Relaties
alle pijlers
zie het even niet zitten.
donderdag 20 september 2007 om 09:59
Zo dat is er uit. Ik zie het even niet meer zitten. Ik ben een vrouw van 35 en ik lig momenteel in een scheiding. Ik was zo zeker van mijn besluit om bij mijn partner weg te gaan. En nu het moment daar is... huis staat op zijn naam. Ik zelf heb een ander huis, kan er over een maand in. Nu begin ik enorm te twijffelen. Lijkt wel of ik er spijt van krijg. Waarom?
Waarom overkomt mij dit nu weer. Ik weet dat ik hier niet wil en kan blijven. Ik weet dat ik buiten de deur mijn geluk blijf zoeken omdat ik dat hier thuis niet vind. Ik weet dat het beter is om uit elkaar te gaan. Maar waarom dan nu, net voor mijn vertrek hier die enorme twijfel.
Ben ik bang voor de toekomst? ik werk, dus kan mijn eigen redden, al wordt het wel minder dan dat ik nu heb.
Ben ik bang voor het alleen zijn? Ik ben al mijn vrienden kwijt geraakt. Zij kiezen duidelijk voor hem, want hij is zielig. Hij wordt alleen gelaten.
Voel ik mij schuldig? Omdat wij beiden een luxe leven samen hadden en nu allebei heel zuinig aan moeten gaan doen.
Ja schuldig voel ik mij wel naar mijn kinderen, want die hebben het er ook moeilijk mee.
Ik weet het niet, wist ik het maar. Maar het ligt als een zware bal in mijn maag. Is dit normaal? Is dit een fase waar je door heen moet als je uit elkaar gaat? Of is dit echt een geval van je kunt het niet alleen, zie nou wel dat ik gelijk heb... (zegt hij)
In ieder geval ik weet het even niet meer en zit nu eigenlijk een beetje in een depressieve bui lijkt het wel. En dat had ik nog niet gehad. Ik was zo druk met het zoeken naar een woning. Had ik maar meer tijd besteed om met hem te praten. Nu is alles definitief en ga ik twijfelen of is het toch angst. Angst voor het onbekende?
Waarom overkomt mij dit nu weer. Ik weet dat ik hier niet wil en kan blijven. Ik weet dat ik buiten de deur mijn geluk blijf zoeken omdat ik dat hier thuis niet vind. Ik weet dat het beter is om uit elkaar te gaan. Maar waarom dan nu, net voor mijn vertrek hier die enorme twijfel.
Ben ik bang voor de toekomst? ik werk, dus kan mijn eigen redden, al wordt het wel minder dan dat ik nu heb.
Ben ik bang voor het alleen zijn? Ik ben al mijn vrienden kwijt geraakt. Zij kiezen duidelijk voor hem, want hij is zielig. Hij wordt alleen gelaten.
Voel ik mij schuldig? Omdat wij beiden een luxe leven samen hadden en nu allebei heel zuinig aan moeten gaan doen.
Ja schuldig voel ik mij wel naar mijn kinderen, want die hebben het er ook moeilijk mee.
Ik weet het niet, wist ik het maar. Maar het ligt als een zware bal in mijn maag. Is dit normaal? Is dit een fase waar je door heen moet als je uit elkaar gaat? Of is dit echt een geval van je kunt het niet alleen, zie nou wel dat ik gelijk heb... (zegt hij)
In ieder geval ik weet het even niet meer en zit nu eigenlijk een beetje in een depressieve bui lijkt het wel. En dat had ik nog niet gehad. Ik was zo druk met het zoeken naar een woning. Had ik maar meer tijd besteed om met hem te praten. Nu is alles definitief en ga ik twijfelen of is het toch angst. Angst voor het onbekende?
donderdag 20 september 2007 om 10:25
je laatste zin is denk ik wel je eigen antwoord!
Als je zo twijfelt , moet je je ook eens bedenken , hoe het zou zijn als je het niet zou hebben besloten.
Word je daar gelukkiger van en dat is iets wat zo blijft.
Nu begin je aan iets wat verandert, das t onbekende.
Het lijkt me nou niet verstandig om je door angst en twijfel te binden aan een leven waar je ZEKER van weet dat je er niet gelukkig mee bent.
