Relaties
alle pijlers
Ware liefde?
maandag 30 juli 2007 om 15:54
Ik ben erg benieuwd naar jullie idee van de ideale partner en wat voor gevoel dat dan moet zijn. Ik heb meerdere relaties achter de rug en meerdere keren samengewoond. Elke keer loopt het fout. Nu ben ik een oude vriend waar ik toen erg close mee was weer tegengekomen. Was in eerste instantie verliefd, maar na twee maanden was het gevoel weg. Nu zien we elkaar vrij regelmatig, hebben soms nog wel eens sex. Begin nu toch weer te twijfelen over mijn gevoel voor hem. Ik hou van hem, maar volgens mij niet echt als partner. Al denk ik dat een leven met hem wel erg leuk zou zijn. Ik kan bij hem echt 100% mezelf zijn. Het is allemaal erg relaxed, en we houden van dezelfde dingen. Moet er niet ergens nog een soort spanning zijn ofzo. Of in ieder geval trots dat hij je vriend is. Hoe voelt die ware liefde, als relaxed, volledig jezelf, of juist met spanning en passie?
Ben benieuwd naar jullie reacties!
Ben benieuwd naar jullie reacties!
dinsdag 31 juli 2007 om 15:27
dinsdag 31 juli 2007 om 15:33
Bij mij huidige vriend heb ik in het begin heel veel twijfels gehad. Ik ging hem steeds vergelijken met mijn ex enzo. Ik heb het zelfs eens uitgemaakt (duurde maar 5 dagen). Uiteindelijk toch de relatie doorgezet en inmiddels zijn we 2 jaar verder en hebben we een huis gekocht en ben ik heel gelukkig met hem.
Tja, het was de ware niet, maar in mijn ogen is hem dat nu wel geworden!
dinsdag 31 juli 2007 om 15:42
Bij mij huidige vriend heb ik in het begin heel veel twijfels gehad. Ik ging hem steeds vergelijken met mijn ex enzo. Ik heb het zelfs eens uitgemaakt (duurde maar 5 dagen). Uiteindelijk toch de relatie doorgezet en inmiddels zijn we 2 jaar verder en hebben we een huis gekocht en ben ik heel gelukkig met hem.
Tja, het was de ware niet, maar in mijn ogen is hem dat nu wel geworden!
Maar waarom is/was ie dan niet de ware, Yoyo2? :?
En wat maakt dan toch iemand tot De Ware....? (100% perfect? Brr, dat ben ik niet dus dan zou het al niet gelijkwaardig voelen want hij kan alles beter bedenken dan ik dan....)
Ik vind het een leuke discussie, allemaal!
Tja, het was de ware niet, maar in mijn ogen is hem dat nu wel geworden!
Maar waarom is/was ie dan niet de ware, Yoyo2? :?
En wat maakt dan toch iemand tot De Ware....? (100% perfect? Brr, dat ben ik niet dus dan zou het al niet gelijkwaardig voelen want hij kan alles beter bedenken dan ik dan....)
Ik vind het een leuke discussie, allemaal!
dinsdag 31 juli 2007 om 15:48
Eerst wist ik gewoon niet zeker of ik verder met hem wilde. Hij woonde ver weg, ik had nogsteeds een beetje liefdesverdriet en ik wist niet of mijn gevoel voor hem diep genoeg zat. Maar hoe beter ik hem leerde kennen, hoe dieper dat gevoel voor hem werd.
Maar waarom is/was ie dan niet de ware, Yoyo2? :?
En wat maakt dan toch iemand tot De Ware....? (100% perfect? Brr, dat ben ik niet dus dan zou het al niet gelijkwaardig voelen want hij kan alles beter bedenken dan ik dan....)
Ik vind het een leuke discussie, allemaal!
Het is voor mij "nu" de ware. Omdat het op dit moment gewoon goed voelt en ik een toekomst voor ons samen zie. Wij zijn gelukkig met elkaar en we genieten van elkaars samenzijn.
