Relaties
alle pijlers
Vriendinnen zonder kinderen een probleem? - graag reacties van de moeders
vrijdag 3 augustus 2007 om 13:21
Hi, van veel singles in dit topic lees ik regelmatig dat de vriendschap moeizamer wordt als een vriendin kinderen krijgt. Heel herkenbaar, ben zelf ook single, en het is soms duwen en trekken om een afspraak te maken (uitzonderingen daar gelaten natuurlijk). Ik heb mij er maar bij neergelegd en ben met andere mensen leuke dingen gaan doen, maar je mist je vriendinnen toch, want daar heb je een veel langere geschiedenis mee. Anyway, gisteren heb ik het mama's topic eens doorgespit (kwam ik anders nooit) en geen enkel topic gaat hierover: hoe om te gaan met je oude single vriendinnen. Nu vraag ik mij af: is dat geen issue voor moeders (sorry voor de generalisatie)? Het lijkt van niet. Vandaar mijn vraag: hoe is dat voor moeders met single vriendinnen? Schuldgevoel, geen issue, onhandig, hoe houd je de relatie stand, of is dat niet mogelijk??? Ik ben benieuwd.
vrijdag 3 augustus 2007 om 14:38
Oke, ik ben dan wel geen moeder, maar ik wil toch even reageren.
Een paar maanden geleden is een van mijn beste vriendinnen moeder geworden. En ik kan niet echt zeggen dat onze ´relatie´ erg veranderd is.
We doen allebei genoeg moeite om ons aan te passen. Zij regelt dat haar vriend op haar zoontje past, zodat wij samen iets kunnen gaan doen. Of we gaan samen iets doen met het kind erbij. Of we regelen het zo dat we afspreken als hij net slaapt. Etc etc.
Er zijn natuurlijk genoeg kersverse moeders die het alleen maar over hun ge-wel-di-ge baby kunnen hebben, maar als je allebei een beetje water bij de wijn doet is er volgens mij geen probleem. Als je echte vriendinnen bent, dan kun je overal over praten met elkaar en dan zal zij ook wel begrijpen dat jij niet echt behoefte hebt aan alle poepluier en huilbui verhalen...
Een paar maanden geleden is een van mijn beste vriendinnen moeder geworden. En ik kan niet echt zeggen dat onze ´relatie´ erg veranderd is.
We doen allebei genoeg moeite om ons aan te passen. Zij regelt dat haar vriend op haar zoontje past, zodat wij samen iets kunnen gaan doen. Of we gaan samen iets doen met het kind erbij. Of we regelen het zo dat we afspreken als hij net slaapt. Etc etc.
Er zijn natuurlijk genoeg kersverse moeders die het alleen maar over hun ge-wel-di-ge baby kunnen hebben, maar als je allebei een beetje water bij de wijn doet is er volgens mij geen probleem. Als je echte vriendinnen bent, dan kun je overal over praten met elkaar en dan zal zij ook wel begrijpen dat jij niet echt behoefte hebt aan alle poepluier en huilbui verhalen...
vrijdag 3 augustus 2007 om 15:44
Natuurlijk ligt dat aan de mensen zelf maar mijn ervaring is toch dat het wel eens wat stroever gaat lopen. Afspraken maken is moeilijker, minder spontaan bijvoorbeeld. Soms lijkt het ook wel of mensen niet door hebben hoeveel ze over hun koters praten en hoe dat soms vervelend kan zijn voor degene die geen kinderen hebben. Ik bedoel; tis niet dat je er over mee kan praten ofzo :)
En misschien vinden sommige mensen het ook niet zo leuk , of misschien minder leuk om met kinderloze mensen af te spreken dan met mensen die wel kinderen hebben... ze kunnen leuk spelen en je hebt geen oppas nodig...
aan de andere kant zijn er weer mensen die superrelaxed zijn met hun kinderen, ze overal mee naartoe sjouwen en overal te slapen leggen zodat zij lekker kunnen bijkletsen met hun vrienden...
tis maar net hoe "uptight" de nieuwe moeders ermee omgaan denk ik :P
En misschien vinden sommige mensen het ook niet zo leuk , of misschien minder leuk om met kinderloze mensen af te spreken dan met mensen die wel kinderen hebben... ze kunnen leuk spelen en je hebt geen oppas nodig...
aan de andere kant zijn er weer mensen die superrelaxed zijn met hun kinderen, ze overal mee naartoe sjouwen en overal te slapen leggen zodat zij lekker kunnen bijkletsen met hun vrienden...
tis maar net hoe "uptight" de nieuwe moeders ermee omgaan denk ik :P
vrijdag 3 augustus 2007 om 15:56
De vriendschappen die mij waardevol zijn, zijn niet heel erg veranderd.
Natuurlijk veranderen de omstandigheden waaronder je afspraken moet maken.
Spontaan de stad ingaan om een broodje te eten is lastiger omdat je te maken hebt met de slaapjes van je kind. Ik had heel graag een makkelijk en flexibel mannetje willen hebben, maar dat is hij helaas niet. Slaapt dus niet in de kinderwagen.
