Vriendschap verbroken… had ik het anders kunnen doen?

Hi, ik ben Jo en nieuw hier op dit forum. Ik hoop dat jullie met me mee willen denken over iets waar ik mee rondloop. En het is een lang verhaal… maar hopelijk leesbaar.

Ik had tot vorig jaar een beste vriendin waarmee ik lief en leed deelde. Onze vriendschap heeft ups en downs gekend, maar we kwamen er altijd wel weer uit. De laatste jaren was er iets meer afstand tussen ons, ook omdat ze na haar scheiding een nieuwe vriend kreeg met wie ze vooral steeds samen iets wou doen. Dus als ik met haar ergens naar toe wou, moest hij dan eigenlijk ook mee. Dit vond ik niet altijd leuk, maar ik gunde haar ook haar nieuwe liefde.

Eind vorig jaar kwam ik vrij onverwacht voor langere periode in het ziekenhuis terecht. Ik was plots erg ziek maar artsen konden de oorzaak niet vinden. Ik werd zieker en zieker. Vooral erg hoge koorts in hevige ‘aanvallen’ waarbij ik ook zuurstof toegediend kreeg soms.
Vele weken van onderzoeken volgden, van hartfilmpjes tot beenmergpunctie. Ik was al gauw vrij zwak en uitgeput en kon niet veel bezoek ontvangen of lang praten. Na 10 minuten was ik al doodop.
Met antibiotica en een heftige ingreep in mn milt namen in ieder geval de koortsaanvallen wat af en kon ik iets meer en langer met mensen communiceren.

Maar met mijn beste vriendin had ik vooral appcontact, en ze ging in die periode ook op vakantie dus kon ze sowieso niet op bezoek komen.
De appjes waren over het algemeen oppervlakkig, en gingen vooral over haar, maar ze gaf ook aan dit bewust te doen om me wat af te leiden.
Hoewel ik soms echt behoefte had om m’n ei kwijt te kunnen, deed ik dat bij haar niet echt. Voelde daarvoor geen ruimte.

Toen ik een operatie moest ondergaan die hoog risicovol was, wilde ik mn verhaal achteraf echt graag kwijt. De arts had me gewaarschuwd dat de kansen op een fatale afloop van de operatie erg groot was. Dit was zo’n enge gedachte dat mijn man en ik besloten het vooraf aan niemand te vertellen. Ook niet aan mn vriendin.

Achteraf heb ik veel gehuild en gepraat met onder andere mn ouders, en andere vrienden die erg schrokken.

Ik appte toen ook mn vriendin, en ze reageerde meelevend maar had het ook gelijk over andere dingen. Ze ging niet echt in op de situatie. Maar ze begreep wel dat het spannend was geweest en dat de dood even heel dichtbij was geweest, vooral in onze hoofden. Dankzij de deskundige arts verliep het gelukkig allemaal prima.

Vervolgens hoorde ik dagen niks van haar. Ik vond dat heel erg, vooral omdat ik haar nu echt nodig had. Ik wilde dat niet hoeven uitleggen, en bij anderen hoefde dat ook niet. Die kwamen luisteren, stuurden mij en mn man en kinderen lieve kaartjes en berichtjes, en uitten vooral dat ze blij waren dat het zo ‘goed’ was afgelopen.

Na een aantal dagen stuurde ik haar een kort informerend berichtje, waar ze erg vreemd en kil op reageerde. Ze had het daarin vooral over zichzelf en reageerde niet of nauwelijks op wat ik had meegemaakt. Ze informeerde me op een afstandelijke manier hoe het met háár ging. Ik was in de war, boos, teleurgesteld en ik begreep niets van haar houding. Maar had ook een boel zorgen aan mn hoofd.

Ik heb na nog een paar appjes waarin ze steeds erg afstandelijk reageerde het contact verbroken. Aangegeven, dat ik even geen contact meer wilde en energie voor mezelf nodig had, om er boven op te komen. Dat begreep ze niet en uit haar appjes maakte ik op dat ze ook boos was. Ze verdedigde zichzelf maar liet me ‘dan maar met rust’ als ik dat wou.

