Relaties
alle pijlers
We zitten een beetje in crisis.....
donderdag 18 oktober 2007 om 15:54
Hallo,
Vriend en ik kennen elkaar nu zo'n 6 jaar. Waren eerst vrienden, zijn nu twee jaar echt samen.
De laatste tijd loopt het niet echt lekker...ongeveer een dik half jaar nu. We wonen niet echt bij elkaar om de hoek, een uurtje reizen. Dat maakte ons eerst niets uit. Nu zien we elkaar eigenlijk steeds minder. Hebben het allebei erg druk, ons eigen leven.
Dan zou je dus zeggen...waar liggen je prioriteiten?
Maargoed, de afstand is niet het probleem. De problemen zijn een half jaar geleden begonnen, toen zijn moeder overleed. Zijn vader is een paar jaar geleden overleden. Zijn hele leven stond op z'n kop. Maar ik wou er voor hem zijn. Zette mijn leventje even aan de kant, om er zoveel mogelijk voor hem te zijn. Maar al vanaf het begin voelde ik een afstand. Hij liet me niet toe in zijn verdriet, vertelde niet wat hij dacht, wat hij wilde. Hij duwde me gewoon keihard weg. Was niet meer te bereiken, leefde in z'n eigen wereld. Ik had hier ook verdriet van. Ik probeerde te respecteren dat dat misschien eenmaal zijn manier was van het verdriet te verwerken en liet het toe. Probeerde mijn gevoelens even aan de kant te zetten en er te zijn als hij wel behoefte had aan contact. Bleef toch bellen, smsen en mailen en langs te gaan. Ook al kreeg ik meestal geen reactie en voelde ik me niet echt welkom als ik daar was.
Hij zei dat ie me niet kwijt wilde, maar dat hij nu even niet anders kon. Hij kon even niet meer geven. Inplaats van een punt erachter zetten, bleven we toch doormodderen. Konden elkaar ook niet missen.
Ik ging niet meer langs, kon het niet meer opbrengen. Belden wel regelmatig en smsten veel. Het contact kwam ook weer van zijn kant. Maar hij wilde me even niet zien. Kon het niet aan, was hem te veel. Dat deed mij zo pijn dat ik er meerdere malen geprobeerd heb om er mee te stoppen. Toch zette ik dan uiteindelijk geen punt erachter. Ik wilde hem eigenlijk ook niet kwijt. Er kwamen periodes van ups en downs aan. Soms hadden we veel en goed contact. Soms was hij erg open, soms ook helemaal niet en vroeg ik me af wat hij nog wilde. En hij herrinnerde mij eraan dat hij er in een moeilijke periode die ik heb meegemaakt ook voor mij was. Dat klopt, maar ik duwde hem niet weg. Ik voelde me zo machteloos....
Dit ging maar verder. Tot twee weken geleden. Ik was op, kon niet meer verder. En heb er een punt achter gezet. Keihard, ik hield vast. In de dagen erna zocht hij ontzettend veel contact. Had waarschijnlijk niet verwacht dat ik het echt zou doen. Wilde me niet kwijt blablabla. Toch hield ik vast. Tot een paar dagen geleden. Ik miste hem, wou dat het weer goed kwam.
Zijn smsjes raakten me. Toen ik voorzichtig terugsmste dat ik heb miste en dat ik eigenlijk graag weer eens echt wou praten. Smste hij terug met mijn woorden; we zijn toch alleen maar vrienden? Waarop ik ik zei dat ik veel meer voor hem voelde, nog steeds. Sindsdien is hij boos....voelt zich gekwetst, verdrietig. Eerst dump ik hem, en nu neem ik hem weer terug. Althans zo voelt dat voor hem. We hebben wel weer contact nu. Maar het voelt niet zo goed. Hij zegt dat hij zich nu helemaal niet meer door me laat pushen, dat ik nog wel een kans krijg, maar dat dit wel consequenties heeft....Aan de ene kant is hij heel boos, maar zegt ook nog dol op me te zijn. Dit maakt het ook zo moeilijk. Aan de ene kant zegt mijn hoofd dat ik dit moet loslaten en verder moet, dat dit geen kans heeft. Maar ik hou nog zo ontzettend van hem. We kunnen eigenlijk niet met, maar ook niet zonder elkaar.
Pfff ik weet het ff echt niet meer. Moet ik er nog voor gaan of niet? Ik wil hem niet kwijt. Maar t is zooo ingewikkeld allemaal...
