Relaties
alle pijlers
vriend en toekomst
dinsdag 25 februari 2025 om 23:40
Ik ben een gescheiden, heb oudere kinderen en heb een aantal jaar een vriend. Ik heb er in het begin een punt van gemaakt om af te spreken voornamelijk buiten de kinderen om, en heb altijd gezegd dat ik niet wil samenwonen zolang er kinderen bij mij wonen.
Maar destijds ging mijn oudste nog om de week naar zijn vader. Inmiddels is dat al een aantal jaar niet meer het geval. Nu is ie nog om het weekend naar zijn vader. Het lukt nu dan ook niet meer om alleen maar af te spreken in de tijd dat de kinderen niet bij mij zijn dus in het weekend is mijn vriend meestal bij mij en soms ook door de week nog een dag.
Hij kan goed met mijn kinderen door 1 deur. Dacht ik.
Mijn oudste kan ook prima regelmatig alleen zijn maar mijn werk ik niet flexibel qua begintijden en thuiswerken en mijn vriend woont niet dichtbij. Dus naar hem gaan op werkdagen is niet heel praktisch. En ik werk 4 dagen per week.
Ik heb al een tijdje het gevoel dat ik meer wil. Een toekomst met hem. Samenwonen, elkaar vaker zien.
Ik ben in de 50, en mijn vriend is 10 jaar ouder. Vaak bekruipt mij het gevoel dat tegen de tijd dat wij vrij (kinderen uit huis, pensioen) zijn om elkaar vaker te zien , samen te gaan wonen, of te gaan reizen dan hij dan waarschijnlijk inmiddels bejaard is. Het gevoel bekruipt me dat we niet genoeg tijd hebben, geen toekomst samen hebben etc.
Mijn vriend stelde voor vaker naar mij te komen. En ik besprak dat met mijn oudste. Hoe hij daar tegenover staat. Maar die vond het nu al veel. Nog vaker?? was zijn antwoord. En tja, wat nu? Ik vind het echt wel belangrijk dat oudste zich comfortabel in zijn eigen huis voelt en als dat niet is als mijn vriend er is, hij kon niet echt aangeven wat het was, hij vindt hem wel aardig maar hij "voelt geen vibe" . ik weet gewoon niet hoe het verder moet . Mijn kinderen krijgen steeds meer hun eigen leven, en dat is goed maar ik zie ze de komende ,wat, 10 jaar ofzo, ook nog niet op zichzelf wonen .
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik verder moet doen. Voel me niet echt vrij meer om mijn vriend vaker uit te nodigen en of ik hem uberhaubt nog wel moet zien bij mij thuis. Aan de andere kant gaan zij ook steeds meer hun eigen weg. Het voelt als een spagaat.
Maar destijds ging mijn oudste nog om de week naar zijn vader. Inmiddels is dat al een aantal jaar niet meer het geval. Nu is ie nog om het weekend naar zijn vader. Het lukt nu dan ook niet meer om alleen maar af te spreken in de tijd dat de kinderen niet bij mij zijn dus in het weekend is mijn vriend meestal bij mij en soms ook door de week nog een dag.
Hij kan goed met mijn kinderen door 1 deur. Dacht ik.
Mijn oudste kan ook prima regelmatig alleen zijn maar mijn werk ik niet flexibel qua begintijden en thuiswerken en mijn vriend woont niet dichtbij. Dus naar hem gaan op werkdagen is niet heel praktisch. En ik werk 4 dagen per week.
Ik heb al een tijdje het gevoel dat ik meer wil. Een toekomst met hem. Samenwonen, elkaar vaker zien.
Ik ben in de 50, en mijn vriend is 10 jaar ouder. Vaak bekruipt mij het gevoel dat tegen de tijd dat wij vrij (kinderen uit huis, pensioen) zijn om elkaar vaker te zien , samen te gaan wonen, of te gaan reizen dan hij dan waarschijnlijk inmiddels bejaard is. Het gevoel bekruipt me dat we niet genoeg tijd hebben, geen toekomst samen hebben etc.
Mijn vriend stelde voor vaker naar mij te komen. En ik besprak dat met mijn oudste. Hoe hij daar tegenover staat. Maar die vond het nu al veel. Nog vaker?? was zijn antwoord. En tja, wat nu? Ik vind het echt wel belangrijk dat oudste zich comfortabel in zijn eigen huis voelt en als dat niet is als mijn vriend er is, hij kon niet echt aangeven wat het was, hij vindt hem wel aardig maar hij "voelt geen vibe" . ik weet gewoon niet hoe het verder moet . Mijn kinderen krijgen steeds meer hun eigen leven, en dat is goed maar ik zie ze de komende ,wat, 10 jaar ofzo, ook nog niet op zichzelf wonen .
