Wie heeft er nog meer geen vriendengroep?

bijtie schreef: ↑

06-01-2024 12:37

Ik bewonder dat sterke sociale leiderschap, maar helaas wordt het dus soms (vaak?) voor lief genomen.

Moet zeggen dat ik me er ook schuldig aan gemaakt heb. Ik weet inmiddels dat hele sociale mensen me soms lamleggen waardoor ik onverschillig overkom, doordat ik me geen houding weet te geven.

Dat maakt het niet goed om dan maar te (blijven) profiteren van een ander, maar die neiging kan het soms krijgen, dat ik bijvoorbeeld altijd op diegene z'n feestje blijf komen omdat ik je oprecht leuk vind, maar het vanuit overweldigd zijn niet kan opbrengen om echt helemaal aanwezig te zijn of iets leuks of aardigs terug te doen. Dan ben ik teleurgesteld in mezelf en trek ik me vanuit onmacht of minderwaardigheidsgevoel terug nadat het al "te laat" is.

Inmiddels weet ik dat ik beter alsnog een bedankje kan sturen voor het mooie feest en de herinneringen ook al is het een halfjaar te laat, dan maar gewoon laten doodbloeden. Maar ik heb het wel vaak ook laten afweten. Hoe leuk, lief, warm en gevend mensen ook zijn, ik kan het niet zo goed ontvangen weet ik nu. Ik merkte ook dat ik niet zo veel te geven heb als ik zou willen.

Wat een mooie uitleg.
Het is alleen zo jammer dat je geen gebruiksaanwijzing krijgt: pietje is een stille genieter, jantje gaat mee uit beleefdheid en verveling, Peter denkt dat jij heel erg op HEM zit te wachten en daarom zoveel moeite doet en eigenlijk schijt aan je hebt, Henk zit even niet zo lekker in zijn vel en voor hem is dit uitje super belangrijk maar ook veel qua prikkels, etc.
En als er dan mensen meegaan die wel leuk wat voor de gastvrouw meenemen, blij zijn en sfeer maken, en die andersom ook leuke dingen regelen is het contrast groot.
Je wil dat het voor iedereen leuk is en als je dat gevoel niet hebt dan is het lastig er energie in te blijven steken.

Vrienden maken kost tijd en vaak ook moeite.

Ben je ergens op een verjaardag in een leuk gesprek met iemand. Stel dan voor om een keer een kop koffie te gaan drinken. En dan niet direct elke week, maar na een paar weken/maanden nog eens. Of vraag die buurvrouw uit de straat eens voor een kop koffie of bakje thee. of een stuk te gaan wandelen

Verwacht niet direct dikke vriendschap en dat je alles met elkaar deel. Begin gewoon eens met afspreken om iets te gaan doen.

Natuurlijk is het niet direct raak en blijkt niet elke persoon "vriendin-waardig". Dus hou je verwachtingen laag.

Zelf ben ik geen onderdeel van een vriendengroep, ik heb ook het idee dat er op het platteland en in dorpen sneller/meer vriendengroepen zijn en vormen dan in steden.

Wat @Koffieleut schrijft herken ik ook wel, en dat hoeft dan nog niet eens altijd voor alleen buitenlandse mensen te gelden. Ik woon zelf in een dorp in Overijssel, als je hier niet uit de regio komt is het lastiger om aansluiting te vinden bij vriendengroepen.

Losse vriendschappelijke contacten gaat prima, maar de meeste vriendengroepen zijn vaak al jaren hetzelfde en lang geleden gevormd en delen hierdoor ook veel herinneringen en (roddel) kennis uit de dorpen waardoor het lastiger is om aansluiting in vriendengroepen te vinden.

Als je elkaar redelijk vrij laat, en in een leuke groep mensen zit, dan kan een vriendengroep zeker leuk zijn.
Voordeel is ook dat wanneer je met de groep hebt afgesproken je elkaar allemaal ook weer gezien hebt, in een op een vriendschappen heb je daar vaker meerdere afspraken voor nodig.