Ik las dat iemand zich afvroeg of moeders doorhebben dat ze onbewust veel praten over hun kinderen. Voor mij geldt dat denk ik ook wel. Net zoals mijn vriendin onbewust heel veel praat over haar nieuwe vriendje. Of dat ze veel praat over de nieuwe baan die ze net heeft. Wat belangrijk voor je is, daar praat je over. Dat betekent niet dat ik voorbij ga aan de belangrijke dingen van mijn vriendinnen.
Gelukkig heb ik vriendinnen die rekening houden met mij. Wanneer ik niet naar de stad kan omdat mijn man niet thuis is en ik dus voor mijn zoon thuis moet blijven, dan komen ze bij mij.
Weggaan doe ik wel een stuk minder. Naar de kroeg ofzo. Ik vind het veel gezelliger om thuis te blijven. Gelukkig zijn de meeste van mijn vriendinnen ook niet meer van die enorme kroegtijgers meer.
Natuurlijk veranderen de omstandigheden waaronder je afspraken moet maken.
Spontaan de stad ingaan om een broodje te eten is lastiger omdat je te maken hebt met de slaapjes van je kind. Ik had heel graag een makkelijk en flexibel mannetje willen hebben, maar dat is hij helaas niet. Slaapt dus niet in de kinderwagen.
Ik las dat iemand zich afvroeg of moeders doorhebben dat ze onbewust veel praten over hun kinderen. Voor mij geldt dat denk ik ook wel. Net zoals mijn vriendin onbewust heel veel praat over haar nieuwe vriendje. Of dat ze veel praat over de nieuwe baan die ze net heeft. Wat belangrijk voor je is, daar praat je over. Dat betekent niet dat ik voorbij ga aan de belangrijke dingen van mijn vriendinnen.
Gelukkig heb ik vriendinnen die rekening houden met mij. Wanneer ik niet naar de stad kan omdat mijn man niet thuis is en ik dus voor mijn zoon thuis moet blijven, dan komen ze bij mij.
Weggaan doe ik wel een stuk minder. Naar de kroeg ofzo. Ik vind het veel gezelliger om thuis te blijven. Gelukkig zijn de meeste van mijn vriendinnen ook niet meer van die enorme kroegtijgers meer.
vrijdag 3 augustus 2007 om 16:27
altijd weer leuk deze discussies:) Ik heb zelf al heeel lang kinderen terwijl mijn goede vriendin 2 heeele jonge kinderen heeft. Ach het is schipperen, en begrip hebben voor elkaar, dus niet alleen voor de moeders ook voor de niet moeders daarnaast heb ik vriendinnen bewust kinderloos, en met kinderen die de deur al uit zijn. een ratjetou met weinig overeenkomsten wat dat betreft. Toen ik met 2 babies zat vroeg mijn single, stappende vriendin net zo vlot aan mij: ga je mee 3 dagen naar een festival? Ik was blij dat ik elke avond de dag weer rond had; hoezo 3 dagen naar een festival ws had ik alleen maar geslapen. Nu zit zij met 2 jonge kinderen en lachen we hier nog vaak om. Als ze nu onder de melk, hapjes zit,en de wallen steken weer flink op ivm een oorontsteking of noem maar op, zeg ik: zulle we 3 ......Van mij krijgt elke verse moeder ( natuurlijk ook vaders maar daar hebben we het nu niet over ) een jaar om "gek"te doen, dan moet het toch wel weer op orde zijn. Ik bedoel hiermee dat ze dan weer kunnen praten over iets anders als hun kind, weten dat er meer gebeurd in het leven als een doorgekomen tand. Dan wil ik graag weer een stukje vriendin zien van voor het moederschap. Ach en als dat niet lukt, dan niet.ieder moet het doen om hun manier, maar het kan zijn dat je dan geen aansluiting meer vind.Vind je elkaar belangrijk genoeg dan investeer en praat je met elkaar, en weet je ook dat levens verschillende fases hebben.En durf je ook te zeggen: nu even niet met die kinderen, ik wil nu alleen mijn vriendinnetje zien en niet de hele tijd met die puk bezig zijn. Ik en ook mijn vriendinnetjes hebben wel eens zo tijd en aandacht "opgeeist" moet kunnen, vind ik
.
.
zaterdag 4 augustus 2007 om 06:32
Wat ik echt niet zou willen aan een vriendin is dat ze van vriendin, na de geboorte van een kind, ineens alleen maar moeder wordt. Ik ken wel zo'n type. Ze leeft voor haar kinderen en ze maakt er alles ondergeschikt aan. Dat verafschuw ik echt. Het is fijn als ze ook wel een sexy vrouw van de wereld blijft, en niet alleen een moeke. Ik ben zelf moeder, maar ik voel me veel meer dan dat. Dat verwacht ik ook van mijn vriendinnen. 't Kan best.
zaterdag 4 augustus 2007 om 15:03
Wel een goede wat gezegd werd, geef ze een jaar of half jaar de tijd om weer op aarde te landen :) (En bijgeslapen te zijn...) en dan kan er veel weer opgepakt worden hoor. Maar verwacht het niet meteen.