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik verder moet doen. Voel me niet echt vrij meer om mijn vriend vaker uit te nodigen en of ik hem uberhaubt nog wel moet zien bij mij thuis. Aan de andere kant gaan zij ook steeds meer hun eigen weg. Het voelt als een spagaat.
woensdag 26 februari 2025 om 11:50
Volgens wat ik heb begrepen uit de posts van To, is dat haar vriend helemaal (nog) niet wil samenwonen omdat hij een koophuis heeft en ook nog inwonende kinderen, en werk in de buurt van zijn huidige woning. Dus het gaat niet om samenwonen maar alleen om iets vaker bij To op bezoek te gaan.Qiya schreef: ↑26-02-2025 11:32Je past je wel erg veel aan, je hebt toch ook gewoon je eigen leven?
Je vriend betrekken bij je gezin lijkt me de normaalste zaak van de wereld. Hij is nou eenmaal je vriend.
Kinderen kunnen dat niet leuk vinden, dat is dan even wat het is en kunnen ze zelf bepalen of ze thuis willen blijven wonen.
Zolang je quality time in kan plannen als die behoefte er is van je kinderen, zie ik het probleem niet zo.
Ga lekker samenwonen! Je hebt jezelf al 19 jaar moeten aanpassen, dit is echt niet meer nodig.
Ben overigens zelf kind van gescheiden ouders. Mijn moeder is 2 keer vrijwel direct gaan samenwonen met een nieuwe partner.1 keer was ik 6, de andere keer 18. Vond ik het leuk? Nee!
Ben ik er slechter op geworden? Ook niet.
Jij doet het tenminste nog rustig aan en je mag stappen zetten. En weerstand van je zoon, is geen reden dit niet te doen. Hij weet niet hoe het is, als je partner er komt wonen. Misschien creëert het juist een band, misschien niet. Doen wat goed voelt voor jezelf. Je kinderen zijn oud genoeg inmiddels om zichzelf erin te redden.
woensdag 26 februari 2025 om 11:54
Op een gegeven moment ben ik zelf van mening dat volwassen kinderen niet meer zo heel veel te zeggen hebben over het leven van hun moeder.Purplepeanut schreef: ↑26-02-2025 00:40Meer zit er eigenlijk voorlopig niet in en nu blijkt oudste dat ook al, nou ja, veel, te vinden
Ja, we zijn tegenwoordig haast langer verplicht om thuis te blijven wonen, want het is moeilijk om onderdak te vinden (btw, beide kinderen van mij wonen op kamer/studio). Maar als je moet wachten totdat je kind achter in de twintig is, vóór je je eigen leven weer kunt leiden, nee, dat zou belachelijk zijn. Dan denk ik zelf, het staat je vrij om te vertrekken oudste. Ik zou het nog een jaar of 2 geven en die tijd gebruiken voor transitie naar een meer gewenste situatie en als je daarna volledig wil samenwonen, kan dat ook. En dan heeft hij of zij het er maar mee te doen. Er zit een houdbaarheid aan het kind zijn imo.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 26-02-2025 12:08
13.40% gewijzigd
woensdag 26 februari 2025 om 11:56
Zijn huis?canis-felis schreef: ↑26-02-2025 00:55Nou ja, wel in dat je een oordeel lijkt te hebben over de beleving van je oudste. Die heeft niet voor die man gekozen in zijn huis, hè?
Nee, het huis van moeder dat ze deelt met haar net wel, net niet volwassen kinderen. Maar volwassen kinderen kunnen ook op kamers gaan. Misschien niet per se wat ze willen, want dan kunnen ze niet sparen voor die koopwoning. Maar het kán wel.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 26-02-2025 12:09
1.39% gewijzigd
woensdag 26 februari 2025 om 11:58
Ik ben het volstrekt met je eens, NomenNesci0. Ja, kinderen gaan altijd voor, maar er zit wel een leeftijdsgrens aan 'alles opzij voor de kinderen'.
Gewoon elkaar wat vaker zien lijkt me geen enkel punt, als je oudste dat niet wil kan hij a. zorgen dat hij dan op pad is; b. het maar gewoon slikken; c. naar zijn vader; d. extra hard op zoek naar een eigen kamer.
Gewoon elkaar wat vaker zien lijkt me geen enkel punt, als je oudste dat niet wil kan hij a. zorgen dat hij dan op pad is; b. het maar gewoon slikken; c. naar zijn vader; d. extra hard op zoek naar een eigen kamer.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
woensdag 26 februari 2025 om 12:05
Eens met NN. Ik zie tegenwoordig heel vaak dat kinderen jarenlang thuis blijven wonen. En dan (ook door toedoen van de ouders) in de rol van kind blijven hangen. Ze worden nog volledig verzorgd en hoeven weinig tot niets bij te dragen.
Wat mij betreft is het huis van de volwassenen. De kinderen mogen daar wonen maar het is niet hun huis. Natuurlijk overleg je samen. Maar de eindbeslissing ligt bij de volwassene en eigenaar van het huis.
