Relaties
alle pijlers
Vrijheid geven
donderdag 27 september 2007 om 15:37
Hallo forummers!
Ik heb een vraag. Hoe lukt het jullie om je vriend(in) vrijheid te geven binnen een relatie? Verstandelijk vind ik het goed als mijn vriend iets met zijn vrienden wil doen of 2 uurtjes later wil komen, maar mijn eerste reactie is altijd vervelend, want gevoelsmatig vind ik het niet leuk. Dit terwijl als ik de rollen omkeer ik ook zo nu en dan iets met mijn vriendinnen wil doen en hij dan gelukkig daar ook niet moeilijk over doet. Hoe lukt het jullie om niet als eerste reactie vervelend te doen.
Wij hebben een weekend relatie, omdat we ver van elkaar wonen. Ik studeer tijdelijk 1 jaartje in een andere stad en ken er dus niet veel mensen en daarnaast werkt mijn vriend in een andere stad waar al zijn vrienden wonen. Ik kan me dus goed voorstellen dat hij zo nu en dan een keertje een dag met zijn vrienden wil afspreken in het weekend (waardoor wij elkaar een weekendje niet kunnen zien). Bovendien doe ik dat ook wel eens. Zal het makkelijker worden als we zouden gaan samenwonen (als ik dichter bij mijn vriendinnen woon en hem niet alleen meer in het weekend kan zien)? Ik vind het van mezelf vervelend dat ik hem gevoelsmatig niet die vrijheid kan geven. Hij snapt het gelukkig allemaal wel en we hebben het er ook wel over gehad, maar ik wil hem zo graag die vrijdheid geven. Hebben jullie tips?
Alvast bedankt!
Ik heb een vraag. Hoe lukt het jullie om je vriend(in) vrijheid te geven binnen een relatie? Verstandelijk vind ik het goed als mijn vriend iets met zijn vrienden wil doen of 2 uurtjes later wil komen, maar mijn eerste reactie is altijd vervelend, want gevoelsmatig vind ik het niet leuk. Dit terwijl als ik de rollen omkeer ik ook zo nu en dan iets met mijn vriendinnen wil doen en hij dan gelukkig daar ook niet moeilijk over doet. Hoe lukt het jullie om niet als eerste reactie vervelend te doen.
Wij hebben een weekend relatie, omdat we ver van elkaar wonen. Ik studeer tijdelijk 1 jaartje in een andere stad en ken er dus niet veel mensen en daarnaast werkt mijn vriend in een andere stad waar al zijn vrienden wonen. Ik kan me dus goed voorstellen dat hij zo nu en dan een keertje een dag met zijn vrienden wil afspreken in het weekend (waardoor wij elkaar een weekendje niet kunnen zien). Bovendien doe ik dat ook wel eens. Zal het makkelijker worden als we zouden gaan samenwonen (als ik dichter bij mijn vriendinnen woon en hem niet alleen meer in het weekend kan zien)? Ik vind het van mezelf vervelend dat ik hem gevoelsmatig niet die vrijheid kan geven. Hij snapt het gelukkig allemaal wel en we hebben het er ook wel over gehad, maar ik wil hem zo graag die vrijdheid geven. Hebben jullie tips?
Alvast bedankt!
donderdag 27 september 2007 om 16:21
Hee Tica,
Iemand vrijheid geven....
Lees eens goed wat daar staat??!!
Alsof iemand die vrijheid niet heeft als ze een relatie met jou hebben.
Das niet erg prettig om te weten (is mijn idee).
Ik zou mij mijn vrijheid niet laten ontnemen en ben zo bij je weg.
Blijven over... mannen die graag overheerst willen worden en geen tegenspraak geven. Leuk vooruitzicht??
Iemand vrijheid geven....
Lees eens goed wat daar staat??!!
Alsof iemand die vrijheid niet heeft als ze een relatie met jou hebben.
Das niet erg prettig om te weten (is mijn idee).
Ik zou mij mijn vrijheid niet laten ontnemen en ben zo bij je weg.
