Vriend luie en geen leuke vader vinden

Goedenavond,

Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!

De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.

Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.

Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.

Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.

Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.

Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.

Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?

S-Groot schreef: ↑

11-06-2020 16:45

Een goede partner. Goh. Iemand die je vanaf het begin en vervolgens jarenlang voorliegt... je heel bewust voor de gek houdt. Iemand die erop aanstuurt dat je je kinderen een dag extra naar vader brengt zodat jullie samen kunnen zijn, nádat jij hebt aangegeven dat je zijn kinderen er graag bij zou hebben om met z'n allen naar het strand te gaan. In welk universum is dat een goede partner? Ik vind het onbegrijpelijk.

Zodra ik het echter in het licht zet van iemand die de term 'hij draagt me op handen' gebruikt snap ik het weer. Ik denk echt dat jij een ongezonde behoefte hebt aan bevestiging/geborgenheid en dat dat jou zo gevoelig maakt voor deze man en zo onwillig maakt om er een punt achter te zetten nu je met je verstand echt wel weet dat dit niet de man is waar jij mee samen wil zijn. Dat je daarom zoveel dingen pikt, bedekt en in een apart hokje schuift: ''dat is een kant van hem die niets met mijn relatie met hem te maken heeft''. Ook zit te bedenken hoe je hem dan toch kunt veranderen (en dat je in de verdediging schiet als je daarop aangesproken wordt), of hoe je het wel zou kunnen accepteren. Allerlei tactieken om maar niet het gevoel van op handen gedragen te worden te hoeven missen straks.

Ik hoop dat je het op een rustig moment eens overdenkt, of hier een kern van waarheid in kan zitten. Of jij iets mist in jezelf wat je hem laat opvullen en waardoor je je zo aan hem vasthoudt.

Er zit zeker een kern van waarheid in. Mijn ex behandelde mij niet als zijn geliefde, hij hielp me nergens mee als ik hulp nodig had, moest veel alleen doen, hij had weinig voor me over. Het vader zijn ging wel goed. Nu heb ik het andersom, een man die alles voor mij wil doen maar niet voor kinderen. Dus ja, dat is wel heel moeilijk en het geeft me uiteraard een fijn gevoel dat hij alles voor me wil doen ect. Dat is toch logisch? Ik was dat nooit gewend. Of ik hier dan ook gelijk een ongezonde behoefte aan heb, nee dat denk ik niet.

Whateffa schreef: ↑

11-06-2020 16:53

Ik ben trouwens wel erg benieuwd of deze (vind ik) egocentrische (egoistische) inslag ook in andere situaties naar voren komt.

Nee zover ik kan beoordelen niet

Whateffa schreef: ↑

11-06-2020 16:45

Je vriend is niet wie je dacht dat hij was. Sterker nog, hij is een persoon die je eigenlijk simpelweg niet oke vindt. Dit is heftig om achter te komen. Je focust je nu heel sterk om zijn vaderschap, maar dat is slechts een uiting (symptoom) van wie hij is. Ik denk dat wat een reageerder hier zei heel erg klopt: hij is egocentrisch/egoïstisch, als hij zijn eigen kinderen als zo ziet hoe belangrijk kan jij dan voor hem zijn? Ik denk dat jij hem geeft wat hij erg belangrijk vindt (op dit moment), zijn kinderen geven hem dat blijkbaar niet (voldoende) dus hij doet geen moeite. Dit zegt iets over hem en ik denk dat wat dat over hem zegt voor jou moeilijk te verwerken is, want het strookt totaal niet met wie jij bent. En dat focussen op zijn acties mbt zijn vaderschap zijn mi pogingen van jou (naast dat ik echt geloof dat het ook ingegeven is door jouw normen en waarden mbt ouderschap) om dit (voor nu) niet te willen (kunnen) zien. Je bent een betrokken (intrinsiek) ouder of je bent het niet en dat blijkt mi uit je uiterste best doen, wat de invulling daarvan ook is. En dat ' je uiterste best doen' blijkt niet uit zijn acties.