Ja hoor , hij is heel zielig en wat heeft hij eraan gedaan om je te blijven boeien en binden??
nee, stap die hoge hoge drempel nou maar over, das wel het moeilijkste stukje, maar daar ligt wel de toekomst voor je open.
En leer van deze relatie, zo moet het dus niet.
Ik hoop dat je weet waar het fout ging, das handig.
Als je zo twijfelt , moet je je ook eens bedenken , hoe het zou zijn als je het niet zou hebben besloten.
Word je daar gelukkiger van en dat is iets wat zo blijft.
Nu begin je aan iets wat verandert, das t onbekende.
Het lijkt me nou niet verstandig om je door angst en twijfel te binden aan een leven waar je ZEKER van weet dat je er niet gelukkig mee bent.
Ja hoor , hij is heel zielig en wat heeft hij eraan gedaan om je te blijven boeien en binden??
nee, stap die hoge hoge drempel nou maar over, das wel het moeilijkste stukje, maar daar ligt wel de toekomst voor je open.
En leer van deze relatie, zo moet het dus niet.
Ik hoop dat je weet waar het fout ging, das handig.
donderdag 20 september 2007 om 10:27
Het lijkt me vrij logisch dat je het even niet zit zitten; er komt nogal veel op je af. Het is jouw beslissing, maar is het de goede? Veel veranderingen gaande.
Misschien heb je iets aan het gegeven dat het veranderen van een gewoonte altijd een gevoel van onbehagen met zich meebrengt, ook al is het nog zo'n goede gewenste verandering. Dit heb ik niet zelf bedacht, ik heb het lang geleden gelezen in een column van een psycholoog.
Het voorbeeld wat hij gaf, was simpel: een jong stel met kinderen dat al eeuwen gewend was iedere zondag naar hun ouders te gaan. Ze hadden daar niet altijd zin in, wilden ook wel een met de kinderen naar het strand ofzo. Dus besloten ze op een dag dat ook te doen en het bezoek aan de ouders te cancelen. Tijdens het dagje strand waren ze lang niet zo blij als ze verwacht hadden. Dus besloten ze dat niet meer te doen en voortaan weer de "verplichte" bezoekjes aan de ouders af te leggen.
De psycholoog duidde aan dat ze last hadden van het normale gevoel van onbehagen bij het veranderen van de gewoonte. Zouden ze dit beseft hebben dan hadden ze zich hier overheen kunnen zetten en niet meteen terug naar het bekende.
Nou het is een heel verhaal, maar ik hoop dat je iets mee kunt. In je achterhoofd houden dat een dèèl van je gevoelens hieruit voort komen. Eeen deel, want ik snap natuurlijk wel dat er bij jou veel meer aan de hand is.
Ik wens je sterkte en succes
Mabel007
Misschien heb je iets aan het gegeven dat het veranderen van een gewoonte altijd een gevoel van onbehagen met zich meebrengt, ook al is het nog zo'n goede gewenste verandering. Dit heb ik niet zelf bedacht, ik heb het lang geleden gelezen in een column van een psycholoog.
Het voorbeeld wat hij gaf, was simpel: een jong stel met kinderen dat al eeuwen gewend was iedere zondag naar hun ouders te gaan. Ze hadden daar niet altijd zin in, wilden ook wel een met de kinderen naar het strand ofzo. Dus besloten ze op een dag dat ook te doen en het bezoek aan de ouders te cancelen. Tijdens het dagje strand waren ze lang niet zo blij als ze verwacht hadden. Dus besloten ze dat niet meer te doen en voortaan weer de "verplichte" bezoekjes aan de ouders af te leggen.
De psycholoog duidde aan dat ze last hadden van het normale gevoel van onbehagen bij het veranderen van de gewoonte. Zouden ze dit beseft hebben dan hadden ze zich hier overheen kunnen zetten en niet meteen terug naar het bekende.
Nou het is een heel verhaal, maar ik hoop dat je iets mee kunt. In je achterhoofd houden dat een dèèl van je gevoelens hieruit voort komen. Eeen deel, want ik snap natuurlijk wel dat er bij jou veel meer aan de hand is.