Blijven over... mannen die graag overheerst willen worden en geen tegenspraak geven. Leuk vooruitzicht??
donderdag 27 september 2007 om 16:28
Ik zou gillend gek worden als iemand mij zo aan de ketting zou leggen.
Is volgens mij niet een kwestie van vrijheid "willen" geven, maar gewoon een kwestie van doen. Hij is dan wel je partner, maar hij heeft gewoon een eigen leven en is geen bezit van jou.
Er zit een heel groot verschil tussen "rekening houden met" je partner of "verantwoording afleggen aan" je partner.
Is volgens mij niet een kwestie van vrijheid "willen" geven, maar gewoon een kwestie van doen. Hij is dan wel je partner, maar hij heeft gewoon een eigen leven en is geen bezit van jou.
Er zit een heel groot verschil tussen "rekening houden met" je partner of "verantwoording afleggen aan" je partner.
donderdag 27 september 2007 om 17:36
Ik weet niet of ik het nu zo slecht verwoord heb of dat jullie mijn stukje niet helemaal hebben gelezen en alleen reageren op de titel.
Zoals ik al schreef: Ik wil NIET claimen en wil hem dus ook gerust hem zijn eigen ding laten doen, want verstandelijk weet ik dat ik andersom ook gek zou worden. Ik wil hem dus ook zijn eigen ding laten doen. Maar mijn gevoel werkt hierin niet in mee. Ik wil daarom ook graag weten hoe ik het makkelijker kan doen qua gevoel, want verstandelijk weet ik het allemaal wel. Het is een kwestie van doen... dat doe ik op dit moment ook, maar dat maakt niet dat ik er heel vrolijk van wordt (weer dat gevoel)...
Zoals ik al schreef: Ik wil NIET claimen en wil hem dus ook gerust hem zijn eigen ding laten doen, want verstandelijk weet ik dat ik andersom ook gek zou worden. Ik wil hem dus ook zijn eigen ding laten doen. Maar mijn gevoel werkt hierin niet in mee. Ik wil daarom ook graag weten hoe ik het makkelijker kan doen qua gevoel, want verstandelijk weet ik het allemaal wel. Het is een kwestie van doen... dat doe ik op dit moment ook, maar dat maakt niet dat ik er heel vrolijk van wordt (weer dat gevoel)...
donderdag 27 september 2007 om 17:44
Zorg dat je zelf genoeg leuke dingen te doen hebt, dan ben je niet zo gefocussed op hem. Het klinkt een beetje alsof je het hem graag zou gunnen, maar het toch niet kan omdat je wilt dat hij het liefst bij jou is ofzo.
Bedenk waarom je het niet wilt, ben je bang dat hij vreemdgaat, kun je jezelf niet vermaken? En ga daar iets mee doen.
Bedenk waarom je het niet wilt, ben je bang dat hij vreemdgaat, kun je jezelf niet vermaken? En ga daar iets mee doen.
Cum non tum age
donderdag 27 september 2007 om 19:19
Ik zie het probleem niet zo. Ik denk dat je je er niet zo druk om moet maken. Wat is dan het alternatief? Dat jullie tegen elkaar staan te juichen van hoj hoj, we zien elkaar fijn niet dit weekend? Of, ik vind het fantastisch dat je wat later komt, maakt me niets uit, al kom je 6 uur later.
Zolang je die gevoelens maar niet gebruikt als breekijzer om hem tot ander gedrag te dwingen. En dat haal ik niet echt uit je posting.
Ik denk dat je eerste vervelende reactie voortkomt uit het feit dat je je gevoel probeert te negeren, waarna het er helemaal verkeerd uitkomt. Je zou eens kunnen oefenen met het uiten van je gevoel, maar dan als mededeling; jammer dat het later wordt, ik heb je ontzettend gemist o.i.d. of, Natuurlijk zal ik je missen dit weekend, maar gelukkig ben ik een grote meid, ik vermaak me evengoed wel.
Zolang je die gevoelens maar niet gebruikt als breekijzer om hem tot ander gedrag te dwingen. En dat haal ik niet echt uit je posting.
