Relaties
alle pijlers
Vriendschappen, wanneer en hoe beeindig je ze?
maandag 18 juni 2007 om 14:11
Ik heb lang na zitten denken over mijn vrienden, en hoe ik verder met ze moet.
Ik heb er niet zo veel, ze zijn op 1 hand te tellen, en daardoor is het zo moeilijk om een beslissing te maken.
Wie is de moeite nog waard en wie moet ik laten gaan?
Ze zijn me allen ontzettend dierbaar, maar ik geloof niet dat het gevoel wederzijds is bij sommigen.
Het voelt als eenrichtingsverkeer, wat altijd van mijn kant komt.
Maar wanneer is het over? En hoe vertel je dat?
Laat ik het doodbloeden?
En wie is de moeite waard om tijd en energie in te steken om de vriendschap weer op te vijzelen?
Hier mijn 'vrienden' op een rijtje....
Vriendin 1: Al 15 jaar ken ik haar, en in de beginjaren was ze absoluut mijn beste vriendin.
Zij was er voor mij, en ik voor haar, altijd samen, door dik en dun.
Tot er door miscommunicatie een breuk ontstond, en sindsdien is het nooit meer zo geweest als vroeger.
We hebben een tijdlang geen contact gehad, tot we elkaar weer tegenkwamen en probeerden de vriendschap weer op te lappen.
Eigenlijk komt het vooral van mijn kant, ik belde haar regelmatig, maar zij mij nooit.
Ik besloot om het af te wachten, laat haar maar eens bellen.
Het gevolg is dat ik haar al 5 jaar niet meer aan de telefoon heb gehad.
Daarvoor in de plaats kwam de mail en het sms-en.
Mailen doet ze nog zelden, ik mail haar wel.
Ik vertel haar hoe het hier gaat, en ben altijd geintresseerd in haar leven, maar ik hoor nooit wat terug.
Mijn laatste mail is van 2 weken terug, en nooit een antwoord gehad.
Ik weet dat ik binnenkort een mail van haar kan verwachten waarin staat, hoe is het met je? ik heb al zolang niks meer van je gehoord?!
Ja en wat moet je daar nou mee?
Ergens denk ik dat ze zelf ook wel aanvoelt dat het over is, en dat voel ik ook.
Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het haar te zeggen, want ik wil haar niet kwijt, ze is me nog steeds zò dierbaar.
Maar zo doormodderen heeft ook geen zin.
Zelf denk ik dat het voorbij is....:(
Vriendin 2: Ook al een jarenlange vriendschap.
Deze is verwaterd doordat onze levens teveel uiteenlopen.
Ik ben getrouwd en heb een kind, zij is vrijgezel en gaat ieder weekend op stap en op jacht naar leuke mannen.
Ze heeft nog steeds dezelfde vrienden als toen, en is eigenlijk niks verandert.
Ik wel, en ik geloof niet dat ik nog wat met haar gemeen heb.
Ik ben vlakbij haar komen wonen, en ben vaak bij haar geweest.
Zij nog nooit bij mij.
Oh als we elkaar zien is het wel leuk en gezellig, maar dat is dan ook alles.
Vrienden zijn we niet meer.
Helaas, ik had gehoopt dat het beter zou worden nu ik dichterbij woon, maar dat is niet zo.
Deze vriendschap is over...
Vriend 3: Dit is een mannelijke vriend, ook al jaren.
Geen sex, geen aantrekkingskracht oid, nee gewoon een mannelijke beste vriend.
We zagen elkaar niet zo heel vaak, maar toch was de vriendschap goed.
Inmiddels is hij getrouwd en heeft een kind, hetzelfde als ik.
Ik mag zijn vrouw graag, ze is druk, maar wel lief.
met zijn vieren hebben we het dan ook redelijk leuk.
Alleen is hij verandert van een vrolijke jongeman, naar een klagende oude kerel.
Nooit gaat iets goed, ze hebben altijd pech, en nooit zit het hun eens mee.
Meneer verstuikt zijn enkel, en het is een en al drama.
Ze hebben een grrot kruis op hun huisje, vele malen groter dan wie dan ook, althans dat vinden ze zelf.
De werkelijkheid is anders, ze hebben het heel goed, maar ze willen graag die aandacht, allebei.
Als de een iets heeft, heeft de ander korte tijd later ook wat, want ja, de een had natuurlijk wel even alle aandacht, en dat wil de ander ook.
En zo gaat het maar door en door en door....
Ik kom er niet graag meer, ze praten alleen maar over zichzelf, en hoe slecht het leven wel niet voor ze is.
Toen ik een moeilijke periode doorging waren ze er niet voor mij, en dat heeft me verschrikkelijk gekwetst.
ik ben er wel altijd voor hun, en bied ze een luisterend oor....
Maar ondanks al die dramas en al die negatieve verhalen zijn ook zij mij dierbaar, en hou ik hoop dat het over gaat.
Maar ik vrees van niet.
Ik ben bang dat binnenkort de bom barst...van mijn kant wel teverstaan, en dan?
Dan komt het helemaal niet meer goed.
Maar zou dat heel erg zijn? Zonder hun?
Vrienden 4: een stelletje dat we nog niet heel lang kennen, ik schat een jaar of 3.
Het klinkt meteen, en het was dikke mik.
Deze vrienden zijn mij het dierbaarste van allemaal.
De pech wil dat ze uitelkaar zijn, de liefde voor elkaar was over.
We zijn er voor ze allebei, ik wil niet kiezen en heb de hoop het contact met allebei voort te zetten.
Maar de kans is groot dat we onderweg 1 van de 2 gaan verliezen.
Maar wie zal dat zijn? Ik gok de man, wat ik heel erg zou vinden aangezien hij de beste en enigste vriend van mijn man is.
Maar zij is zo`n goeie vriendin van mij geworden, en haar wil ik ook niet opgeven.
Het is moeilijk om onpartijdig te blijven, ook al hoor ik van beiden nooit een slecht woord over de ander.
Ze wonen ook niet echt in de buurt en bij gebrek aan rijbewijzen van mijn en haar kant is het moeilijk contact te houden.
