Relaties
alle pijlers
Vriend onduidelijk over trouwen
maandag 27 mei 2024 om 18:09
Dag allemaal, even een nieuw account aangemaakt om écht goed anoniem te blijven.
Vriend en ik zijn later dit jaar 10 jaar samen, wonen 5 jaar samen. We hebben heel wat obstakels samen moeten overwinnen, mede vanwege psychische problemen van beide kanten, maar inmiddels is de relatie stabiel, liefdevol en heel hecht. Wij kunnen echt niet meer zonder elkaar en willen tot het einde sameb blijven. Er is alleen één probleem: trouwen is mijn grootste droom, terwijl hij altijd heeft gezegd dat hij trouwen niets vindt. Hij zag hier de meerwaarde niet van in en ook in zijn familie zijn huwelijken niet erg gebruikelijk.
Wij hebben vanaf het begin aan elkaar duidelijk gemaakt hoe we hierin stonden. In eerste instantie was de relatie té geweldig om er hierom een einde aan te maken (en we waren nog heel jong en totaal blut). Op een later moment gaf hij aan dat hij het trouwen wel voor mij wilde doen, omdat het zoveel voor mij betekent. Ik ben er dus al die jaren vanuit gegaan dat het wel goed zou komen, als de tijd rijp zou zijn. Echter iets minder dan een jaar geleden liet hij me weten hier toch echt anders over te denken (hij kreeg het wat benauwd omdat ik teveel over het onderwerp praatte). Echter nu zitten we in de situatie waar hij “moet nadenken” of hij wel of niet wil trouwen. We hebben inmiddels heel veel gepraat hierover en hij lijkt meer en meer open te staan voor trouwen op een manier die bij ons beiden past. We hebben het zelf gehad over welke winkels mooie ringen hebben, mogelijke locaties, etc., maar ik krijg nog steeds geen duidelijke ja of nee en die onzekerheid maakt me ontzettend verdrietig… maar ik ga geen antwoord krijgen: als hij het wil zal hij bijv. wel een onverwachts aanzoek doen.
Maar ik vind 10 jaar lang genoeg en denk erover het heft in eigen handen te nemen. Hij heeft genoeg ruimte gehad om na te denken. Op de dag van 10 jaar samen wil ik hem en aanzoek gaan doen. Hem de liefde verklaren op een hele bijzondere plek voor ons beiden en hem officieel vragen mijn man te zijn. Maar ik ben doodsbang; wat nu als hij toch definitief nee zegt? Ik zou ik duizenden stukjes breken… en blijf ik dan altijd met dat gevoel bij hem, of verlaat ik de liefde van mijn leven vanwege een eeuwenoude traditie die onze relatie niet zozeer zal veranderen, maar wel mijn grote droom in vervulling laat komen.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie hierover denken.
Vriend en ik zijn later dit jaar 10 jaar samen, wonen 5 jaar samen. We hebben heel wat obstakels samen moeten overwinnen, mede vanwege psychische problemen van beide kanten, maar inmiddels is de relatie stabiel, liefdevol en heel hecht. Wij kunnen echt niet meer zonder elkaar en willen tot het einde sameb blijven. Er is alleen één probleem: trouwen is mijn grootste droom, terwijl hij altijd heeft gezegd dat hij trouwen niets vindt. Hij zag hier de meerwaarde niet van in en ook in zijn familie zijn huwelijken niet erg gebruikelijk.
Wij hebben vanaf het begin aan elkaar duidelijk gemaakt hoe we hierin stonden. In eerste instantie was de relatie té geweldig om er hierom een einde aan te maken (en we waren nog heel jong en totaal blut). Op een later moment gaf hij aan dat hij het trouwen wel voor mij wilde doen, omdat het zoveel voor mij betekent. Ik ben er dus al die jaren vanuit gegaan dat het wel goed zou komen, als de tijd rijp zou zijn. Echter iets minder dan een jaar geleden liet hij me weten hier toch echt anders over te denken (hij kreeg het wat benauwd omdat ik teveel over het onderwerp praatte). Echter nu zitten we in de situatie waar hij “moet nadenken” of hij wel of niet wil trouwen. We hebben inmiddels heel veel gepraat hierover en hij lijkt meer en meer open te staan voor trouwen op een manier die bij ons beiden past. We hebben het zelf gehad over welke winkels mooie ringen hebben, mogelijke locaties, etc., maar ik krijg nog steeds geen duidelijke ja of nee en die onzekerheid maakt me ontzettend verdrietig… maar ik ga geen antwoord krijgen: als hij het wil zal hij bijv. wel een onverwachts aanzoek doen.
