Relaties
alle pijlers
Vriend luie en geen leuke vader vinden
donderdag 4 juni 2020 om 20:46
Goedenavond,
Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!
De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.
Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.
Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.
Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.
Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.
Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.
Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?
Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!
De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.
Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.
Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.
Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.
Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.
Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.
Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?
vrijdag 12 juni 2020 om 10:14
Eerder weg van werk om je te helpen. Hebben we het dan over helpen een zware kast versjouwen? Of zorgen dat hij mee kan naar een afspraak in het ziekenhuis of iets in die trant? In het eerste geval klinkt het een beetje ziekelijk, in het tweede geval vind ik dat niet meer dan normaal. Ik ga er van uit dat we het over het tweede geval hebben?moetditnou schreef: ↑11-06-2020 20:12Concreet: maakt direct tijd voor me als er iets, gaat desnoods eerder weg van werk om me te helpen. Geeft steun als ik dat nodig heb, hier hoef ik niet om te vragen. Zorgt voor me als ik ziek/anderszins uitgeschakeld ben, ook mijn huishouden. Regelt leuke uitjes voor ons samen. Koopt zomaar kleine kadootjes/presentjes/bloemen voor me. Ect. Maar dus wel enkel naar mij gericht. Gaat in deze nooit over wiens kinderen dan ook. Alsof hij meer een relatie dan kinderen nodig heeft.
Je ex was zo te lezen geen leuke partner, iemand bij wie je je niet gezien of gehoord voelde. Wat je nu omschrijft als "op handen dragen" vind ik eigenlijk allemaal niet meer dan normaal gedrag in een relatie. Je was van ex zo ontzettend weinig gewend, dat dit nu als héél véél voelt. Maar dat valt denk ik wel mee. Dit is in principe normaal, de basis, het minimale wat ik van een partner verwacht.
Als ik dat zou gaan afwegen tegen het feit dat hij een ongeïnteresseerde vader is vind ik het "op handen dragen" gedeelte niet iets wat de weegschaal naar positieve kant doet doorslaan. Ik vind het niet eens voldoende om die weegschaal in "evenwicht te krijgen".
Als daar dan ook nog het jaloerse gedeelte bij komt slaat de weegschaal alleen maar verder door de verkeerde kant op.
Kom op zeg, het gaat letterlijk om TWEE relaties/mannen. Waarom zou je jezelf nou weer aanpraten dat een man die beide is niet bestaat? Dat is de angst en onzekerheid die je dat aanpraat. Dat dit je enige 2 keuzes zijn en dat je daarom net zo goed in deze relatie kan blijven om "er het beste van te maken".moetditnou schreef: ↑12-06-2020 08:30Ex = Goede vader maar slechte partner.
Vriend = goede partner maar slechte vader.
Ik ben er simpelweg van in de war. Alsof er geen mannen bestaan die het allebei hebben, en ik dus genoegen zou moeten nemen met het 1 of het ander. Ik wil dat helemaal niet, maar dat gevoel krijg ik erbij, dat dat complete pakket wat ik zoek niet bestaat.
En jullie hebben gelijk dat zijn liefde voor mij wel erg tegen jaloezie en bezitterigheid aanhangt. Dat zie ik wel op zich.
Bang om je kwijt te raken aan je mannelijke collega's = onzekerheid, heeft niets met hoeveelheid liefde te maken, meer met controle en bezittingsdrang.moetditnou schreef: ↑11-06-2020 20:07Hij is Idd ook een beetje jaloers type, maar omschrijft dit bijvoorbeeld dan als: ik ben bang je kwijt te raken aan een ander (Vragen over omgang met mannelijke vrienden/collega’s) En als: ik wil je gewoon zo veel mogelijk bij me hebben (als ik een dag dat wij zouden kunnen afspreken iets voor mezelf plan)
Dit kwam ook naar voren toen ik aangaf even rust te willen, wanneer hij me dan weer zou zien.
Ik vond de uitspraak dat we toch van elkaar houden en het daarom wel goed komt ook niet zo leuk, klinkt voor mij als: omdat je van mij houd ga je het wel accepteren dat ik niet de vader ben die je wilde dat ik ben, daar komen we dus wel uit dan. Heel vervelend gevoel bij gekregen.
