Relaties
alle pijlers
Vriendschappen, wanneer en hoe beeindig je ze?
maandag 18 juni 2007 om 14:11
Ik heb lang na zitten denken over mijn vrienden, en hoe ik verder met ze moet.
Ik heb er niet zo veel, ze zijn op 1 hand te tellen, en daardoor is het zo moeilijk om een beslissing te maken.
Wie is de moeite nog waard en wie moet ik laten gaan?
Ze zijn me allen ontzettend dierbaar, maar ik geloof niet dat het gevoel wederzijds is bij sommigen.
Het voelt als eenrichtingsverkeer, wat altijd van mijn kant komt.
Maar wanneer is het over? En hoe vertel je dat?
Laat ik het doodbloeden?
En wie is de moeite waard om tijd en energie in te steken om de vriendschap weer op te vijzelen?
Hier mijn 'vrienden' op een rijtje....
Vriendin 1: Al 15 jaar ken ik haar, en in de beginjaren was ze absoluut mijn beste vriendin.
Zij was er voor mij, en ik voor haar, altijd samen, door dik en dun.
Tot er door miscommunicatie een breuk ontstond, en sindsdien is het nooit meer zo geweest als vroeger.
We hebben een tijdlang geen contact gehad, tot we elkaar weer tegenkwamen en probeerden de vriendschap weer op te lappen.
Eigenlijk komt het vooral van mijn kant, ik belde haar regelmatig, maar zij mij nooit.
Ik besloot om het af te wachten, laat haar maar eens bellen.
Het gevolg is dat ik haar al 5 jaar niet meer aan de telefoon heb gehad.
Daarvoor in de plaats kwam de mail en het sms-en.
Mailen doet ze nog zelden, ik mail haar wel.
Ik vertel haar hoe het hier gaat, en ben altijd geintresseerd in haar leven, maar ik hoor nooit wat terug.
Mijn laatste mail is van 2 weken terug, en nooit een antwoord gehad.
Ik weet dat ik binnenkort een mail van haar kan verwachten waarin staat, hoe is het met je? ik heb al zolang niks meer van je gehoord?!
Ja en wat moet je daar nou mee?
Ergens denk ik dat ze zelf ook wel aanvoelt dat het over is, en dat voel ik ook.
Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het haar te zeggen, want ik wil haar niet kwijt, ze is me nog steeds zò dierbaar.
Maar zo doormodderen heeft ook geen zin.
Zelf denk ik dat het voorbij is....:(
Vriendin 2: Ook al een jarenlange vriendschap.
Deze is verwaterd doordat onze levens teveel uiteenlopen.
Ik ben getrouwd en heb een kind, zij is vrijgezel en gaat ieder weekend op stap en op jacht naar leuke mannen.
Ze heeft nog steeds dezelfde vrienden als toen, en is eigenlijk niks verandert.
Ik wel, en ik geloof niet dat ik nog wat met haar gemeen heb.
Ik ben vlakbij haar komen wonen, en ben vaak bij haar geweest.
Zij nog nooit bij mij.
Oh als we elkaar zien is het wel leuk en gezellig, maar dat is dan ook alles.
Vrienden zijn we niet meer.
Helaas, ik had gehoopt dat het beter zou worden nu ik dichterbij woon, maar dat is niet zo.
Deze vriendschap is over...
Vriend 3: Dit is een mannelijke vriend, ook al jaren.
Geen sex, geen aantrekkingskracht oid, nee gewoon een mannelijke beste vriend.
We zagen elkaar niet zo heel vaak, maar toch was de vriendschap goed.
Inmiddels is hij getrouwd en heeft een kind, hetzelfde als ik.
Ik mag zijn vrouw graag, ze is druk, maar wel lief.
met zijn vieren hebben we het dan ook redelijk leuk.
Alleen is hij verandert van een vrolijke jongeman, naar een klagende oude kerel.
Nooit gaat iets goed, ze hebben altijd pech, en nooit zit het hun eens mee.
Meneer verstuikt zijn enkel, en het is een en al drama.
Ze hebben een grrot kruis op hun huisje, vele malen groter dan wie dan ook, althans dat vinden ze zelf.
De werkelijkheid is anders, ze hebben het heel goed, maar ze willen graag die aandacht, allebei.
Als de een iets heeft, heeft de ander korte tijd later ook wat, want ja, de een had natuurlijk wel even alle aandacht, en dat wil de ander ook.