En dat waren ze, zoals ik al zei, op 1 hand te tellen.
ik vind het moeilijk om te zeggen wat ik van bepaalde vriendschappen vind en durf er zelf niet zo goed een punt achter te zetten.
Ik vermoedt dat sommige van mijn vrienden het ook wel goed vinden zo, en dat ze het aan mij over laten.
Maar wat moet ik dan, laat ik het doodbloeden?
Of is er een kans dat er nog 1 of 2 vriendschappen te redden zijn?
Het is moeilijk knopen door te hakken omdat het zo weinig vrienden zijn, want zo hou ik natuurlijk helemaal geen vrienden over.
Wie heeft er tips? Of misschien gewoon een mening?
Want helaas ik kom er niet uit.
Ik heb er niet zo veel, ze zijn op 1 hand te tellen, en daardoor is het zo moeilijk om een beslissing te maken.
Wie is de moeite nog waard en wie moet ik laten gaan?
Ze zijn me allen ontzettend dierbaar, maar ik geloof niet dat het gevoel wederzijds is bij sommigen.
Het voelt als eenrichtingsverkeer, wat altijd van mijn kant komt.
Maar wanneer is het over? En hoe vertel je dat?
Laat ik het doodbloeden?
En wie is de moeite waard om tijd en energie in te steken om de vriendschap weer op te vijzelen?
Hier mijn 'vrienden' op een rijtje....
Vriendin 1: Al 15 jaar ken ik haar, en in de beginjaren was ze absoluut mijn beste vriendin.
Zij was er voor mij, en ik voor haar, altijd samen, door dik en dun.
Tot er door miscommunicatie een breuk ontstond, en sindsdien is het nooit meer zo geweest als vroeger.
We hebben een tijdlang geen contact gehad, tot we elkaar weer tegenkwamen en probeerden de vriendschap weer op te lappen.
Eigenlijk komt het vooral van mijn kant, ik belde haar regelmatig, maar zij mij nooit.
Ik besloot om het af te wachten, laat haar maar eens bellen.
Het gevolg is dat ik haar al 5 jaar niet meer aan de telefoon heb gehad.
Daarvoor in de plaats kwam de mail en het sms-en.
Mailen doet ze nog zelden, ik mail haar wel.
Ik vertel haar hoe het hier gaat, en ben altijd geintresseerd in haar leven, maar ik hoor nooit wat terug.
Mijn laatste mail is van 2 weken terug, en nooit een antwoord gehad.
Ik weet dat ik binnenkort een mail van haar kan verwachten waarin staat, hoe is het met je? ik heb al zolang niks meer van je gehoord?!
Ja en wat moet je daar nou mee?
Ergens denk ik dat ze zelf ook wel aanvoelt dat het over is, en dat voel ik ook.
Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het haar te zeggen, want ik wil haar niet kwijt, ze is me nog steeds zò dierbaar.
Maar zo doormodderen heeft ook geen zin.
Zelf denk ik dat het voorbij is....:(
Vriendin 2: Ook al een jarenlange vriendschap.
Deze is verwaterd doordat onze levens teveel uiteenlopen.
Ik ben getrouwd en heb een kind, zij is vrijgezel en gaat ieder weekend op stap en op jacht naar leuke mannen.
Ze heeft nog steeds dezelfde vrienden als toen, en is eigenlijk niks verandert.
Ik wel, en ik geloof niet dat ik nog wat met haar gemeen heb.
Ik ben vlakbij haar komen wonen, en ben vaak bij haar geweest.
Zij nog nooit bij mij.
Oh als we elkaar zien is het wel leuk en gezellig, maar dat is dan ook alles.
Vrienden zijn we niet meer.
Helaas, ik had gehoopt dat het beter zou worden nu ik dichterbij woon, maar dat is niet zo.
Deze vriendschap is over...
Vriend 3: Dit is een mannelijke vriend, ook al jaren.
Geen sex, geen aantrekkingskracht oid, nee gewoon een mannelijke beste vriend.
We zagen elkaar niet zo heel vaak, maar toch was de vriendschap goed.
Inmiddels is hij getrouwd en heeft een kind, hetzelfde als ik.
Ik mag zijn vrouw graag, ze is druk, maar wel lief.
met zijn vieren hebben we het dan ook redelijk leuk.
Alleen is hij verandert van een vrolijke jongeman, naar een klagende oude kerel.
Nooit gaat iets goed, ze hebben altijd pech, en nooit zit het hun eens mee.
Meneer verstuikt zijn enkel, en het is een en al drama.
Ze hebben een grrot kruis op hun huisje, vele malen groter dan wie dan ook, althans dat vinden ze zelf.
De werkelijkheid is anders, ze hebben het heel goed, maar ze willen graag die aandacht, allebei.
Als de een iets heeft, heeft de ander korte tijd later ook wat, want ja, de een had natuurlijk wel even alle aandacht, en dat wil de ander ook.
En zo gaat het maar door en door en door....
Ik kom er niet graag meer, ze praten alleen maar over zichzelf, en hoe slecht het leven wel niet voor ze is.
Toen ik een moeilijke periode doorging waren ze er niet voor mij, en dat heeft me verschrikkelijk gekwetst.
ik ben er wel altijd voor hun, en bied ze een luisterend oor....
Maar ondanks al die dramas en al die negatieve verhalen zijn ook zij mij dierbaar, en hou ik hoop dat het over gaat.
Maar ik vrees van niet.
Ik ben bang dat binnenkort de bom barst...van mijn kant wel teverstaan, en dan?
Dan komt het helemaal niet meer goed.
Maar zou dat heel erg zijn? Zonder hun?
Vrienden 4: een stelletje dat we nog niet heel lang kennen, ik schat een jaar of 3.
Het klinkt meteen, en het was dikke mik.
Deze vrienden zijn mij het dierbaarste van allemaal.
De pech wil dat ze uitelkaar zijn, de liefde voor elkaar was over.
We zijn er voor ze allebei, ik wil niet kiezen en heb de hoop het contact met allebei voort te zetten.
Maar de kans is groot dat we onderweg 1 van de 2 gaan verliezen.
Maar wie zal dat zijn? Ik gok de man, wat ik heel erg zou vinden aangezien hij de beste en enigste vriend van mijn man is.
