Relaties
alle pijlers
Vriend onduidelijk over trouwen
maandag 27 mei 2024 om 18:09
Dag allemaal, even een nieuw account aangemaakt om écht goed anoniem te blijven.
Vriend en ik zijn later dit jaar 10 jaar samen, wonen 5 jaar samen. We hebben heel wat obstakels samen moeten overwinnen, mede vanwege psychische problemen van beide kanten, maar inmiddels is de relatie stabiel, liefdevol en heel hecht. Wij kunnen echt niet meer zonder elkaar en willen tot het einde sameb blijven. Er is alleen één probleem: trouwen is mijn grootste droom, terwijl hij altijd heeft gezegd dat hij trouwen niets vindt. Hij zag hier de meerwaarde niet van in en ook in zijn familie zijn huwelijken niet erg gebruikelijk.
Wij hebben vanaf het begin aan elkaar duidelijk gemaakt hoe we hierin stonden. In eerste instantie was de relatie té geweldig om er hierom een einde aan te maken (en we waren nog heel jong en totaal blut). Op een later moment gaf hij aan dat hij het trouwen wel voor mij wilde doen, omdat het zoveel voor mij betekent. Ik ben er dus al die jaren vanuit gegaan dat het wel goed zou komen, als de tijd rijp zou zijn. Echter iets minder dan een jaar geleden liet hij me weten hier toch echt anders over te denken (hij kreeg het wat benauwd omdat ik teveel over het onderwerp praatte). Echter nu zitten we in de situatie waar hij “moet nadenken” of hij wel of niet wil trouwen. We hebben inmiddels heel veel gepraat hierover en hij lijkt meer en meer open te staan voor trouwen op een manier die bij ons beiden past. We hebben het zelf gehad over welke winkels mooie ringen hebben, mogelijke locaties, etc., maar ik krijg nog steeds geen duidelijke ja of nee en die onzekerheid maakt me ontzettend verdrietig… maar ik ga geen antwoord krijgen: als hij het wil zal hij bijv. wel een onverwachts aanzoek doen.
Maar ik vind 10 jaar lang genoeg en denk erover het heft in eigen handen te nemen. Hij heeft genoeg ruimte gehad om na te denken. Op de dag van 10 jaar samen wil ik hem en aanzoek gaan doen. Hem de liefde verklaren op een hele bijzondere plek voor ons beiden en hem officieel vragen mijn man te zijn. Maar ik ben doodsbang; wat nu als hij toch definitief nee zegt? Ik zou ik duizenden stukjes breken… en blijf ik dan altijd met dat gevoel bij hem, of verlaat ik de liefde van mijn leven vanwege een eeuwenoude traditie die onze relatie niet zozeer zal veranderen, maar wel mijn grote droom in vervulling laat komen.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie hierover denken.
Vriend en ik zijn later dit jaar 10 jaar samen, wonen 5 jaar samen. We hebben heel wat obstakels samen moeten overwinnen, mede vanwege psychische problemen van beide kanten, maar inmiddels is de relatie stabiel, liefdevol en heel hecht. Wij kunnen echt niet meer zonder elkaar en willen tot het einde sameb blijven. Er is alleen één probleem: trouwen is mijn grootste droom, terwijl hij altijd heeft gezegd dat hij trouwen niets vindt. Hij zag hier de meerwaarde niet van in en ook in zijn familie zijn huwelijken niet erg gebruikelijk.
Wij hebben vanaf het begin aan elkaar duidelijk gemaakt hoe we hierin stonden. In eerste instantie was de relatie té geweldig om er hierom een einde aan te maken (en we waren nog heel jong en totaal blut). Op een later moment gaf hij aan dat hij het trouwen wel voor mij wilde doen, omdat het zoveel voor mij betekent. Ik ben er dus al die jaren vanuit gegaan dat het wel goed zou komen, als de tijd rijp zou zijn. Echter iets minder dan een jaar geleden liet hij me weten hier toch echt anders over te denken (hij kreeg het wat benauwd omdat ik teveel over het onderwerp praatte). Echter nu zitten we in de situatie waar hij “moet nadenken” of hij wel of niet wil trouwen. We hebben inmiddels heel veel gepraat hierover en hij lijkt meer en meer open te staan voor trouwen op een manier die bij ons beiden past. We hebben het zelf gehad over welke winkels mooie ringen hebben, mogelijke locaties, etc., maar ik krijg nog steeds geen duidelijke ja of nee en die onzekerheid maakt me ontzettend verdrietig… maar ik ga geen antwoord krijgen: als hij het wil zal hij bijv. wel een onverwachts aanzoek doen.
