Relaties
alle pijlers
zwanger maar niet van mijn man
zaterdag 13 oktober 2007 om 21:16
Help, help, help, help
In een dronken bui ben ik met mijn baas in bed beland en nu blijk ik dus zwanger te zijn.
Mijn man en ik proberen al jaren kinderen te krijgen en ik weet nu dus niet zeker of mijn man de vader is.
Ik ben ten einde raad en twijfel of ik een abortus zal plegen omdat ik bang ben dat het anders ooit nog uitkomt als hij niet de vader blijkt te zijn.
In een dronken bui ben ik met mijn baas in bed beland en nu blijk ik dus zwanger te zijn.
Mijn man en ik proberen al jaren kinderen te krijgen en ik weet nu dus niet zeker of mijn man de vader is.
Ik ben ten einde raad en twijfel of ik een abortus zal plegen omdat ik bang ben dat het anders ooit nog uitkomt als hij niet de vader blijkt te zijn.
maandag 15 oktober 2007 om 01:09
Maatschappelijk Debat
i.v.m. DNA-Vaderschapstesten
Prenatale testen
Een prenatale test is een test die gebeurt vóór de geboorte. Om die analyse te kunnen doen is het noodzakelijk een beetje weefsel van het ongeboren kind te bemachtigen.
Vermits staalname voor prenatale testen door een vruchtwaterpunctie steeds een risico inhoudt voor het ongeboren kind, vinden wij het niet verantwoord speciaal daarvoor een staalname te doen. Als de test zou uitwijzen dat het kind gewenst was (bvb niet van de verkrachter), maar de zwangerschap loopt mis door de punctie, dan zouden wij het daar heel erg moeilijk mee hebben.
Ook een negatief resultaat rapporteren, waarvan wij weten dat het een beslissing tot abortus zal ondersteunen vinden wij niet evident.
Dat betekent niet dat wij vinden dat het wettelijk moet verboden worden! Wie een prenatale test wil, heeft daar recht op. Alleen moet je een ander labo vinden, want wij doen het niet. In elk geval moet de staalname steeds gebeuren door een medisch specialist (gynaecoloog).
Een overweging waarmee we worstelen is de volgende. Als we vinden dat iemand het recht heeft om de test te laten doen, en die laat in samenspraak met een gynaecoloog een punctie uitvoeren, is het dan wel ethisch om die analyse te weigeren? In elk individueel geval misschien niet, maar als onze politiek zou zijn de testen wel te doen als het al te laat is om de punctie te vermijden, dan zou dat op hetzelfde neerkomen als alle testen aanvaarden. We hopen dat de staalname wettelijk geregeld wordt, eerder dan de analyse.
Prenatale testen moeten verboden worden
Ja!
Nee!
Patiëntenrecht
DNA-verwantschapsanalyses worden ten onrechte dikwijls beschouwd als behorend tot het terrein van de medici. Deze indruk wordt nog versterkt bij het publiek, doordat huisartsen voor de staalname dikwijls nog (onnodig) een bloedafname verrichten, een ingreep die niet bijdraagt tot de gezondheid.
DNA-analyse ten behoeve van verwantschapstests, behoort zoals de alcoholademtest al lang niet meer tot de medische sfeer. Zulke analyses hebben niets te maken met medische pathologie of -behandelingen. Niet enkel medici en niet alle medici bezitten de nodige wetenschappelijke kennis om te test correct uit te voeren en te interpreteren.
De meest gebruikelijke staalnamemethode waarbij materiaal van het mondslijmvlies wordt afgenomen, is geen medische handeling.
Vermits de verwantschapstest géén medische behandeling of diagnostische test is, kan er geen sprake zijn van een patiënt, en is patiëntenrecht niet van toepassing.
Toestemming
Een aspect waar nogal wat onduidelijkheid over bestaat, is of het nu wel of niet toegelaten is (of moet zijn) dat een vader zonder de toestemming van de moeder een DNA-vaderschapstest mag laten uitvoeren.
Mag een vader weten of het kind dat hij opvoedt van hem is, of moet de wet de moeder beschermen die bedrog pleegt, en de vader in onwetendheid van dat bedrog laten verder leven in het belang van het kind? Dat klinkt nogal extreem. In Nederland en Duitsland is de publieke opinie volgens recente opiniepeilingen heel duidelijk gekant in het voordeel van de vader die zoekt naar de waarheid.