En wat meer mensen al schrijven veel vriendengroepen zijn gevormd vanuit/door mannen. Waarbij (later) de partners van die mannen aansluiten bij die groep.

Andersom zie je het minder, dat mannen bij een groep vriendinnen komen, die is gevormd door de vrouwen en waarbij later de mannelijke partners aansluiten.

Ik heb twee ‘ride or die’ vriendinnen die ook vriendinnen van elkaar zijn. Dat is mijn ‘groepje’. Op mijn werk heb ik ‘een groepje’ van zo’n zes personen waarmee ik wel eens op stap ga. De vriendinnengroep uit mijn studietijd is nogal verstrooid over het land dus die zie ik nooit meer als groep.

Man heeft wel zo’n groep (veteranenvoetbal) maar ik vind de schaduwgroep daarvan (de aanhang van de mannengroep) strontvervelend dus daar zit ik niet in. Als ik naar bepaalde feesten ga in het ouderlijke dorp, dan zit ik wel automatisch in mijn leeftijdsgroep. Maar ja, in zo’n dorp moest je vroeger wel want er waren niet veel opties. Die mensen zie ik alleen met feesten en dan is het wel altijd gezellig.

Het ligt eraan wat je onder een vriendengroep verstaat. Ik heb twee kleinere groepen en we zien elkaar af en toe als groep, maar vaker in individueel verband. Ook blijft de groep tussen de oorspronkelijke vrienden. Partners kunnen best eens aanhaken, maar zijn geen onderdeel.

Nooit een vriendengroep gehad. Alleen maar losse vriendschappen. Lijkt me best leuk hoor, want je hebt makkelijker een hoop mensen bij elkaar die met elkaar iets willen vieren, zoals oud en nieuw of een weekendje weg.
Wat bij mij het meest in de buurt komt is een verzameling van neven en nichten waar we zo 1 x per jaar met elkaar proberen af te spreken

MidasWolf schreef: ↑

06-01-2024 14:07

En wat meer mensen al schrijven veel vriendengroepen zijn gevormd vanuit/door mannen. Waarbij (later) de partners van die mannen aansluiten bij die groep.

Andersom zie je het minder, dat mannen bij een groep vriendinnen komen, die is gevormd door de vrouwen en waarbij later de mannelijke partners aansluiten.

Klopt, mannen haken weinig bij een vrouwengroep aan, hoewel veel gay mannen wel zo’n vrouwenclubje om zich heen hebben. Bij vriendengroepen die vanaf het begin al gemengd waren (niet stelletjes) zie je wel dat zowel m/v aanhaken. Ik zit in zo’n groep, we kennen elkaar oorspronkelijk via een studentenbijbaan, daar zijn door de jaren heen wel verschuivingen geweest, mensen erbij en eraf enzo. Moet er wel bij zeggen dat we in deze groep vaak juist de aanhang er juist buiten houden. We nemen nooit onze partners mee, tenzij een bruiloft ofzo.

Meehelpen doet gelukkig niemand bij ons, iedereen huurt gewoon zelf mensen in. Scheve gezichten als je er niet bij bent is niks nee, daar zou ik ook kriegel van worden. Ben sowieso zeer allergisch voor dingen moeten.

Meehelpen bij verhuizen vind ik juist leuk. Misschien omdat ik niet in een groep zit waar het een verplichting is.

Ik zit in een vriendengroep vanuit de studententijd. Gewoon mannen en vrouwen door elkaar dus en partners kenden we vaak ook al via via (en soms niet). Ik ervaar het juist als iets heel moois. Je groeit met elkaar mee en kent elkaar heel goed, waardoor iedereen er mag zijn. Inmiddels zijn er ook veel kinderen en alles loopt lekker door elkaar op een weekend weg. We lopen niet perse de deur plat, want we wonen niet meer heel dicht bij elkaar, maar blijven elkaar wel steeds opzoeken. Daarnaast heb ik ook veel losse vriendschappen, dat is weer heel anders. Maar de gezelligheid op viermomenten of een weekend weg is toch het grootst bij mijn vriendengroep.