Ik denk dat je eerste vervelende reactie voortkomt uit het feit dat je je gevoel probeert te negeren, waarna het er helemaal verkeerd uitkomt. Je zou eens kunnen oefenen met het uiten van je gevoel, maar dan als mededeling; jammer dat het later wordt, ik heb je ontzettend gemist o.i.d. of, Natuurlijk zal ik je missen dit weekend, maar gelukkig ben ik een grote meid, ik vermaak me evengoed wel.
zaterdag 29 september 2007 om 02:07
Ik snap je helemala hoor Tica2
Mijn situatie is anders, woon samen met m'n held maar toch voel ik me naar als hij wat gaat doen met vrienden.
Absoluut niet omdat ik het niet gun... Ik gun hem al het plezier van de hele wereld maar het geeft me gewoon een onrustige kriebel.
Denk dat het nu ook wat erger is dan normaal omdat ik aan huis gekluisterd zit en zelf niet iets kan doen
Het is precies zoals je zegt 'verstandelijk vind je het goed'
Helaas is mijn eerste reactie als hij thuis komt soms een heel ietsie pietsie kortaf... Maar met een lieve knuffel is alles weer weg!
Mijn situatie is anders, woon samen met m'n held maar toch voel ik me naar als hij wat gaat doen met vrienden.
Absoluut niet omdat ik het niet gun... Ik gun hem al het plezier van de hele wereld maar het geeft me gewoon een onrustige kriebel.
Denk dat het nu ook wat erger is dan normaal omdat ik aan huis gekluisterd zit en zelf niet iets kan doen
Het is precies zoals je zegt 'verstandelijk vind je het goed'
Helaas is mijn eerste reactie als hij thuis komt soms een heel ietsie pietsie kortaf... Maar met een lieve knuffel is alles weer weg!
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:11
het is super moeilijk iemand vrij te laten terwijl je eigenlijk bij hem wilt zijn. je moet het alleen doen. Voor het behoud van je relatie. En wat je met je gevoel doet? Ver weg stoppen en hem een hele fijne avond wensen! iets anders kan en mag je niet doen. Idd: vrijheid is een recht, geen gift!
als mijn man toentertijd alleen uit ging, verbeet ik me. Nu? Hij gaat zijn gang, we zijn allebei super gelukkig in onze relatie en we hebben nog steeds ons eigen leven. het voelt goed. Het went dus ook...
Gewoon een glimlach op je gezicht toveren en zelf een leuk weekend plannen met "meidendingen". Het i sook jouw recht om vrij te zijn!
als mijn man toentertijd alleen uit ging, verbeet ik me. Nu? Hij gaat zijn gang, we zijn allebei super gelukkig in onze relatie en we hebben nog steeds ons eigen leven. het voelt goed. Het went dus ook...
Gewoon een glimlach op je gezicht toveren en zelf een leuk weekend plannen met "meidendingen". Het i sook jouw recht om vrij te zijn!
Volg je hart. Dat klopt.
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:20
Ik heb inderdaad hetzelfde, ik reageer in eerste instantie altijd een beetje jaloers, en dan later denk ik: Tja, ik doe dat soort dingen ook, en ben blij dat hij me die mogelijkheid geeft!
Wat helpt? Gewoon tot tien tellen als hij je belt en verteld dat hij iets anders gaat doen. Bedenk dat je er namelijk binnen tien minuten weer anders tegenover staat. Het is neit zo dat als hij ervoor kiest om iets met zijn vrienden te doen, dat hij niet tegen jou kiest!
Wat helpt? Gewoon tot tien tellen als hij je belt en verteld dat hij iets anders gaat doen. Bedenk dat je er namelijk binnen tien minuten weer anders tegenover staat. Het is neit zo dat als hij ervoor kiest om iets met zijn vrienden te doen, dat hij niet tegen jou kiest!
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:21
Vrijheid geven? Apart uitgedrukt. Van die uitdrukking gaan mijn haren al recht overeind staan, eerlijk gezegd.
Heb jij dan helemaal niet de behoefte om dingen zónder hem te doen? Maar als je die behoefte níet hebt, moet je je er echt overheen zetten en hem die dingen wél laten toen.
