Relaties
alle pijlers
Wil ik er wel aan werken?
woensdag 29 maart 2023 om 21:23
Dag forumleden,
Al jaren meelezer maar nu voor het eerst een topic. Omdat ik het op dit moment niet zo goed weet en in mijn hoofd blijf zitten. Ik heb niet echt een duidelijke vraag maar misschien helpen ervaringen van anderen in mijn beleving en denkproces.
Korte versie: relatie is doodgebloed en ik weet niet of ik er aan wil werken. Vanwege verantwoordelijkheid voor kinderen moet ik er wel aan werken van mezelf. Maar ik vind het moeilijk om me daarvoor open te stellen omdat ik geen match meer voel. Zou ik mijn partner nu ontmoeten dan zou ik haar niet als potentiële partner zien.
Lange versie: ik ben 15 jaar getrouwd, we waren begin 20. We hebben 2 kinderen van 12 en 13.
Voor mijn gevoel is er al een paar jaar geen verbinding tussen ons, we ondernemen niets samen en ik mis een diepere interesse in elkaar dan koetjes en kalfjes. Daarbij is onze communicatie niet goed: bij verschil van mening snel en flink ruzie. Die ruzie dooft, wordt niet uitgepraat.
Ondertussen ben ik niet meer dezelfde persoon als 15 jaar geleden en weet ik nu beter wat ik wil en niet wil. En ik spreek me nu meer uit dan vroeger.
Ik denk dat we niet meer bij elkaar passen, al lang niet. Maar 15 jaar samenleven gooi je niet zomaar overhoop, alleen al vanwege de gevolgen voor de kinderen. Dus we hebben hulp gezocht. Maar ik vind het heel moeilijk om me open te stellen voor verandering tussen ons omdat ik geen match meer voel. Zou ik mijn partner nu ontmoeten dan zou ik haar niet als potentiële partner zien.
Al jaren meelezer maar nu voor het eerst een topic. Omdat ik het op dit moment niet zo goed weet en in mijn hoofd blijf zitten. Ik heb niet echt een duidelijke vraag maar misschien helpen ervaringen van anderen in mijn beleving en denkproces.
Korte versie: relatie is doodgebloed en ik weet niet of ik er aan wil werken. Vanwege verantwoordelijkheid voor kinderen moet ik er wel aan werken van mezelf. Maar ik vind het moeilijk om me daarvoor open te stellen omdat ik geen match meer voel. Zou ik mijn partner nu ontmoeten dan zou ik haar niet als potentiële partner zien.
Lange versie: ik ben 15 jaar getrouwd, we waren begin 20. We hebben 2 kinderen van 12 en 13.
Voor mijn gevoel is er al een paar jaar geen verbinding tussen ons, we ondernemen niets samen en ik mis een diepere interesse in elkaar dan koetjes en kalfjes. Daarbij is onze communicatie niet goed: bij verschil van mening snel en flink ruzie. Die ruzie dooft, wordt niet uitgepraat.
Ondertussen ben ik niet meer dezelfde persoon als 15 jaar geleden en weet ik nu beter wat ik wil en niet wil. En ik spreek me nu meer uit dan vroeger.
Ik denk dat we niet meer bij elkaar passen, al lang niet. Maar 15 jaar samenleven gooi je niet zomaar overhoop, alleen al vanwege de gevolgen voor de kinderen. Dus we hebben hulp gezocht. Maar ik vind het heel moeilijk om me open te stellen voor verandering tussen ons omdat ik geen match meer voel. Zou ik mijn partner nu ontmoeten dan zou ik haar niet als potentiële partner zien.
donderdag 30 maart 2023 om 13:34
Het is een eerste topic van een nieuw nick. Die gaat eerst x tijd in quarantaine zodat de mods kunnen checken of het wel zuiver is. Grote kans dat hij gisteravond de moed heeft opgegeven nog reacties te gaan zien en vandaag gewoon aan het werk is.
donderdag 30 maart 2023 om 15:57
https://www.mv-gestalttherapie.nl/blog/ ... el-is-weg/
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 maart 2023 om 17:34
Ik had gisteren geen reacties gezien en vandaag de hele dag gewerkt, daarom nu pas een reactie. Ik probeer op alle vragen zoveel mogelijk antwoord te geven. Mocht ik iets missen, vraag het dan zeker nog een keer.