Liefs van mij
Vriend en ik kennen elkaar nu zo'n 6 jaar. Waren eerst vrienden, zijn nu twee jaar echt samen.
De laatste tijd loopt het niet echt lekker...ongeveer een dik half jaar nu. We wonen niet echt bij elkaar om de hoek, een uurtje reizen. Dat maakte ons eerst niets uit. Nu zien we elkaar eigenlijk steeds minder. Hebben het allebei erg druk, ons eigen leven.
Dan zou je dus zeggen...waar liggen je prioriteiten?
Maargoed, de afstand is niet het probleem. De problemen zijn een half jaar geleden begonnen, toen zijn moeder overleed. Zijn vader is een paar jaar geleden overleden. Zijn hele leven stond op z'n kop. Maar ik wou er voor hem zijn. Zette mijn leventje even aan de kant, om er zoveel mogelijk voor hem te zijn. Maar al vanaf het begin voelde ik een afstand. Hij liet me niet toe in zijn verdriet, vertelde niet wat hij dacht, wat hij wilde. Hij duwde me gewoon keihard weg. Was niet meer te bereiken, leefde in z'n eigen wereld. Ik had hier ook verdriet van. Ik probeerde te respecteren dat dat misschien eenmaal zijn manier was van het verdriet te verwerken en liet het toe. Probeerde mijn gevoelens even aan de kant te zetten en er te zijn als hij wel behoefte had aan contact. Bleef toch bellen, smsen en mailen en langs te gaan. Ook al kreeg ik meestal geen reactie en voelde ik me niet echt welkom als ik daar was.
Hij zei dat ie me niet kwijt wilde, maar dat hij nu even niet anders kon. Hij kon even niet meer geven. Inplaats van een punt erachter zetten, bleven we toch doormodderen. Konden elkaar ook niet missen.
Ik ging niet meer langs, kon het niet meer opbrengen. Belden wel regelmatig en smsten veel. Het contact kwam ook weer van zijn kant. Maar hij wilde me even niet zien. Kon het niet aan, was hem te veel. Dat deed mij zo pijn dat ik er meerdere malen geprobeerd heb om er mee te stoppen. Toch zette ik dan uiteindelijk geen punt erachter. Ik wilde hem eigenlijk ook niet kwijt. Er kwamen periodes van ups en downs aan. Soms hadden we veel en goed contact. Soms was hij erg open, soms ook helemaal niet en vroeg ik me af wat hij nog wilde. En hij herrinnerde mij eraan dat hij er in een moeilijke periode die ik heb meegemaakt ook voor mij was. Dat klopt, maar ik duwde hem niet weg. Ik voelde me zo machteloos....
Dit ging maar verder. Tot twee weken geleden. Ik was op, kon niet meer verder. En heb er een punt achter gezet. Keihard, ik hield vast. In de dagen erna zocht hij ontzettend veel contact. Had waarschijnlijk niet verwacht dat ik het echt zou doen. Wilde me niet kwijt blablabla. Toch hield ik vast. Tot een paar dagen geleden. Ik miste hem, wou dat het weer goed kwam.
Zijn smsjes raakten me. Toen ik voorzichtig terugsmste dat ik heb miste en dat ik eigenlijk graag weer eens echt wou praten. Smste hij terug met mijn woorden; we zijn toch alleen maar vrienden? Waarop ik ik zei dat ik veel meer voor hem voelde, nog steeds. Sindsdien is hij boos....voelt zich gekwetst, verdrietig. Eerst dump ik hem, en nu neem ik hem weer terug. Althans zo voelt dat voor hem. We hebben wel weer contact nu. Maar het voelt niet zo goed. Hij zegt dat hij zich nu helemaal niet meer door me laat pushen, dat ik nog wel een kans krijg, maar dat dit wel consequenties heeft....Aan de ene kant is hij heel boos, maar zegt ook nog dol op me te zijn. Dit maakt het ook zo moeilijk. Aan de ene kant zegt mijn hoofd dat ik dit moet loslaten en verder moet, dat dit geen kans heeft. Maar ik hou nog zo ontzettend van hem. We kunnen eigenlijk niet met, maar ook niet zonder elkaar.
Pfff ik weet het ff echt niet meer. Moet ik er nog voor gaan of niet? Ik wil hem niet kwijt. Maar t is zooo ingewikkeld allemaal...