Ik wens je sterkte en succes
Mabel007
donderdag 20 september 2007 om 10:55
ik denk dat je twijfels hetzelfde zijn als de twijfels die je hebt vlak voordat je gaat trouwen, dan slaan vaak ook ineens de twijfels toe als je d ehele bruiloft hebt georganiseerd, dan ga je je ineens ook afvragen: wil ik dit wel, is dit wel de goede stap?
koudwatervrees....angst voor het onbekende, maar denk wel dat je nu gewoon door moet zetten, tuurlijk is het in het begin moeilijk maar als je door de rotste eerste tijd heen bent kan je leven alleen maar leuker worden.
je weet wat je nu hebt, dat is niet leuk maar wel vertrouwd, het is moeilijk om het vertrouwde achter je te laten en een nieuwe wereld in te stappen maar als je nu door twijfels blijft waar je bent, in d esituatie die je niet gelukkig maakt dan weet je zeker dat je spijt gaat krijgen....dat blijft altijd knagen.
koudwatervrees....angst voor het onbekende, maar denk wel dat je nu gewoon door moet zetten, tuurlijk is het in het begin moeilijk maar als je door de rotste eerste tijd heen bent kan je leven alleen maar leuker worden.
je weet wat je nu hebt, dat is niet leuk maar wel vertrouwd, het is moeilijk om het vertrouwde achter je te laten en een nieuwe wereld in te stappen maar als je nu door twijfels blijft waar je bent, in d esituatie die je niet gelukkig maakt dan weet je zeker dat je spijt gaat krijgen....dat blijft altijd knagen.
donderdag 20 september 2007 om 11:40
Ik begrijp je volkomen.Ik heb dit ook gehad 2 jaar geleden.Was getrouwd 3 kinderen werd verliefd op een ander.Deze relatie was was zoals ik nog nooit had beleefd met mijn man.(18 jaar samen). Dus ik nam een besluit om te scheiden.Mijn echtgenoot probeerde nog wel maar de koek was op, had mij in het verleden genoeg beschadigd.
Toch heb ik ook koud watervrees gehad. Zeker als ik naar onze kinderen keek.Ben nu heel gelukkig met mijn vriend en heb nog goed contact met mijnex.
Toch heb ik ook koud watervrees gehad. Zeker als ik naar onze kinderen keek.Ben nu heel gelukkig met mijn vriend en heb nog goed contact met mijnex.
donderdag 20 september 2007 om 12:09
Dank je voor jullie reacties, Ik wil dit ook doorzetten, maar jah de nare gedachten nemen zo de overhand. In plaats te gaan genieten van mijn huisje en het uitzoeken van nieuwe spulletjes zit ik te treuren.
Ik ben ook wel van overtuigt dat ik het wel redden ga. Maar gewoon het feit dat je iets achterlaat waar je jaren voor gewerkt, gevochten hebt. En het feit dat je door je keus hem te verlaten ook gelijk je vrienden en deel van je familie kwijt raakt. Ja dat raakt mij. Ik heb het gevoel dat het daardoor niet meer iets is tussen hem en mij maar tussen mij en de rest van de wereld.
Wij zelf proberen hoe dan ook goed met elkaar om te blijven gaan omdat wij samen kinderen hebben. Het moet niet zo zijn dat als Moeder de kinderen bij Vader brengt, dat de kinderen op de hoek van de straat uitgezet worden omdat wij elkaar niet kunnen of willen zien. Maar "de rest" maken die keuze wel. Ze kiezen allemaal voor hem omdat hij zielig is. Hij is het slachtoffer en ik ben de dader en die hoeft geen steun, die hoeft niet opgevangen te worden. Nee daar kun je beter over roddelen. Zoals je ziet zit ik nog vol met gevoelens die ik nog moet plaatsen. Maar jah, ik weet ook wel dat de mensen die je altijd tot vrienden had berekend maar je nu laten vallen geen echte vrienden zijn geweest. Die kun je maar beter kwijt dan rijk zijn.. zo is het ook nog eens een keer.
Ik ben ook wel van overtuigt dat ik het wel redden ga. Maar gewoon het feit dat je iets achterlaat waar je jaren voor gewerkt, gevochten hebt. En het feit dat je door je keus hem te verlaten ook gelijk je vrienden en deel van je familie kwijt raakt. Ja dat raakt mij. Ik heb het gevoel dat het daardoor niet meer iets is tussen hem en mij maar tussen mij en de rest van de wereld.
