Vriend verkent openlijk gevoelens voor collega zonder gene

Raver schreef: ↑

05-06-2024 08:24

Het is nu een half jaar uit met mijn ex. De vetgedrukte zin is nog steeds van toepassing op hem. En ik weet nu ook dat ik het nooit zal weten. We waren zo verliefd en zo gek op elkaar. We deelden dezelfde dromen en de wereld leek van ons. Totdat. En wat heb ik getwijfeld en wat ben ik bang geweest voor het moment dat ik de knoop door zou hakken. Ik heb lang gewacht; de angst ging niet weg. Alleen mijn zelfverzekerdheid nam toe en de wens voor mijzelf te willen kunnen kiezen; weer bij mezelf te zijn. En toen uitgemaakt. Het beste wat ik kon doen. Het was al te lang niet meer 'Ons', ik was er voor hem, hij was er ook voor hem, niet voor mij. Onbegrijpelijk in mijn ogen, na alle liefdevolle momenten samen. Ik ken deze persoon niet meer en heb hem hoogstwaarschijnlijk nooit echt gekend.

Heel veel sterkte To. Wanneer je eraan toe bent ga je de knoop doorhakken. En dan blijkt daarna dat dat het beste was wat je voor jezelf kon doen.

aim schreef: ↑

05-06-2024 09:12

Hoi amber, wat een ellende maar als ik het zo lees was de relatie al een poosje niet heel leuk? En nu doet hij ook niets voor je. hij weet dat het pijnlijk is voor je dat hij verliefd is op een ander, maar hij wil niet met je praten, geeft geen uitleg, beantwoordt geen vragen, ziet niet in hoe rot het voor je is en negeert je verzoek om weg te gaan zodat je nog dagen in hetzelfde huis moet wonen! Kortom, hij doet niets voor je. Er is er maar 1 die nu voor je kan zorgen en dat ben jezelf.

Laat je alsjeblieft niet langer kwetsen.

dianaf schreef: ↑

05-06-2024 09:13

Fijn. Dat scheelt alweer.
Hij kan een taxi bellen en in een hotel gaan zitten als hij niet bij zijn bestie terecht kan. Zijn probleem.

En TO, misschien heb jij wel heel veel fouten, maar de oplossing daarvoor is: met elkaar praten of je iets kunt veranderen? Kan/wil je dat niet, dan is het aan hem om ze of te accepteren of de relatie uit te maken. NIET vreemd gaan, of dit nu fysiek of emotioneel is.

Hij wil het uitstellen tot het weekend, dat doet hij omdat hij denk dat hij je misschien wel over kan halen...

@fromfebruary, tjee, wat een verhaal. En super goed dat je hem buiten hebt gezet.

bammbamm schreef: ↑

05-06-2024 09:28

Zo herkenbaar. Ik had al eerder op je topic gereageerd dat ik in ongeveer dezelfde situatie zit nu (wij zijn 16 jaar samen). Sinds maart weet ik dat hij een affaire heeft. De scheiding is nu bijna rond. Maar waar hij het meest mee worstelt is niet dat onze relatie voorbij is, niet dat hij straks de kinderen minder zal zien, niet dat de relatie met puberzoon nu moeizaam gaat omdat puberzoon heel goed doorheeft wat voor bedrog vader heeft begaan, maar wel dat hij een onzeker bestaan tegemoet gaat (financieel, woning enz).
Ook hij heeft getwijfeld of hij de scheiding wil doorzetten, maar ik (ondanks dat ik niet wilde scheiden) kan geen relatie meer met hem hebben.
Een vriendin van mij zei het volgende nadat ik zei dat ik hem niet meer herken, ze zei: "Hij is niet veranderd, maar jij bent met andere ogen naar hem gaan kijken".
En dit klopt grotendeels wel. En met hoe ik nu naar hem kijk, wil ik geen relatie meer met hem.

Sterkte TO! Ik hoop dat je ook snel op dit punt zit.

Lorem_Ipsum schreef: ↑

05-06-2024 09:43

En ondertussen volgt hij als een dwaze zijn eigen emoties en gevoelens.

Wat ontzettend laag om niet eens mee te kunnen leven met andermans pijn, of in te kunnen zien wat je iemand aandoet.

TO, heb je steun van omgeving?

kaatje125 schreef: ↑

05-06-2024 10:40

Allereerst leef ik enorm met je mee! Afgezien van het feit dat je partner verliefd is geworden op een ander en daar ook iets mee actief wil doen is al zwaar genoeg. Maar het feit dat je hem totaal niet meer herkent en hij nergens ownership voor wil dragen is misschien nog wel erger.

