Relaties
alle pijlers
Vriendschap verbroken… had ik het anders kunnen doen?
vrijdag 15 september 2023 om 18:11
Hi, ik ben Jo en nieuw hier op dit forum. Ik hoop dat jullie met me mee willen denken over iets waar ik mee rondloop. En het is een lang verhaal… maar hopelijk leesbaar.
Ik had tot vorig jaar een beste vriendin waarmee ik lief en leed deelde. Onze vriendschap heeft ups en downs gekend, maar we kwamen er altijd wel weer uit. De laatste jaren was er iets meer afstand tussen ons, ook omdat ze na haar scheiding een nieuwe vriend kreeg met wie ze vooral steeds samen iets wou doen. Dus als ik met haar ergens naar toe wou, moest hij dan eigenlijk ook mee. Dit vond ik niet altijd leuk, maar ik gunde haar ook haar nieuwe liefde.
Eind vorig jaar kwam ik vrij onverwacht voor langere periode in het ziekenhuis terecht. Ik was plots erg ziek maar artsen konden de oorzaak niet vinden. Ik werd zieker en zieker. Vooral erg hoge koorts in hevige ‘aanvallen’ waarbij ik ook zuurstof toegediend kreeg soms.
Vele weken van onderzoeken volgden, van hartfilmpjes tot beenmergpunctie. Ik was al gauw vrij zwak en uitgeput en kon niet veel bezoek ontvangen of lang praten. Na 10 minuten was ik al doodop.
Met antibiotica en een heftige ingreep in mn milt namen in ieder geval de koortsaanvallen wat af en kon ik iets meer en langer met mensen communiceren.
Maar met mijn beste vriendin had ik vooral appcontact, en ze ging in die periode ook op vakantie dus kon ze sowieso niet op bezoek komen.
De appjes waren over het algemeen oppervlakkig, en gingen vooral over haar, maar ze gaf ook aan dit bewust te doen om me wat af te leiden.
Hoewel ik soms echt behoefte had om m’n ei kwijt te kunnen, deed ik dat bij haar niet echt. Voelde daarvoor geen ruimte.
Toen ik een operatie moest ondergaan die hoog risicovol was, wilde ik mn verhaal achteraf echt graag kwijt. De arts had me gewaarschuwd dat de kansen op een fatale afloop van de operatie erg groot was. Dit was zo’n enge gedachte dat mijn man en ik besloten het vooraf aan niemand te vertellen. Ook niet aan mn vriendin.
Achteraf heb ik veel gehuild en gepraat met onder andere mn ouders, en andere vrienden die erg schrokken.
Ik appte toen ook mn vriendin, en ze reageerde meelevend maar had het ook gelijk over andere dingen. Ze ging niet echt in op de situatie. Maar ze begreep wel dat het spannend was geweest en dat de dood even heel dichtbij was geweest, vooral in onze hoofden. Dankzij de deskundige arts verliep het gelukkig allemaal prima.
Vervolgens hoorde ik dagen niks van haar. Ik vond dat heel erg, vooral omdat ik haar nu echt nodig had. Ik wilde dat niet hoeven uitleggen, en bij anderen hoefde dat ook niet. Die kwamen luisteren, stuurden mij en mn man en kinderen lieve kaartjes en berichtjes, en uitten vooral dat ze blij waren dat het zo ‘goed’ was afgelopen.
Na een aantal dagen stuurde ik haar een kort informerend berichtje, waar ze erg vreemd en kil op reageerde. Ze had het daarin vooral over zichzelf en reageerde niet of nauwelijks op wat ik had meegemaakt. Ze informeerde me op een afstandelijke manier hoe het met háár ging. Ik was in de war, boos, teleurgesteld en ik begreep niets van haar houding. Maar had ook een boel zorgen aan mn hoofd.
Ik heb na nog een paar appjes waarin ze steeds erg afstandelijk reageerde het contact verbroken. Aangegeven, dat ik even geen contact meer wilde en energie voor mezelf nodig had, om er boven op te komen. Dat begreep ze niet en uit haar appjes maakte ik op dat ze ook boos was. Ze verdedigde zichzelf maar liet me ‘dan maar met rust’ als ik dat wou.
Met een ingrijpende diagnose ging ik steeds zwaarder wordende behandelingen tegemoet, en het duurde enkele maanden voordat ik er lichamelijk weer wat meer aan toe was om af te spreken en dingen te doen.
