden en vrouwen die geen kinderen krijgen.
Het is waarschijnlijk nog te vroeg voor het uitgangspunt van een eerlijke verdeling, maar het is te laat om te wijzen naar hoe goed het vroeger was voor de vrouwen die in een compleet andere samenleving keuzes maakten.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 27 oktober 2024 om 15:57
Kleine nuance: ieder weekend is hij vrij (vanaf vrijdagavond 18.00) en heeft hij zijn telefoon uit staan. Verder geeft hij aan van 60+ uur naar +- 50 te willen gaan, 3 avonden thuis te gaan zijn vanaf 17.30, en begint hij de andere 2 dagen later, zodat hij de ochtend kan draaien thuis. Wat betreft het voorbereiden: ik ben van ons twee altijd degene geweest die meer vooruitdenkt, plant en probeert waar mogelijk controle te krijgen. Sinds dit onderwerp sinds begin deze week speelt, pakt hij ieder gesprek wat we erover gevoerd hebben (wat er ondertussen al best wat zijn) met beide handen aan, neemt hij mijn angsten serieus en laat hij zien dat hij er zelf ook mee bezig is en initiatief toont. Hij kwam daarnaast zelf gelijk met het uitschrijven van een werkschema en het verdelen van het huishouden hebben we ook gelijk opgepakt. Hij heeft aangegeven dat hij me gaat laten zien dat hij de afspraken na gaat komen, en is hier gelijk mee gestart. Dit alles zegt uiteraard helemaal niks over de toekomst, en ik typ dit bericht niet om aan te geven dat er geen zorgen meer zijn (want die zijn er zeker), maar ik vind wel dat bovenstaande reactie iets te zwart wit is.Lievelieve schreef: ↑27-10-2024 11:22Ja een kinderwens. Om het kind max een uurtje per dag te zien en in het weekend een paar uurtjes. Hij wil er verder niets voor doen en laten. En nu is Denise van alles voor hem aan het voorkauwen wat hij moet doen. Schemaatje hier, planning daar. Ik bewonder haar optimisme, echt. Haar poging om zich zo goed mogelijk voor te bereiden. Maar dat zou hij ook moeten willen, uit zichzelf....
Ik reageer later even op de andere reacties!
Oh, en dank voor de complimentjes die verschillende mensen hebben gegeven. Ik ben zelf ook enorm blij met het forum en ik hoop dat andere mensen hier ook hun dingen waar nodig uit kunnen halen. En verder ook iedereen nogmaals bedankt voor alle effort die erin wordt gestopt en mensen erin blijven stoppen! Heel fijn.
denise456 wijzigde dit bericht op 27-10-2024 15:59
3.80% gewijzigd
zondag 27 oktober 2024 om 15:58
Ik snap hem. Ik heb geen ervaring dus TO heeft misschien helemaal niks aan mijn "advies" . Dat klopt misschien wel, maar desondanks verwonder ik me enorm over alle doemscenario's die hier geschetst worden. Tot aan vader worden van een 2e leg aan toe.
Ik zeg niet dat ze zomaar klakkeloos voor een gezin moeten gaan zonder na te denken, dat heb ik een paar posts eerder al gezegd. Maar je kunt nu eenmaal niet alle risico's dichttimmeren. En soms lopen dingen zoals ze lopen en kunnen mensen je positief en negatief verrassen.
Gezien het aantal echtscheidingen in Nederland is de kans reëel dat ook deze relatie zal eindigen in een scheiding. En als dat de maatstaf is dan zouden er veel meer mensen bewust kinderloos blijven of ervoor kiezen bewust alleenstaande ouder te worden. Maar kennelijk is een kinderwens dan toch veel belangrijker. En wegen die risico's uiteindelijk niet daar tegenop.
Ik zeg niet dat ze zomaar klakkeloos voor een gezin moeten gaan zonder na te denken, dat heb ik een paar posts eerder al gezegd. Maar je kunt nu eenmaal niet alle risico's dichttimmeren. En soms lopen dingen zoals ze lopen en kunnen mensen je positief en negatief verrassen.