Ten eerste, zodat dit uit de weg is: er is geen ander. Niet in het spel en ook niet op het oog. Ik heb daar ook geen behoefte aan. En nee, er komt ook niet over 4 pagina's een leuke collega om de hoek kijken
Wat wil ik met dit topic? Precies wat er nu gebeurt denk ik: een spiegel, objectieve reacties die mij aan het denken zetten over mijn eigen aandeel.
Ik ben me er van bewust dat ik zelf verantwoordelijk ben voor de situatie zoals het nu is. Ik heb lang niet (goed) gecommuniceerd over dingen die niet goed gingen of die voor mij niet werkten. Ook de scheve verhouding in verantwoordelijkheid in ons gezin die ik ervaar, heb ik zelf laten ontstaan. Dat besef ik me heel goed. En ik voel me daar schuldig over.
Verwijt ik mijn partner iets? Ja, vooral een gebrek aan erkenning van de rol die ik inneem en hoe dingen in ons gezin op haar worden aangepast. Tegelijkertijd brengt dat verwijt me terug naar de tekst hierboven: ik ben zelf verantwoordelijk voor de situatie en moet ik het verwijt vooral aan mezelf richten.
Is mijn partner op de hoogte van mijn gevoel? Ja, dit is eerlijk besproken. Dat gesprek gaf haar de doorslag om akkoord te gaan met hulp zoeken.
Ervaart mijn partner hetzelfde? Nee, zij vindt dat het prima gaat. Geeft ook aan niet te missen wat ik mis. We praatten al langer over hulp inschakelen en mijn partner heeft dit steeds afgehouden.
Denk ik dat het gras ergens anders groener is? Nee, niet in de zin van met iemand anders. Maar ik voel me wel in deze relatie zo weinig verbonden maar tegelijkertijd zo gebonden (ivm rekening houden met) dat een leven zonder partner aantrekkelijk lijkt.
Wat trok mij ooit aan in deze partner? Gedeelde humor, zelfde levensfase, maar ook het gevoel gezien te worden denk ik achteraf. Wat natuurlijk helemaal geen goede basis is voor een relatie.
Het gevoel van twijfel over er wel of niet aan willen werken komt voor een deel ook uit dat ik het lastig vind om me weer open te stellen voor haar. Dat maakt me inderdaad kwetsbaar en dat is eng.
De link van Bianca is best confronterend, daar zit veel herkenning.
Ten eerste, zodat dit uit de weg is: er is geen ander. Niet in het spel en ook niet op het oog. Ik heb daar ook geen behoefte aan. En nee, er komt ook niet over 4 pagina's een leuke collega om de hoek kijken
Wat wil ik met dit topic? Precies wat er nu gebeurt denk ik: een spiegel, objectieve reacties die mij aan het denken zetten over mijn eigen aandeel.
Ik ben me er van bewust dat ik zelf verantwoordelijk ben voor de situatie zoals het nu is. Ik heb lang niet (goed) gecommuniceerd over dingen die niet goed gingen of die voor mij niet werkten. Ook de scheve verhouding in verantwoordelijkheid in ons gezin die ik ervaar, heb ik zelf laten ontstaan. Dat besef ik me heel goed. En ik voel me daar schuldig over.
Verwijt ik mijn partner iets? Ja, vooral een gebrek aan erkenning van de rol die ik inneem en hoe dingen in ons gezin op haar worden aangepast. Tegelijkertijd brengt dat verwijt me terug naar de tekst hierboven: ik ben zelf verantwoordelijk voor de situatie en moet ik het verwijt vooral aan mezelf richten.
Is mijn partner op de hoogte van mijn gevoel? Ja, dit is eerlijk besproken. Dat gesprek gaf haar de doorslag om akkoord te gaan met hulp zoeken.
Ervaart mijn partner hetzelfde? Nee, zij vindt dat het prima gaat. Geeft ook aan niet te missen wat ik mis. We praatten al langer over hulp inschakelen en mijn partner heeft dit steeds afgehouden.