Wij zelf proberen hoe dan ook goed met elkaar om te blijven gaan omdat wij samen kinderen hebben. Het moet niet zo zijn dat als Moeder de kinderen bij Vader brengt, dat de kinderen op de hoek van de straat uitgezet worden omdat wij elkaar niet kunnen of willen zien. Maar "de rest" maken die keuze wel. Ze kiezen allemaal voor hem omdat hij zielig is. Hij is het slachtoffer en ik ben de dader en die hoeft geen steun, die hoeft niet opgevangen te worden. Nee daar kun je beter over roddelen. Zoals je ziet zit ik nog vol met gevoelens die ik nog moet plaatsen. Maar jah, ik weet ook wel dat de mensen die je altijd tot vrienden had berekend maar je nu laten vallen geen echte vrienden zijn geweest. Die kun je maar beter kwijt dan rijk zijn.. zo is het ook nog eens een keer.
donderdag 20 september 2007 om 12:12
Vaak genoeg, ik heb hem vaak genoeg gezegd dat ik meer ben dan moeder, poetsvrouw, hotelier, verpleegster.. maar dat ik ook een vrouw ben die geliefd wil worden. Iemand die ook gevoelens heeft, die ook af een toe een hand of een arm om haar schouder nodig heeft. Die niet altijd het gevoel heeft alleen te staan/zijn.
donderdag 20 september 2007 om 12:21
Zo nging dat ook bij mij,ik had zijn tekortkomingen vertelt en wat vroeger nooit kon ,kon nu wel.Maar het ging om de liefde die ik niet voelde van kant naar mij toe.Vreemdgaan en met 2 maten meten daar hield ik niet van en we hadden al 2 keer eerder zware crisistijden gehad en dat had geen zoden aan de dijk gezet.
Heb geen spijt,maar soms ff met speciale dingen met de kinderen. Weet wel je komt nooit van elkaar af,want je hebt samen kinderen.
sterkte
Heb geen spijt,maar soms ff met speciale dingen met de kinderen. Weet wel je komt nooit van elkaar af,want je hebt samen kinderen.
sterkte
donderdag 20 september 2007 om 17:07
vrienden nee die kiezen voor hem, want ik ben immers de "foute" Ik heb wel familie de "mijne" welliswaar die mij steunen en verder heb ik 1 goede vriend en ja daar praat ik veel mee. Want ook hij zit in dezelfde situatie (scheiding) Echter voor iedereen is het nu al zo klaar als een klontje, doordat wij zo goed kunnen praten nu hebben wij ook wat met elkaar. Maar ja wij zeggen ook elke keer tegen elkaar wij weten wel beter. Maar inderdaad leuk is het niet en je zegt forum. Opzich heb ik daar geen probleem mee maar hier kan ik niet echt open zijn, je weet nooit wie er mee leest toch? Maar inderdaad als je geen vrienden overhoud dan ben je blij dat je ergens je hart kunt luchten.
donderdag 20 september 2007 om 19:07
Mag ik bij deze Sto even hartelijk danken voor haar opmerking: "ja hoor, wat heeft hij gedaan om je te blijven boeien en binden?".
Zit momenteel ook in scheiding en heb de neiging de schuld bij mezelf te zoeken terwijl als ik deze zin lees er zo'n oergevoel bij me naar boven komt van; krijg de rambam, heb geen vent nodig, integendeel!
Altijd maar ruzies over mijn tekortkomingen.... maar zelf weinig constructiefs/creatiefs inbrengen.
Dus deze gedachte heb ik nu nét even nodig om m'n kop boven water te houden.
Jut, zet door, natuurlijk zit je in een verwerkingsproces maar de handdoek is niet voor niks in de ring gegooid.
Zit momenteel ook in scheiding en heb de neiging de schuld bij mezelf te zoeken terwijl als ik deze zin lees er zo'n oergevoel bij me naar boven komt van; krijg de rambam, heb geen vent nodig, integendeel!
Altijd maar ruzies over mijn tekortkomingen.... maar zelf weinig constructiefs/creatiefs inbrengen.
Dus deze gedachte heb ik nu nét even nodig om m'n kop boven water te houden.