Of hij in de toekomst nogsteeds de "ware" is weet ik niet. Maar zoals het nu voelt, hoop ik van wel.
dinsdag 31 juli 2007 om 15:51
Over een andere boeg:
Wat me opvalt om me heen: iedereen is zo krampachtig bezig met het vinden van De Ware... De een is ontzettend bang zijn/haar geliefde te verliezen, omdat hij/zij denkt dat het De Ware is, de ander is zo bang De Ware mis te lopen dat ie zich niet wil binden aan 1 persoon. Waarom kunnen wij mensen nooit genieten van dat wat er op dit moment is, zonder naar de toekomst te kijken? Als we zouden kunnen genieten van het geluk dat hier en nu bestaat en niet zouden nadenken over wat de dag van morgen zal brengen, zouden we volgens mij allemaal gelukkig zijn en in de veronderstelling verkeren dat we dat we De Ware hebben gevonden.
Vraag is: hoe zet je die "analyse-knop" uit? Heb altijd het idee dat mannen die knop daadwerkelijk hebben en ik er de rest van mn leven tevergeefs naar zal zoeken! Met als gevolg dat ik niet NU durf te genieten als ik geen garantie heb dat ik dat morgen ook nog doe. Wie o wie kent het geheim...
XXX
Wat me opvalt om me heen: iedereen is zo krampachtig bezig met het vinden van De Ware... De een is ontzettend bang zijn/haar geliefde te verliezen, omdat hij/zij denkt dat het De Ware is, de ander is zo bang De Ware mis te lopen dat ie zich niet wil binden aan 1 persoon. Waarom kunnen wij mensen nooit genieten van dat wat er op dit moment is, zonder naar de toekomst te kijken? Als we zouden kunnen genieten van het geluk dat hier en nu bestaat en niet zouden nadenken over wat de dag van morgen zal brengen, zouden we volgens mij allemaal gelukkig zijn en in de veronderstelling verkeren dat we dat we De Ware hebben gevonden.
Vraag is: hoe zet je die "analyse-knop" uit? Heb altijd het idee dat mannen die knop daadwerkelijk hebben en ik er de rest van mn leven tevergeefs naar zal zoeken! Met als gevolg dat ik niet NU durf te genieten als ik geen garantie heb dat ik dat morgen ook nog doe. Wie o wie kent het geheim...
XXX
dinsdag 31 juli 2007 om 16:00
Misschien is het wel genoeg als hij op sommige (lees véél) momenten de ware is....nobody is perfect....bijvoorbeeld als je je rot voelt dat hij weet hoe je te troosten...op de momenten dat het belangrijk is zeg maar.
En alle ergernissen of slechte eigenschappen moet een man wel hebben want waar moesten wij vrouwen anders met elkaar over praten zuchten en mopperen? Dat is toch eigenlijk stiekem heerlijk?
En alle ergernissen of slechte eigenschappen moet een man wel hebben want waar moesten wij vrouwen anders met elkaar over praten zuchten en mopperen? Dat is toch eigenlijk stiekem heerlijk?
dinsdag 31 juli 2007 om 16:04
@Rozemarijn, ik ben het helemaal met je complete post eens, en om bovenstaande moest ik ook gewoon erg lachen, zó herkenbaar! (high 5!)
@yoyo2, tnx: nu begrijp ik wat je bedoelt, en zoals jij er in staat, zo probeer ik het ook te bekijken.
Ben zelf onzeker genoeg nog steeds om steeds over mijn schouder te kijken of ik niet een signaal gemist heb waaraan ik zou kunnen afleiden dat het misgaat, dat ie me niet meer zo leuk vindt en/of dat ik uberhaupt niet ben wat ie wil, en ja ik geef het blozend toe: ik heb wel eens in zijn mail gekeken . Ben ook erg teleurgesteld in mezelf daarover hoor, want deze is nou juist zó open eerlijk en betrouwbaar, volgens mij heeft ie gewoon geen dubbele bodems! Gelukkig krijg ik juist door dit alles en het feit dat iets wél lekker kan lopen in mijn leven, rust en tijd om uit te vogelen waar nou die onzekerheden vandaan komen. Dus ik groei er van, en leer steeds meer te genieten.
