Wat maakt een relatie goed?

Geen idee,ik weet wel wat een relatie niet goed maakt..

Het gevoel hebben dat je er voor elkaar bent, no matter what.

Lol hebben, maar ook moeilijke zaken kunnen delen met elkaar. En respect.



Dat lijkt mij een wat een relatie goed maakt.

Ik denk dat iedereen andere "eisen" stelt aan zijn of haar partner, dus ik kan alleen voor mezelf spreken. Mijn relatie is goed omdat we onszelf zijn bij elkaar, het liefst dag&nacht in elkaars bijzijn zouden zijn, samen kunnen lachen en huilen, voor elkaar door het vuur gaan, en na ruim vijf jaar nog steeds verliefd zijn, wat zich o.a. uit in heeel veel knuffelen, kussen, ook in het openbaar En de welbekende vlinders in de buik... (natuurlijk niet meer 24/7, maar bij vlagen zijn ze overduidelijk aanwezig!) Heerlijk vind ik dat! En natuurlijk goeie seks

vertrouwen, plezier, samen niets kunnen doen, elkaar respecteren en in waarde laten, slap ouwehoeren maar ook fijn discussieren, ruimte kunnen geven, kunnen genieten van elkaar, luisteren en gehoord worden, elkaar begrijpen zonder woorden, aandacht, regelmatig laten weten hoeveel je van elkaar houdt.



en zo zijn er nog wel tientallen dingetjes op te noemen.



Zit net te bedenken dat ik toch wel een heeeeeel fijne relatie heb!

Toen mijn vader zei; al staat de koningin naast me, als ik zin heb om je moeder te zoenen dan doe ik dat!!



Mijn ouders zijn 35 jaar samen en voor mij hét bewijs dat echte liefde bestaat!

Ja goeie Mariannanas,

ik pik er even uit wat FV op het andere topic over mijn verhaal schreef



FW je pikt er dus precies de reden uit, waarom ik soms vanbinnen nog kan gaan twijfelen.

Ik snap dus goed wat je bedoelt... maar ik heb voor ogen, dat ik niet wil herhalen wat ik bij mijn ouders/grootouders/schoonouders zie. Zoals ik het lees hebben jouw ouders een keuze gemaakt en die positief neergezet, en dat is wat jij meeneemt; in mijn familie kring is het heel negatief allemaal. Het draait om wederzijdse afhankelijkheid en slachtofferrollen, loslaten maar niet vrijlaten... en dat wil ik niet.



Onze scheiding zou wel eens een keerpunt kunnen zijn voor onze persoonlijke ontwikkeling, waardoor de relatie ook gezonder wordt - in welke vorm dan ook.



En ik schrijf het heel nuchter... maar er zit genoeg pijn vanbinnen en zeer zeker ook vanwege de kinderen, welke impact dit zal hebben en of ik het allemaal wel aankan.



quote]fashionvictim schreef op 14 april 2008 @ 12:13:

Trouwens,



Als ik dan zo het verhaal van lady vagebond lees, dan vind ik dat toch wel heel erg zonde hoor. Hoewel ik haar echt heel goed begrijp, heb ik misschien juist door de voorbeelden die ik ken in mijn omgeving (mijn beide grootouderparen en eigen ouders) het idee dat juist wat zij heeft op de lange termijn, en dan bedoel ik heeeeeeeele lange termijn, hetgeen is wat mensen beschrijven als hetgeen hen gelukkig maakt.

Mijn moeder heeft heel erg veel problemen gehad voor haar dood, en mijn ouders waren toen inmiddels voor de tweede keer gescheiden, toen vanwege "de koek is op en de kinders zijn groot". En juist die vriendschap, die geschiedenis, dat respect voor elkaar en het feit dat ze elkaar kenden alsof ze elkaar gemaakt hadden, was toen van belang. Mijn vader was toen degene die mijn moeder om zich heen wilde hebben, terwijl ze na mijn vader zelfs een nieuwe vriend had. En ook bij mijn opa en oma zie ik dat, mijn oma is ontzettend dement en eigenlijk een blok aan zijn been - voor mij, als buitenstaander dus - maar alles wat ze samen hebben houdt beide op de been.