Je denkt hoe heb ik me zo kunnen vergissen in deze man.. maar hij heeft zich van zn allermeest egoïstische kant laten zien, en onder de lagen zit deze man. In dat opzicht kan het nooit meer wat worden. Want zo'n man wil je toch niet. Ik wens je vooral sterkte morgen toe en je huis weer jou huis wordt. Laat hem niet ook dat van je afnemen.. En ga vooral niet afwachten want uiteindelijk doe je hem daar alleen maar een plezier mee. En het is tijd dat je doet wat het beste is voor jou!

CharlotteTilburg schreef: ↑

05-06-2024 11:16

Beste TO, allereerst heel veel sterkte met deze situatie. Terwijl ik je topic las, kwam er een een paar vragen bij mij naar boven borrelen. Ben jij succesvoller dan je vriend (studie, baan, sociaal etc etc)? Kan het zijn dat hij altijd een beetje tegen je
heeft opgekeken en eigenlijk altijd, deep down, een beetje afgunstig is geweest? Altijd zich een beetje de mindere heeft gevoeld? En nu een soort van wraak op je neemt? Het is psychologie van de koude grond, maar deze vragen kwamen wel opborrelen bij mij.

dianaf schreef: ↑

05-06-2024 11:28

Ik begrijp dat je je zo voelt, maar dat is niet nodig.

Ik vind het juist goed van je dat toen jullie besloten weer samen door te gaan, dat je tegen je familie hebt gezegd, dat ze het moeten laten gaan. Want het is natuurlijk primair iets tussen jullie en als jullie denken dat het weer gaat lukken, dan moeten ze dat op dat moment accepteren. Natuurlijk mogen ze er privé van alles van vinden, maar dat is weer iets anders.

Zijn gedrag is inderdaad niet jouw verantwoordelijkheid, enkel het jouwe. En jij maakte die beslissing met de kennis en hoop van toen. Op dat moment was jij van mening dat het de juiste keuze was. En vergeet niet, hij had er van kunnen leren en met zichzelf aan de slag kunnen gaan of zo, waardoor de huidige situatie niet ontstaan was.
Misschien had je kunnen zien dat het niet de beste beslissing was, maar zoals je zegt, als het je eigen relatie betreft, als je zelf in die situatie zit, dan heb je andere informatie tot je beschikking en spelen er andere factoren mee, dan wanneer je de outside bent.

Belangrijker is: Dat was toen. Nu zit je in een nieuw situatie en neem je een andere beslissing. Ik zou dit wel met ze communiceren, hoe lastig het ook is. Maar ze horen ongetwijfeld liever dat JIJ hebt besloten dat jullie gaan stoppen, dan dat HIJ die beslissing heeft genomen.

dianaf schreef: ↑

05-06-2024 11:28

Ik begrijp dat je je zo voelt, maar dat is niet nodig.

Ik vind het juist goed van je dat toen jullie besloten weer samen door te gaan, dat je tegen je familie hebt gezegd, dat ze het moeten laten gaan. Want het is natuurlijk primair iets tussen jullie en als jullie denken dat het weer gaat lukken, dan moeten ze dat op dat moment accepteren. Natuurlijk mogen ze er privé van alles van vinden, maar dat is weer iets anders.

Zijn gedrag is inderdaad niet jouw verantwoordelijkheid, enkel het jouwe. En jij maakte die beslissing met de kennis en hoop van toen. Op dat moment was jij van mening dat het de juiste keuze was. En vergeet niet, hij had er van kunnen leren en met zichzelf aan de slag kunnen gaan of zo, waardoor de huidige situatie niet ontstaan was.
Misschien had je kunnen zien dat het niet de beste beslissing was, maar zoals je zegt, als het je eigen relatie betreft, als je zelf in die situatie zit, dan heb je andere informatie tot je beschikking en spelen er andere factoren mee, dan wanneer je de outside bent.

Belangrijker is: Dat was toen. Nu zit je in een nieuw situatie en neem je een andere beslissing. Ik zou dit wel met ze communiceren, hoe lastig het ook is. Maar ze horen ongetwijfeld liever dat JIJ hebt besloten dat jullie gaan stoppen, dan dat HIJ die beslissing heeft genomen.

Mittens schreef: ↑

05-06-2024 12:06

Ook al zit je nu middenin een klotesituatie die (ook) heel verdrietig is, er gaat een moment komen dat je jezelf heel dankbaar bent dat je zo hebt doorgepakt! Zo'n kerel kun je beter kwijt zijn, wat een vreselijke lamlul zeg.