Maar ik vind 10 jaar lang genoeg en denk erover het heft in eigen handen te nemen. Hij heeft genoeg ruimte gehad om na te denken. Op de dag van 10 jaar samen wil ik hem en aanzoek gaan doen. Hem de liefde verklaren op een hele bijzondere plek voor ons beiden en hem officieel vragen mijn man te zijn. Maar ik ben doodsbang; wat nu als hij toch definitief nee zegt? Ik zou ik duizenden stukjes breken… en blijf ik dan altijd met dat gevoel bij hem, of verlaat ik de liefde van mijn leven vanwege een eeuwenoude traditie die onze relatie niet zozeer zal veranderen, maar wel mijn grote droom in vervulling laat komen.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie hierover denken.
woensdag 29 mei 2024 om 14:27
Soms hoort iemand ook wat iemand wil horen.Fairway schreef: ↑29-05-2024 14:00Maar is dat zo wel gegaan?
-Hij was in het begin vooral heel stellig: nee trouwen is niets voor hem
-Later geeft hij aan dat hij wel zou willen trouwen voor haar, maar is dit dan gelijk een aanzoek of instemming met een huwelijk? Volgens mij niet.
Dat wordt duidelijk op het moment dat TO zoals ze zelf zegt, heel erg veel over trouwen praat waardoor hij weer op de rem trapt.
-Daardoor ontstaat een constructieve discussie waarin hij een stuk positiever staat tegenover trouwen (zelfs naar ringen gekeken). Hij is alleen nog niet op de knieën gegaan.
Op dat punt zijn ze nu dus beland. Wat is hier vals aan van die man?
woensdag 29 mei 2024 om 14:43
Lieve TO,
Ik denk dat ik je wel snap, misschien heb je iets aan mijn verhaal. Ik wilde van klein meisje af al graag trouwen. Niet perse om de dag, het feest of de jurk maar vooral omdat iemand echt voor mij zou kiezen. En andersom natuurlijk. Ik ben heel zelfstandig, altijd eigen brood verdiend, eigen naam gehouden maar toch, ik wist dat ik het wilde. Kan alleen niet zo goed uitleggen waarom. Mijn partner wilde eigenlijk nooit trouwen, zijn ouders hadden geen gelijkwaardig huwelijk en zijn vader zei altijd ‘ jongen nooit trouwen’. Hij kon eigenlijk zelf niet zo goed benoemen waarom niet. Na 7 jaar verkering en 2 jaar samenwonen moest er een hoop geregeld worden ivm eigen zaak en aankoop woning. Trouwen was toen het makkelijkst en het goedkoopst. Dus dat hebben we gedaan, in 6 weken geregeld. Geen groot aanzoek, geen feest alleen klein etentje met naasten. Onlangs hebben we de 25 jaar aangetikt.
Ieder verhaal is anders, ieder koppel is anders. Maar blijf in gesprek en idd laat hem zich nu duidelijk uitspreken wat hij wil en als het kan waarom. Daar kun je iets mee.
Wat me overigens wel op valt in m’n omgevende; veel mannen die niet willen trouwen, willen wel dat de kinderen zijn naam krijgen. Dus wat is dat dan? Dan heb je als vrouw als enige een andere achternaam en dat voelt dan weer gek (hoewel er nu meer kan geloof ik). En hebben jullie nu niks geregeld? dat zou ik eens bespreken .
Ik denk dat ik je wel snap, misschien heb je iets aan mijn verhaal. Ik wilde van klein meisje af al graag trouwen. Niet perse om de dag, het feest of de jurk maar vooral omdat iemand echt voor mij zou kiezen. En andersom natuurlijk. Ik ben heel zelfstandig, altijd eigen brood verdiend, eigen naam gehouden maar toch, ik wist dat ik het wilde. Kan alleen niet zo goed uitleggen waarom. Mijn partner wilde eigenlijk nooit trouwen, zijn ouders hadden geen gelijkwaardig huwelijk en zijn vader zei altijd ‘ jongen nooit trouwen’. Hij kon eigenlijk zelf niet zo goed benoemen waarom niet. Na 7 jaar verkering en 2 jaar samenwonen moest er een hoop geregeld worden ivm eigen zaak en aankoop woning. Trouwen was toen het makkelijkst en het goedkoopst. Dus dat hebben we gedaan, in 6 weken geregeld. Geen groot aanzoek, geen feest alleen klein etentje met naasten. Onlangs hebben we de 25 jaar aangetikt.
Ieder verhaal is anders, ieder koppel is anders. Maar blijf in gesprek en idd laat hem zich nu duidelijk uitspreken wat hij wil en als het kan waarom. Daar kun je iets mee.