Veel kinderen die eigenlijk al volwassen zijn komen hierdoor moeilijk toe aan echt volledig volwassen zijn met de verantwoordelijk voor een eigen huis (met alle verantwoordelijkheid voor onderhoud en financiën die daarbij komen). Ze blijven hangen in een stukje onvolwassenheid omdat ze eindeloos thuis blijven wonen.
Wat mij betreft is het huis van de volwassenen. De kinderen mogen daar wonen maar het is niet hun huis. Natuurlijk overleg je samen. Maar de eindbeslissing ligt bij de volwassene en eigenaar van het huis.
Veel kinderen die eigenlijk al volwassen zijn komen hierdoor moeilijk toe aan echt volledig volwassen zijn met de verantwoordelijk voor een eigen huis (met alle verantwoordelijkheid voor onderhoud en financiën die daarbij komen). Ze blijven hangen in een stukje onvolwassenheid omdat ze eindeloos thuis blijven wonen.
woensdag 26 februari 2025 om 12:09
Ik ken situaties waarbij moeder regelmatig last heeft van (volwassen) vrienden die continu over de vloer komen. En dan tot laat blijven hangen met het nodige geluid.
Of ouders waarbij dochter haar vriend min of meer laat inwonen. Wat voor een behoorlijke inbreuk op de privacy zorgt.
In deze situaties is niet vooraf toestemming gevraagd en zijn geen afspraken gemaakt. Volwassen kinderen zien het als "hun" huis waar ze kunnen doen wat ze willen.
Als je volledige vrijheid wilt moet je op jezelf gaan wonen.
Of ouders waarbij dochter haar vriend min of meer laat inwonen. Wat voor een behoorlijke inbreuk op de privacy zorgt.
In deze situaties is niet vooraf toestemming gevraagd en zijn geen afspraken gemaakt. Volwassen kinderen zien het als "hun" huis waar ze kunnen doen wat ze willen.
Als je volledige vrijheid wilt moet je op jezelf gaan wonen.
woensdag 26 februari 2025 om 12:47
Gelukkig maar, want zo las ik het wel.Purplepeanut schreef: ↑26-02-2025 01:01Ik heb daar geen oordeel over. Dat zie je verkeerd. En ik ga inderdaad in het andere weekend naar vriend.
Door de week lukt mij niet ivm werktijden/ afstand.
En het probleem is dat ik meer wil, een toekomst met hem hebben, ipv een weekend/latrelatie. En ik zie niet hoe
En het tweede, tja. Toch nog even uitzitten, denk ik. De huidige situatie laat het zo te lezen niet toe. En misschien jezelf een beetje gaan oefenen in het waarderen van een lat-relatie. Mijn vriend was het ook niet gewoon en vindt het inmiddels behoorlijk ideaal.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
woensdag 26 februari 2025 om 12:58
Mja, ik lees nu meermalen dat het min of meer op leeftijd wordt betrokken. Maar je kunt toch gewoon weinig hebben met de partner van je ouder? En als die partner een aanzienlijk deel van de tijd je huisgenoot zou zijn, is dat toch gewoon intens omdat jij die persoon niet gekozen hebt om mee samen te leven? Ik zou met bijzonder weinig mensen samen willen en kunnen leven zonder dat dat wat zegt over de band die ik met ze heb.MirHT schreef: ↑26-02-2025 08:15Ik vind dit wel een beetje herkenbaar. Niet zozeer het praktische stuk, maar wel kinderen op die leeftijd en de partner. Ik vind het zelf vaak lastig als ik ze alleen laat en zorg ervoor dat ik vaak ook thuis ben. Maar dan doen ze hun eigen dingen, zie ik niemand en zegt er 1 van de 2 alsnog dat ik vaak weg ben. Ik wil niet samenwonen, maar wel ook een eigen leven hebben.
Ze zijn ook niet enthousiast over mijn partner, maar hij is wel prima. Denk dat het een stukje de leeftijd is en misschien ook wel loyaliteit naar hun vader. Op deze leeftijd kun je denk ik ook niet verwachten dat ze het allemaal leuk vinden en investeren in het contact. Maar echt heel fijn voelt het niet.
Ik probeer in ieder geval met de kinderen ook wel quality tijd in te bouwen en daarnaast trek ik ook wel mijn eigen plan, ondanks dat ik me daar soms schuldig over kan voelen. Ook ik heb een leven.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
woensdag 26 februari 2025 om 13:10
Waar hij woont. Zijn thuis, begrijp je misschien dan wél wat ik bedoel?NomenNesci0 schreef: ↑26-02-2025 11:56Zijn huis?
Nee, het huis van moeder dat ze deelt met haar net wel, net niet volwassen kinderen. Maar volwassen kinderen kunnen ook op kamers gaan. Misschien niet per se wat ze willen, want dan kunnen ze niet sparen voor die koopwoning. Maar het kán wel.