(en voor mij is dat wel heel erg Waar... :);))
dinsdag 31 juli 2007 om 16:09
Hoe harder je zoekt, hoe minder je vindt. In mijn geval bleek mijn ware al jaren onder mijn neus te wonen. In het zelfde studentenhuis. En waarom ze de ware is, tsja... ze geeft me het gevoel compleet te zijn.. We zijn volkomen in balans, misschien is dat wel het hele idee van de ware: degene met wie je een ultieme balans hebt.
We zijn nu vijf jaar samen, waarvan drie jaar getrouwd en het voelt enerzijds alsof we al jarenlang getrouwd zijn, maar anderzijds alsof we nog maar net verkering hebben. Nog nooit knallende ruzie gehad, alleen wederzijdse irritaties, maar die duren niet langer dan een dag. Ruzie maken is de moeite niet waard.
We zijn nu vijf jaar samen, waarvan drie jaar getrouwd en het voelt enerzijds alsof we al jarenlang getrouwd zijn, maar anderzijds alsof we nog maar net verkering hebben. Nog nooit knallende ruzie gehad, alleen wederzijdse irritaties, maar die duren niet langer dan een dag. Ruzie maken is de moeite niet waard.
dinsdag 31 juli 2007 om 16:30
quote yoyo:
Stel nou dat deze relatie over 5 of 10 jaar uitgaat? Je kunt er wel heilig in geloven dat dit nooit meer overgaat, maar alles kan kapot hoor! Je bent ook met je ex getrouwd met het idee dat het voor altijd was.
Yoyo, dat probeerde ik nu net met mijn levensverhaal duidelijk te maken: dat ik inderdaad met mijn ex ook dacht dat het de ware was, maar dat ik nu een enorm verschil ervaar met mijn huidige man, waardoor ik weet dat het dit keer wél de ware is. Ik was toen zestien, nu ben ik 52.
Je zinnetje 'stel nou dat deze relatie over 5 of 10 jaar uitgaat' is voor mij net zo waarschijnlijk als de zin 'stel nou dat de zon morgen niet opgaat'. Ik wéét gewoon dat het niet uit kan gaan. Dat klinkt in jouw oren waarschijnlijk naïef, want ik heb je verhaal gelezen. Maar heftige verliefdheid kan inderdaad plotseling overgaan, diepe liefde kan dat niet. Je houdt bijvoorbeeld toch ook niet zomaar op met van je kinderen te houden?
Eigenlijk weet je dan pas aan het einde van je leven of het de ware was.
Ook daar ben ik het niet mee eens, want als mijn man vijftien jaar geleden gestorven was, zou hij zonder twijfel gezegd hebben dat zijn ex zijn ware liefde was. Er waren toen een aantal minpunten in zijn relatie, maar hij dacht dat die er bij hoorden, dat het desondanks ware liefde was. Nu beseft hij dat zijn ex nooit 'echt' van hem gehouden heeft, net zomin als mijn ex echt van me hield. We hadden allebei de tekenen daarvan gewoon genegeerd.
Je weet het pas als je de ware liefde beleeft, dan vallen eerdere liefdes, (waarvan je, van een of meerdere, toen ook dacht dat die de 'ware' waren) daarbij in het niets.
Nog iets: je schreef dat alles kapot kan gaan. Dat is jouw mening, wat heel begrijpelijk is gezien je ervaring, maar ik ben zelf rotsvast van het tegendeel overtuigd. En er zijn wel degelijk stellen die tot de dood een hele diepe liefde voor elkaar gevoeld hebben, die nergens door kapot te krijgen was.
Ik denk dat ik het hierbij maar zal laten, ik heb de indruk dat iedereen over deze kwestie een eigen rotsvaste overtuiging heeft en dat discussie nutteloos is ;)
Stel nou dat deze relatie over 5 of 10 jaar uitgaat? Je kunt er wel heilig in geloven dat dit nooit meer overgaat, maar alles kan kapot hoor! Je bent ook met je ex getrouwd met het idee dat het voor altijd was.
Yoyo, dat probeerde ik nu net met mijn levensverhaal duidelijk te maken: dat ik inderdaad met mijn ex ook dacht dat het de ware was, maar dat ik nu een enorm verschil ervaar met mijn huidige man, waardoor ik weet dat het dit keer wél de ware is. Ik was toen zestien, nu ben ik 52.
