Relaties
alle pijlers
zelf kinderen..relatie aangaan eerder met man zonder kind of met kind?
woensdag 11 april 2007 om 17:42
ik was eigenlijkw el erg nieuwsgierig naar ervaringen ..van mensen met kinderen. Wat is meer succesvol.. een relatie met een man/vrouw met kinderen en je hebt zelf ook kinderen (complexiteit met afstemming omgangsregelingen, kinderen die elkaar niet mogen en exen, voordeel... beiden weten wat het is om een kind te hebben)?Of een relatie met iemand die geen kinderen heeft (geen ervaring met gezinsleven, maar geen ingewikkelde afstemming en meerdere exen en je kan nog zelf voor een kindje kiezen beiden waardoor je een hechter gezinnetje wordt.)?
je leest er best wel veel over... ben benieuwd naar jullie ervaringen...
het huishouden hoe dat gerund wordt etc...?
je leest er best wel veel over... ben benieuwd naar jullie ervaringen...
het huishouden hoe dat gerund wordt etc...?
woensdag 11 april 2007 om 21:10
Een relatie waarbij één of beiden al kinderen hebben is vaak wel ingewikkelder. Toen ik een relatie kreeg met mijn vriend kwamen we er al snel achter dat er meer bij komt kijken dan we hadden gedacht. Het is sowieso de vraag of het klikt tussen de diverse partijen. Kinderen van een ander zijn niet 'eigen' en je kunt minder van ze hebben. Wij zijn vanaf het begin niet met de kids bij elkaar gaan zitten en dat is uiteindelijk wel goed gebleken.
Ik vond het ook moeilijk om mijn aandacht te verdelen tussen mijn vriend en de kids, zeker in de verliefdheidsfase. Mijn vriend had hetzelfde.
Mijn kids hebben het er ook moeilijk mee om mij te zien met iemand anders dan hun vader, ze hebben nog de leeftijd waarop ze hopen dat hun ouders nog bij elkaar zullen komen.
Op een forum voor Stiefouders kwam ik er ook achter dat het echt ingewikkeld is, relaties waarbij sprake is van een samengesteld gezin lopen ook eerder stuk.
Hoewel ik het er moeilijk mee heb om het idee van een gezinnetje los te laten, kom ik toch steeds weer tot de conclusie dat het op deze manier het beste werkt. Dus wij zien elkaar meer als we de kids niet hebben (de weekenden lopen bij ons parallel gelukkig) en niet of nauwelijks als we de kids wel hebben. Mijn vriend komt dan 's avonds als ik de kids heb, als ze al in bed liggen. Sporadisch doen we dingen samen, zoals bezoeken van familie of Sinterklaas vieren. De vakantie vieren we ook samen (dit is altijd spannend, maar gaat relatief goed).
Zit jij zelf in een situatie waarbij dit aan de orde is?
Ik vond het ook moeilijk om mijn aandacht te verdelen tussen mijn vriend en de kids, zeker in de verliefdheidsfase. Mijn vriend had hetzelfde.
Mijn kids hebben het er ook moeilijk mee om mij te zien met iemand anders dan hun vader, ze hebben nog de leeftijd waarop ze hopen dat hun ouders nog bij elkaar zullen komen.
Op een forum voor Stiefouders kwam ik er ook achter dat het echt ingewikkeld is, relaties waarbij sprake is van een samengesteld gezin lopen ook eerder stuk.
Hoewel ik het er moeilijk mee heb om het idee van een gezinnetje los te laten, kom ik toch steeds weer tot de conclusie dat het op deze manier het beste werkt. Dus wij zien elkaar meer als we de kids niet hebben (de weekenden lopen bij ons parallel gelukkig) en niet of nauwelijks als we de kids wel hebben. Mijn vriend komt dan 's avonds als ik de kids heb, als ze al in bed liggen. Sporadisch doen we dingen samen, zoals bezoeken van familie of Sinterklaas vieren. De vakantie vieren we ook samen (dit is altijd spannend, maar gaat relatief goed).
Zit jij zelf in een situatie waarbij dit aan de orde is?
donderdag 12 april 2007 om 08:03
hoi sunshine
Ja dat klopt! Ik ZAt in een situatie waar bij het aan de orde was...Ik had een relatie sinds kort met een gescheiden man en een klein kindje van drie jaar.
We leerde elkaar kennen vorig jaar.. gevoel zat goed en zijn veel te hard van stapel gelopen... Hij wilde snel samenwonen dus na twee maanden gingen we al huizen kijken (hij moet namelijk ook een nieuw huis kopen vanwege verkoop eigenhuis) We hadden het over kindje samen etc... Maar waarom wilde hij zo snel samenwonen???? Het bleek dat ie het wel makkelijk vindt dat dan taken worden verdeeld (twee huizen kost veel tijd) zodat we meer tijd met elkaar hadden...Maar uiteindelijk is het dus misgegaan (we woonden niet samen nog hoor) op kleine irritaties van zijn kant.. (de huishoudelijke perikelen) Hij vindt dus dat ik in zijn huis alles goed inde gaten moet houden hoe hij alles doet (zijn regels en gewoonten) en hij vindt dat ik daaraan moet aanpassen..Kleine irritaies om tandpastadopje, hakken in boter, te hard gooien met autodeur, etc... Hij vroeg zich later af of hij met mij kon samenleven etc... We hadden pas 5 maanden...
Ik merkte dat hij veel te hoge verwachtingen had ten opzichte van mij....(ik ben al een tijdje alleen en ben een gezinsleven natuurlijk niet gewend. Darain moet je ingroeien) Hij had een kind dus ik moest mij meer aan hem aanpassen..dat vond hij..Ook met een toekomstig huis.. Hij was niet van plan om over een paar jaar een huis met mij samen te kopen... Hij moet nu een huis kopen en dan had ik de keuze om erbij te komen wonen en dus mijn eigen huis te verkopen....Dat was enige optie... Maar ik ben chronisch ziek dus heb ook niet al teveel energie .Dus aanpassen zal van beide kanten moeten komen... Ook met zijn dochtertje ik moest alles maar aanvoelen.. nooit gesprekken gehad wat zijn en mijn verwachtingen zijn tov de opvoeding etc...waar ik tegen aan liep of hij tegen aan liep... Hij vindt dus dat alles van zelf moet gaan..Het over mij heen moest laten komen etc..
