Relaties
alle pijlers
Vriend wil minder vaak afspreken dan ik
zaterdag 8 augustus 2020 om 15:38
Beste mensen,
Ik zit ergens mee. Volgens mij maak ik het in mijn hoofd veel erger dan het is (althan, ddat hoop ik), maar het lukt me niet om te stoppen met malen dus misschien helpt het als ik het opschrijf. En misschien heeft iemand nog tips.
Ik heb een paar weken vakantie. Mijn vriend is net zijn baan kwijt. Nu is hij erg druk met solliciteren. We wonen niet samen en hij wil de komende weken alles op alles zetten om weer een nieuwe baan te vinden en dat begrijp ik natuurlijk heel goed. We zien elkaar doorgaans 1x per week en nu wil hij dat tijdelijk terugschroeven naar 1x per 2 weken. Dit omdat we niet heel dicht bij elkaar wonen (1,5 uur met de auto enkele reis, voor mij geen probleem, zeker niet in vakantie).
Omdat we eerder hadden afgesproken om juist in mijn vakantie wat meer tijd samen door te brengen, vind ik dit erg jammer. Meer dan ik zou willen toegeven.
Vorig jaar hebben we ook al heel weinig tijd samen gehad tijdens de zomer. We kenden elkaar toen net en hij had al vakantie geboekt met zijn familie. Toen hij terugkwam, begon hij na ca 1,5 week met zijn (toen) nieuwe baan en in de tussentijd had hij ook geen tijd meer om dingen samen te ondernemen. Toen vond ik dat jammer, maar begreep het nog wel en we kenden elkaar ook nog niet zo lang.
Rond de kerst hadden we tegelijk bijna 2 weken vrij, maar ook toen vond hij het in eerste instantie te zwaar om vaker dan 1x iets samen te doen. Hij was erg moe en wilde vooral uitrusten. Pas toen hij besefte dat we elkaar dan 3 weken niet zouden zien (ivm buitenlandse reis voor mijn werk week daarop), wilde hij wel nog een keer afspreken.
In april zouden we een paar dagen samen weggaan, maar door corona is dat er niet van gekomen.
Misschien goed om te vermelden, zonder daar verder op in te willen gaan, dat mijn vorige relatie niet goed verliep (misbruik, liegen, emotionele chantage etc.).
Bij mijn huidige vriend heb ik nooit dit soort vermoedens gehad en voelt het wel echt goed als we samen zijn, bellen (gemiddeld 1x per week) of tussendoor contact hebben via WhatsApp. Heb ook absoluut niet het idee dat hij niet voor mij zou gaan of me gebruikt oid., maar eerder dat het soort van onhandigheid is of niet goed tijd kunnen inschatten.
Alleen spelen bij mij nu de onzekerheid en negatieve gedachten weer op en ik weet niet hoe dit te stoppen...
Ik weet niet zo goed hoe ik dit met hem zou kunnen bespreken, maar zit er wel echt mee. Vooral dat ik hem nu zo weinig zie/spreek maakt dit lastig en is eigenlijk ook iets dat ik graag anders zou zien. Maar hoe begin ik hierover?
Alle tips zijn welkom
Ik zit ergens mee. Volgens mij maak ik het in mijn hoofd veel erger dan het is (althan, ddat hoop ik), maar het lukt me niet om te stoppen met malen dus misschien helpt het als ik het opschrijf. En misschien heeft iemand nog tips.
Ik heb een paar weken vakantie. Mijn vriend is net zijn baan kwijt. Nu is hij erg druk met solliciteren. We wonen niet samen en hij wil de komende weken alles op alles zetten om weer een nieuwe baan te vinden en dat begrijp ik natuurlijk heel goed. We zien elkaar doorgaans 1x per week en nu wil hij dat tijdelijk terugschroeven naar 1x per 2 weken. Dit omdat we niet heel dicht bij elkaar wonen (1,5 uur met de auto enkele reis, voor mij geen probleem, zeker niet in vakantie).
Omdat we eerder hadden afgesproken om juist in mijn vakantie wat meer tijd samen door te brengen, vind ik dit erg jammer. Meer dan ik zou willen toegeven.