Met een ingrijpende diagnose ging ik steeds zwaarder wordende behandelingen tegemoet, en het duurde enkele maanden voordat ik er lichamelijk weer wat meer aan toe was om af te spreken en dingen te doen.

We maakten uiteindelijk een afspraak om bij te praten. In dat gesprek toonde ze geen echte empathie of zelfreflectie, en daar reageerde ik op door zaken naar me toe te trekken en haar de ruimte te geven nog meer zaken op tafel te gooien die haar al jaren niet bevielen. In een latere mail noemde ze het ‘feedback’ maar zo heb ik het niet ervaren. Ik heb wel nog bij anderen getoetst of zij het door haar benoemde gedrag bij mij herkenden, maar dat was niet het geval. Daardoor begreep ik er nog minder van. Wat had ik misdaan en waarom zei ze, wat ze zei?

Eenmaal thuis was ik compleet in de war en verdoofd door het hele gesprek. Ik vroeg me af wat ik verwacht had en wat ik nu precies wilde. Ik kon het niet benoemen, alleen dat het hele gebeuren heel naar en koud voelde, als een gedoofde vlam.

Ik heb haar gemaild en gezegd dat ik geen mogelijkheden meer zag, de vriendschap weer op te bouwen, er geen vertrouwen meer in had.
Daarop kreeg ik weer een nare mail, waarin ze dus stelde dat ik niet tegen feedback kon, mn beoordelingsvermogen niet deugde, en zij mij beter kende dan ik mezelf. Ik kon er niets mee.

Heb het daarbij gelaten, niet meer gereageerd.

Waar ik mee zit is: had ik dingen anders moeten doen om dit te voorkomen? Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik haar miste in mijn meest donkere moment (wat echt zo is) maar had ik het nog meer moeten uitleggen? Mag ik van een vriendin verwachten dat ze dat zich aantrekt en er iets over zegt? Niet perse sorry ofzo, maar bijvoorbeeld, dat ze me dat niet aan heeft willen doen? Ik heb van haar kant enkel verdediging gehoord, waarom ze dagen niets liet horen (ik was aan het werk, dagen zijn zo om, etc).

Laat me weten wat jullie vinden… misschien tips om dit te verwerken, of om het goed af te sluiten met haar, of misschien weer op te pakken? Wat zouden jullie doen?

Meisjemetdeparel schreef: ↑

16-09-2023 20:43

Het was al een vriendschap met ups en downs, zeg je. Ik denk dat jullie niet het beste in elkaar naar boven halen en zou het zo laten. Het gesprek heeft definitief iets veranderd, lijkt het.

Ja dat klopt wel… bij mij wel in ieder geval. Dank je voor het reageren

Creatieveling schreef: ↑

17-09-2023 19:05

Wat naar dat je dit allemaal meemaakt, TO. Hopelijk gaat het nu snel de goede kant op.

Ik denk dat je meer waarde aan de vriendschap gaf, dan het in werkelijkheid was. Je gaat uit van jezelf, hoe jij bent, en jij zou iemand steunen die zulke dingen meemaakt. Dat is voor de meeste mensen normaal. Maar, sommigen kunnen dat niet, vinden het moeilijk, zijn niet gewend om over emoties te praten.

Maar wat ik eigenlijk denk ik dat zij van het type is waar alles om haarzelf draait. Ze is gericht op haarzelf, en zodra het even om jou zou moeten gaan, geeft ze niet thuis. Om later weer op dezelfde manier verder te willen gaan.

Jij hebt alles gedaan wat je kon. Richt je op je andere vrienden, en laat haar los.
En als ze later weer op de stoep staat, zou ik er geen zin in hebben, want zij verandert niet.