Gezien het aantal echtscheidingen in Nederland is de kans reëel dat ook deze relatie zal eindigen in een scheiding. En als dat de maatstaf is dan zouden er veel meer mensen bewust kinderloos blijven of ervoor kiezen bewust alleenstaande ouder te worden. Maar kennelijk is een kinderwens dan toch veel belangrijker. En wegen die risico's uiteindelijk niet daar tegenop.
zondag 27 oktober 2024 om 16:13
feow schreef: ↑27-10-2024 15:54Maar de tijden zijn veranderd Mrs Morrison.
Wat ze vroeger een goede ouder en een goede band noemden, krijgt tegenwoordig die naam écht niet meer.
Wat vrouwen vroeger ‘gewoon’ deden, willen vrouwen tegenwoordig niet meer doen, en zéker niet gewoon. Niet alle vrouwen, maar wel veel.
De wensen zijn echt al járen heel, heel anders dan vroeger.
En de praktijk is, ook al jaren, dat er slechts heel langzaam iets verandert. Vrouwen klagen wel, meer en harder, maar de praktijk blijft weerbarstig.
Je kunt gewoon objectief vaststellen dat er nog steeds sprake is van een loonkloof (bij gelijke beginsituaties ook) en zéker van een zorgkloof.
De enige vrouwen die ik ken die écht een eerlijke verdeling voor elkaar hebben gekregen zijn vrouwen die scheiden en vrouwen die geen kinderen krijgen.
Het is waarschijnlijk nog te vroeg voor het uitgangspunt van een eerlijke verdeling, maar het is te laat om te wijzen naar hoe goed het vroeger was voor de vrouwen die in een compleet andere samenleving keuzes maakten.
Over dat eerste, ik ga niet in discussie over de band die ik heb met mijn ouders. Die is gewoon goed. Ook al werkte mijn vader meer dan 60 uur per week. Ik vind ook niet dat je per definitie kunt zeggen dat ouders toen slecht waren. Ja de tijden zijn veranderd, maar ook toen deden ouders wat zij dachten dat het beste was voor hun kinderen. Er was geen kwaadwilligheid.
Ik heb in mijn omgeving 3 vrouwen met een eigen onderneming en kinderen. Die meer dan fulltime werken en hun partners ook, 1 ervan is parttime gaan werken. Al de andere moeders, van mijn leeftijd, zijn stuk voor stuk uit eigen wil, minder gaan werken. Juist omdat zij die zorgtaken voor de kinderen wel wilden doen. Niet omdat die mannen niet minder wilden gaan werken maar omdat zij zelf niet meer willen werken. Dus of het gros van de vrouwen na een zwangerschap nog carrière willen maken en fulltime willen werken betwijfel ik. Maar goed dan zou ik op zoek moeten gaan naar cijfers. Want dit is slechts wat ik in mijn omgeving zie.
En mantelzorg, tja heel eerlijk ik vind dat je voor je eigen familie moet zorgen waar mogelijk. Niet je schoonfamilie. Dat is je partners taak en die mag dat zelf lekker regelen. Maar kennelijk kampen veel vrouwen toch met een bepaald schuldgevoel of misplaatste loyaliteit naar schoonouders dat zij vinden dat ze die taak maar op zich moeten nemen. Ik ben misschien hard daarin maar dat vertik ik. En mijn man weet dat dus die vraagt het niet eens.
Verder werd hier ook de vraag gesteld wat als TO kampt met psychische problemen na haar zwangerschap? Kan haar partner dan wel thuisblijven omdat hij een eigen bedrijf heeft? Ja dat is het nadeel van een eigen bedrijf hebben, in loondienst kan dat misschien makkelijker omdat er minder financiële gevolgen zijn. Maar ook daar kun je geen beslissingen op nemen. Dat zou betekenen dat mensen met een eigen onderneming beter geen gezin kunnen beginnen. Ergens vind ik dat een beetje een gekke vergelijking.
Wat als partner van TO weer een burnout krijgt? Die kans is aanwezig. Kan TO dan ook tijd vrijmaken om voor partner en kind te zorgen?
zondag 27 oktober 2024 om 16:40
Ik ben het met alles wat MrsMorrison zegt eens. De vriend/man van TO wordt hier wel heel negatief afgeschilderd. Het kán wel goed gaan. Niemand van jullie weet hier 100% zeker hoe het zal gaan als er een kind is.