Denk ik dat het gras ergens anders groener is? Nee, niet in de zin van met iemand anders. Maar ik voel me wel in deze relatie zo weinig verbonden maar tegelijkertijd zo gebonden (ivm rekening houden met) dat een leven zonder partner aantrekkelijk lijkt.
Wat trok mij ooit aan in deze partner? Gedeelde humor, zelfde levensfase, maar ook het gevoel gezien te worden denk ik achteraf. Wat natuurlijk helemaal geen goede basis is voor een relatie.
Het gevoel van twijfel over er wel of niet aan willen werken komt voor een deel ook uit dat ik het lastig vind om me weer open te stellen voor haar. Dat maakt me inderdaad kwetsbaar en dat is eng.
De link van Bianca is best confronterend, daar zit veel herkenning.
donderdag 30 maart 2023 om 17:41
Heb je doorgeklikt naar deze : https://www.mv-gestalttherapie.nl/blog/ ... erugkomen/. ?Grijze_pantoffels schreef: ↑30-03-2023 17:34
De link van Bianca is best confronterend, daar zit veel herkenning.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 maart 2023 om 18:00
Ze zijn twaalf en dertien. Dat kan makkelijk nog tien, vijftien jaar duren. Dat zou ik echt nooit doen. Het is serieus kijken of de relatie nog een kans van slagen heeft, óf scheiden. Je gaat toch niet ruim een decennium lang je leven in de wacht zetten als je eigenlijk wil scheiden?
donderdag 30 maart 2023 om 18:17
Ik las je vorige post en dacht meteen: bijzondere manGrijze_pantoffels schreef: ↑30-03-2023 17:34Overigens ben ik een vrouw. Niet dat dit uit moet maken voor de situatie.
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
donderdag 30 maart 2023 om 18:18
Volledig eens met JufJoke. Liever ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Focus op een oplossing, en welke dat dan is (samen blijven of uit elkaar) wordt dat vanzelf duidelijk.Jufjoke schreef: ↑30-03-2023 09:29Je relatie is voor jouw gevoel op. Je weet niet of je eraan wil werken maar je vindt dat je dat moet vanwege de kinderen. Dan doe je dat toch? Staat ze open voor relatietherapie? Daar word je sowieso beter van, want het kan diverse mogelijkheden opleveren:
- jullie komen nader tot elkaar
- jullie besluiten dat jullie uit elkaar gaan en hebben hopelijk iets geleerd om dat in goede communicatie te doen
- je kunt in ieder geval zeggen dat je het geprobeerd hebt.
Ik zie daar dus geen nadelen in, maar wel mogelijke voordelen.
donderdag 30 maart 2023 om 18:36
Dat zijn dingen die je prima kan bespreken in relatie therapie.Grijze_pantoffels schreef: ↑30-03-2023 17:34
Ik ben me er van bewust dat ik zelf verantwoordelijk ben voor de situatie zoals het nu is. Ik heb lang niet (goed) gecommuniceerd over dingen die niet goed gingen of die voor mij niet werkten. Ook de scheve verhouding in verantwoordelijkheid in ons gezin die ik ervaar, heb ik zelf laten ontstaan. Dat besef ik me heel goed. En ik voel me daar schuldig over.
Verwijt ik mijn partner iets? Ja, vooral een gebrek aan erkenning van de rol die ik inneem en hoe dingen in ons gezin op haar worden aangepast.
Misschien neemt je partner inderdaad alles voor te vanzelfsprekend . aan. Dan kan de therapie haar ogen openen.
Als jij je meer gewaardeerd voelt kan bij jou het gevoel misschien ook terug.
Er is een boek over de verschillende talen van de liefde.
Zo Jkan de ene partner zich niet gewaardeerd voelen omdat de andere partner nooit zegt ik hou van jou. Terwijl als die partner daarop aangesproken wordt die hoogst verontwaardigd kan zeggen maar ik laat wel zien dat ik veel van mijn partner hou want ik kook altijd haar lievelingsrecept en zet elke dag koffie voor mijn partner.