Even heel cliché: een relatie is toch een toevoeging ipv een beperking?
Heb jij dan helemaal niet de behoefte om dingen zónder hem te doen? Maar als je die behoefte níet hebt, moet je je er echt overheen zetten en hem die dingen wél laten toen.
Even heel cliché: een relatie is toch een toevoeging ipv een beperking?
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:51
Beste Tica,
Mijn ervaring is dat als je zo krampachtig het gevoel hebt (ook al wil je het niet!) dat je de ander moet controleren, en in de gaten moet houden, en dicht bij je moet houden wil je je rustig kunnen voelen over de relatie en zeker zijn over hem, dat er dan iets mis is. Ik heb dit namelijk precies hetzelfde gehad in mijn eerste twee relaties. Dat was ten eerste omdat ik geen zelfvertrouwen had, en ten tweede omdat op 1 of andere manier de relatie niet gelijkwaardig was (ik maakte mezelf afhankelijk) en en ten derde omdat die ander niet helemaal voor mij ging. Wat je weer bij punt 1 brengt.
Hiermee wil ik niet zeggen dat jij ook deze dingen hebt, maar wel dat je om bepaalde redenen toch zo krampachtig bent en ermee om gaat. Misschien is het handig om naar deze redenen te kijken.
Mijn ervaring is dat als je zo krampachtig het gevoel hebt (ook al wil je het niet!) dat je de ander moet controleren, en in de gaten moet houden, en dicht bij je moet houden wil je je rustig kunnen voelen over de relatie en zeker zijn over hem, dat er dan iets mis is. Ik heb dit namelijk precies hetzelfde gehad in mijn eerste twee relaties. Dat was ten eerste omdat ik geen zelfvertrouwen had, en ten tweede omdat op 1 of andere manier de relatie niet gelijkwaardig was (ik maakte mezelf afhankelijk) en en ten derde omdat die ander niet helemaal voor mij ging. Wat je weer bij punt 1 brengt.
Hiermee wil ik niet zeggen dat jij ook deze dingen hebt, maar wel dat je om bepaalde redenen toch zo krampachtig bent en ermee om gaat. Misschien is het handig om naar deze redenen te kijken.
vrijdag 5 oktober 2007 om 15:06
Zoals je al schreef: Het is je eerste reactie. Die na een tijdje wel wegebt? Ik heb het ook, maar dan bij 'alles' zeg maar. Bvb als een leuke afspraak met vrienden niet kan doorgaan of zo, dan heb ik ook een soort ontgoocheling de eerste seconden. Heb er leren mee omgaan en ik zeg tegen vriendlief dat ik het helemaal niet erg vind, terwijl ik een onaangenaam gevoel in mijn maag kreeg. Omdat ik toch weet dat het wegtrekt en ik mezelf achteraf de vraag stel waarom ik me er in eerste instantie druk om maak, want als hij weg is kan ik zelf leuke dingen doen. Ik had het vooral toen mijn vriend na lange tijd terug begon te voetballen. Hij is al niet veel thuis 's avonds en plots moest hij nu ook nog eens op dinsdag- en donderdagavond gaan trainen, en soms op zaterdag en zondag voetballen. En hoe minder problemen ik ermee heb (heb er nu geen last meer van hoor, organiseer die dag zo dat ik niet weet wat eerst doen hehe), hoe minder hij gaat trainen en voetballen.
vrijdag 5 oktober 2007 om 15:31
Beste branwen, hoe heb jij je er dan over kunnen zetten? Ik vertrouw mijn vriend wel, hebben veel te hard moeten vechten om samen te komen, en ik weet dat als hij ooit behoefte zou hebben om me te bedriegen, dat gewoon zal gebeuren omdat ik zo’n dingen nooit ga kunnen vermijden. Dus het is niet omwille van geen vertrouwen dat ik hem geen kan vrijheid geven!!
