Weinig/geen vrienden kletstopic

Frutseltje1982 schreef: ↑

11-01-2021 13:09

Echt zo herkenbaar. Ook wat betreft hobby's. Ik begin er liever niet aan. Kan ik ook niet afgaan. Wat doen we onszelf toch aan om die negatieve gedachten/gevoelens zo de baas over ons te zijn.

Van mezelf weet ik wel waar het vandaan komt.. Was blijkbaar nogal een teleurstelling voor mijn moeder, dus mijn hele jeugd is me al verteld dat ik nergens goed voor was.
In mijn volwassen leven heb ik wel geleerd om te accepteren/me zelf wijs te maken dat het vooral de alcohol was, die dat soort dingen zei, maar onbewust schiet ik toch in stressvolle situaties vaak nog in de "zie je wel, ze had dus toch gelijk" modus. Dus is het een soort van zelfbescherming om die situaties te gaan vermijden.

dianaf schreef: ↑

11-01-2021 15:22

Omdat je het dus niet groots gevierd hebt? Misschien dat die mensen zich dan toch gepaseerd voelen?
In mijn omgeving die vindt dat je niet verloofd bent, als je geen verlovingsfeest hebt...

Ik denk omdat niemand erbij was en het in het buitenland was. Mensen vinden het een beetje gek, geloven niet dat het dan officieel is. Waarschijnlijk nemen ze het niet serieus omdat ik niet getrouwd ben op de 'normale' manier.
Merk trouwens vaker dat ik niet helemaal voor vol wordt aangezien omdat ik dingen net wat anders doe. Dat doet wel verdriet soms.

Helaas trouwens geen dikke ring haha. We hadden serieus weinig geld voor de ringen en daarnaast zou ik ook niet met zo'n beetje dure ring durven rondlopen.

Denken ze soms dat het is Las Vegas was?

Maat schreef: ↑

11-01-2021 13:17

Je doet het nooit goed. Wat je ook besluit. Al bedoel je het nog zo goed. Ik vind het ook te ingewikkeld en het werkt verlammend. Het gevolg is dus dat ik dan maar helemaal niets doe.

Ik merk wel dat ik naarmate ik ouder word steeds minder aantrek van wat anderen willen. De ervaring leert ook dat anderen zich vaak weinig aantrekken van wat ik wil.

Dit is trouwens een heel herkenbare post.
Ik heb ik constant het idee aan regels te moeten voldoen waar ik niet aan wil voldoen. En heb het idee dat wat ik ook doe, het nooit goed is.
Vandaar ook zonder mensen getrouwd. Geen gezeik.

Nou ja behalve de mensen dan die nog steeds denken dat het niet echt is.

Maat schreef: ↑

11-01-2021 15:40

En: ik had dit moeten zeggen of dat. Waarom heb ik niet zus gezegd of zo. Weer zo'n plek of of groep mensen waarvan je denkt: hier kan ik me dus ook nooit meer vertonen.

Haha! Ooit kreeg ik van een vriendin te horen; ik vond jou in het begin zo raar, je zei echt gekke dingen, maar toen ik je iets beter leerde kennen had ik alleen maar lol om jouw humor.
Dus wanhoop niet, als mensen je een beetje leren kennen, dat kunnen ze nog wel met terugwerkende kracht gaan gniffelen om die gekke begin periode.

Borrelhap schreef: ↑

11-01-2021 15:57

Ik denk omdat niemand erbij was en het in het buitenland was. Mensen vinden het een beetje gek, geloven niet dat het dan officieel is. Waarschijnlijk nemen ze het niet serieus omdat ik niet getrouwd ben op de 'normale' manier.
Merk trouwens vaker dat ik niet helemaal voor vol wordt aangezien omdat ik dingen net wat anders doe. Dat doet wel verdriet soms.

Helaas trouwens geen dikke ring haha. We hadden serieus weinig geld voor de ringen en daarnaast zou ik ook niet met zo'n beetje dure ring durven rondlopen.