Toen mijn zoontje een kleine baby was had ik wel behoefte om weer zoals vanouds te doen maar ging dat vaak gewoon niet. Het is aanpassen of je wil of niet. Maar: hoe ouder ie wordt hoe makkelijker alles weer is. Nu gaat ie ook bij opa en oma logeren, vermaakt zichzelf steeds beter als we ergens zijn, dat soort dingen. En toen wilden we een tweede kind hahahah tja, als de rest ook begint met kinderen krijgen in mijn omgeving is het weer andersom.
Wat soms wel lastig is, is als mensen bij voorbaat al denken dat we toch niet mee kunnen/willen. We moeten het alleen wat eerder weten van te voren om oppas te kunnen regelen.
Ik vind het er ook een beetje bijhoren, tenminste dat je kinderen krijgt dat je leven gewoon doorgaat, want tja al het leven gaat door en alles om je heen is toch een mengelmoes van (heel)jong/oud/bekenden/vrienden/familie met of zonder kinderen met of zonder relatie en die ook bv verhuizen en van baan wisselen enz enz, alles is toch steeds in beweging. Beetje begrip over en weer is wel vaker nodig. Ja soms bloedt er wel eens wat dood maar dat had ik ook bij oud klas- of studiegenoten of collega's dus dat kan altijd gebeuren.
Het is geven en nemen en het gaat hier prima, de meeste zijn zulke schatten dat ze vaker hierheen komen, we hebben elke week allerlei vrienden over de vloer, zo deden we dat vroeger ook vaak (ipv uit te gaan) alleen nu dus wat vaker hierheen met het hele zooitje
En dan zorgen wij dus voor eten drinken enz (blijven vaak mensen logeren omdat we allemaal een beetje bij elkaar uit de richting wonen). En later doen we het andersom als zoontje echt wat ouder is en leuk mee kan doen of wat langer ergens kan blijven logeren.
Alleen festivals/concerten enzo gaan we minder heen maar dat is meer omdat we niet meer zoveel puf hebben haha. Nu is het meer bioscoop en theater :D
Als moeder moet je wel soms echt even omschakelen naar de wereld om je heen maar dat is echt wel mogelijk, ik vind het ook erg jammer als vrouwen zo erin blijven hangen en alleen maar voor hun kinderen moeite lijken te willen doen. Mannen/vaders hebben er vaak toch minder last van... Die zien ook vaker het belang in van ook een stukje eigen leven blijven leiden.
Ook humor inzien van dingen, ik lig soms dubbel als ik een kinderloze vriendin wat hoor zeggen over hoe zij het zou doen (ipv me aangevallen te voelen dus) maar ik vind het ook schattig, waarom zou ze ook alles moeten weten over iets wat haar (nog) niet boeit en ik heb ook niet de wijsheid in pacht hoor. Heb zelf ook van alles moeten leren en misschien heeft ze wel gelijk Ik zeg ook niet van die flauwe dingen als 'wacht maar...' vond ik zelf ook vreselijk om te horen.
Toen mijn zoontje een kleine baby was had ik wel behoefte om weer zoals vanouds te doen maar ging dat vaak gewoon niet. Het is aanpassen of je wil of niet. Maar: hoe ouder ie wordt hoe makkelijker alles weer is. Nu gaat ie ook bij opa en oma logeren, vermaakt zichzelf steeds beter als we ergens zijn, dat soort dingen. En toen wilden we een tweede kind hahahah tja, als de rest ook begint met kinderen krijgen in mijn omgeving is het weer andersom.
Wat soms wel lastig is, is als mensen bij voorbaat al denken dat we toch niet mee kunnen/willen. We moeten het alleen wat eerder weten van te voren om oppas te kunnen regelen.
Ik vind het er ook een beetje bijhoren, tenminste dat je kinderen krijgt dat je leven gewoon doorgaat, want tja al het leven gaat door en alles om je heen is toch een mengelmoes van (heel)jong/oud/bekenden/vrienden/familie met of zonder kinderen met of zonder relatie en die ook bv verhuizen en van baan wisselen enz enz, alles is toch steeds in beweging. Beetje begrip over en weer is wel vaker nodig. Ja soms bloedt er wel eens wat dood maar dat had ik ook bij oud klas- of studiegenoten of collega's dus dat kan altijd gebeuren.
Het is geven en nemen en het gaat hier prima, de meeste zijn zulke schatten dat ze vaker hierheen komen, we hebben elke week allerlei vrienden over de vloer, zo deden we dat vroeger ook vaak (ipv uit te gaan) alleen nu dus wat vaker hierheen met het hele zooitje
En dan zorgen wij dus voor eten drinken enz (blijven vaak mensen logeren omdat we allemaal een beetje bij elkaar uit de richting wonen). En later doen we het andersom als zoontje echt wat ouder is en leuk mee kan doen of wat langer ergens kan blijven logeren. Alleen festivals/concerten enzo gaan we minder heen maar dat is meer omdat we niet meer zoveel puf hebben haha. Nu is het meer bioscoop en theater :D
Als moeder moet je wel soms echt even omschakelen naar de wereld om je heen maar dat is echt wel mogelijk, ik vind het ook erg jammer als vrouwen zo erin blijven hangen en alleen maar voor hun kinderen moeite lijken te willen doen. Mannen/vaders hebben er vaak toch minder last van... Die zien ook vaker het belang in van ook een stukje eigen leven blijven leiden.