En dat de partner die dat doet vervolgens klaagt mijn partner zegt wel van mij te houden maar dat is lekker makkelijk. Mijn partner laat het nooit zien doet nooit wat voor mij
donderdag 30 maart 2023 om 18:42
Als scheiden ( nog ) geen optie is is het juist zaak het zo leuk mogelijk te maken.Jufjoke schreef: ↑30-03-2023 18:00Ze zijn twaalf en dertien. Dat kan makkelijk nog tien, vijftien jaar duren. Dat zou ik echt nooit doen. Het is serieus kijken of de relatie nog een kans van slagen heeft, óf scheiden. Je gaat toch niet ruim een decennium lang je leven in de wacht zetten als je eigenlijk wil scheiden?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 maart 2023 om 18:47
Waarom zou jezelf gezien voelen geen goede basis zijn om bij iemand te willen zijn? Het lijkt me één van de meest voor de hand liggende eisen om je leven met iemand te willen delen en één van de meest vitale dingen om niet uit het oog te verliezen als je je relatie fijn en fris wil houden. Mijn vraag is niet retorisch bedoeld trouwens, wat maakt dat jij zegt dat dat geen goede basis zou zijn?
Kun je iets meer vertellen over hoe jullie leven zich aanpast aan haar? Werkt ze onregelmatige diensten, is ze beperkt belastbaar, wonen jullie in Jackshitnowhere omdat heel haar familie daar woont, gaat heel het gezinsinkomen op aan haar online bingo verslaving?
Fijn dat je terug bent trouwens, dat systeem waar je op de publicatie van je eerste topic moet wachten doet het forum goed maar de individuele poster niet.
Kun je iets meer vertellen over hoe jullie leven zich aanpast aan haar? Werkt ze onregelmatige diensten, is ze beperkt belastbaar, wonen jullie in Jackshitnowhere omdat heel haar familie daar woont, gaat heel het gezinsinkomen op aan haar online bingo verslaving?
Fijn dat je terug bent trouwens, dat systeem waar je op de publicatie van je eerste topic moet wachten doet het forum goed maar de individuele poster niet.
donderdag 30 maart 2023 om 18:48
Goed dat je het herkent. Dat is al een stap. Ik hoop dat jullie er uit komen!Grijze_pantoffels schreef: ↑30-03-2023 17:34Het gevoel van twijfel over er wel of niet aan willen werken komt voor een deel ook uit dat ik het lastig vind om me weer open te stellen voor haar. Dat maakt me inderdaad kwetsbaar en dat is eng.
De link van Bianca is best confronterend, daar zit veel herkenning.
donderdag 30 maart 2023 om 18:50
Ik ken een echtpaar dat dat wel gedaan heeft. In overleg. Maar dat was een vrij bijzondere situatie.Jufjoke schreef: ↑30-03-2023 18:00Ze zijn twaalf en dertien. Dat kan makkelijk nog tien, vijftien jaar duren. Dat zou ik echt nooit doen. Het is serieus kijken of de relatie nog een kans van slagen heeft, óf scheiden. Je gaat toch niet ruim een decennium lang je leven in de wacht zetten als je eigenlijk wil scheiden?
donderdag 30 maart 2023 om 18:50
Grijze_pantoffels schreef: ↑30-03-2023 17:34Overigens ben ik een vrouw. Niet dat dit uit moet maken voor de situatie.
Doet het ook niet natuurlijk. Maar eerlijk is eerlijk ik dacht wel "dit is echt de minst aantrekkelijke nick die ik een man óóit heb zien gebruiken online, benieuwd wat daar achter zit". Een vrouw dus. Logisch.
donderdag 30 maart 2023 om 18:55
Niemand heeft toch gezegd dat scheiden geen optie is? To vraagt zich af of ze überhaupt zin heeft om eraan te werken. Dat komt op mij over alsof ze het antwoord daarop zelf al best weet, namelijk: daar heb ik eigenlijk geen zin in.blijfgewoonbianca schreef: ↑30-03-2023 18:42Als scheiden ( nog ) geen optie is is het juist zaak het zo leuk mogelijk te maken.
donderdag 30 maart 2023 om 18:59
Afschuwelijk. En heel achterhaald. Het is voor de kinderen en de partners sowieso vervelend, een scheiding. Het is echt niet fijner/beter/makkelijker als de kinderen uit huis zijn. Bovendien is de relatie niet goed als je wil scheiden, dus waarom zou je dan nog jarenlang iedereen voor de gek houden en doen alsof dat wel zo is? Zie ik echt het nut niet van in. Van je uiterste best doen om er iets van te maken samen, ja, daar zie ik het niet zeker van in. Als dat niet lukt, dan houdt het op. Waarom een toneelstuk spelen?
donderdag 30 maart 2023 om 19:01
Ze zou kunnen onderzoeken waar haar weerstand vandaan komt.Jufjoke schreef: ↑30-03-2023 18:55Niemand heeft toch gezegd dat scheiden geen optie is?