Maar zoals je zelf aanhaalt: ik voel dat ik me ook afhankelijk opstel (laten zien dat ik alles zou opgeven om zijn liefde te krijgen) en niet meer zoveel zelfvertrouwen en ‘ik trek het me niet aan-gevoel’ heb … wat onze relatie niet ten goede komt. Hij heeft me al vaak verteld dat hij de spontane meid van toen we elkaar net kenden, mist. Dat ik toen zelf boordevol ideetjes zat en leuk op stap wilde gaan, hoewel dat nu totaal niet meer het geval is. Hij heeft die drang om af en toe uit de bol te gaan nog wel, en dat is een botspunt. Want ik word gek als ik hem laat gaan en ik thuis zielig zit te wachten. Ook al spreek ik met vriendinnen af, het blijft maar door m’n hoofd malen dat hij er ook op zijn eentje op uit is, en waarschijnlijk pas laat thuis zal komen. Ik kan me door al die negatieve gedachten zelf niet amuseren, hoe hard ik ook probeer.
Ik wil dus wel, echt waar, hem het ‘recht’ op vrijheid geven en zelfs stimuleren. Maar ik slaag er echt niet in. Tot mijn grote frustratie. Ik neem me voor het te doen, tot de dag dat hij zijn eigen weg gaat dichterbij komt, en ik helemaal begin te panikeren.
Zoals ik ook al meldde in een van de fora op ‘psyche’, over leven met een relaxter gevoel, wil ik hierin veranderen. Maar ik vind die kracht echt niet meer in mezelf, en mijn vriend en ik hebben er ondertussen meer en meer ruzie over :(
Maar zoals je zelf aanhaalt: ik voel dat ik me ook afhankelijk opstel (laten zien dat ik alles zou opgeven om zijn liefde te krijgen) en niet meer zoveel zelfvertrouwen en ‘ik trek het me niet aan-gevoel’ heb … wat onze relatie niet ten goede komt. Hij heeft me al vaak verteld dat hij de spontane meid van toen we elkaar net kenden, mist. Dat ik toen zelf boordevol ideetjes zat en leuk op stap wilde gaan, hoewel dat nu totaal niet meer het geval is. Hij heeft die drang om af en toe uit de bol te gaan nog wel, en dat is een botspunt. Want ik word gek als ik hem laat gaan en ik thuis zielig zit te wachten. Ook al spreek ik met vriendinnen af, het blijft maar door m’n hoofd malen dat hij er ook op zijn eentje op uit is, en waarschijnlijk pas laat thuis zal komen. Ik kan me door al die negatieve gedachten zelf niet amuseren, hoe hard ik ook probeer.
Ik wil dus wel, echt waar, hem het ‘recht’ op vrijheid geven en zelfs stimuleren. Maar ik slaag er echt niet in. Tot mijn grote frustratie. Ik neem me voor het te doen, tot de dag dat hij zijn eigen weg gaat dichterbij komt, en ik helemaal begin te panikeren.
Zoals ik ook al meldde in een van de fora op ‘psyche’, over leven met een relaxter gevoel, wil ik hierin veranderen. Maar ik vind die kracht echt niet meer in mezelf, en mijn vriend en ik hebben er ondertussen meer en meer ruzie over :(
vrijdag 5 oktober 2007 om 15:54
Ik heb hier ook last van gehad. Wat bij mij mijn ogen opende was dat een relatie makkelijk saai wordt wanneer je zo continu op elkaars lip zit. Dat je elkaar nodig gaat hebben. Dat je afhankelijk wordt van elkaar. Dat is heel simpel gezegd gewoonweg niet goed.
Het is leuk om allebei je eigen dingen te doen. Om je eigen identiteit vast te houden en blij met jezelf te zijn. Om blij met die ander te zijn en de verschillen die er nou eenmaal ook zijn. Het is fijn om met elkaar over dingen te praten die je niet samen hebt meegemaakt maar los van elkaar, alleen al als gesprekstof bij een glas wijn op de bank wanneer je samen bent
.
Op deze manier wordt je relatie een bevestiging of het gebrek eraan van jezelf. En dat is onzin, jij bent in de eerste plaats leuk, geweldig, spannend en weet ik wat al niet meer omdat je jezelf bent. Daar heb je geen relatie voor nodig. Wat er dan over blijft is dat je graag samen bent omdat je het echt oprecht prettig vindt om samen te zijn en omdat je weet dat je steun en liefde kunt vragen en geven wanneer dat nodig is.