Liefs van mij
...
donderdag 18 oktober 2007 om 16:47
Jeeeee, moeilijk geval! Aan de ene kant denk ik dat je vriend een enorme klap heeft gehad toen jij het uitmaakte bovenop het feit dat z'n moeder net was overleden. Aan de andere kant kan ik met jou meevoelen dat het megafrustrerend is als hij z'n verdriet niet met jou kan of wil delen.
Als ik het goed begrijp is dat laatste de enige reden waarom je het hebt uitgemaakt? Of spelen er andere dingen mee?
Als ik het goed begrijp is dat laatste de enige reden waarom je het hebt uitgemaakt? Of spelen er andere dingen mee?
donderdag 18 oktober 2007 om 16:52
donderdag 18 oktober 2007 om 17:04
Pffff, moeilijk allemaal hoor! Denk je niet dat jullie allebei gewoon doodop zijn van wat er de afgelopen tijd allemaal is gebeurd? Jij van het feit dat je steeds hebt geprobeerd om hem te naderen en telkens afgestoten en dan weer aangetrokken worden en hij van het verdriet van het overleiden van zijn ouders en daarna de crisis in zijn relatie. Om alles weer wat in het normale te trekken zou het volgens mij goed zijn om beiden even een break te nemen. De reactie van je vriend nu klinkt overspannen. Bovendien weet je zelf ook niet helemaal wat je wilt. Je zou kunnen afspreken om elkaar over twee weken te zien op een plek waar jullie beiden graag zijn. Denk tot die tijd rustig na over hoe je je relatie het liefste zou zien en praat hier over met elkaar. Heb in de tussentijd geen contact. Denk je dat zo iets zou kunnen werken?
donderdag 18 oktober 2007 om 18:32
Heee bambi,
Rommelig wordt het op een gegeven moment allemaal he? Hoe het allemaal begonnen is en waar het misging en waarom, dat wordt steeds minder duidelijk. Ik heb het gevoel, als ik jouw verhaal zo lees, dat jullie elkaar niet meer zo goed begrijpen. Er is liefde en genegenheid maar geen begrip, al probeer jij het zo te lezen wel, hem begrijpen, het lukt niet.
Elkaar eens niet snappen is minder erg als je toegeeft dát je de ander niet begrijpt. Eerlijk zijn en toegeven dat de draad zoek is, werkt waarschijnlijk beter dan maar naar oplossingen gaan bedenken voor het onbegrip tussen jullie. Als ik het goed begrijp zijn jullie emotioneel nogal verschillend. Op het moment dat jij aangeeft hem te missen via SMS begint hij over vriendschap, terwijl het jouw manier was om de relatie misschien weer een kans te geven. Dat hij daar boos om wordt is onmacht denk ik, jij staat dichtbij hem en hij haalt uit naar degene die hem het meest na staat. Hij weet het ook niet meer.
Als jullie dat nu eens toegeven, dat jullie het allebei niet meer weten. Dan is dat vast duidelijk. Geef het nu eens even geen naam, jullie relatie, kijk eerst eens of jullie het weer leuk kunnen krijgen samen en dat doe je door niet overloos op de bank te zitten en te praten maar door elkaar met rust te laten en zo nu en dan eens een afspraak te maken om iets leuks te gaan doen. Wandelend door een herfstbos heb je vaak de mooiste gesprekken bijvoorbeeld.
Misschien is het op, misschien helemaal niet. Opnieuw beginnen kan niet maar je kunt wel kijken wat er leuk is aan elkaar door kwaliteitstijd door te brengen. Wie weet blaas je op die manier jullie relatie weer een heel nieuw leven in.
Rommelig wordt het op een gegeven moment allemaal he? Hoe het allemaal begonnen is en waar het misging en waarom, dat wordt steeds minder duidelijk. Ik heb het gevoel, als ik jouw verhaal zo lees, dat jullie elkaar niet meer zo goed begrijpen. Er is liefde en genegenheid maar geen begrip, al probeer jij het zo te lezen wel, hem begrijpen, het lukt niet.
Elkaar eens niet snappen is minder erg als je toegeeft dát je de ander niet begrijpt. Eerlijk zijn en toegeven dat de draad zoek is, werkt waarschijnlijk beter dan maar naar oplossingen gaan bedenken voor het onbegrip tussen jullie. Als ik het goed begrijp zijn jullie emotioneel nogal verschillend. Op het moment dat jij aangeeft hem te missen via SMS begint hij over vriendschap, terwijl het jouw manier was om de relatie misschien weer een kans te geven. Dat hij daar boos om wordt is onmacht denk ik, jij staat dichtbij hem en hij haalt uit naar degene die hem het meest na staat. Hij weet het ook niet meer.