Ook de energie die ik in zijn dochtertje stopte .. waardeerde hij niet... Althans dat liet ie niet blijken... Ook had ik het moeilijk dat ie zo weinig aandacht voor mij had .als die kleine er was.. Logisch ook... maar had het er moeilijk mee... omdat zij niet mijn dochtertje is...Hij begreep dat niet of wilde dat niet begrijpen..
Uiteindelijk omdat het toch niet helemaal gaat zoals hij het wilt heeft hij een knoop doorgehakt..Hij vond het ook lastig om zijn aandacht te verdelen...
Hij heeft dubbele gevoelens: hij weet niet of ik zijn type ben...
Is dit niet een beetje te makkelijk allemaal????
Ik heb inderdaad veel informatie gelezen dat het erg moelijk is om een relatie aan te gaan met mensen met kinderen... Ik heb het aangekaard ook met ex... Hij vindt nog steeds dat het vanzelf moet gaan etc... een goed gevoel... Ik ben het daar helaas niet mee eens... Hij is alleen die relatie met zijn ex gewend en daar ging ook alles vanzelf... Maar zij kende elkaar van jongs af aan en ze delen een kind samen... Met mij was toch een hele andere situatie..?? Ik vind het gewoon jammer dat ie er niet wat meer moeite voor heeft gedaan.. het is nu namelijk definitief over!
Zijn dochtertje zie ik dus ook niet meer (we kregen steeds meer ene band met elkaar.. erg moeilijk!)
Ja dat klopt! Ik ZAt in een situatie waar bij het aan de orde was...Ik had een relatie sinds kort met een gescheiden man en een klein kindje van drie jaar.
We leerde elkaar kennen vorig jaar.. gevoel zat goed en zijn veel te hard van stapel gelopen... Hij wilde snel samenwonen dus na twee maanden gingen we al huizen kijken (hij moet namelijk ook een nieuw huis kopen vanwege verkoop eigenhuis) We hadden het over kindje samen etc... Maar waarom wilde hij zo snel samenwonen???? Het bleek dat ie het wel makkelijk vindt dat dan taken worden verdeeld (twee huizen kost veel tijd) zodat we meer tijd met elkaar hadden...Maar uiteindelijk is het dus misgegaan (we woonden niet samen nog hoor) op kleine irritaties van zijn kant.. (de huishoudelijke perikelen) Hij vindt dus dat ik in zijn huis alles goed inde gaten moet houden hoe hij alles doet (zijn regels en gewoonten) en hij vindt dat ik daaraan moet aanpassen..Kleine irritaies om tandpastadopje, hakken in boter, te hard gooien met autodeur, etc... Hij vroeg zich later af of hij met mij kon samenleven etc... We hadden pas 5 maanden...
Ik merkte dat hij veel te hoge verwachtingen had ten opzichte van mij....(ik ben al een tijdje alleen en ben een gezinsleven natuurlijk niet gewend. Darain moet je ingroeien) Hij had een kind dus ik moest mij meer aan hem aanpassen..dat vond hij..Ook met een toekomstig huis.. Hij was niet van plan om over een paar jaar een huis met mij samen te kopen... Hij moet nu een huis kopen en dan had ik de keuze om erbij te komen wonen en dus mijn eigen huis te verkopen....Dat was enige optie... Maar ik ben chronisch ziek dus heb ook niet al teveel energie .Dus aanpassen zal van beide kanten moeten komen... Ook met zijn dochtertje ik moest alles maar aanvoelen.. nooit gesprekken gehad wat zijn en mijn verwachtingen zijn tov de opvoeding etc...waar ik tegen aan liep of hij tegen aan liep... Hij vindt dus dat alles van zelf moet gaan..Het over mij heen moest laten komen etc..
Ook de energie die ik in zijn dochtertje stopte .. waardeerde hij niet... Althans dat liet ie niet blijken... Ook had ik het moeilijk dat ie zo weinig aandacht voor mij had .als die kleine er was.. Logisch ook... maar had het er moeilijk mee... omdat zij niet mijn dochtertje is...Hij begreep dat niet of wilde dat niet begrijpen..
Uiteindelijk omdat het toch niet helemaal gaat zoals hij het wilt heeft hij een knoop doorgehakt..Hij vond het ook lastig om zijn aandacht te verdelen...
Hij heeft dubbele gevoelens: hij weet niet of ik zijn type ben...
Is dit niet een beetje te makkelijk allemaal????
Ik heb inderdaad veel informatie gelezen dat het erg moelijk is om een relatie aan te gaan met mensen met kinderen... Ik heb het aangekaard ook met ex... Hij vindt nog steeds dat het vanzelf moet gaan etc... een goed gevoel... Ik ben het daar helaas niet mee eens... Hij is alleen die relatie met zijn ex gewend en daar ging ook alles vanzelf... Maar zij kende elkaar van jongs af aan en ze delen een kind samen... Met mij was toch een hele andere situatie..?? Ik vind het gewoon jammer dat ie er niet wat meer moeite voor heeft gedaan.. het is nu namelijk definitief over!
Zijn dochtertje zie ik dus ook niet meer (we kregen steeds meer ene band met elkaar.. erg moeilijk!)
donderdag 12 april 2007 om 09:00
Hoi Muis,
Heb paar jaar relatie gehad met een gescheiden man, die een dochter had met zijn ex. Ikzelf had ook een dochter. Onze dochters verschilden ruim 2 jaar in leeftijd. Middels een omgangsregeling (om de week een weekend) kwam zijn dochter bij ons.
We woonden samen in mijn huis. Omdat ik geen extra kamer over had heb ik een bed geplaatst bij mijn dochter op de kamer en haar kamer zo ingedeeld dat beide meiden ieder een gedeelte van de kamer hadden: met een dekbed naar hun eigen smaak en posters aan de wand wat ze zelf leuk vonden.