Ow zo. Ja, bij sommige mensen leeft het idee, dat als je buiten Nederland trouwt het sowieso niet officieel of pas als je het laat registreren in Nederland. Gewoon onwetendheid.
Ik lees nog wel eens verhalen dat iemand voor de lol op een tropisch eiland is getrouwd en later echt met iemand wil trouwen, maar eerst terug naar dat eiland moet om formeel te scheiden. Ook trouwen in Las Vegas is gewoon geldig in Nederland.

O nee, Las Vegas was dat je meteen kan trouwen, impulsief. Of klopt dat ook niet en kijk ik gewoon teveel series?

Maat schreef: ↑

11-01-2021 15:21

Wat klinkt dat simpel hè: gewoon lachen. Het werkt! Precies zoals je zegt. Ik reis graag alleen. Je mede alleen reizigers herkennen jou meteen en vice versa.

Mijn probleem zijn de koetjes en de kalfjes. Dat heb ik nooit gekund. Ik heb al zo vaak gehad dat mijn vraag of opmerking te dichtbij kwam. Ik ben vaak veel te eerlijk. Dat is soms heel confronterend. Ook al was dat niet mijn bedoeling.

Super herkenbaar.

Ik maak best vaak onbewust een 100% rake opmerking. Wat op dat moment voor mij gewoon een geintje is maar dan lijkt het net alsof ik gedachten kan lezen en dan wordt het heel ongemakkelijk. Dat doet mijn intuïtie denk ik, ik vang bepaalde signalen op en dat vertaalt zich naar mijn humor ??

Moet ook altijd oppassen dat ik mensen niet aan een diepte-interview onderwerp. "Goh dit weet eigenlijk verder niemand" en dan weet ik alweer genoeg. Het lijkt leuk dat iemand me in vertrouwen neemt maar er zijn mensen die daar achteraf dan spijt van hebben en me een beetje uit de weg gaan.

Het hoort gewoon niet zo de diepte in te gaan meteen, of dat iemand voelt dat je in zijn/haar ziel aan het kijken bent.

Maarja ik zie dat als een 'afwijking' die ik nu eenmaal heb, de vrienden die ik wel heb hebben dit ook allemaal precies zo. Ik ben altijd al een buitenbeentje geweest, denk dat het voor een groot deel daarmee te maken heeft.

Cabbitch schreef: ↑

11-01-2021 15:47

Van mezelf weet ik wel waar het vandaan komt.. Was blijkbaar nogal een teleurstelling voor mijn moeder, dus mijn hele jeugd is me al verteld dat ik nergens goed voor was.
In mijn volwassen leven heb ik wel geleerd om te accepteren/me zelf wijs te maken dat het vooral de alcohol was, die dat soort dingen zei, maar onbewust schiet ik toch in stressvolle situaties vaak nog in de "zie je wel, ze had dus toch gelijk" modus. Dus is het een soort van zelfbescherming om die situaties te gaan vermijden.

Mimosa80 schreef: ↑

11-01-2021 15:58

Denken ze soms dat het is Las Vegas was?

Ze weten de plek. Maar omdat we niet via de Nederlandse gemeente of in de kerk zijn getrouwd, wordt het niet als volwaardig gezien.
Tenminste, ik denk dat dat de achterliggende gedachte is.

Borrelhap schreef: ↑

11-01-2021 16:14

Ze weten de plek. Maar omdat we niet via de Nederlandse gemeente of in de kerk zijn getrouwd, wordt het niet als volwaardig gezien.
Tenminste, ik denk dat dat de achterliggende gedachte is.

Ah dus bij jou is het een geloofsgemeenschap die het niet serieus neemt?

Maat schreef: ↑

11-01-2021 16:18

Ah dus bij jou is het een geloofsgemeenschap die het niet serieus neemt?

Nee dat niet. Niemand in mijn omgeving is gelovig. Maar het heersende idee is toch dat je voor de gemeente trouwt of in een kerk. Met de hele poeha erbij (gasten, eten, drank, dure ring, dure jurk etc).
En niet in een tempel aan de andere kant van de wereld zonder gasten met ringen van een paar tientjes, zoals wij hebben gedaan.
Dan nemen veel mensen het niet serieus. Net als dat je voor Elvis trouwt in Vegas, terwijl dat ook een geldig huwelijk is.