Ik wil je zo veel mogelijk voor mezelf hebben = ik gun je geen lol met andere mensen, ook niet met je eigen kinderen, die kunnen best wat extra dagen naar je ex
We houden van elkaar dus alles komt goed = hij stelt zelf geen grenzen en gaat er van uit dat een ander dat ook niet doet.
Ga je dan ook mee in zijn jaloezie? Afspraken afzeggen of niet aan hem vertellen wanneer je wat met een ander doet? Kap je het af als hij gaat zitten vissen naar je collega's of ga je het gesprek aan?
Dat hij nu alweer (na wat, 2 dagen?) loopt te appen terwijl je nogal expliciet om radiostilte hebt gevraagd vind ik ook nogal tekenend. Hij lijkt weinig in staat zichzelf te vermaken. Gaat weer je grens over, kan zichzelf gewoon niet beheersen.
Al met al krijg ik steeds meer het gevoel dat het een beetje dwangmatig is. Iemand die het ook niet zomaar gaat accepteren als je er nu definitief een punt achter zou zetten.
vrijdag 12 juni 2020 om 10:48
Het lijkt me ook lastig. Je hebt een vriend die hartstikke lief voor je is. Die precies hetzelfde wil als jij in het zorgen voor de kinderen. Het lukte alleen nog niet vanwege de omstandigheden. Het is fijn als jullie elkaar zien, het is gezellig als de kinderen er zijn. Geen vuiltje aan de lucht.
En dan gaat je iets opvallen, hij handelt niet naar wat hij zegt. Hij verandert niets aan wat hij gezegd dat dat hij zou willen. Sterker nog: hij wil samen-tijd als basis en daarbij zijn er ook nog kinderen. Jij wilt gezinstijd en daarbij heb je ook elkaar. Dat is precies tegenovergesteld.
De roze wolk begint een beetje op te trekken en je vraagt je af waarom je er zo’n vervelend gevoel bij krijgt. Je snapt het niet, je snapt hem niet. En toch is het in de tussentijd nog steeds fijn met elkaar.
En dan krijg je ineens van alle kanten te horen wat een slechte vader hij is en wat een eikel.
Dat lijkt me behoorlijk wat om even te verwerken.
Van de roze wolk gedonderd en de vraag of jouw ideale man misschien wel een wolf in schaapskleren is, iemand die zich anders voordoet dan hij is.
Het kan ook nog zo zijn dat hij wel die lieve kant in zich heeft maar daarnaast ook die luie en gemakzuchtige kant. En die kant van hem ken jij niet zo goed. Daar zou je inderdaad meer mee te maken krijgen bij samenwonen. Eigenlijk stel je daarmee uit wat je nog niet aandurft: om de relatie te verbreken.
Ook in een lat-relatie kun je je gaan ergeren gaan iemand zijn laksheid en egocentrisme, dat is wat jij nu al hebt gemerkt het afgelopen half jaar. Denk je niet dat het verschil in opvatting tussen jullie (hij: samenzijn centraal, jij: gezinsleven centraal) tot steeds meer botsingen, conflicten en irritaties gaat leiden?
En vind jij het niet irritant als jij iets wilt doen zonder hem dat hij dan jou claimt, omdat hij jou zegt te missen?
En dan gaat je iets opvallen, hij handelt niet naar wat hij zegt. Hij verandert niets aan wat hij gezegd dat dat hij zou willen. Sterker nog: hij wil samen-tijd als basis en daarbij zijn er ook nog kinderen. Jij wilt gezinstijd en daarbij heb je ook elkaar. Dat is precies tegenovergesteld.
De roze wolk begint een beetje op te trekken en je vraagt je af waarom je er zo’n vervelend gevoel bij krijgt. Je snapt het niet, je snapt hem niet. En toch is het in de tussentijd nog steeds fijn met elkaar.
En dan krijg je ineens van alle kanten te horen wat een slechte vader hij is en wat een eikel.
Dat lijkt me behoorlijk wat om even te verwerken.
Van de roze wolk gedonderd en de vraag of jouw ideale man misschien wel een wolf in schaapskleren is, iemand die zich anders voordoet dan hij is.
Het kan ook nog zo zijn dat hij wel die lieve kant in zich heeft maar daarnaast ook die luie en gemakzuchtige kant. En die kant van hem ken jij niet zo goed. Daar zou je inderdaad meer mee te maken krijgen bij samenwonen. Eigenlijk stel je daarmee uit wat je nog niet aandurft: om de relatie te verbreken.