Maar zij is zo`n goeie vriendin van mij geworden, en haar wil ik ook niet opgeven.
Het is moeilijk om onpartijdig te blijven, ook al hoor ik van beiden nooit een slecht woord over de ander.
Ze wonen ook niet echt in de buurt en bij gebrek aan rijbewijzen van mijn en haar kant is het moeilijk contact te houden.
En dat waren ze, zoals ik al zei, op 1 hand te tellen.
ik vind het moeilijk om te zeggen wat ik van bepaalde vriendschappen vind en durf er zelf niet zo goed een punt achter te zetten.
Ik vermoedt dat sommige van mijn vrienden het ook wel goed vinden zo, en dat ze het aan mij over laten.
Maar wat moet ik dan, laat ik het doodbloeden?
Of is er een kans dat er nog 1 of 2 vriendschappen te redden zijn?
Het is moeilijk knopen door te hakken omdat het zo weinig vrienden zijn, want zo hou ik natuurlijk helemaal geen vrienden over.
Wie heeft er tips? Of misschien gewoon een mening?
Want helaas ik kom er niet uit.
maandag 18 juni 2007 om 14:16
Ik zou vrienden 1 t/m 3 dumpen, want dat zijn geen vrienden. Het moet wel van twee kanten komen, als ze zelfs nog nooit bij jou thuis geweest zijn.... of eens in de 5 jaar bellen..... Als het dan wel erg leeg wordt voor je gevoel zou je kunnen overwegen het contact aan te houden, maar ze als kennissen te beschouwen (of als "vrienden van vroeger").
Vrienden 4 zou ik houden, als jij met de vrouw blijft afspreken en je man met de man, dan kun je met beiden contact houden zonder dat je elkaar in de weg zit.
En verder zou ik een vriend 5 t/m .... gaan zoeken!
Vrienden 4 zou ik houden, als jij met de vrouw blijft afspreken en je man met de man, dan kun je met beiden contact houden zonder dat je elkaar in de weg zit.
En verder zou ik een vriend 5 t/m .... gaan zoeken!
maandag 18 juni 2007 om 14:30
Het is goed dat je nadenkt over of je "vriendschappen" zoals ze op dit moment zijn, wilt voortzetten. Je hebt dan inderdaad de keuze uit een aantal opties:
- doorgaan op deze manier
- kappen met de vriendschap
- de vriendschap voortzetten op een andere manier.
Ik vraag me af of je al aan optie drie hebt gedacht. Misschien kan je ze gewoon eens vertellen hoe jij je erbij voelt. Misschein waarderen ze je meer dan je denkt en hebben ze niet door dat ze naar jou toe zulke slechte vrienden zijn. Misschien denken ze dat jij daar geen behoefte aan hebt.
Je hebt het idee dat het voor hen ook niet meer hoeft, maar weet je dat wel zeker?!?!
Wel zo fair, om ze een kans te geven betere vrienden voor je te zijn. Zo niet, dan is het over, en dan is dat gewoon voor jullie beiden duidelijk. No hard feelings!
- doorgaan op deze manier
- kappen met de vriendschap
- de vriendschap voortzetten op een andere manier.
Ik vraag me af of je al aan optie drie hebt gedacht. Misschien kan je ze gewoon eens vertellen hoe jij je erbij voelt. Misschein waarderen ze je meer dan je denkt en hebben ze niet door dat ze naar jou toe zulke slechte vrienden zijn. Misschien denken ze dat jij daar geen behoefte aan hebt.
Je hebt het idee dat het voor hen ook niet meer hoeft, maar weet je dat wel zeker?!?!
Wel zo fair, om ze een kans te geven betere vrienden voor je te zijn. Zo niet, dan is het over, en dan is dat gewoon voor jullie beiden duidelijk. No hard feelings!
maandag 18 juni 2007 om 14:40
Je kunt ook voor jezelf op een rijtje zetten wat jij van een vriendschap verwacht en dan nog eens bekijken of dit overeen komt met de vrienden die je nu hebt. En dit verwachtingspatroon zou je eventueel ook kunnen bepraten met je vrienden.
Zelf kun je ook proberen nieuwe vrienden te zoeken, al is dit wel gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Succes!
Zelf kun je ook proberen nieuwe vrienden te zoeken, al is dit wel gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Succes!
maandag 18 juni 2007 om 15:27
Vriendin nummer 1 laat nooit iets horen, dus dat voegt weinig toe aan je leven, je kunt gewoon niets laten horen, er veranderd dan weinig tot niets. Vriendin nummer 2 is nu nog vrijgezel, maar wie weet als ze een vaste relatie krijgt wordt ze wat rustiger en zitten jullie wel weer op een lijn, dus hou die nog even in reserve. (klinkt wel raar)
Met het stel kun je apart afspreken, zodat je man zijn vriend niet hoeft te missen.
maandag 18 juni 2007 om 15:38
Dat er hier meteen maar over dumpen gesproken wordt...
Ik ben zelf wel eens door een vriendin op mijn vriendschap naar haar aangesproken.
Ze had niet veel woorden nodig om me tot inkeer te laten komen en hoewel ik het niet zo liet merken (contact kwam idd altijd van haar kant) waardeerde ik haar heel erg. Ik heb meteen mijn excuses aangeboden en haar gecomplimenteerd dat ze voor zichzelf op kwam! Ze had helemaal gelijk dat ze me erop aansprak en dat ze beter verdiende.
Sindsdien uit ik mijn waardering ook veel meer en ik weet dat zij een vriendin voor het leven is. Ik zou het echt erg gevonden hebben als ze het zover had laten komen om de vriendschap te beeindigen, terwijl ze me niet had verteld dat het haar dwars zat (hoe duidelijk het ook achteraf was en hoe ik me ook voor de kop kan slaan dat ik het niet zelf had gezien).
Ik ben zelf wel eens door een vriendin op mijn vriendschap naar haar aangesproken.
Ze had niet veel woorden nodig om me tot inkeer te laten komen en hoewel ik het niet zo liet merken (contact kwam idd altijd van haar kant) waardeerde ik haar heel erg. Ik heb meteen mijn excuses aangeboden en haar gecomplimenteerd dat ze voor zichzelf op kwam! Ze had helemaal gelijk dat ze me erop aansprak en dat ze beter verdiende.