Tja, ik vind 19 ook nog niet zó oud. Ik sloeg denk ik ook wat aan op wat TO schreef over haar contact met de kinderen, het is maar net wat je wensen daarin zijn. Natuurlijk kun je een 19-jarige wat gaan aanmoedigen om wat vaart te maken. Vriend vaker over de vloer zou dat effect zeker kunnen hebben. Ik vraag me alleen af of dat nou precies is wat TO voor ogen heeft. Als ze graag wil dat hij nog een tijdje thuis blijft wonen, kan het geen kwaad ook rekening te houden met zijn wensen.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
woensdag 26 februari 2025 om 13:11
Dat je met mensen samenwoont waar je niet voor gekozen kan evengoed intens zijn als het je eigen ouders betreft. Of broers en zussen. Of aanhang van broers en zussen. Niet iedereen heeft een ideale situatie thuis, met ideaal evenwicht.canis-felis schreef: ↑26-02-2025 12:58Mja, ik lees nu meermalen dat het min of meer op leeftijd wordt betrokken. Maar je kunt toch gewoon weinig hebben met de partner van je ouder? En als die partner een aanzienlijk deel van de tijd je huisgenoot zou zijn, is dat toch gewoon intens omdat jij die persoon niet gekozen hebt om mee samen te leven? Ik zou met bijzonder weinig mensen samen willen en kunnen leven zonder dat dat wat zegt over de band die ik met ze heb.
Met het ouder worden is dat voor veel jonge mensen ook het moment om eens te gaan nadenken over een eigen woonruimte.
Lijkt me ook gezond als de 'vibe' er niet meer volledig is thuis.
woensdag 26 februari 2025 om 13:17
Dat hoef je mij niet uit te leggen. Dat toen mijn ouders éindelijk uit elkaar gingen mijn vader kort erna opgevolgd werd door een nieuwe partner was juist daarom niet echt bevorderend voor de feestvreugde (eindelijk rust in huis, komt er een wildvreemde bij). Niet de situatie van TO, maar even ter illustratie. Ik vind een nieuwe partner die intrekt niet vergelijkbaar.Siri schreef: ↑26-02-2025 13:11Dat je met mensen samenwoont waar je niet voor gekozen kan evengoed intens zijn als het je eigen ouders betreft. Of broers en zussen. Of aanhang van broers en zussen. Niet iedereen heeft een ideale situatie thuis, met ideaal evenwicht.
Met het ouder worden is dat voor veel jonge mensen ook het moment om eens te gaan nadenken over een eigen woonruimte.
Lijkt me ook gezond als de 'vibe' er niet meer volledig is thuis.
En, ja, best kans dat oudste nu besluit te vertrekken. Misschien zit ik verkeerd met mijn gevoel dat TO dan niet op die manier wil, dan is het hele probleem waarschijnlijk binnen enigszins afzienbare tijd wel opgelost, lijkt me.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
woensdag 26 februari 2025 om 13:30
wat stelt zoon voor? Dat jij single wordt en blijft tot hij het wel oke vindt?
Je zoon stelt onrealistische eisen. Je hebt nog een heel leven voor je.. Ik vind dat je prima rekening houdt met, maar het kan niet zo zijn dat je je leven on hold set tot hij helemaal weg is, dat kan nog wel 8 jaar duren.
Je zoon stelt onrealistische eisen. Je hebt nog een heel leven voor je.. Ik vind dat je prima rekening houdt met, maar het kan niet zo zijn dat je je leven on hold set tot hij helemaal weg is, dat kan nog wel 8 jaar duren.
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
woensdag 26 februari 2025 om 13:31
Vind het verschil tussen de 17 jarige en de 19 jarige ook groot trouwens.
Vind een 17 jarige echt nog wel jong en ik denk niet dat ik dat als 17 jarige leuk had gevonden om altijd m’n stiefvader in huis te hebben.
Je kinderen heb je nu eenmaal en daar heb je grote verantwoordelijkheid voor.
Vind dat je het nu heel erg bij je oudste kind legt maar als jij een andere baan had, had je dit probleem ook niet gehad.
Mijn advies: zoek een meer flexibelere baan!
Vind een 17 jarige echt nog wel jong en ik denk niet dat ik dat als 17 jarige leuk had gevonden om altijd m’n stiefvader in huis te hebben.
Je kinderen heb je nu eenmaal en daar heb je grote verantwoordelijkheid voor.
Vind dat je het nu heel erg bij je oudste kind legt maar als jij een andere baan had, had je dit probleem ook niet gehad.
Mijn advies: zoek een meer flexibelere baan!
woensdag 26 februari 2025 om 13:32
NomenNesci0 schreef: ↑26-02-2025 11:54Op een gegeven moment ben ik zelf van mening dat volwassen kinderen niet meer zo heel veel te zeggen hebben over het leven van hun moeder.
