Relaties
alle pijlers
Wel of niet doorgaan
vrijdag 5 oktober 2007 om 13:48
Sinds een paar maanden heb ik een vriend. Ik heb 2 jaar samengewoond met mijn ex, ik vond dat al langer niet meer lekker gaan, maar heb t pas uit kunnen maken toen S. op mijn pad kwam. Ik ben helemaal verliefd en voel me ergens heel erg goed bij hem (qua gevoel), mn verstand zegt echter iets heel anders en ik weet nu niet zo goed wat ik moet doen.
Het is een beetje verwarrend, in mijn vorige relaties, was ik altijd degene die "dominant" was, mijn exen deden werkelijk alles voor me en ik deed dat niet voor hen (niet bewust natuurlijk), ik stelde heel goed mijn grenzen, nee dat wil ik niet of nee daar heb ik geen zin in. Dit bleek niet te werken, ik heb duidelijk iemand nodig waar ik ZELF ook uitdaging in zie, voor wie ik ook moeite moet doen.
Ik dacht hem dus gevonden te hebben in S., maar nu blijkt dit ook weer niet gelijkwaardig te zijn. Eigenlijk ben ik in deze relatie precies wat mijn exen waren. Ik heb het gevoel dat ik me constant aanpas, terwijl ik eigenlijk zo niet ben, ik voel me ook vreselijk onzeker bij hem. Daar komt bij;
Ik ben een open boek, ben ook altijd bezig met gedrag en waar gedrag vandaan komt (ook gezien mn werk), niet altijd handig want ik ben alles altijd aan het analyseren, dus ook mn relatie en wat daar mis mee is. Maar ik vind het dus wel belangrijk om te praten, in mijn ogen kun je anders ook geen relatie hebben.
S. is totaal geen prater en daar ben ik nu in die korte tijd al een paar x tegenaan gelopen. Hij ervaart praten over zijn gevoel als vervelend en irritant. IK vind het juist heel belangrijk dat juist mn vriend weet hoe ik me voel en dat je er voor elkaar bent. Het zit er bij hem niet in en ik ben bang dat dat ook niet gaat gebeuren. Alle gesprekken die enigszins over gevoelens gaan lopen uit op een drama en tranen. Hij kwetst me ook echt met bepaalde dingen, en dat heeft hij zelf geeneens door, omdat ie het gewoonweg niet zo ziet en er niet zo mee bezig is. We zijn zo verschillend daarin en ik weet niet of ik een relatie kan hebben met iemand die totaal geen inzicht heeft in wie ik ben en dat ook niet lijkt te interesseren. Ik ben mezelf zo aan het aanpassen en op zich vind ik dat niet erg, maar andersom gebeurt dat gewoon niet en als ik het daar dan over wil hebben dan is dat gezeik.
Hij vergelijkt me ook constant met exen "ja nou zij deed dat ook altijd zo, dus dan denk ik meteen zus of zo", ik heb al 100 x uitgelegd dat ik zn exen niet ben en dat ie het op die manier geen kans geeft.
Zelf zegt hij dat het door een eerdere relatie komt, dat hij zichzelf moeilijk kan geven, ook zei hij dat ik misschien gekker ben op hem dan hij op mij. Wat moet ik hier nou mee? Mijn verstand zegt weggaan, ik ga helemaal voor iemand en verwacht dat ook terug, en er zijn genoeg mannen die me dat wel kunnen en willen geven, maar elke keer als ik dan denk ik ga, dan komen de tranen. Het doet pijn om er mee te stoppen, want ik ben verliefd en ben om hem gaan geven. En hij wordt moeilijk verliefd, dan denk ik ja dat is hij nu wel op mij, dus dat betekent toch ook veel dan? Eigenlijk is het zo dat de dingen die er vanzelfsprekend horen te zijn (bevestiging geven, elkaar laten merken dat je blij bent met de ander, verliefd doen, knuffelen, zoenen, etc) er bijna niet zijn en dat ik dan al blij ben met elk positief dingetje 'omdat ie eigenlijk niet zo is". Klopt toch niet?!? De ene dag voel ik me helemaal geweldig bij hem, dan laat ie me wel voelen dat ik het voor hem ben en daarna kan het zomaar weer een paar dagen afstandelijk zijn, ik weet dan niet zo goed wat ik met dat gevoel moet (soort gevoel van afwijzing, onzeker) en als ik daar over wil praten, dan trekt ie dat niet.
