Relaties
alle pijlers
zelf kinderen..relatie aangaan eerder met man zonder kind of met kind?
woensdag 11 april 2007 om 17:42
ik was eigenlijkw el erg nieuwsgierig naar ervaringen ..van mensen met kinderen. Wat is meer succesvol.. een relatie met een man/vrouw met kinderen en je hebt zelf ook kinderen (complexiteit met afstemming omgangsregelingen, kinderen die elkaar niet mogen en exen, voordeel... beiden weten wat het is om een kind te hebben)?Of een relatie met iemand die geen kinderen heeft (geen ervaring met gezinsleven, maar geen ingewikkelde afstemming en meerdere exen en je kan nog zelf voor een kindje kiezen beiden waardoor je een hechter gezinnetje wordt.)?
je leest er best wel veel over... ben benieuwd naar jullie ervaringen...
het huishouden hoe dat gerund wordt etc...?
je leest er best wel veel over... ben benieuwd naar jullie ervaringen...
het huishouden hoe dat gerund wordt etc...?
maandag 23 april 2007 om 19:46
@sunshine14,
trouwens ook bedankt voor je reactie, hoewel ik denk te lezen dat je in je laatste reactie zegt ´had je dat niet eerder kunnen bedenken koe´...maar misschien zit ik ernaast?
Om je vraag te beantwoorden. Ik dacht dat ik een goed beeld had van wat er allemaal bij komt kijken. Ik dacht dat ik het op basis van mijn ervaring wel zou kunnen. Ik had al eerder een relatie met een man met 2 kleintjes maar die waren veelal bij hun moeder.
Nu kreeg ik te maken met een kind uit zesde klas, groep 8 is dat nu volgens mij, die bij papa woont en bijna nooit naar mama gaat. Een ander verhaal dus. Bovendien had ik geen warmte voor dit kind. Ik had wel de beste bedoelingen en was begaan met zijn welzijn. Dus nee, ik wist niet van te voren dat ik dit zou niet zou trekken en ja, ik heb er vooraf wel goed over nagedacht. De praktijk was echter anders. Ik heb overigens geen spijt.
trouwens ook bedankt voor je reactie, hoewel ik denk te lezen dat je in je laatste reactie zegt ´had je dat niet eerder kunnen bedenken koe´...maar misschien zit ik ernaast?
Om je vraag te beantwoorden. Ik dacht dat ik een goed beeld had van wat er allemaal bij komt kijken. Ik dacht dat ik het op basis van mijn ervaring wel zou kunnen. Ik had al eerder een relatie met een man met 2 kleintjes maar die waren veelal bij hun moeder.
Nu kreeg ik te maken met een kind uit zesde klas, groep 8 is dat nu volgens mij, die bij papa woont en bijna nooit naar mama gaat. Een ander verhaal dus. Bovendien had ik geen warmte voor dit kind. Ik had wel de beste bedoelingen en was begaan met zijn welzijn. Dus nee, ik wist niet van te voren dat ik dit zou niet zou trekken en ja, ik heb er vooraf wel goed over nagedacht. De praktijk was echter anders. Ik heb overigens geen spijt.
maandag 23 april 2007 om 20:03
Wel heel fijn dat je er met je -inmiddels- ex goed over hebt kunnen praten waarom het voor jou zo moeilijk was, en fijn dat hij jou erg goed begreep en creatief naar oplossingen zocht!
Inderdaad, net wat je zegt: ik stond absoluut open voor een nieuwe vriend die een kind of kinderen heeft maar na verloop van tijd zie je pas écht hoe dingen zich ontwikkelen en wat dat met je doet. Het hangt enorm van de situatie af (woont de ex om de hoek en is dat een moeilijk type, wonen de kinderen de hele tijd bij de vader en dus ook bij jou, wat voor karakters hebben de kinderen en wat hebben ze allemaal al meegemaakt, is er mogelijk plek voor een baby van jou en je nieuwe vriend, etc.).
Maar ik begrijp dat jij in gedachten houdt dat twee huizen naast elkaar wellicht een goed alternatief is?
Inderdaad, net wat je zegt: ik stond absoluut open voor een nieuwe vriend die een kind of kinderen heeft maar na verloop van tijd zie je pas écht hoe dingen zich ontwikkelen en wat dat met je doet. Het hangt enorm van de situatie af (woont de ex om de hoek en is dat een moeilijk type, wonen de kinderen de hele tijd bij de vader en dus ook bij jou, wat voor karakters hebben de kinderen en wat hebben ze allemaal al meegemaakt, is er mogelijk plek voor een baby van jou en je nieuwe vriend, etc.).
Maar ik begrijp dat jij in gedachten houdt dat twee huizen naast elkaar wellicht een goed alternatief is?
maandag 23 april 2007 om 21:03
Hoi Sunsoleil,
Zoals gezegd is het nu uit en ik zie hem niet vaak meer, maar als ik hem zie moet ik erna herstellen van de emoties die nog loskomen. Dat had ik dus de afgelopen 2 weken en dan blijf ik maar hopen op een oplossing. 2 huizen naast elkaar zou niet gek zijn....maar ja dat is ook weer zo abnormaal he. Ik vind het gewoon erg rot dat er twee mensen zijn die van elkaar houden maar toch niet samen kunnen zijn. ´Soms is liefde niet genoeg´ is dan zo´n dooddoener, ook al is het waar. Ik schiet er alleen niets mee op, ik ben een romantisch hartje. Maar ja misschien is dat wat ik moet leren.