En zo gaat het maar door en door en door....
Ik kom er niet graag meer, ze praten alleen maar over zichzelf, en hoe slecht het leven wel niet voor ze is.
Toen ik een moeilijke periode doorging waren ze er niet voor mij, en dat heeft me verschrikkelijk gekwetst.
ik ben er wel altijd voor hun, en bied ze een luisterend oor....
Maar ondanks al die dramas en al die negatieve verhalen zijn ook zij mij dierbaar, en hou ik hoop dat het over gaat.
Maar ik vrees van niet.
Ik ben bang dat binnenkort de bom barst...van mijn kant wel teverstaan, en dan?
Dan komt het helemaal niet meer goed.
Maar zou dat heel erg zijn? Zonder hun?
Vrienden 4: een stelletje dat we nog niet heel lang kennen, ik schat een jaar of 3.
Het klinkt meteen, en het was dikke mik.
Deze vrienden zijn mij het dierbaarste van allemaal.
De pech wil dat ze uitelkaar zijn, de liefde voor elkaar was over.
We zijn er voor ze allebei, ik wil niet kiezen en heb de hoop het contact met allebei voort te zetten.
Maar de kans is groot dat we onderweg 1 van de 2 gaan verliezen.
Maar wie zal dat zijn? Ik gok de man, wat ik heel erg zou vinden aangezien hij de beste en enigste vriend van mijn man is.
Maar zij is zo`n goeie vriendin van mij geworden, en haar wil ik ook niet opgeven.
Het is moeilijk om onpartijdig te blijven, ook al hoor ik van beiden nooit een slecht woord over de ander.
Ze wonen ook niet echt in de buurt en bij gebrek aan rijbewijzen van mijn en haar kant is het moeilijk contact te houden.
En dat waren ze, zoals ik al zei, op 1 hand te tellen.
ik vind het moeilijk om te zeggen wat ik van bepaalde vriendschappen vind en durf er zelf niet zo goed een punt achter te zetten.
Ik vermoedt dat sommige van mijn vrienden het ook wel goed vinden zo, en dat ze het aan mij over laten.
Maar wat moet ik dan, laat ik het doodbloeden?
Of is er een kans dat er nog 1 of 2 vriendschappen te redden zijn?
Het is moeilijk knopen door te hakken omdat het zo weinig vrienden zijn, want zo hou ik natuurlijk helemaal geen vrienden over.
Wie heeft er tips? Of misschien gewoon een mening?
Want helaas ik kom er niet uit.
Ik heb er niet zo veel, ze zijn op 1 hand te tellen, en daardoor is het zo moeilijk om een beslissing te maken.
Wie is de moeite nog waard en wie moet ik laten gaan?
Ze zijn me allen ontzettend dierbaar, maar ik geloof niet dat het gevoel wederzijds is bij sommigen.
Het voelt als eenrichtingsverkeer, wat altijd van mijn kant komt.
Maar wanneer is het over? En hoe vertel je dat?
Laat ik het doodbloeden?
En wie is de moeite waard om tijd en energie in te steken om de vriendschap weer op te vijzelen?
Hier mijn 'vrienden' op een rijtje....
Vriendin 1: Al 15 jaar ken ik haar, en in de beginjaren was ze absoluut mijn beste vriendin.
Zij was er voor mij, en ik voor haar, altijd samen, door dik en dun.
Tot er door miscommunicatie een breuk ontstond, en sindsdien is het nooit meer zo geweest als vroeger.
We hebben een tijdlang geen contact gehad, tot we elkaar weer tegenkwamen en probeerden de vriendschap weer op te lappen.
Eigenlijk komt het vooral van mijn kant, ik belde haar regelmatig, maar zij mij nooit.
Ik besloot om het af te wachten, laat haar maar eens bellen.
Het gevolg is dat ik haar al 5 jaar niet meer aan de telefoon heb gehad.
Daarvoor in de plaats kwam de mail en het sms-en.
Mailen doet ze nog zelden, ik mail haar wel.
Ik vertel haar hoe het hier gaat, en ben altijd geintresseerd in haar leven, maar ik hoor nooit wat terug.
Mijn laatste mail is van 2 weken terug, en nooit een antwoord gehad.
Ik weet dat ik binnenkort een mail van haar kan verwachten waarin staat, hoe is het met je? ik heb al zolang niks meer van je gehoord?!