Sindsdien uit ik mijn waardering ook veel meer en ik weet dat zij een vriendin voor het leven is. Ik zou het echt erg gevonden hebben als ze het zover had laten komen om de vriendschap te beeindigen, terwijl ze me niet had verteld dat het haar dwars zat (hoe duidelijk het ook achteraf was en hoe ik me ook voor de kop kan slaan dat ik het niet zelf had gezien).
maandag 18 juni 2007 om 16:06
Hoi. Ik geef je geen raad, wel mijn ervaring m.b.t. vriendschappen. Ook ik heb wel eens bij een vriendschap het gevoel: is dit nog de moeite waard, is het niet verstandiger om er een punt achter te zetten? Ik zie het dat bepaalde vrienden/vriendschappen bij bepaalde periode's van je leven horen. In de tijd dat ik naar disco's ging had ik een vast vriendinnengroepje warmee ik op stap ging. Sommigen kregen een vriend, kinderen, dus een heel ander leven (ben nog single) en die vriendschappen gingen als een nachtkaars uit. Al ik ze nu tegen kom is het altijd nog even gezellig kwekken, maar verder niet. Ook collega's die vrienden werden bleven geen vrienden nadat ik van werk veranderde. Behalve ééntje, met haar nog steeds erg goed contact. Ook op m'n huidige werk weer een hele goede vriendschap met collega gekregen. Zijn nu beiden op zoek naar ander werk, wonen niet dicht bij elkaar en ik ben bang dat deze vriendschap dan misschien ook over zal gaan, wat ik erg jammer zou vinden. Maar misschien werkt het wel zo, en hou je dat gewoon niet tegen.
maandag 18 juni 2007 om 16:19
Ik laat mijn vriendschappen altijd 'doodbloeden' op het moment dat de interesse van een kant komt, zoals met name bij jouw vriendschap 1 en 2. Maar ik houd altijd wel een achterdeurtje open. Een keer per jaar of per twee jaar probeer ik het contact dan weer eens een impuls te geven. Is het (nog) niet wederzijds, dan laat ik het weer even rusten. Maar mijn ervaring is, dat iedereen door bepaalde fases in het leven gaat en vroeg of laat loop je weer op dezelfde weg. Bij jou geldt dat zeker voor vriendin 2.
maandag 18 juni 2007 om 16:53
Vriendschappen zijn vreemde relatievormen...
Een vriendschap ontstaat door iets wat je gemeenschappelijk hebt. School, werk, hobby, levensfase...whatever. Dat gemeenschappelijke bepaalt de rol die die vriendschap speelt in jouw leven.
Wanneer die gemeenschappelijke grond verandert of verdwijnt, kan het zijn dat de vriendschap daarmee zijn bestaansrecht verliest. Het kan ook zijn dat die gemeenschappelijke grond verandert in een andere gemeenschappelijke grond. (ooit ging je samen de kroeg in, nu zit je samen bij de schommel over je kids te praten, bijvoorbeeld).
Wanneer de gemeenschappelijke grond van een vriendschap verandert, is het soms lastig om de vriendschap een nieuw plekje te geven, een nieuwe rol in je leven. Soms zul je moeten concluderen dat er geen grond meer is voor vriendschap, behalve de herinnering aan wat ooit was en de verbondenheid in het verleden.
Een vriendschap in stand houden, omwille van het verleden, omwille van plichtsgevoel, omwille van 'elkaar toch nog wel graag mogen'...dat werkt niet. Een vriendschap werkt alleen als je beiden een toegevoegde waarde ziet in die vriendschap, als de vriendschap voor jullie beiden een (gelijkwaardige) rol inneemt in jullie levens.
Dus bloeden vriendschappen soms dood en veranderen vrienden in kennissen.
Ik zou persoonlijk, als ik jouw verhaal zo lees, geen energie meer steken in vriendschappen 1 & 2. Doodgebloed. Over. Klaar.
Den bij je vriendschap met die mannelijke vriend na wat voor jou nog de toegevoegde waarde is. Vind jij zijn vriendschap nog altijd waardevol, probeer dan met hem een gesprek aan te gaan.
En dat stel.... dat is erg lastig! Ik kan me voorstellen dat je het daar moeilijk mee hebt. Ik ga mijn vingers er niet aan branden je daar advies over te geven.
Sterkte!
(ik weet uit ervaring dat afscheid nemen van vriendschappen soms voelt als je verkering die uitgaat)
Een vriendschap ontstaat door iets wat je gemeenschappelijk hebt. School, werk, hobby, levensfase...whatever. Dat gemeenschappelijke bepaalt de rol die die vriendschap speelt in jouw leven.
Wanneer die gemeenschappelijke grond verandert of verdwijnt, kan het zijn dat de vriendschap daarmee zijn bestaansrecht verliest. Het kan ook zijn dat die gemeenschappelijke grond verandert in een andere gemeenschappelijke grond. (ooit ging je samen de kroeg in, nu zit je samen bij de schommel over je kids te praten, bijvoorbeeld).
Wanneer de gemeenschappelijke grond van een vriendschap verandert, is het soms lastig om de vriendschap een nieuw plekje te geven, een nieuwe rol in je leven. Soms zul je moeten concluderen dat er geen grond meer is voor vriendschap, behalve de herinnering aan wat ooit was en de verbondenheid in het verleden.
Een vriendschap in stand houden, omwille van het verleden, omwille van plichtsgevoel, omwille van 'elkaar toch nog wel graag mogen'...dat werkt niet. Een vriendschap werkt alleen als je beiden een toegevoegde waarde ziet in die vriendschap, als de vriendschap voor jullie beiden een (gelijkwaardige) rol inneemt in jullie levens.
Dus bloeden vriendschappen soms dood en veranderen vrienden in kennissen.
Ik zou persoonlijk, als ik jouw verhaal zo lees, geen energie meer steken in vriendschappen 1 & 2. Doodgebloed. Over. Klaar.
