wat is wijsheid? Heb jullie advies nodig m.b.t. schoonouders

Toen ik mijn vriend leerde kennen kwam ik al snel bij hem over de vloer hij woonde nog thuis. De eerste tijd konden we het erg goed met zijn ouders vinden, hij is altijd een mama's kindje geweest. Ze stonden altijd voor anderen en ons klaar. Toen mijn vriend het huis uit ging anderhalf jaar later werd het contact wat minder maar omdat ze heel dichtbij woonde gingen we geregeld langs en aten we er ook regelmatig. Dit meer omdat ik het gezellig vond want voor mijn vriend hoefde dat niet zo. Toen ik zwanger was van ons eerste kindje hadden zij al bedacht dat ze gingen oppassen op de dagen dat ik werkte, we hebben ze dit nooit toegezegd maar hoe vaker ze dit tegen anderen zei hoe meer ze er in ging geloven dat dat de manier zou gaan worden. Ik ben zelf een dag minder gaan werken en ook mijn vriend werkte een dag minder dan voorheen. Hierdoor hoefde we maar 2 dagen gebruik te maken van kinderopvang wat onze voorkeur had. Mijn schoonouders zijn niet altijd in goede gezondheid en we wilde graag dat we van opvang opaan konden. Ook wisten we zeker dat we dan altijd iets terug moesten doen omdat zij immers op ons kindje paste en dat wilde we niet. Uiteindelijk dit duidelijk op vriendelijke manier geprobeerd uit te leggen en de zeiden dat ze het begrepen. Helaas hebebn zei een duidelijke uitleg nodig en komen de dinegn die je ze zegt nog niet altijd duidelijk over. Maargoed de kleine werd geboren en na een week ziekenhuis i.v.m. zwangerschapsvergftiging (wwarin schoonmoeder mijn beste vriendin afbelde dat ze niet lang mocht komen omdat familie voorrang had, ik mocht weinig bezoek hebben) mochten we eindelijk naar huis. Hier kwamen ze ook meteen langs en stond ze boven de wieg en zei ze keihard dat is toch erg dit is mijn kleinkind maar ik voel er niks bij. Dit heeft mijn vrioend zoveel pijn gedaan dat vanaf dat moment zoiets had van daar is de deur maar dat heeft hij nooit gedaan. Er zijin hierna nog een hoop dingen voorgevallen, wij waren de schuld van alles, dit terwijl zij steeds heel onredelijk waren. Steeds hem ik mijn vriend gezegd dta het zijn ouders waren en hij het contact niet moest verbreken. Ik denk dat ik hem in die tijd wel 5 keer terug naar zijn ouders gestuurd heb en zelf ben ik ook 4 keer meegegeaan om ze te praten. Het laatste gesprek niet meer en in dat gesprek hebben ze mij voor leugenaar uitgemaakt. Dit terwijl ik juist zo mijn best deed om het contact te behouden. Toen ik zwanger was van onze tweede reageerde ze niet blij toen we het gingen vertellen. UIteindelijk is onze tweede in het ziekenhuis terecht gekomen toen ze 3 maanden was, artsen wisten niet wat ze had maar ze wilde niet meer drinken. We hebben toen van niemand bezoek willen hebben het was zo hectisch ook mijn familie is niet geweest want ik ben ook wel zo dat als de een mag de ander ook, ook zij. We hebben ze toengezegd dat we zouden bellen als het weer wat rustiger was en dat hebben we gedaan, zij namen echter nooit op. Thuis, mobiel niks, ook na het achterlaten van voicemails belde ze niet terug. Dit is nu iets meer dan 2 jaar geleden en ik heb er nog vaak last van. Zijn ouders hebben oko geen contact meer met de kant van de familie van zijn moeder. In de tijd dat alles speelde hebebn zij hele gemene dingen over ons gezegd en toen die uitkwamen en wij onze kant van het verhaal vertelde bleken we nog niet zo slecht. Toen dat "uitkwam" voelde ze zich betrapt en kwamen ze bij die kant van de familie ook niet meer.

Het is ene lang verhaal maar wel nodig om iets van de geschiedenis te weten om mijn vraag te beantwoorden.



Nu waren we laatst bij zijn andere oma en die begin te huilen dat ze het niet meer aankon en zijn ouders ook niet. Wij het hele verhaal uitgelegd (hebben altijd de familie geprobeerd erbuiten te laten) en zij begreep ons. We hebebn toen gezegd dat de deur open stond maar dat het wel aan hen was contact te zoeken. Dit gebeurde jammergenoeg niet. Vorige week waren we er weer en begon oma weer, ze zei dat zijn ouders het recht hadden de kleinkinderen te zien dus wij gezegd dat ze dan contact moesten opnemen. Ze zei dat ze dat niet wilde want ja hun zoon kon zo goed babbelen die lulde ze onder tafel. Wij hebben gezegd dat dat de enige manier is om in contact te komen dat wij het niet zouden doen. Wij hadden het immers genoeg gedaan en wij ghadden van ons laten horen en zij hebben nooit meer teruggebeld. Nu zijn we meer dan een week verder en nog niks gehoord. Ik heb een brief geschreven, zonder verwijten met ons gevoel en de vraag of er in het nieuwe jaar een nieuwe start gemaakt kon worden. Het natuurlijk ook met mijn vriend besproken. Alleen nog niet verstuurd. Allebei willen we graag dat het goed komt alleen is de vraag, kan het wel? Nu is het weer dat wij contact moeten opnemen en zij dat niet willen. Maar aan de andere kant, het zijn de opa en oma van onze kinderen en onze oma heeft er erg last van dat ze er nu tussenin zit? Nu is het niet zo leuk, maar als er weer contact zou zijn zal dat ook veel stress met zich meebrengen en buiten dat, mocht het dan weer mis gaan, hebben de kinderen daar ook onder te lijden.