Ik denk dan vaak: tegen de tijd dat je je eigen kinderen niet meer herkent, jezelf onderschijt of kwijlend in een rolstoel zit, dan heb je in mijn optiek waarschijnlijk veel meer aan die beste vriend met wie je samen ook nog eens kinderen hebt opgevoed en waarmee je door die kinderen voor eeuwig verbonden bent, dan aan het groenere gras aan de overkant. Dus ik weet zelf niet of "beste maatjes" of "broer/zus" in the long run nou niet juist hetgeen is waarop je een "mooi leven" bouwt.[/quote]

Voor mij inderdaad de warme deken,

Het gevoel dat hij er voor mij is als ik m nodig heb, hij mij neemt zoals ik ben en hij mij nog steeds iedere dag wel een keer aan het lachen maakt.

HIj de liefste papa van de hele wereld is voor ons wondertje en ik gewoon na bijna 11 jaar nog steeds iedere dag gelukkig ben dat hij mijn man is.

HIj is mijn alles. Mijn beste vriend, lover, de papa van mijn kind (eren) en dat voelt GOED!

Moeiteloos dingen doen of laten waar je bij een ander niet over zou piekeren om te doen of om te laten ... dat gaat van aanpassen tot verschonen , van irritante dingen niet eens zo vervelend vinden tot vergeven , van eerlijk tot op het bot zijn tot aan een lief leugentje ,....

Tja, wat maakt mijn relatie zo goed?



Ik hoef eigenlijk nooit over mijn relatie (inmiddels huwelijk) te twijfelen, nooit in de negatieve zin hoeven te overdenken. We kunnen ontzettend om en met elkaar lachen. Alles is bespreekbaar, een lichamelijk probleem, even niet lekker in je vel zitten. Ook als ik 's ochtends met warhaar en een pukkel opsta geeft hij mij het gevoel dat ik de mooiste en leukste vrouw van de wereld ben. Ik mag soms klagen over mijn looks (ben nu 39 weken zwanger en voel me niet altijd de knapste) zonder dat hij er moe van wordt. Er zijn geen issues uit het verleden, er zit geen "maar" aan onze liefde. We delen zoveel meer met elkaar dan een huis en de bank. Behalve mijn man is hij mijn beste vriend, soulmate, rots in de branding en minnaar. Hij geeft mij het gevoel dat ik de leukste en de liefste ben. En hij is voor mij de leukste en de liefste. Zou hem voor geen goud kwijt willen, pijn kunnen doen.



Ik denk dat onze vrolijkheid, oprechte liefde en vriendschap voor elkaar ons huwelijk zo goed maakt.

Ik typen...posten...bericht weg ... grr.



Goed! Wat een relatie goed maakt? Ik denk Trots op elkaar zijn!! Het kan ook één van de zeven zonde zijn... trots. Maar toch... ik zie dat mijn ouders nog steeds heel trots op elkaar zijn. Ze kunnen over elkaar klagen, maar op de manier hoe dat gezegd wordt, lijkt het toch weer dat ze die vervelende eigenschappen juist ook weer errug leuk vinden aan elkaar!



Ikzelf heb net mijn relatie beëindigd. Ik heb de afgelopen jaren alleen maar gehoord wat ik vooral niet moest doen! Of als ik iets deed, wat in mijn ogen heel leuk was, dan was dat stom! En al mijn nare eigenschappen werden even uitvergroot. Hallo!! Is er dan niets leuk aan mij??? Niet iets om TROTS op te zijn! Vast wel....Maar goed.. Ik dacht dat ik een trouwe hond aan de haak geslagen te hebben, maar toen hij aandacht kreeg van een ander is hij er toch ingetrapt. Nu heeft hij spijt... te laat!! Jammer joh! Tijd voor mij om weer TROTS te zijn op mezelf, al zeg ik het zelf!