Je zinnetje 'stel nou dat deze relatie over 5 of 10 jaar uitgaat' is voor mij net zo waarschijnlijk als de zin 'stel nou dat de zon morgen niet opgaat'. Ik wéét gewoon dat het niet uit kan gaan. Dat klinkt in jouw oren waarschijnlijk naïef, want ik heb je verhaal gelezen. Maar heftige verliefdheid kan inderdaad plotseling overgaan, diepe liefde kan dat niet. Je houdt bijvoorbeeld toch ook niet zomaar op met van je kinderen te houden?
Eigenlijk weet je dan pas aan het einde van je leven of het de ware was.
Ook daar ben ik het niet mee eens, want als mijn man vijftien jaar geleden gestorven was, zou hij zonder twijfel gezegd hebben dat zijn ex zijn ware liefde was. Er waren toen een aantal minpunten in zijn relatie, maar hij dacht dat die er bij hoorden, dat het desondanks ware liefde was. Nu beseft hij dat zijn ex nooit 'echt' van hem gehouden heeft, net zomin als mijn ex echt van me hield. We hadden allebei de tekenen daarvan gewoon genegeerd.
Je weet het pas als je de ware liefde beleeft, dan vallen eerdere liefdes, (waarvan je, van een of meerdere, toen ook dacht dat die de 'ware' waren) daarbij in het niets.
Nog iets: je schreef dat alles kapot kan gaan. Dat is jouw mening, wat heel begrijpelijk is gezien je ervaring, maar ik ben zelf rotsvast van het tegendeel overtuigd. En er zijn wel degelijk stellen die tot de dood een hele diepe liefde voor elkaar gevoeld hebben, die nergens door kapot te krijgen was.
Ik denk dat ik het hierbij maar zal laten, ik heb de indruk dat iedereen over deze kwestie een eigen rotsvaste overtuiging heeft en dat discussie nutteloos is ;)
dinsdag 31 juli 2007 om 16:37
Ik ben blij dat je mijn mening als positief ervaart, Luna, maar ik bedoel dat ik denk dat iedereen gewoon bij zijn eigen mening blijft: of je bent ervan overtuigd dat ware liefde heel zeldzaam is maar wel bestaat, of je bent ervan overtuigd dat elke liefde kapot kan gaan.
Het is net zo moeilijk (zoals ik al schreef) om ware liefde te beschrijven als om kleuren te beschrijven aan iemand die ze niet kan zien.
Het is net zo moeilijk (zoals ik al schreef) om ware liefde te beschrijven als om kleuren te beschrijven aan iemand die ze niet kan zien.
dinsdag 31 juli 2007 om 16:45
Ik vind het ook een leuke discussie!
Reiger wat jij beschrijft dat het te vergelijken is met de zon die niet meer opgaat herken ik wel degelijk. Dat heb ik gevoeld, en het vreemde is dat juist van zijn kant dat gevoel nog veel intenser was. Voor ons was dit echt het gevoel van de ware. Hij was juist degene die daar zo van overtuigd was.
Ik ben toen flink van die wolk gedonderd en ik had niet verwacht dat dit ooit kapot kon gaan. Hoe fijn ik het nu ook heb met mijn vriend, die (naieve) gevoelens van de ware heb ik nu helemaal niet zo. We hebben het gewoon heel goed samen en zijn gek op elkaar. Hij is zelfs voor mij 250 km verhuisd en ik vind dat het gevoel dan wel heel goed moet zitten, wil je zo'n stap nemen. Alleen zal ik me er wel altijd bewust van zijn dat niet oneindig is.
Reiger wat jij beschrijft dat het te vergelijken is met de zon die niet meer opgaat herken ik wel degelijk. Dat heb ik gevoeld, en het vreemde is dat juist van zijn kant dat gevoel nog veel intenser was. Voor ons was dit echt het gevoel van de ware. Hij was juist degene die daar zo van overtuigd was.