Bevestiging is verslavend. Leer het van jezelf te krijgen, dan is het heel leuk (lekker egotrippen bij tijd en wijle in je eigen hoofd is voor niemand storend ). Wanneer een ander je dat moet geven is het ten eerste nooit genoeg en er zitten altijd haken en ogen aan want hij zei ook dit of ja maar hij deed toen dat.
Het is leuk om allebei je eigen dingen te doen. Om je eigen identiteit vast te houden en blij met jezelf te zijn. Om blij met die ander te zijn en de verschillen die er nou eenmaal ook zijn. Het is fijn om met elkaar over dingen te praten die je niet samen hebt meegemaakt maar los van elkaar, alleen al als gesprekstof bij een glas wijn op de bank wanneer je samen bent
.Op deze manier wordt je relatie een bevestiging of het gebrek eraan van jezelf. En dat is onzin, jij bent in de eerste plaats leuk, geweldig, spannend en weet ik wat al niet meer omdat je jezelf bent. Daar heb je geen relatie voor nodig. Wat er dan over blijft is dat je graag samen bent omdat je het echt oprecht prettig vindt om samen te zijn en omdat je weet dat je steun en liefde kunt vragen en geven wanneer dat nodig is.
Bevestiging is verslavend. Leer het van jezelf te krijgen, dan is het heel leuk (lekker egotrippen bij tijd en wijle in je eigen hoofd is voor niemand storend
). Wanneer een ander je dat moet geven is het ten eerste nooit genoeg en er zitten altijd haken en ogen aan want hij zei ook dit of ja maar hij deed toen dat.
vrijdag 5 oktober 2007 om 16:12
Hoe ik ervan af ben gekomen? Dat is een proces geweest. Ik heb veel geleerd van mijn eerste twee relaties en ingezien dat ik goed ben zoals ik ben. Graag of niet dus. Dat wat betreft het zelfvertrouwen. Ten tweede waren die twee eerdere relaties gewoon niet de juiste personen voor mij, en gingen ze niet voor de volle 100% voor mij. Dat voelde ik, en daardoor stel je je afhankelijk op, en daardoor wordt je weer onzelfverzekerder (is dat een woord?) en voor je het weet zit je in een vicieuze cirkel. Ten derde heb ik ingezien dat je gewoonweg moet loslaten. Krampachtigheid werkt niet in een relatie, en stoot uiteindelijk alleen maar meer af. Ten vierde heb je bij de een nu eenmaal m.i. meteen het complete vertrouwen, en bij de ander niet. Instante herkenning en zielsverwantheid (weet even geen leuker woord). Mijn man is daarbij net zo idolaat van mij als ik van hem. De relatie is gelijkwaardig. Het past gewoon precies. En dan hoef je ook niet meer onzeker en krampachtig te zijn.
vrijdag 5 oktober 2007 om 16:55
Los van hoeveel dingen iedereen apart of samen wil doen, is het misschien ook een kwestie van verschil in weekend/weekverdeling. Zoals ik begrijp studeer jij maar jouw vriend werkt. Ik ben zelf nu iets van 3 jaar aan het werk, en als ik het vergelijk is het bij mij wel zo dat het sociale leven op een beduidend lager pitje is gaan staan- als ik mensen wil zien dan is dat hoe dan ook in het weekend en dan moet er ook van alles gebeuren in het huis, etc.
Daarnaast zit jij tijdelijk in een situatie waar je niet in je sociale kring zit- en is het verschil met hem alleen maar duidelijker. Als je verder niet het gevoel hebt dat je echt aandacht en tijd tekort voor elkaar komt, dan zou ik proberen om zelf eens wat plannen te maken in het weekend. Woon jij waar je studeert? Het college jaar is net begonnen, kan jij dit nog bijna een jaar zo hebben? Heeft dat rottige gevoel te maken met vertrouwen of met gemis (i.e. angst of liefde?)