Hoe is het dan bij jou verlopen? Ik kan me voorstellen dat als hij je niet begreep dat je je dan na al dat aanpassen helemaal tekort gedaan voelt! Hoe heb jij het losgelaten?
groeten.
Zoals gezegd is het nu uit en ik zie hem niet vaak meer, maar als ik hem zie moet ik erna herstellen van de emoties die nog loskomen. Dat had ik dus de afgelopen 2 weken en dan blijf ik maar hopen op een oplossing. 2 huizen naast elkaar zou niet gek zijn....maar ja dat is ook weer zo abnormaal he. Ik vind het gewoon erg rot dat er twee mensen zijn die van elkaar houden maar toch niet samen kunnen zijn. ´Soms is liefde niet genoeg´ is dan zo´n dooddoener, ook al is het waar. Ik schiet er alleen niets mee op, ik ben een romantisch hartje. Maar ja misschien is dat wat ik moet leren.
Hoe is het dan bij jou verlopen? Ik kan me voorstellen dat als hij je niet begreep dat je je dan na al dat aanpassen helemaal tekort gedaan voelt! Hoe heb jij het losgelaten?
groeten.
dinsdag 24 april 2007 om 12:44
Quote :
Je moet je enorm aanpassen. Nagenoeg alles draait om het kind natuurlijk. Je eet wat het kind wil, je ziet op tv wat het kind wil, je loopt in je huis op je tenen omdat het kind slaapt, je gaat op vakantie naar iets wat het kind leuk vindt. Noem maar op. Het is ingrijpend anders met een kind erbij, hoe leuk kinderen ook zijn! Als er vaders of moeders zijn die zeggen dat het leven met een nieuwe partner 'vanzelf' gaat, onderschatten de situatie enorm. Zoiets gaat niet vanzelf. Je moet heel goed overleg voeren, het hebben over elkaars verwachtingen, dezelfde opvattingen hebben t.a.v. de opvoeding, er niet wakker van liggen dat jouw nieuwe vriend (continu) contact heeft met zijn ex, etc. Het is niet niets.
Hoi Dertig, de situatie die je hierboven beschrijft vind ik echt niet normaal.
Ik heb zelf drie kinderen gehad, en ik herken me er totaal niet in. Natuurlijk moet je rekening houden met het kind of de kinderen, maar in jouw beschrijving lijkt het wel alsof het kind een soort prinsje of prinsesje is. Mijn kinderen waren met z'n drieên, dus daardoor alleen al was het onmogelijk dat ieder kind op tv kon kijken naar wat het wilde, en idem dito voor vakanties, eten en zo. En wat je beschrijft kan eigenlijk even goed van toepassing zijn op een gezin waarvan de ouders niet gescheiden zijn, die moeten ook rekening houden met hun kinderen. Het is niet typisch voor mensen met een samengesteld gezin. Als je ooit zelf kinderen wilt, zul je er ook rekening mee moeten houden dat je niet meer alles kunt doen als voorheen. Daarom vind ik persoonlijk dat het makkelijker is om als vrouw/man met kinderen een partner te hebben die ook zelf kinderen heeft, omdat die meer begrip heeft voor de situatie. Als de partner (man of vrouw) zelf geen kinderen heeft, kan hij/zij het stiefkind inderdaad als een last ervaren.
Maar zoals het hierboven staat, vind ik het echt overdreven, zoals alles om het kind draait. Hoe kan zo'n kind ooit opgroeien tot een sociaal wezen, als het altijd zijn zin krijgt?
Je moet je enorm aanpassen. Nagenoeg alles draait om het kind natuurlijk. Je eet wat het kind wil, je ziet op tv wat het kind wil, je loopt in je huis op je tenen omdat het kind slaapt, je gaat op vakantie naar iets wat het kind leuk vindt. Noem maar op. Het is ingrijpend anders met een kind erbij, hoe leuk kinderen ook zijn! Als er vaders of moeders zijn die zeggen dat het leven met een nieuwe partner 'vanzelf' gaat, onderschatten de situatie enorm. Zoiets gaat niet vanzelf. Je moet heel goed overleg voeren, het hebben over elkaars verwachtingen, dezelfde opvattingen hebben t.a.v. de opvoeding, er niet wakker van liggen dat jouw nieuwe vriend (continu) contact heeft met zijn ex, etc. Het is niet niets.
Hoi Dertig, de situatie die je hierboven beschrijft vind ik echt niet normaal.
Ik heb zelf drie kinderen gehad, en ik herken me er totaal niet in. Natuurlijk moet je rekening houden met het kind of de kinderen, maar in jouw beschrijving lijkt het wel alsof het kind een soort prinsje of prinsesje is. Mijn kinderen waren met z'n drieên, dus daardoor alleen al was het onmogelijk dat ieder kind op tv kon kijken naar wat het wilde, en idem dito voor vakanties, eten en zo. En wat je beschrijft kan eigenlijk even goed van toepassing zijn op een gezin waarvan de ouders niet gescheiden zijn, die moeten ook rekening houden met hun kinderen. Het is niet typisch voor mensen met een samengesteld gezin. Als je ooit zelf kinderen wilt, zul je er ook rekening mee moeten houden dat je niet meer alles kunt doen als voorheen. Daarom vind ik persoonlijk dat het makkelijker is om als vrouw/man met kinderen een partner te hebben die ook zelf kinderen heeft, omdat die meer begrip heeft voor de situatie. Als de partner (man of vrouw) zelf geen kinderen heeft, kan hij/zij het stiefkind inderdaad als een last ervaren.