Vorig jaar hebben we ook al heel weinig tijd samen gehad tijdens de zomer. We kenden elkaar toen net en hij had al vakantie geboekt met zijn familie. Toen hij terugkwam, begon hij na ca 1,5 week met zijn (toen) nieuwe baan en in de tussentijd had hij ook geen tijd meer om dingen samen te ondernemen. Toen vond ik dat jammer, maar begreep het nog wel en we kenden elkaar ook nog niet zo lang.
Rond de kerst hadden we tegelijk bijna 2 weken vrij, maar ook toen vond hij het in eerste instantie te zwaar om vaker dan 1x iets samen te doen. Hij was erg moe en wilde vooral uitrusten. Pas toen hij besefte dat we elkaar dan 3 weken niet zouden zien (ivm buitenlandse reis voor mijn werk week daarop), wilde hij wel nog een keer afspreken.
In april zouden we een paar dagen samen weggaan, maar door corona is dat er niet van gekomen.
Misschien goed om te vermelden, zonder daar verder op in te willen gaan, dat mijn vorige relatie niet goed verliep (misbruik, liegen, emotionele chantage etc.).
Bij mijn huidige vriend heb ik nooit dit soort vermoedens gehad en voelt het wel echt goed als we samen zijn, bellen (gemiddeld 1x per week) of tussendoor contact hebben via WhatsApp. Heb ook absoluut niet het idee dat hij niet voor mij zou gaan of me gebruikt oid., maar eerder dat het soort van onhandigheid is of niet goed tijd kunnen inschatten.
Alleen spelen bij mij nu de onzekerheid en negatieve gedachten weer op en ik weet niet hoe dit te stoppen...
Ik weet niet zo goed hoe ik dit met hem zou kunnen bespreken, maar zit er wel echt mee. Vooral dat ik hem nu zo weinig zie/spreek maakt dit lastig en is eigenlijk ook iets dat ik graag anders zou zien. Maar hoe begin ik hierover?
Alle tips zijn welkom
dinsdag 11 augustus 2020 om 14:06
Er is iets in het verhaal wat toch is blij hangen bij mij: zei je nou dat hij ADD heeft? Ik ken een aantal mannen die het hebben (niet mijn eigen man), en allemaal hebben ze ontzettend veel moeite om zaken met elkaar combineren. Solliciteren gaat dus ook niet van: Ik schrijf 's ochtends een brief en 's middags ga ik wat leuks doen. Wordt in hun hoofd allemaal veel ingewikkelder.
Blij om te lezen dat hij stappen heeft gezet!
Blij om te lezen dat hij stappen heeft gezet!
dinsdag 11 augustus 2020 om 16:45
Hoi Luckyduck,
Je verhaal gelezen. Goed dat je voor jezelf opgekomen bent.
En dat je dat lastig vindt om zulke dingen te bespreken is echt niet raar. Vooral door wat je in je vorige relatie hebt meegemaakt. Dat laat toch wel zijn sporen achter.
Des te knapper dat je het toch hebt gedaan!
Zelf vind ik het ook lastig om dit soort dingen te bespreken, door voor mezelf op te komen bij een man.
Ik herken mijzelf er dus ook in!
Ik wens jullie veel plezier met jullie weekend weg!
Goed dat je het nog een kans geeft.
Je verhaal gelezen. Goed dat je voor jezelf opgekomen bent.
En dat je dat lastig vindt om zulke dingen te bespreken is echt niet raar. Vooral door wat je in je vorige relatie hebt meegemaakt. Dat laat toch wel zijn sporen achter.
Des te knapper dat je het toch hebt gedaan!
Zelf vind ik het ook lastig om dit soort dingen te bespreken, door voor mezelf op te komen bij een man.
Ik herken mijzelf er dus ook in!
Ik wens jullie veel plezier met jullie weekend weg!
Goed dat je het nog een kans geeft.
vrijdag 14 augustus 2020 om 16:38
Ik ben wel benieuwd nu..LuckyDucky_001 schreef: ↑08-08-2020 21:27Wel iets, maar dat zal ik morgen verder toelichten (ben nu erg moe en wil zo slapen).
