Vriendschap verbroken… had ik het anders kunnen doen?

Hi, ik ben Jo en nieuw hier op dit forum. Ik hoop dat jullie met me mee willen denken over iets waar ik mee rondloop. En het is een lang verhaal… maar hopelijk leesbaar.

Ik had tot vorig jaar een beste vriendin waarmee ik lief en leed deelde. Onze vriendschap heeft ups en downs gekend, maar we kwamen er altijd wel weer uit. De laatste jaren was er iets meer afstand tussen ons, ook omdat ze na haar scheiding een nieuwe vriend kreeg met wie ze vooral steeds samen iets wou doen. Dus als ik met haar ergens naar toe wou, moest hij dan eigenlijk ook mee. Dit vond ik niet altijd leuk, maar ik gunde haar ook haar nieuwe liefde.

Eind vorig jaar kwam ik vrij onverwacht voor langere periode in het ziekenhuis terecht. Ik was plots erg ziek maar artsen konden de oorzaak niet vinden. Ik werd zieker en zieker. Vooral erg hoge koorts in hevige ‘aanvallen’ waarbij ik ook zuurstof toegediend kreeg soms.
Vele weken van onderzoeken volgden, van hartfilmpjes tot beenmergpunctie. Ik was al gauw vrij zwak en uitgeput en kon niet veel bezoek ontvangen of lang praten. Na 10 minuten was ik al doodop.
Met antibiotica en een heftige ingreep in mn milt namen in ieder geval de koortsaanvallen wat af en kon ik iets meer en langer met mensen communiceren.

Maar met mijn beste vriendin had ik vooral appcontact, en ze ging in die periode ook op vakantie dus kon ze sowieso niet op bezoek komen.
De appjes waren over het algemeen oppervlakkig, en gingen vooral over haar, maar ze gaf ook aan dit bewust te doen om me wat af te leiden.
Hoewel ik soms echt behoefte had om m’n ei kwijt te kunnen, deed ik dat bij haar niet echt. Voelde daarvoor geen ruimte.

Toen ik een operatie moest ondergaan die hoog risicovol was, wilde ik mn verhaal achteraf echt graag kwijt. De arts had me gewaarschuwd dat de kansen op een fatale afloop van de operatie erg groot was. Dit was zo’n enge gedachte dat mijn man en ik besloten het vooraf aan niemand te vertellen. Ook niet aan mn vriendin.

Achteraf heb ik veel gehuild en gepraat met onder andere mn ouders, en andere vrienden die erg schrokken.

Ik appte toen ook mn vriendin, en ze reageerde meelevend maar had het ook gelijk over andere dingen. Ze ging niet echt in op de situatie. Maar ze begreep wel dat het spannend was geweest en dat de dood even heel dichtbij was geweest, vooral in onze hoofden. Dankzij de deskundige arts verliep het gelukkig allemaal prima.

Vervolgens hoorde ik dagen niks van haar. Ik vond dat heel erg, vooral omdat ik haar nu echt nodig had. Ik wilde dat niet hoeven uitleggen, en bij anderen hoefde dat ook niet. Die kwamen luisteren, stuurden mij en mn man en kinderen lieve kaartjes en berichtjes, en uitten vooral dat ze blij waren dat het zo ‘goed’ was afgelopen.

Na een aantal dagen stuurde ik haar een kort informerend berichtje, waar ze erg vreemd en kil op reageerde. Ze had het daarin vooral over zichzelf en reageerde niet of nauwelijks op wat ik had meegemaakt. Ze informeerde me op een afstandelijke manier hoe het met háár ging. Ik was in de war, boos, teleurgesteld en ik begreep niets van haar houding. Maar had ook een boel zorgen aan mn hoofd.

Ik heb na nog een paar appjes waarin ze steeds erg afstandelijk reageerde het contact verbroken. Aangegeven, dat ik even geen contact meer wilde en energie voor mezelf nodig had, om er boven op te komen. Dat begreep ze niet en uit haar appjes maakte ik op dat ze ook boos was. Ze verdedigde zichzelf maar liet me ‘dan maar met rust’ als ik dat wou.

Met een ingrijpende diagnose ging ik steeds zwaarder wordende behandelingen tegemoet, en het duurde enkele maanden voordat ik er lichamelijk weer wat meer aan toe was om af te spreken en dingen te doen.

We maakten uiteindelijk een afspraak om bij te praten. In dat gesprek toonde ze geen echte empathie of zelfreflectie, en daar reageerde ik op door zaken naar me toe te trekken en haar de ruimte te geven nog meer zaken op tafel te gooien die haar al jaren niet bevielen. In een latere mail noemde ze het ‘feedback’ maar zo heb ik het niet ervaren. Ik heb wel nog bij anderen getoetst of zij het door haar benoemde gedrag bij mij herkenden, maar dat was niet het geval. Daardoor begreep ik er nog minder van. Wat had ik misdaan en waarom zei ze, wat ze zei?