Maar zoals het hierboven staat, vind ik het echt overdreven, zoals alles om het kind draait. Hoe kan zo'n kind ooit opgroeien tot een sociaal wezen, als het altijd zijn zin krijgt?
dinsdag 24 april 2007 om 15:21
Ik ben het met Reiger eens, als dit van mij verwacht werd als opvoeder van mijn kinderen, dan zou ik binnen de kortste keren gillend gek worden. Opvoeden is al een hele klus en als ik dan ook nog het kind zou laten bepalen wat er op TV komt, wat we eten en welke uitstapjes er gemaakt worden, dan zou ik volgens mij een soort zombie worden die alleen maar ja en amen mag knikken. Bij mij gaat toch echt om 8 uur het journaal erop en we eten af en toe dingen die zij vies vinden, dat hoort ook bij het opvoeden.
Maar er zijn inderdaad mensen die na een scheiding uit een soort schuldgevoel op deze manier met hun kinderen omgaan. Ik betwijfel of de kids daarmee wel beter af zijn, ik weet wel zeker van niet.
Maar er zijn inderdaad mensen die na een scheiding uit een soort schuldgevoel op deze manier met hun kinderen omgaan. Ik betwijfel of de kids daarmee wel beter af zijn, ik weet wel zeker van niet.
dinsdag 24 april 2007 om 16:09
hai meiden
Die ervaring die dertig deelt deel ik ook... Bij mijn ex partner ging het op dezelfde wijze...In de weekeinden dat ik daar was of door de weeks en die kleine was er... alles draaide om haar.... We aten wat zij ook at.. en constant die DORA series....Ik kon nooit even mijn soapie kijken als ik daar was... Ik denk zelf wel dat het bij hem voortkomt uit schuldgevoel... omdat zijn huwelijk gefaald is en dat vader en moeder niet meer bij elkaar zijn... Alle aandacht gaat uit naar die kleine... Het brak mij op... Ik mocht zelfs savonds geen bad nemen omdat die kleine sliep etc.. Maar die kleine sliep keivast dus wat is het probleem....Ik dacht stel je eens voor ik ga met hem samenwonen... wat is er dan nog van mijn leven over..... Ik voelde mij zeker niet thuis bij hem.. alle regeltjes... etc waar ik mij aan moest houden , voelde mij letterlijk vijfde wiel aan de wagen hahaha
wat ik voelde... was niet belangrijk.. Ook vond ik het vreselijk om constant met zijn verleden geconstateerd te worden... Prima een ex hoor.. en ze was ook super aardig. Maar ze belde wel elke dag bijna...mijn ex gata nu zelfs eten bij haar en nieuwe man.. (goed voor de kleine) Ik snap het allemaal.. maar wordt er nog wel rekening gehouden met gevoelens nieuwe partner.. je moet zoveel inleveren voor iemand met een kind.. En dat je als je zelf kinderen hebt ook geen eigen leven hebt.. prima.. maar dan is het
wel jouw kind.. en dat is toch heeeeeeeeel anders!
Ik was ook super verliefd op iemand met een kind.. en ben daar ingestapt zonder echt na te denken over de consequenties... ik had een romantisch ideaal plaatje..,happy family....Maar je moet wel een keigoede basis hebben om een samengesteld gezin te laten werken.. goede communicatie onderling, begrip van beide kanten, dosis energie... en bovendien geen hoge verwachtingen van elkaar en aandacht voor elkaar.
Ik merkte dat mijn ex en ik niet praatte over onze verwachtingen... Hij is ook iemand alles moet vanzelf gaan en je moet het zelf aanvoelen... Lekker makkelijk!!!!!!!! gedacht.
Hij wilde heel snel samenwonen... om zo taken te verdelen en dus meer tijd over te houden (lekker rationeel... moet geen reden zijn om samen te wonen) . Aandacht kreeg ik nauwelijks als dochtertje er was.. (hij heeft co ouderschap) en was ook snel geiiriteerd...
Ik heb zelf weinig energie heb CVS (dat wist hij toen hij mij leerde kennen) dus hij zou ook iuets meer moeten aanpassen aan mij.. en dat was tevel gevraagd...gaf hem onrust..Kind geeft mij ook onrust maar het is geven en nemen.
En begrip had ie niet voor mijn situatie... een vrouw die wat langer vrijgezel is en die geen kinderen heeft en dus niet gewend is om na 2 maanden het gevoel te hebben om al 10 getrouwd te zijn... en geen aandacht/ nauwelijks aandacht krijgt van haar partner en geen bewegingsvrijheid heeft... en dat een leven met een kind erbij erg zwaar is.. ook omdat het jouw kind niet is.
communiceren hierover... ging helaas niet.. Hij voelde alles aan als verwijt..