Dat klopt, het is hard om erachter te komen dat degene van wie je houd een persoon is die toch niet helemaal oké is.

En Idd, als hij nou nog écht zijn uiterste best zou doen en het lukt dan niet/komt niet helemaal overeen met hoe ik het graag zou zien allemaal, kon ik daar wel vrede mee hebben, hij doet dan immers zijn best. Dat doet hij mijn inziens nu niet.

Moezewoes schreef: ↑

11-06-2020 17:59

Maak er het beste van. Dat is toch wat je doet in situaties waarin je helemaal geen keuze hebt en je toch, ondanks alle narigheid, positief probeert te blijven, zoals bijvoorbeeld bij ziekte? In een relatie denken "we maken er het beste van" vind ik een vreemde insteek, daar heb je namelijk wel een keuze.

Als je het beste van "je relatie" wilt maken, dus niet die met hem, maar je romantische relatie an sich, dan moet je zorgen dat het een relatie betreft met iemand die zo goed mogelijk met je matcht.



Ik vind het zo frappant dat je dat dan toch los van elkaar kunt zien.

Heb je dan nooit het gevoel dat de helft dan de dagen die je samen doorbrengt, de helft van de dingen die hij "voor jou doet als partner", de helft van wat er qua geld wordt uitgegeven aan jullie samen, dat dat eigenlijk de aandacht, liefde, tijd en geld van/voor de kinderen is? (Of in elk geval, tijd en aandacht die voor de kinderen zou moeten zijn).

Ik denk dat ik op een gegeven moment, wanneer dat kwartje echt zou zijn gevallen, die tijd en aandacht helemaal niet meer van hem zou willen. Dan krijgt ieder uitje toch een naar randje?

Zijn kijk op liefde vind ik ook raar. "We houden van elkaar, dus komt alles goed", dat klinkt niet zo realistisch. Kinderlijk sprookjesbeeld. Maar hij had ook al zo'n kinderlijke kijk op het samenwonen. Als in, het wel heel graag willen zonder er echt over te hebben nagedacht.

Hij heeft alles voor je over, draagt je op handen, wil je het liefst continu zien (samenwonen), zowel jouw kinderen als zijn eigen kinderen zijn een soort figuranten die wel worden getolereerd maar het liefst bij andere ouder worden ondergebracht. Heeft weinig vrienden of spreekt in elk geval weinig met vrienden af. Niet echt hobby's.

Is hij ook een jaloers type? Ik krijg er zo'n rare vibe bij. Hoe ziet dat "op handen dragen" er concreet uit?

Hij is Idd ook een beetje jaloers type, maar omschrijft dit bijvoorbeeld dan als: ik ben bang je kwijt te raken aan een ander (Vragen over omgang met mannelijke vrienden/collega’s) En als: ik wil je gewoon zo veel mogelijk bij me hebben (als ik een dag dat wij zouden kunnen afspreken iets voor mezelf plan)
Dit kwam ook naar voren toen ik aangaf even rust te willen, wanneer hij me dan weer zou zien.

Ik vond de uitspraak dat we toch van elkaar houden en het daarom wel goed komt ook niet zo leuk, klinkt voor mij als: omdat je van mij houd ga je het wel accepteren dat ik niet de vader ben die je wilde dat ik ben, daar komen we dus wel uit dan. Heel vervelend gevoel bij gekregen.

Moezewoes schreef: ↑

11-06-2020 17:59

Ik krijg er zo'n rare vibe bij. Hoe ziet dat "op handen dragen" er concreet uit?

Concreet: maakt direct tijd voor me als er iets, gaat desnoods eerder weg van werk om me te helpen. Geeft steun als ik dat nodig heb, hier hoef ik niet om te vragen. Zorgt voor me als ik ziek/anderszins uitgeschakeld ben, ook mijn huishouden. Regelt leuke uitjes voor ons samen. Koopt zomaar kleine kadootjes/presentjes/bloemen voor me. Ect. Maar dus wel enkel naar mij gericht. Gaat in deze nooit over wiens kinderen dan ook. Alsof hij meer een relatie dan kinderen nodig heeft.