Als TO en vriend/man een regeling treffen die voor hen beide werkt, waar ze beide mee akkoord gaan, waarom zou het dan niet kunnen?
Het leven is bovendien niet maakbaar.
Maar nee, de man wordt hier vier jaar al op voorhand veroordeeld.
Als je zelfstandig bent zit je sowieso in een tredmolen.
Hoe meer succes hoe harder de tredmolen draait.
En ja, daar kun je niet zomaar eventjes uitstappen. Dat is de consequentie van een succesvol bedrijf.
De key is dat er een verdeling is waar beide achter staan.
En wat een ander daar dan van vindt doet er niet toe.
Het enige dat telt is dat het werkt.
Je weet het nooit zeker, ook niet als iemand gewoon in loondienst werkt.
Vriend/man staat wel zo te lezen wel degelijk open voor feedback.
Dát is toch al een goed teken.
En ja, ze zijn pas dertig, natuurlijk zie je alles dan rooskleuriger in.
Hoe waren we zelf op die leeftijd.
TO, ik denk dat het wel goed kan komen.
Mits, nogmaals, jullie een regeling hebben waar jullie allebei achter staan.
Als TO en vriend/man een regeling treffen die voor hen beide werkt, waar ze beide mee akkoord gaan, waarom zou het dan niet kunnen?
Het leven is bovendien niet maakbaar.
Maar nee, de man wordt hier vier jaar al op voorhand veroordeeld.
Als je zelfstandig bent zit je sowieso in een tredmolen.
Hoe meer succes hoe harder de tredmolen draait.
En ja, daar kun je niet zomaar eventjes uitstappen. Dat is de consequentie van een succesvol bedrijf.
De key is dat er een verdeling is waar beide achter staan.
En wat een ander daar dan van vindt doet er niet toe.
Het enige dat telt is dat het werkt.
Je weet het nooit zeker, ook niet als iemand gewoon in loondienst werkt.
Vriend/man staat wel zo te lezen wel degelijk open voor feedback.
Dát is toch al een goed teken.
En ja, ze zijn pas dertig, natuurlijk zie je alles dan rooskleuriger in.
Hoe waren we zelf op die leeftijd.
TO, ik denk dat het wel goed kan komen.
Mits, nogmaals, jullie een regeling hebben waar jullie allebei achter staan.
zondag 27 oktober 2024 om 17:02
Excuus, ik had meer moeten benadrukken dat ik niet de band die jij (of anderen met ouder of ouders die veel uren maken) ter discussie stel.MrsMorrison schreef: ↑27-10-2024 16:13Over dat eerste, ik ga niet in discussie over de band die ik heb met mijn ouders. Die is gewoon goed. Ook al werkte mijn vader meer dan 60 uur per week. Ik vind ook niet dat je per definitie kunt zeggen dat ouders toen slecht waren. Ja de tijden zijn veranderd, maar ook toen deden ouders wat zij dachten dat het beste was voor hun kinderen. Er was geen kwaadwilligheid.
Dat doe ik niet. En ik zeg ook niks over intenties bij andere gebruiken / in andere tijden.
Wat ik wél zeg is dat tegen dingen die vroeger normaal waren en als goed omschreven worden tegenwoordig anders aangekeken wordt.
In verwachtingen over verdeling vooraf, en ook in de praktijk.
(Om het even weg te halen bij ‘vaders voldoen niet’ kun je ook kijken naar het veranderende beeld over werkende moeders. Waar vroeger je met de nek werd aangekeken als je je kind liet overblijven als vrouw is dat nu standaard. Wensen en verwachtingen veranderen, dat is op heel veel gebieden zo. Wat vroeger goed was is dat nu niet meer. Hoe goed dat vroeger ook was.)
Ik ben het trouwens wel eens met dat je deze man niet moet afschrijven hoor. En zeker niet op elk wat-als-scenario. Maar een beetje realisme tov een workaholicman, waar TO zelf al aan dr water van alles voelt, is niet zo gek.