Ook in een lat-relatie kun je je gaan ergeren gaan iemand zijn laksheid en egocentrisme, dat is wat jij nu al hebt gemerkt het afgelopen half jaar. Denk je niet dat het verschil in opvatting tussen jullie (hij: samenzijn centraal, jij: gezinsleven centraal) tot steeds meer botsingen, conflicten en irritaties gaat leiden?
En vind jij het niet irritant als jij iets wilt doen zonder hem dat hij dan jou claimt, omdat hij jou zegt te missen?
vrijdag 12 juni 2020 om 11:31
Hij is nog precies dezelfde man als toen, sterker nog, hij zal zelf vinden dat hij geweldig co-oudert met die 4 dagen per maand. Dat deed hij voorheen niet en daarom wil hij ook de helft van de kinderbijslag.moetditnou schreef: ↑12-06-2020 09:59Dat kan ik me ook zeker voorstellen van zijn kinderen, die weten immers al 3,5 jaar niet beter dan dat ze bij mama wonen, die hun met alle liefde verzorgd zonder veel middelen en ze af en toe een nachtje bij papa logeren en dan leuke dingen gaan doen. Begrijpelijk ook.
Ja hun huwelijk was heel traditioneel, hij werkte en zijn ex bleef thuis bij de kinderen en deed het huishouden.
Ik zag wel een stuk terug in het topic een hele treffende uitspraak: een vrouw kan ook na een scheiding gaan werken (na jaren thuis blijf moeder geweest te zijn) dus een vader kan ook gaan zorgen (als hij dat voorheen nooit deed) Iets van die strekking. Dat is bij hun zeker van toepassing.
Zie je de kronkel?
vrijdag 12 juni 2020 om 11:42
vrijdag 12 juni 2020 om 11:46
Nee en nee, en ja ik kap het af.
Klopt, hoewel het appje enkel was: hoe gaat het met je? Ik heb niet gereageerd
Misschien wel ja
vrijdag 12 juni 2020 om 11:48
Jij omschrijft alles goed, je hebt met alles wel gelijk ja denk ik.LaverneB schreef: ↑12-06-2020 10:48Het lijkt me ook lastig. Je hebt een vriend die hartstikke lief voor je is. Die precies hetzelfde wil als jij in het zorgen voor de kinderen. Het lukte alleen nog niet vanwege de omstandigheden. Het is fijn als jullie elkaar zien, het is gezellig als de kinderen er zijn. Geen vuiltje aan de lucht.
En dan gaat je iets opvallen, hij handelt niet naar wat hij zegt. Hij verandert niets aan wat hij gezegd dat dat hij zou willen. Sterker nog: hij wil samen-tijd als basis en daarbij zijn er ook nog kinderen. Jij wilt gezinstijd en daarbij heb je ook elkaar. Dat is precies tegenovergesteld.
De roze wolk begint een beetje op te trekken en je vraagt je af waarom je er zo’n vervelend gevoel bij krijgt. Je snapt het niet, je snapt hem niet. En toch is het in de tussentijd nog steeds fijn met elkaar.
En dan krijg je ineens van alle kanten te horen wat een slechte vader hij is en wat een eikel.
Dat lijkt me behoorlijk wat om even te verwerken.
Van de roze wolk gedonderd en de vraag of jouw ideale man misschien wel een wolf in schaapskleren is, iemand die zich anders voordoet dan hij is.
Het kan ook nog zo zijn dat hij wel die lieve kant in zich heeft maar daarnaast ook die luie en gemakzuchtige kant. En die kant van hem ken jij niet zo goed. Daar zou je inderdaad meer mee te maken krijgen bij samenwonen. Eigenlijk stel je daarmee uit wat je nog niet aandurft: om de relatie te verbreken.
Ook in een lat-relatie kun je je gaan ergeren gaan iemand zijn laksheid en egocentrisme, dat is wat jij nu al hebt gemerkt het afgelopen half jaar. Denk je niet dat het verschil in opvatting tussen jullie (hij: samenzijn centraal, jij: gezinsleven centraal) tot steeds meer botsingen, conflicten en irritaties gaat leiden?
En vind jij het niet irritant als jij iets wilt doen zonder hem dat hij dan jou claimt, omdat hij jou zegt te missen?
vrijdag 12 juni 2020 om 11:48
Ik vind je heel helder en duidelijk, het is al lastig zat om door je roze bril heen te zien en te benoemen dat er iets niet gaat zoals het zou moeten.