Ik ben toen flink van die wolk gedonderd en ik had niet verwacht dat dit ooit kapot kon gaan. Hoe fijn ik het nu ook heb met mijn vriend, die (naieve) gevoelens van de ware heb ik nu helemaal niet zo. We hebben het gewoon heel goed samen en zijn gek op elkaar. Hij is zelfs voor mij 250 km verhuisd en ik vind dat het gevoel dan wel heel goed moet zitten, wil je zo'n stap nemen. Alleen zal ik me er wel altijd bewust van zijn dat niet oneindig is.
dinsdag 31 juli 2007 om 18:57
woensdag 1 augustus 2007 om 09:43
quote yoyo
Reiger wat jij beschrijft dat het te vergelijken is met de zon die niet meer opgaat herken ik wel degelijk. Dat heb ik gevoeld, en het vreemde is dat juist van zijn kant dat gevoel nog veel intenser was. Voor ons was dit echt het gevoel van de ware. Hij was juist degene die daar zo van overtuigd was.
Yoyo, zoals ik al schreef had ik dat gevoel ook met mijn ex. Ik dacht toen ook dat het voor altijd was. Hij was ook hartstochtelijk enz. Maar met de levenservaring die ik nu heb (de relatie met mijn huidige man), zou ik dat gevoel niet meer hebben in een relatie als die ik met mijn ex had. (Wat ingewikkeld om dat uit te leggen!). Hij was namelijk wel erg hartstochtelijk, maar hij was niet 'lief'. Dat zag ik toen niet.
De overtuiging die ik nu heb, dat het voor altijd is, is niet alleen emotioneel, maar ook rationeel. Uit de levensgeschiedenissen van mijn man en ik blijkt dat wij allebei erg standvastig zijn in onze gevoelens en dat er heel wat moet gebeuren vooraleer we, met veel moeite, besluiten om een relatie te beëindigen.
Zoiets kun je van jezelf en van je partner niet weten als je jonger bent. Dan is het inderdaad afwachten hoe die gevoelens zullen evolueren na tien, twintig jaar samenzijn.
Mag ik je vragen hoe lang die relatie met je ex geduurd heeft? En hoe oud hij en jij waren?
En vind je het niet jammer dat je dat gevoel dat het voor altijd is, niet meer hebt omdat je je één keer in iemand vergist hebt? Zijn er geen wezenlijke verschillen tussen je huidige man/vriend en je ex, die je ervan overtuigen dat je huidige partner stabieler is in zijn gevoelens?
Reiger wat jij beschrijft dat het te vergelijken is met de zon die niet meer opgaat herken ik wel degelijk. Dat heb ik gevoeld, en het vreemde is dat juist van zijn kant dat gevoel nog veel intenser was. Voor ons was dit echt het gevoel van de ware. Hij was juist degene die daar zo van overtuigd was.
Yoyo, zoals ik al schreef had ik dat gevoel ook met mijn ex. Ik dacht toen ook dat het voor altijd was. Hij was ook hartstochtelijk enz. Maar met de levenservaring die ik nu heb (de relatie met mijn huidige man), zou ik dat gevoel niet meer hebben in een relatie als die ik met mijn ex had. (Wat ingewikkeld om dat uit te leggen!). Hij was namelijk wel erg hartstochtelijk, maar hij was niet 'lief'. Dat zag ik toen niet.
De overtuiging die ik nu heb, dat het voor altijd is, is niet alleen emotioneel, maar ook rationeel. Uit de levensgeschiedenissen van mijn man en ik blijkt dat wij allebei erg standvastig zijn in onze gevoelens en dat er heel wat moet gebeuren vooraleer we, met veel moeite, besluiten om een relatie te beëindigen.
Zoiets kun je van jezelf en van je partner niet weten als je jonger bent. Dan is het inderdaad afwachten hoe die gevoelens zullen evolueren na tien, twintig jaar samenzijn.
Mag ik je vragen hoe lang die relatie met je ex geduurd heeft? En hoe oud hij en jij waren?
En vind je het niet jammer dat je dat gevoel dat het voor altijd is, niet meer hebt omdat je je één keer in iemand vergist hebt? Zijn er geen wezenlijke verschillen tussen je huidige man/vriend en je ex, die je ervan overtuigen dat je huidige partner stabieler is in zijn gevoelens?