Ik kreeg het idee dat hij echt schrok, maar voor we iets concreets konden afspreken moest ik plotseling weg. Noodgeval hier voor de deur, kon ik helaas niet negeren... Dus ben benieuwd of hij met een voorstel komt.
woensdag 19 augustus 2020 om 09:41
We zijn inmiddels een paar dagen samen weggeweest en dat was heel gezellig! Het voelde gewoon gelijkwaardig (ook qua tempo enzo) en vonden veel dezelfde dingen leuk. Het is nog heel "vers" en moet nog beetje bijkomen want het waren wel intensieve dagen, maar het voelde wel goed dus ben benieuwd hoe het zich de komende weken ontwikkeld
woensdag 19 augustus 2020 om 09:45
woensdag 19 augustus 2020 om 09:47
heel fijn voor jullieLuckyDucky_001 schreef: ↑19-08-2020 09:45Afgelopen week in ieder geval wel. Voor dat we gingen had hij me nog voorgesteld aan wat andere familie van hem.
Nu even afwachten hoe het de komende weken gaat.
donderdag 20 augustus 2020 om 00:03
Ik zou wat specifieker de reden willen weten van het weinig willen afspreken. Hij had een baan, en nu heeft hij ww. Dus hij gaat in percentage inkomen behoorlijk omlaag. Jullie wonen ver uit elkaar. Is dat het misschien? Zijn de reiskosten een probleem voor hem?LuckyDucky_001 schreef: ↑08-08-2020 15:54Dank jullie wel voor de reacties tot nu toe! Dit vermoedde ik al wel, maar toch confronterend om zwart op wit te zien.
Ik wil het er wel graag met hem over hebben, maar weet niet zo goed hoe en vind het steeds moeilijker worden om te wachten tot ik hem weer zie (waarschijnlijk eind van de week). Wanneer zouden jullie dit doen en hoe zouden jullie dit ter sprake brengen?
Zo niet dan zou ik hier niet te warm voor lopen, want dat doet hij ook niet voor jou.
..
donderdag 20 augustus 2020 om 00:19
Ik moest echt lachen om je omschrijving, jij date mijn man meer dan 20 jaar geleden. Hij was altijd bezig met zijn eigen gedachten en ook nog flink introvert dat het tegen het egoïstische aanhing en dan nog vrienden enz., hij concentreerde zich op datgene waar hij mee bezig was en dan vergat ie mij gewoon. Wat hoopvol voor jou is, we zijn nog steeds bij elkaar. Daarnaast ben ik erg duidelijk in wat ik wil en nodig heb maar wel op een normale manier. Hij heeft zich ontwikkeld op iemand die me graag verrast, romantische buien heeft en onze relatie heel belangrijk vindt. Je houdt zelf ook van ruimte dus ook vrijheid, dat heeft veel waarde in een relatie, je gunt elkaar de ruimte om naast de relatie ook een individu te zijn. Meer praten maakt voor hem een relatie ook meer belangrijk en schudt hem vanzelf wakker. Eerst maar genieten van de hervonden romantiek.
zondag 31 januari 2021 om 09:12
Een tijd geleden alweer dat ik hier voor het laatst schreef. Ik wilde toch nog een update geven en ik zit ergens mee wat hieraan gerelateerd is (denk ik).
Het gaat een stuk beter. We zien elkaar nu 1 of 2 keer per week. Meestal na werktijd (hij heeft inmiddels een baan), maar het initiatief komt wel wat meer vanuit hem dan een half jaar geleden. Helaas (vind ik dan...) zien we elkaar nog weinig in het weekend. Dat lijkt (deels) door mijn schoonmoeder te komen en daar krijg ik steeds meer moeite mee.
Korte situatieschets: haar gezin is heilig voor haar. Dat wil zeggen: haar zonen en 1 van de schoondochters. Ik hoor daar duidelijk niet bij. Ieder weekend maakt ze een uitgebreid ontbijt en diner voor het "gezin". Nu verspreid over 2 dagen ivm corona.