Wat me overigens wel op valt in m’n omgevende; veel mannen die niet willen trouwen, willen wel dat de kinderen zijn naam krijgen. Dus wat is dat dan? Dan heb je als vrouw als enige een andere achternaam en dat voelt dan weer gek (hoewel er nu meer kan geloof ik). En hebben jullie nu niks geregeld? dat zou ik eens bespreken .
woensdag 29 mei 2024 om 14:54
Welnee hoe kom je erbij dat dat gek voelt. Daar voel je helemaal niks van en die kinderen ook niet. Nooit.Vlaginvaas schreef: ↑29-05-2024 14:43Lieve TO,
Wat me overigens wel op valt in m’n omgevende; veel mannen die niet willen trouwen, willen wel dat de kinderen zijn naam krijgen. Dus wat is dat dan? Dan heb je als vrouw als enige een andere achternaam en dat voelt dan weer gek (hoewel er nu meer kan geloof ik). En hebben jullie nu niks geregeld? dat zou ik eens bespreken .
Er is maar één ding gek wat alles rond namen betreft en dat is je eigen naam opgeven en dan ineens de rest van je leven de naam van een ander nemen. Dat vind ik niet eens gek, maar echt compleet belachelijk.
Of vrouwen die dan perse beide namen willen voeren. Ik ben Huppeltje mansnaam-mijnnaam
Grow up
woensdag 29 mei 2024 om 14:55
woensdag 29 mei 2024 om 15:01
Héél vervelend ja, die 3 à 4 seconden wat woorden uitspreken (hoogstens 1* per maand)Vlaginvaas schreef: ↑29-05-2024 14:55Nou ik weet van mijn collega van wel, dan belt ze school met ik ben Marietje B, de moeder van `Kareltje zo en zij vindt dat heel vervelend. En als iemand een dubbele naam wil, helemaal prima. Gelukkig is er keuze
Maar inderdaad, er kan veel tegenwoordig, vrouwen die dat heeeeeel vervelend vinden kunnen de kinderen gewoon hun eigen naam geven
miafiglia wijzigde dit bericht op 29-05-2024 15:02
Reden: Aanv.
Reden: Aanv.
14.86% gewijzigd
woensdag 29 mei 2024 om 15:03
Tja... Ik wilde (en wil) altijd heel graag trouwen. Van jongsafaan al. Ik denk een beetje het romantische beeld van een bruiloft met de liefde aan elkaar verklaren, etc. etc.
Inmiddels ben ik 47 en ik ben nog steeds niet getrouwd. Ik verwacht ook niet meer dat het gaat gebeuren. Mijn vriend weet dat ik het wel zou willen, maar hij wil het niet.
Mensen die tegen mij zeggen: Dan vraag je hem toch? antwoord ik altijd: Dat heeft geen zin, hij wil het niet.
Je kunt iemand niet dwingen. En ik hou heel veel van mijn vriend, dus ik zeur er ook niet over. Als ik over 3 jaar 50 word geef ik gewoon een heel groot feest. En dan trek ik gewoon een ontzettend mooie jurk aan. Dan heb ik mijn romantische feestje alsnog...
Het enige dat ik dan jammer vind is dat ik officieel altijd alleen maar "kind van" zal zijn. Geen "ouder van" of "echtgenote van". Maar ja... dat is niet anders.
Inmiddels ben ik 47 en ik ben nog steeds niet getrouwd. Ik verwacht ook niet meer dat het gaat gebeuren. Mijn vriend weet dat ik het wel zou willen, maar hij wil het niet.
Mensen die tegen mij zeggen: Dan vraag je hem toch? antwoord ik altijd: Dat heeft geen zin, hij wil het niet.
Je kunt iemand niet dwingen. En ik hou heel veel van mijn vriend, dus ik zeur er ook niet over. Als ik over 3 jaar 50 word geef ik gewoon een heel groot feest. En dan trek ik gewoon een ontzettend mooie jurk aan. Dan heb ik mijn romantische feestje alsnog...
Het enige dat ik dan jammer vind is dat ik officieel altijd alleen maar "kind van" zal zijn. Geen "ouder van" of "echtgenote van". Maar ja... dat is niet anders.
woensdag 29 mei 2024 om 15:35
Nee, dat is het niet.
Ik verwacht dat het te maken heeft met het feit dat ik ook geen kinderen heb. De meeste mensen hebben kinderen en zijn dus "ouder van". Vaak zijn ze ook nog getrouwd of hebben ze een partnerschapsregistratie. Hierdoor is officieel vastgelegd dat zij bij elkaar horen.