Jut, zet door, natuurlijk zit je in een verwerkingsproces maar de handdoek is niet voor niks in de ring gegooid.
vrijdag 21 september 2007 om 09:05
Doodat ik altijd open ben geweest over de fouten van mijn man ,was het voor de meeste mensen niet vreemd dat ik er een punt achter heb gezet.
Ik wens jullie (jut en campari) heel veel sterkte en hoop dat jullie nog wel kunnen blijven communiceren met de exen ,zodat jullie kinderen er het minste schade van oplopen.
Want hoe gaan jullie het met de kids doen?
Ik wens jullie (jut en campari) heel veel sterkte en hoop dat jullie nog wel kunnen blijven communiceren met de exen ,zodat jullie kinderen er het minste schade van oplopen.
Want hoe gaan jullie het met de kids doen?
vrijdag 21 september 2007 om 13:12
hoe? tja gewoon eigenlijk.
Gewoon grotendeels bij mij en dan om het weekend bij hem en dan nog een dag of twee door de week als het uitkomt. Wel vaste afspraken over gemaakt.
Voor de kinderen willen wij ook blijven praten met elkaar maar soms vergeet ik wel eens dat het voor hem ook heel moeilijk moet zijn om nu nog samen te moeten leven met iemand die de keuze heeft gemaakt dat niet meer te willen. En dan boven op alles dat die er ook nog moeilijk mee heeft. Maar affijn. De dip die ik woensdag had is weer iets gezakt. Hij zit er nog wel maar krijg weer iets meer zin in het leven. Ga morgen de "boze" buitenwereld te lijf. Ik heb een uitje. Zin in? Nee eigenlijk niet maar ik moet nu wel. Ik moet mij vroeg of laat weer onder de mensen begeven, heb mij letterlijk de hele zomer begraven, heb mij nergens laten zien. Misschien ook niet goed daardoor ben ik wel vervreemd van de mensen. En zijn ze juist daardoor nog meer gaan kletsen. Wie zal het zeggen.
Gewoon grotendeels bij mij en dan om het weekend bij hem en dan nog een dag of twee door de week als het uitkomt. Wel vaste afspraken over gemaakt.
Voor de kinderen willen wij ook blijven praten met elkaar maar soms vergeet ik wel eens dat het voor hem ook heel moeilijk moet zijn om nu nog samen te moeten leven met iemand die de keuze heeft gemaakt dat niet meer te willen. En dan boven op alles dat die er ook nog moeilijk mee heeft. Maar affijn. De dip die ik woensdag had is weer iets gezakt. Hij zit er nog wel maar krijg weer iets meer zin in het leven. Ga morgen de "boze" buitenwereld te lijf. Ik heb een uitje. Zin in? Nee eigenlijk niet maar ik moet nu wel. Ik moet mij vroeg of laat weer onder de mensen begeven, heb mij letterlijk de hele zomer begraven, heb mij nergens laten zien. Misschien ook niet goed daardoor ben ik wel vervreemd van de mensen. En zijn ze juist daardoor nog meer gaan kletsen. Wie zal het zeggen.
vrijdag 21 september 2007 om 19:08
Campari, way you go girl.
Mannen kunnen zo lekker de vrouw beroeren alsof het hun bezit is waarmee ze vooral mee moeten pronken en er niet mee voor lul willen staan, maar de enige lul is natuurlijk hij, want hij is je kwijt, niet in staat om een vrouw , vrouw te laten voelen.
Wat een eikel zeg om je tekortkomingen zo te onderstrepen.
Wellicht dat die "tekortkomingen" bij een andere man je sterke punten zijn!!!
Sterkte meissie, fjin dat je wat aan mijn vraagzin had, dikke knuffel.
je bent iig een sterke vrouw die zo een stap durft te zetten, zo die zit!!!!!
Vooruit met de geit.
xxxxxxxxxxxxx
Mannen kunnen zo lekker de vrouw beroeren alsof het hun bezit is waarmee ze vooral mee moeten pronken en er niet mee voor lul willen staan, maar de enige lul is natuurlijk hij, want hij is je kwijt, niet in staat om een vrouw , vrouw te laten voelen.
Wat een eikel zeg om je tekortkomingen zo te onderstrepen.