Mimosa80 schreef: ↑

11-01-2021 16:11

O nee, Las Vegas was dat je meteen kan trouwen, impulsief. Of klopt dat ook niet en kijk ik gewoon teveel series?

Nee, dat kan wel vrij makkelijk daar.

Avage, sommige mensen zijn gewoon vaardiger in het herkennen van bepaalde situaties/soort mensen. Intuitiever, mocht je willen of het zijn vaker mensen die vooral luisteren/observeren. Als je zelf niet aan het woord bent, heb je meer tijd om naar andere mensen te kijken.

Het punt is vaak wel, dat mensen je op zo'n moment heel betrouwbaar en veilig vinden, maar later soms het idee hebben dat je teveel weet. Vooral als je nog niet echt bevriend bent.

Borrelhap schreef: ↑

11-01-2021 16:36

Nee dat niet. Niemand in mijn omgeving is gelovig. Maar het heersende idee is toch dat je voor de gemeente trouwt of in een kerk. Met de hele poeha erbij (gasten, eten, drank, dure ring, dure jurk etc).
En niet in een tempel aan de andere kant van de wereld zonder gasten met ringen van een paar tientjes, zoals wij hebben gedaan.
Dan nemen veel mensen het niet serieus. Net als dat je voor Elvis trouwt in Vegas, terwijl dat ook een geldig huwelijk is.

Wat heb ik een hekel aan dit soort verwachtingen. Juist een reden om in het buitenland in een tempel met ringen van een tientje te trouwen

Borrelhap schreef: ↑

11-01-2021 16:36

Nee dat niet. Niemand in mijn omgeving is gelovig. Maar het heersende idee is toch dat je voor de gemeente trouwt of in een kerk. Met de hele poeha erbij (gasten, eten, drank, dure ring, dure jurk etc).
En niet in een tempel aan de andere kant van de wereld zonder gasten met ringen van een paar tientjes, zoals wij hebben gedaan.
Dan nemen veel mensen het niet serieus. Net als dat je voor Elvis trouwt in Vegas, terwijl dat ook een geldig huwelijk is.

Oh wauw maar dat klinkt in mijn oren als een droom huwelijk. Wat voor tempel en waar als ik vragen mag?

nerdopviva schreef: ↑

11-01-2021 16:39

Wat heb ik een hekel aan dit soort verwachtingen. Juist een reden om in het buitenland in een tempel met ringen van een tientje te trouwen

Ja dit dus...

Maat schreef: ↑

11-01-2021 15:35

Ik heb wel een beetje een filter. Ik geloof dat mijn filter gewoon net iets te los is afgesteld. Ik sla ik soms echt totaal de plank mis. Om me dan met net iets te veel vertraging te bedenken: Wat zeg ik nou weer Maar ja dan is de schade al aangericht.

Haha, op zich wel redelijk herkenbaar. Ik kan uitermate zorgvuldig zijn in mijn bewoordingen. In mijn werk bijvoorbeeld. Maar onder andere omstandigheden ben ik een redelijke flap uit en bedenk ik me vaak achteraf dat het er totaal onhandig uitkwam en shockeer ik daardoor makkelijker. Lastig he.

Maat schreef: ↑

11-01-2021 15:02

Je hebt vrienden nodig. Er zijn maar weinig mensen die volmaakt gelukkig als kluizenaar door het leven gaan. Toch vind ik ook veel geluk in alleen dingen doen. Een noodgedwongen ontdekking misschien. Het maakt me wel sterker.

Ik kan ook soms heel gelukkig worden van "the comfort of Strangers". Alleen kom je eerder mensen tegen. Ik kan soms hele diepe en oprechte gesprekken hebben met mensen die ik nauwelijks ken. Ik vind dat heel bevrijdend en ook heel bijzonder.