Ideaal zou je zeggen.
Nou voor mijn dochter aanvankelijk ook maar later vond ze dat haar kamer ingepikt werd, ineens was haar ruimte een stuk kleiner geworden.
Ze konden overwegend goed met elkaar overweg maar er waren ook zeker strubbelingen. Dochter van mijn vriend kwam uit een ander milieu en dat maakte dat ze, toen ze ouder werd, er grof taalgebruik op na ging houden (teringwijf, kankerlijer etc); heel normaal in het leven dat ze met haar eigen moeder leidde overigens maar ik was er niet van gediend.
O.a. vanwege dit element in haar gedrag kregen vriend en ik de nodige ruzies; hij wilde haar identiteit niet aantasten, ik wilde niet dat mijn dochter al die dingen ging overnemen.
Na een paar jaar kochten we samen een huis en kregen beide kinderen ieder een eigen kamer.
Het gehakketak rond haar eigenheid (in huis van moeder) en wanneer ze bij ons was, ik damde dat steeds in, en het gegeven dat ze daarnaast fysiek veel meer in haar mars had dan mijn dochter (ze sloeg haar ook en loog er dan over) maakte dat er steeds meer ruzies kwamen om de kinderen.
Bovendien was mijn vriend er niet over te spreken dat als ik met beide meiden de stad in ging en ik kocht een jas ofzo voor mijn dochter omdat ze die nodig had, dan was hij kwaad dat zijn dochter geen kledingstuk gekregen had van mij.
Zijn ex wilde mij ook niet aan de deur zien als we haar gingen ophalen dus dat wat ook altijd stressvol.
Altijd altijd wanneer zijn dochter een uitvoering had op school of er was een gesprek met juf over haar prestaties op school, dan was hij altijd van de partij (ging er dan samen met zijn ex naar toe), nam er zelfs vrij voor , maar heeft dit slechts 1x gedaan voor mijn dochter.
Ik heb uiteindelijk de relatie verbroken (niet alleen vanwege zijn dochter of de omgang tussen beiden kinderen, maar dit heeft zeker een grote rol gespeeld), Vanaf moment dat ik dat gedaan heb heeft hij zijn dochter nooit weer een weekend opgehaald, want hj wilde haar de stress tussen ons besparen. Ik moest nl noodgedwongen nog een tijd met mijn dochter in het huis blijven wonen (heel groot huis dus dat kon best). en dat vond ik beslist onpedagogisch van hem: onze dochters hebben zo nooit afscheid van elkaar kunnen nemen.
Heb paar jaar relatie gehad met een gescheiden man, die een dochter had met zijn ex. Ikzelf had ook een dochter. Onze dochters verschilden ruim 2 jaar in leeftijd. Middels een omgangsregeling (om de week een weekend) kwam zijn dochter bij ons.
We woonden samen in mijn huis. Omdat ik geen extra kamer over had heb ik een bed geplaatst bij mijn dochter op de kamer en haar kamer zo ingedeeld dat beide meiden ieder een gedeelte van de kamer hadden: met een dekbed naar hun eigen smaak en posters aan de wand wat ze zelf leuk vonden.
Ideaal zou je zeggen.
Nou voor mijn dochter aanvankelijk ook maar later vond ze dat haar kamer ingepikt werd, ineens was haar ruimte een stuk kleiner geworden.
Ze konden overwegend goed met elkaar overweg maar er waren ook zeker strubbelingen. Dochter van mijn vriend kwam uit een ander milieu en dat maakte dat ze, toen ze ouder werd, er grof taalgebruik op na ging houden (teringwijf, kankerlijer etc); heel normaal in het leven dat ze met haar eigen moeder leidde overigens maar ik was er niet van gediend.
O.a. vanwege dit element in haar gedrag kregen vriend en ik de nodige ruzies; hij wilde haar identiteit niet aantasten, ik wilde niet dat mijn dochter al die dingen ging overnemen.
Na een paar jaar kochten we samen een huis en kregen beide kinderen ieder een eigen kamer.
Het gehakketak rond haar eigenheid (in huis van moeder) en wanneer ze bij ons was, ik damde dat steeds in, en het gegeven dat ze daarnaast fysiek veel meer in haar mars had dan mijn dochter (ze sloeg haar ook en loog er dan over) maakte dat er steeds meer ruzies kwamen om de kinderen.
Bovendien was mijn vriend er niet over te spreken dat als ik met beide meiden de stad in ging en ik kocht een jas ofzo voor mijn dochter omdat ze die nodig had, dan was hij kwaad dat zijn dochter geen kledingstuk gekregen had van mij.
Zijn ex wilde mij ook niet aan de deur zien als we haar gingen ophalen dus dat wat ook altijd stressvol.
Altijd altijd wanneer zijn dochter een uitvoering had op school of er was een gesprek met juf over haar prestaties op school, dan was hij altijd van de partij (ging er dan samen met zijn ex naar toe), nam er zelfs vrij voor , maar heeft dit slechts 1x gedaan voor mijn dochter.
Ik heb uiteindelijk de relatie verbroken (niet alleen vanwege zijn dochter of de omgang tussen beiden kinderen, maar dit heeft zeker een grote rol gespeeld), Vanaf moment dat ik dat gedaan heb heeft hij zijn dochter nooit weer een weekend opgehaald, want hj wilde haar de stress tussen ons besparen. Ik moest nl noodgedwongen nog een tijd met mijn dochter in het huis blijven wonen (heel groot huis dus dat kon best). en dat vond ik beslist onpedagogisch van hem: onze dochters hebben zo nooit afscheid van elkaar kunnen nemen.
vrijdag 13 april 2007 om 08:30
hai zeepaardje... jeetje dat is wel erg hoor! dat jullie dochters elkaar niet meer zien en geen afscheid van elkaar konden nemen.. jeetje... Wel egoistisch van hem.... Dit kan juist een enorme invloed achter laten bij kinderen...