Nou het is misschien een beetje onsamenhangend verhaal.. er is in die paar maanden ook zoveel gebeurd, ik heb dat ook nog nooit zo meegemaakt... ik weet gewoon even niet zo goed wat ik moet doen. Als ik het zo terug lees denk ik "ga asjeblieft weg", hij is niet goed voor je. Maar ergens weet ik dat het van hem geen onwil is, hij kan gewoon niet anders, hij ziet het niet zoals ik. Het lijkt wel of hij ook niet met zn eigen gevoel kan dealen en dat blocked en daardoor ook geen ruimte heeft voor mij. MAAR WAT KAN IK DAARMEE? Mn gevoel zegt iets anders, ik wil hem niet kwijt.
Het is een beetje verwarrend, in mijn vorige relaties, was ik altijd degene die "dominant" was, mijn exen deden werkelijk alles voor me en ik deed dat niet voor hen (niet bewust natuurlijk), ik stelde heel goed mijn grenzen, nee dat wil ik niet of nee daar heb ik geen zin in. Dit bleek niet te werken, ik heb duidelijk iemand nodig waar ik ZELF ook uitdaging in zie, voor wie ik ook moeite moet doen.
Ik dacht hem dus gevonden te hebben in S., maar nu blijkt dit ook weer niet gelijkwaardig te zijn. Eigenlijk ben ik in deze relatie precies wat mijn exen waren. Ik heb het gevoel dat ik me constant aanpas, terwijl ik eigenlijk zo niet ben, ik voel me ook vreselijk onzeker bij hem. Daar komt bij;
Ik ben een open boek, ben ook altijd bezig met gedrag en waar gedrag vandaan komt (ook gezien mn werk), niet altijd handig want ik ben alles altijd aan het analyseren, dus ook mn relatie en wat daar mis mee is. Maar ik vind het dus wel belangrijk om te praten, in mijn ogen kun je anders ook geen relatie hebben.
S. is totaal geen prater en daar ben ik nu in die korte tijd al een paar x tegenaan gelopen. Hij ervaart praten over zijn gevoel als vervelend en irritant. IK vind het juist heel belangrijk dat juist mn vriend weet hoe ik me voel en dat je er voor elkaar bent. Het zit er bij hem niet in en ik ben bang dat dat ook niet gaat gebeuren. Alle gesprekken die enigszins over gevoelens gaan lopen uit op een drama en tranen. Hij kwetst me ook echt met bepaalde dingen, en dat heeft hij zelf geeneens door, omdat ie het gewoonweg niet zo ziet en er niet zo mee bezig is. We zijn zo verschillend daarin en ik weet niet of ik een relatie kan hebben met iemand die totaal geen inzicht heeft in wie ik ben en dat ook niet lijkt te interesseren. Ik ben mezelf zo aan het aanpassen en op zich vind ik dat niet erg, maar andersom gebeurt dat gewoon niet en als ik het daar dan over wil hebben dan is dat gezeik.
Hij vergelijkt me ook constant met exen "ja nou zij deed dat ook altijd zo, dus dan denk ik meteen zus of zo", ik heb al 100 x uitgelegd dat ik zn exen niet ben en dat ie het op die manier geen kans geeft.
Zelf zegt hij dat het door een eerdere relatie komt, dat hij zichzelf moeilijk kan geven, ook zei hij dat ik misschien gekker ben op hem dan hij op mij. Wat moet ik hier nou mee? Mijn verstand zegt weggaan, ik ga helemaal voor iemand en verwacht dat ook terug, en er zijn genoeg mannen die me dat wel kunnen en willen geven, maar elke keer als ik dan denk ik ga, dan komen de tranen. Het doet pijn om er mee te stoppen, want ik ben verliefd en ben om hem gaan geven. En hij wordt moeilijk verliefd, dan denk ik ja dat is hij nu wel op mij, dus dat betekent toch ook veel dan? Eigenlijk is het zo dat de dingen die er vanzelfsprekend horen te zijn (bevestiging geven, elkaar laten merken dat je blij bent met de ander, verliefd doen, knuffelen, zoenen, etc) er bijna niet zijn en dat ik dan al blij ben met elk positief dingetje 'omdat ie eigenlijk niet zo is". Klopt toch niet?!? De ene dag voel ik me helemaal geweldig bij hem, dan laat ie me wel voelen dat ik het voor hem ben en daarna kan het zomaar weer een paar dagen afstandelijk zijn, ik weet dan niet zo goed wat ik met dat gevoel moet (soort gevoel van afwijzing, onzeker) en als ik daar over wil praten, dan trekt ie dat niet.