Maar ik vind 10 jaar lang genoeg en denk erover het heft in eigen handen te nemen. Hij heeft genoeg ruimte gehad om na te denken. Op de dag van 10 jaar samen wil ik hem en aanzoek gaan doen. Hem de liefde verklaren op een hele bijzondere plek voor ons beiden en hem officieel vragen mijn man te zijn. Maar ik ben doodsbang; wat nu als hij toch definitief nee zegt? Ik zou ik duizenden stukjes breken… en blijf ik dan altijd met dat gevoel bij hem, of verlaat ik de liefde van mijn leven vanwege een eeuwenoude traditie die onze relatie niet zozeer zal veranderen, maar wel mijn grote droom in vervulling laat komen.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie hierover denken.
zondag 2 juni 2024 om 22:35
Noëlle_ismijnnaam schreef: ↑02-06-2024 21:54Ik snap het, maar zelf vind ik pas dat het je man is, als je met hem getrouwd bent.
Daar ben je vrij in. En een ander is er vrij in om zich daar niets van aan te trekken.
zondag 2 juni 2024 om 23:17
zondag 2 juni 2024 om 23:26
Leuke discussie, bijna een eigen topic waard!
Mijn man en ik zijn 15 jaar samen, en niet getrouwd. Wel kinderen, samen en ook apart. ‘ Mijn vriend’ dekt allang de lading niet meer, ‘ mijn partner’ vind ik stom. Nadat er gezamenlijke kinderen kwamen zijn we onafhankelijk van elkaar over gegaan op ‘ mijn man’ en ‘ mijn vrouw’ en we vonden het heel grappig om er achter te komen dat we dat beiden zo deden. Ook bevestigend voor de band die we voelen.
De consequenties zijn er pas als je zegt niet getrouwd te zijn terwijl je dat wel bent en dan alleen een transactie afsluit waar de ander voor zou moeten tekenen. Niet andersom.
En dat een ander er vanuit gaat dat we getrouwd zouden zijn; nou én?
Zolang ik geen huis van je koop wat maakt jou dat dan uit? Wat gaat het je überhaupt aan of we wel of niet getrouwd zijn in het sociale verkeer?
(Oh wacht: als ik wel een huis van je koop maakt het ook niks uit tenzij ik getrouwd ben en zeg dat ik niet getrouwd ben…)
Wat een onzin dat het voor een ander belangrijk is of wij getrouwd zijn of niet. Hoe wij het zakelijk allemaal geregeld hebben gaat een ander toch verder niet aan als we geen zakelijk verkeer hebben met elkaar. Ik noem hem nooit mijn echtgenoot, want dat is hij niet. Maar mijn man is ie wel.
Mijn man en ik zijn 15 jaar samen, en niet getrouwd. Wel kinderen, samen en ook apart. ‘ Mijn vriend’ dekt allang de lading niet meer, ‘ mijn partner’ vind ik stom. Nadat er gezamenlijke kinderen kwamen zijn we onafhankelijk van elkaar over gegaan op ‘ mijn man’ en ‘ mijn vrouw’ en we vonden het heel grappig om er achter te komen dat we dat beiden zo deden. Ook bevestigend voor de band die we voelen.
De consequenties zijn er pas als je zegt niet getrouwd te zijn terwijl je dat wel bent en dan alleen een transactie afsluit waar de ander voor zou moeten tekenen. Niet andersom.
En dat een ander er vanuit gaat dat we getrouwd zouden zijn; nou én?
Zolang ik geen huis van je koop wat maakt jou dat dan uit? Wat gaat het je überhaupt aan of we wel of niet getrouwd zijn in het sociale verkeer?