Jammer dat het dus mislukt is jullie relatie.. je hebt er naar mijn idee erg veel energie in gestoken...
Ben je nu weer alleen? en hoe gata het met je dochter?
Ik heb ook nooit afscheid kunnen nemen van die kleine van mijn ex... Zo jammer Abrupt is ze uit mijn leven gehaald... en ik uit haar leven.. is dat goed? ik betwijfel het....
samengestelde gezinnen is erg moeilijk... ben blij om jouw verhaalte horen hoe het bij jou is verlopen.. Ik had zelf geen kinderen maar je hoort dat toch ook vaak misloopt met een vent en kind
Ik wil gewoon graag ervaringen horen... naast de ervaringen van mij zelf.. gewoon om te beoordelen of ik het nog een keertje met een vent en kind inze zal gaan
Jammer dat het dus mislukt is jullie relatie.. je hebt er naar mijn idee erg veel energie in gestoken...
Ben je nu weer alleen? en hoe gata het met je dochter?
Ik heb ook nooit afscheid kunnen nemen van die kleine van mijn ex... Zo jammer Abrupt is ze uit mijn leven gehaald... en ik uit haar leven.. is dat goed? ik betwijfel het....
samengestelde gezinnen is erg moeilijk... ben blij om jouw verhaalte horen hoe het bij jou is verlopen.. Ik had zelf geen kinderen maar je hoort dat toch ook vaak misloopt met een vent en kind
Ik wil gewoon graag ervaringen horen... naast de ervaringen van mij zelf.. gewoon om te beoordelen of ik het nog een keertje met een vent en kind inze zal gaan
vrijdag 13 april 2007 om 08:48
Hallo, voordat ik eraan begon zag ik alleen de voordelen van een man met kinderen maar het is toch ingewikkelder dan ik dacht. Ik ben nu ruim 3 jaar samen met mijn vriend en we hebben allebei kinderen. We waren allebei al een poos gescheiden toen we elkaar ontmoetten dus de exen hebben onze relatie geaccepteerd. Hoewel het nooit leuk is om te zien dat de man van wie je houdt nog steeds een redelijk intensief contact heeft met zijn ex (ivm de kinderen) is dit begrijpelijk en kunnen wij ons er allebei bij neerleggen. Maar ook de kinderen onderling zijn geen broertjes of zusjes en zitten niet te wachten op elkaar. Ik denk dat het belangrijk is om goede afspraken te maken. In ons geval betekent dat dat we pas gaan samen wonen op het moment dat de kids eraan toe zijn. De weekends met kinderen doen we wel dingen met z'n allen maar ook regelmatig alleen met onze eigen kids. Wij hebben gemerkt dat dat het beste werkt voor de kids en daardoor ook voor ons. En heel regelmatig hebben we een weekend of vakantie met z'n tweetjes. Onze tijd komt wel! Kortom: een relatie met een man met kinderen is zeker niet makkelijk, maar als hij de moeite waard is en bereid is om samen met jou naar oplossingen te zoeken, zou ik het daarvoor niet laten.
vrijdag 13 april 2007 om 08:50
vrijdag 13 april 2007 om 12:31
Hallo,ik heb een relatie met een man zonder kinderen.
Dit lijkt misschien ideaal,omdat je niet met verschillende omgangsregelingen zit en verschillende opvoedingsmethodes hebt,maar ik heb ondervonden dat dit ook niet gemakkelijk is.
Mijn man voelt zich vaak een buitenstaander,ik was voor ik met hem een relatie kreeg 4 jaar alleen met mijn kinderen,en hij heeft werkelijk geen idee wat het hebben van kinderen inhoudt.
De onvoorwaardelijke liefde die je voelt,de enorme verantwoordelijkheid,het dag en nacht zorgen,het geregel met oppassen,de kosten,het (bijna) altijd aanwezig zijn....
De kinderen zijn nu 12 en 16,pubers dus,dat vraagt om nog meer communicatie en begrip,iets wat hij moeilijk op kan brengen.
Hij doet wel dingen met en voor ze,maar een echt gesprek dat zit er nauwelijks in.
Om mij heen zie ik samengestelde gezinnen met mensen die allebei kinderen hebben,dat verloopt over het algemeen toch beter,omdat er begrip is en een bepaalde saamhorigheid,gaan samen naar ouderavonden e.d.,dat mis ik toch in mijn man,voel mij nog steeds een alleenstaande ouder.
Yvet
Dit lijkt misschien ideaal,omdat je niet met verschillende omgangsregelingen zit en verschillende opvoedingsmethodes hebt,maar ik heb ondervonden dat dit ook niet gemakkelijk is.
Mijn man voelt zich vaak een buitenstaander,ik was voor ik met hem een relatie kreeg 4 jaar alleen met mijn kinderen,en hij heeft werkelijk geen idee wat het hebben van kinderen inhoudt.
De onvoorwaardelijke liefde die je voelt,de enorme verantwoordelijkheid,het dag en nacht zorgen,het geregel met oppassen,de kosten,het (bijna) altijd aanwezig zijn....
De kinderen zijn nu 12 en 16,pubers dus,dat vraagt om nog meer communicatie en begrip,iets wat hij moeilijk op kan brengen.
Hij doet wel dingen met en voor ze,maar een echt gesprek dat zit er nauwelijks in.
Om mij heen zie ik samengestelde gezinnen met mensen die allebei kinderen hebben,dat verloopt over het algemeen toch beter,omdat er begrip is en een bepaalde saamhorigheid,gaan samen naar ouderavonden e.d.,dat mis ik toch in mijn man,voel mij nog steeds een alleenstaande ouder.
Yvet
vrijdag 13 april 2007 om 12:50
@ Muis,
De leeftijd van de wederzijdse kinderen in een samengesteld gezin is ook wel van belang trouwens, hoe jonger des te makkelijker eigenlijk, oudere kinderen laat staan pubers die zijn al behoorlijk gevormd en vertonen al tijdelijk ander gedrag dan jongere kinderen of nog oudere kinderen, boven de 18 bijv.
