Relaties
alle pijlers
Vriendschap: Wel of niet wat laten horen?
vrijdag 16 november 2007 om 19:52
Ik ken een vriendin van me al van kleins af aan. Een tijdje zijn we elkaar uit het oog verloren, maar nu weer zo'n 10 goede vriendinnen.
Sinds 4 jaar geleden is haar leven wat verandert. Ze was weer gaan studeren en dat koste veel tijd. Al die tijd komt het contact echt van mijn kant af. Op een sms of mail reageert ze pas dagen later, of helemaal niet, want dat is ze dan vergeten. Ik heb het hier een paar keer met haar over gehad en ze zag het ook in, maar ze was ook zo drukdrukdruk.
Nu ben ik een type dat snel tussen de bedrijven door, mail of smst. Ik werk 60 uur in de week, maar dat hou ik echt bij, vind ik ook belangrijk.
Nu heb ik al 2 maanden amper contact met haar. Weer drukdrukdruk (zij dan). Prima alle begrip voor. Ze was bezig met een verbouwing. Nu heeft ze me een week geleden gemaild en ze wilde ook weer wat afspreken. Ik heb haar teruggemaild over vanalles en nog wat en haar aangeven wanneer ik af kon spreken.
En tot op de dag van vandaag niets gehoord. En ik wil graag haar verbouwing bewonderen.
Aan de ene kant heb ik zoiets van, bekijk het maar, het komt altijd van mijn kant en ik ben malle pietje niet. Aan de andere kant kan ik er gewoon niet bij dat ze mij zomaar vergeet.
Wat zou jij doen?
Sinds 4 jaar geleden is haar leven wat verandert. Ze was weer gaan studeren en dat koste veel tijd. Al die tijd komt het contact echt van mijn kant af. Op een sms of mail reageert ze pas dagen later, of helemaal niet, want dat is ze dan vergeten. Ik heb het hier een paar keer met haar over gehad en ze zag het ook in, maar ze was ook zo drukdrukdruk.
Nu ben ik een type dat snel tussen de bedrijven door, mail of smst. Ik werk 60 uur in de week, maar dat hou ik echt bij, vind ik ook belangrijk.
Nu heb ik al 2 maanden amper contact met haar. Weer drukdrukdruk (zij dan). Prima alle begrip voor. Ze was bezig met een verbouwing. Nu heeft ze me een week geleden gemaild en ze wilde ook weer wat afspreken. Ik heb haar teruggemaild over vanalles en nog wat en haar aangeven wanneer ik af kon spreken.
En tot op de dag van vandaag niets gehoord. En ik wil graag haar verbouwing bewonderen.
Aan de ene kant heb ik zoiets van, bekijk het maar, het komt altijd van mijn kant en ik ben malle pietje niet. Aan de andere kant kan ik er gewoon niet bij dat ze mij zomaar vergeet.
Wat zou jij doen?
zondag 2 december 2007 om 00:55
Hallo!
Ik ben ook zo'n vriendin die weinig laat horen, en ik betrap mezelf er ook op dat ik vaak het excuus gebruik dat ik het druk heb gehad, of dat ik het vergeten ben. Ik vind het niet fraai aan mezelf, omdat ik me kan voorstellen dat het geen fijn gevoel geeft als je vriendin niets laat horen....
De waarheid is dat ik niet durf te zeggen wat er echt aan de hand is, namelijk, dat ik de manier waarop het contact verloopt niet prettig vind...en dat ik daarom weinig van me laat horen...
Ik het gevoel heb dat vriendinnen me vooral weten te vinden als ze problemen hebben. Zij nemen vaker contact op met mij als ik met hen, dat is waar.
Maar als er dan contact is, dan zit ik uren te luisteren naar ellendige verhalen en mee te voelen en te denken, en er wordt zelden gevraagd hoe het met mij is....Als ik wat probeer te vertellen over mezelf (waar ik niet zo goed in ben, want ik doe het niet zo vaak en heb het ook nooit geleerd) dan gaat het binnen een zin al weer over de ander met z'n problemen, of luisteren ze maar half...mensen kunnen zo ontzettend met zichzelf bezig zijn, vooral als ze verdriet hebben....en eigenlijk baal ik daar ontzettend van...