(Oh wacht: als ik wel een huis van je koop maakt het ook niks uit tenzij ik getrouwd ben en zeg dat ik niet getrouwd ben…)
Wat een onzin dat het voor een ander belangrijk is of wij getrouwd zijn of niet. Hoe wij het zakelijk allemaal geregeld hebben gaat een ander toch verder niet aan als we geen zakelijk verkeer hebben met elkaar. Ik noem hem nooit mijn echtgenoot, want dat is hij niet. Maar mijn man is ie wel.
zondag 2 juni 2024 om 23:28
Dat mag je vinden. Maar ik zou er als ik jou was niet vanuit gaan dat mensen ook getrouwd zijn als ze elkaar man en vrouw noemen.Noëlle_ismijnnaam schreef: ↑02-06-2024 21:54Ik snap het, maar zelf vind ik pas dat het je man is, als je met hem getrouwd bent.
maandag 3 juni 2024 om 00:38
Nee maar dat komt natuurlijk voort uit dat het homohuwelijk pas sinds 2001 is toegestaan. Daarvoor kon je wel een geregistreerd partnerschap maar niet trouwen.
Dus dan was het mijn partner. Ook vonden veel stellen vriendin of vriend te vrijblijvend klinken en was trouwen voor hun niet mogelijk dus werd het vaak mijn partner.
Ik noem die van mij om die reden ook vaak partner. Ik zou hem mijn man kunnen noemen maar dat wil ik niet. Ik vind dat leuk om tr bewaren tot over 2 maanden als we officieel getrouwd zijn.
maandag 3 juni 2024 om 01:39
Het is niet iets waar je je voor moet schamen.
Maar we gaan toch niet doen alsof het er niet toe doet?
Voor jou en mij misschien niet, maar homoseksuele stellen of gender gemixte stellen worden er nog steeds dagelijks op aangekeken en mee geconfronteerd.
Dat merk jij niet, maar zij wel.
maandag 3 juni 2024 om 09:41
En het staat een ander ook vrij om aan te geven dat het toch niet helemaal zonder gevolgen is zoals soms stug beweerd wordt. Noem je partner/man/verloofde/vriendje verder zoals je wil, niemand ligt er wakker van.
maandag 3 juni 2024 om 09:42
Nog een keer, welke gevolgen heeft het dat ik mijn partner als mijn man voorstel?
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
maandag 3 juni 2024 om 09:44
maandag 3 juni 2024 om 10:11
Dat zijn jouw woorden, niet de mijne, nu trek je het helemaal in het absurde.
Ik reageer slechts op de stelling in deze discussie dat het niemand wat aangaat hoe je elkaar noemt. Dat dat louter iets is tussen twee geliefden waar verder niets of niemand wat mee te maken heeft. Dát, is niet helemaal juist. In onze samenleving heeft het huwelijk nog steeds een bepaalde status, het huwelijk is nog steeds een instituut. Zowel wettelijk als sociaal. Met woorden als 'mijn man/mijn vrouw' verwijs je daar toch naar, bedoeld, of onbedoeld.
Nogmaals, noem elkaar wat je wil, ik lig er geen seconde wakker van, maar als je in een discussie zegt dat het verder niet uitmaakt, dan zeg ik: Mwah....
maandag 3 juni 2024 om 10:47
Ik loop schijnbaar het risico dat iemands idee over het instituut in elkaar dondert als ik mijn lief mijn man noem? Ofzo?
Ik wil het best snappen hoor maar....
.
maandag 3 juni 2024 om 11:02
Ach..
Wij zijn pas na jaren getrouwd. Vóór ons huwelijk heb ik haar maar één keer 'my wife' genoemd, en dat was in het buitenland, bij de receptie van een hotel, omdat ik 'my girlfriend' gek vond klinken en 'my partner' ook niet over de lippen kreeg. Maar ook 'my wife' voelde vreemd aan. Waarom zou ik haar 'wife' noemen als juist ik degene was die principieel (nog) niet wilde trouwen?
Zie daar, een link met de OP! TO zou denk ik helemaal gek worden wanneer haar vriend haar wel voor zou stellen als zijn vrouw, maar daadwerkelijk op de knieën, ho maar.
maandag 3 juni 2024 om 11:32
Je maakt van iets dat totaal persoonlijk is iets maatschappelijk lastigs, ik denk dat het daar mank gaat.