De leeftijd van de wederzijdse kinderen in een samengesteld gezin is ook wel van belang trouwens, hoe jonger des te makkelijker eigenlijk, oudere kinderen laat staan pubers die zijn al behoorlijk gevormd en vertonen al tijdelijk ander gedrag dan jongere kinderen of nog oudere kinderen, boven de 18 bijv.
vrijdag 13 april 2007 om 12:59
Bowiefan, jammer dat het met jouw vriend en je kids zo moeizaam gaat. Maar denk je zelf niet dat het vooral aan zijn persoonlijkheid ligt en niet (alleen) aan het feit dat hij geen kinderen heeft? Niet ieder mens heeft iets met kinderen of pubers... Doet hij trouwens wel zijn best om de situatie te veranderen? En de kinderen zelf, willen die hem echt in hun leven?
vrijdag 13 april 2007 om 20:29
tja ik heb zelf ervaren dat het moeiijk is om altijd maar begrip te hebben in een relatie met een kerel/of vrouw die reeds een kind heeft.
Net als in een gewone relatie hoor je vaak dat relaties stuk gaan omdat partners alleen maar met de kinderen bezig zijn inplaats van met elkaar... Om die reden gata het ook vaak mis.
Ik heb zelf geen kinderen en voelde mij ook regelmatig buitengesloten.. als je nog zo kort met elkaar gaat wil je van elkaar genieten... is logisch! en leuke dingen doen met elkaar.. Dat gaat niet als er een kind in spel is...Zij eiste alle aandacht op en mijn ex vent was altijd met haar bezig....Ik voelde mij regelmatig toch wel erg alleen...in die relatie... Ik snap ook wel dat je kind op eerste plek komt maar je partner moet wel het gevoel hebben ook belangrijk te zijn.Je kan ook niet altijd van je nieuwe partner verwachten dat ze/hij altijd betrokken is bij jouw kind...Het blijft jouw kind en verantwoordelijkheid...Dat mag je ook niet verwachten... lees maar de sites van stiefmoeders... hele handige tips !!!
Dat maakt het ook zo moeilijk een stiefoudergezin zal nooit een kerngezin worden... En of je partner nou kinderen heeft of niet.. alle twee de situaties heeft zijn voor en nadelen...
Ik had gehoopt dat het in mijn situatie gewerkt had.... maar ik moets zoveel van mijn eigen leven opgeven voor hem... Ik moets aanpassen aan hem en hij nam dingen voor zelfsprekendheid aan (zoals energie steken in zijn dochtertje.. geen waardering kreeg ik) en had naar mijn gevoel geen begrip hoe moeilijk het voor mij om ineens met een gezinssituatie te maken te hebben... de ex... etc... Ik voelde mij al een getrouwde vrouw... terwijl ik nog maar 5 maanden een relatie had met hem...We deden nooit wat leuks samen althans niet zo vaak.. Hij heeft NL. co-ouderschap
Ik ben gek op kinderen maar kidneren van een ander is heeeeeeel anders...en je moet gewoon niet te hoge verwachtingen hebben van elkaar en te snel willen gaan... want dan gata het mis
Net als in een gewone relatie hoor je vaak dat relaties stuk gaan omdat partners alleen maar met de kinderen bezig zijn inplaats van met elkaar... Om die reden gata het ook vaak mis.
Ik heb zelf geen kinderen en voelde mij ook regelmatig buitengesloten.. als je nog zo kort met elkaar gaat wil je van elkaar genieten... is logisch! en leuke dingen doen met elkaar.. Dat gaat niet als er een kind in spel is...Zij eiste alle aandacht op en mijn ex vent was altijd met haar bezig....Ik voelde mij regelmatig toch wel erg alleen...in die relatie... Ik snap ook wel dat je kind op eerste plek komt maar je partner moet wel het gevoel hebben ook belangrijk te zijn.Je kan ook niet altijd van je nieuwe partner verwachten dat ze/hij altijd betrokken is bij jouw kind...Het blijft jouw kind en verantwoordelijkheid...Dat mag je ook niet verwachten... lees maar de sites van stiefmoeders... hele handige tips !!!
Dat maakt het ook zo moeilijk een stiefoudergezin zal nooit een kerngezin worden... En of je partner nou kinderen heeft of niet.. alle twee de situaties heeft zijn voor en nadelen...
Ik had gehoopt dat het in mijn situatie gewerkt had.... maar ik moets zoveel van mijn eigen leven opgeven voor hem... Ik moets aanpassen aan hem en hij nam dingen voor zelfsprekendheid aan (zoals energie steken in zijn dochtertje.. geen waardering kreeg ik) en had naar mijn gevoel geen begrip hoe moeilijk het voor mij om ineens met een gezinssituatie te maken te hebben... de ex... etc... Ik voelde mij al een getrouwde vrouw... terwijl ik nog maar 5 maanden een relatie had met hem...We deden nooit wat leuks samen althans niet zo vaak.. Hij heeft NL. co-ouderschap
Ik ben gek op kinderen maar kidneren van een ander is heeeeeeel anders...en je moet gewoon niet te hoge verwachtingen hebben van elkaar en te snel willen gaan... want dan gata het mis
vrijdag 13 april 2007 om 23:55
Eigenlijk lag het dus meer aan de houding van je ex dan dat het echt aan het kind lag als ik het zo lees. Lijkt mij dat jouw ex gewoon een type is van my way or the highway? Hij hield volgens mij gewoon zowiezo niet echt heel veel rekening met jouw wensen en gevoelens.
Jammer dat je die ervaring hebt gehad want nu sta je toch sceptischer tegenover mannen met kinderen terwijl er een heleboel zijn die wel leuk zijn.
Jammer dat je die ervaring hebt gehad want nu sta je toch sceptischer tegenover mannen met kinderen terwijl er een heleboel zijn die wel leuk zijn.
zaterdag 14 april 2007 om 08:50
biga naar mijn gevoel klopt dat wat je zegt....! erg jammer ook! dat ik dit beeld nu heb..