De meeste mensen zouden het bedekken met de mantel der liefde. Zo ook je vriend, we houden toch van elkaar? Dan komt alles toch goed?
vrijdag 12 juni 2020 om 11:50
Ik vind het ook lastig, echt. Maar ik ben rationeel genoeg om dit soort dingen te erkennen, ja.Lillybit schreef: ↑12-06-2020 11:48Ik vind je heel helder en duidelijk, het is al lastig zat om door je roze bril heen te zien en te benoemen dat er iets niet gaat zoals het zou moeten.
De meeste mensen zouden het bedekken met de mantel der liefde. Zo ook je vriend, we houden toch van elkaar? Dan komt alles toch goed?
En die uitspraak irriteert me dan ook heel erg, zo van: jij gaat het wel accepteren want je houd van mij toch?
vrijdag 12 juni 2020 om 12:00
Dan zou op het puntje van mijn tong liggen om te terug te werpen dat hij het co-ouderschap wel kan oppakken, zoals afgesproken, want we houden toch van elkaar? Ik weet het, heel kinderachtig.
Maar dat is de verkeerde manier/motivatie dus ik zeg het niet. Komt idd de kinderen niet ten goede als hij het voor mij doet.
Maar dat is de verkeerde manier/motivatie dus ik zeg het niet. Komt idd de kinderen niet ten goede als hij het voor mij doet.
vrijdag 12 juni 2020 om 12:14
Je bent elkaar nog steeds aan het leren kennen hè...
Al kennen jullie elkaar ruim twee jaar, je hebt nog niet alle eigenschappen van elkaar gezien.
Wat als hij jou nu niet heeft voorgelogen, maar als dit nu precies is wie hij is? Iemand die dingen zegt en belooft en zich daar niet aan houdt.
Wat zegt dat dan voor jullie toekomst samen, lat-relatie of in een huis?
Al kennen jullie elkaar ruim twee jaar, je hebt nog niet alle eigenschappen van elkaar gezien.
Wat als hij jou nu niet heeft voorgelogen, maar als dit nu precies is wie hij is? Iemand die dingen zegt en belooft en zich daar niet aan houdt.
Wat zegt dat dan voor jullie toekomst samen, lat-relatie of in een huis?
vrijdag 12 juni 2020 om 12:35
Vergis je niet, als je zou samenwonen vervalt hij geheid ook qua andere zaken weer in zijn oude patroon. Dan wordt het huishouden ineens jouw taak. Werken jullie bijvoorbeeld even veel, of jij minder dan hij? En dan mag jij alles gaan regelen qua derde shift.
Dit is een man die om jou te paaien deed alsof hij net zo in het leven staat als jij, maar eigenlijk is hij gewoon een ouderwetse, traditionele afwezige vader die huisje boompje beestje wil met mama achter het aanrecht die in d'r eentje en het liefst zo dat hij er geen last van heeft de kinderzaken regelt.
Dit is een man die om jou te paaien deed alsof hij net zo in het leven staat als jij, maar eigenlijk is hij gewoon een ouderwetse, traditionele afwezige vader die huisje boompje beestje wil met mama achter het aanrecht die in d'r eentje en het liefst zo dat hij er geen last van heeft de kinderzaken regelt.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 12 juni 2020 om 12:37
Ja precies en hij weet dat zij echt niet uit principe die derde shift van zijn kinderen gaat laten liggen, want zij voelt zich juist heel betrokken bij ze, dus ze gaat het echt niet op de spits drijven. En dat laat hij zich lekker aanleunen.fashionvictim schreef: ↑12-06-2020 12:35Vergis je niet, als je zou samenwonen vervalt hij geheid ook qua andere zaken weer in zijn oude patroon. Dan wordt het huishouden ineens jouw taak. Werken jullie bijvoorbeeld even veel, of jij minder dan hij? En dan mag jij alles gaan regelen qua derde shift.
Dit is een man die om jou te paaien deed alsof hij net zo in het leven staat als jij, maar eigenlijk is hij gewoon een ouderwetse, traditionele afwezige vader die huisje boompje beestje wil met mama achter het aanrecht die in d'r eentje en het liefst zo dat hij er geen last van heeft de kinderzaken regelt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 12 juni 2020 om 13:42
Daarom denk ik er ook goed over na nuLaverneB schreef: ↑12-06-2020 12:14Je bent elkaar nog steeds aan het leren kennen hè...