We maakten uiteindelijk een afspraak om bij te praten. In dat gesprek toonde ze geen echte empathie of zelfreflectie, en daar reageerde ik op door zaken naar me toe te trekken en haar de ruimte te geven nog meer zaken op tafel te gooien die haar al jaren niet bevielen. In een latere mail noemde ze het ‘feedback’ maar zo heb ik het niet ervaren. Ik heb wel nog bij anderen getoetst of zij het door haar benoemde gedrag bij mij herkenden, maar dat was niet het geval. Daardoor begreep ik er nog minder van. Wat had ik misdaan en waarom zei ze, wat ze zei?
Eenmaal thuis was ik compleet in de war en verdoofd door het hele gesprek. Ik vroeg me af wat ik verwacht had en wat ik nu precies wilde. Ik kon het niet benoemen, alleen dat het hele gebeuren heel naar en koud voelde, als een gedoofde vlam.
Ik heb haar gemaild en gezegd dat ik geen mogelijkheden meer zag, de vriendschap weer op te bouwen, er geen vertrouwen meer in had.
Daarop kreeg ik weer een nare mail, waarin ze dus stelde dat ik niet tegen feedback kon, mn beoordelingsvermogen niet deugde, en zij mij beter kende dan ik mezelf. Ik kon er niets mee.
Heb het daarbij gelaten, niet meer gereageerd.
Waar ik mee zit is: had ik dingen anders moeten doen om dit te voorkomen? Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik haar miste in mijn meest donkere moment (wat echt zo is) maar had ik het nog meer moeten uitleggen? Mag ik van een vriendin verwachten dat ze dat zich aantrekt en er iets over zegt? Niet perse sorry ofzo, maar bijvoorbeeld, dat ze me dat niet aan heeft willen doen? Ik heb van haar kant enkel verdediging gehoord, waarom ze dagen niets liet horen (ik was aan het werk, dagen zijn zo om, etc).
Laat me weten wat jullie vinden… misschien tips om dit te verwerken, of om het goed af te sluiten met haar, of misschien weer op te pakken? Wat zouden jullie doen?
Ik had tot vorig jaar een beste vriendin waarmee ik lief en leed deelde. Onze vriendschap heeft ups en downs gekend, maar we kwamen er altijd wel weer uit. De laatste jaren was er iets meer afstand tussen ons, ook omdat ze na haar scheiding een nieuwe vriend kreeg met wie ze vooral steeds samen iets wou doen. Dus als ik met haar ergens naar toe wou, moest hij dan eigenlijk ook mee. Dit vond ik niet altijd leuk, maar ik gunde haar ook haar nieuwe liefde.
Eind vorig jaar kwam ik vrij onverwacht voor langere periode in het ziekenhuis terecht. Ik was plots erg ziek maar artsen konden de oorzaak niet vinden. Ik werd zieker en zieker. Vooral erg hoge koorts in hevige ‘aanvallen’ waarbij ik ook zuurstof toegediend kreeg soms.
Vele weken van onderzoeken volgden, van hartfilmpjes tot beenmergpunctie. Ik was al gauw vrij zwak en uitgeput en kon niet veel bezoek ontvangen of lang praten. Na 10 minuten was ik al doodop.
Met antibiotica en een heftige ingreep in mn milt namen in ieder geval de koortsaanvallen wat af en kon ik iets meer en langer met mensen communiceren.
Maar met mijn beste vriendin had ik vooral appcontact, en ze ging in die periode ook op vakantie dus kon ze sowieso niet op bezoek komen.
De appjes waren over het algemeen oppervlakkig, en gingen vooral over haar, maar ze gaf ook aan dit bewust te doen om me wat af te leiden.
Hoewel ik soms echt behoefte had om m’n ei kwijt te kunnen, deed ik dat bij haar niet echt. Voelde daarvoor geen ruimte.
Toen ik een operatie moest ondergaan die hoog risicovol was, wilde ik mn verhaal achteraf echt graag kwijt. De arts had me gewaarschuwd dat de kansen op een fatale afloop van de operatie erg groot was. Dit was zo’n enge gedachte dat mijn man en ik besloten het vooraf aan niemand te vertellen. Ook niet aan mn vriendin.
Achteraf heb ik veel gehuild en gepraat met onder andere mn ouders, en andere vrienden die erg schrokken.
