Vriend verkent openlijk gevoelens voor collega zonder gene

minnimouse schreef: ↑

04-06-2024 13:19

Dit!!
Hoezo denkt hij dat hij iets te kiezen heeft?

Ik had mijn mening al lang en breed gegeven, maar ik ben het ook heel erg hiermee eens! Kiezen? Hij? Nee hoor, nu is het jouw tijd om te kiezen. Voor jezelf welteverstaan. Hij heeft helemaal niets meer te kiezen.

Je verwacht respect maar je geeft jezelf niet eens respect.

Wat hij wel of niet meer gaat doen maakt geen donder uit, het gaat erom wat jij gaat doen.
Ik zou zeker niet, ook niet tijdelijk het huis uit gaan.
Hij kan wel per direct vertrekken, niks hem de tijd geven. Laat hem het maar uitzoeken, net zoals hij het jou laat uitzoeken.
Doei

Elke keer open ik dot topic in de hoop dat je het besluit hebt genomen deze eikel de deur uit te zetten. Ik gun het je zo dat je voor jezelf durft te kiezen.

Jufjoke schreef: ↑

04-06-2024 13:39

Ik had mijn mening al lang en breed gegeven, maar ik ben het ook heel erg hiermee eens! Kiezen? Hij? Nee hoor, nu is het jouw tijd om te kiezen. Voor jezelf welteverstaan. Hij heeft helemaal niets meer te kiezen.

Precies, helemaal mee eens.

En TO, dit is de sticker die je nodig hebt:

Amber42 schreef: ↑

04-06-2024 13:23

En dat ook inderdaad. Ik heb al veel shit gepikt onder het motto iedereen heeft eens een mindere periode of tijd nodig voor zichzelf.
Het is ook echt een hele tijd veel beter gegaan en nu zegt hij dat hem dat veel te veel moeite kostte.

Dus hoe dat beter gaat gaan bij een ander ...

Tegelijk zegt hij dat hij misschien wel helemaal niemand wil maar beter alleen kan zijn. Dat is een terugkerend thema. Maar de stap zetten is te groot. En tegelijk is hij dan ook weer verliefd op een ander.

Haken en ogen.

Ach ach, die arme man heeft het toch maar zo zwaar en is zo zielig.

Zorg dat jij het owned. Wat gaf het een heerlijk gevoel om dat moment te pakken en mezelf te voelen. En natuurlijk heb ik verdriet gehad om het eindigen van de relatie, het was niet altijd alleen maar ellende. Maar wat was het fijn om niet meer om hem te moeten draaien.

Amber42 schreef: ↑

04-06-2024 16:12

Ik neem me voor om het straks te zeggen. Dat hij donderdagmorgen ten laatste mag vertrekken (na die werkdag begint zijn weekend). Ik kan niet zo met hem het weekend in gaan en een paar dagen thuis zitten, Ik kan me ook niet zitten afvragen waar hij is als hij erop uit trekt.

Zeggen is 1 ding. Nu nog blijven rechtstaan als hij straks thuis komt.

Wat zou er kunnen gebeuren dat jij niet recht zou blijven staan na het hem zeggen?
Wat valt er nog te halen bij deze meneer waar jij beter van word?

Amber42 schreef: ↑

04-06-2024 12:54

Heel eerlijk wil ik dat het allemaal weggaat, dat hij op z'n knieën valt en zegt hoe stom hij is geweest. Dat hij alle contact verbreekt en volgende keer vroeger zal aangeven als hij met dingen zit in plaats van zich open te stellen. Dat we het een jaar moeilijk hebben, er aan werken en dan verder kunnen. Ik denk dat we dat angstig gehecht kunnen noemen.

Ik moet heel er voor mezelf rationaliseren dat dit niet OK is. Ik doe her heel veel moeite voor en het gaat al veel beter dan vorige keer toen ik er bijna onderdoor was. Dit is een grote en enge oefening om te doen. Maar ik moet dan mezelf een sticker geven dat ik wel echt eraan werk om overtuigd mezelf eerst te gaan zetten.

En inderdaad is het waar dat dit niet waardig is of uitmaakt wat iemand vindt. Rationeel volg ik dat volledig.
Emotioneel ben ik hard aan het proberen om inderdaad de stap te kunnen zetten.