conclusie het is nu ook UIT
Die ervaring die dertig deelt deel ik ook... Bij mijn ex partner ging het op dezelfde wijze...In de weekeinden dat ik daar was of door de weeks en die kleine was er... alles draaide om haar.... We aten wat zij ook at.. en constant die DORA series....Ik kon nooit even mijn soapie kijken als ik daar was... Ik denk zelf wel dat het bij hem voortkomt uit schuldgevoel... omdat zijn huwelijk gefaald is en dat vader en moeder niet meer bij elkaar zijn... Alle aandacht gaat uit naar die kleine... Het brak mij op... Ik mocht zelfs savonds geen bad nemen omdat die kleine sliep etc.. Maar die kleine sliep keivast dus wat is het probleem....Ik dacht stel je eens voor ik ga met hem samenwonen... wat is er dan nog van mijn leven over..... Ik voelde mij zeker niet thuis bij hem.. alle regeltjes... etc waar ik mij aan moest houden , voelde mij letterlijk vijfde wiel aan de wagen hahaha
wat ik voelde... was niet belangrijk.. Ook vond ik het vreselijk om constant met zijn verleden geconstateerd te worden... Prima een ex hoor.. en ze was ook super aardig. Maar ze belde wel elke dag bijna...mijn ex gata nu zelfs eten bij haar en nieuwe man.. (goed voor de kleine) Ik snap het allemaal.. maar wordt er nog wel rekening gehouden met gevoelens nieuwe partner.. je moet zoveel inleveren voor iemand met een kind.. En dat je als je zelf kinderen hebt ook geen eigen leven hebt.. prima.. maar dan is het
wel jouw kind.. en dat is toch heeeeeeeeel anders!
Ik was ook super verliefd op iemand met een kind.. en ben daar ingestapt zonder echt na te denken over de consequenties... ik had een romantisch ideaal plaatje..,happy family....Maar je moet wel een keigoede basis hebben om een samengesteld gezin te laten werken.. goede communicatie onderling, begrip van beide kanten, dosis energie... en bovendien geen hoge verwachtingen van elkaar en aandacht voor elkaar.
Ik merkte dat mijn ex en ik niet praatte over onze verwachtingen... Hij is ook iemand alles moet vanzelf gaan en je moet het zelf aanvoelen... Lekker makkelijk!!!!!!!! gedacht.
Hij wilde heel snel samenwonen... om zo taken te verdelen en dus meer tijd over te houden (lekker rationeel... moet geen reden zijn om samen te wonen) . Aandacht kreeg ik nauwelijks als dochtertje er was.. (hij heeft co ouderschap) en was ook snel geiiriteerd...
Ik heb zelf weinig energie heb CVS (dat wist hij toen hij mij leerde kennen) dus hij zou ook iuets meer moeten aanpassen aan mij.. en dat was tevel gevraagd...gaf hem onrust..Kind geeft mij ook onrust maar het is geven en nemen.
En begrip had ie niet voor mijn situatie... een vrouw die wat langer vrijgezel is en die geen kinderen heeft en dus niet gewend is om na 2 maanden het gevoel te hebben om al 10 getrouwd te zijn... en geen aandacht/ nauwelijks aandacht krijgt van haar partner en geen bewegingsvrijheid heeft... en dat een leven met een kind erbij erg zwaar is.. ook omdat het jouw kind niet is.
communiceren hierover... ging helaas niet.. Hij voelde alles aan als verwijt..
conclusie het is nu ook UIT
dinsdag 24 april 2007 om 17:03
Hoi Muis, erg naar voor je dat het bij jouw ex/partner zo ging.
Maar ik denk niet dat het altijd zo gaat als je partner al kinderen heeft.
Mijn man en ik hebben altijd rekening gehouden met elkaars gevoelens, wensen, enz, ook als de kinderen er waren. We hebben ook altijd tijd vrijgemaakt voor elkaar zonder de kinderen erbij. Waarschijnlijk had jouw ex schuldgevoelens over zijn kind, maar dat is nog geen reden om een kind op die manier op te voeden, alsof het een kleine dictator is.
En dat je als je zelf kinderen hebt ook geen eigen leven hebt.. prima.. maar dan is het
wel jouw kind.. en dat is toch heeeeeeeeel anders!
Daar wil ik twee dingen op zeggen:
1. Ik schreef dat je rekening moet houden met kinderen, dat is een groot verschil met geen eigen leven hebben ! Als je ervoor kiest, kun je altijd een eigen leven hebben, ook met kinderen (ik had er drie en werkte parttime en had ook tijd voor een eigen leven).
2. Ik vond /vind het niet heel anders om met de kinderen van mijn man op te trekken dan om met mijn eigen kinderen op te trekken, of met allemaal samen. Ik hou ook van de kinderen van mijn man, dat is geleidelijk gegroeid. Eerst hield ik alleen maar van ze omdat ze zijn kinderen zijn, nu hou ik ook van (een van) hen omdat ik haar als mens erg waardeer.
Ik denk dus dat geen twee situaties dezelfde zijn, en dat er veel afhangt van hoe je partner met zijn kind omgaat (op een normale manier, of verwennen) en ook van jezelf: hoe graag jij zelf met kinderen/jongeren omgaat.
Maar ik denk niet dat het altijd zo gaat als je partner al kinderen heeft.
Mijn man en ik hebben altijd rekening gehouden met elkaars gevoelens, wensen, enz, ook als de kinderen er waren. We hebben ook altijd tijd vrijgemaakt voor elkaar zonder de kinderen erbij. Waarschijnlijk had jouw ex schuldgevoelens over zijn kind, maar dat is nog geen reden om een kind op die manier op te voeden, alsof het een kleine dictator is.
En dat je als je zelf kinderen hebt ook geen eigen leven hebt.. prima.. maar dan is het
wel jouw kind.. en dat is toch heeeeeeeeel anders!
Daar wil ik twee dingen op zeggen:
1. Ik schreef dat je rekening moet houden met kinderen, dat is een groot verschil met geen eigen leven hebben ! Als je ervoor kiest, kun je altijd een eigen leven hebben, ook met kinderen (ik had er drie en werkte parttime en had ook tijd voor een eigen leven).