Den bij je vriendschap met die mannelijke vriend na wat voor jou nog de toegevoegde waarde is. Vind jij zijn vriendschap nog altijd waardevol, probeer dan met hem een gesprek aan te gaan.
En dat stel.... dat is erg lastig! Ik kan me voorstellen dat je het daar moeilijk mee hebt. Ik ga mijn vingers er niet aan branden je daar advies over te geven.
Sterkte!
(ik weet uit ervaring dat afscheid nemen van vriendschappen soms voelt als je verkering die uitgaat)
Ik geloof niet meer in sprookjes.
maandag 18 juni 2007 om 17:03
Bij mij is afgelopen weekend een vriendschap geeindigd in mijn hart, toen ik vroeg of we nog s afspreken voor de vakantie kwam er een hele trucendoos tevoorschijn wat op kort gezegd neerkwam: geen tijd en vervolgens in 1 adem: nou ik ga ophangen want ik moet zo op visite.
Hier is al natuurlijk het een en ander aan vooraf gegaan, maar dit was de druppel, die komt er niet meer in bij mij, ook niet als ie weer tijd heeft.
Hier is al natuurlijk het een en ander aan vooraf gegaan, maar dit was de druppel, die komt er niet meer in bij mij, ook niet als ie weer tijd heeft.
maandag 18 juni 2007 om 17:04
Ik ken een vriendin al vanaf mijn 7de. We hebben een gemeenschappelijk verleden en dat is zo ongeveer het enige wat we gemeen hebben. We zitten al jaaarren in niet gelijktijdig in dezelde levensfasen. Toch blijven we vriendinnen, omdat we allebei heel goed begrijpen en respecteren waarom we andere richtingen in gaan. Ik denk dat dat is wat ons bind.
maandag 18 juni 2007 om 18:17
hai....ik zit hier op een topic met een ander verhaal over een ex enzo....maar ik bleef even bij deze topic stil staan...ik snap je dillema wel hoor....maar waarom laat je het dan niet gewoon doodbloeden in plaats het echt over en uit te laten gaan?.....ik zou al blij zijn met 4 vriendschappen!....meid...ik heb er maar een....en die is leuk en lief maar ik spreek haar nauwlijks!....ver weg,kinderen....maar ik weet dat ze er wel is voor me....ik zit hier alleen.....weekends niet stappen,niet kunnen praten al gaat het maar over simpele dingen in het leven....continue malen over die ex enz enz....tuurlijk onderneem ik dingen...maar geloof me...alleen de kroeg in of alleen iets eten vergt veel moed hoor.....gelukkig heb jij je man en kinderen...joh laat het gaan en wees blij met die vriendschappen....vroeg of laat heb je elkaar weer misschien nodig.......groetjes
maandag 18 juni 2007 om 18:19
Bekende situatie. Ik zit met hetzelfde probleem en kan wel wat tips gebruiken!
Heb jaren geleden een meisje leren kennen waarmee ik goed bevriend ben geraakt. We zijn elkaar op een gegeven moment uit het oog verloren en hebben een paar jaar geen contact gehad. Nu ik weer verhuisd ben en wat dichter bij haar in de buurt woon, is het contact weer frequenter geworden.
Met als verschil dat ik constant het gevoel heb dat het een verplichting is (ze smst om de paar dagen dat het tijd wordt om af te spreken omdat we elkaar al zo lang niet hebben gezien, dat alleen al benauwd me). Ook klaagt ze eigenlijk alleen maar en praat bijna altijd over zichzelf. Ik kan gewoonweg geen leuke aspecten aan het contact ontdekken.
Ik vind het heel moeilijk, weet niet wat ik ermee moet. Het liefst wil ik geen contact meer, maar ik ben bang om dit tegen haar te zeggen.
Ze is ziek geweest, heeft flink wat issues gehad (en nog steeds) en is behoorlijk instabiel. Ik vind het een aardige meid, maar het kost mij zo veel energie en ik maak me steeds zorgen om haar. Ik trek het gewoonweg niet meer om met haar om te gaan. Ben op dit moment zelf ook al een paar maanden ziek en merk dat ik het er niet meer bij kan hebben.
Het klinkt waarschijnlijk erg lullig en dat is het ook (ik weet het!), maar ik vraag me af hoe ik dit naar haar toe kan brengen. Ik wil het haar wel vertellen (gewoonweg niks meer laten horen vind ik ook niet netjes), maar op een manier waarop ze niet onnodig gekwetst raakt en zich nog ellendiger gaat voelen...
Dus als iemand tips heeft?
Heb jaren geleden een meisje leren kennen waarmee ik goed bevriend ben geraakt. We zijn elkaar op een gegeven moment uit het oog verloren en hebben een paar jaar geen contact gehad. Nu ik weer verhuisd ben en wat dichter bij haar in de buurt woon, is het contact weer frequenter geworden.
Met als verschil dat ik constant het gevoel heb dat het een verplichting is (ze smst om de paar dagen dat het tijd wordt om af te spreken omdat we elkaar al zo lang niet hebben gezien, dat alleen al benauwd me). Ook klaagt ze eigenlijk alleen maar en praat bijna altijd over zichzelf. Ik kan gewoonweg geen leuke aspecten aan het contact ontdekken.
Ik vind het heel moeilijk, weet niet wat ik ermee moet. Het liefst wil ik geen contact meer, maar ik ben bang om dit tegen haar te zeggen.
Ze is ziek geweest, heeft flink wat issues gehad (en nog steeds) en is behoorlijk instabiel. Ik vind het een aardige meid, maar het kost mij zo veel energie en ik maak me steeds zorgen om haar. Ik trek het gewoonweg niet meer om met haar om te gaan. Ben op dit moment zelf ook al een paar maanden ziek en merk dat ik het er niet meer bij kan hebben.
Het klinkt waarschijnlijk erg lullig en dat is het ook (ik weet het!), maar ik vraag me af hoe ik dit naar haar toe kan brengen. Ik wil het haar wel vertellen (gewoonweg niks meer laten horen vind ik ook niet netjes), maar op een manier waarop ze niet onnodig gekwetst raakt en zich nog ellendiger gaat voelen...