Nou het is misschien een beetje onsamenhangend verhaal.. er is in die paar maanden ook zoveel gebeurd, ik heb dat ook nog nooit zo meegemaakt... ik weet gewoon even niet zo goed wat ik moet doen. Als ik het zo terug lees denk ik "ga asjeblieft weg", hij is niet goed voor je. Maar ergens weet ik dat het van hem geen onwil is, hij kan gewoon niet anders, hij ziet het niet zoals ik. Het lijkt wel of hij ook niet met zn eigen gevoel kan dealen en dat blocked en daardoor ook geen ruimte heeft voor mij. MAAR WAT KAN IK DAARMEE? Mn gevoel zegt iets anders, ik wil hem niet kwijt.
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:03
Volgens mij voel je ook zo veel tegenstrijdigheden omdat je verliefd bent (voor het eerst?). Als je zo verliefd ergens instapt, is alles belangrijk en word je overal onzeker van. Ik vind het begin van een relatie ook nooit heel erg leuk. De onzekerheid, het zoeken, het loslaten, het vasthouden, het samenzijn. Alles is spannend en voor alles moet een plaatsje en een ding voor komen. Je moet kiezen of je hem een kans wilt geven. Zo, ja: dan hoort daar onzekerheid bij. Verliefdheid en onzekerheid passen bij elkaar. Je voelt je onzeker omdat je wilt dat hij je geweldig vindt (en ben je dat wel echt?). Je verwachtingen zijn niet gewoon even niet reeel. En dat is ook heerlijk!
Ik vind dat je wel moet opletten met aanpassen. Je moet je eigenlijk niet te veel aanpassen, laat het botsen, daar word je relatie sterker van. Als je nu al aanpast, loop je straks op je tenen. Je moet van hem ook niet verwachten dat hij zich aan past. Hij moet zichzelf kunnen zijn bij je. Met zijn gebreken, die eigenlijk geen gebreken zijn, het zijn andere punten dan jij ze hebt. En jij mag ook je gebreken hebben. In de toekomst zal blijken of je allebei dezelfde kant op vaart en deze relatie een lang leven krijgt. En zo niet: pak je leermomenten ervan en geniet.
heel veel geluk!
Ik vind dat je wel moet opletten met aanpassen. Je moet je eigenlijk niet te veel aanpassen, laat het botsen, daar word je relatie sterker van. Als je nu al aanpast, loop je straks op je tenen. Je moet van hem ook niet verwachten dat hij zich aan past. Hij moet zichzelf kunnen zijn bij je. Met zijn gebreken, die eigenlijk geen gebreken zijn, het zijn andere punten dan jij ze hebt. En jij mag ook je gebreken hebben. In de toekomst zal blijken of je allebei dezelfde kant op vaart en deze relatie een lang leven krijgt. En zo niet: pak je leermomenten ervan en geniet.
heel veel geluk!
Volg je hart. Dat klopt.
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:05
Ik herken dit helemaal, ik heb dit ook een keer meegemaakt. Kende mezelf niet meer terug, wat was er met die mondige en duidelijke meid gebeurd? Was heel goed en nuttig om het 's een keer van de andere kant mee te maken, ik kan nogal een bulldozer zijn onbedoeld bij lieve mannen 
.
Ik was ook vreeeeeselijk verliefd, kon ook geen afstand nemen enz. Uiteindelijk toch na de zoveelste clash omdat ik verdorie alleen maar over mijn gevoelens wilde praten en hij weer 's vond dat ik onredelijk was (wat ik niet eens was haha) had ik zoiets van: laat dan maar. En ik werd stil. En hij trok dat dus ook weer niet.
Uiteindelijk ging het natuurlijk uit (als ik mijn mond moet houden vind ik er niks meer aan ). Hij wilde me wel terug want hij vond me geweldig (als ik niet moeilijk deed, niet aan hem trok, geen geborgenheid vroeg enz). Niet gedaan, ik heb daardoor geleerd dat dat soort onafhankelijke relaties niks voor mij zijn. Ik heb liever een man die voor me durft te gaan, ook als ik een pestbui heb en daadwerkelijk onredelijk ben. En mijn leven kan delen met iemand.