Al kennen jullie elkaar ruim twee jaar, je hebt nog niet alle eigenschappen van elkaar gezien.
Wat als hij jou nu niet heeft voorgelogen, maar als dit nu precies is wie hij is? Iemand die dingen zegt en belooft en zich daar niet aan houdt.
Wat zegt dat dan voor jullie toekomst samen, lat-relatie of in een huis?
vrijdag 12 juni 2020 om 13:44
Ik werk 36 uur en hij 40. Ik kan en wil niet met die 4 uur per week het hele huishouden doen plus 4 kinderen verzorgen. Dat heb ik ook duidelijk gezegd tegen hem.fashionvictim schreef: ↑12-06-2020 12:35Vergis je niet, als je zou samenwonen vervalt hij geheid ook qua andere zaken weer in zijn oude patroon. Dan wordt het huishouden ineens jouw taak. Werken jullie bijvoorbeeld even veel, of jij minder dan hij? En dan mag jij alles gaan regelen qua derde shift.
Dit is een man die om jou te paaien deed alsof hij net zo in het leven staat als jij, maar eigenlijk is hij gewoon een ouderwetse, traditionele afwezige vader die huisje boompje beestje wil met mama achter het aanrecht die in d'r eentje en het liefst zo dat hij er geen last van heeft de kinderzaken regelt.
Ben heus niet te beroerd in het huishouden en ook niet met kinderen, maar ben geen liefdadigheidsinstelling. Zeker met deze verhouding qua werkuren zou dat belachelijk zijn.
Tis wel een goed punt dat hij dat zomaar zou kunnen verwachten als we wel samen zouden gaan wonen (maar dat wil ik dus niet meer)
vrijdag 12 juni 2020 om 15:06
Bespreken jullie dit soort zaken wel goed of moeten jullie dingen van elkaar concluderen aan de hand van losse opmerkingen?moetditnou schreef: ↑12-06-2020 13:44Ik werk 36 uur en hij 40. Ik kan en wil niet met die 4 uur per week het hele huishouden doen plus 4 kinderen verzorgen. Dat heb ik ook duidelijk gezegd tegen hem.
Ben heus niet te beroerd in het huishouden en ook niet met kinderen, maar ben geen liefdadigheidsinstelling. Zeker met deze verhouding qua werkuren zou dat belachelijk zijn.
Tis wel een goed punt dat hij dat zomaar zou kunnen verwachten als we wel samen zouden gaan wonen (maar dat wil ik dus niet meer)
Ik lees dat jij duidelijk hebt gezegd dat je dat niet wilt maar je twijfelt eraan of hij dit misschien toch van je verwacht?!
Luistert hij dan niet of communiceren jullie gewoon niet duidelijk over verwachtingen en afspraken?
De toekomst is niet meer wat het was
vrijdag 12 juni 2020 om 15:39
Ik bedoel: we hebben daar nu afspraken over, hij weet wat ik van hem verwacht qua verdeling van het huishouden, kinderen (dat we ieder eind verantwoordelijk zijn voor onze eigen kinderen, maar dit is niet van toepassing aangezien hij ze amper heeft) en financieën als we wel zouden gaan samenwonen (maar daar ben ik dus nu op terug gekomen, ik wil niet meer samenwonen)mdh schreef: ↑12-06-2020 15:06Bespreken jullie dit soort zaken wel goed of moeten jullie dingen van elkaar concluderen aan de hand van losse opmerkingen?
Ik lees dat jij duidelijk hebt gezegd dat je dat niet wilt maar je twijfelt eraan of hij dit misschien toch van je verwacht?!
Luistert hij dan niet of communiceren jullie gewoon niet duidelijk over verwachtingen en afspraken?