Ook humor inzien van dingen, ik lig soms dubbel als ik een kinderloze vriendin wat hoor zeggen over hoe zij het zou doen (ipv me aangevallen te voelen dus) maar ik vind het ook schattig, waarom zou ze ook alles moeten weten over iets wat haar (nog) niet boeit en ik heb ook niet de wijsheid in pacht hoor. Heb zelf ook van alles moeten leren en misschien heeft ze wel gelijk
Ik zeg ook niet van die flauwe dingen als 'wacht maar...' vond ik zelf ook vreselijk om te horen.
zaterdag 4 augustus 2007 om 21:14
Ik hoor hier alleen maar negatieve verhalen over de moeders, maar de single vriendinnen kunnen er ook wat van hoor!
Ik werd jong moeder, op mijn 22e en dat heeft me heel wat vriendschappen gekost.
Had me van tevoren voorgenomen om níet alleen maar over mijn kind te praten, gewoon zonder kind af te spreken, interesse te tonen in mijn vriendinnen en ook gewoon te gaan stappen, zodat ik contact hield.
Dit alles heb ik bij mijn beste weten ook gedaan, maar van de kant van mijn vriendinnen veranderde er ineens enorm veel. Er werd vanuit gegaan dat ik niet meer uit wilde, ik werd dus ook niet meer uitgenodigd. Ik ben 3x opgenomen geweest tijdens mijn zwangerschap, dochter is veel te klein geboren en maar 1 vriendin is 1 x 10 minuten langsgeweest in het ziekenhuis. Op kraamvisite is bijna niemand geweest.
Ik kon me dat allemaal nog wel voorstellen, mensen wisten niet hoe ze moesten reageren op een veel te kleine baby die in het ziekenhuis moest blijven en deden dus maar niets.
Zelf contact opgenomen, weer eens de deur uitgegaan na een paar weken, maar er werden eigenlijk geen normale gesprekken gevoerd. Ik werd standaard begroet met 'hé moeders' en 'hoe is het met de kleine'. En dat terwijl ik merkte dat 'de kleine' ze geen hol interesseerde, want naar het antwoord werd niet geluisterd. Ik was allang blij als ik even de deur uitkon en gezellig over iets ánders dan baby's, luiers, borstvoeding en slaaptijden kon praten, maar toch werd er gedaan alsof dat het enige gespreksonderwerp was.
Had ik het over een concert dan kreeg ik de reactie 'ach, daar kun je nu toch niet meer heen met die baby', enzovoorts.
Van een ander stel kregen we tijdens een bezoekje ronduit te horen dat kinderen maar lastig en vervelend waren en dat zij ze nooit wilden en dat ze niet snapten dat wij eraan begonnen waren.
Toen ik zwanger werd van de 2e (ben nu 20 weken) ben ik nauwelijks gefeliciteerd, alleen de vraag 'was het wel gepland' heb ik vrijwel van alle 'vrienden' gehoord. Dochter is nu 16 maanden, maar het contact met de meeste vrienden/vriendinnen ben ik kwijt.
En dat terwijl ik helemaal niet overdreven met mijn dochter bezig ben, ik werk ook gewoon 4 dagen, doe een studie, heb genoeg om over te praten, maar volgens mijn vriendinnen heb je na het krijgen van een kind geen leven meer.
Ik werd jong moeder, op mijn 22e en dat heeft me heel wat vriendschappen gekost.
Had me van tevoren voorgenomen om níet alleen maar over mijn kind te praten, gewoon zonder kind af te spreken, interesse te tonen in mijn vriendinnen en ook gewoon te gaan stappen, zodat ik contact hield.
Dit alles heb ik bij mijn beste weten ook gedaan, maar van de kant van mijn vriendinnen veranderde er ineens enorm veel. Er werd vanuit gegaan dat ik niet meer uit wilde, ik werd dus ook niet meer uitgenodigd. Ik ben 3x opgenomen geweest tijdens mijn zwangerschap, dochter is veel te klein geboren en maar 1 vriendin is 1 x 10 minuten langsgeweest in het ziekenhuis. Op kraamvisite is bijna niemand geweest.
Ik kon me dat allemaal nog wel voorstellen, mensen wisten niet hoe ze moesten reageren op een veel te kleine baby die in het ziekenhuis moest blijven en deden dus maar niets.
Zelf contact opgenomen, weer eens de deur uitgegaan na een paar weken, maar er werden eigenlijk geen normale gesprekken gevoerd. Ik werd standaard begroet met 'hé moeders' en 'hoe is het met de kleine'. En dat terwijl ik merkte dat 'de kleine' ze geen hol interesseerde, want naar het antwoord werd niet geluisterd. Ik was allang blij als ik even de deur uitkon en gezellig over iets ánders dan baby's, luiers, borstvoeding en slaaptijden kon praten, maar toch werd er gedaan alsof dat het enige gespreksonderwerp was.
Had ik het over een concert dan kreeg ik de reactie 'ach, daar kun je nu toch niet meer heen met die baby', enzovoorts.
Van een ander stel kregen we tijdens een bezoekje ronduit te horen dat kinderen maar lastig en vervelend waren en dat zij ze nooit wilden en dat ze niet snapten dat wij eraan begonnen waren.