Mijn ex was iemand met een drukke baan 36 uur en werkte in amsterdam.. dus vroeg van huis om files voor te zijn . Op dagen dat hij zijn dochtertje niet had dan werkte hij over en was hij laat thuis... Hij heeft co ouder schap dus betekende de ene week heeft ie haar twee dagen en de andere week 5 dagen..
Hij heeft dus weinig tijd.... en heeft ook niet echt super veel energie voor jou over... Ik ben zelf ziek.. en heb daardoor ook erg weinig energie... We wonen heel dicht bij elkaar in de buurt... 7 minuten met auto.. ik heb geen auto maar hij wel... In begin haalde hij mij nog op en bracht hij mij thuis. op een gegeven moment gaf het hem veeeeeeel onrust en wilde hij dat niet meer.. Hij wilde ook snel samenwonen onmdat we dan geen tweee huizen hadden en dan taken konden verdelen zodat we meer tijd overhielden.. beetje vreemd als je elkaar nog zo kort kent toch??? Hij had het na 1,5 maand al over samenwonen en wilde mij betrekkken bijd e aankoop van zijn huis... Ik had net zelf een eigen huis gekocht.
Zijn moeder helpt hem geregeld.. bellen elkaar elke dag.. Zij doet de strijk voor hem elke week. En als hij andere dingen moet doen helpt hij haar hem ook... Zoals heg knippen kleertje uitzoeken van zijn dochtertje etc...
Zijn ex was een regeltype en ondernemend type...deed veel in het huishouden.. Hij zeiook dat alles automatisch ging en zo goed op elkaar
was afgestemd.. ja maar dan heb je het wel over 17 jaar relatie! en zijn vrouw is er wel vandoor gegaan.
Nu vind edat ik zijn type niet ben.... na 5 maanden...Ik weet helemaal niet wat zijn verwachtingen waren ....??? Ik koste hem teveel energie...en ik maakte zijn leven niet makkelijker...Hij trok het niet meer...
denk je dat mijn leven er makkelijker op wordt als ik voor eenkerel met kind is ..? nope.... maar wilde het niet opgeven...
met die kleine meid had ik ook ene leuke band opgebouwd,,, en ineens weg uit mijn leven... daar heb ik best moeite mee...je introduceert mij bij je kind... in je leven.. bij je ex etc.. En wilde met mij kinderen samenwonen etc... en nu mag ik oprotten omdat ik niet aan zijn eisen voldoe?
ben erg teleurgesteld!
Mijn ex was iemand met een drukke baan 36 uur en werkte in amsterdam.. dus vroeg van huis om files voor te zijn . Op dagen dat hij zijn dochtertje niet had dan werkte hij over en was hij laat thuis... Hij heeft co ouder schap dus betekende de ene week heeft ie haar twee dagen en de andere week 5 dagen..
Hij heeft dus weinig tijd.... en heeft ook niet echt super veel energie voor jou over... Ik ben zelf ziek.. en heb daardoor ook erg weinig energie... We wonen heel dicht bij elkaar in de buurt... 7 minuten met auto.. ik heb geen auto maar hij wel... In begin haalde hij mij nog op en bracht hij mij thuis. op een gegeven moment gaf het hem veeeeeeel onrust en wilde hij dat niet meer.. Hij wilde ook snel samenwonen onmdat we dan geen tweee huizen hadden en dan taken konden verdelen zodat we meer tijd overhielden.. beetje vreemd als je elkaar nog zo kort kent toch??? Hij had het na 1,5 maand al over samenwonen en wilde mij betrekkken bijd e aankoop van zijn huis... Ik had net zelf een eigen huis gekocht.
Zijn moeder helpt hem geregeld.. bellen elkaar elke dag.. Zij doet de strijk voor hem elke week. En als hij andere dingen moet doen helpt hij haar hem ook... Zoals heg knippen kleertje uitzoeken van zijn dochtertje etc...
Zijn ex was een regeltype en ondernemend type...deed veel in het huishouden.. Hij zeiook dat alles automatisch ging en zo goed op elkaar
was afgestemd.. ja maar dan heb je het wel over 17 jaar relatie! en zijn vrouw is er wel vandoor gegaan.
Nu vind edat ik zijn type niet ben.... na 5 maanden...Ik weet helemaal niet wat zijn verwachtingen waren ....??? Ik koste hem teveel energie...en ik maakte zijn leven niet makkelijker...Hij trok het niet meer...
denk je dat mijn leven er makkelijker op wordt als ik voor eenkerel met kind is ..? nope.... maar wilde het niet opgeven...
met die kleine meid had ik ook ene leuke band opgebouwd,,, en ineens weg uit mijn leven... daar heb ik best moeite mee...je introduceert mij bij je kind... in je leven.. bij je ex etc.. En wilde met mij kinderen samenwonen etc... en nu mag ik oprotten omdat ik niet aan zijn eisen voldoe?
ben erg teleurgesteld!
zaterdag 14 april 2007 om 10:19
Hoi Muis, het klinkt bijna alsof je ex eerder iemand zocht die hem zou ondersteunen bij de opvoeding van zijn dochter en in het huishouden dan een vriendin. Jammer inderdaad dat je nu een slechte ervaring hebt terwijl er zeker leuke papa's rondlopen (die van mij bv:-)) maar eerlijk gezegd denk ik dat het zelden probleemloos verloopt als er kinderen in het spel zijn. Het heeft hoe dan ook invloed op je relatie. Als jij het gevoel hebt beter te passen bij een man zonder kinderen is het wellicht goed dat je daar in de toekomst rekening mee houdt... Veel geluk!
zaterdag 14 april 2007 om 11:35
hai ... zo voelt het ook inderdaad ... ik ben zijn type niet omdat ik waarschijnlijk zijn leventje onrustiger maak.. terwijl we allebei van stabilitiet houden rust en dezelfde interesses.. en dezelfde ideeen over opvoeding
Met michelle en ex ging het ook prima ... dus wat dat betreft geen vervelende dingen.. Maar waarom heeft een vent het in januari nog over hoe moet mijn dochtertje jou noemen.. denk eens over na : Mama M?