Eenmaal thuis was ik compleet in de war en verdoofd door het hele gesprek. Ik vroeg me af wat ik verwacht had en wat ik nu precies wilde. Ik kon het niet benoemen, alleen dat het hele gebeuren heel naar en koud voelde, als een gedoofde vlam.

Ik heb haar gemaild en gezegd dat ik geen mogelijkheden meer zag, de vriendschap weer op te bouwen, er geen vertrouwen meer in had.
Daarop kreeg ik weer een nare mail, waarin ze dus stelde dat ik niet tegen feedback kon, mn beoordelingsvermogen niet deugde, en zij mij beter kende dan ik mezelf. Ik kon er niets mee.

Heb het daarbij gelaten, niet meer gereageerd.

Waar ik mee zit is: had ik dingen anders moeten doen om dit te voorkomen? Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik haar miste in mijn meest donkere moment (wat echt zo is) maar had ik het nog meer moeten uitleggen? Mag ik van een vriendin verwachten dat ze dat zich aantrekt en er iets over zegt? Niet perse sorry ofzo, maar bijvoorbeeld, dat ze me dat niet aan heeft willen doen? Ik heb van haar kant enkel verdediging gehoord, waarom ze dagen niets liet horen (ik was aan het werk, dagen zijn zo om, etc).

Laat me weten wat jullie vinden… misschien tips om dit te verwerken, of om het goed af te sluiten met haar, of misschien weer op te pakken? Wat zouden jullie doen?

noorderlicht76 schreef: ↑

19-09-2023 10:27

Misschien had je kunnen accepteren dat niet iedereen er op dezelfde manier voor je is. Sommige vriendinnen kunnen je steunen en echt begrijpen als je helemaal op de bodem zit. soms zijn juist deze vriendinnen in andere tijden degenen die wat zwaar op de hand voelen. Ik noem maar een zijstraat.

ik vind het ook een enorme dooddoener dat je in tijden van nood je echte vrienden leert kennen. Soms vragen mensen ook dingen in tijden van nood die niet aansluiten bij wat een ander kan geven. Daar steeds naar zoeken bij de ander is ook voor de ander een pijnlijk proces, waarin de ander kan voelen dat er druk op staat en zij de dingen eigenlijk niet goed genoeg doet. terwijl de vriendschap met diegene op andere moment juist wel aansluit bij wat fijn is.

Kortom, ik vind het nogal 'egocentrisch' om een vriendschap te verbreken als iemand je op een bepaald moment niet kan geven wat je nodig hebt

Dank voor je reactie. Zie ook wel een egocentrische kant aan het hele gebeuren hoor. In die zin, ik was zo verdrietig en angstig door het ziekenhuisgebeuren, dat ik echt heel graag wou dat ze daar aandacht voor had. Ik vind het desondanks toch nog steeds vreemd hoe ze reageerde.
Ik had haar ook echt nodig, maar nogmaals, was daar niet duidelijk over. Dat had ik sowieso anders moeten doen

Ik wil iedereen bedanken voor de reacties. Echt super dat jullie met me mee hebben gedacht.
Ik denk dat ik mijn vriendin toch nog een brief ga schrijven, waarin ik in ieder geval verwoord wat ze voor me heeft betekend en hoe ik nu denk over de situatie. En daarbij op mezelf reflecterend, oa het niet duidelijk zijn in wat ik nodig had en ook dat ik haar weinig kansen heb gegeven om haar verhaal te doen… ik had er, door mijn boosheid, sowieso oordelen over.
Het is niet dat ik de vriendschap weer wil oppakken, maar hoop haar en mezelf wel een betere afsluiting te ‘geven’.

impala schreef: ↑

19-09-2023 13:50

Idem.

suikerspinx schreef: ↑

20-09-2023 07:49

Ik heb dat hele brieven schrijven aan elkaar nooit zo begrepen, vind het zo dramatisch.
Als ik zo een brief van iemand zou krijgen zou ik er al helemaal klaar mee zijn.

Heb je überhaupt al met haar face to face rond de tafel gezeten? Zou dat eerst doen.

Jazeker heb ik dat gedaan! Dat zou ik zelf inderdaad ook als eerste doen. Dank voor je reactie, het is inderdaad ook een optie om m wel te schrijven maar niet op te sturen

Cauvechront schreef: ↑

20-09-2023 09:33

Niet opsturen. De vriendschap is voorbij, zo’n emotioneel appèl wekt waarschijnlijk vooral irritatie.

Ja, kan ik me ook iets bij voorstellen. Zeker gezien haar eerdere reacties. Denk dat ik al verder ben door het voor mezelf op te schrijven.
Het horen van jullie gedachten hierover heeft me overigens ook al verder geholpen…