Wellicht dat die "tekortkomingen" bij een andere man je sterke punten zijn!!!
Sterkte meissie, fjin dat je wat aan mijn vraagzin had, dikke knuffel.
je bent iig een sterke vrouw die zo een stap durft te zetten, zo die zit!!!!!
Vooruit met de geit.
xxxxxxxxxxxxx
vrijdag 21 september 2007 om 21:33
Hm Sto, zou lekker zijn om dit me te laten aanleunen maar is helaas een vertekend beeld van de werkelijkheid. Ik heb vaak in ruzies geroepen; "dan rot je toch lekker op joh!" en wat denk je,
hij is uiteindelijk daadwerkelijk gegaan. Ik had eerlijk gezegd er nooooooit een definitief punt achter kunnen zetten, daarvoor was mijn liefde ondanks de ruzies, te groot.
Het was fijn gister in een sterk moment te bedenken; potverdrie altijd maar dat geklaag, had het zelf ook eens anders aangepakt, maar ja dingen lopen zoals ze gaan en opeens is er geen weg terug.
Met mijn kop boven water houden bedoelde ik dus dat ik bijna verdrink in liefdesverdriet. Hij ook, dat is een troost.
Maar geen toekomst samen meer.... het was de vent van m'n leven, doet zeer. Het zal zeker ook weer voordelen gaan opleveren maar om dat nu te kunnen zien, daarvoor is het gemis te groot. (sorry voor off topic)
Maar Jut is al verder, die heeft de beslissing genomen, das pas stoer!!
hij is uiteindelijk daadwerkelijk gegaan. Ik had eerlijk gezegd er nooooooit een definitief punt achter kunnen zetten, daarvoor was mijn liefde ondanks de ruzies, te groot.
Het was fijn gister in een sterk moment te bedenken; potverdrie altijd maar dat geklaag, had het zelf ook eens anders aangepakt, maar ja dingen lopen zoals ze gaan en opeens is er geen weg terug.
Met mijn kop boven water houden bedoelde ik dus dat ik bijna verdrink in liefdesverdriet. Hij ook, dat is een troost.
Maar geen toekomst samen meer.... het was de vent van m'n leven, doet zeer. Het zal zeker ook weer voordelen gaan opleveren maar om dat nu te kunnen zien, daarvoor is het gemis te groot. (sorry voor off topic)
Maar Jut is al verder, die heeft de beslissing genomen, das pas stoer!!
zaterdag 22 september 2007 om 20:23
Joh Sto, ben al 42, denk je echt dat ik me ooit weer laat ringeloren?
Maar lief bedoelt...
Laatst zei een vriendin dat ik in de herfst van mijn leven zit, en gelijk heeft ze, gezien mijn relaties pffff.
Maar toch dank voor je heerlijk opbeurend woord en nogmaals, relativerend.
Heb er nog steeds steun aan.
Maar lief bedoelt...
Laatst zei een vriendin dat ik in de herfst van mijn leven zit, en gelijk heeft ze, gezien mijn relaties pffff.
Maar toch dank voor je heerlijk opbeurend woord en nogmaals, relativerend.
Heb er nog steeds steun aan.
zaterdag 22 september 2007 om 21:59
Hallo Jut
Ik moet gewoon even reageren. Ik ga morgen mijn nieuwe huisje betrekken.
Relatie gehad van 6 jaar en na een jaar van twijfels hebben we besloten om uit elkaar te gaan. Geen ruzie, geen ander in het spel. Als goede vrienden uit elkaar. Was zo rationeel, en zo verstandelijk, tot aan nu.
Gevoelsmatig wil ik dit niet! Ik verlaat mijn vertrouwde omgeving, laat mijn katten en herinneringen achter. En ook mijn ex-vriendje ja..
Mijn nieuwe huisje is super, maar wat voel ik me er ongemakkelijk zeg
(ben er net eventjes 2 uurtjes geweest)
Ik zit net als jij boordevol twijfels en tegenstijdige emoties.
Bang om alleen te zijn en wellicht over te blijven, bang voor de financiele consequenties. Maar vooral bang om de verkeerde keuze gemaakt te hebben.
Hebben we er wel alles aan gedaan, genoeg gevochten?