Ja en wat moet je daar nou mee?
Ergens denk ik dat ze zelf ook wel aanvoelt dat het over is, en dat voel ik ook.
Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het haar te zeggen, want ik wil haar niet kwijt, ze is me nog steeds zò dierbaar.
Maar zo doormodderen heeft ook geen zin.
Zelf denk ik dat het voorbij is....:(
Vriendin 2: Ook al een jarenlange vriendschap.
Deze is verwaterd doordat onze levens teveel uiteenlopen.
Ik ben getrouwd en heb een kind, zij is vrijgezel en gaat ieder weekend op stap en op jacht naar leuke mannen.
Ze heeft nog steeds dezelfde vrienden als toen, en is eigenlijk niks verandert.
Ik wel, en ik geloof niet dat ik nog wat met haar gemeen heb.
Ik ben vlakbij haar komen wonen, en ben vaak bij haar geweest.
Zij nog nooit bij mij.
Oh als we elkaar zien is het wel leuk en gezellig, maar dat is dan ook alles.
Vrienden zijn we niet meer.
Helaas, ik had gehoopt dat het beter zou worden nu ik dichterbij woon, maar dat is niet zo.
Deze vriendschap is over...
Vriend 3: Dit is een mannelijke vriend, ook al jaren.
Geen sex, geen aantrekkingskracht oid, nee gewoon een mannelijke beste vriend.
We zagen elkaar niet zo heel vaak, maar toch was de vriendschap goed.
Inmiddels is hij getrouwd en heeft een kind, hetzelfde als ik.
Ik mag zijn vrouw graag, ze is druk, maar wel lief.
met zijn vieren hebben we het dan ook redelijk leuk.
Alleen is hij verandert van een vrolijke jongeman, naar een klagende oude kerel.
Nooit gaat iets goed, ze hebben altijd pech, en nooit zit het hun eens mee.
Meneer verstuikt zijn enkel, en het is een en al drama.
Ze hebben een grrot kruis op hun huisje, vele malen groter dan wie dan ook, althans dat vinden ze zelf.
De werkelijkheid is anders, ze hebben het heel goed, maar ze willen graag die aandacht, allebei.
Als de een iets heeft, heeft de ander korte tijd later ook wat, want ja, de een had natuurlijk wel even alle aandacht, en dat wil de ander ook.
En zo gaat het maar door en door en door....
Ik kom er niet graag meer, ze praten alleen maar over zichzelf, en hoe slecht het leven wel niet voor ze is.
Toen ik een moeilijke periode doorging waren ze er niet voor mij, en dat heeft me verschrikkelijk gekwetst.
ik ben er wel altijd voor hun, en bied ze een luisterend oor....
Maar ondanks al die dramas en al die negatieve verhalen zijn ook zij mij dierbaar, en hou ik hoop dat het over gaat.
Maar ik vrees van niet.
Ik ben bang dat binnenkort de bom barst...van mijn kant wel teverstaan, en dan?
Dan komt het helemaal niet meer goed.
Maar zou dat heel erg zijn? Zonder hun?
Vrienden 4: een stelletje dat we nog niet heel lang kennen, ik schat een jaar of 3.
Het klinkt meteen, en het was dikke mik.
Deze vrienden zijn mij het dierbaarste van allemaal.
De pech wil dat ze uitelkaar zijn, de liefde voor elkaar was over.
We zijn er voor ze allebei, ik wil niet kiezen en heb de hoop het contact met allebei voort te zetten.
Maar de kans is groot dat we onderweg 1 van de 2 gaan verliezen.
Maar wie zal dat zijn? Ik gok de man, wat ik heel erg zou vinden aangezien hij de beste en enigste vriend van mijn man is.
Maar zij is zo`n goeie vriendin van mij geworden, en haar wil ik ook niet opgeven.
Het is moeilijk om onpartijdig te blijven, ook al hoor ik van beiden nooit een slecht woord over de ander.
Ze wonen ook niet echt in de buurt en bij gebrek aan rijbewijzen van mijn en haar kant is het moeilijk contact te houden.
En dat waren ze, zoals ik al zei, op 1 hand te tellen.
ik vind het moeilijk om te zeggen wat ik van bepaalde vriendschappen vind en durf er zelf niet zo goed een punt achter te zetten.
Ik vermoedt dat sommige van mijn vrienden het ook wel goed vinden zo, en dat ze het aan mij over laten.