Dit ken ik ook. Ik ben godzijdank vrij makkelijk met contact maken en initiatief nemen. Ik vind het niet moeilijk om op mensen af te stappen of met vreemden af te spreken. Kan erg leuk zijn. Toch gaan al die vreemden aan het eind van de (afspraak, meeting, borrel, wedstrijd, workshop,....) weer naar huis en bellen niet een paar dagen later bij je aan, omdat het zo gezellig was en zullen we het nog een keertje doen. Het blijft in mijn ervaring altijd bij 1 keer en daar ben ik zelf ook debet aan. Ik benader anderen ook niet, ook al heb ik een hele leuke middag gehad. Want dan denk ik al snel, dat ze daar niet op zitten te wachten.
Dus alles bij elkaar heel leuk dat soort contacten. Maar soms wil je gewoon toch ook dat je een keertje zélf wordt gebeld of geappt om wat af te spreken. Het gevoel dat een ander juist met jou wil afspreken, om jou. De kans om elkaar ook beter te leren kennen.

Misschien hebben jullie het al eerder geschreven. Maar zijn jullie ook zelf actief in het zoeken naar contacten met andere mensen? En zo ja, wat doe je of onderneem je?

diyer schreef: ↑

11-01-2021 17:18

Dit ken ik ook. Ik ben godzijdank vrij makkelijk met contact maken en initiatief nemen. Ik vind het niet moeilijk om op mensen af te stappen of met vreemden af te spreken. Kan erg leuk zijn. Toch gaan al die vreemden aan het eind van de (afspraak, meeting, borrel, wedstrijd, workshop,....) weer naar huis en bellen niet een paar dagen later bij je aan, omdat het zo gezellig was en zullen we het nog een keertje doen. Het blijft in mijn ervaring altijd bij 1 keer en daar ben ik zelf ook debet aan. Ik benader anderen ook niet, ook al heb ik een hele leuke middag gehad. Want dan denk ik al snel, dat ze daar niet op zitten te wachten.
Dus alles bij elkaar heel leuk dat soort contacten. Maar soms wil je gewoon toch ook dat je een keertje zélf wordt gebeld of geappt om wat af te spreken. Het gevoel dat een ander juist met jou wil afspreken, om jou. De kans om elkaar ook beter te leren kennen.

Misschien hebben jullie het al eerder geschreven. Maar zijn jullie ook zelf actief in het zoeken naar contacten met andere mensen? En zo ja, wat doe je of onderneem je?

Als ik heel eerlijk ben vind ik het wel lekker dat er zelden iemand zomaar voor mijn deur staat of belt. Als iemand me ineens zou bellen zou ik waarschijnlijk denken dat er iets aan de hand is (meestal is dat ook zo)

Maar mensen appen me altijd wel ff hoe het is, of om koffie te drinken, of een nieuwtje te delen. Soms duurt het lang (een jaar ofzo) voordat iemand weer eens van zich laat horen, maar je mag best wel dingen gewoon op hun beloop laten vind ik.

Als je dan nóóit meer wat hoort, dan was het gewoon niet meant to be denk ik? Leven en laten leven.

Ik hoor ook wel eens dat iemand zich schuldig voelt na een tijdje en het dan een beetje uit de weg gaat om contact op te nemen. Dan is het geen onwil maar een soort schaamte. Je weet het niet, de meeste mensen zijn gewoon vooral druk met zichzelf denk ik. Of denken soms wel aan je, maar altijd op een onhandig moment.

Wat ook kan, is dat je mensen een beetje moet helpen/'opvoeden' dat je graag in hun leven wil zijn door verschillende dingen uit te proberen. Bij de één werkt kort appen goed, bij de ander kan je ze het beste spontaan meevragen als je zelf iets wil gaan doen, weer een ander houdt van kletsen aan de telefoon. Dit proces kan ook best een hele tijd duren voordat er iets 'ingeburgerd' is maar bepaalde ritueeltjes kunnen wel goed helpen om iets op te bouwen.