Mijn vriend hoeft daar niet perse bij te zijn, maar als hij er een keer niet is, geeft ze wel aan erg teleurgesteld te zijn...
Ik krijg steeds meer het gevoel dat ze mij niet mag, althans ik vind haar niet erg hartelijk en aardig. Er wordt totaal geen rekening met mij gehouden, bij het onbeleefde af in mijn ogen.
Ik ben bijvoorbeeld allergisch voor een bepaalde groente. Toen ik daar laatst op bezoek ging, had mijn vriend gevraagd of zijn moeder misschien iets kon koken wat ik ook mocht. Maar dat wilde ze niet van te voren vastleggen: ze wil pas op het moment dat ze gaat koken bepalen wat ze kookt, en als ik dat toevallig mag hebben, mag ik mee-eten. Daarom nam ik maar eigen eten mee voor de zekerheid. Achteraf gezien goed: ze had precies die ene groente gemaakt die ik niet mag. Dus ik at mijn eigen eten maar. Later zei ze tegen mijn vriend hoe ongezellig en onbeleefd ze dat vond van mij...
Ook hoorde ik kortgeleden dat ik een paar maanden geleden niet mee mocht om hun huwelijksverjaardag te vieren in een dierentuin, omdat mijn vriend dan misschien teveel naar mij zou trekken. Dan zou ik haar feestje verpesten en dus konden ze mij maar beter niet uitnodigen. Mijn vriend durfde dat mij toen niet te vertellen, hij vond het zo lullig en was bang dat ik boos zou zijn, daarom weet ik dit nu pas...
En zo zijn er nog verschillende voorbeelden.
Dit soort dingen kwetsen mij enorm. Dit alles kwam ter sprake toen ik vorige week bij mijn vriend aangaf dat ik het leuk zou vinden elkaar vaker in het weekend te zien.
Voor mijn vriend is het nu goed geregeld: mij doordeweeks zien en tegemoet komen aan de wens van zijn moeder in het weekend. Maar voor mij voelt dit steeds slechter en ik weet niet wat ik hiermee aan moet en/of hoe ik dit opnieuw bespreekbaar kan maken...
Het gaat een stuk beter. We zien elkaar nu 1 of 2 keer per week. Meestal na werktijd (hij heeft inmiddels een baan), maar het initiatief komt wel wat meer vanuit hem dan een half jaar geleden. Helaas (vind ik dan...) zien we elkaar nog weinig in het weekend. Dat lijkt (deels) door mijn schoonmoeder te komen en daar krijg ik steeds meer moeite mee.
Korte situatieschets: haar gezin is heilig voor haar. Dat wil zeggen: haar zonen en 1 van de schoondochters. Ik hoor daar duidelijk niet bij. Ieder weekend maakt ze een uitgebreid ontbijt en diner voor het "gezin". Nu verspreid over 2 dagen ivm corona.
Mijn vriend hoeft daar niet perse bij te zijn, maar als hij er een keer niet is, geeft ze wel aan erg teleurgesteld te zijn...
Ik krijg steeds meer het gevoel dat ze mij niet mag, althans ik vind haar niet erg hartelijk en aardig. Er wordt totaal geen rekening met mij gehouden, bij het onbeleefde af in mijn ogen.
Ik ben bijvoorbeeld allergisch voor een bepaalde groente. Toen ik daar laatst op bezoek ging, had mijn vriend gevraagd of zijn moeder misschien iets kon koken wat ik ook mocht. Maar dat wilde ze niet van te voren vastleggen: ze wil pas op het moment dat ze gaat koken bepalen wat ze kookt, en als ik dat toevallig mag hebben, mag ik mee-eten. Daarom nam ik maar eigen eten mee voor de zekerheid. Achteraf gezien goed: ze had precies die ene groente gemaakt die ik niet mag. Dus ik at mijn eigen eten maar. Later zei ze tegen mijn vriend hoe ongezellig en onbeleefd ze dat vond van mij...