Ik vind dat vreemd om zo snel mij al mama te laten noemen.,.. Had er geen goed gevoel bij.. en dat heb ik ook gezegd.. Ze heeft 1 mama
vervolgens wilde hij in januari nog voor mij zorgen en vroeg of ik mijn huis zou verkopen en dan in zijn huis zou intrekken en ook hebben we naar huizen zitten kijken.. Maar eerlijk gezegd was ik daar helemaal nog niet mee bezig.. Tuurlijk wil ik samenwonen en kids... Ik ben al 33 jaar... maar had ent een nieuw huis gekocht.. bovendien wil ik iemand gewoon eerst beter leren kennen en ook zou ik mijn huis altijd voor een bepaalde duur aanhouden..,. dus twee huizen zal je toch houden...
Ik vind het gewoon vreemd dat ie zoveel van mij vroeg... dat ik zoveel van mijn leventje moest opgeven... en hij wilde mij op een gegeven moment niet meer thuisbrengen savonds (7 minuten met auto rijden) omdat het hem veel onrust gaf.. maar het gaf mij weer onrust om daar te blijven slapen als hij al 5 uur zijn bed uitmoest voor werk... en ik ben een slechter slaper...
En eind januari wil hij ruimte en rust en eind februari ging het uit...een time out.. en nu is het definitief uit.... Ik pas niet bij hem...hij weet niet of ik met hem kan samenleven ,,ik kost hem teveel energie..
Wist ie dat niet eerder dan???
Met michelle en ex ging het ook prima ... dus wat dat betreft geen vervelende dingen.. Maar waarom heeft een vent het in januari nog over hoe moet mijn dochtertje jou noemen.. denk eens over na : Mama M?
Ik vind dat vreemd om zo snel mij al mama te laten noemen.,.. Had er geen goed gevoel bij.. en dat heb ik ook gezegd.. Ze heeft 1 mama
vervolgens wilde hij in januari nog voor mij zorgen en vroeg of ik mijn huis zou verkopen en dan in zijn huis zou intrekken en ook hebben we naar huizen zitten kijken.. Maar eerlijk gezegd was ik daar helemaal nog niet mee bezig.. Tuurlijk wil ik samenwonen en kids... Ik ben al 33 jaar... maar had ent een nieuw huis gekocht.. bovendien wil ik iemand gewoon eerst beter leren kennen en ook zou ik mijn huis altijd voor een bepaalde duur aanhouden..,. dus twee huizen zal je toch houden...
Ik vind het gewoon vreemd dat ie zoveel van mij vroeg... dat ik zoveel van mijn leventje moest opgeven... en hij wilde mij op een gegeven moment niet meer thuisbrengen savonds (7 minuten met auto rijden) omdat het hem veel onrust gaf.. maar het gaf mij weer onrust om daar te blijven slapen als hij al 5 uur zijn bed uitmoest voor werk... en ik ben een slechter slaper...
En eind januari wil hij ruimte en rust en eind februari ging het uit...een time out.. en nu is het definitief uit.... Ik pas niet bij hem...hij weet niet of ik met hem kan samenleven ,,ik kost hem teveel energie..
Wist ie dat niet eerder dan???
woensdag 18 april 2007 om 14:27
Ik heb niet alles gelezen, maar wel het begin.
Ik heb zelf ook een kind en ben bij mijn vriend die twee kinderen heeft.Ik denk dat het over het algemeen wel moeilijker is als je kinderen heb,maar bij ons gaat het wel goed.Maar dan moet ik ook zeggen dat ik een goeie ex-man heeft,die het prima met mijn vriend kan vinden en andersom(we vieren ook veel samen, zoals kerst, verjaardagen enz)Ook met zijn kinderen kan ik het prima vinden.Maar die zijn wel al wat ouder,ik zie ze om de week.Met hun moeder kan ik ook prima vinden.En mijn zoontje voelt als zijn eigen kind, zei mijn vriend.Het is dus een ideale relatie,die alleen mogelijk tot stand is gekomen,omdat iedereen in het spel moet geven en nemen.En over het algemeen is dat niet altijd zo,dus ik kan me wel voorstellen dat het vaak moeilijk is,maar ik wilde toch mijn verhaal vertellen,dat het niet altijd een vervelende situatie hoeft te zijn.
Ik heb zelf ook een kind en ben bij mijn vriend die twee kinderen heeft.Ik denk dat het over het algemeen wel moeilijker is als je kinderen heb,maar bij ons gaat het wel goed.Maar dan moet ik ook zeggen dat ik een goeie ex-man heeft,die het prima met mijn vriend kan vinden en andersom(we vieren ook veel samen, zoals kerst, verjaardagen enz)Ook met zijn kinderen kan ik het prima vinden.Maar die zijn wel al wat ouder,ik zie ze om de week.Met hun moeder kan ik ook prima vinden.En mijn zoontje voelt als zijn eigen kind, zei mijn vriend.Het is dus een ideale relatie,die alleen mogelijk tot stand is gekomen,omdat iedereen in het spel moet geven en nemen.En over het algemeen is dat niet altijd zo,dus ik kan me wel voorstellen dat het vaak moeilijk is,maar ik wilde toch mijn verhaal vertellen,dat het niet altijd een vervelende situatie hoeft te zijn.
zondag 22 april 2007 om 11:37
Hallo daar,
Ik heb een tijdje een relatie gehad met een man waarbij het kind permanent bij hem woonde en af en toe naar zijn moeder ging.
Ik heb zelf geen kids en in het begin heb ik me helemaal opengesteld en ben er vol ingegaan. Langzamerhand ben ik er toen toch achter gekomen dat het erg ingewikkeld is. Je kan een beeld hebben van wat erbij komt kijken om een kado-kind erbij te krijgen, maar de praktijk bleek toch anders. Je moet rekening houden met het kind en hebt je partner niet altijd voor jezelf. Dat kost extra/veel energie. Daar valt nog wel een mouw aan te passen, maar ik heb er vooral een probleem mee dat ik niet voor zijn kind wil zorgen en niet onder 1 dak wil wonen.