Dat zijn mijn ervaringen iig.

Ik onderneem zelf wel dingen. Ik ben zelf een eigen netwerkclub gestart (zzp'er) toen ik niets leuks kon vinden waar ik in paste.
Ik investeer in goed contact met mijn buren, door gewoon aan te bellen in eerste instantie, mezelf voor te stellen en altijd ff een praatje te maken als ik ze tegenkom, in ieder geval vriendelijk groeten. Ook wel eens een buurtborrel georganiseerd. Goed contact hebben met buren scheelt voor mij enorm in het 'probleem' van contact moeten onderhouden want je komt ze vanzelf steeds tegen.

Daarnaast vind ik het zelf prettig om functionele contacten te hebben, bijvoorbeeld via vrijwilligerswerk. Of iets helpen organiseren wat mij zelf interesseert of wat ik belangrijk vind. Als het compleet open ligt, als een soort speeddate, dan voel ik me minder op mijn gemak om met mensen te kletsen omdat ik weinig kapstok heb, of het moet echt direct een hele leuke klik zijn - wat zelden gebeurt.

Of als ik via werk ergens kom of mensen ontmoet dan houd ik dat wel eens warm, vooral als ze in de buurt wonen. Dan kan je altijd makkelijk dat contact verder uitbouwen als de behoefte er is.

Zo een beetje, ik merk dat dat voor mij voldoende werkt om de eenzaamheid te verdrijven. Maar ik ben al vrij snel content met sporadisch contact, ik ben niet altijd even geïnteresseerd in het wel en wee van anderen. En ik ben zelf een beetje een einzelgänger en vind mijn eigen gezelschap best aangenaam, mijn interne dialoog is tamelijk onderhoudend

De wens voor vrienden zoals ik die vroeger had heb ik compleet losgelaten. Ik merk dat dat heel bevrijdend is en dat mensen ook dichter bij je komen als je uitstraalt dat je content bent ?? denk ik.

Ik heb zelf wel eens mensen ontmoet die direct al een soort van potentiele teleurstelling leken uit te stralen en zich (impliciet) negatief uitten over hun andere contacten. Dan ben ik al weg. En dan laat ik ook soms helemaal nooit meer wat horen, niet expres maar omdat ik dan ga uitstellen steeds en uiteindelijk kan je niet meer met goed fatsoen wat laten horen en je wilde er toch al niets meer mee dus ja....

dianaf schreef: ↑

11-01-2021 16:04

Haha! Ooit kreeg ik van een vriendin te horen; ik vond jou in het begin zo raar, je zei echt gekke dingen, maar toen ik je iets beter leerde kennen had ik alleen maar lol om jouw humor.
Dus wanhoop niet, als mensen je een beetje leren kennen, dat kunnen ze nog wel met terugwerkende kracht gaan gniffelen om die gekke begin periode.

Dit heb ik ook meermaals gehoord van mensen, dat het echt even tijd kostte om aan me te wennen en mijn humor te leren waarderen. Ik heb ook echt geen filter als ik niet op m’n woorden let.

Lijkt me echt dikke prima om (nagenoeg) niemand bij m’n bruiloft of uitvaart te hebben. Ik ben misschien ook wel enorm economisch ingesteld, maar ik steek liever geld in dingen waar ik wel plezier van heb, en een groot huwelijksfeest, of een grote uitvaart vallen daar niet onder.

Ik lees dat mensen onzeker zijn in het omgaan met mensen, voor jullie allemaal dikke . You are worthy en geloof me, als mensen geen interesse voor je op kunnen brengen, dan zegt dat meer over hen dan over jou. Ik ben wel introvert, maar niet verlegen, ik weet inmiddels hoe ik extravert gedrag kan veinzen en een sociaal acceptabel gesprek kan voeren, maar het voelt zo onwijs nep en voorzichtig. Zo te lezen nog ik nog geluk met de vele kennissen, ik heb op zich normaliter voldoende sociaal contact, alhoewel Corona het nu wel beperkt. Maar het voelt alsnog wel als eenzaamheid in de menigte. Alsof je nooit echt de aansluiting met iemand vindt.