2. Ik vond /vind het niet heel anders om met de kinderen van mijn man op te trekken dan om met mijn eigen kinderen op te trekken, of met allemaal samen. Ik hou ook van de kinderen van mijn man, dat is geleidelijk gegroeid. Eerst hield ik alleen maar van ze omdat ze zijn kinderen zijn, nu hou ik ook van (een van) hen omdat ik haar als mens erg waardeer.
Ik denk dus dat geen twee situaties dezelfde zijn, en dat er veel afhangt van hoe je partner met zijn kind omgaat (op een normale manier, of verwennen) en ook van jezelf: hoe graag jij zelf met kinderen/jongeren omgaat.
dinsdag 24 april 2007 om 19:55
Hallo daar,
Even voor de goede orde, ik dertig06, had geen moeite met de opvoeding van het kind van mijn ex. Het was en is een prima kind, ondanks zijn adhd, en het werd zeker niet verwend door zijn vader. De opvoeding was streng en wat eten, tv etc betreft hoefde ik me niet aan te passen. Het was eerder andersom. Ik kan me overigens wel voorstellen dat je rekening moet houden met eten en tv als ze erg jong zijn... Ik neem aan dat ze geen hete chinese gerechten geserveerd krijgen en naar MTV kijken als ze bijv. 3 jaar zijn. Er zit dus wel waarheid in wat Sunsoleil schreef.
Ik moest vooral wennen aan de tijd en aandacht die het kind opslokt. Terecht ook.
Alleen ik was verliefd op zijn vader en niet op hem. Nogmaals, ik had het beste met het kind voor, hielp hem zo goed ik kon. Maar ik deelde mijn tijd en energie liever anders in. Het kostte me gewoon teveel. Ik voelde geen warmte en hield niet van het kind, dat maakt het nog moeilijker en ik zag het ook niet zitten om onder 1 dak te wonen.
Ik denk dat het voor een middendertiger met een geheel onafhankelijk en vrij leven en kinderloos, het erg moeilijk is om een relatie te hebben met een man met kinderen die bij hem wonen. Je bent het gewoon weg niet gewend, hebt geen ervaring met een eigen gezin/kinderen, hebt altijd te maken met een andere vrouw en moet je vent altijd delen.
...ik schreef eerder al...
Hallo daar,
Ik heb een tijdje een relatie gehad met een man waarbij het kind permanent bij hem woonde en af en toe naar zijn moeder ging.
Ik heb zelf geen kids en in het begin heb ik me helemaal opengesteld en ben er vol ingegaan. Langzamerhand ben ik er toen toch achter gekomen dat het erg ingewikkeld is. Je kan een beeld hebben van wat erbij komt kijken om een kado-kind erbij te krijgen, maar de praktijk bleek toch anders. Je moet rekening houden met het kind en hebt je partner niet altijd voor jezelf. Dat kost extra/veel energie. Daar valt nog wel een mouw aan te passen, maar ik heb er vooral een probleem mee dat ik niet voor zijn kind wil zorgen en niet onder 1 dak wil wonen.
Op termijn wordt dat dan een lastig verhaal, nl. als ik met hem wel een kindje wilde dan zouden we dus blijven latten en dat wil ik ook weer niet. ik wil een eigen gezinnetje. Ik voel me egoistisch, maar ik wil mezelf ook niet verloochenen. Uiteindelijk ben ik ´de storende´ factor tussen de relatie vader-kind. Aangezien het kind zijn vader harder nodig heeft dan ik als volwassen vrouw, heb ik me uit de relatie teruggetrokken. Het is nu dus uit, terwijl we wel van elkaar houden.
Iemand een visie of oplossing?
Twee huizen naast elkaar?
Even voor de goede orde, ik dertig06, had geen moeite met de opvoeding van het kind van mijn ex. Het was en is een prima kind, ondanks zijn adhd, en het werd zeker niet verwend door zijn vader. De opvoeding was streng en wat eten, tv etc betreft hoefde ik me niet aan te passen. Het was eerder andersom. Ik kan me overigens wel voorstellen dat je rekening moet houden met eten en tv als ze erg jong zijn... Ik neem aan dat ze geen hete chinese gerechten geserveerd krijgen en naar MTV kijken als ze bijv. 3 jaar zijn. Er zit dus wel waarheid in wat Sunsoleil schreef.
Ik moest vooral wennen aan de tijd en aandacht die het kind opslokt. Terecht ook.
Alleen ik was verliefd op zijn vader en niet op hem. Nogmaals, ik had het beste met het kind voor, hielp hem zo goed ik kon. Maar ik deelde mijn tijd en energie liever anders in. Het kostte me gewoon teveel. Ik voelde geen warmte en hield niet van het kind, dat maakt het nog moeilijker en ik zag het ook niet zitten om onder 1 dak te wonen.
Ik denk dat het voor een middendertiger met een geheel onafhankelijk en vrij leven en kinderloos, het erg moeilijk is om een relatie te hebben met een man met kinderen die bij hem wonen. Je bent het gewoon weg niet gewend, hebt geen ervaring met een eigen gezin/kinderen, hebt altijd te maken met een andere vrouw en moet je vent altijd delen.
...ik schreef eerder al...
Hallo daar,
Ik heb een tijdje een relatie gehad met een man waarbij het kind permanent bij hem woonde en af en toe naar zijn moeder ging.
Ik heb zelf geen kids en in het begin heb ik me helemaal opengesteld en ben er vol ingegaan. Langzamerhand ben ik er toen toch achter gekomen dat het erg ingewikkeld is. Je kan een beeld hebben van wat erbij komt kijken om een kado-kind erbij te krijgen, maar de praktijk bleek toch anders. Je moet rekening houden met het kind en hebt je partner niet altijd voor jezelf. Dat kost extra/veel energie. Daar valt nog wel een mouw aan te passen, maar ik heb er vooral een probleem mee dat ik niet voor zijn kind wil zorgen en niet onder 1 dak wil wonen.