Ik appte toen ook mn vriendin, en ze reageerde meelevend maar had het ook gelijk over andere dingen. Ze ging niet echt in op de situatie. Maar ze begreep wel dat het spannend was geweest en dat de dood even heel dichtbij was geweest, vooral in onze hoofden. Dankzij de deskundige arts verliep het gelukkig allemaal prima.
Vervolgens hoorde ik dagen niks van haar. Ik vond dat heel erg, vooral omdat ik haar nu echt nodig had. Ik wilde dat niet hoeven uitleggen, en bij anderen hoefde dat ook niet. Die kwamen luisteren, stuurden mij en mn man en kinderen lieve kaartjes en berichtjes, en uitten vooral dat ze blij waren dat het zo ‘goed’ was afgelopen.
Na een aantal dagen stuurde ik haar een kort informerend berichtje, waar ze erg vreemd en kil op reageerde. Ze had het daarin vooral over zichzelf en reageerde niet of nauwelijks op wat ik had meegemaakt. Ze informeerde me op een afstandelijke manier hoe het met háár ging. Ik was in de war, boos, teleurgesteld en ik begreep niets van haar houding. Maar had ook een boel zorgen aan mn hoofd.
Ik heb na nog een paar appjes waarin ze steeds erg afstandelijk reageerde het contact verbroken. Aangegeven, dat ik even geen contact meer wilde en energie voor mezelf nodig had, om er boven op te komen. Dat begreep ze niet en uit haar appjes maakte ik op dat ze ook boos was. Ze verdedigde zichzelf maar liet me ‘dan maar met rust’ als ik dat wou.
Met een ingrijpende diagnose ging ik steeds zwaarder wordende behandelingen tegemoet, en het duurde enkele maanden voordat ik er lichamelijk weer wat meer aan toe was om af te spreken en dingen te doen.
We maakten uiteindelijk een afspraak om bij te praten. In dat gesprek toonde ze geen echte empathie of zelfreflectie, en daar reageerde ik op door zaken naar me toe te trekken en haar de ruimte te geven nog meer zaken op tafel te gooien die haar al jaren niet bevielen. In een latere mail noemde ze het ‘feedback’ maar zo heb ik het niet ervaren. Ik heb wel nog bij anderen getoetst of zij het door haar benoemde gedrag bij mij herkenden, maar dat was niet het geval. Daardoor begreep ik er nog minder van. Wat had ik misdaan en waarom zei ze, wat ze zei?
Eenmaal thuis was ik compleet in de war en verdoofd door het hele gesprek. Ik vroeg me af wat ik verwacht had en wat ik nu precies wilde. Ik kon het niet benoemen, alleen dat het hele gebeuren heel naar en koud voelde, als een gedoofde vlam.
Ik heb haar gemaild en gezegd dat ik geen mogelijkheden meer zag, de vriendschap weer op te bouwen, er geen vertrouwen meer in had.
Daarop kreeg ik weer een nare mail, waarin ze dus stelde dat ik niet tegen feedback kon, mn beoordelingsvermogen niet deugde, en zij mij beter kende dan ik mezelf. Ik kon er niets mee.
Heb het daarbij gelaten, niet meer gereageerd.
Waar ik mee zit is: had ik dingen anders moeten doen om dit te voorkomen? Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik haar miste in mijn meest donkere moment (wat echt zo is) maar had ik het nog meer moeten uitleggen? Mag ik van een vriendin verwachten dat ze dat zich aantrekt en er iets over zegt? Niet perse sorry ofzo, maar bijvoorbeeld, dat ze me dat niet aan heeft willen doen? Ik heb van haar kant enkel verdediging gehoord, waarom ze dagen niets liet horen (ik was aan het werk, dagen zijn zo om, etc).
Laat me weten wat jullie vinden… misschien tips om dit te verwerken, of om het goed af te sluiten met haar, of misschien weer op te pakken? Wat zouden jullie doen?
zaterdag 16 september 2023 om 21:17
Wat ik in je verhaal denk te lezen is dat de vriendschap vooral floreert wanneer “vriendin” in het middelpunt van aandacht staat en een down kent zodra er ruimte moet ontstaan om jou even het middelpunt van te maken?
Als het leven lastig voor jou is dan geeft zij in ieder geval niet thuis. Aan jou de keuze of je dit in vriendschap zoekt of er meer van verwacht en deze afschrijft.