Avage schreef: ↑

11-01-2021 17:47

Soms duurt het lang (een jaar ofzo) voordat iemand weer eens van zich laat horen, maar je mag best wel dingen gewoon op hun beloop laten vind ik.

Als je dan nóóit meer wat hoort, dan was het gewoon niet meant to be denk ik? Leven en laten leven.

Ik hoor ook wel eens dat iemand zich schuldig voelt na een tijdje en het dan een beetje uit de weg gaat om contact op te nemen. Dan is het geen onwil maar een soort schaamte. Je weet het niet, de meeste mensen zijn gewoon vooral druk met zichzelf denk ik. Of denken soms wel aan je, maar altijd op een onhandig moment.

Zeker waar. Ik had dit laatst met een vriendin die ik vanaf de middelbare school ken. We appten altijd en dacht van ik bel eens. Toen kwam het niet uit en schreef ze dat ze in weekend tijd had en zou bellen. Maar toen hoorde ik helemaal niets meer.

Uit mijn onzekerheid dacht ik dat ze misschien geen contact meer wilde dus heb ook zelf geen initiatief meer genomen. Dacht telkens van stel dat ze liever geen contact meer wil, waarom zegt zegt ze het niet gewoon. Dan weet ik waar ik aan toe ben.

Maanden later belde ze ineens. Bleek dat ze zelf helemaal niet lekker in haar vel zat de afgelopen maanden. Toen voelde ik mij zo stom. Stel dat ik wel contact had opgenomen en niet zo onzeker was geweest dan had ik er misschien voor haar kunnen zijn.

Gelukkig goed gesprek gehad en voor mij ook een les geweest. Moet het niet altijd meteen bij mijzelf zoeken en niet altijd meteen denken dat het allemaal met mij te maken heeft.

Met een andere vriendin is wel het contact gestopt en weet tot op de dag van vandaag niet waarom. Maar als ik eerlijk ben paste onze levens ook niet echt bij elkaar. Maar toch was ze mij heel dierbaar. We kennen elkaar al vanaf groep 1 op de basisschool. Doet nog steeds wel pijn. Ook al zou ze mij na jaren ineens bellen als er iets is dan zou ik toch voor haar klaar staan altijd. Maar zou zo graag willen weten waarom ze geen contact meer wil.

soms vind ik het wel lastig dat vriendschap niet gewoon uitgemaakt wordt zoals bij een liefdesrelatie. Dat je gewoon eerlijk tegen elkaar uitspreekt dat je liever geen contact meer wil. Dat maakt het een stuk duidelijker en misschien ook leerzaam.

Fijne dag allemaal!

Ik meld me ook in dit topic.
Heb weliswaar wel vrienden, maar vind het ongelooflijk moeilijk om vriendschappen goed in stand te houden en vast te kunnen houden.
Veelal heb ik te maken gehad met scheefgroei, ondermeer door oplopende irritaties, spanningen, verkeerde communicatie enz.
Heb ook veel last van pleasegedrag en lijk uit te stralen dat ik alles wel 'best' vind.
Vind het moeilijk om een weerwoord te geven in moeilijke situaties en om van me af te kunnen bijten.
Heb hierin ook erg veel last van onzekerheid en (sociale) angst.

vicodin schreef: ↑

12-01-2021 07:03

Soms vind ik het wel lastig dat vriendschap niet gewoon uitgemaakt wordt zoals bij een liefdesrelatie. Dat je gewoon eerlijk tegen elkaar uitspreekt dat je liever geen contact meer wil. Dat maakt het een stuk duidelijker en misschien ook leerzaam.

Ja, aan de ene kant wel. Aan de andere kant: ik heb dit wel eens gedaan met een vriendschap. Omdat er een conflict was ontstaan, waar we ondanks een gesprek niet goed uit kwamen. Toen heb ik zelf het initiatief genomen om het daarbij te laten, ook omdat we uit elkaar gegroeid leken te zijn. En dat ook uitgesproken en zo gingen we 'uit elkaar'.