Vera8 schreef: ↑

11-06-2020 19:03

Ik wil zijn gevoelens jegens jou hier toch ook even ter discussie stellen.

Hoe oprecht zijn die eigenlijk? Hij werd verliefd en jullie hebben het leuk samen. Hij ervaart jullie tijd samen als positief. Het brengt hem iets en vraagt relatief weinig. Hij doet het iig niet met tegenzin.

Deze man is alleen maar gewend vanuit zijn eigen belang te handelen. Logisch dat hij daarom voor jou het vuur uit zijn sloffen loopt. Maar doet hij dat omdat hij jou op handen draagt (zoals je zelf zegt) En dus het beste met jou als persoon voor heeft. Of doet hij dit vanuit een meer berekenend perspectief. Jou pleasen om iets van je gedaan te krijgen. Of omdat de omgeving het van hem vraagt.

Wanneer je oprecht van iemand houdt dan stel je jezelf graag, en belangeloos, op de tweede plaats. En kun je er van genieten om de ander ter wille te zijn. Ook als dat voor jou zelf op dat moment even minder plezierig is.

Daarom mijn vraag aan jou: Hoe onbaatzuchtig is deze man jegens jou. Al die leuke en goede dingen die hij voor jou doet, doet hij die enkel voor jou? Of dient het meer een gezamenlijk doel zodat jullie er beiden plezier aan beleven.

Cijfert hij zichzelf wel eens weg voor jou?

Als ik kijk naar hoe hij (emotionele) zaken benoemt en analyseert zijn de woorden “ik hou van je” in zijn geval ook maar een holle frase.

Ik denk niet dat hij het met opzet doet. Alleen ben ik bang dat je zijn gevoelens jegens jou meer gewicht toekent dan ze werkelijk hebben.

De theorie dat zijn liefde voor mij ook niet zo mooi is als hij lijkt, daar heb ik ook wel vaker over nagedacht. Als in: hij kan blijkbaar geen liefde/aandacht voor zijn kinderen opbrengen, kan hij dat wel de rest van zijn leven voor mij. Maar zoals het nu is, al 2,5 jaar, voelt het wel oprecht. Ook als hij er niks voor terug krijgt. Maar wellicht voelt hij meer bevrediging van iemand helpen die dankbaar daarvoor is (ik, zijn moeder) dan kinderen die het (logisch) normaal vinden dat je voor ze zorgt, daar zijn het immers kinderen voor.

captain_hindsight schreef: ↑

11-06-2020 20:09

Oei dit vind ik ook wel een beetje een rode vlag hoor. Los van het vadergedoe.

Tegenwoordig zeg ik gewoon: als ik je had willen inruilen voor die vriend had ik dat allang gedaan.

Peertjes schreef: ↑

11-06-2020 20:21

Hij denkt niet aan zijn kinderen, niet aan jouw kinderen, hij denkt alleen aan jou en jullie samen met zn twee.

Dat punt irriteert me dan ook enorm, terwijl hij vind dat het toch juist fijn is zoveel tijd voor ons samen. Verschillende inzichten erover dus

Ik heb wel al besloten zoiezo te blijven latten als ik het toch nog een kans wil geven. Zodat ik in elk geval zelf zoveel aandacht aan mijn eigen kinderen kan geven als ik wil en daarvoor ook mijn eigen plek behoud. Mijn eigen leven naast hem, dat lijkt me beter in deze situatie. Ik denk dat samenwonen heel snel het einde betekend, omdat voor mij mijn kinderen wel op plek 1 komen, en hij misschien toch iets anders verwacht bij samenwonen, dat ik me ook compleet op hem ga focussen en mijn kinderen “erbij” doe. Dat zal nooit gebeuren, dus kan ik mijzelf en mijn kinderen beter beschermen en het gaan samenwonen.

Dat samenwonen vind ik eerlijk gezegd nog de makkelijkere beslissing in deze, hoewel ik daar ook wel over twijfelde. Ook geen idee hoe hij zou reageren op zo’n besluit.