Als jullie dat nu eens toegeven, dat jullie het allebei niet meer weten. Dan is dat vast duidelijk. Geef het nu eens even geen naam, jullie relatie, kijk eerst eens of jullie het weer leuk kunnen krijgen samen en dat doe je door niet overloos op de bank te zitten en te praten maar door elkaar met rust te laten en zo nu en dan eens een afspraak te maken om iets leuks te gaan doen. Wandelend door een herfstbos heb je vaak de mooiste gesprekken bijvoorbeeld.
Misschien is het op, misschien helemaal niet. Opnieuw beginnen kan niet maar je kunt wel kijken wat er leuk is aan elkaar door kwaliteitstijd door te brengen. Wie weet blaas je op die manier jullie relatie weer een heel nieuw leven in.
donderdag 18 oktober 2007 om 19:00
Ik ben het met Eleonora eens. Er is gewoon veel te veel aan de hand. Concentreer op de positieve dingen die je samen hebt. Wat maakt het uit of het relatie of vriendschap heet. Probeer weer rust bij elkaar te vinden, het goede gevoel. Dan zie je vanzelf wel of er later weer ruimte en vertrouwen is om eventuele hete hangijzers nog te tackelen. Misschien lossen sommige problemen zich vanzelf op.
Ik wens je sterkte
Ik wens je sterkte
vrijdag 19 oktober 2007 om 09:12
Dankjewel voor jullie reacties.
We begrijpen elkaar ook niet meer zo goed.
Wat het nu zo moeilijk maakt voor mij is dat hij me nu even
niet wilt zien. En ik weet niet wat ik daarmee moet. Moet ik nu maar
gaan afwachten....zo zit ik jammer genoeg niet in elkaar.
Misschien is het goed om elkaar even niet te spreken. Even een break te nemen. Al is dat geen optie en denk ik dat we na twee dagen toch weer aan de telefoon hangen....haha. Het meeste wat me irriteert is dat dat gewoon het enige contact is dat er is. En ik daar geen genoegen mee kan nemen.
Misschien omdat we allebei zo anders omgaan met zijn verdriet. Ik denk dat ik hem echt nodig zou hebben als me zoiets zou gebeuren. En misschien wil ik dat ook wel ergens...nodig zijn.
Maargoed, wat ik me nu wel heel goed realiseer is dat er voor hem zijn, meer
betekend dan steeds maar over zn gevoelens praten. Hij was sowieso altijd al erg gesloten over zijn gevoelens. Ik weet wel dat hij er nu met een collega over gepraat heeft. Das dan wel weer goed...
Tis gewoon erg rommelig ja. Misschien moet ik nu op dit moment even genoeg nemen met wat we wel hebben. Het feit dat hij me iedere avond even belt, en dat we dan even kletsen over vanalles en nog wat, dat we samen even lachen. Het betekend wel wat voor m
We begrijpen elkaar ook niet meer zo goed.
Wat het nu zo moeilijk maakt voor mij is dat hij me nu even
niet wilt zien. En ik weet niet wat ik daarmee moet. Moet ik nu maar
gaan afwachten....zo zit ik jammer genoeg niet in elkaar.
Misschien is het goed om elkaar even niet te spreken. Even een break te nemen. Al is dat geen optie en denk ik dat we na twee dagen toch weer aan de telefoon hangen....haha. Het meeste wat me irriteert is dat dat gewoon het enige contact is dat er is. En ik daar geen genoegen mee kan nemen.
Misschien omdat we allebei zo anders omgaan met zijn verdriet. Ik denk dat ik hem echt nodig zou hebben als me zoiets zou gebeuren. En misschien wil ik dat ook wel ergens...nodig zijn.
Maargoed, wat ik me nu wel heel goed realiseer is dat er voor hem zijn, meer
betekend dan steeds maar over zn gevoelens praten. Hij was sowieso altijd al erg gesloten over zijn gevoelens. Ik weet wel dat hij er nu met een collega over gepraat heeft. Das dan wel weer goed...
Tis gewoon erg rommelig ja. Misschien moet ik nu op dit moment even genoeg nemen met wat we wel hebben. Het feit dat hij me iedere avond even belt, en dat we dan even kletsen over vanalles en nog wat, dat we samen even lachen. Het betekend wel wat voor m