Je kan niet meer terug. Hij heeft van alles kapot gemaakt wat niet meer te helen is. Niet met al jouw liefde van de wereld.
Geloof me, ik ben er geweest. De littekens blijven en hij laat dat jouw probleem.
En dat is heel pijnlijk.
Dat jij je rug recht moet houden terwijl je zo gekwetst bent en degene die je dat aandoet het niks interesseert en de draad vrolijk weer oppakt.
En geloof me, ik heb die draad aangereikt, gladgestreken, geparfumeerd, uit de knoop gehaald voor dit soort types.
Ze laten je aanrommelen en zijn nog verbaasd ook 'waar is toch die vrolijke surebaby' en nog verongelijkt ook dat het allemaal toch minder leuk is.
Deze man gaat deze troep niet helpen opruimen. En als je hem buitenzet levert je dat al een vuilniszak minder op.

"Als ik hem vraag te kiezen zet ik hem onder druk en dreigt hij daardoor weg te gaan."

Een kerel die zo doet heeft al gekozen. Hij is alleen nog aan 't wachten om te vertrekken op het juiste moment.
Hoog tijd om hem een handje te helpen en de boel wat sneller te laten gaan.
Na 8 jaar relatie ben je meer waard dan dit zogezegd eeuwig twijfel-gedoe.


Ik zou geen omgepraat verwachten.
Hoogstens de vervloeking dat hij nu elders een bed moet zien te vinden in afwachting tot hij bij haar kan intrekken.
Het past namelijk tijdtechnisch gewoon niet in zijn plannen dat hij nu al op straat staat.
Maar dat is jouw probleem niet.

Amber42 schreef: ↑

04-06-2024 16:23

Je vat het mooi samen Surebaby. To the point, en met begrip, en heel erg hoe het is gewoon.
Vind het ook erg voor je dat je dat allemaal hebt moeten meemaken.

Ach ik ben goed geschoold hahaha. En nu al 25 jaar met mijn lief die dit soort dingen niet eens denkt.

Doen hoor TO. Have some selfrespect en pak de regie terug over je leven.

Beste knap een jongen van 8 met een baan, een vrouw en een minnares.

FaceofOZ schreef: ↑

04-06-2024 17:27

Beste knap een jongen van 8 met een baan, een vrouw en een minnares.

Heb je ook nog wat zinnigs toe te voegen of is dit het?

Tsja, het is een eikel, maar hij is in ieder geval duidelijk wat zijn intenties en prioriteiten betreft, hij draait er niet omheen zeg maar. Ik zou hem veel succes wensen met zijn verdere ondernemingen.

Amber42 schreef: ↑

04-06-2024 16:12

Ik neem me voor om het straks te zeggen. Dat hij donderdagmorgen ten laatste mag vertrekken (na die werkdag begint zijn weekend). Ik kan niet zo met hem het weekend in gaan en een paar dagen thuis zitten, Ik kan me ook niet zitten afvragen waar hij is als hij erop uit trekt.

Zeggen is 1 ding. Nu nog blijven rechtstaan als hij straks thuis komt.

Wij staan achter je.
Je kan het!

Wat ontzettend verdrietig , en zoveel herkenning

Hetzelfde meegemaakt met mijn ex, 5 jaar samen, sinds een maand of 4 afwezig, teruggetrokken, geen initiatief tot intimiteit. Ik dacht dat het lag aan zijn nieuwe baan waar hij moest aarden, het overlijden van zijn moeder en zijn vader die ging hertrouwen, en op het laatst betrok ik het vooral op mijzelf: misschien was ik niet meer aantrekkelijk, niet leuk genoeg? Wanneer ik het benoemde (de afstand, het afwezig zijn) was het "gewoon omdat we allebei druk waren met werk/studie".