Maar wat moet ik dan, laat ik het doodbloeden?
Of is er een kans dat er nog 1 of 2 vriendschappen te redden zijn?
Het is moeilijk knopen door te hakken omdat het zo weinig vrienden zijn, want zo hou ik natuurlijk helemaal geen vrienden over.
Wie heeft er tips? Of misschien gewoon een mening?
Want helaas ik kom er niet uit.
dinsdag 19 juni 2007 om 12:03
Als je een vriendschap beeindigt, doe het ajb respecvol en persoonlijk. (Niet dat ik de indruk heb dat je dat anders wilt hoor!)
Ik kreeg nl. een mailtje waarin dit even werd medegedeeld na 20 jaar vriendschap om redenen die ik echt niet herkende.
Ze had mazzel dat we net internet hadden....
Nu doet het me niks meer, maar toen was ik echt ondersteboven ervan. Zoals mijn omgeving zei 'Het zegt meer over haar dan over jou'.
Ik kreeg nl. een mailtje waarin dit even werd medegedeeld na 20 jaar vriendschap om redenen die ik echt niet herkende.
Ze had mazzel dat we net internet hadden....
Nu doet het me niks meer, maar toen was ik echt ondersteboven ervan. Zoals mijn omgeving zei 'Het zegt meer over haar dan over jou'.
dinsdag 19 juni 2007 om 12:53
Hoi Magnolia, ik heb het ook vaak druk (dat is ook echt zo) en dan wil ik in mijn vrije tijd niet alleen maar bezig zijn met mails beantwoorden. Van tijd tot tijd ga ik alle mails netjes beantwoorden. Wat er dan vaak gebeurt is dat die mensen dan meteen terugmailen! Dan had ik net het gevoel dat ik zo netjes van me had laten horen, en dan loop ik diezelfde dag of de dag erna alweer achter! En zo kan ik ook nooit als eerste contact opnemen want ik loop standaard 1 mail achter. Misschien is er bij jouw vriendin ook zoiets aan de hand?
dinsdag 19 juni 2007 om 13:43
Nogeensdan, ik ben inderdaad van plan om t persoonlijk te vertellen. Niks zo lullig dan bv een mailtje of smsje sturen met daarin een kutsmoes! Inderdaad het zegt meer over die persoon dan over jou.
Maar ik vraag me af of het slim is om heel eerlijk te zijn tegen de dame in kwestie, ik ben nl bang (omdat ze nogal instabiel is) dat ze ontzettend gekwetst wordt en zich nog rotter gaat voelen...
Ben bang dat er geen easy way is, maar t liefst wel zo pijnloos mogelijk voor haar.
Maar ik vraag me af of het slim is om heel eerlijk te zijn tegen de dame in kwestie, ik ben nl bang (omdat ze nogal instabiel is) dat ze ontzettend gekwetst wordt en zich nog rotter gaat voelen...
Ben bang dat er geen easy way is, maar t liefst wel zo pijnloos mogelijk voor haar.
dinsdag 19 juni 2007 om 13:58
Ha Tubbetje, bedankt voor je reactie. Ik weet dat die vriendin 120km reistijd heeft per dag en ik kan ook wel begrijpen dat ze niet altijd puf heeft om meteen te reageren, of iedere dag achter de pc. Het gaat mij niet zo zeer om het feit wie er "aan de beurt" is om te mailen, maar ik zou het gewoon fijn vinden als zij uit zichzelf eens reageerde of interesse toont. Het laatste mailtje wat ik als reactie op haar gestuurd heb is van 8 mei, dus meer dan een maand geleden. En begin deze maand heb ik een mailtje gestuurd om te zeggen dat ik het zo jammer vond dat ik niks van haar hoorde. Ik snap je standpunt helemaal, maar zó druk kan iemand het toch niet hebben, om ruim een maand niet te mailen of even snel 3 zinnen tikken dat het druk is en dat ze snel mailt. Ik ben ook vaak iemand die redelijk snel terugmailt, maar ik doe dat omdat ik het juist leuk vind dat ik weer iets gehoord heb. Moet er wel bijzeggen dat ik ook niet altijd even netjes ben met het beantwoorden van mails, maar bij goede vrienden maak ik er altijd wel tijd voor, juist omdat ik die relaties belangrijk vind.
dinsdag 19 juni 2007 om 16:18
De stukjes in blauw vind ik een beetje dubbel. Net of je haar goedpraat terwijl wij haar niet kennen, en je het voor jezelf een beetje ontkent. Probeer eens van een afstand, alsof je door andermans ogen kijkt, naar haar te kijken en vertel dan nog eens wat je van haar vindt, misschien dat dat helpt? Ik bedoel het niet lelijk hoor, meer als een hint, om je te helpen een duidelijker beeld te krijgen.