Als het leven lastig voor jou is dan geeft zij in ieder geval niet thuis. Aan jou de keuze of je dit in vriendschap zoekt of er meer van verwacht en deze afschrijft.
pindakaasmetnootjes wijzigde dit bericht op 16-09-2023 21:32
0.13% gewijzigd
zaterdag 16 september 2023 om 21:22
Het enige wat ik kan bedenken is dat toen zij aangaf bewust over zichzelf te praten, dat jij had kunnen zeggen dat jij toch ook graag je verhaal kwijt wilde..maar dit heb je later juist wel aangegeven. Dus ik zie eigenlijk niks waarin jij het anders had kunnen doen.
Soms groei je ook gewoon uit elkaar en kun je niks voor elkaar betekenen in een nieuwe levensfase voor beide kanten, die dan niet meer aansluit.
Dat is vervelend, maar valt jou en wellicht haar ook niet te verwijten.
Hoe zij erop reageert, door alles van zich af te schuiven en door te zetten naar jou, vind ik niet volwassen.
En dan is het denk ik goed om het los te laten. Je hebt gedaan wat je kon doen.
Misschien treffen jullie elkaar weer als het wel weer aansluit. Of wellicht was dit het..
Sterkte trouwens met alles wat je meemaakt en mee hebt gemaakt, zware tijd!
Gelukkig lees ik ook over personen die er wel voor je konden en kunnen zijn. Die zijn belangrijker nu. Al snap ik zeker dat dit wringt!
Soms groei je ook gewoon uit elkaar en kun je niks voor elkaar betekenen in een nieuwe levensfase voor beide kanten, die dan niet meer aansluit.
Dat is vervelend, maar valt jou en wellicht haar ook niet te verwijten.
Hoe zij erop reageert, door alles van zich af te schuiven en door te zetten naar jou, vind ik niet volwassen.
En dan is het denk ik goed om het los te laten. Je hebt gedaan wat je kon doen.
Misschien treffen jullie elkaar weer als het wel weer aansluit. Of wellicht was dit het..
Sterkte trouwens met alles wat je meemaakt en mee hebt gemaakt, zware tijd!
Gelukkig lees ik ook over personen die er wel voor je konden en kunnen zijn. Die zijn belangrijker nu. Al snap ik zeker dat dit wringt!
zaterdag 16 september 2023 om 21:34
In tijd van nood leer je je vrienden kennen. Dat gezegde bestaat niet voor niets. Zoals anderen schreven: soms groei je uit elkaar. Het is niet anders. Het is naar om dat in deze moeilijke tijd te ontdekken, maar probeer het los te laten en door te gaan met de mensen die er wel voor je kunnen zijn. Heel veel sterkte!
zaterdag 16 september 2023 om 21:49
Op de allermoeilijkste momenten, leer je wie er écht toe doen. Helaas blijken dat niet altijd de mensen te zijn wie jij dacht dat het belangrijkst waren. Maar het bied tegelijk ook nieuwe kansen.
Ik ben door ziekte mensen verloren van wie ik dacht dat zij altijd in mijn leven zouden blijven, en ergens doet dat pijn, want deze vriendschappen waren erg belangrijk, maar wij kunnen elkaar op dit moment niet bieden wat we beiden zoeken, onze levens zijn daar voor te verschillend op dit moment en ik denk dat dat in jullie situatie ook zo is.
Geef het de tijd, misschien kruisen jullie paden weer, maar focus je vooral op jouw herstel.
Ik ben door ziekte mensen verloren van wie ik dacht dat zij altijd in mijn leven zouden blijven, en ergens doet dat pijn, want deze vriendschappen waren erg belangrijk, maar wij kunnen elkaar op dit moment niet bieden wat we beiden zoeken, onze levens zijn daar voor te verschillend op dit moment en ik denk dat dat in jullie situatie ook zo is.
Geef het de tijd, misschien kruisen jullie paden weer, maar focus je vooral op jouw herstel.
zondag 17 september 2023 om 09:23
Je geeft niet aan wat haar feedback was, dus het is moeilijk te zeggen of je iets anders had kunnen doen.
Wel lees ik aan de ene kant dat je verwacht dat ze zelf weet hoe moeilijk het voor jou is en is geweest, aan de andere kant dat je de echt grote dingen bewust niet gedeeld hebt.