Ook hoorde ik kortgeleden dat ik een paar maanden geleden niet mee mocht om hun huwelijksverjaardag te vieren in een dierentuin, omdat mijn vriend dan misschien teveel naar mij zou trekken. Dan zou ik haar feestje verpesten en dus konden ze mij maar beter niet uitnodigen. Mijn vriend durfde dat mij toen niet te vertellen, hij vond het zo lullig en was bang dat ik boos zou zijn, daarom weet ik dit nu pas...
En zo zijn er nog verschillende voorbeelden.
Dit soort dingen kwetsen mij enorm. Dit alles kwam ter sprake toen ik vorige week bij mijn vriend aangaf dat ik het leuk zou vinden elkaar vaker in het weekend te zien.
Voor mijn vriend is het nu goed geregeld: mij doordeweeks zien en tegemoet komen aan de wens van zijn moeder in het weekend. Maar voor mij voelt dit steeds slechter en ik weet niet wat ik hiermee aan moet en/of hoe ik dit opnieuw bespreekbaar kan maken...
zondag 31 januari 2021 om 09:36
Wat een raar gedrag van je schoonmoeder. Wat je hiermee moet is tegen hem zeggen dat je verwacht dat hij voor je opkomt. Het is zijn moeder, jij bent zn vriendin, zij hoort jou niet zo te behandelen. Als ze tegen je vriend roept dat je onbeleefd en ongezellig bent omdat je je eigen eten op hebt gegeten daar, hoort hij tegen haar te zeggen dat ze zelf onbeleefd is door precies dat ene te koken dat zijn vriendin niet mag hebben. Word jij als enige niet uitgenodigd voor een tripje naar de dierentuin, dan kan hij prima zeggen dat hij alleen meegaat als zijn vriendin ook wordt uitgenodigd. Wil hij af en toe bij zn ouders ontbijten in het weekend, dikke prima, maar 2 weekenden per maand zijn voor jullie. Hij is 26, niet 6. En heeft hij daar allemaal geen zin in, dan neemt hij maar verkering met zn moeder ipv met jou. Je verdient wederom echt beter dan dit hoor. Laat je niet zo behandelen, door allebei niet.LuckyDucky_001 schreef: ↑31-01-2021 09:12Een tijd geleden alweer dat ik hier voor het laatst schreef. Ik wilde toch nog een update geven en ik zit ergens mee wat hieraan gerelateerd is (denk ik).
Het gaat een stuk beter. We zien elkaar nu 1 of 2 keer per week. Meestal na werktijd (hij heeft inmiddels een baan), maar het initiatief komt wel wat meer vanuit hem dan een half jaar geleden. Helaas (vind ik dan...) zien we elkaar nog weinig in het weekend. Dat lijkt (deels) door mijn schoonmoeder te komen en daar krijg ik steeds meer moeite mee.
Korte situatieschets: haar gezin is heilig voor haar. Dat wil zeggen: haar zonen en 1 van de schoondochters. Ik hoor daar duidelijk niet bij. Ieder weekend maakt ze een uitgebreid ontbijt en diner voor het "gezin". Nu verspreid over 2 dagen ivm corona.
Mijn vriend hoeft daar niet perse bij te zijn, maar als hij er een keer niet is, geeft ze wel aan erg teleurgesteld te zijn...
Ik krijg steeds meer het gevoel dat ze mij niet mag, althans ik vind haar niet erg hartelijk en aardig. Er wordt totaal geen rekening met mij gehouden, bij het onbeleefde af in mijn ogen.
Ik ben bijvoorbeeld allergisch voor een bepaalde groente. Toen ik daar laatst op bezoek ging, had mijn vriend gevraagd of zijn moeder misschien iets kon koken wat ik ook mocht. Maar dat wilde ze niet van te voren vastleggen: ze wil pas op het moment dat ze gaat koken bepalen wat ze kookt, en als ik dat toevallig mag hebben, mag ik mee-eten. Daarom nam ik maar eigen eten mee voor de zekerheid. Achteraf gezien goed: ze had precies die ene groente gemaakt die ik niet mag. Dus ik at mijn eigen eten maar. Later zei ze tegen mijn vriend hoe ongezellig en onbeleefd ze dat vond van mij...