Op termijn wordt dat dan een lastig verhaal, nl. als ik met hem wel een kindje wilde dan zouden we dus blijven latten en dat wil ik ook weer niet. ik wil een eigen gezinnetje. Ik voel me egoistisch, maar ik wil mezelf ook niet verloochenen. Uiteindelijk ben ik ´de storende´ factor tussen de relatie vader-kind. Aangezien het kind zijn vader harder nodig heeft dan ik als volwassen vrouw, heb ik me uit de relatie teruggetrokken. Het is nu dus uit, terwijl we wel van elkaar houden.
Iemand een visie of oplossing?
Twee huizen naast elkaar?
dinsdag 24 april 2007 om 20:52
Sorry Dertig06, ik heb jouw reactie verward met die van Sunsoleil.
Quote:
Ik denk dat het voor een middendertiger met een geheel onafhankelijk en vrij leven en kinderloos, het erg moeilijk is om een relatie te hebben met een man met kinderen die bij hem wonen.
Uit deze en de meeste andere reacties van mensen zonder kinderen die een relatie hebben met een partner met kinderen, blijkt wel wat ik al dacht: dat het beter is om ofwel beide geen kinderen te hebben, ofwel beide wel kinderen te hebben. Dus zou ik als vrouw met kinderen, kiezen voor een partner die ook kinderen heeft. En dat was precies de vraag van de TO, geloof ik toch.
Quote:
Ik denk dat het voor een middendertiger met een geheel onafhankelijk en vrij leven en kinderloos, het erg moeilijk is om een relatie te hebben met een man met kinderen die bij hem wonen.
Uit deze en de meeste andere reacties van mensen zonder kinderen die een relatie hebben met een partner met kinderen, blijkt wel wat ik al dacht: dat het beter is om ofwel beide geen kinderen te hebben, ofwel beide wel kinderen te hebben. Dus zou ik als vrouw met kinderen, kiezen voor een partner die ook kinderen heeft. En dat was precies de vraag van de TO, geloof ik toch.
woensdag 25 april 2007 om 20:25
he Reiger,
Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt. Of allebei wel kids of allebei geen kids is denk ik de best optie. Het blijft alleen nog steeds passen en meten als 2 gezinnen het samen moeten gaan doen. Lijkt me ook geen makkelijke opgave! Zeker niet als kinderen de ouder gaan uitspelen tegen de nieuwe partner. Dat hoor ik nl. ook wel van collega´s die een samengesteld gezin hebben. Er is ook een site www.samengesteld.nl met dergelijke verhalen.
Zou het voor mannen die met een vrouw met kids een relatie aangaan niet makkelijker zijn dan andersom?
Ik moet mijn angsten denk ik nog verder onderzoeken.
groeten.
Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt. Of allebei wel kids of allebei geen kids is denk ik de best optie. Het blijft alleen nog steeds passen en meten als 2 gezinnen het samen moeten gaan doen. Lijkt me ook geen makkelijke opgave! Zeker niet als kinderen de ouder gaan uitspelen tegen de nieuwe partner. Dat hoor ik nl. ook wel van collega´s die een samengesteld gezin hebben. Er is ook een site www.samengesteld.nl met dergelijke verhalen.
Zou het voor mannen die met een vrouw met kids een relatie aangaan niet makkelijker zijn dan andersom?
Ik moet mijn angsten denk ik nog verder onderzoeken.
groeten.
woensdag 25 april 2007 om 20:57
Ik dacht ook dat het lastig zou zijn, om een relatie te krijgen met een man zonder kinderen. Ik heb een zoon, van zeven (bijna 8). Heb voor huidige vriend een paar korte relaties gehad, met mannen zonder kinderen. Eentje daarvan vond het juist geweldig dat ik een kind had.
Mijn huidige vriend heeft er enorm aan moeten wennen, dat er soms (in de weekenden als hij bij me is) een kind bij was. Ik vond het erg lastig om mijn aandacht te verdelen. Zeker in het begin wil je veel tijd samen doorbrengen en omdat mijn zoon nogal aanwezig is, viel dat soms niet mee.
Hij heeft dan ook getwijfeld of hij het zou aankunnen. Nu zijn we 15 maanden verder, hij heeft besloten om ervoor te willen gaan, omdat hij me de moeite waard vond. Zachtjes aan hebben die twee ook een band opgebouwd, lijkt het. We doen veel met zijn drietjes, doen dan dingen die we alledrie leuk vinden en dan blijft het leuk. Mijn vriend bemoeit zich ook met de opvoeding voor zover mogelijk. Dat verwacht ik ook van hem. We zitten op 1 lijn, dat is erg belangrijk. Ik vind dat hij het goed doet, ondanks dat hij geen kinderen gewend is en het soms lastig vindt. Wij wonen trouwens niet samen en zien elkaar alleen in het weekend. Dat zal ook schelen,al zit het er wel aan te komen. Ben benieuwd hoe dat loopt...
Het zal ook schelen of de man in kwestie van kinderen houdt, of ze zelf graag wil. Een man zonder kinderwens zal het moeilijker kunnen accepteren. Dan lever je nogal wat in.
Ik heb eigenlijk niet het idee dat je als single moeder moeilijker een leuke man kunt vinden dan een vrouw zonder kind.