Om gezellig te gaan winkelen of samen op vakantie te gaan of zo, bellen ze andere vriendinnen. Maar als er problemen zijn bellen ze mij....Ik wil ook wel eens gewoon gezelligheid en luchtig geklets. Ik heb ook niet altijd zin in (andermans) ellende. Dat is normaal, toch??
Ik heb dit verschillende vriendinnen wel eens proberen te zeggen, maar blijkbaar niet op de goede manier, want er veranderd niets....
Geen of weinig contact opnemen werkt overigens ook niet, want als ik naar verloop van tijd dan contact opneem, mag ik eerst urenlange verhalen aanhoren over hoe erg het wel niet was dat ik niet bereikbaar was, en dat er van alles in hun leven gebeurd is waar ik nu geen weet van heb, en dat als ik niet beschikbaar ben dat ik dan ook geen goede vriendin ben....
En ik luister dan maar braaf weer en put me in verontschuldigingen (want een groot deel van mij vind ook dat ik beschikbaar moet zijn voor mijn vriendinnen, zeker als ze problemen hebben. En ik voel me dus schuldig als ik geen contact opneem)....
Maar ik luister ook met stijgende verbazing en een toenemende kwaadheid........Ze hebben toch ook niets van MIJN leven mee gekregen in de tussentijd? En eigenlijk zijn ze door een gebrek aan aandacht zelden beschikbaar voor mij...maar daar hoor ik ze niet over...hoe egocentrisch kun je zijn????
Pfoe, het lucht op om het eens op te schrijven...
Ik besef wel dat ik hier zelf een aandeel in heb, als ik wil dat er iets veranderd, zal ik toch op de een of andere manier moeten duidelijk maken wat er schort...maar ik weet niet goed hoe....en ik ben bang dat ik mensen kwets als ik zeg dat ik het niet leuk vind om altijd maar hun problemen aan te horen...
Eigenlijk neem ik dus weinig contact op om de ellenlange probleemverhalen te ontlopen, en met de ijle hoop dat ooit een van mijn vriendinnen uit zichzelf gaat inzien dat er misschien wel wat schort aan de manier waarop ze met mij omgaat....een beetje dwaas, dat wel....
Maar, misschien als je geconfronteerd wordt met een vriendin die weinig van zich laat horen, zou je je ook eens kunnen afvragen of je zelf wel zo'n goede vriendin voor haar bent??
Ik ben ook zo'n vriendin die weinig laat horen, en ik betrap mezelf er ook op dat ik vaak het excuus gebruik dat ik het druk heb gehad, of dat ik het vergeten ben. Ik vind het niet fraai aan mezelf, omdat ik me kan voorstellen dat het geen fijn gevoel geeft als je vriendin niets laat horen....
De waarheid is dat ik niet durf te zeggen wat er echt aan de hand is, namelijk, dat ik de manier waarop het contact verloopt niet prettig vind...en dat ik daarom weinig van me laat horen...
Ik het gevoel heb dat vriendinnen me vooral weten te vinden als ze problemen hebben. Zij nemen vaker contact op met mij als ik met hen, dat is waar.
Maar als er dan contact is, dan zit ik uren te luisteren naar ellendige verhalen en mee te voelen en te denken, en er wordt zelden gevraagd hoe het met mij is....Als ik wat probeer te vertellen over mezelf (waar ik niet zo goed in ben, want ik doe het niet zo vaak en heb het ook nooit geleerd) dan gaat het binnen een zin al weer over de ander met z'n problemen, of luisteren ze maar half...mensen kunnen zo ontzettend met zichzelf bezig zijn, vooral als ze verdriet hebben....en eigenlijk baal ik daar ontzettend van...
Om gezellig te gaan winkelen of samen op vakantie te gaan of zo, bellen ze andere vriendinnen. Maar als er problemen zijn bellen ze mij....Ik wil ook wel eens gewoon gezelligheid en luchtig geklets. Ik heb ook niet altijd zin in (andermans) ellende. Dat is normaal, toch??
Ik heb dit verschillende vriendinnen wel eens proberen te zeggen, maar blijkbaar niet op de goede manier, want er veranderd niets....