Ikzelf heb me wel eens heel verdrietig gevoeld omdat vriendinnen de grote en moeilijke dingen pas achteraf vertelden. Ik maakte daaruit op dat zij de vriendschap niet zo belangrijk vonden als ik en dat ze blijkbaar anderen hadden bij wie ze eerder hun hart wilden luchten. Dat heeft die vriendschappen geen goed gedaan.
Wel lees ik aan de ene kant dat je verwacht dat ze zelf weet hoe moeilijk het voor jou is en is geweest, aan de andere kant dat je de echt grote dingen bewust niet gedeeld hebt.
Ikzelf heb me wel eens heel verdrietig gevoeld omdat vriendinnen de grote en moeilijke dingen pas achteraf vertelden. Ik maakte daaruit op dat zij de vriendschap niet zo belangrijk vonden als ik en dat ze blijkbaar anderen hadden bij wie ze eerder hun hart wilden luchten. Dat heeft die vriendschappen geen goed gedaan.
zondag 17 september 2023 om 09:31
zondag 17 september 2023 om 09:50
Dit. Je hebt het prima gedaan TO.SunShine35 schreef: ↑17-09-2023 09:31Jij hebt het heel zwaar gehad en zij was er niet voor jou. Een goede vriendin luistert wel naar je en toont interesse. Ik denk dat je meer dan genoeg hebt gedaan, misschien zelfs te veel. Je hebt haar verteld wat je nodig had en ook naar haar geluisterd.
zondag 17 september 2023 om 10:00
Het lijkt me heel erg rot wat je allemaal is overkomen, maar je vraagt nu ook om feedback. Dus niet om je te kwetsen, maar om je vraag je beantwoorden:
Je begint aan het einde van de vriendschap. Je noemt even kort dat er ups en downs waren, maar begint met vertellen in de laatste fase. Een fase waarin je moeilijk wat te verwijten valt omdat je zo ziek was (echt heel rot om te lezen, het spijt me dat je dat is overkomen)
Je legt eigenlijk alle schuld bij haar. Haar nieuwe relatie, haar gebrek aan aandacht, ze schakelt niet snel genoeg om als je haar wel dichtbij wil.
Je zet jezelf neer als best wel onschuldig met “ik gaf haar ruimte om nog meer dingen over mij te zeggen”. Je schildert jezelf af als passief, meegaand, vrij van blaam.
Maar. Als zij er niet was toen je haar nodig had, als alles altijd om haar moet draaien, als ze anderen prioriteit geeft boven jou en zoveel nare dingen tegen je zegt, waarom wil je die vriendschap terug? Of weten wat je verkeerd gedaan zou hebben? Echte zelfreflectie lees ik niet bij je. Ben je wel eens passief agressief? Is dat je manier om je wensen kenbaar te maken? Verwacht je dat mensen je gedachten kunnen lezen en begin je te mokken als ze dat niet doen? Hoeveel initiatief neem je zelf in de vriendschap? Of moest het moeilijke en leuke vooral van haar afkomen?
Het klinkt gemeen, maar zo bedoel ik het niet. Ik probeer echt met je mee te denken.
Je begint aan het einde van de vriendschap. Je noemt even kort dat er ups en downs waren, maar begint met vertellen in de laatste fase. Een fase waarin je moeilijk wat te verwijten valt omdat je zo ziek was (echt heel rot om te lezen, het spijt me dat je dat is overkomen)
Je legt eigenlijk alle schuld bij haar. Haar nieuwe relatie, haar gebrek aan aandacht, ze schakelt niet snel genoeg om als je haar wel dichtbij wil.
Je zet jezelf neer als best wel onschuldig met “ik gaf haar ruimte om nog meer dingen over mij te zeggen”. Je schildert jezelf af als passief, meegaand, vrij van blaam.
Maar. Als zij er niet was toen je haar nodig had, als alles altijd om haar moet draaien, als ze anderen prioriteit geeft boven jou en zoveel nare dingen tegen je zegt, waarom wil je die vriendschap terug? Of weten wat je verkeerd gedaan zou hebben? Echte zelfreflectie lees ik niet bij je. Ben je wel eens passief agressief? Is dat je manier om je wensen kenbaar te maken? Verwacht je dat mensen je gedachten kunnen lezen en begin je te mokken als ze dat niet doen? Hoeveel initiatief neem je zelf in de vriendschap? Of moest het moeilijke en leuke vooral van haar afkomen?