Mijn huidige vriend heeft er enorm aan moeten wennen, dat er soms (in de weekenden als hij bij me is) een kind bij was. Ik vond het erg lastig om mijn aandacht te verdelen. Zeker in het begin wil je veel tijd samen doorbrengen en omdat mijn zoon nogal aanwezig is, viel dat soms niet mee.
Hij heeft dan ook getwijfeld of hij het zou aankunnen. Nu zijn we 15 maanden verder, hij heeft besloten om ervoor te willen gaan, omdat hij me de moeite waard vond. Zachtjes aan hebben die twee ook een band opgebouwd, lijkt het. We doen veel met zijn drietjes, doen dan dingen die we alledrie leuk vinden en dan blijft het leuk. Mijn vriend bemoeit zich ook met de opvoeding voor zover mogelijk. Dat verwacht ik ook van hem. We zitten op 1 lijn, dat is erg belangrijk. Ik vind dat hij het goed doet, ondanks dat hij geen kinderen gewend is en het soms lastig vindt. Wij wonen trouwens niet samen en zien elkaar alleen in het weekend. Dat zal ook schelen,al zit het er wel aan te komen. Ben benieuwd hoe dat loopt...
Het zal ook schelen of de man in kwestie van kinderen houdt, of ze zelf graag wil. Een man zonder kinderwens zal het moeilijker kunnen accepteren. Dan lever je nogal wat in.
Ik heb eigenlijk niet het idee dat je als single moeder moeilijker een leuke man kunt vinden dan een vrouw zonder kind.
woensdag 25 april 2007 om 21:01
Ik ben trouwens geheel onafhankelijk, red het prima zonder man in alle opzichten. Vind ik erg belangrijk. Wanneer het niet lukt met de relatie is er niks aan de hand, omdat ik mijn eigen salaris verdien. Dat we het samen financieel beter zouden hebben is mooi meegenomen, maar mag niet de reden zijn om een relatie te willen, als single moeder zijnde.
Ik zocht ook geen surrogaat papa, want hij heeft een fijne papa. Dat mijn vriend leuke dingen met hm doet is heel mooi meegenomen.
Ik zocht ook geen surrogaat papa, want hij heeft een fijne papa. Dat mijn vriend leuke dingen met hm doet is heel mooi meegenomen.
woensdag 25 april 2007 om 21:01
Dat klinkt alsof die vrouwen geen keuze hebben. zij moeten inleveren en voor de zorg opdraaien? het gaat in geval van kado kinderen nog altijd om de kinderen van de man waar hij verantwoordelijk voor is en voor moet zorgen. ik denk dat veel vrouwen zichzelf die taak opleggen en het ook zelf willen. niemand verplicht het ze. zonder vrouw of vriendin zou die man het ook zelf moeten doen hoor.
woensdag 25 april 2007 om 21:06
Ik denk het zowiezo moeilijk is om een leuke man tegen te komen, maar dat kinderen wel belemmerend kunnen werken bij vrouwen, zeker als de kinderen nog veel aandacht nodig hebben bij de dagelijkse zorg.
ben benieuwd waar en hoe jij je vriend hebt ontmoet. liggen jullie wat leeftijd betreft ver uit mekaar?
woensdag 25 april 2007 om 21:54
Via internet, dit geldt ook voor de vorige relaties.
En wij zijn 32 en 33. Nee echt, heb nooit moeite gehad wat betreft het vinden van een leuke vent, zonder kinderen. Het is ook niet misgegaan vanwege mijn kind. Maar moet er wel bij zeggen, dat er verschil zit tussen het hebben van 1 of meer kinderen. Weet niet of het zo makkelijk zou gaan als wij beide kinderen zouden hebben.
Ook heb ik goed contact met ex, en dat scheelt al enorm.
En wij zijn 32 en 33. Nee echt, heb nooit moeite gehad wat betreft het vinden van een leuke vent, zonder kinderen. Het is ook niet misgegaan vanwege mijn kind. Maar moet er wel bij zeggen, dat er verschil zit tussen het hebben van 1 of meer kinderen. Weet niet of het zo makkelijk zou gaan als wij beide kinderen zouden hebben.
Ook heb ik goed contact met ex, en dat scheelt al enorm.
woensdag 25 april 2007 om 22:09
Ik lijk ook normaal....maar ondertussen, haha!
Tja ik ken dat dus niet, ben ook niet echt het protype moeder, denk ik.
En deel de zorg met ex. Wij kunnen ook veel samen doen, dat maakt het weer makkelijker natuurlijk. Heb ook nooit moeite gehad om via internet te daten, want waar kan ik een man ontmoeten? Ik werk, en ga soms wat drinken. Of ga iets met kind doen. Dit was voor mij de ideale manier om leuke mannen tegen te komen. GEwoon goed filteren, nooit rare dingen meegemaakt, altijd waren het fatsoenlijke, eerlijke mannen.
Kan het iedereen aanraden! En je leest wel vaker positieve verhalen van vrouwen, dus het werkt wel degelijk.
Tja ik ken dat dus niet, ben ook niet echt het protype moeder, denk ik.
En deel de zorg met ex. Wij kunnen ook veel samen doen, dat maakt het weer makkelijker natuurlijk. Heb ook nooit moeite gehad om via internet te daten, want waar kan ik een man ontmoeten? Ik werk, en ga soms wat drinken. Of ga iets met kind doen. Dit was voor mij de ideale manier om leuke mannen tegen te komen. GEwoon goed filteren, nooit rare dingen meegemaakt, altijd waren het fatsoenlijke, eerlijke mannen.