Ik merkte dat wel vaker in de vriendschap, dat het om haar ging, en ik benoemde dat ook wel voorzichtig. Ben daarin niet heel duidelijk geweest, of assertief. Dat zit me wel dwars. Maar ben nog te boos om nu contact te zoeken, weet ook niet of ik dat moet doen uberhaupt.

xynix schreef: ↑

17-09-2023 09:23

Je geeft niet aan wat haar feedback was, dus het is moeilijk te zeggen of je iets anders had kunnen doen.

Wel lees ik aan de ene kant dat je verwacht dat ze zelf weet hoe moeilijk het voor jou is en is geweest, aan de andere kant dat je de echt grote dingen bewust niet gedeeld hebt.

Ikzelf heb me wel eens heel verdrietig gevoeld omdat vriendinnen de grote en moeilijke dingen pas achteraf vertelden. Ik maakte daaruit op dat zij de vriendschap niet zo belangrijk vonden als ik en dat ze blijkbaar anderen hadden bij wie ze eerder hun hart wilden luchten. Dat heeft die vriendschappen geen goed gedaan.

Klopt wel, ik ‘hoop’ dat mensen het maar snappen, hoe het voelt, maar weet ook ergens wel dat ik dat niet kan verwachten. Ik moet zelf ook duidelijker zijn.

Phil schreef: ↑

17-09-2023 20:20

Soortgelijke situatie meegemaakt. Nare situatie, vriendin belt op en begint over zichzelf totaal voorbijgaand aan wat ik heb meegemaakt.

Is nu een kennis en geen goede vriendin meer.

Wat verdrietig voor je. Heb je wel andere mensen om je heen getroffen?

Cauvechront schreef: ↑

17-09-2023 10:00

Het lijkt me heel erg rot wat je allemaal is overkomen, maar je vraagt nu ook om feedback. Dus niet om je te kwetsen, maar om je vraag je beantwoorden:

Je begint aan het einde van de vriendschap. Je noemt even kort dat er ups en downs waren, maar begint met vertellen in de laatste fase. Een fase waarin je moeilijk wat te verwijten valt omdat je zo ziek was (echt heel rot om te lezen, het spijt me dat je dat is overkomen)

Je legt eigenlijk alle schuld bij haar. Haar nieuwe relatie, haar gebrek aan aandacht, ze schakelt niet snel genoeg om als je haar wel dichtbij wil.

Je zet jezelf neer als best wel onschuldig met “ik gaf haar ruimte om nog meer dingen over mij te zeggen”. Je schildert jezelf af als passief, meegaand, vrij van blaam.

Maar. Als zij er niet was toen je haar nodig had, als alles altijd om haar moet draaien, als ze anderen prioriteit geeft boven jou en zoveel nare dingen tegen je zegt, waarom wil je die vriendschap terug? Of weten wat je verkeerd gedaan zou hebben? Echte zelfreflectie lees ik niet bij je. Ben je wel eens passief agressief? Is dat je manier om je wensen kenbaar te maken? Verwacht je dat mensen je gedachten kunnen lezen en begin je te mokken als ze dat niet doen? Hoeveel initiatief neem je zelf in de vriendschap? Of moest het moeilijke en leuke vooral van haar afkomen?

Het klinkt gemeen, maar zo bedoel ik het niet. Ik probeer echt met je mee te denken.

Klinkt voor mij niet gemeen hoor, dit zijn precies de dingen waar ik over nadenk inderdaad.

Ik weet niet of ik de vriendschap terug wil, maar hoe dan ook wil ik er wel ‘recht’ aan doen.

Het kan niet zo zijn dat er maar 1 ‘schuldig’ is, ik heb haar ongetwijfeld ook gekwetst. Bijvoorbeeld door niet te willen/ruimte voelen om te delen. Ze werd daarmee ‘buitengesloten’ eigenlijk. Ik bedoelde het niet zo, maar was me er wel bewust van dat ze het zo zou kunnen ervaren. Ik heb overigens niet zondermeer m’n angsten en zorgen gedeeld, het werd uit me getrokken eigenlijk. Dus in die zin was ze niet de enige, maar ja. Dat maakt nu weinig verschil.