Ik wens je heel veel sterkte, ik weet niet of je wat aan mijn 'botte' tips hebt, misschien heb je inmiddels al een wat tactvollere manier gevonden om met haar om te gaan, maar ik hoop dat je hier je weg gauw in zult vinden.
Mijn mening is dat mensen die mij leegzuigen de term 'vriend(in)' niet waard zijn, maar dat geldt uiteraard weer niet voor een lange vriendschap met iemand die het tijdelijk moeilijk heeft. Maar dat soort mensen vallen bij mij dan ook niet onder de kop 'leegzuigers'.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 19 juni 2007 om 16:31
Magnolia, ik heb ook zo'n vriendin. Ik ken haar nu al 17 jaar, we zijn jarenlang onafscheidelijk geweest, totdat zij een man trof die niemand mocht, daar zwanger van werd en mee trouwde, waarna zij vervolgens in een Blijf-van-mijn-lijf-huis belandde.
Na een jaar kreeg ze een flat, scheidde van haar man, ging op zoek naar werk maar kon maar niks vinden en ze gleed meer en meer richting depressie. Ze wilde niemand meer zien, het was een kwestie van 'mijn dochter en ik tegen de hele wereld', en ik hoorde 4 jaar lang niks van haar. Af en toe trof ik haar moeder in de winkel en zelfs die hoorde hele tijden niks van haar! Ik had geen telefoonnummer van haar, want dat wisselde iedere maand, internet had ze niet, en als ik haar een kaartje of een brief per post stuurde werd er nooit op gereageerd.
Tot vorig jaar, ik had een kerstkaart gekregen met daarop haar e-mailadres, ik stuurde haar een e-card en we kregen weer contact. Het heeft helaas maar 3 maanden mogen duren, want wéér neemt ze geen contact op en reageert ze mondjesmaat op mijn mails en e-cards. Iedere keer mail ik haar, ik krijg een summier mailtje terug, ik mail haar weer en hoor dan weken en weken niks meer van haar. Inmiddels ben ik er bijna aan toe om de moed op te geven, ik weet het zo langzamerhand ook niet meer. Haar boodschappen zijn ook zo dubbel: ze heeft het moeilijk, maar wil niet geholpen worden, ze mist me vreselijk en wou maar dat ik dichterbij woonde, maar als ik dan aanbied om na mijn werk (ong. 3 km bij haar vandaan) bij haar langs te komen hoor ik weer niks.
Vorig jaar ging ik met haar mee naar haar dochters gymnastiekuitvoering, en wat doet ze? Ze begint mij tegen ouders van een buurvrouw (ik had die mensen nog nooit gezien) helemaal op te hemelen, want 'Setter heeft het zo mooi voor elkaar, getrouwd, eigen vrijstaand huis, 2 auto's op de stoep, 2 honden, baan.....'. Djiezus :? ik schaamde me dood!
Nu ik dit zo opschrijf begint het me te dagen dat ze op de een of andere manier tegen me opkijkt (deed ze vroeger al, raar genoeg) en het niet zo goed aankan om met me om te gaan. Jammer, heel jammer, want ik mis haar best! Al jaren.....:(
Na een jaar kreeg ze een flat, scheidde van haar man, ging op zoek naar werk maar kon maar niks vinden en ze gleed meer en meer richting depressie. Ze wilde niemand meer zien, het was een kwestie van 'mijn dochter en ik tegen de hele wereld', en ik hoorde 4 jaar lang niks van haar. Af en toe trof ik haar moeder in de winkel en zelfs die hoorde hele tijden niks van haar! Ik had geen telefoonnummer van haar, want dat wisselde iedere maand, internet had ze niet, en als ik haar een kaartje of een brief per post stuurde werd er nooit op gereageerd.