Voor mij is niks officieels vastgelegd. Ik ben alleen "kind van" en verder niks.
woensdag 29 mei 2024 om 15:49
Of je bent partner van. En na trouwen ben je ook partner van.
Ik zeg dus nooit mijn man. Altijd mijn partner. Dat was al voor GP en dat blijft het ook.
En je kan de kinderen gewoon jouw naam geven idd.
Dat naamexcuus is ook zoiets vreemds.
woensdag 29 mei 2024 om 15:50
Jij noemt het rare ouderwetse sentimenten. Ik noem het tradities. Ik hecht daar waarde aan. Hier op het forum wordt daar altijd maar de draak mee gestoken en wordt trouwen als ouderwets en nutteloos weggezet en t is heel stom als je het wilt.Lucifee2024 schreef: ↑29-05-2024 13:33. Eigenlijk hangt hele trouwen/bruiloften vast aan deze rare ouderwetse sentimenten.
Maar toen ik de datum van mijn huwelijksvoltrekking ging vastleggen bleek er een wachttijd van 3 maanden te zijn.
Je kan alles wel wegredeneren en niet overal zit een logische reden achter.
Waarom vinden (mensen die niet geloven) kerst vieren leuk? Waarom moet je perse in december een plastic boom in je woonkamer zetten en daar kados onder neerleggen? Eigenlijk is dat toch ook gewoon onzin?
Sommige mensen hechten aan tradities en dit soort dingen, andere niet. Ik vind het echt niet nodig om tos wens naar beneden te halen.
Het is jammer dat de partner van to het niet zo ziet als to... maar het is wel bijzonder lullig dat hij haar zo aan het lijntje houdt. Als ik to was zou ik een keer een gesprek aan gaan met partner en dan niet bang zijn dat de sfeer verpest wordt of het romantische eraf gaat. Daar heeft de partner van to zelf al voor gezorgd. Ik zou echt niet loslaten voor hij een duidelijke uitspraak en een datum noemt en als het een nee is zou ik echt wel laten blijken dat ik echt pissig ben dat ie me aan het lijntje heeft gehouden. Wellicht dat ik er dan wel helemaal op afknap. Maar ik vind zulk gedrag gewoon enorm onaantrekkelijk.
coderood wijzigde dit bericht op 29-05-2024 15:53
0.06% gewijzigd
woensdag 29 mei 2024 om 15:52
woensdag 29 mei 2024 om 16:12
Je "eigen naam" is in de meeste gevallen de naam van je vader hè. Wat een oordelen.Miafiglia schreef: ↑29-05-2024 14:54
Er is maar één ding gek wat alles rond namen betreft en dat is je eigen naam opgeven en dan ineens de rest van je leven de naam van een ander nemen. Dat vind ik niet eens gek, maar echt compleet belachelijk.
Of vrouwen die dan perse beide namen willen voeren. Ik ben Huppeltje mansnaam-mijnnaam
Grow up
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
woensdag 29 mei 2024 om 16:23
Ja, ik ken zelfs gescheiden vrouwen die om die reden de naam van ex aanhouden, zelfs voorbeelden na vreselijke vechtscheidingen. Onbegrijpelijk.Vlaginvaas schreef: ↑29-05-2024 14:55Nou ik weet van mijn collega van wel, dan belt ze school met ik ben Marietje B, de moeder van `Kareltje C en zij vindt dat heel vervelend. En als iemand een dubbele naam wil, helemaal prima. Gelukkig is er keuze
woensdag 29 mei 2024 om 16:24
woensdag 29 mei 2024 om 16:26
Ik vind dat bizar. Man wil niet trouwen, want ouderwets en gedoe en vrouw moet haar eigen financiele schaapjes maar op het droge brengen. Wij zijn progressief, prima.Vlaginvaas schreef: ↑29-05-2024 14:43Lieve TO,
Wat me overigens wel op valt in m’n omgevende; veel mannen die niet willen trouwen, willen wel dat de kinderen zijn naam krijgen. Dus wat is dat dan? Dan heb je als vrouw als enige een andere achternaam en dat voelt dan weer gek (hoewel er nu meer kan geloof ik). En hebben jullie nu niks geregeld? dat zou ik eens bespreken .
Oh maar de kinderen moeten wel meneers achternaam hebben, dat wel.
Als je ongetrouwd een kind krijgt, dan krijgt het kind normaal automatisch de achternaam van de vrouw, maar dat vindt menig Nederlandse meneer dan weer iets TE progressief. Dus mag je met zijn beiden naar de stadhuis om alsnog ervoor te zorgen dat de kids zijn naam krijgen. Want dat is blijkbaar niet ouderwets en teveel gedoe.