Ik ga niet zitten mokken als mensen mn gedachten niet kunnen lezen, ik keer in mezelf en voel me alleen en vreet het op. Want slachtoffergedrag haat ik ook. Dus praat ik er niet over of ik praat eroverheen.

Dank je wel voor je reactie

Bulbul schreef: ↑

18-09-2023 12:51

Mensen die zichzelf altijd in het middelpunt zetten, veranderen niet, ook niet als je er iets van zegt. Ik zou het laten rusten, het was toch al niet bepaald een perfecte vriendschap. Wellicht komt het extra hard aan omdat je het nu extra zwaar hebt, dat is naar voor je. Zoek steun bij degenen van wie je opaan kunt. Sterkte!

Het gaat sowieso al een stuk beter hoor! Dank je voor je reactie

Cauvechront schreef: ↑

18-09-2023 16:09

Fijn dat je mijn bericht niet te hard opvat. Wat je schrijft doet me denken aan wat een vriendin eens tegen me zei toen ik midden 20 was. “Jij bent er altijd voor ons, maar je laat ons er nooit voor jou zijn. Dat vind ik geen fijne vriendschap”. Ze had gelijk. Ik vind dat nog steeds (20 jaar later) moeilijk, maar probeer het wel. En het werkt wel voor mij.

Waar bestonden de andere ups en downs uit?

Ja dat herken ik wel, en ik was me er niet van bewust dat dat een omgekeerd effect kan hebben!
De ups waren dat we gelijk bij onze ontmoeting al voelden dat we een bijzondere klik hadden, en vaak hetzelfde dachten over zaken, zoals opvoeding, waarde van het leven enzovoort. We hebben ook mooie vakanties met elkaar gehad, zoveel gelachen, dat was geweldig. Dit begon ik te missen toen ze dus met haar nieuwe vriend was, en niets meer zonder hem wilde doen. Ik vond dat moeilijk en heb daar ook met haar over gepraat.
De downs waren haar oordelen over andere vrienden van me, en bij uitstapjes kon ze me ook gewoon uren alleen laten (dan was ze met anderen bezig). In telefoongesprekken had ze het voornamelijk over zichzelf en dat benoemde ze dan soms ook wel. Ik zei dan niet dat het me stoorde, maar bijvoorbeeld dat me het was opgevallen. In de hoop dat… nouja. Maar dat werkt niet, ik had het beter kunnen zeggen in plaats van het op te laten lopen.
Dat ze me in het ziekenhuis liet zitten was eigenlijk de druppel, maar zowel ikzelf als zij hadden niet eerder door dat de emmer al vol was.
Door m’n eigen gedrag (stilhouden, niet uitspreken) heb ik nu dus nog steeds het gevoel dat ik iets ‘recht’ moet zetten, dat ik het moet uitkeggen. Maar in tussen zijn er er zoveel (kwetsende) uitspraken geweest dat ik het moeilijk vind nu het initiatief te nemen. Ben nog boos.
Ik weet ook niet of ik haar echt mis. Vind het wel verdrietig van de vriendschap die we hadden. Die was niet wat het geweest is, maar ik had nog hoop…

Surebaby schreef: ↑

17-09-2023 19:14

Ja het lijkt een techniek uit die hoek, ik heb het gevonden op een site over narcisme.
Al is de persoon die ik ken die dit doet eerder perfectionistisch, niet narcistisch ofzo. Maargoed, het effect blijft hetzelfde: geen gesprek kunnen voeren over hoe diegene jou kwetst.

Ik ga er nog even wat meer over opzoeken, dank je wel. Het klinkt wel heel herkenbaar! Maar durf iemand sowieso niet zo snel echt narcistisch te noemen. Denk dat er heel veel onaangenaam gedrag uit perfectionisme, of faalangst, kan voortkomen…