Het is een lang verhaal geworden maar ik kan het zelf niet goed meer inschatten wat ik moet doen en hoop dat iemand die er ver vanaf staat mij misschien advies kan geven.



Moeten we de brief wel versturen in de hoop dat ze dan wel reageren en wij weer de eerste stap nemen of moeten we het maar zo laten?



Voor de duidelijkheid zijn ouders hebben wel via oma laten weten contact te willen maar niet ie stap te willen zetten omdat ze niks fout gedaan hebben.

Dat is wel een idee maar ook voor dat oma hierover begin ha dik het gevoel dat we het moesten afsluiten. Of wel of geen contact maar niet dat het zo boven ons hoofd zou blijven hangen.

Wij hebben oma er altijd uit gelaten het speelt al 2 jaar en de afgelopen maand komt zij er pas mee. Mijn vriend heeft na de hele uitleg de laatste keer gezegd dat hij ervan baalt dat als hij voor de gezelligheid naa oma gaat zij hierover begint en ze heeft gezged dat niet meer te doen. Maar zij ziet zijn ouders nog wel en is zelf ziek van de stress die dat met zich mee brengt. Zij kan de kinderen wel zien opgroeien en ziet dat als soort verraad. Dat doet mij ook nog eens zeer want had het graag anders gehad.



Voor de kinderen zijn ze altijd wel goed geweest dus dara ligt het niet aan ze zijn nu ook wat ouder dat ze van zich af kunnen bijeten en zelf kunnen zeggen als ze iets niet willen en niet wij weer de schuld krijgen.



Dat mijn vriend het contact moet zoeken is op zich een goed idee maar hij is daar niet zo van, weet niet goed hoe hij moet beginnen en schuift het dan verder weg. Hij vind mijn broef heel mooi en zei ook dat hij het zelf nooit beter had kunnen verwoorden. Ik dacht, als ik nu die brief schrijf ligt hij klaar mocht het nodig zijn.

BGB ik heb in de brief ook gezet dat we niet terug moeten kijken maar naar de toekomst vandaar opnieuw beginnen. Zoals het vroeger was hoeft ook absoluut niet want dat gaat niet lukken ben ik bang en daar is ook teveel voor gebeurd. Ook willen we niet dat ze weer zo dicht bij ons komen omdat dan elke klap heel hard aan gaat komen. Dat is het dus niet. Het mag van ons ook half. Maar de kinderen meegeven aan hen alleen? Ze kennen hun opa en oma niet eens meer de oudste was net 3 en de jongste 3 maanden. En mijn kinderen meegeven aan mensen die mijn vetrouwen zo geschaadt hebben, ik blijf er dan liever zelf bij. Zo zat mijn zoontje toen hij nog net geen 3 was bijna in het grote pratenschip toen ik ze zei dat ik dat toch liever niet had omdat hij nog zo klein was. Als ik er niet bij was geweest hadden ze er zeker ingezeten.



Maar dan is nog de vraag, hoe komt het eerste contact opgang?

Thuis ligt het internet eruit en kon daardoor helaas nier eerder reageren.



Ik wilde jullie bedanken dat jullie de moeite hebben genomen mijn verhaal te lezen en te reageren! Fijn om van andere die er ver vanaf staan te horen hoe zij het zien en ik denk dat jullie gelijk hebben.

Ik had dit echt even nodig om met beide benen op de grond te komen.



De punten hoe jullie ze op een rijtje hebt neergezet zijn heel duidelijk. Als ik dat zo lees bedenk ik me ook weer dat het helemaal van ons uit moet komen en zij zo gezegd hun handen er vanaf trekken maar wel ons de schuld geven dat er geen contact is.



Ik ga nog 1 keer met mijn man praten en dan beslissen wat we moeten doen.

Zodat we het allebei kunnen afsluiten en een plekje kunnen geven.

Ja bedankt! Maar gelukkig liggen wij wel op 1 lijn en kunnen ze daar echt niet tussen komen. Het heeft ons zelf dichter biij elkaar gebracht. Voor hem is het rot want het zijn zijn ouders. HIj heeft zoiets van ik zou gaag contact willen want het zijn mijn ouders maar kom niet aan mijn vrouw en kinderen, heel beschermend naar ons toe. Voor hem hoeft het aan de andere kant niet zo en laat het besluit meer van mij afhangen. Maargoed we kunnen goed praten dus we komen er vast uit!