Het klinkt gemeen, maar zo bedoel ik het niet. Ik probeer echt met je mee te denken.
Everything is fluid
zondag 17 september 2023 om 11:16
Zo dan. Lekker wraakzuchtig.BijDeLeest schreef: ↑17-09-2023 11:10
Zou de deur ook dicht laten als ze komt aankloppen als haar relatie uit gaat.
zondag 17 september 2023 om 11:32
Het klinkt alsof je zelf altijd meer hebt gegeven dan zij. Haar altijd boven jezelf hebt gezet.
Het komt me heel bekend voor. Ik heb precies hetzelfde gehad met een vriendin waarvan ik overtuigd was dat wij voor altijd vriendinnen zouden blijven.
Wij werden overal gezien als de 2 eenheid die alles samen deelden.
Hier ben ik dan wel niet zelf ernstig ziek geworden maar wel mijn man en die had 24 uur zorg nodig. En 3 maal raden van wie ik maanden niks hoorde als alleen een kort appje. Was zo druk met alles dat ik gewoon door moest.
Jarenlang heb ik klaar gestaan voor haar en soms in haar paniek gelijk in de auto gesprongen ook savonds /snachts om te helpen.
Toen ik haar nodig had was ze er niet.
Heb uiteindelijk met haar een gesprek gehad ook net als jij. Geen verwijten alleen aangegeven dat ik het jammer vond dat ze er toen niet was voor me. Zij gaf aan ik dacht dat je ruimte nodig had ( en ik denk ook echt dat ze het ook heel lastig vond dat hij ziek was)
Maar goed ik dacht oke streep eronder.,…. We gaan gewoon verder het is uitgepraat.
Maar vanaf dat moment zag ik in de maanden daarna wel dat ik me altijd haar haar schikte, zij altijd over zich zelf had, zij gered moest worden. Hulp nodig had op etc
Eigenlijk precies wat jij ook schrijft.
De vriendschap was scheef en dat had ik nooit gezien.
Heb er echt heel lang over gedaan dat te accepteren maar toen ik niet meer appte, belde etc bleef het ook het stil vanuit haar… gewoon niks meer van horen.
Dus verwijt je zelf niks ( zeg ik , diegene die dat zelf ook doet …) Soms zijn vriendschappen anders dan je denkt. Sinds ik ervoor gekozen heb om afstand te nemen geeft het me veel rust.
Echt het cliche is zo waar je leert je vrienden kennen in slechte tijden helaas.
Andersom ook trouwens. Kennissen zijn waardevolle vrienden geworden.
Het komt me heel bekend voor. Ik heb precies hetzelfde gehad met een vriendin waarvan ik overtuigd was dat wij voor altijd vriendinnen zouden blijven.
Wij werden overal gezien als de 2 eenheid die alles samen deelden.
Hier ben ik dan wel niet zelf ernstig ziek geworden maar wel mijn man en die had 24 uur zorg nodig. En 3 maal raden van wie ik maanden niks hoorde als alleen een kort appje. Was zo druk met alles dat ik gewoon door moest.
Jarenlang heb ik klaar gestaan voor haar en soms in haar paniek gelijk in de auto gesprongen ook savonds /snachts om te helpen.
Toen ik haar nodig had was ze er niet.
Heb uiteindelijk met haar een gesprek gehad ook net als jij. Geen verwijten alleen aangegeven dat ik het jammer vond dat ze er toen niet was voor me. Zij gaf aan ik dacht dat je ruimte nodig had ( en ik denk ook echt dat ze het ook heel lastig vond dat hij ziek was)
Maar goed ik dacht oke streep eronder.,…. We gaan gewoon verder het is uitgepraat.
Maar vanaf dat moment zag ik in de maanden daarna wel dat ik me altijd haar haar schikte, zij altijd over zich zelf had, zij gered moest worden. Hulp nodig had op etc
Eigenlijk precies wat jij ook schrijft.
De vriendschap was scheef en dat had ik nooit gezien.
Heb er echt heel lang over gedaan dat te accepteren maar toen ik niet meer appte, belde etc bleef het ook het stil vanuit haar… gewoon niks meer van horen.
Dus verwijt je zelf niks ( zeg ik , diegene die dat zelf ook doet …) Soms zijn vriendschappen anders dan je denkt. Sinds ik ervoor gekozen heb om afstand te nemen geeft het me veel rust.