Tot vorig jaar, ik had een kerstkaart gekregen met daarop haar e-mailadres, ik stuurde haar een e-card en we kregen weer contact. Het heeft helaas maar 3 maanden mogen duren, want wéér neemt ze geen contact op en reageert ze mondjesmaat op mijn mails en e-cards. Iedere keer mail ik haar, ik krijg een summier mailtje terug, ik mail haar weer en hoor dan weken en weken niks meer van haar. Inmiddels ben ik er bijna aan toe om de moed op te geven, ik weet het zo langzamerhand ook niet meer. Haar boodschappen zijn ook zo dubbel: ze heeft het moeilijk, maar wil niet geholpen worden, ze mist me vreselijk en wou maar dat ik dichterbij woonde, maar als ik dan aanbied om na mijn werk (ong. 3 km bij haar vandaan) bij haar langs te komen hoor ik weer niks.
Vorig jaar ging ik met haar mee naar haar dochters gymnastiekuitvoering, en wat doet ze? Ze begint mij tegen ouders van een buurvrouw (ik had die mensen nog nooit gezien) helemaal op te hemelen, want 'Setter heeft het zo mooi voor elkaar, getrouwd, eigen vrijstaand huis, 2 auto's op de stoep, 2 honden, baan.....'. Djiezus :? ik schaamde me dood!
Nu ik dit zo opschrijf begint het me te dagen dat ze op de een of andere manier tegen me opkijkt (deed ze vroeger al, raar genoeg) en het niet zo goed aankan om met me om te gaan. Jammer, heel jammer, want ik mis haar best! Al jaren.....:(
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 19 juni 2007 om 16:36
Hier net zo, ik had het zelf niet mooier kunnen verwoorden. Ik ben het trouwens met je eerste post op dit topic ook helemaal eens!
Ik zie het leven als een trein: op het ene station stappen mensen in, op andere stations stappen ze weer uit. Zo gaat het toch in je leven, en dat is helemaal niet erg. Verschillende levensfasen, verschillende mensen met wie je dat deelt. Soms is het even slikken, maar als je achteraf merkt dat je bepaalde mensen niet mist is het toch prima?
Ik heb dat met bepaalde vriendschappen ook wel gehad, ik wou ze voor geen goud missen toentertijd. Maar mensen veranderen, net als ikzelf, en die mensen die ik toen niet dacht te kunnen missen mis ik nu helemaal niet! Raar maar waar.....
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 19 juni 2007 om 16:50
Setter, nee hoor je klinkt niet lullig, integendeel! Je hebt gelijk dat ik een beetje dubbel ben, enerzijds kost ze me alleen maar energie, anderzijds noem ik haar n aardige meid. Dat klinkt ook dubbel. Ik bedoel te zeggen dat ze op zich geen onaardig iemand is, en dat ik t vervelend vind om over haar te schrijven wat ik gedaan heb. Ik krijg t niet logisch opgeschreven, hoop dat t een beetje duidelijk is. Ik vind het niet leuk om deze mening over iemand te hebben die in principe geen naar persoon is, volgens mij is dat wat ik bedoel.
En ik heb nog geen andere manier gevonden om t tegen haar te zeggen. Ik denk dat ik binnenkort maar gewoon wat af moet spreken, is niet leuk, maar nu blijf ik er ook tegenaan hikken in de hoop dat de situatie minder pijnlijk wordt (en dat gebeurt toch niet!)...
En ik heb nog geen andere manier gevonden om t tegen haar te zeggen. Ik denk dat ik binnenkort maar gewoon wat af moet spreken, is niet leuk, maar nu blijf ik er ook tegenaan hikken in de hoop dat de situatie minder pijnlijk wordt (en dat gebeurt toch niet!)...
zaterdag 23 juni 2007 om 14:26
Meiden het kan ook anders! Gisteren kreeg ik ineens uit het niets een bericht van een vriendin die ik heb leren kennen tijdens mijn studie in het buitenland een jaar of 3-4 geleden. We hebben heen en weer gesmst en het blijkt dat zij nu een Nederlandse vriend heeft en volgend jaar in NL komt wonen!
Van die andere vriendin waar ik over schreef heb ik nog steeds niks gehoord. Ik denk dat ik volgende week weer een mailtje schrijf, als ik de sleutels van mijn nieuwe huis heb. Kijken of ze dan wel reageert.
Van die andere vriendin waar ik over schreef heb ik nog steeds niks gehoord. Ik denk dat ik volgende week weer een mailtje schrijf, als ik de sleutels van mijn nieuwe huis heb. Kijken of ze dan wel reageert.