Op termijn wordt dat dan een lastig verhaal, nl. als ik met hem wel een kindje wilde dan zouden we dus blijven latten en dat wil ik ook weer niet. ik wil een eigen gezinnetje. Ik voel me egoistisch, maar ik wil mezelf ook niet verloochenen. Uiteindelijk ben ik ´de storende´ factor tussen de relatie vader-kind. Aangezien het kind zijn vader harder nodig heeft dan ik als volwassen vrouw, heb ik me uit de relatie teruggetrokken. Het is nu dus uit, terwijl we wel van elkaar houden.
Iemand een visie of oplossing?
Ik heb een tijdje een relatie gehad met een man waarbij het kind permanent bij hem woonde en af en toe naar zijn moeder ging.
Ik heb zelf geen kids en in het begin heb ik me helemaal opengesteld en ben er vol ingegaan. Langzamerhand ben ik er toen toch achter gekomen dat het erg ingewikkeld is. Je kan een beeld hebben van wat erbij komt kijken om een kado-kind erbij te krijgen, maar de praktijk bleek toch anders. Je moet rekening houden met het kind en hebt je partner niet altijd voor jezelf. Dat kost extra/veel energie. Daar valt nog wel een mouw aan te passen, maar ik heb er vooral een probleem mee dat ik niet voor zijn kind wil zorgen en niet onder 1 dak wil wonen.
Op termijn wordt dat dan een lastig verhaal, nl. als ik met hem wel een kindje wilde dan zouden we dus blijven latten en dat wil ik ook weer niet. ik wil een eigen gezinnetje. Ik voel me egoistisch, maar ik wil mezelf ook niet verloochenen. Uiteindelijk ben ik ´de storende´ factor tussen de relatie vader-kind. Aangezien het kind zijn vader harder nodig heeft dan ik als volwassen vrouw, heb ik me uit de relatie teruggetrokken. Het is nu dus uit, terwijl we wel van elkaar houden.
Iemand een visie of oplossing?
zondag 22 april 2007 om 13:03
Houden van mekaar is vaak niet voldoende om een relatie te doen slagen. Hoezo vind jij jezelf egoistisch? Het is goed om te weten wat je wel of niet kan accepteren binnen je leven. Ik wil ook niet voor andermans kinderen zorgen en ik wil me ook niet op de 2e plaats voelen binnen een relatie. Dat gebeurt vaak wel als een man kinderen heeft. Er loopt vast nog wel een leuke man rond op deze aardbol die met jou hetzelfde wilt.
zondag 22 april 2007 om 14:35
Hoi Sunsoleil,
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Het maakt het allemaal niet minder pijnlijk maar het bevestigt wel dat ik goed heb gehandeld denk ik. Ik blijf hier namelijk maar over malen omdat ik nog steeds van hem houd en hij van mij.
Om je vraag te beantwoorden hoe mijn ex reageerde ed. We hebben het erover gehad, dus dat ik mijn postitie moeilijk vond, en hij was steeds bereid toch een oplossing te zoeken. Maar hoe hij me ook de ruimte gaf, als ik in zijn schoenen zou staan zou ik zo´n vrouw als ik niet accepteren. Ik zou denken...Je kiest voor mij en mijn kind of het gaat niet door. Hij begreep dat ik moeite had met mijn positie misschien wel te goed.
Daarnaast had hij een leven dat toen niet op orde was en daar raakte ik erg van oververmoeid. Ik heb met heel veel moeite en verdriet uiteindelijk voor mezelf gekozen. Ik heb het nooit gehad over hoe het zou moeten als we samen een kind zouden willen en hoe het dan verder zou moeten. Dat was nog toekomst muziek, zeg maar. Maar je gaat er uiteindelijk ook over nadenken.
Volgende struikelblok is dan weer dat ik meer van mijn eigen kind zal houden als van de zijne, zeer waarschijnlijk. En dat is dan ook weer zo sneu voor zijn eigen kind. Kortom. Allemaal niet goed. Niet voor mij, niet voor hem, niet voor ons, niet voor het kind en niet voor hun relatie.
Ik denk dat het tijd kost om los te laten, en dat is zo moeilijk als er nog liefde is voor elkaar. Ik hoop nog steeds op een oplossing.... twee huizen naast elkaar.... Anyway, erg bedankt voor je reactie.
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Het maakt het allemaal niet minder pijnlijk maar het bevestigt wel dat ik goed heb gehandeld denk ik. Ik blijf hier namelijk maar over malen omdat ik nog steeds van hem houd en hij van mij.
Om je vraag te beantwoorden hoe mijn ex reageerde ed. We hebben het erover gehad, dus dat ik mijn postitie moeilijk vond, en hij was steeds bereid toch een oplossing te zoeken. Maar hoe hij me ook de ruimte gaf, als ik in zijn schoenen zou staan zou ik zo´n vrouw als ik niet accepteren. Ik zou denken...Je kiest voor mij en mijn kind of het gaat niet door. Hij begreep dat ik moeite had met mijn positie misschien wel te goed.
Daarnaast had hij een leven dat toen niet op orde was en daar raakte ik erg van oververmoeid. Ik heb met heel veel moeite en verdriet uiteindelijk voor mezelf gekozen. Ik heb het nooit gehad over hoe het zou moeten als we samen een kind zouden willen en hoe het dan verder zou moeten. Dat was nog toekomst muziek, zeg maar. Maar je gaat er uiteindelijk ook over nadenken.
Volgende struikelblok is dan weer dat ik meer van mijn eigen kind zal houden als van de zijne, zeer waarschijnlijk. En dat is dan ook weer zo sneu voor zijn eigen kind. Kortom. Allemaal niet goed. Niet voor mij, niet voor hem, niet voor ons, niet voor het kind en niet voor hun relatie.
Ik denk dat het tijd kost om los te laten, en dat is zo moeilijk als er nog liefde is voor elkaar. Ik hoop nog steeds op een oplossing.... twee huizen naast elkaar.... Anyway, erg bedankt voor je reactie.