En wat als blijkt dat we toch niet zonder elkaar willen en kunnen is het dan te laat? Moet ik deze deur voorgoed sluiten of toch op een kier laten staan?
Gelukkig kan ik goed met mijn ex praten en delen we dezelfde mening, en vinden we afstand nemen de beste oplossing. En zien we wel hoe dit verloopt.
Maar het doet zeer. Ik zou blij moeten zijn met dit, mijn huisje, mijn nieuwe autootje en de (nog) goede omgang met mijn ex..maar ik ben het niet.
Kan met mijn gevoelens even geen kant op. Ik weet dat ik hier door heen moet, hoe eerder hoe beter. Ik heb lieve mensen om me heen. Maar kon ik mijn gevoel maar even aan de kant zetten, even bevriezen. Want mijn heldere, nuchtere kijk is ver te zoeken. Ik lees en hoor genoeg verhalen van mensen die hetzelfde overkomt of overkomen is/zijn en al die mensen redden het na verloop van tijd weer, maar dat gaat er bij mij nu even niet in.
Dus Jut, ik weet waar je mee zit en worstelt, kan je helaas niet verder helpen, maar ik hoop dat je je vlug weer beter voelt.
Liefs, Tob
Ik moet gewoon even reageren. Ik ga morgen mijn nieuwe huisje betrekken.
Relatie gehad van 6 jaar en na een jaar van twijfels hebben we besloten om uit elkaar te gaan. Geen ruzie, geen ander in het spel. Als goede vrienden uit elkaar. Was zo rationeel, en zo verstandelijk, tot aan nu.
Gevoelsmatig wil ik dit niet! Ik verlaat mijn vertrouwde omgeving, laat mijn katten en herinneringen achter. En ook mijn ex-vriendje ja..
Mijn nieuwe huisje is super, maar wat voel ik me er ongemakkelijk zeg
(ben er net eventjes 2 uurtjes geweest)
Ik zit net als jij boordevol twijfels en tegenstijdige emoties.
Bang om alleen te zijn en wellicht over te blijven, bang voor de financiele consequenties. Maar vooral bang om de verkeerde keuze gemaakt te hebben.
Hebben we er wel alles aan gedaan, genoeg gevochten?
En wat als blijkt dat we toch niet zonder elkaar willen en kunnen is het dan te laat? Moet ik deze deur voorgoed sluiten of toch op een kier laten staan?
Gelukkig kan ik goed met mijn ex praten en delen we dezelfde mening, en vinden we afstand nemen de beste oplossing. En zien we wel hoe dit verloopt.
Maar het doet zeer. Ik zou blij moeten zijn met dit, mijn huisje, mijn nieuwe autootje en de (nog) goede omgang met mijn ex..maar ik ben het niet.
Kan met mijn gevoelens even geen kant op. Ik weet dat ik hier door heen moet, hoe eerder hoe beter. Ik heb lieve mensen om me heen. Maar kon ik mijn gevoel maar even aan de kant zetten, even bevriezen. Want mijn heldere, nuchtere kijk is ver te zoeken. Ik lees en hoor genoeg verhalen van mensen die hetzelfde overkomt of overkomen is/zijn en al die mensen redden het na verloop van tijd weer, maar dat gaat er bij mij nu even niet in.
Dus Jut, ik weet waar je mee zit en worstelt, kan je helaas niet verder helpen, maar ik hoop dat je je vlug weer beter voelt.
Liefs, Tob
zaterdag 22 september 2007 om 22:10
Hoi Jut,
Ook hier veel herkenning. In April heb ik de handdoek in de ring gegooid. Nu is alles geregeld via de mediator en ligt het bij de rechtbank dus eerdaags echt rond. Tja en dan is alles geregeld en komt er rust en dus tijd om na te denken. Dus denk ik terug aan 19 jaar samen (ben nu 36), aan hoe leuk het was in het begin (tot zo'n 6 jaar terug). Hoe leuk hij was. En ja hoor daar komen de tranen. Wat heb ik weggegooid??? Maar gelijk realiseer ik me dat ik heel blij ben met mijn keuze want de laatste jaren waren niet leuk. Was een roepende in de woestijn en moest me niet aanstellen volgens hem. Afgelopen week veel gehuild, veel verwerkt, maarja dat hoort er ook bij. Je hebt die beslissing vast niet zomaar van de ene op de andere dag genomen, dus een goede afweging gemaakt. Nu moeilijk maar over een aantal maanden als alles weer draait ben je vast heel blij!