Terwijl ik wat jaren later diegene wel mis, onze tijd samen mis. Me vaak afvraag hoe het met haar is. Maar nu is de drempel zo hoog om weer contact te zoeken. En ben ik bang dat ik haar wederom niet zou accepteren zoals ze is, dus dat ik in feite de leuke tijd terug wil maar niet haar per se. En dat ik haar dan opnieuw zou kwetsen.

Met een andere dierbare vriendin heb ik het ook ooit, decennia geleden, 'uitgemaakt' en aan haar denk ik ook vaak met weemoed terug. Ik vind dit soort dingen ingewikkeld en ik snap nu beter als mensen heel lang aarzelen om contact te verbreken met iemand die hen dierbaar is. Vroeger was ik meer van 'leven en laten leven toch, prima, doei'

Avage schreef: ↑

12-01-2021 11:02

Ja, aan de ene kant wel. Aan de andere kant: ik heb dit wel eens gedaan met een vriendschap. Omdat er een conflict was ontstaan, waar we ondanks een gesprek niet goed uit kwamen. Toen heb ik zelf het initiatief genomen om het daarbij te laten, ook omdat we uit elkaar gegroeid leken te zijn. En dat ook uitgesproken en zo gingen we 'uit elkaar'.

Terwijl ik wat jaren later diegene wel mis, onze tijd samen mis. Me vaak afvraag hoe het met haar is. Maar nu is de drempel zo hoog om weer contact te zoeken. En ben ik bang dat ik haar wederom niet zou accepteren zoals ze is, dus dat ik in feite de leuke tijd terug wil maar niet haar per se. En dat ik haar dan opnieuw zou kwetsen.

Met een andere dierbare vriendin heb ik het ook ooit, decennia geleden, 'uitgemaakt' en aan haar denk ik ook vaak met weemoed terug. Ik vind dit soort dingen ingewikkeld en ik snap nu beter als mensen heel lang aarzelen om contact te verbreken met iemand die hen dierbaar is. Vroeger was ik meer van 'leven en laten leven toch, prima, doei'

Misschien is het ook wel de nostalgie van het ouder worden?

Dat soort dingen zijn ook lastig. Tenzij ik met iemand knallende ruzie heb, zal ik een vriendschap niet opzeggen. Meestal verwatert het door natuurlijke oorzaken en als het niet echt uit is, kun je altijd nog eens contact opnemen.

Heb helaas ook vriendschappen gehad die op een vervelende en conflictueuze manier geëindigd zijn.
Met sommige personen is het zo erg dat we elkaar totaal negeren, als we elkaar tegenkomen.
Ergens wel triest.
En tevens zijn er vriendschappen bij mij geëindigd die niet meer goed voelden en waarbij ik het gevoel kreeg dat we uit elkaar groeiden en hierin andere interesses, behoeftes en opvattingen kregen.
Je kunt op den duur geen klik meer met elkaar hebben en dat je niet meer bij elkaar past.
Hoe jammer dit ook kan zijn.
Sommige vriendschappen zijn leuk voor een bepaalde periode in het leven.
Dit wil echter niet zeggen dat je deze je hele leven kunt hebben en houden.
Er kunnen zoveel factoren meespelen die ervoor zorgen dat dergelijke contacten kunnen veranderen en dat de verschillen op den duur te groot en overbrugbaar worden.
Voor mij persoonlijk is het zeer lastig om 'vrienden voor het leven' te hebben.
Heb helaas ook moeten ondervinden dat veel vriendschappen eindigen en dat kan in sommige gevallen een bijzonder zure nasmaak geven

Voor wie is het zoal herkenbaar, bijv dat vriendschappen op een vervelende manier spaak gelopen zijn?


Heb hier nog wat nuttige links gevonden mbt vriendschappen etc;
http://proudlyimperfect.nl/nee-zeggen-t ... oed-voelt/
https://www.vice.com/nl/article/8xj33x/ ... isch-wordt