Iemand zei “ misschien pas scheiden als de kinderen het huis uit zijn “ In dat geval zou scheiden nog een jaar of 10-15 geen optie zijn.
To vraagt zich af of ze überhaupt zin heeft om eraan te werken. Dat komt op mij over alsof ze het antwoord daarop zelf al best weet, namelijk: daar heb ik eigenlijk geen zin in.
Of ze niet in een goede uitkomst gelooft, of ze bang is wat bloot komt te liggen door de therapie, angst voor soulsearching of eerlijk zijn, uit wrok , etc.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 maart 2023 om 19:08
Je kent de situatie niet, dus het oordeel is wat voorbarig.Jufjoke schreef: ↑30-03-2023 18:59Afschuwelijk. En heel achterhaald. Het is voor de kinderen en de partners sowieso vervelend, een scheiding. Het is echt niet fijner/beter/makkelijker als de kinderen uit huis zijn. Bovendien is de relatie niet goed als je wil scheiden, dus waarom zou je dan nog jarenlang iedereen voor de gek houden en doen alsof dat wel zo is? Zie ik echt het nut niet van in. Van je uiterste best doen om er iets van te maken samen, ja, daar zie ik het niet zeker van in. Als dat niet lukt, dan houdt het op. Waarom een toneelstuk spelen?
donderdag 30 maart 2023 om 19:12
Op dat moment waarschijnlijk niet. Maar dat zegt niet altijd wat over hoe het in de toekomst zou kunnen zijn.
En het hoeft ook niet altijd aan de relatie te liggen . Soms zit je zelf slecht in je vel.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 maart 2023 om 19:44
Ja, heel verhelderend. En geeft mij stof tot nadenken.blijfgewoonbianca schreef: ↑30-03-2023 17:41Heb je doorgeklikt naar deze : https://www.mv-gestalttherapie.nl/blog/ ... erugkomen/. ?
donderdag 30 maart 2023 om 19:47
Misschien dat het mij wel helpt om het stap voor stap te benaderen en niet meteen aan een einduitkomst te denken. Eerst uitzoeken wat er bij allebei leeft, communicatie verbeteren en dan zien wat er gebeurt.Pimpelmeesje87 schreef: ↑30-03-2023 18:18Volledig eens met JufJoke. Liever ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Focus op een oplossing, en welke dat dan is (samen blijven of uit elkaar) wordt dat vanzelf duidelijk.
donderdag 30 maart 2023 om 20:03
De basis van een relatie moet volgens mij zijn dat je de ander oprecht leuk vindt om de persoon die diegene is. Jezelf gezien voelen is dan een resultaat van de verbinding in die relatie.sprankelend schreef: ↑30-03-2023 18:47Waarom zou jezelf gezien voelen geen goede basis zijn om bij iemand te willen zijn? Het lijkt me één van de meest voor de hand liggende eisen om je leven met iemand te willen delen en één van de meest vitale dingen om niet uit het oog te verliezen als je je relatie fijn en fris wil houden. Mijn vraag is niet retorisch bedoeld trouwens, wat maakt dat jij zegt dat dat geen goede basis zou zijn?
Kun je iets meer vertellen over hoe jullie leven zich aanpast aan haar? Werkt ze onregelmatige diensten, is ze beperkt belastbaar, wonen jullie in Jackshitnowhere omdat heel haar familie daar woont, gaat heel het gezinsinkomen op aan haar online bingo verslaving?
Ik wil niet teveel vertellen ivm herkenbaarheid. Partner heeft een dagritme dat niet bijdraagt aan ons gezinsleven. Dit dagritme is deels legitiem, maar deels ook keuze.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