. Ik was ook vreeeeeselijk verliefd, kon ook geen afstand nemen enz. Uiteindelijk toch na de zoveelste clash omdat ik verdorie alleen maar over mijn gevoelens wilde praten en hij weer 's vond dat ik onredelijk was (wat ik niet eens was haha) had ik zoiets van: laat dan maar. En ik werd stil. En hij trok dat dus ook weer niet.
Uiteindelijk ging het natuurlijk uit (als ik mijn mond moet houden vind ik er niks meer aan
). Hij wilde me wel terug want hij vond me geweldig (als ik niet moeilijk deed, niet aan hem trok, geen geborgenheid vroeg enz). Niet gedaan, ik heb daardoor geleerd dat dat soort onafhankelijke relaties niks voor mij zijn. Ik heb liever een man die voor me durft te gaan, ook als ik een pestbui heb en daadwerkelijk onredelijk ben. En mijn leven kan delen met iemand.
vrijdag 5 oktober 2007 om 16:01
Eens. Misschien dat je jezelf de vraag kan stellen of je hém of een relatie niet kwijt wil.
Heb verder zelf 1 keer een relatie gehad met een man die zichzelf moeilijk bloot wilde/kon geven en ik vond dat helemaal niks, vooral in rottijden vond ik het een crime kwam ik achter, want op een gezond portie emotionele steun hoef je dan niet echt te rekenen (hij kon immers lastig overweg met gevoelskwesties).
Als een man zelf aangeeft dat hij zich graag wat meer open zou willen (leren) stellen, prima, maar dat moet echt uit iemand zelf komen.
vrijdag 5 oktober 2007 om 16:58
Heeeel herkenbaar.... ben ook met iemand samen die zulk gedrag vertoonde... ik leek veel verliefder dan hem, liet het ook veel duidelijker blijken... wilde ook intimiteit en gewoon op normale manier lief en goed voor elkaar zijn, dingen delen, etc.
Dit heerschap gedroeg zich ook zo onbetrouwbaar... het ene moment hadden we het geweldig, het andere moment was er geen land mee te bezeilen. Koud, afstandelijk, etc. Als ik erover begon lag dat aan mij, hij werd er ook moe van, 'hij zat zo niet in elkaar' (over dingen willen praten, terwijl hij dat op andere momenten wel deed en het ook duidelijk prettig vond), noem maar op.
Persoonlijk had ik nog nooit zo'n discrepantie tussen mijn hoofd en hart ervaren. Ik mijd dergelijke onbetrouwbare types altijd als de pest. Maar mijn hart zei iets heel anders...
Maar goed, in eerste instantie ging ik ook aan mezelf twijfelen, of mijn behoeften niet raar waren etc. Terwijl ik altijd heel zelfverzekerd ben! Op een gegeven moment zag ik in dat ik hier ECHT niet gelukkig van werd. Dan kan je nog zooo verliefd zijn, iemand razend aantrekkelijk vinden, van iemand houden, maar het allebelangrijkste is toch of je gelukkig bent. En dat was ik niet.
Ik ben toen heel duidelijk mijn grenzen gaan trekken. Zodra hij naar deed probeerde ik er op normale manier over te praten, als hij dan nog harder ging schoppen ging ik gewoon weg. Dat hielp wel, maar niet genoeg.
Uiteindelijk relatie uitgemaakt, stond er helemaal achter, was er echt klaar mee, ondanks veel verdriet. En zie: Opeens vielen er allemaal cruciale kwartjes. Ben nu dus weer terug, knetterverliefd en hij doet zn uiterste best en dat werpt vruchten af.
Anywayz, dit is mijn verhaal en ik denk dat het vaak niet zo positief afloopt.
Volgens mij is het allerbelangrijkste dat je heeeeeel erg voelt dat je van jezelf houdt, dat je tot in je tenen gaat voelen dat je een man waard bent die je het gevoel geeft dat je de mooiste vrouw op aarde bent, een man die je gelukkig wilt maken, die je serieus neemt, die goed en zorgzaam met je omgaat.
Dit is niet normaal, zijn gedrag, ook al kan hij nog zoveel slimme argumenten verzinnen en je onder tafel lullen, dergelijk gedrag past niet bij een volwassen en liefdevolle relatie. En dat weet en voel je wel, diep van binnen. Probeer niet mee te gaan in zijn excuses, voel maar gewoon, dan weet je het wel.