Ja, we zijn tegenwoordig haast langer verplicht om thuis te blijven wonen, want het is moeilijk om onderdak te vinden (btw, beide kinderen van mij wonen op kamer/studio). Maar als je moet wachten totdat je kind achter in de twintig is, vóór je je eigen leven weer kunt leiden, nee, dat zou belachelijk zijn. Dan denk ik zelf, het staat je vrij om te vertrekken oudste. Ik zou het nog een jaar of 2 geven en die tijd gebruiken voor transitie naar een meer gewenste situatie en als je daarna volledig wil samenwonen, kan dat ook. En dan heeft hij of zij het er maar mee te doen. Er zit een houdbaarheid aan het kind zijn imo.
Ik vind die laatste zin heel goed. Je mag op een bepaalde leeftijd volwassenheid verwachten, en dat houdt ook in dat je kind accepteert dat je vriend over de vloer komt. Als je kind een relatie had, dan zou jij als moeder toch ook niet kunnen zeggen: mwah, ik vind dat grietje niet zo leuk, en heb liever niet dat ze vaker komt. Dat zou je je niet in je hoofd halen waarschijnlijk.
Ik vind het wel zo ingewikkeld tegenwoordig! Vrijwel al mijn vrienden woonden met 18 gewoon op kamers en kwamen daarna hoogstens nog een paar maanden 'in between rooms' bij papa en mama terug. Onze ouders hoefden dus al heel vroeg geen rekening meer met ons te houden, Maar nu we zelf jong/bijna volwassen kinderen hebben ziet de wereld er wel heel anders uit.
woensdag 26 februari 2025 om 14:12
Ik vind het bij volwassenen kinderen dan ook niet onlogisch om qua afspraken wat meer te redeneren vanuit een huishouden met volwassenen die samenwonen zoals op kamers ook het geval is.Charlotta schreef: ↑26-02-2025 13:32Ik vind die laatste zin heel goed. Je mag op een bepaalde leeftijd volwassenheid verwachten, en dat houdt ook in dat je kind accepteert dat je vriend over de vloer komt. Als je kind een relatie had, dan zou jij als moeder toch ook niet kunnen zeggen: mwah, ik vind dat grietje niet zo leuk, en heb liever niet dat ze vaker komt. Dat zou je je niet in je hoofd halen waarschijnlijk.
Ik vind het wel zo ingewikkeld tegenwoordig! Vrijwel al mijn vrienden woonden met 18 gewoon op kamers en kwamen daarna hoogstens nog een paar maanden 'in between rooms' bij papa en mama terug. Onze ouders hoefden dus al heel vroeg geen rekening meer met ons te houden, Maar nu we zelf jong/bijna volwassen kinderen hebben ziet de wereld er wel heel anders uit.
Op kamers is het ook niet de bedoeling dat een partner van een huisgenoot daar 24/7 is omdat die geen huurcontract heeft. Dus dat geldt ook voor volwassen kinderen. De ouder is de huisbaas die er toevallig zelf ook woont en kan dus wel besluiten nemen over de samenstelling van het huishouden en dus eventueel ook dat er een extra persoon komt wonen.
En op kamers heb je ook niet per definitie met elke huisgenoot een vibe, laat staan met eventuele dates/partners van huisgenoten.
woensdag 26 februari 2025 om 14:24
Sorry, ik vindt je kinderen egoïstisch.
Jij bent "in de 50" schrijf je.
Je kinderen zijn oud genoeg.
Ze hebben waarschijnlijk hun eigen leven. Hun hobby's, vrienden enz.
Misschien zelf een relatie?
Wat doen ze nog met jou?
'S avonds samen op de bank t.v. kijken? Of een spelletje aan tafel?
Lekker een bioscoopje of terassje op zaterdagavond met mam? En op zondag een mooie wandeling?
Gaan ze nog met je op vakantie?
Wat verwachten ze dan?
Dat jij hun "sloof" bent? Die zijn eigen geluk aan de kant zet?
Kinderen overal naar toe brengen en halen. Koken, was drasien, huishouden enz?
In je eentje op de bank, op het terras?
Ik vindt het egoïstisch.
Ik zou mijn moeder echt nog wel wat fijne jaren gunnen. En niet, als ik 30 ben en misschien het huis uit ga, dat ze met de seniorensoos een uitstapje naar volendam als hoogtepunt van het jaar heeft.
Hoe zit het bij vader? Is die ook nog single?
Ik zou het gesprek asngaan.
Benoem dat je veel alleen ent. Dat je ook een arm om je schouder mist, een maatje.
En dat je best tegenmoet wilt komen tot bepaalde maten. Want je zit in spagaat. En leg dat ook uit.
Vraag dan wat hij/zij vindt.
Misschien heeft hij zich nog nooit gerealiseerd dat je meer bent dan alleen moeder.
En dat hij geen prinsje is.
Jij bent "in de 50" schrijf je.
Je kinderen zijn oud genoeg.