Ik heb een tijdje een vriendinnengrowp gehad maar dat viel in Coronatijd helemaal uit elkaar.

Ik heb nu een paar losse vriendinnen. En een sportteam maar ik doe daar buiten sporten niks mee.

Ik ga beter op 1 op 1 contacten. Mijn broers hebben wel beiden vriendengroepen van man of 20.

Ik ken dat op slot zitten van de vriendengroep ook niet zo. Alsof we alles samen doen. Ik heb toevallig twee maanden geleden kaartjes voor een feest gekocht met enkelen van de vriendengroep. Ik wist dat mijn 'losse' vriendin dat ook leuk zou vinden, dus die heb ik voor kerst een kaartje gegeven. Ik hoef dan echt niet om toestemming te vragen of zij alsjeblieft ook mee mag. Brrrrr.

De vriendengroep waar ik in zit is niet gebouwd op de mannen. Met vier van de vrouwen was ik al bevriend.

Niets voor mij en daar houd ik het bij! (rijmt nog ook)

Fauna1979 schreef: ↑

06-01-2024 16:25

Ik bedoel met op slot zitten dat er niemand meer echt bijkomt (behalve een nieuwe partner ) , niet dat je alles samen moet doen.
Mijn ervaring is dat mannen vrij makkelijk zijn met nieuwe aanwas en mensen die bij gezamenlijke dingen afhaken, meer dan vrouwen.

Grappig, ik heb dat vooroordeel dus precies andersom.

Ik heb wel een vriendengroep vanuit mijn studententijd. Heel erg leuk en waardevol en gezellig. We kunnen elkaar alleen als groep niet vaak zien. Wel vaak losse afspraken en dan een paar keer per jaar echt gezamenlijk (kerstdiner, huwelijken, lustra, dat soort dingen). Verder een aantal zeer goeie losse vrienden.

Wat mij heel veel pijn heeft gedaan en waar ik alsnog om kan janken is dat ik er via social media achter moest komen dat de vriendengroep van de middelbare school een weekendje weg was geweest en eigenlijk als groep verder was gegaan zonder mij. Dit is schijnbaar zo gebeurd op een van de meest kwetsbare momenten in mijn leven. Dubbel gevoel dus. Enerzijds denk ik: val lekker dood als jullie er toen niet voor mij waren. Anderzijds doet dit me heel erg veel pijn. Ik ben te laf om te vragen hoe dit zo gelopen is en heb een soort schild gebouwd zodat het lijkt of het me geen pijn doet, mocht ik ze onverhoopt tegen komen.

Coniglio schreef: ↑

06-01-2024 16:42

Ik ben te laf om te vragen hoe dit zo gelopen is en heb een soort schild gebouwd zodat het lijkt of het me geen pijn doet, mocht ik ze onverhoopt tegen komen.

Als je er last van blijft houden hoop ik dat er een tijd komt dat je je wél moedig voelt om voor jezelf op te komen, buitensluiten is verschrikkelijk