En verder.... pas op dat je niet in de valkuil van valse hoop trapt. Dat je blij word met elk klein 'lief' ding dat hij voor je doet en dan gaat denken 'dat het allemaal niet zo erg is', 'dat hij het heus wel kan', 'dat hij wel verandert als je maar genoeg geduld, liefde en begrip hebt etc.' Er zal nooit iets veranderen tenzij hij dat echt wil. En uit jouw verhaal blijkt niet dat hij wil.
Jouw opstelling in deze stelt hem in de gelegenheid zijn gedrag vol te houden. Alhoewel hij zich eikelig gedraagt (zacht uitgedrukt), sta jij ook toe dat hij je zo behandelt. Hij verandert blijkbaar niet, dus als jij niet gelukkig bent zal jij er zelf voor moeten zorgen dat er iets verandert. Dat kan door heel duidelijk je grenzen naar hem aan te gaan geven en eventueel door gewoon de relatie te verbreken. Geloof me, hier word je niet gelukkig van en je verdient het om WEL gelukkig te zijn, net zoals hij dat ook verdient (maar zolang hij zich zo gedraagt zal hij nooit daadwerkelijk gelukkig worden, met wat voor vrouw dan ook). Zijn geluk is echter niet jouw verantwoordelijkheid... je bent alleen verantwoordelijk voor je eigen geluk!
Tot slot... iemand nam tijdens mijn problemen op dit gebied de woorden emotionele chantage in haar mond. heeeel treffend. Zoek maar eens iets op op internet, zal je vast helpen.
Succes!
Dit heerschap gedroeg zich ook zo onbetrouwbaar... het ene moment hadden we het geweldig, het andere moment was er geen land mee te bezeilen. Koud, afstandelijk, etc. Als ik erover begon lag dat aan mij, hij werd er ook moe van, 'hij zat zo niet in elkaar' (over dingen willen praten, terwijl hij dat op andere momenten wel deed en het ook duidelijk prettig vond), noem maar op.
Persoonlijk had ik nog nooit zo'n discrepantie tussen mijn hoofd en hart ervaren. Ik mijd dergelijke onbetrouwbare types altijd als de pest. Maar mijn hart zei iets heel anders...
Maar goed, in eerste instantie ging ik ook aan mezelf twijfelen, of mijn behoeften niet raar waren etc. Terwijl ik altijd heel zelfverzekerd ben! Op een gegeven moment zag ik in dat ik hier ECHT niet gelukkig van werd. Dan kan je nog zooo verliefd zijn, iemand razend aantrekkelijk vinden, van iemand houden, maar het allebelangrijkste is toch of je gelukkig bent. En dat was ik niet.
Ik ben toen heel duidelijk mijn grenzen gaan trekken. Zodra hij naar deed probeerde ik er op normale manier over te praten, als hij dan nog harder ging schoppen ging ik gewoon weg. Dat hielp wel, maar niet genoeg.
Uiteindelijk relatie uitgemaakt, stond er helemaal achter, was er echt klaar mee, ondanks veel verdriet. En zie: Opeens vielen er allemaal cruciale kwartjes. Ben nu dus weer terug, knetterverliefd en hij doet zn uiterste best en dat werpt vruchten af.
Anywayz, dit is mijn verhaal en ik denk dat het vaak niet zo positief afloopt.
Volgens mij is het allerbelangrijkste dat je heeeeeel erg voelt dat je van jezelf houdt, dat je tot in je tenen gaat voelen dat je een man waard bent die je het gevoel geeft dat je de mooiste vrouw op aarde bent, een man die je gelukkig wilt maken, die je serieus neemt, die goed en zorgzaam met je omgaat.
Dit is niet normaal, zijn gedrag, ook al kan hij nog zoveel slimme argumenten verzinnen en je onder tafel lullen, dergelijk gedrag past niet bij een volwassen en liefdevolle relatie. En dat weet en voel je wel, diep van binnen. Probeer niet mee te gaan in zijn excuses, voel maar gewoon, dan weet je het wel.
En verder.... pas op dat je niet in de valkuil van valse hoop trapt. Dat je blij word met elk klein 'lief' ding dat hij voor je doet en dan gaat denken 'dat het allemaal niet zo erg is', 'dat hij het heus wel kan', 'dat hij wel verandert als je maar genoeg geduld, liefde en begrip hebt etc.' Er zal nooit iets veranderen tenzij hij dat echt wil. En uit jouw verhaal blijkt niet dat hij wil.