12 jaar geleden kwam ik ook met mijn ex in een soortgelijke situatie. Ik kwam er na maanden onderbuikgevoel achter dat hij gevoelens had voor een collega. En ik heb het vervolgens allemaal veel te lang laten sudderen en hem laten "nadenken" en twijfelen. Inclusief het (lul)verhaal dat hij misschien helemaal wel niemand wilde, zelf niet meer wist wat hij nou echt wilde en blablabla. Uiteindelijk heeft hij na een paar maanden nadenken de stekker er uit getrokken en stond ik alsnog met lege handen, en hij binnen no-time met/bij haar. Ik heb er achteraf zó enorm veel spijt van dat ik niet veel eerder in die periode voor mezelf heb gekozen en hem de deur had gewezen, maar goed, gedane zaken nemen geen keer.

Nadat het ergste verdriet voorbij was heb ik een paar waanzinnig geweldige jaren als single gehad en me vaak afgevraagd waarom we überhaupt niet eerder uit elkaar waren gegaan. Inmiddels nieuwe liefde gevonden en zielsgelukkig met mijn huidige man. Ik verwacht niet ooit nog in zo'n situatie terecht te komen, maar mocht dat toch gebeuren dan heb ik destijds echt mijn lesje wel geleerd, dit gaat me echt nooit meer gebeuren!

EmilyinParijs schreef: ↑

05-06-2024 12:34

Ik snap veel van wat je zegt Amber en ik zie ook de worsteling die ik erg herkenbaar vind en waardoor het lastig is voor je.

Bij mij was mijn ex niet verliefd op een ander, maar loog hij veel en was hij ook wispelturig. Dan was het goed, dan ineens was hij er klaar mee om weer terug te komen. Ondertussen loog hij (zo kon hij aan drie verschillende mensen, drie verschillende verhalen vertellen waarom hij ergens niet was geweest) en waren er anderen in het spel (ik vond aanwijzingen) en kwamen er op zijn werk regelmatig hoeren langs/gingen ze daarheen. (Dat laatste wist ik ergens wel, maar het kwartje viel later).

Ondertussen accepteerde ik dit en gaf ik steeds weer toe, ook al vond ik rationeel dat het niet slim was, gevoelsmatig lag het anders. Ik hield van hem, hij had het lastig met zichzelf, ik hield ook vast aan de leuke herinneringen en wilde graag weer terug naar hoe het was. Maar keer op keer kwetste hij me en deed het me weer pijn.

Dat het pijn deed werd eigenlijk steeds minder en uiteindelijk werd ik er ook wel nonchalant onder. Ach dacht ik dan, hij heeft weer een bui, wacht een week en het is weer goed. Zo heb ik best een tijd door gerommeld totdat hij weer een keer de kolder kreeg en ik dacht eigenlijk doet het mij niets meer. En dat was voor mij het punt dat ik er een streep onder zette. Bij mijn ex viel dat kwartje echter niet en dat kwam door mijn eigen gedrag. Hij dacht dat het 'wel weer goed zou komen' en ik vond dat ook nog zielig voor hem.

Maar ook ik durfde het uiteindelijk niet meer tegen mijn familie en vrienden te zeggen, want ik was toch zelf degene die terugging. Omdat ik dat had gedaan was ik stom geweest en had ik dit wel kunnen verwachten etc. Ik ben toch verstandiger dan dat. Allemaal dingen die iemand die er niet inzit veel makkelijker kan zeggen omdat zij niet met jouw gevoel zitten, maar alleen maar jou zien en willen dat het met jou goed gaat. Toen het uiteindelijk definitief over was, was iedereen er gewoon voor mij, gaven ze me groot gelijk en stonden er veel meer mensen achter mij dan ik had verwacht. Niemand verweet mij iets, ze steunden me juist. Daarom zou ik het wel aan je familie zeggen, zeker in jouw geval omdat hij toch echt degene is die hier raar doet. Het zal je sterker maken in je keuzes en handelingen die je nog moet maken en doen als je weet dat je genoeg mensen hebben die achter je staan.

CharlotteTilburg schreef: ↑

05-06-2024 11:45

Ik was er al een beetje bang voor toen ik je verhaal las...

En inderdaad, dit type mannen vinden het helemaal prima om van het geld van hun vrouw een weelderig leven te leiden, maar ergens kunnen ze er ook niet tegen want hun dominante karakter maakt dat ze eigenlijk ook weer jaloers zijn. Want zij zijn immers man...|
In mijn beleving zijn dit vaak mannen die niet zo veel geleerd hebben, wat helemaal niet erg is, maar er toch niet tegen kunnen wanneer vrouwen wel succesvol zijn.
Je kunt deze man beter kwijt dan rijk zijn.