Lekker cherry picken die gasten en ze komen er nog mee weg ook nog.
woensdag 29 mei 2024 om 16:31
Wat heeft dat hier nou weer mee te maken?Lucifee2024 schreef: ↑29-05-2024 15:53Ik hecht inderdaad nul waarde aan tradities, bijna nooit zijn fijne leuke dingen die niet doorspekt zijn van waarden waar ik wel aan hecht.
Gelijkheid en vrije keuzes.
En dingen als: geen discriminatie op geslacht, kleur, liefdespartner, gender ect.
En fijn dat je er niet aan hecht. Maar je kan wel respect hebben voor mensen die dat wel doen.
Ik hecht bijvoorbeeld absoluut niet aan geloven en ik kan me ook helemaal niks voorstellen dat iemand dat zou willen. Toch kan ik gewoon respect hebben voor mensen die dat wel doen en ze niet continu afzeiken.
woensdag 29 mei 2024 om 16:32
Als ik iets voor mijn vriend regel ben ik Lorrelies zijn achternaam.
Niet getrouwd, echt geen haan die er naar kraait. Gewoon voor het gemak, ipv ik ben de partner van…..
Verder ben ik altijd mijn eigen achternaam.
Ik snap het probleem van de achternaam echt.
Je mag hem officieel voeren, nou phoe phoe, je blijft toch altijd je geboortenaam houden.
Niet getrouwd, echt geen haan die er naar kraait. Gewoon voor het gemak, ipv ik ben de partner van…..
Verder ben ik altijd mijn eigen achternaam.
Ik snap het probleem van de achternaam echt.
Je mag hem officieel voeren, nou phoe phoe, je blijft toch altijd je geboortenaam houden.
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
woensdag 29 mei 2024 om 16:35
Laat mensen gewoon doen wat ze willen. Mijn homovrienden zijn dolgelukkig met elkaars namen.Miafiglia schreef: ↑29-05-2024 14:54Welnee hoe kom je erbij dat dat gek voelt. Daar voel je helemaal niks van en die kinderen ook niet. Nooit.
Er is maar één ding gek wat alles rond namen betreft en dat is je eigen naam opgeven en dan ineens de rest van je leven de naam van een ander nemen. Dat vind ik niet eens gek, maar echt compleet belachelijk.
Of vrouwen die dan perse beide namen willen voeren. Ik ben Huppeltje mansnaam-mijnnaam
Grow up
Dat jij je gelukkig voelt met een bepaalde keuze heeft niks te maken met de volwassenheid van andere keuzes. En nee, ik ben niet getrouwd en heel happy als enige in het gezin met mijn vaders naam.
Ik ken mijn vader amper, vind het gewoon een leuke naam.
woensdag 29 mei 2024 om 16:37
dat iemand een hufter is, is 1Carmine schreef: ↑29-05-2024 16:26Ik vind dat bizar. Man wil niet trouwen, want ouderwets en gedoe en vrouw moet haar eigen financiele schaapjes maar op het droge brengen. Wij zijn progressief, prima.
Oh maar de kinderen moeten wel meneers achternaam hebben, dat wel.
Als je ongetrouwd een kind krijgt, dan krijgt het kind normaal automatisch de achternaam van de vrouw, maar dat vindt menig Nederlandse meneer dan weer iets TE progressief. Dus mag je met zijn beiden naar de stadhuis om alsnog ervoor te zorgen dat de kids zijn naam krijgen. Want dat is blijkbaar niet ouderwets en teveel gedoe.
Lekker cherry picken die gasten en ze komen er nog mee weg ook nog.
Maar ik verbaas me vooral over dat mensen daar dan vrijwillig mee trouwen. En zo iemand uitkiezen als ouder voor hun kind
woensdag 29 mei 2024 om 16:41
Afzeiken? Ik zeik niemand af.coderood schreef: ↑29-05-2024 16:31Wat heeft dat hier nou weer mee te maken?
En fijn dat je er niet aan hecht. Maar je kan wel respect hebben voor mensen die dat wel doen.
Ik hecht bijvoorbeeld absoluut niet aan geloven en ik kan me ook helemaal niks voorstellen dat iemand dat zou willen. Toch kan ik gewoon respect hebben voor mensen die dat wel doen en ze niet continu afzeiken.
woensdag 29 mei 2024 om 16:44
Ja, als visum voor een partner of zo.Lila-Linda schreef: ↑29-05-2024 11:58Trouwen is eigenlijk vooral iets voor "voor als het misgaat", dus als je uitelkaar gaat. Of in het buitenland zit met gedoe
etc
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