Jouw opstelling in deze stelt hem in de gelegenheid zijn gedrag vol te houden. Alhoewel hij zich eikelig gedraagt (zacht uitgedrukt), sta jij ook toe dat hij je zo behandelt. Hij verandert blijkbaar niet, dus als jij niet gelukkig bent zal jij er zelf voor moeten zorgen dat er iets verandert. Dat kan door heel duidelijk je grenzen naar hem aan te gaan geven en eventueel door gewoon de relatie te verbreken. Geloof me, hier word je niet gelukkig van en je verdient het om WEL gelukkig te zijn, net zoals hij dat ook verdient (maar zolang hij zich zo gedraagt zal hij nooit daadwerkelijk gelukkig worden, met wat voor vrouw dan ook). Zijn geluk is echter niet jouw verantwoordelijkheid... je bent alleen verantwoordelijk voor je eigen geluk!
Tot slot... iemand nam tijdens mijn problemen op dit gebied de woorden emotionele chantage in haar mond. heeeel treffend. Zoek maar eens iets op op internet, zal je vast helpen.
Succes!
vrijdag 5 oktober 2007 om 17:13
Nog wat.... probeer in eerste instantie van jezelf uit te gaan... stel jezelf steeds de vraag: 'Wat wil IK?' 'Wat voelt goed voor MIJ, wat heb IK nodig? Nu, op dit moment?'
Hij kan je wellicht gouden bergen gaan beloven of je op andere manier zout in de ogen strooien door steeds als je op je strepen gaat staan een beetje toe te geven, maar je leeft NU en niet in de toekomst. Dat betekent niet dat hij aan al jouw wensen hoeft te voldoen, maar wel dat je niets minder waard bent dan dat hij oprecht zijn best voor je doet en eerlijk en zorgvuldig met je omgaat.
Je hebt het ook over aanpassen, dat je je al zoveel voor hem aangepast hebt. Dat is ook niet oke in mijn ogen. Rekening houden met iemand is noodzakelijk in een relatie, je in elkaar inleven etectera, maar dat is iets anders dan je fundamentele behoeften en karaktertrekken aan gaan passen en onder het vloerkleed schuiven. Daar word je nooit gelukkig van (en nogmaals, hij uiteindelijk ook niet, niet echt gelukkig. Het is wel makkelijk voor hem, maar geluk is op hele andere zaken gebaseerd).
Ik ben ervan overtuigd dat als je echt goed voor jezelf zorgt, je daarmee tegelijkertijd ook goed voor degene tegenover je zorgt. Dat kan soms heel hard, moeilijk en confronterend zijn, maar uiteindelijk is het voor beide partijen het beste.
Hij kan je wellicht gouden bergen gaan beloven of je op andere manier zout in de ogen strooien door steeds als je op je strepen gaat staan een beetje toe te geven, maar je leeft NU en niet in de toekomst. Dat betekent niet dat hij aan al jouw wensen hoeft te voldoen, maar wel dat je niets minder waard bent dan dat hij oprecht zijn best voor je doet en eerlijk en zorgvuldig met je omgaat.
Je hebt het ook over aanpassen, dat je je al zoveel voor hem aangepast hebt. Dat is ook niet oke in mijn ogen. Rekening houden met iemand is noodzakelijk in een relatie, je in elkaar inleven etectera, maar dat is iets anders dan je fundamentele behoeften en karaktertrekken aan gaan passen en onder het vloerkleed schuiven. Daar word je nooit gelukkig van (en nogmaals, hij uiteindelijk ook niet, niet echt gelukkig. Het is wel makkelijk voor hem, maar geluk is op hele andere zaken gebaseerd).
Ik ben ervan overtuigd dat als je echt goed voor jezelf zorgt, je daarmee tegelijkertijd ook goed voor degene tegenover je zorgt. Dat kan soms heel hard, moeilijk en confronterend zijn, maar uiteindelijk is het voor beide partijen het beste.
vrijdag 5 oktober 2007 om 19:15
Je geeft aan dat het geen onwil is van zijn kant, dat hij het gewoon niet ziet. Denk jij dat je dat kunt veranderen?
Ik kan me voorstellen dat het lastig is om een beslissing te nemen omdat je verliefd bent, maar een relatie hoort toch echt het merendeel van de tijd leuk en positief te zijn. Wanneer jij af en toe een leuke dag hebt maar verder vooral verdriet ervan hebt, dan klopt er gewoon iets niet in de relatie.