Niemand heeft er last van als ik mijn vriend mijn man noem. (in het engels is dat natuurlijk anders, daar krijgt een echtgeno(o)t(e) een andere naam. Ik vind "wife" anders dan "woman")
TO heeft er last van als haar vriend haar "mijn vrouw" zou noemen zonder dat hij van plan is het boterbriefje te halen.
Het is niet maatschappelijk lastig.
Het zou persoonlijk lastig kunnen zijn.
Niemand heeft er last van als ik mijn vriend mijn man noem. (in het engels is dat natuurlijk anders, daar krijgt een echtgeno(o)t(e) een andere naam. Ik vind "wife" anders dan "woman")
TO heeft er last van als haar vriend haar "mijn vrouw" zou noemen zonder dat hij van plan is het boterbriefje te halen.
Het is niet maatschappelijk lastig.
Het zou persoonlijk lastig kunnen zijn.
.
maandag 3 juni 2024 om 12:09
ik ben ooit heel jong toen nog getrouwd geweest. Daarna mijn man leren kennen. Nee, we zijn niet getrouwd. Wel iets meer dan 25 jaar samen. Ik noem hem gewoon mijn man en hij mij zijn vrouw. Want no way dat ik ooit nog zou trouwen. Het boeit me geen reet als mensen (voornamelijk vrouwen) vinden dat dat niet mag. Helemaal omdat ik langer samen ben met hem dan dat zij hun 'man' uberhaupt kennen. Financieel alles prima geregeld. Meer dan prima dan bij getrouwde stellen. We hebben geen kinderen overigens. No way in hell dat ik ooit nog een huwelijk aanga. Zeker niet in Nederland waar dat niet nodig is. En je jezelf beter kunt beschermen als samenlevende dan als getrouwden. Daarbij heb ik niks met romantiek. Mijn vriend is een man. een van 53. En het is MIJN man. Zoals hij mij zijn vrouw noemt. En er is geen wet die ons tegenhoudt. Van al onze 'getrouwde' vrienden, en dat waren er nog al wat, is er nog een. EEN samen. Who the fuck cares hoe je je levenspartner noemt
dinsdag 4 juni 2024 om 03:05
Dat mag je helemaal zelf weten.Fairway schreef: ↑03-06-2024 11:02Ach..
Wij zijn pas na jaren getrouwd. Vóór ons huwelijk heb ik haar maar één keer 'my wife' genoemd, en dat was in het buitenland, bij de receptie van een hotel, omdat ik 'my girlfriend' gek vond klinken en 'my partner' ook niet over de lippen kreeg. Maar ook 'my wife' voelde vreemd aan. Waarom zou ik haar 'wife' noemen als juist ik degene was die principieel (nog) niet wilde trouwen?
Zie daar, een link met de OP! TO zou denk ik helemaal gek worden wanneer haar vriend haar wel voor zou stellen als zijn vrouw, maar daadwerkelijk op de knieën, ho maar.
Ik heb er moeite mee om een man van ruim boven de 50 "mijn vriend" of erger nog "my boyfriend" te noemen. We zijn geen 16 meer.
"Partner" zou dan toch een beter alternatief zijn. Ik begin ineens te begrijpen waarom mensen die term gebruiken.
Hoe wij onze zaken wel of niet geregeld hebben, is iets tussen ons, en in het sociale verkeer doet dat helemaal niet ter zake.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
dinsdag 4 juni 2024 om 09:31
Hexopbezemsteel schreef: ↑04-06-2024 03:05Hoe wij onze zaken wel of niet geregeld hebben, is iets tussen ons, en in het sociale verkeer doet dat helemaal niet ter zake.
Em dat is het bezwaar dat ik tegen het huwelijk het: het is een contract tussen drie partijen - hij, ik en de overheid. Ik houd het liever tussen ons twee.
Hij mag mij gerust zijn vrouw noemen, ik doe dat omgekeerd niet zo snel. Maar een willekeurige vreemde die het heeft over “je man” zal ik niet direct verbeteren. Niet relevant.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