Daarnaast zit jij tijdelijk in een situatie waar je niet in je sociale kring zit- en is het verschil met hem alleen maar duidelijker. Als je verder niet het gevoel hebt dat je echt aandacht en tijd tekort voor elkaar komt, dan zou ik proberen om zelf eens wat plannen te maken in het weekend. Woon jij waar je studeert? Het college jaar is net begonnen, kan jij dit nog bijna een jaar zo hebben? Heeft dat rottige gevoel te maken met vertrouwen of met gemis (i.e. angst of liefde?)
vrijdag 5 oktober 2007 om 17:47
Ik zie net tot mijn verassing dat er heel wat nieuwe reacties zijn gekomen op mijn posting. Erg fijn. Naar mijn idee zijn er net als de vorige keer weer een paar mensen die het stukje maar half hebben gelezen en misschien heb ik de titel wel verkeerd geformuleerd, maar gelukkig zijn er vele die het wel herkennen.
Ik vertrouw mijn vriend compleet. Ik heb me er dan alleen op verheugt dat hij komt en dan is het soms moeilijk. Maar ik heb hierboven wel bruikbare dingen gelezen en ben blij dat sommigen het ook begrepen. Dit weekend kunnen we elkaar helaas niet zien omdat ik moet werken en met een vriendin heb afgesproken en heb ik hem net een gezellig avond met vrienden toegewenst. Ik denk dat ik gewoon moet oefenen en gelukkig hebben we nog geen beeldtelefoon, want ik gun hem echt tijd met zijn vrienden en een leuke avond.
@Conscienza: Ik denk dat jij het inderdaad goed hebt begrepen. Mijn sociale leven in deze stad is nihil, maar heb verder, buiten deze stad, wel een druk sociaal leven. Het probleem is echter dat als mijn vriend op het laatste moment ermee komt ik niet veel meer kan afspreken. Het is dus meer een gemis.
Daarnaast werd hierboven ook gesproken over zelfvertrouwen en dat speelt misschien ook wel een beetje mee. Dit is mijn eerste echte relatie en ik vind deze jongen gewoon helemaal super. Ik hoop echt dat ik met hem heel oud wordt, Ik vraag me daarom soms wel af wat is normaal binnen een relatie? Al weet ik dat er geen regels zijn. Maar daar komt soms wel het gevoel vandaan.
Iedereen in elk geval bedankt voor de reacties. Er zaten veel meer goede en fijne reacties bij.
Zie nu dat het weer een lange reactie is geworden, sorry
Ik vertrouw mijn vriend compleet. Ik heb me er dan alleen op verheugt dat hij komt en dan is het soms moeilijk. Maar ik heb hierboven wel bruikbare dingen gelezen en ben blij dat sommigen het ook begrepen. Dit weekend kunnen we elkaar helaas niet zien omdat ik moet werken en met een vriendin heb afgesproken en heb ik hem net een gezellig avond met vrienden toegewenst. Ik denk dat ik gewoon moet oefenen en gelukkig hebben we nog geen beeldtelefoon, want ik gun hem echt tijd met zijn vrienden en een leuke avond.
@Conscienza: Ik denk dat jij het inderdaad goed hebt begrepen. Mijn sociale leven in deze stad is nihil, maar heb verder, buiten deze stad, wel een druk sociaal leven. Het probleem is echter dat als mijn vriend op het laatste moment ermee komt ik niet veel meer kan afspreken. Het is dus meer een gemis.
Daarnaast werd hierboven ook gesproken over zelfvertrouwen en dat speelt misschien ook wel een beetje mee. Dit is mijn eerste echte relatie en ik vind deze jongen gewoon helemaal super. Ik hoop echt dat ik met hem heel oud wordt, Ik vraag me daarom soms wel af wat is normaal binnen een relatie? Al weet ik dat er geen regels zijn. Maar daar komt soms wel het gevoel vandaan.
Iedereen in elk geval bedankt voor de reacties. Er zaten veel meer goede en fijne reacties bij.
Zie nu dat het weer een lange reactie is geworden, sorry