Geen of weinig contact opnemen werkt overigens ook niet, want als ik naar verloop van tijd dan contact opneem, mag ik eerst urenlange verhalen aanhoren over hoe erg het wel niet was dat ik niet bereikbaar was, en dat er van alles in hun leven gebeurd is waar ik nu geen weet van heb, en dat als ik niet beschikbaar ben dat ik dan ook geen goede vriendin ben....
En ik luister dan maar braaf weer en put me in verontschuldigingen (want een groot deel van mij vind ook dat ik beschikbaar moet zijn voor mijn vriendinnen, zeker als ze problemen hebben. En ik voel me dus schuldig als ik geen contact opneem)....
Maar ik luister ook met stijgende verbazing en een toenemende kwaadheid........Ze hebben toch ook niets van MIJN leven mee gekregen in de tussentijd? En eigenlijk zijn ze door een gebrek aan aandacht zelden beschikbaar voor mij...maar daar hoor ik ze niet over...hoe egocentrisch kun je zijn????
Pfoe, het lucht op om het eens op te schrijven...
Ik besef wel dat ik hier zelf een aandeel in heb, als ik wil dat er iets veranderd, zal ik toch op de een of andere manier moeten duidelijk maken wat er schort...maar ik weet niet goed hoe....en ik ben bang dat ik mensen kwets als ik zeg dat ik het niet leuk vind om altijd maar hun problemen aan te horen...
Eigenlijk neem ik dus weinig contact op om de ellenlange probleemverhalen te ontlopen, en met de ijle hoop dat ooit een van mijn vriendinnen uit zichzelf gaat inzien dat er misschien wel wat schort aan de manier waarop ze met mij omgaat....een beetje dwaas, dat wel....
Maar, misschien als je geconfronteerd wordt met een vriendin die weinig van zich laat horen, zou je je ook eens kunnen afvragen of je zelf wel zo'n goede vriendin voor haar bent??
zondag 2 december 2007 om 11:52
Bij sommige vriendschappen draait het vaak om 1 persoon en komt het van 1 kant. Als de één steeds meer geeft en niets 'terugkrijgt' zou ik de eer aan mezelf houden. Mariska, is het ook zo, dat als jij eens met een probleem zat en jij haar daarover mailde of SMS'de, je daar nietszeggende, late reacties op kreeg, waarvan jij dacht :"Ja hallo, heb je mijn bericht eigenlijk wel gelezen?!" of helemaal geen reactie? Zo ja, dan lijkt het erop dat zij de vriendschap of wil beëindigen of gewoon niet zo 'diep' ziet als jij. Dat zij oppervlakkiger is dan jij. De vraag is, hoe lang wil en kan je hiermee doorgaan, als zij er niet voor je kan zijn als je haar zelf nodig hebt?
Ik heb onlangs hierom een vriendschap beëindigd. Een vriendschap waarvan ik dacht dat die heel goed zat. Die keren dat zij mijn problemen luchtigjes wegwuifde of helemaal niet reageerde, nam ik vaak voor lief omdat ik haar niet kwijt wilde. Totdat ik haar er per mail op aansprak (na een voor mij hele moeilijke periode) en ze hierop pas na weken antwoordde met :"Ja ik zat niet zo lekker in m'n vel maarre we kunnen toch wel gewoon vrienden blijven?" Geen sorry, geen 'meid hoe is het nou met jou eigenlijk'. Toen heb ik het contact verbroken. Daar heb ik ook nooit een reactie op gehad dus dan neem ik aan dat ze of zwaar beledigd is of het gewoon wel best vindt zo.
Dus Mariska, ga voor jezelf na hoevaak zij er voor jou is/was en of je dit wel echte vriendschap vindt... Als ik in jouw schoenen zou staan zou ik debal nu bij haar leggen, even niets van je laten horen; dan weet je gelijk hoe het ervoor staat. Sterkte meid!
Ik heb onlangs hierom een vriendschap beëindigd. Een vriendschap waarvan ik dacht dat die heel goed zat. Die keren dat zij mijn problemen luchtigjes wegwuifde of helemaal niet reageerde, nam ik vaak voor lief omdat ik haar niet kwijt wilde. Totdat ik haar er per mail op aansprak (na een voor mij hele moeilijke periode) en ze hierop pas na weken antwoordde met :"Ja ik zat niet zo lekker in m'n vel maarre we kunnen toch wel gewoon vrienden blijven?" Geen sorry, geen 'meid hoe is het nou met jou eigenlijk'. Toen heb ik het contact verbroken. Daar heb ik ook nooit een reactie op gehad dus dan neem ik aan dat ze of zwaar beledigd is of het gewoon wel best vindt zo.