Dus als iemand tips heeft?
maandag 18 juni 2007 om 18:41
Ilja, ik herken jouw verhaal het meest. Ik heb ook een vriendin die ik niet meer 'aankan'. Ze heeft het zwaar, is sociaal wat ohandig (waar ik me rot aan erger!), heeft problemen die ze wel benoemt, maar ze wil er nooit over praten. Ze heeft bepaalde psychische klachten waar ze het niet over wil hebben, maar die ik wel zie elke keer als we afspreken. Ze laat zich niet helpen, maakt rare opmerkingen tegen mijn vrienden en ze is jaloers op mijn sociale netwerk. Heel vervelend en ik wil haar niet meer zien. Maar ja, hoe zeg je dat? Ik denk dat ik het wel laat doodbloeden, omdat ik weet dat ze een letterlijk afwijzing niet kan verwerken.
moeilijk hoor..
moeilijk hoor..
maandag 18 juni 2007 om 18:43
Kikka, ja ik tref het met die vrienden, het is altijd beter dan helemaal niks.
Maar ik wil wel vrienden op wie ik kan bouwen, die er voor me zijn als het nodig is, en eerlijk gezegt heb ik bij sommigen daar mijn twijfels over.
Ik hoef geen vrienden die me als een baksteen laten vallen op het moment dat ik ze nodig heb.
Ik hoef ook geen 'beste vrienden' voor al mijn kleine geheimpjes, wel vrienden die ik kan vertrouwen en waar ik gewoon leuk mee om kan gaan.
Maar als het van 1 kant komt, dan houdt het al snel op, en kan ik ze niet mijn vrienden noemen.
Oh kleine huilt, ik kom zo wel even als hij op bed ligt.
heb ik iets meer tijd om te reageren.
Maar ik wil wel vrienden op wie ik kan bouwen, die er voor me zijn als het nodig is, en eerlijk gezegt heb ik bij sommigen daar mijn twijfels over.
Ik hoef geen vrienden die me als een baksteen laten vallen op het moment dat ik ze nodig heb.
Ik hoef ook geen 'beste vrienden' voor al mijn kleine geheimpjes, wel vrienden die ik kan vertrouwen en waar ik gewoon leuk mee om kan gaan.
Maar als het van 1 kant komt, dan houdt het al snel op, en kan ik ze niet mijn vrienden noemen.
Oh kleine huilt, ik kom zo wel even als hij op bed ligt.
heb ik iets meer tijd om te reageren.
maandag 18 juni 2007 om 18:46
Misschien is t dezelfde? geen onderwerp om n geintje over te maken, sorry, maar t komt heel erg met elkaar overeen. Verschrikkelijk moeilijk is t!
Mocht je de oplossing weten wil je me dan even mailen?
Ik vind het ontzettend moeilijk. Ik wil namelijk ook niet heel laf niks meer van me laten horen omdat ik het niet durf te zeggen. Als een vriendin niet meer met mij om zou willen gaan zou ik dat ook graag gewoon horen. Ik zou t niet leuk vinden, maar ik zou wel willen weten waarom.
En om die reden wil ik het ook gewoon zeggen en niet laten doodbloeden...
Mocht je de oplossing weten wil je me dan even mailen?
Ik vind het ontzettend moeilijk. Ik wil namelijk ook niet heel laf niks meer van me laten horen omdat ik het niet durf te zeggen. Als een vriendin niet meer met mij om zou willen gaan zou ik dat ook graag gewoon horen. Ik zou t niet leuk vinden, maar ik zou wel willen weten waarom.
En om die reden wil ik het ook gewoon zeggen en niet laten doodbloeden...
maandag 18 juni 2007 om 18:49
maandag 18 juni 2007 om 19:25
Ik heb een vriendin die ik nu een jaar of 5-6 ken. Nu woont ze in het buitenland, maar in het begin maakte dat niet uit. Vorig najaar ben ik haar nog opgaan zoeken. We mailden elkaar dagelijks ellenlange mails en zaten uren te kletsen op Skype. Maar nu, ze neemt nauwelijks contact op uitzichzelf. Ja als ik haar een mail stuur, dan reageert ze een tijd later, met excuses dat ze het druk heeft gehad. Ok denk ik dan dat kan, maar dat krijg ik steeds te horen. Ik mail dan meestal snel terug. Nu weer, zit nog steeds op een antwoord te wachten van haar op een mail die ik vorige maand vestuurd heb. Vorige week nog een hele korte mail gestuurd of alles goed was en dat ik het zo jammer vond dat ze zo weinig van zich laat horen. Nog steeds geen antwoord. Ik begin het een beetje zat te worden dat ik steeds degene ben die contact opneemt en steeds als eerste interesse in haar toon. Ik vind het gewoon jammer dat ik geen mail krijg met de vraag hoe het met mij gaat en hoe het staat met mijn nieuwe huis, puur interesse in mij tonen. Maar aan de andere kant is ze me ook erg dierbaar en ik wil de vriendschap niet zomaar overboord zetten.
maandag 18 juni 2007 om 20:16
Zo daar ben ik weer, met veel stof om over na te denken.
ik heb veel aan jullie tips, adviezen en ervaringen gehad, dank jullie wel daarvoor!
Duploo, je hebt helemaal gelijk over die opties, vooral die van de vriendschap voortzetten op een andere manier.
Ik heb er veel over nagedacht en zag het eigenlijk alleen maar zwart/wit, terwijl het ook anders kan.
Joos1, jij zei dat ik misschien eens op een rijtje moest zetten wat ik van een vriendschap verwacht, ook dat heb ik gedaan.
Doornroosje, een lange lap tekst van jou, maar je slaat de spijker volledig op zijn kop.
Ik heb dan ook besloten om in vriendin 2 geen energie meer te steken.
Ik besef dat we gewoon niks meer met elkaar gemeen hebben, niks om over te praten, we zijn gewoonweg uitelkaar gegeroeid.
Heel jammer, maar het zij zo.
Als ik haar tegen kom zeg ik gewoon gedag, maak een babbeltje en klaar.
Ik zie geen toekomst in deze vriendin, en dus is ze nu een kennis.
En gek genoeg vind ik dat wel best, ik ben opgelucht dat dat besluit genomen is en heb er vrede mee.