Ze hebben waarschijnlijk hun eigen leven. Hun hobby's, vrienden enz.
Misschien zelf een relatie?
Wat doen ze nog met jou?
'S avonds samen op de bank t.v. kijken? Of een spelletje aan tafel?
Lekker een bioscoopje of terassje op zaterdagavond met mam? En op zondag een mooie wandeling?
Gaan ze nog met je op vakantie?
Wat verwachten ze dan?
Dat jij hun "sloof" bent? Die zijn eigen geluk aan de kant zet?
Kinderen overal naar toe brengen en halen. Koken, was drasien, huishouden enz?
In je eentje op de bank, op het terras?
Ik vindt het egoïstisch.
Ik zou mijn moeder echt nog wel wat fijne jaren gunnen. En niet, als ik 30 ben en misschien het huis uit ga, dat ze met de seniorensoos een uitstapje naar volendam als hoogtepunt van het jaar heeft.
Hoe zit het bij vader? Is die ook nog single?
Ik zou het gesprek asngaan.
Benoem dat je veel alleen ent. Dat je ook een arm om je schouder mist, een maatje.
En dat je best tegenmoet wilt komen tot bepaalde maten. Want je zit in spagaat. En leg dat ook uit.
Vraag dan wat hij/zij vindt.
Misschien heeft hij zich nog nooit gerealiseerd dat je meer bent dan alleen moeder.
En dat hij geen prinsje is.
de wereld wacht om ontdekt te worden
woensdag 26 februari 2025 om 14:56
Omschrijf duidelijker het woord "vaker".
Je partner is er nu élk weekend en door de week ook een avond.
Jullie wonen eigenlijk al minstens 3 nachten per week samen.
Hoe vaak wil hij nog meer extra komen?
Misschien dat als je het concreter maakt - dat het bijvoorbeeld geen 3 nachten maar 4 nachten per week is - dat het haalbaarder klinkt voor zoon.
En waarom kan jij op je vrije 5de dag tijdens de week niet af en toe toch naar daar? Ziet zijn dochter haar vader ten minste ook nog af en toe.
Je partner is er nu élk weekend en door de week ook een avond.
Jullie wonen eigenlijk al minstens 3 nachten per week samen.
Hoe vaak wil hij nog meer extra komen?
Misschien dat als je het concreter maakt - dat het bijvoorbeeld geen 3 nachten maar 4 nachten per week is - dat het haalbaarder klinkt voor zoon.
En waarom kan jij op je vrije 5de dag tijdens de week niet af en toe toch naar daar? Ziet zijn dochter haar vader ten minste ook nog af en toe.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
woensdag 26 februari 2025 om 15:04
Ook mijn mening. Als je je leven helemaal zo hebben wilt zoals jij dat wilt als volwassen kind, dan zul je op eigen pootjes moeten gaan staan. Maar de ouder (in dit geval moeder) is de hoofdbewoner en die bepaalt (in redelijkheid) de regels. Op het moment dat je als ouder te maken hebt met allemaal (half inwonende) aanhang of grote meningen met achtergestelde gevoelens, wordt het tijd om het nest te verlaten en aan je eigen volwassen leven te beginnen.evelien2010 schreef: ↑26-02-2025 12:09Ik ken situaties waarbij moeder regelmatig last heeft van (volwassen) vrienden die continu over de vloer komen. En dan tot laat blijven hangen met het nodige geluid.
Of ouders waarbij dochter haar vriend min of meer laat inwonen. Wat voor een behoorlijke inbreuk op de privacy zorgt.
In deze situaties is niet vooraf toestemming gevraagd en zijn geen afspraken gemaakt. Volwassen kinderen zien het als "hun" huis waar ze kunnen doen wat ze willen.
Als je volledige vrijheid wilt moet je op jezelf gaan wonen.
woensdag 26 februari 2025 om 15:21
Klopt. Er zit een wereld van verschil tussen toen en nu (hoewel ook toen de kamernood hoog was en je echt niet zomaar een woning had). En als je dan idd tot de conclusie komt dat jouw kind niet hoeft of kan verhuizen vanwege die woningnood, kun je nog steeds wel een rijpingsproces stimuleren dat onafhankelijkheid, zelfredzaamheid en verantwoordelijkheid heet.Charlotta schreef: ↑26-02-2025 13:32
Ik vind het wel zo ingewikkeld tegenwoordig! Vrijwel al mijn vrienden woonden met 18 gewoon op kamers en kwamen daarna hoogstens nog een paar maanden 'in between rooms' bij papa en mama terug. Onze ouders hoefden dus al heel vroeg geen rekening meer met ons te houden, Maar nu we zelf jong/bijna volwassen kinderen hebben ziet de wereld er wel heel anders uit.