@Coniglio, wat naar

Vanuit mijn jeugd heb ik bijna geen vriendengroepjes gehad. We verhuisden om de haverklap en ik was overal een vreemd buitenbeentje, werd soms gepest en ik voelde me zelden in groepjes op m’n gemak.
Wel had ik een paar vaste vriendinnen waarmee ik 1 op 1 mee omging en twee ervan zijn na veertig jaar nog steeds vriendinnen. Ze kennen elkaar maar hebben helemaal niks met elkaar, beiden erg verschillend maar in tegenstelling tot mij dol op groepjes. Soms haakte ik aan bij hun groepjes maar eigenlijk hoefde dat van mij niet zo. Als puber voelde ik me vooral toeschouwer en zocht dan iemand uit die er ook wat klungelig bij stond om mee te praten of observeerde, iets wat ik prima vond. Ik was die stille.
Toen ik in een studentenflat woonde, was ik ineens onderdeel van een gezellig groepje met drie andere bewoners. Elke dinsdag keken we Ally McBeal en SATC met chips erbij. Je kon altijd bij elkaar aan kloppen, we kletsten een eind weg en we deden veel leuks. Het verwaterde toen een van hun naar het midden oosten emigreerde en de ander steeds meer naar ashrams ging en in een andere bubbel terecht kwam. Het was sowieso een periode dat de een na de andere vriendin emigreerde (midden oosten, China of Frankrijk). Dat was ruk want het versterkte mijn gevoel dat ik vroeg of laat toch achtergelaten zou worden door mensen waaraan ik me hechte. Mensen die ik leuk vond, gingen of dood, of we verhuisden er vandaan of gingen emigreren.
Daarna heb ik geen groepje meer gehad. Bij een jeugdvriendin zag ik op haar verjaardag weleens anderen. Leuk was de keer dat ik eigenlijk geen zin had om te gaan maar het onverwachts aardig uitpakte toen ik in gesprek raakte met nog iemand die niet van feestjes hield. Er kwamen nog wat mensen bijstaan die niet van feestjes hielden en samen hadden we het toch gezellig. Er leek een vriendengroepje te ontstaan. We gingen gezamenlijk op een stedentrip, dat was erg leuk. Minder geslaagd was dat de vriend van een vriendin uit dat groepje onverwachts een beetje handtastelijk werd naar mij. Ik hoef die vriend niet meer te zien en mijd nu al jaren gelegenheden waar hij ook bij zou kunnen zijn. Teleurstellend.

Eigenlijk zag ik mezelf altijd als introvert en buitenbeentje tot mijn huidige baan. Daar werken best wat mensen waarmee ik een klik heb. Het was voor het eerst dat ik meeging naar borrels en ik vond het zowaar gezellig.
Toen kwamen de Corona maatregelen. Alleen thuis vond ik deprimerend en ik ging met nog wat anderen naar kantoor. Zo is de corona groep ontstaan. Een clubje dat nog steeds vaak naar kantoor gaat en borrelt. Het duurt zolang ik er werk maar ik geniet ervan. Bij hun voel ik me op m’n gemak en mezelf.
Ook ben ik erachter gekomen dat ik mensen een stuk leuker ben gaan vinden, ondanks een tegenslag hier en daar. Het hangt ook samen of ik mezelf oké vind en goed in mijn vel zit. Met name de laatste jaren praat ik wat makkelijker en een enkele keer voel ik me weer dat buitenbeentje als ik ‘verplicht’ mee moet met een groepje waar ik minder wat mee heb. Dan onderga ik het en observeer mijn omgeving.

Van mij hoeft het niet meer zo maar leuk als er soms onverwachts een fijne club mensen ontstaat waarmee ik het fijn heb. Teveel mensen vind ik al gauw te druk en ik hou ook erg van alleen tijd dus ach, ik ben tevreden.

Hier ook geen vriendengroep. Heel lang jammer gevonden, maar nu vind ik het eigenlijk wel relaxed. Met een paar goede vrienden en verder een bos leuke kennissen kom ik de dagen wel door.

Ik heb ook geen vriendengroep. Wel gehad met mijn ex, waar ik zo'n kwart eeuw geleden vijf jaar mee samen ben geweest. Die groep is ook nog steeds dezelfde groep. Ik hoor daar niet meer bij, maar ik kan het wel met de meeste nog prima vinden als ik ze ergens tegen kom. Bij twee ervan ga ik heel soms op de koffie, of zij bij mij. Maar ze zijn nu te beschouwen als kennissen.
Mijn huidige man had wel een vriendengroep, maar het was eigenlijk meer het uitgaan wat ze bond, ze zijn van heel verschillend allooi. Toen er één van hen op een nare manier stierf, is het langzaamaan een beetje uiteen gevallen.
Wel jammer, ik zou best bij een vriendengroep willen horen, al ben ik redelijk op mezelf en een beetje introvert.

Voorheen wel, inmiddels niet meer. Maar het past ook niet meer bij mij. Ik was sowieso altijd wel een beetje het buitenbeentje voor mijn gevoel. Wel heb ik nog een groep met wie ik een paar keer per jaar naar theater/concerten ga. Super gezellig, maar verder lopen we de deur niet plat bij elkaar.