Ook hoorde ik kortgeleden dat ik een paar maanden geleden niet mee mocht om hun huwelijksverjaardag te vieren in een dierentuin, omdat mijn vriend dan misschien teveel naar mij zou trekken. Dan zou ik haar feestje verpesten en dus konden ze mij maar beter niet uitnodigen. Mijn vriend durfde dat mij toen niet te vertellen, hij vond het zo lullig en was bang dat ik boos zou zijn, daarom weet ik dit nu pas...
En zo zijn er nog verschillende voorbeelden.
Dit soort dingen kwetsen mij enorm. Dit alles kwam ter sprake toen ik vorige week bij mijn vriend aangaf dat ik het leuk zou vinden elkaar vaker in het weekend te zien.
Voor mijn vriend is het nu goed geregeld: mij doordeweeks zien en tegemoet komen aan de wens van zijn moeder in het weekend. Maar voor mij voelt dit steeds slechter en ik weet niet wat ik hiermee aan moet en/of hoe ik dit opnieuw bespreekbaar kan maken...
zondag 31 januari 2021 om 09:38
Ik vind het vooral zo kwetsend dat er zo duidelijk onderscheid wordt gemaakt. Aan de ene kant begrijp ik vriend wel (vanuit zijn perspectief), maar aan de andere kant hoop ik ook dat hij begrijpt hoe kwetsend dit voor mij is en dat hier wat mij betreft iets aan moet veranderen, anders houd ik dit niet vol. Maar hoe bespreek je zoiets (rustig, zonder boos te worden)?Luci_Mster2 schreef: ↑31-01-2021 09:33Jeetje, dat zijn moeder zo is en hij daar in mee gaat en niet tegen in gaat zegt echt heel veel.
Ik was al afgeknapt op de houding van vriend, al bij dat koken en al die weekenden dat hij niet kan om die reden. Maar van dat feestje in de dierentuin is wel echt erg.
zondag 31 januari 2021 om 09:40
1 van de 3 schoondochters wordt tot het "gezin" gerekend. Die was dus wel uitgenodigd, de andere 2 waaronder ik dus niet.spuit_111 schreef: ↑31-01-2021 09:36Wat een raar gedrag van je schoonmoeder. Wat je hiermee moet is tegen hem zeggen dat je verwacht dat hij voor je opkomt. Het is zijn moeder, jij bent zn vriendin, zij hoort jou niet zo te behandelen. Als ze tegen je vriend roept dat je onbeleefd en ongezellig bent omdat je je eigen eten op hebt gegeten daar, hoort hij tegen haar te zeggen dat ze zelf onbeleefd is door precies dat ene te koken dat zijn vriendin niet mag hebben. Word jij als enige niet uitgenodigd voor een tripje naar de dierentuin, dan kan hij prima zeggen dat hij alleen meegaat als zijn vriendin ook wordt uitgenodigd. Wil hij af en toe bij zn ouders ontbijten in het weekend, dikke prima, maar 2 weekenden per maand zijn voor jullie. Hij is 26, niet 6. En heeft hij daar allemaal geen zin in, dan neemt hij maar verkering met zn moeder ipv met jou. Je verdient wederom echt beter dan dit hoor. Laat je niet zo behandelen, door allebei niet.
zondag 31 januari 2021 om 09:41
in een leuke relatie, met een leuke vent, hoef je dit niet te besprekenLuckyDucky_001 schreef: ↑31-01-2021 09:38Ik vind het vooral zo kwetsend dat er zo duidelijk onderscheid wordt gemaakt. Aan de ene kant begrijp ik vriend wel (vanuit zijn perspectief), maar aan de andere kant hoop ik ook dat hij begrijpt hoe kwetsend dit voor mij is en dat hier wat mij betreft iets aan moet veranderen, anders houd ik dit niet vol. Maar hoe bespreek je zoiets (rustig, zonder boos te worden)?