Ik woonde op die leeftijd niet meer thuis en veel leeftijgenoten ook niet meer. Als je 20, 21 was voordat je op jezelf ging, was je eigenlijk al best aan de oude kant (mijn bubbel is studenten). Sommigen gingen in het weekend naar huis, maar velen ook niet. Het idee dat je minimaal zoveel uren moet besteden aan je kinderen van die leeftijd is A: vaak niet passend bij de behoefte van de jongere zelf. Die leeft vaak een leven dat draait om vrienden, school/werk, uitgaan en trekt meestal een eigen plan. Dus dan zit je netjes thuis en je kind is in geen velden of wegen te bekennnen.
En B: kwaliteit met je kind zit niet in thuis zitten aanwezig te zijn. Dat kan net zo goed zitten in afspreken om dinsdag samen te eten of samen een kop koffie te drinken en even te horen hoe het gaat, hoe de week verloopt. Ik heb voor mijn gevoel kwaliteitstijd met mijn kinderen, ook toen ze uit huis gingen of druk waren toen ze nog thuiswoonden. We spraken gewoon op regelmatige basis af en die tijd werd besteed aan beetje bijpraten.
Als je kind thuis blijft wonen, ga hem of haar dan bekijken door de ogen van een volwassene. Verwacht er volwassen gedrag en acties van en maak duidelijke afspraken met elkaar.
woensdag 26 februari 2025 om 15:49
Ik denk dat dit voor veel ouders (moeders!) en kinderen nog best lastig is tegenwoordig. Ik heb 2 vriendinnen met studerende kinderen van 18/19 jaar en vrijwel elke keer als ik met die vriendinnen afspreek dan moet er nog gebeld of geappt worden met de kinderen want 'ze moeten hun ei kwijt'. Ik krijg het idee dat deze generatie van thuiswonende jongvolwassenen veel langer aan hun ouders blijft hangen dan wij vroeger, en ouders faciliteren dat. En in zo'n situatie van relatieve afhankelijkheid is het natuurlijk knap lastig om je eigen behoefte aan te geven als ouder.NomenNesci0 schreef: ↑26-02-2025 15:21Klopt. Er zit een wereld van verschil tussen toen en nu (hoewel ook toen de kamernood hoog was en je echt niet zomaar een woning had). En als je dan idd tot de conclusie komt dat jouw kind niet hoeft of kan verhuizen vanwege die woningnood, kun je nog steeds wel een rijpingsproces stimuleren dat onafhankelijkheid, zelfredzaamheid en verantwoordelijkheid heet.
Ik woonde op die leeftijd niet meer thuis en veel leeftijgenoten ook niet meer. Als je 20, 21 was voordat je op jezelf ging, was je eigenlijk al best aan de oude kant (mijn bubbel is studenten). Sommigen gingen in het weekend naar huis, maar velen ook niet. Het idee dat je minimaal zoveel uren moet besteden aan je kinderen van die leeftijd is A: vaak niet passend bij de behoefte van de jongere zelf. Die leeft vaak een leven dat draait om vrienden, school/werk, uitgaan en trekt meestal een eigen plan. Dus dan zit je netjes thuis en je kind is in geen velden of wegen te bekennnen.
En B: kwaliteit met je kind zit niet in thuis zitten aanwezig te zijn. Dat kan net zo goed zitten in afspreken om dinsdag samen te eten of samen een kop koffie te drinken en even te horen hoe het gaat, hoe de week verloopt. Ik heb voor mijn gevoel kwaliteitstijd met mijn kinderen, ook toen ze uit huis gingen of druk waren toen ze nog thuiswoonden. We spraken gewoon op regelmatige basis af en die tijd werd besteed aan beetje bijpraten.
Als je kind thuis blijft wonen, ga hem of haar dan bekijken door de ogen van een volwassene. Verwacht er volwassen gedrag en acties van en maak duidelijke afspraken met elkaar.
woensdag 26 februari 2025 om 23:19
Ze hoeven zeker het huis nog niet uit hoor!canis-felis schreef: ↑26-02-2025 13:10Waar hij woont. Zijn thuis, begrijp je misschien dan wél wat ik bedoel?
Tja, ik vind 19 ook nog niet zó oud. Ik sloeg denk ik ook wat aan op wat TO schreef over haar contact met de kinderen, het is maar net wat je wensen daarin zijn. Natuurlijk kun je een 19-jarige wat gaan aanmoedigen om wat vaart te maken. Vriend vaker over de vloer zou dat effect zeker kunnen hebben. Ik vraag me alleen af of dat nou precies is wat TO voor ogen heeft. Als ze graag wil dat hij nog een tijdje thuis blijft wonen, kan het geen kwaad ook rekening te houden met zijn wensen.
Ik hou uit mezelf gewoon graag rekening met mijn kinderen. En ben niet van plan dat eeuwig te blijven doen maar 17 en 19 zeker nog wel.
Het viel me alleen zwaar te horen dat zoon het wel genoeg vindt zo met vriend over de vloer. Ik wist het niet dat ie niet echt een klik heeft.