Sterkte
Ook hier veel herkenning. In April heb ik de handdoek in de ring gegooid. Nu is alles geregeld via de mediator en ligt het bij de rechtbank dus eerdaags echt rond. Tja en dan is alles geregeld en komt er rust en dus tijd om na te denken. Dus denk ik terug aan 19 jaar samen (ben nu 36), aan hoe leuk het was in het begin (tot zo'n 6 jaar terug). Hoe leuk hij was. En ja hoor daar komen de tranen. Wat heb ik weggegooid??? Maar gelijk realiseer ik me dat ik heel blij ben met mijn keuze want de laatste jaren waren niet leuk. Was een roepende in de woestijn en moest me niet aanstellen volgens hem. Afgelopen week veel gehuild, veel verwerkt, maarja dat hoort er ook bij. Je hebt die beslissing vast niet zomaar van de ene op de andere dag genomen, dus een goede afweging gemaakt. Nu moeilijk maar over een aantal maanden als alles weer draait ben je vast heel blij!
Sterkte
zondag 23 september 2007 om 08:04
42 is een kutleeftijd, al helemaal als je dit erbij hebt.
Ik ben 45 nu en kijk met een nare smaak in mijn mond terug naar die leeftijd, , dat duurt ongeveer anderhalf jaar en dan word je weer lente.
je hoeft je niet te laten ringeloren, maar je kunt zeker nog wel genieten, ik ben blij dat ik die bui heb gehad zeg maar, want nu waardeer ik het temeer dat ik alles zo leuk vind, dat komt voor jou ook weer ,echt.
Sterkte met alles.
Koop een bokskussen, ga op vechtsport....
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
zondag 23 september 2007 om 16:35
dank je voor jullie reacties. Ik ben blij dat ik dit dus niet alleen maar mee maak. Hier is dus wel een ander in het spel geweest. En daardoor is de beslissing om weg te gaan bij mijn ex wel vertroebeld. Ik weet dat voordat die ander er was de gedachten er ook waren om hier weg te gaan. Maar die drukte ik weg, omdat er kinderen waren. Ik moest mij er gewoon bij neerleggen van mijzelf dat dit mijn leven was. Hier moest ik tevreden mee zijn en dat ging een tijd goed. Totdat ik dus die ander tegenkwam. Ik merkte dat ik toch wel veel miste thuis en toen ging ik nadenken. Wat wil ik nu. Die ander is weer van het toneel verdwenen en ik dacht ach wij leven gewoon verder zoals altijd en stoppen onze gevoelens en onvrede maar weer weg. Maar het brak mij op. Ik kon niet langer toneelspelen richting Ex. en daardoor kwam hij erachter. Maar nu denk ik. Ja had ik maar meer gevochten. Je hebt verdorie kinderen samen. Was ik maar eerlijk geweest door te zeggen wat ik miste en niet dit een aantal jaren laten sudderen. Ik weet het best wel. Hem wil ik NU niet terug. maar had het niet anders kunnen lopen? Had ik niet meer mijn best moeten doen om er wat van te maken? Groeien mijn kinderen dankzij mijn actie nu op voor galg en rad? Dat zijn allemaal gedachten en dingen die door mijn hoofd spoken. Scheiden is in. Scheiden doet men heel gauw. Ik heb het altijd verfoeid maar doe het nu zelf ook. Te snel? Soms denk ik wel ik wil dit leventje wel houden maar dan zonder hem. Dus ja dan is de beslissing om met deze relatie te stoppen wel de juiste. Voor de buitenwereld is er nog een hoop onbegrip en vraagtekens want niemand had dit verwacht. En ja misschien ook wel heel snel. maar jah wanneer doe je het goed?
Ik ben er van overtuigt dat ook voor jullie Campari, Yendor, marije, Tob en Ine net als ik ooit de zon weer schijnt. Zal effe duren, maar wij komen er wel.
Ik ben er van overtuigt dat ook voor jullie Campari, Yendor, marije, Tob en Ine net als ik ooit de zon weer schijnt. Zal effe duren, maar wij komen er wel.