Toen ik zwanger werd van de 2e (ben nu 20 weken) ben ik nauwelijks gefeliciteerd, alleen de vraag 'was het wel gepland' heb ik vrijwel van alle 'vrienden' gehoord. Dochter is nu 16 maanden, maar het contact met de meeste vrienden/vriendinnen ben ik kwijt.
En dat terwijl ik helemaal niet overdreven met mijn dochter bezig ben, ik werk ook gewoon 4 dagen, doe een studie, heb genoeg om over te praten, maar volgens mijn vriendinnen heb je na het krijgen van een kind geen leven meer.
zondag 5 augustus 2007 om 01:29
donderdag 9 augustus 2007 om 15:01
Ik ben ook alleen en heb ook vriendinnen met kids. Ik vind het logisch dat het anders wordt dan toen zij nog geen kinderen hadden. Maar wij spreken echt nog reglematig af zonder de kids. Met een vriendin (zij heeft 2 kids) ga ik regelmatig lunchen, of naar het terras of ewoon in de kroeg lekker bij praten. Toen ze zwanger was vroeg ik haar de oren v/d kop om wten hoe het was om zwanger te zijn en toen de kleine er was kwam ik vaker bij haar maar dan vond ik het ook leuk om met haar dochtertje te tutten, in bad te doen of eten te geven. Toen zij zwanger was van nr 2 waar ze behoorlijk ziek van was stuurde ze vaak een kaartje of iets omdat ze het vervelend vond voor mij dat ze nu minder tijd had voor mij. Maar dat vond ik logisch! Een andere vriendin zie ik wat minder nu ze een kind heeft maar zij hebben een eigen zaak en wij gaan soms samen met haar zoontje een weekje op vakantie en dan blijft haar man thuis voor de zaak dan hebben we het heel gezellig hoor. en dan heeft die kleine ineens 2 mama' s! Ik denk dat het belangrijk is dat je je in elkaar kunt verplaatsen. Met weer een andere vriendin ga ik regelmatig uit eten, zij vind dat ook heel leuk, en dan blijft haar man bij de kids. Zij werkt niet en dan zegt ze: zo nu mag hij eens thuisblijven en ga ik lekker de hort op! Het is maar net hoe je het bekijkt. En natuurlijk het is anders dan toen iedereen nog geen kinderen had, maar ja ik heb er geen problemen mee hoor. Het is wel zo dat ik vaker naar hen ga dan dat zij bij mij komen, maar ja dan moeten ze zoveel mee sjouwen. Alhoewel een vriendin laatst met man en dochtertje en baby in de buik bij mij zijn komen eten, campingbed mee en het was heel gezellig hoor! ik maak er niet zo' n probleem van.
donderdag 9 augustus 2007 om 20:39
Jij lijkt mij een hele lieve vriendin!
Ik kan niet zeggen dat er tussen mij en mijn vriendinnen zonder kinderen iets veranderd is. Ben nog steeds dezelfde persoon die ik was en daarnaast ben ik ook moeder geworden. Ik werk, ga uit, ontmoet mensen, dus genoeg te kletsen. Ik praat echt niet alleen over mijn zoon, dat doe je toch meer met vriendinnen met ook kinderen. Vind het juist fijn om met vriendinnen zonder kinderen over hele andere dingen te praten. Tuurlijk vertel ik ook weleens over mijn zoon, ze vragen er ook naar en zijn oprecht geinteresseerd.
W.b. afspreken moet je gewoon meer plannen, maar dat heb ik zeker voor mijn vriendinnen over!
zondag 12 augustus 2007 om 18:01
Ja ik voel me soms erg schuldig. Toen ik een kindje had veranderde er niet zo heel veel. Nu met drie kids (waaronder een tweeling) is er best veel veranderd. Ik hield ervan lang door de telefoon met haar te kleppen. Zo was ik op de hoogte van alle dingen in haar leven. Helaas gaat dat nu niet meer, omdat ik 's avonds studeer. Als ik met haar bel ben ik minimaal een uur verder en die tijd moet ik helaas nu aan de studie besteden.
Toch zijn we gelukkig nog wel vriendinnen (al 14 jaar). Ze komt straks lekker theeleuten (heb al lekkers in huis hihi) en ze komt af en toe hier eten. Bij haar kom ik helaas veel te weinig. Verder gaan we ongeveer 1x per 6-8 weken uit eten.
Zij heeft ook nog singlevriendinnen, maar ook veel mama's en ze maakt er niet zo'n probleem van. Ik ben erg blij met haar.
Jennie
Toch zijn we gelukkig nog wel vriendinnen (al 14 jaar). Ze komt straks lekker theeleuten (heb al lekkers in huis hihi) en ze komt af en toe hier eten. Bij haar kom ik helaas veel te weinig. Verder gaan we ongeveer 1x per 6-8 weken uit eten.
Zij heeft ook nog singlevriendinnen, maar ook veel mama's en ze maakt er niet zo'n probleem van. Ik ben erg blij met haar.