Maar ik twijfel eraan of dat oprecht is, aangezien hij ook meer dan 2 jaar geroepen heeft de kinderen zo graag de helft van de tijd te willen. Dus dat binnen een aantal maanden alles naar mij verschuift. Ik begin er dus ook niet aan.
vrijdag 12 juni 2020 om 16:00
vrijdag 12 juni 2020 om 16:14
Het is een fuik, zo’n relatie. Hoe verder je zwemt, hoe meer je je committeert en hoe meer je je leven met het zijne verweeft, hoe moeilijker het is om er weer uit te komen. Want ga je je leven samen, het huis, de stabiliteit voor jouw en zijn kinderen opgeven omdat hij toch het huishouden niet doet, niets regelt en zich niet met zijn kinderen bemoeit als ze er zijn? En wanneer besluit je dat hij het daadwerkelijk niet doet? In de eerste maanden moet hij zijn draai nog vinden, daarna heeft hij het druk op zijn werk, en voor je het weet is het een gewoonte geworden dat jij alles doet. En op het moment dat je je realiseert dat je zijn ex bent, maar dan met een fulltime baan èn twee extra kinderen, zijn de kosten van het opgeven van de relatie zo hoog dat blijven misschien nog wel makkelijker is dan weggaan. Een fuik.
vrijdag 12 juni 2020 om 16:21
Dit zou kloppen als hij alimentatie zou betalen, maar dat doet hij niet.
vrijdag 12 juni 2020 om 16:32
Hoe komt het dat je denkt dat latten wel goed zou kunnen gaan?
Je neigt ernaar om te samen te blijven met hem en als oplossing heb je bedacht om niet te gaan samenwonen.
Als je na deze pauze jullie relatie weer gaat oppakken, zul je best ervaren dat je anders naar hem bent gaan kijken. In eerste instantie misschien fijn hem weer te zien. Dat kan ik me heel goed voorstellen. En aan de andere kant denk ik dat er iets is veranderd bij jou. Dat je je sneller zal irriteren aan dingen die hij doet of zegt. Dat het moeite zal gaan kosten om te accepteren hoe hij is, omdat hij niet meer zo betrouwbaar voelt. Ik kan me ook voorstellen dat je er meer moeite mee gaat krijgen dat hij jou claimt, dat hij tijd met jou claimt. Maar vooral ook dat hij totaal niet begrijpt wat jij onder een gezinsleven verstaat. Dat hij denkt dat hij weer een goede vader is als hij zijn kinderen deze vakantie wat meer heeft.
Blijkbaar heb je behoefte aan het ervaren en voelen van de bevestiging dat hij niet zo is als jij dacht. Jouw ontstane irritatie heeft een reden, een die voor jou heel belangrijk is, en die irritatie zal niet zomaar meer verdwijnen.
Daarom denk ik dat de relatie er niet makkelijker op wordt.
Ik hoop dat je goed in staat blijft om te bedenken of dit is wat je wilt. En dat kun je steeds opnieuw bepalen. Je kunt een besluit om te stoppen met een relatie pas nemen als je zelf er achter staat.
Maar je weet ook zelf wel dat hoe langer je in een relatie bent hoe moeilijker dat wordt.
Je neigt ernaar om te samen te blijven met hem en als oplossing heb je bedacht om niet te gaan samenwonen.
Als je na deze pauze jullie relatie weer gaat oppakken, zul je best ervaren dat je anders naar hem bent gaan kijken. In eerste instantie misschien fijn hem weer te zien. Dat kan ik me heel goed voorstellen. En aan de andere kant denk ik dat er iets is veranderd bij jou. Dat je je sneller zal irriteren aan dingen die hij doet of zegt. Dat het moeite zal gaan kosten om te accepteren hoe hij is, omdat hij niet meer zo betrouwbaar voelt. Ik kan me ook voorstellen dat je er meer moeite mee gaat krijgen dat hij jou claimt, dat hij tijd met jou claimt. Maar vooral ook dat hij totaal niet begrijpt wat jij onder een gezinsleven verstaat. Dat hij denkt dat hij weer een goede vader is als hij zijn kinderen deze vakantie wat meer heeft.
Blijkbaar heb je behoefte aan het ervaren en voelen van de bevestiging dat hij niet zo is als jij dacht. Jouw ontstane irritatie heeft een reden, een die voor jou heel belangrijk is, en die irritatie zal niet zomaar meer verdwijnen.
Daarom denk ik dat de relatie er niet makkelijker op wordt.
Ik hoop dat je goed in staat blijft om te bedenken of dit is wat je wilt. En dat kun je steeds opnieuw bepalen. Je kunt een besluit om te stoppen met een relatie pas nemen als je zelf er achter staat.
Maar je weet ook zelf wel dat hoe langer je in een relatie bent hoe moeilijker dat wordt.