Om een lang verhaal dus kort te maken! Ook de nare eigenschappen van iemand heel schattig vinden !!!

Veel lachen.

Het besef dat de ander echt iemand anders is dan jij, en niet een verlengstuk van jezelf of degene die al jouw tekortkomingen aanvult. En dan toch nog bij elkaar willen zijn.

En veel lachen.

Dolgelukkig zijn als je bij elkaar bent maar elkaar ook vrij kunnen laten, elkaar dingen gunnen, samen lol maken, verdriet en vreugde kunnen delen, je verhaal bij elkar kwijt kunnen, elkaars mindere kanten accepteren, en misschien wel het allerbelangrijkste: vertrouwen en (zelf)respect maken een (mijn) relatie goed!!

Oh god, wat maakt een relatie goed?

Even denken....allereerst behalve de eerste verliefheid vertrouwen in elkaar kunnen en durven hebben. Support is belangrijk, begrip.

Pffoe, evenwicht, communicatie, zoveel eigenlijk.

Op heel veel fronten is het in mijn relatie al meermaals fout gegaan en bleven support en begrip eigenlijk de boel op de pootjes houden. Begrijpen doe ik het totaal niet, mijn zelfbeeld is daar veel te laag voor geweest. Maar nu het groeit en groeit verandert onze relatie ook sterk. Dat was voor mijn man wel even slikken zo nu en dan.

Als ik terugkijk op vijfentwintig jaar dan snap ik niet dat hij me niet allang bij het grofvuil heeft gezet. Ik heb die poging vaak genoeg zijn kant op geprobeerd. Was dat zoeken naar grenzen? Kan zijn, ik spoor niet helemaal.

Maar nu, eindelijk in ons vijfentwintigste jaar, besef ik dat onze relatie alleen beter wordt. Dat ik beter word en daardoor mijn relatie kan voeden. Ik voorzie dan ook dat 1 april 2009 een groot feest gevierd gaat worden vanwege onze vijfentwintigste verlovingsdag.

Ik denk ook dat een goede relatie hebben een kwestie is van eerlijk naar jezelf toe zijn .

Maar ook een soort van mazzel ( de goede uitgekozen ) , en een persé willen ( neuzen dezelfde kant op , evalueren , bijstellen , uithuilen , zuchten , schouders ophalen , vergeven , verdergaan )



Een goede relatie kent geen hoogtepunt . In die zin dat je , als het goed is , steeds verder klimt ( met soms een klein schuivertje naar beneden ) zonder op een moment de absolute top te bereiken en te kunnen rusten van wat je " bereikt " hebt .

Wat maakt een relatie goed?

Geen perfectie verwachten.

"zij kent de donkerste kanten van mijn ziel, en toch houdt ze van me" (citaat uit een film waar ik nogal dol op ben)

Wat Marie en FV zeggen. Dat het gewoon goed is. Dat je niet meer alle nachten aan de kroonluchter hoeft te slingeren, dat je zo vertrouwd bent met elkaar, dat je maatjes en minnaars bent.

Dat je als het ff shit gaat je op de ander kunt afreageren zonder dat er meteen twijfels over de relatie opkomen, dat je elkaar zonder woorden begrijpt, dat je je eigen ego ff opzij zet voor de ander, dat je samen lacht, elkaar de waarheid kunt vertellen zonder te kwetsen, dat je elkaar helpt.

Na 15 jaar is de vonkende, vlammende passie van de 1e jaren echt wel weg hoor, maar daar is zoiets waardevols voor in de plaats gekomen. Volgens mij moet er na dat laaiende vuur in het begin een lekker veenbrandje in de plaats komen. Dat altijd smeult en niet dooft en af en toe eens opvlamt. Die verzengende passie hou je niet vol, volgens mij is dat op een gegeven moment opgebrand. En op = op, dan is het weg.

Ik denk dat veel mensen dat niet beseffen, ik hoor zo vaak dat mensen die verliefdheid terug willen. Dat gaat gewoon niet, niet continue tenminste.