Jennie
maandag 13 augustus 2007 om 11:39
Vriendinnen zonder kinderen een probleem? Gelukkig niet! Van mijn vriendinnen ben ik namelijk de eerste (en voorlopig de enige) met kinderen. Je moet wel wat meer plannen voordat je samen iets kunt doen. En toen mijn zoontje pas geboren was zijn ze vaker bij mij geweest. Later ging ik weer naar hun toe, maar dan wel in de wakkere tijd van ons zoontje. Ik vind het ook heel fijn om af en toe zonder kind te kletsen en uit te gaan. Verder vinden mijn vriendinnen het heel erg leuk dat ik een kindje heb, ze zijn er gek mee. En ze vinden het vooral nog leuk bij mij. Zelf moeten ze er nog helemaal niet aan denken! Is wel grappig dat verschil. Je bent dan wel moeder, maar je bent ook nog steeds dezelfde persoon, merk dus verder geen verschil.
Al zou ik wel leuk vinden als er ook vriendinnen van mij kinderen zouden krijgen, dan kun je toch anders over kinderen praten. Maar goed, dat komt vast wel een keer!
Al zou ik wel leuk vinden als er ook vriendinnen van mij kinderen zouden krijgen, dan kun je toch anders over kinderen praten. Maar goed, dat komt vast wel een keer!
maandag 13 augustus 2007 om 13:52
Ik erger me juist wel eens aan mijn kinderloze of single vriendinnen die me midden op de dag opbellen of we EVEN wat gaan doen.... "Wat denk je zelf??"
Het lijkt me heel logisch dat er iets verandert. Als je moeder bent kun je niet meer zomaar spontaan vanalles gaan ondernemen. Je moet oppas hebben.. of je kinderen meenemen wat vaak gelijk een hele volksverhuizing inhoudt.
Dit wil overigens helemaal niet zeggen dat ik niets meer onderneem met vriendinnen. Ik ga regelmatig met vriendinnen uit eten, ga een dagje weg,.... Tis alleen wat minder vaak dan voorheen. Het is mijn keuze geweest om (jong) moeder te zijn en daar zitten consequenties aan, voor mij, maar misschien ook voor mijn vriendinnen die mij nu minder zien. Maar zo zijn er ook periodes waarin mijn vriendinnen zich in een nieuwe liefdesrelatie storten en ik ze ook tijden niet zie... En dat vind ik heel logisch! des te leuker als ik ze dan wel weer zie!
En ja, natuurlijk praat ik wel eens over mijn kinderen en dat zullen mijn single vriendinnen misschien niet altijd even interessant vinden, maargoed hun verhalen over slempavonden, ONS-jes, .... tja.....
Zolang je in elkaar geïnteresseerd blijft, attent bent, af en toe samen wat leuks onderneemt (zonder kinderen), prima toch??
Liefs Mondy
Het lijkt me heel logisch dat er iets verandert. Als je moeder bent kun je niet meer zomaar spontaan vanalles gaan ondernemen. Je moet oppas hebben.. of je kinderen meenemen wat vaak gelijk een hele volksverhuizing inhoudt.
Dit wil overigens helemaal niet zeggen dat ik niets meer onderneem met vriendinnen. Ik ga regelmatig met vriendinnen uit eten, ga een dagje weg,.... Tis alleen wat minder vaak dan voorheen. Het is mijn keuze geweest om (jong) moeder te zijn en daar zitten consequenties aan, voor mij, maar misschien ook voor mijn vriendinnen die mij nu minder zien. Maar zo zijn er ook periodes waarin mijn vriendinnen zich in een nieuwe liefdesrelatie storten en ik ze ook tijden niet zie... En dat vind ik heel logisch! des te leuker als ik ze dan wel weer zie!
En ja, natuurlijk praat ik wel eens over mijn kinderen en dat zullen mijn single vriendinnen misschien niet altijd even interessant vinden, maargoed hun verhalen over slempavonden, ONS-jes, .... tja.....
Zolang je in elkaar geïnteresseerd blijft, attent bent, af en toe samen wat leuks onderneemt (zonder kinderen), prima toch??
Liefs Mondy
vrijdag 9 november 2007 om 17:04
Ik vond het juist jammer om te merken hoeveel (kinderloze) vrienden maar aannamen dat afspreken niet kan. Of dat ZIJ alleen nog maar over kinderen zaten te praten terwijl ik snakte naar een gesprek over iets anders, wat dan ook!! 
.
Echte close vrienden hebben dit niet gedaan, die zagen me nog steeds voor wie ik ben en dat ik niet alleen maar moeder was. Maar ik vond het wel 's een beetje zuur hoor, alsof ik nog maar een half mens was nu ik moeder was geworden.
Ze is nu bijna 4 dus veel dingen zijn veel makkelijker geworden. En daar ben ik heel blij om, vind het heerlijk om een nacht bij een vriendin te crashen, lekker uit te gaan, echt goed bij te kunnen kletsen, 3 dagen naar lowlands te gaan, een paar dagen in alle rust met mijn man door te brengen als ze bij vrienden of opa en oma is enz. Heeeeerlijk.
Dus nee, ik voel me niet een mindere vriendin ondanks dat sommige dingen niet meer nu meteen kunnen. Ik vind eigenlijk vooral dat het me als mens ontzettend verrijkt heeft en dat dat wel tegenover de beperkingen staat .