Echt het cliche is zo waar je leert je vrienden kennen in slechte tijden helaas.
Andersom ook trouwens. Kennissen zijn waardevolle vrienden geworden.
zondag 17 september 2023 om 12:05
Ik vind dat niet wraakzuchtig, ik vind het vrij logisch dat als een vriendschap overgaat omdat persoon A weigert er voor persoon B te zijn, de draad niet opeens weer wordt opgepakt op het moment dat persoon A het moeilijk heeft en steun kan gebruiken.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 17 september 2023 om 12:10
Maar je dat vast voornemen voor als het ooit zover mocht komen, dat is niet logisch. Dat is wraak.
zondag 17 september 2023 om 12:12
Dat vind ik echt onzin, dat dat wraak is.
Het lijkt sowieso heel veel met die nieuwe vriend te maken te hebben dat ze die vriendin amper nog ziet. Mocht dat ooit uitgaan, dan ligt het ook wel in de lijn der verwachtingen dat die vriendin er spijt van krijgt en de draad weer wil oppakken. Als je nu al weet dat er te veel stuk is gemaakt doordat ze je nu heeft laten zitten, vind ik het niet gek om nu al te bedenken wat je gaat doen als ze daadwerkelijk weer voor je deur staat. Jij bent niet degene die haar relatie torpedeert, dus het is geen wraak, je gaat alleen geen deel meer uitmaken van de periode erna, want de vriendschap is onomkeerbaar voorbij. En dat mag je je best alvast voornemen. Er staat niet eens dat ze hoopt dat de relatie voorbij gaat of zo, alleen dat de vriendschap gewoon écht over is, hoe het ook verder gaat met haar relatie.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 17 september 2023 om 15:57
Ze klinkt eerlijk gezegd alsof ze niet spoort. Mensen die, als ze geconfronteerd worden met iets waarmee zij iemand hebben gekwetst met 'feedback' aankomen, donder op.
Ik heb in mijn nabije omgeving te maken met een naaste die dit standaard doet om trieste redenen.
Een DARVO wordt dat genoemd:
Deny
Attack
Reverse Victim and Offender
Precies wat zij nu doet. Kun jij niks mee. Ze kiest ervoor deze taktiek toe te passen terwijl je herstellende bent van zo'n nare periode. Ze had je kwijt kunnen zijn, je had dood kunnen zijn!
En zij gaat een beetje 'feedback' lopen geven en dit soort mails sturen met 'ik ken je beter dan dat je jezelf kent'.
Het kan zijn dat ze zo is geschrokken van je medische verhaal dat ze bang is je kwijt te raken ofzo en daarom zo debiel doet (ik neem maar afscheid want dan hoef ik je niet te missen, ofzoiets. Wat kleine kinderen meestal doen) , maar wat de reden ook is: dit is echt niet ok.
Ik zou dit bij haar laten, dat proef ik ook uit je verhaal. Sterkte.
Ik heb in mijn nabije omgeving te maken met een naaste die dit standaard doet om trieste redenen.
Een DARVO wordt dat genoemd:
Deny
Attack
Reverse Victim and Offender
Precies wat zij nu doet. Kun jij niks mee. Ze kiest ervoor deze taktiek toe te passen terwijl je herstellende bent van zo'n nare periode. Ze had je kwijt kunnen zijn, je had dood kunnen zijn!
En zij gaat een beetje 'feedback' lopen geven en dit soort mails sturen met 'ik ken je beter dan dat je jezelf kent'.
Het kan zijn dat ze zo is geschrokken van je medische verhaal dat ze bang is je kwijt te raken ofzo en daarom zo debiel doet (ik neem maar afscheid want dan hoef ik je niet te missen, ofzoiets. Wat kleine kinderen meestal doen) , maar wat de reden ook is: dit is echt niet ok.
Ik zou dit bij haar laten, dat proef ik ook uit je verhaal. Sterkte.
zondag 17 september 2023 om 17:45
Doe niet zo dramatisch. Ik zeg toch niet dat ze haar auto moet bekladden of zoiets?
Enkel dat het niet logisch is om weer moeite te gaan doen voor iemand die ook geen moeite doet als het niet uitkomt, want dan krijg je bij een nieuwe relatie weer de deksel op je neus.
Jij bent er zo eentje die niet naar vrienden omkijkt tijdens een relatie en dan weer gaat jammeren om vrienden als het voorbij is?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