Het bleek ook nergens uit.
Zoon heeft een gebruiksaanwijzing en vriend gaat daar juist prima mee om naar mijn idee.
En verder is dit inderdaad maar een deel van "het probleem"
De afstand tussen onze woonplaatsen en de afstand tussen onze werklocaties is nog een keer zo groot. En mijn onflexibele baan helpt ook niet.
Het maakt dat ik me klem voel zitten.
donderdag 27 februari 2025 om 00:59
Wat vind je van de suggesties die aangeven het gesprek met je zoon aan te gaan en hem ook meer te gaan laten wennen aan het gegeven dat jij ook steeds meer een eigen leven wilt gaan leiden met je vriend? Het hoeft niet van vandaag op morgen, maar er is niks mis mee om dit gesprek te hebben en hem te laten wennen aan veranderingen.
donderdag 27 februari 2025 om 06:33
Dit helemaal.NomenNesci0 schreef: ↑27-02-2025 00:59Wat vind je van de suggesties die aangeven het gesprek met je zoon aan te gaan en hem ook meer te gaan laten wennen aan het gegeven dat jij ook steeds meer een eigen leven wilt gaan leiden met je vriend? Het hoeft niet van vandaag op morgen, maar er is niks mis mee om dit gesprek te hebben en hem te laten wennen aan veranderingen.
Je zoon mag zijn moeder best een eigen leven gunnen. Je bent 50+. Geniet van je leven samen.
donderdag 27 februari 2025 om 09:36
Ja dat ben ik ook wel met je eens hoor. De kinderen kiezen niet voor de relatie. Maar ik als volwassene doe wel moeite om de partner van mijn ouders een beetje te leren kennen zodat we gezamenlijk een fijn contact hebben. Dat is op die leeftijd wat eenzijdiger. Ik kan van de kinderen niet verwachten dat ze dat hetzelfde doen. En ik vind de partner van mijn vader ook niet zo geweldig.canis-felis schreef: ↑26-02-2025 12:58Mja, ik lees nu meermalen dat het min of meer op leeftijd wordt betrokken. Maar je kunt toch gewoon weinig hebben met de partner van je ouder? En als die partner een aanzienlijk deel van de tijd je huisgenoot zou zijn, is dat toch gewoon intens omdat jij die persoon niet gekozen hebt om mee samen te leven? Ik zou met bijzonder weinig mensen samen willen en kunnen leven zonder dat dat wat zegt over de band die ik met ze heb.
donderdag 27 februari 2025 om 09:47
Ja, ik herken dit wel. Het is ook een gevoelsstukje. Hier is het ook zo dat vriend best prima doet en passend naar de kinderen. Staat klaar om praktische dingen te doen maar bemoeit zich verder niet met ze (dat zou ik ook niet willen). Het contact is gewoon gezellig, maar ze hebben vervolgens een gesloten houding naar hem. Althans 1 van de 2. De oudste is wat makkelijker of mss alweer die fase door. Maar ik denk dat het ook is wat het is. Dat het niet zo persoonlijk is, maar gewoon een verandering van de situatie. Waarschijnlijk als je niks zou zeggen over de extra dag zou het amper opvallen. Ik zou in deze dan toch aangeven dat jij het prettig zou vinden en die extra dag doorzetten. Aangeven dat als hij echt iets niet fijn vindt het kan zeggen, maar dat het volgens jou prima gaat.Purplepeanut schreef: ↑26-02-2025 23:19Ze hoeven zeker het huis nog niet uit hoor!
Ik hou uit mezelf gewoon graag rekening met mijn kinderen. En ben niet van plan dat eeuwig te blijven doen maar 17 en 19 zeker nog wel.
Het viel me alleen zwaar te horen dat zoon het wel genoeg vindt zo met vriend over de vloer. Ik wist het niet dat ie niet echt een klik heeft.
Het bleek ook nergens uit.
Zoon heeft een gebruiksaanwijzing en vriend gaat daar juist prima mee om naar mijn idee.
En verder is dit inderdaad maar een deel van "het probleem"
De afstand tussen onze woonplaatsen en de afstand tussen onze werklocaties is nog een keer zo groot. En mijn onflexibele baan helpt ook niet.
Het maakt dat ik me klem voel zitten.
En wat betreft die jong volwassenen als reactie op het topic. Ik heb ze dus in dezelfde leeftijd en vind ook dat de generatie minder zelfstandig en volwassen is. Ik woonde zelf ook jong op mezelf. Maar het geen stem hebben in een eigen huis vind ik dan wel weer een ding. Ik houd ze altijd voor dat we met zijn 3en een huis hebben en dat we alledrie verantwoordelijk zijn om dat met elkaar goed in te richten. Ze zijn ook belangrijk hè, de vergelijking met huisgenoten gaat mijns inziens niet op als het om je eigen kinderen gaat.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