.Echte close vrienden hebben dit niet gedaan, die zagen me nog steeds voor wie ik ben en dat ik niet alleen maar moeder was. Maar ik vond het wel 's een beetje zuur hoor, alsof ik nog maar een half mens was nu ik moeder was geworden.
Ze is nu bijna 4 dus veel dingen zijn veel makkelijker geworden. En daar ben ik heel blij om, vind het heerlijk om een nacht bij een vriendin te crashen, lekker uit te gaan, echt goed bij te kunnen kletsen, 3 dagen naar lowlands te gaan, een paar dagen in alle rust met mijn man door te brengen als ze bij vrienden of opa en oma is enz. Heeeeerlijk.
Dus nee, ik voel me niet een mindere vriendin ondanks dat sommige dingen niet meer nu meteen kunnen. Ik vind eigenlijk vooral dat het me als mens ontzettend verrijkt heeft en dat dat wel tegenover de beperkingen staat
.
vrijdag 9 november 2007 om 17:32
Het verschilt per moeder hoe ze ermee omgaan. Ik heb geen kinderen, veel vriendinnen wel. En waar de meeste van hen het leuk vinden om nog eens iets zonder de kids te doen (terwijl ik het echt niet erg vind om bij hen te komen eten en terwijl zij koken de kids te vermaken) dacht mijn ooit-beste-vriendin daar heel anders over.
Na verloop van tijd kreeg ik haar kinderen niet meer te zien als ik kwam eten, die lagen altijd nét in bed (zelfs toen ik een keer extra vroeg van m'n werk weg was gegaan en om 18.15 aanbelde. de oudste was toen volgens mij al 5). En terwijl we aan het plannen waren om onze 25-jarige vriendschap te vieren met een weekje weg wilde ze opeens met me praten. Ze wilde onze vriendschap anders. Hoe kon ze niet zeggen en vervolgens hoorde ik niks meer van haar. Blijkbaar zat ze liever met andere moeders aan de thee terwijl de kindjes elkaar van de glijbaan af mepten. Het kan zijn dat ik het verkeerd heb ingeschat, maar als je me niet meer wilt zien omdat ik geen kinderen heb (heb ooit tegen haar een uitspraak gedaan dat ik misschien wel helemaal geen relatie en kinderen wilde), zég dat dan gewoon.
Gelukkig denken niet alle moeders zo over hun vriendschappen met singles en heb ik nog een paar leuke vriendinnen met kinderen over! :-)
Na verloop van tijd kreeg ik haar kinderen niet meer te zien als ik kwam eten, die lagen altijd nét in bed (zelfs toen ik een keer extra vroeg van m'n werk weg was gegaan en om 18.15 aanbelde. de oudste was toen volgens mij al 5). En terwijl we aan het plannen waren om onze 25-jarige vriendschap te vieren met een weekje weg wilde ze opeens met me praten. Ze wilde onze vriendschap anders. Hoe kon ze niet zeggen en vervolgens hoorde ik niks meer van haar. Blijkbaar zat ze liever met andere moeders aan de thee terwijl de kindjes elkaar van de glijbaan af mepten. Het kan zijn dat ik het verkeerd heb ingeschat, maar als je me niet meer wilt zien omdat ik geen kinderen heb (heb ooit tegen haar een uitspraak gedaan dat ik misschien wel helemaal geen relatie en kinderen wilde), zég dat dan gewoon.
Gelukkig denken niet alle moeders zo over hun vriendschappen met singles en heb ik nog een paar leuke vriendinnen met kinderen over! :-)
vrijdag 9 november 2007 om 17:38
Ik ben zelf moeder van twee kinderen, maar ik betrap mezelf er vaak op dat ik het ook hinderlijk vind als andere moeders de neiging hebben om alleen maar over hun kroost te praten. Toen ik zwanger was, draaide de wereld ook gewoon door, hoor. Ik bedoel, in die periodes gebeurde er ook van alles en nog wat, ook met andere mensen en daar bleef ik toch aandacht voor houden. Ik herinner me wel dat een vriendin van mij destijds net zwanger was van haar tweede kind en dat mijn schoonvader terminaal was. Toen kon er bij haar ook amper belangstelling af voor wat mijn ex en ik doormaakten. Het ging alleen maar over de baby en zwangerschapskwalen. Ik ben toen zelf gaan afhaken, hoor. Ik heb er ook altijd bewust bij stilgestaan dat anderen niet op alle zwangerschapsverhalen zaten te wachten, zeker in het bijzijn van vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen vind ik dat buitengewoon lomp. En verder was ik ook altijd blij dat ik ook vriendinnen erbij had die geen kinderen hadden omdat dan de gesprekken ook over anderen dingen konden gaan. Natuurlijk zeg ik weleens wat over mijn kinderen, maar dan is het meer terloops.