Dus met haar ga ik gewoon verder zoals we nu ook al met elkaar omgingen.
Ik hoef het dus niet dood te laten bloeden, maar hoef er ook geen uitleg tegenover haar te gaan geven, er veranderd immers niks.
Vriendin 1, Die wacht ik nog even af.
Ik verwacht eigenlijk wel binnenkort een berichtje van haar met de vraag waarom ik niks van me laat horen.
En dan zal ik haar vertellen wat me dwars zit.
Eerder niet, laat zij nu maar eens contact zoeken.
Ik zal haar vertellen dat ik het jammer vind dat ze nooit wat van zich laat horen, en dat ik het gevoel heb dat het contact altijd van mijn kant moet komen.
Ik zal haar ook vragen hoe zij nou eigenlijk onze vriendschap ziet, ziet zij er nog heil in, of vind ze het wel goed zo?
Ik denk dat dat het beste is om te doen.
Want helemaal opgeven wil ik het nog niet, want we hebben wel dingen met elkaar gemeen, al zijn het andere dingen dan voorheen.
Onze levens zijn veel verandert, en dus onze vriendschap ook, en dat moet idd een plekje vinden, mits we er allebei wat aan willen doen natuurlijk.
Vriend 3, tsja, dat weet ik nog niet.
Deze is gewoon heel erg moeilijk, en daar denk ik nog over na.
Vrienden 4, ik hoop deze vriendschappen allebei voort te kunnen zetten.
Ik vind het zo verschrikkelijk jammer dat ze uit elkaar zijn, we hadden het zo gezellig altijd, meet weekendjes weggaan, op stap gaan en gewoon op een middagje koffie komen drinken.
het is enorm rot dat dat niet meer zal gaan, en dat we dat nu voortaan apart moeten gaan doen.
Maar daar kan ik weinig aan veranderen, en ik kan niet anders dan accepteren dat het zo is.
Ik hoop dat deze vriendschap met haar nog heel lang zal duren, ik zal er zeker mijn best voor doen.
En ik hoop dat mijn man het ook doet met zijn vriend, dan voorzie ik daar geen problemen meer mee, en hebben we allebei iig nog 1 hele goeie en trouwe vriend(in)!
Al met al een hele opluchting dat ik deze bsluiten heb genomen.
moeilijk was het wel, maar soms is het niet anders.
Ik hoef ook geen vriendin die in alles mijn beste vriendin is, maar ik kan met degene die ook een kind heeft natuurlijk naar de kinderboerderij en met een andere vriendin die van stappen houdt gewoon een avondje gaan stappen.
Ze krijgen gewoon een andere invulling in mijn leven, maar het maakt ze zeker niet minder belangrijk, of minder bijzonder.
Ik denk dat ik dat zo best in mijn leven kan invullen.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties.
Magnolia, jou vriendin klinkt als mijn vriendin nr 1, en ik weet dus hoe dat voelt.
Misschien heb je wat aan mijn besluit die ik over haar heb genomen?
ik heb veel aan jullie tips, adviezen en ervaringen gehad, dank jullie wel daarvoor!
Duploo, je hebt helemaal gelijk over die opties, vooral die van de vriendschap voortzetten op een andere manier.
Ik heb er veel over nagedacht en zag het eigenlijk alleen maar zwart/wit, terwijl het ook anders kan.
Joos1, jij zei dat ik misschien eens op een rijtje moest zetten wat ik van een vriendschap verwacht, ook dat heb ik gedaan.
Doornroosje, een lange lap tekst van jou, maar je slaat de spijker volledig op zijn kop.
Ik heb dan ook besloten om in vriendin 2 geen energie meer te steken.
Ik besef dat we gewoon niks meer met elkaar gemeen hebben, niks om over te praten, we zijn gewoonweg uitelkaar gegeroeid.
Heel jammer, maar het zij zo.
Als ik haar tegen kom zeg ik gewoon gedag, maak een babbeltje en klaar.
Ik zie geen toekomst in deze vriendin, en dus is ze nu een kennis.
En gek genoeg vind ik dat wel best, ik ben opgelucht dat dat besluit genomen is en heb er vrede mee.
Dus met haar ga ik gewoon verder zoals we nu ook al met elkaar omgingen.
Ik hoef het dus niet dood te laten bloeden, maar hoef er ook geen uitleg tegenover haar te gaan geven, er veranderd immers niks.
Vriendin 1, Die wacht ik nog even af.
Ik verwacht eigenlijk wel binnenkort een berichtje van haar met de vraag waarom ik niks van me laat horen.
En dan zal ik haar vertellen wat me dwars zit.
Eerder niet, laat zij nu maar eens contact zoeken.
Ik zal haar vertellen dat ik het jammer vind dat ze nooit wat van zich laat horen, en dat ik het gevoel heb dat het contact altijd van mijn kant moet komen.
Ik zal haar ook vragen hoe zij nou eigenlijk onze vriendschap ziet, ziet zij er nog heil in, of vind ze het wel goed zo?
Ik denk dat dat het beste is om te doen.
Want helemaal opgeven wil ik het nog niet, want we hebben wel dingen met elkaar gemeen, al zijn het andere dingen dan voorheen.
Onze levens zijn veel verandert, en dus onze vriendschap ook, en dat moet idd een plekje vinden, mits we er allebei wat aan willen doen natuurlijk.
Vriend 3, tsja, dat weet ik nog niet.
Deze is gewoon heel erg moeilijk, en daar denk ik nog over na.
Vrienden 4, ik hoop deze vriendschappen allebei voort te kunnen zetten.
Ik vind het zo verschrikkelijk jammer dat ze uit elkaar zijn, we hadden het zo gezellig altijd, meet weekendjes weggaan, op stap gaan en gewoon op een middagje koffie komen drinken.
het is enorm rot dat dat niet meer zal gaan, en dat we dat nu voortaan apart moeten gaan doen.
Maar daar kan ik weinig aan veranderen, en ik kan niet anders dan accepteren dat het zo is.
Ik hoop dat deze vriendschap met haar nog heel lang zal duren, ik zal er zeker mijn best voor doen.