Totdat ik per ongeluk de eerste regel van een appje las dat binnenkwam, net nadat ik ophing met zijn zusje die ik aan de lijn had (op zijn telefoon) van "baliemedewerker #1" die niet kon wachten hem weer te zien. De grond zakte onder mijn voeten weg, en toen ik hem ermee confronteerde, ontkende hij ook niet. Hij was verliefd, nee, ze hadden geen seks gehad, maar hij kon zo goed met haar praten en ze voelden zo'n sterke band. En hij had het er zooooo moeilijk mee, want het schuldgevoel naar mij toe vrat hem op en toch kon hij niet stoppen. Op de vraag waarom hij niet eerder aan had gegeven dat dit gaande was toen ik jankend en smekend vroeg wat er met ons aan de hand was in de afgelopen 4 maanden, zei hij: ik wilde je niet kwetsen. Bleek dat mijn schoonvader ervan op de hoogte was, en die had het advies gegeven: zeg nou maar niks, zoek eerst voor jezelf uit wat je wilt

Ik heb hem die avond naar z'n vader gestuurd, kon hem niet om me heen verdragen. Afgesproken dat we in het weekend zouden praten. Drie dagen die erop volgden heb ik alleen maar gejankt en werd ik heen en weer geslingerd tussen hoop (hier komen we wel uit) en verbijstering (hoe heeft dit kunnen gebeuren?). Op dag 3 kwam er gelukkig eindelijk was boosheid, en dat is mijn redding geweest. Tijdens het gesprek wasl hij echt wel ontdaan was door mijn verdriet, maar bleef hij ook enorm in de slachtofferrol (maar het is ook heel moeilijk voor mij dat deze gevoelens me zijn overkomen, denk je dat ik dit wilde?) en kwam er geen zinnig woord uit over hoe nu verder. Hij wilde ons absoluut niet opgeven, maar ik moest hem wel de tijd geven om over deze gevoelens heen te komen, maar nee, therapie vond hij niet nodig. Toen ik zei dat stap 1 was om absoluut alle contact met haar te verbreken (hij werkte niet direct met haar samen, dus dit was mogelijk), zei hij dat "hij daar nog niet klaar voor was."

En toen knapte er iets in me en heb ik gezegd dat het klaar was. Afgesproken dat ik een week naar mijn ouders zou gaan zodat hij al zijn spullen uit ons huis kon halen en bij zijn vader in kon trekken en dat ik contact met de bank op zou nemen m.b.t. verkoop/overname van onze woning. Dit deed hij gedwee, hij wilde dat ik hier goed uit zou komen, we kwamen tot een goede overeenkomst qua verdeling spullen. Het was zo pijnlijk dat hij niet eens voor me wilde vechten, mij niet eens wilde overtuigen dat we hier uit konden komen.

Toen we 4 maanden later de papieren bij de notaris moesten tekenen om het huis op mijn naam te laten zetten, vroeg hij ineens; weet je echt zeker dat je dit wilt. Ik wil dat je weet dat het uiteindelijk niets tussen ons geworden is (z'n scharrel bleek uiteindelijk toch bij haar vriend te willen blijven). Ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld als toen, toen ik hem aan bleef staren en alleen maar zei: jij hebt 4 maanden geleden je keuze gemaakt en ik daardoor de mijne. Als je denkt dat ik je nu terugneem, met hangende pootjes, dan heb je me verkeerd ingeschat. En ik denk oprecht dat hij dat nooit verwacht had, ergens moet hij de hoop hebben gehad dat als ik afgekoeld was, ik wel weer terug zou komen omdat ik gek op hem was.

Het heeft enorme impact gehad destijds op mijn eigenwaarde, het meest verdrietig was ik nog dat ik zo aan mezelf twijfelde terwijl hij degene was die al met 1 voet uit de relatie gestapt was. En op dat moment besloot ik dat ik zoiets nooit, maar dan ook nooit meer toesta in een relatie. Ik verdien het om iemand te hebben die eerlijk is, die voor ons wil gaan, zelfs als de relatie in zwaar weer verkeert. Ik ben bewust heel wat jaren single gebleve daarna om me echt te richten op de relatie met mezelf en de dingen te doen waar ik gelukkig van werd. Veel gereisd, gewerkt aan persoonlijke ontwikkeling, zelfs geemigreerd en uiteindelijk hier mijn man gevonden en gelukkig getrouwd met iemand die duizend procent voor mij kiest, die wil en kan praten, die aan zijn eigen ontwikkeling werkt.

Ik hoop dat je de kracht vindt om voor jezelf te kiezen vandaag. Het wordt beter, echt waar