vrijdag 9 november 2007 om 22:57
Hallo TO
Heb niet alles doorgelezen, maar hier even een reaktie van een moeder. Van mijn vriendinnenclub was ik de eerste met een kind. Aaangezien de rest gewoon doorging met feesten en afspreken ging ik daar (voor zover mogelijk) na de bevalling mee door. Ok, niet meer elk weekend, maar ik was er zeer regelmatig. Vond dit ook gewoon leuk. Inmiddels zijn we al weer wat jaren verder en heeft bijna iedereen kinderen. Twee vriendinnen nog niet. De situatie is nu als volgt; er zijn er aardig wat bij die ipv moeder moeke zijn geworden. Maw, die komen de deur bijna niet uit,gaan op een verjaardag om half twaalf naar huis en hun leven reikt niet verder dan man, kindjes en de doorzonwoning. Terwijl dit een paar jaar geleden de feestbeesten waren. De single vriendinnen zijn door de moekes helemaal naar de zijkant geschoven. Ze passen niet meer in het profiel van deze groep. Echt heel erg naar vind ik dit. Ik en de andere moeders gaan eigenlijk nog altijd leuk om met "de single's". Onze levens lopen absoluut niet synchroom, maar we hebben nog steeds veel kontakt. De sleutel daarvoor is mi interesse. Ik ben geinteresseerd naar wat zij meemaken en allemaal doen, maar andersom zijn hen ook geinteresseerd als mijn kind z'n zwemdiploma haalt. Dat houdt het leuk.
Heb niet alles doorgelezen, maar hier even een reaktie van een moeder. Van mijn vriendinnenclub was ik de eerste met een kind. Aaangezien de rest gewoon doorging met feesten en afspreken ging ik daar (voor zover mogelijk) na de bevalling mee door. Ok, niet meer elk weekend, maar ik was er zeer regelmatig. Vond dit ook gewoon leuk. Inmiddels zijn we al weer wat jaren verder en heeft bijna iedereen kinderen. Twee vriendinnen nog niet. De situatie is nu als volgt; er zijn er aardig wat bij die ipv moeder moeke zijn geworden. Maw, die komen de deur bijna niet uit,gaan op een verjaardag om half twaalf naar huis en hun leven reikt niet verder dan man, kindjes en de doorzonwoning. Terwijl dit een paar jaar geleden de feestbeesten waren. De single vriendinnen zijn door de moekes helemaal naar de zijkant geschoven. Ze passen niet meer in het profiel van deze groep. Echt heel erg naar vind ik dit. Ik en de andere moeders gaan eigenlijk nog altijd leuk om met "de single's". Onze levens lopen absoluut niet synchroom, maar we hebben nog steeds veel kontakt. De sleutel daarvoor is mi interesse. Ik ben geinteresseerd naar wat zij meemaken en allemaal doen, maar andersom zijn hen ook geinteresseerd als mijn kind z'n zwemdiploma haalt. Dat houdt het leuk.
zaterdag 10 november 2007 om 21:18
'k Zou nooit een vriendin 'aan de kant schuiven' oid, omdat ze geen kinderen heeft. Soms snappen ze dingen niet (dat ik niet a la minuut wegkan, of dat er niet op tijd een oppas geregeld kan worden), maar dat is toch logisch? En je kan het er simpelweg ff over hebben, toch?
Maar er zijn wel een aantal dingetjes in relaties met vriendinnen (en m'n kinderloze zus) die volgens mij veranderd zijn sinds ik een kind heb. Ze vallen me op en soms vind ik ze ook wel moeilijk.
Een ding is, dat het niet altijd even leuk is om met kind op bezoek te gaan bij kinderloze vrienden. Er is geen speelgoed en het is (natuurlijk) niet kindvriendelijk ingericht. Dat vind ik heel normaal, begrijp me niet verkeerd, maar het zorgt er wel voor dat ik veel meer moet opletten en dat zo'n bezoekje vermoeiender is. Een ander iets is (valt me ook op als mensen bij ons langs komen), dat kinderen erg vermoeiend kunnen zijn als je ze niet gewend bent.
Een tweede is, dat ik door kinderloze vrienden eigenlijk niet meer gebeld word om iets te leuks te gaan doen. Ik zal nl. toch wel niet kunnen... (dit is natuurlijk soms ook wel zo, maar op het moment belt echt helemaal niemand. Is frustrerend, hoor). Dan maar zelf bellen, he?
Ik hoop dat vooral dit laatste over een paar jaar, als de drukte wat minder wordt, weer helemaal op orde is.
Maar er zijn wel een aantal dingetjes in relaties met vriendinnen (en m'n kinderloze zus) die volgens mij veranderd zijn sinds ik een kind heb. Ze vallen me op en soms vind ik ze ook wel moeilijk.
Een ding is, dat het niet altijd even leuk is om met kind op bezoek te gaan bij kinderloze vrienden. Er is geen speelgoed en het is (natuurlijk) niet kindvriendelijk ingericht. Dat vind ik heel normaal, begrijp me niet verkeerd, maar het zorgt er wel voor dat ik veel meer moet opletten en dat zo'n bezoekje vermoeiender is. Een ander iets is (valt me ook op als mensen bij ons langs komen), dat kinderen erg vermoeiend kunnen zijn als je ze niet gewend bent.
Een tweede is, dat ik door kinderloze vrienden eigenlijk niet meer gebeld word om iets te leuks te gaan doen. Ik zal nl. toch wel niet kunnen... (dit is natuurlijk soms ook wel zo, maar op het moment belt echt helemaal niemand. Is frustrerend, hoor). Dan maar zelf bellen, he?
Ik hoop dat vooral dit laatste over een paar jaar, als de drukte wat minder wordt, weer helemaal op orde is.