En dan valt zo’n man wel in het stereotype beeld van mooie beloften vooraf, waar heeeeeeeel veel voorbeelden van zijn. En waar in de praktijk het bijna altijd de vrouw is die zogenaamd geheel vrijwillig kiest voor minder werken en meer zorgen dan vooraf afgesproken. Waar voorgaande generaties en types als Tate en de pianospelende lavendelsnuffelaar van alles aan sociale druk bij ontkennen
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 27 oktober 2024 om 17:44
ik vind dit oprecht een goed teken dat hij nu al echt bezig gaat met een andere taakverdeling. Wat misschien een goed idee kan zijn om ook de organisatiekant beter te verdelen, is dingen echt goed verdelen en dat ieder ook van a tot z verantwoordelijk is voor die taak om te voorkomen dat jij alsnog alles moet bedenken.Denise456 schreef: ↑27-10-2024 15:57Kleine nuance: ieder weekend is hij vrij (vanaf vrijdagavond 18.00) en heeft hij zijn telefoon uit staan. Verder geeft hij aan van 60+ uur naar +- 50 te willen gaan, 3 avonden thuis te gaan zijn vanaf 17.30, en begint hij de andere 2 dagen later, zodat hij de ochtend kan draaien thuis. Wat betreft het voorbereiden: ik ben van ons twee altijd degene geweest die meer vooruitdenkt, plant en probeert waar mogelijk controle te krijgen. Sinds dit onderwerp sinds begin deze week speelt, pakt hij ieder gesprek wat we erover gevoerd hebben (wat er ondertussen al best wat zijn) met beide handen aan, neemt hij mijn angsten serieus en laat hij zien dat hij er zelf ook mee bezig is en initiatief toont. Hij kwam daarnaast zelf gelijk met het uitschrijven van een werkschema en het verdelen van het huishouden hebben we ook gelijk opgepakt. Hij heeft aangegeven dat hij me gaat laten zien dat hij de afspraken na gaat komen, en is hier gelijk mee gestart. Dit alles zegt uiteraard helemaal niks over de toekomst, en ik typ dit bericht niet om aan te geven dat er geen zorgen meer zijn (want die zijn er zeker), maar ik vind wel dat bovenstaande reactie iets te zwart wit is.
Ik reageer later even op de andere reacties!
Oh, en dank voor de complimentjes die verschillende mensen hebben gegeven. Ik ben zelf ook enorm blij met het forum en ik hoop dat andere mensen hier ook hun dingen waar nodig uit kunnen halen. En verder ook iedereen nogmaals bedankt voor alle effort die erin wordt gestopt en mensen erin blijven stoppen! Heel fijn.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 27 oktober 2024 om 18:31
En dit kon jij zelf niet bedenken na kind 1 en/of kind 2? Heel verdrietig dat jouw man daarnaast ook vreemdging en jou verliet, maar jouw bijdragen hier zijn nogal gekleurd en tot op zekere hoogte erg off-topic.Lievelieve schreef: ↑27-10-2024 11:22Ja een kinderwens. Om het kind max een uurtje per dag te zien en in het weekend een paar uurtjes. Hij wil er verder niets voor doen en laten. En nu is Denise van alles voor hem aan het voorkauwen wat hij moet doen. Schemaatje hier, planning daar. Ik bewonder haar optimisme, echt. Haar poging om zich zo goed mogelijk voor te bereiden. Maar dat zou hij ook moeten willen, uit zichzelf....
zondag 27 oktober 2024 om 18:41
GeweldigWeer schreef: ↑27-10-2024 18:31En dit kon jij zelf niet bedenken na kind 1 en/of kind 2? Heel verdrietig dat jouw man daarnaast ook vreemdging en jou verliet, maar jouw bijdragen hier zijn nogal gekleurd en tot op zekere hoogte erg off-topic.
Ik vind ze behoorlijk projecteren op de situatie van TO, heel verdrietig voor Lievelieve maar het is natuurlijk (gelukkig) niet de standaard.
Zoals ik het lees is partner echt wel serieus hierover en wil hij zeker kijken naar zijn aandeel nu en in de toekomst.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