Kan het iedereen aanraden! En je leest wel vaker positieve verhalen van vrouwen, dus het werkt wel degelijk.
maandag 30 april 2007 om 18:00
hallo meiden
Ik heb zelf kort geleden een relatie gehad met en kerel en kindje van drie.. net uit scheiding. typerend is (denk dat het bij vrouwen anders is ) dat veel mannen (ook mijn ex) snel hun oude leventje zoals het toen was met hun ex..willen oppaken met een andere vrouw..snel samenwonen, snel zorgtaken overlaten nemen etc.... Helaas ben ik dus niet zo'n type en had ook andere vrewachtingen van deze relatie.. In eerste instantie wilde ik gewoon verliefd zijn en leuke dingen met vriend doen...Ik kende hem ook via internet... maar al snel ik denk na anderhalve maand begon hij over samenwonen en voelde ik mij al 10 jaar getrouwd.... terwijl je eigenlijk nog in een dating fase zou moeten zitten...Nu is het uit! te hard van stapel gelopen....
Ik zelf zou niet meer zo snel beginnen aan een man met kindje... helaas... Ex de zorg voor een andermans kind. (kind zie ik nu nooit meer.. niet eens afscheid kunnen nemen) je krijgt het er gratis bij...en dat is niet wat ik ervan gedacht had...Erg moeilijk!
Ik heb zelf kort geleden een relatie gehad met en kerel en kindje van drie.. net uit scheiding. typerend is (denk dat het bij vrouwen anders is ) dat veel mannen (ook mijn ex) snel hun oude leventje zoals het toen was met hun ex..willen oppaken met een andere vrouw..snel samenwonen, snel zorgtaken overlaten nemen etc.... Helaas ben ik dus niet zo'n type en had ook andere vrewachtingen van deze relatie.. In eerste instantie wilde ik gewoon verliefd zijn en leuke dingen met vriend doen...Ik kende hem ook via internet... maar al snel ik denk na anderhalve maand begon hij over samenwonen en voelde ik mij al 10 jaar getrouwd.... terwijl je eigenlijk nog in een dating fase zou moeten zitten...Nu is het uit! te hard van stapel gelopen....
Ik zelf zou niet meer zo snel beginnen aan een man met kindje... helaas... Ex de zorg voor een andermans kind. (kind zie ik nu nooit meer.. niet eens afscheid kunnen nemen) je krijgt het er gratis bij...en dat is niet wat ik ervan gedacht had...Erg moeilijk!
maandag 30 april 2007 om 19:08
@muis:
Loop net binnen in je topic en moet eerlijk zeggen dat ik niet alle reacties gelezen heb. Dus het zou kunnen dat ik dingen zeg die ook al eerder gezegd zijn. Mijn ervaring: Mijn laatste vriendje had twee kindjes van 3,5 en 6 uit zijn eerdere huwelijk. Ik heb dit ook lastig gevonden. En dan vooral in praktische zin. Ik vind het niet leuk namelijk om als 'gezin' op de camping te gaan staan of een bungalowtje ergens te huren. Ik wil de wereld zien! Vanuit zijn oogpunt logisch dat de vakanties in teken van de kinderen staan (hij ziet ze tenslotte al zo weinig) maar ik dan?? Dat klinkt egoistisch..en dat is het denk ik ook (maar het is niet voor niets dat ik zelf geen kinderen heb...).
Hij werkte ook nog in ploegendiensten dus als hij eens een 'echt' weekend had waarin wij samen leuke dingen konden doen, dan had hij zijn kinderen.
In die zin dus lastig en het zou niet mijn voorkeur hebben om weer een relatie aan te gaan met iemand met kinderen. Echter............ het hart laat zich niet sturen. Al deze dingen wist ik namelijk ook al voor ik verliefd op hem werd...
Ik probeer eigenlijk te zeggen dat ik het zeker prettiger vind om iemand te treffen zonder kinderen (maar die worden zeldzaam:P) maar als er wel kinderen zijn? Dan deal ik daar op dat moment wel weer mee.
Loop net binnen in je topic en moet eerlijk zeggen dat ik niet alle reacties gelezen heb. Dus het zou kunnen dat ik dingen zeg die ook al eerder gezegd zijn. Mijn ervaring: Mijn laatste vriendje had twee kindjes van 3,5 en 6 uit zijn eerdere huwelijk. Ik heb dit ook lastig gevonden. En dan vooral in praktische zin. Ik vind het niet leuk namelijk om als 'gezin' op de camping te gaan staan of een bungalowtje ergens te huren. Ik wil de wereld zien! Vanuit zijn oogpunt logisch dat de vakanties in teken van de kinderen staan (hij ziet ze tenslotte al zo weinig) maar ik dan?? Dat klinkt egoistisch..en dat is het denk ik ook (maar het is niet voor niets dat ik zelf geen kinderen heb...).
Hij werkte ook nog in ploegendiensten dus als hij eens een 'echt' weekend had waarin wij samen leuke dingen konden doen, dan had hij zijn kinderen.
In die zin dus lastig en het zou niet mijn voorkeur hebben om weer een relatie aan te gaan met iemand met kinderen. Echter............ het hart laat zich niet sturen. Al deze dingen wist ik namelijk ook al voor ik verliefd op hem werd...
Ik probeer eigenlijk te zeggen dat ik het zeker prettiger vind om iemand te treffen zonder kinderen (maar die worden zeldzaam:P) maar als er wel kinderen zijn? Dan deal ik daar op dat moment wel weer mee.