Want die ziet wat er gebeurt en die grijpt zelf al in
Als iemand degene waar je het meest van houdt, niet netjes wordt behandeld, dan spring je in de bres voor je geliefde
Hij wil niet voor je opkomen
zondag 31 januari 2021 om 09:43
Als ik met hem praat, denk ik soms echt dat hij dit niet ziet. Dat zijn moeder zo'n invloed met hem (of het hele gezin?) heeft. Ik weet niet of en hoe ik duidelijk kan maken dat ik dit niet normaal vind en hier steeds slechter tegen kan.lilalinda schreef: ↑31-01-2021 09:41in een leuke relatie, met een leuke vent, hoef je dit niet te bespreken
Want die ziet wat er gebeurt en die grijpt zelf al in
Als iemand degene waar je het meest van houdt, niet netjes wordt behandeld, dan spring je in de bres voor je geliefde
Hij wil niet voor je opkomen
zondag 31 januari 2021 om 09:46
Wanneer deze man boven de 20 is dan zou ik er voor passen. Ik vind het niet aantrekkelijk om nog zo aan je ouders te hangen en helemaal geen eigen mening of leven te hebben in het weekend. Ik vind het niet gezond.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 31 januari 2021 om 09:47
Ik zou dan wel het gesprek met vriend aangaan. Als je emotie even te hoog wordt, dan kun je dat aangeven en dan pauzeren jullie het gesprek even tot je weer tot rust komt. Helpt misschien ook om alles wat je wil zeggen, van tevoren kort op te schrijven. Dan hou je het bij de woorden in de tekst, wanneer je in de emotie schiet.
Maar eerlijk, als hij niet inziet hoe kwetsend het gedrag van zijn moeder is en ook hoe ongezond en als hij niet tot het besef komt dat hij tegen zijn moeder moet zeggen dat ze zich niet zo aan moet stellen, dan zullen jullie geen eerlijke kans krijgen.
En dat komt dan helaas niet eens zozeer door je rare, nare schoonmoeder, maar door hem. Uiteindelijk werkt een relatie alleen maar als je ook in hetzelfde team zit. En natuurlijk kunnen bepaalde compromissen gemaakt worden naar (schoon)familie, maar dit loopt de spuigaten uit. Als jij allergisch bent voor bepaald eten en zij wil daar geen rekening mee houden, dan is het niet meer dan logisch dat jij je eigen eten meeneemt.
Maar eerlijk, als hij niet inziet hoe kwetsend het gedrag van zijn moeder is en ook hoe ongezond en als hij niet tot het besef komt dat hij tegen zijn moeder moet zeggen dat ze zich niet zo aan moet stellen, dan zullen jullie geen eerlijke kans krijgen.
En dat komt dan helaas niet eens zozeer door je rare, nare schoonmoeder, maar door hem. Uiteindelijk werkt een relatie alleen maar als je ook in hetzelfde team zit. En natuurlijk kunnen bepaalde compromissen gemaakt worden naar (schoon)familie, maar dit loopt de spuigaten uit. Als jij allergisch bent voor bepaald eten en zij wil daar geen rekening mee houden, dan is het niet meer dan logisch dat jij je eigen eten meeneemt.
zondag 31 januari 2021 om 09:56
LuckyDucky_001 schreef: ↑31-01-2021 09:43Als ik met hem praat, denk ik soms echt dat hij dit niet ziet. Dat zijn moeder zo'n invloed met hem (of het hele gezin?) heeft. Ik weet niet of en hoe ik duidelijk kan maken dat ik dit niet normaal vind en hier steeds slechter tegen kan.
Ik zou hem zeggen dat je verwacht dat je vriend voor je opkomt bij zijn moeder. Dat je als volwaardige partner gezien wilt worden en dus verwacht dat vriend zegt 'mam, ik kom niet alleen, ik neem mijn vriendin mee bij familiefeestjes'. En dat je vriend zegt dat je moeder zelf onbeleefd en ongastvrij is door precies dat te koken waarvan zij weet dat jij het niet mag (dat had hij toen moeten doen natuurlijk, nu is het te laat). En dat hij zijn moeder zegt dat hij zijn eigen leven leeft, en niet meer standaard ieder weekend daar kan komen eten.
Je kunt vertellen dat je, zoals hij zich nu opstelt, blijkbaar minder belangrijk bent dan zijn moeder, en dat hij kan aantonen dat dat evt niet zo is door voor jou op te komen bij zijn moeder.