Ik kan me voorstellen dat het lastig is om een beslissing te nemen omdat je verliefd bent, maar een relatie hoort toch echt het merendeel van de tijd leuk en positief te zijn. Wanneer jij af en toe een leuke dag hebt maar verder vooral verdriet ervan hebt, dan klopt er gewoon iets niet in de relatie.
dinsdag 6 november 2007 om 19:47
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Er is in de tussentijd een hoop gebeurt. Vorige week heb ik inderdaad mijn grens getrokken en gezegd dat ik voorlopig thuis ga zitten om na te denken. Ik heb ook bijna niet gehuild, niet dramatisch gedaan, ook al was ik wel verdrietig. Heb hem gezegd dat ik heel veel voor hem voel maar niet weet of ik zo'n relatie wil. Heb het ook niet als verwijt gezegd, dat het aan hem lag. Maar gewoon van jij bent jij en ik ben ik en ik word hier niet gelukkig van.
Hier schrok hij wel van... waarschijnlijk ook omdat ik het nu echt meende en klaar was even.. dat voelt hij natuurlijk ook. Sindsdien lijkt (met de nadruk op lijkt
) hij een totaal ander mens. Krijg steeds lieve berichtjes, hij zegt lieve dingen. Gister hebben we een goed gesprek gehad en ik denk dat hij wel inziet nu wat ik bedoel. Hij zegt dat hij er voor wil gaan, dus ik geef het nog een kans. Heb nu wel een beetje het idee dat dat heeele verliefde heftige gevoel bij mij weg is, maar miss is dat ook wel goed. Ik voel me een stuk rustiger en kan denk ik ook beter mijn grenzen aangeven nu. We'll see... ik heb iig veel gehad aan jullie antwoorden. :-))
Hier schrok hij wel van... waarschijnlijk ook omdat ik het nu echt meende en klaar was even.. dat voelt hij natuurlijk ook. Sindsdien lijkt (met de nadruk op lijkt
) hij een totaal ander mens. Krijg steeds lieve berichtjes, hij zegt lieve dingen. Gister hebben we een goed gesprek gehad en ik denk dat hij wel inziet nu wat ik bedoel. Hij zegt dat hij er voor wil gaan, dus ik geef het nog een kans. Heb nu wel een beetje het idee dat dat heeele verliefde heftige gevoel bij mij weg is, maar miss is dat ook wel goed. Ik voel me een stuk rustiger en kan denk ik ook beter mijn grenzen aangeven nu. We'll see... ik heb iig veel gehad aan jullie antwoorden. :-))
woensdag 7 november 2007 om 13:56
Mensen kunnen meestal niet veranderen. Ik wil niet cynisch klinken maar ik denk dat de verandering van jouw vriend tijdelijk is. Blijkbaar begrijpt hij wel wat jij nodig hebt in een relatie en kan hij dat tijdelijk ook bieden, als een ruilmiddel zodat jij hem niet verlaat. Als het dan een tijdje goed gaat en jij je plannen om het uit te maken op de lange baan hebt geschoven gaat het weer mis.
Ik denk dat jullie gewoon niet goed bij elkaar passen. Jullie karakters en verwachtingen van een relatie zijn erg verschillend.
Ik denk dat jullie gewoon niet goed bij elkaar passen. Jullie karakters en verwachtingen van een relatie zijn erg verschillend.
woensdag 7 november 2007 om 16:55
woensdag 7 november 2007 om 21:50
Het klinkt mij een beetje alsof je hem meer op maat wilt maken...passend bij jouw wensen en ideeen. Dat bedoel ik niet zo negatief als het lijkt, ik ben alleen van mening dat je iemand niet kan veranderen.
Als hij zich nu aan je aanpast zal dat misschien tijdelijk zijn om je niet kwijt te raken.. dus de vraag blijft dan over of je kunt leven met iemand die zo verschilt van jouw ideeen over hoe een relatie zou moeten zijn. Als hij geen prater is, zal-ie dat ook nooit worden, dat zit er dan gewoon niet in...
Als hij zich nu aan je aanpast zal dat misschien tijdelijk zijn om je niet kwijt te raken.. dus de vraag blijft dan over of je kunt leven met iemand die zo verschilt van jouw ideeen over hoe een relatie zou moeten zijn. Als hij geen prater is, zal-ie dat ook nooit worden, dat zit er dan gewoon niet in...