Dus Mariska, ga voor jezelf na hoevaak zij er voor jou is/was en of je dit wel echte vriendschap vindt... Als ik in jouw schoenen zou staan zou ik debal nu bij haar leggen, even niets van je laten horen; dan weet je gelijk hoe het ervoor staat. Sterkte meid!
vrijdag 7 december 2007 om 00:12
Ik ben ook zo'n afwezige vriendin. Dat kan aan allerlei dingen liggen...
Behalve dat ik niet van verplichtingen hou, heb ik het ook oprecht vaak druk. In mijn hoofd is dan geen ruimte om de hele tijd een programmaatje te laten draaien of toevallig vriendin X of Y recentelijk wel gebeld is, jarig was etcetera. Maar... als ik mijn vriendinnen een tijd niet heb gezien, hadden zij het blijkbaar zelf ook druk, anders hadden ze wel contact opgenomen! Dus dan ligt het op zijn minst aan twee partijen, met als verschil dat ik het niet erg vond als je elkaar een tijd niet zag.
Daarbij heb ik een tijd gehad dat ik redelijk wat vrienden had, meer dan sommige vriend(inn)en van mij. Logischer dat ik voor iedere individuele vriend dan minder tijd had, dan zij voor mij.
Als ik zin heb om iemand te zien zoek ik actief contact met die persoon. Ik ga er altijd maar vanuit dat dat andersom ook zo is, in plaats van dat ze op mij gaan zitten wachten...
Soms vind ik het ook fijn om sommige mensen niet al te vaak te zien. Je hebt van die types die heel graag over zichzelf praten. Af en toe een keertje vind ik dan heel gezellig, maar om die persoon heel vaak te zien kost me dan teveel energie.
Toevallig maakte ik recentelijk de andere kant eens mee. Een minder goede vriendin van me had ik na best een lange tijd gemaild, maar ik hoorde niets terug.... Dat is inderdaad niet leuk. Aan de andere kant denk ik bij mezelf maar beter zo, misschien heeft ze wel heel veel verwijten en dat lijkt me nou ook niet een goede basis voor een leuke vriendschap!
Er zit bij mij in ieder geval nooit een kwade bedoeling aan mijn laksheid!
Behalve dat ik niet van verplichtingen hou, heb ik het ook oprecht vaak druk. In mijn hoofd is dan geen ruimte om de hele tijd een programmaatje te laten draaien of toevallig vriendin X of Y recentelijk wel gebeld is, jarig was etcetera. Maar... als ik mijn vriendinnen een tijd niet heb gezien, hadden zij het blijkbaar zelf ook druk, anders hadden ze wel contact opgenomen! Dus dan ligt het op zijn minst aan twee partijen, met als verschil dat ik het niet erg vond als je elkaar een tijd niet zag.
Daarbij heb ik een tijd gehad dat ik redelijk wat vrienden had, meer dan sommige vriend(inn)en van mij. Logischer dat ik voor iedere individuele vriend dan minder tijd had, dan zij voor mij.
Als ik zin heb om iemand te zien zoek ik actief contact met die persoon. Ik ga er altijd maar vanuit dat dat andersom ook zo is, in plaats van dat ze op mij gaan zitten wachten...
Soms vind ik het ook fijn om sommige mensen niet al te vaak te zien. Je hebt van die types die heel graag over zichzelf praten. Af en toe een keertje vind ik dan heel gezellig, maar om die persoon heel vaak te zien kost me dan teveel energie.
Toevallig maakte ik recentelijk de andere kant eens mee. Een minder goede vriendin van me had ik na best een lange tijd gemaild, maar ik hoorde niets terug.... Dat is inderdaad niet leuk. Aan de andere kant denk ik bij mezelf maar beter zo, misschien heeft ze wel heel veel verwijten en dat lijkt me nou ook niet een goede basis voor een leuke vriendschap!
Er zit bij mij in ieder geval nooit een kwade bedoeling aan mijn laksheid!