En ik hoop dat mijn man het ook doet met zijn vriend, dan voorzie ik daar geen problemen meer mee, en hebben we allebei iig nog 1 hele goeie en trouwe vriend(in)!
Al met al een hele opluchting dat ik deze bsluiten heb genomen.
moeilijk was het wel, maar soms is het niet anders.
Ik hoef ook geen vriendin die in alles mijn beste vriendin is, maar ik kan met degene die ook een kind heeft natuurlijk naar de kinderboerderij en met een andere vriendin die van stappen houdt gewoon een avondje gaan stappen.
Ze krijgen gewoon een andere invulling in mijn leven, maar het maakt ze zeker niet minder belangrijk, of minder bijzonder.
Ik denk dat ik dat zo best in mijn leven kan invullen.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties.
Magnolia, jou vriendin klinkt als mijn vriendin nr 1, en ik weet dus hoe dat voelt.
Misschien heb je wat aan mijn besluit die ik over haar heb genomen?
maandag 18 juni 2007 om 20:28
Is dat werkelijk zo? Stel het zou over je geliefde gaan en binnen jullie relatie zouden alle initiatieven van jouw kant moeten komen. Is zo'n relatie dan ook beter dan helemaal niks?
Vriendschap is een relatievorm, waar je met gelijkwaarde verwachtingen in zou moeten staan.
Ik ben daar in de loop der jaren wat harder in geworden. Graag of helemaal niet. Ik investeer niet meer in vriendschappen waar ik niets voor terugkrijg (waarbij waardering en / of erkenning en af en toe wat tijd toch wel het minste is)
Toch ben ik zeker niet vriendschaploos. Ik ben namelijk wel een erg betrouwbare, trouwe en leuke vriendin. En met sommige mensen ben ik bevriend geraakt, toen ik stopte met te investeren in andere vriendschappen die het niet (meer) waard waren.
Duploo, het bestaat ook zeker wel dat vriendschappen blijven bestaan nadat je ieder een andere kant op ben gegroeid. Dat werkt dan idd alleen maar als je beiden accepteert dat de vriendschap in de vroegere vorm niet meer werkt en je samen een nieuwe vorm kunt vinden. Ik vind het ook erg mooi om te lezen dat voor sommige mensen de gemeenschappelijke historie voldoende basis is om een vriendschap voort te laten bestaan. Daar kan ik soms best jaloers op zijn.
Magnolia, toch zie je dat vaker he.... als één van beiden naar een heel andere omgeving gaat. Degene die achter blijft leeft min of meer hetzelfde leven, maar dan met het gemis van die vriendin. Degene die is vertrokken leidt een geheel nieuw leven, waar de achtergeblevene nooit deel van heeft uitgemaakt. In het begin zal het contact nog best intensief zijn geweest, omdat zij haar weg nog moest vinden daar en ze aan jou wat houvast had.
Ik weet niet of ze van plan is ooit nog terug te komen? Grote kans dat ze dan de banden weer zal willen aantrekken. Kans bestaat ook dat ze dan moet wennen aan het idee dat jouw leven ook verder is gegaan en dat jij niet meer degene bent die zij ooit 'achterliet' hier.
Al met al vind ik vriendschappen enorm boeiende materie.
Ik heb ook nog wel een vriendschap waarvan ik soms niet weet wat ik ermee aanwil. Maar dat is van een heel andere orde.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
maandag 18 juni 2007 om 20:49
MarEsol: ik kijk het ook nog even aan met die vriendin. Heb haar pas geleden ook een dergelijk mailtje gestuurd, dat ik het jammer vind dat ik zo weinig van haar hoor. Reactie laat nog steeds op zich wachten. Heb het hier met een andere vriendin over gehad, maar die weet het ook niet zo goed.
Doornroosje: die vriendin woont in het land van haar vriend. Heeft daar werk gevonden, maar vindt die baan niet leuk. Daarnaast woont haar vriend niet bij haar. Hij woont op een eiland vanwege zijn werk en kan pas naar de stad terugkeren als hij genoeg punten heeft verzameld om daar te werken. Ze is nu ruim een jaar weg. Ik merk wel dat zij veel meer zoekende is naar wat ze wil, heel onrustig is, twijfelt over haar relatie. Terwijl ik nu gesetteld ben, een baan met veel verantwoordelijkheid, een appartement gekocht, ik heb naar mijn idee prima voor elkaar (op die leuke vent na dan, maar dat komt wel). En in dat opzicht zijn onze levens anders. Ik heb mijn plekje gevonden en zij waarschijnlijk nog niet. Ze wil graag terugkomen naar NL, tenminste dat zegt ze steeds. En ik vraag ook altijd wanneer ze naar NL komt, als is het maar voor een bezoekje. Ze wil graag, maar op een of andere manier komt dan een excuus, dat haar ouders bij haar op bezoek komen, of iets anders. En het stomme is dat ik haar mis, onze gesprekken mis, samen een wijntje drinken en gewoon lol hebben.
Doornroosje: die vriendin woont in het land van haar vriend. Heeft daar werk gevonden, maar vindt die baan niet leuk. Daarnaast woont haar vriend niet bij haar. Hij woont op een eiland vanwege zijn werk en kan pas naar de stad terugkeren als hij genoeg punten heeft verzameld om daar te werken. Ze is nu ruim een jaar weg. Ik merk wel dat zij veel meer zoekende is naar wat ze wil, heel onrustig is, twijfelt over haar relatie. Terwijl ik nu gesetteld ben, een baan met veel verantwoordelijkheid, een appartement gekocht, ik heb naar mijn idee prima voor elkaar (op die leuke vent na dan, maar dat komt wel). En in dat opzicht zijn onze levens anders. Ik heb mijn plekje gevonden en zij waarschijnlijk nog niet. Ze wil graag terugkomen naar NL, tenminste dat zegt ze steeds. En ik vraag ook altijd wanneer ze naar NL komt, als is het maar voor een bezoekje. Ze wil graag, maar op een of andere manier komt dan een excuus, dat haar ouders bij haar op bezoek komen, of iets anders. En het stomme is dat ik haar mis, onze gesprekken mis, samen een wijntje drinken en gewoon lol hebben.