Daarenboven is een DNA-test wel een uiterst zekere methode, maar je kan natuurlijk het biologisch vaderschap ook uitsluiten aan de hand van andere methoden zoals een bloedgroeptest. Daarvoor volstaat ook de toestemming van één ouder. Als twee blonde ouders met blauwe ogen plots een roste kroezelkop met bruine ogen krijgen, is het vanzelf al duidelijk. Wie is er dan in overtreding? Mag de vader zijn ogen opendoen om naar het kind te kijken, of vliegt hij dan de gevangenis in? Deze reductio-ad-absurdum dient uiteraard enkel als intuitiepomp om het centrale punt waar deze vraag om draait duidelijk te maken. We hebben recht op informatie, en we willen niet dat onze wereld gecensureerd wordt door de overheid.
Dat je geen staal van de moeder moet laten analyseren als die daar niet mee akkoord is, lijkt ons evident.
Gelukkig worden de meeste verwantschapsonderzoeken buiten dit debat gehouden. Bij vaderschapstesten neemt de moeder meestal deel aan de analyse, wat de zekerheid bij een positief resultaat verhoogt, en bij ons niet meer kost dan een test tussen enkel vader en kind. Vader-kind testen die wel gedaan worden zijn meestal in opdracht van het meerderjarig kind. Ook de andere verwantschapstesten (bvb de tweelingtest) zijn niet zo controversieel.
In afwachting van wettelijke duidelijkheid, zijn wij in elk geval voorzichtig, vandaar onze vereiste dat de aanvrager in geval van minderjarigheid toestemming heeft van de wettelijke vertegenwoordigers (meervoud) en in het geval dit niet zo zou zijn, daar zelf de verantwoordelijkheid voor draagt.
Een vader mag testen of zijn kind echt van hem is als hij dat wil,
ook als de moeder niet akkoord is!
Ja!
Nee!
Psychologische gevolgen
Het is zo, dat wie een verwantschapstest laat doen, best goed geïnformeerd is over de mogelijke psychologische gevolgen van het te weten komen van de waarheid. De betrokkenen die de informatie ontvangen zijn best terdege voorbereid zodat ze kunnen leven met de resultaten, wat de uitslag ook weze. Toch is het niet aangewezen om psychologische screening/begeleiding te verplichten, en is het zelfs heel belangrijk dat men op discrete wijze en zonder de verplichting van begeleiding een analyse kan aanvragen.
Sommige mensen laten de test doen met als motivatie: "Dan weet ik tenminste zeker dat mijn kind van mij is.". Die mensen houden geen rekening met een mogelijk negatieve uitslag.
Men doet best beroep op raadgevers die voor een verantwoorde begeleiding kunnen zorgen. Die raadgevers kunnen evengoed psychologen, huwelijksbegeleiders, advocaten, als huisartsen zijn. Het dient opgemerkt dat de huisarts hier vermeld wordt wegens zijn vertrouwensrelatie met de patiënt.
Wie zich terdege heeft geïnformeerd moet de mogelijkheid hebben om zich vervolgens tot een analyselabo te richten, met of zonder de tussenkomst van de raadgevers.
*
Onze eigen raad, als u te weten zou komen dat u bedrogen bent en dat uw kind niet door uzelf is verwekt, is de volgende.
Besef dat het altijd zo geweest is. De situatie is niet het gevolg van de analyse, maar van het bedrog dat uw partner pleegde.
Realiseer u dat het kind niet schuldig is aan het bedrog waarvan u het slachtoffer bent.
Als u het kind graag ziet, en opgevoed heeft als het uwe, heeft uw biologisch verwantschap ermee daar geen rol in gespeeld. De relatie die u met uw kind heeft, hoeft hierdoor dus niet geschaad te worden.
Het kind, noch het labo namen het initiatief om de waarheid te onderzoeken. U nam die beslissing zelf omdat u het moest weten, en u had gelijk. Reageer niet impulsief. Denk goed na, en spreek erover met een vertrouwenspersoon.
Begeleiding bij vaderschapstesten moet verplicht worden!
Ja!
Nee!
Verdere punten die overweging verdienen
Er is een groot verschil tussen een test met staalname waar de identiteiten officieel geverificeerd worden en een test waarbij dat niet het geval is. In het laatste geval heeft de test absoluut geen rechtswaarde, maar kan wel uiterst informatief zijn. Ook hier moet men overwegen wie recht heeft op welke informatie, maar dit geval is, vooral wat betreft de staalname, duidelijk verschillend van het eerste, ook als alle deelnemers toestemmen.
Het aspect burgerrechten: wat als politie en staat vrij toegang hebben tot de technologie, maar de burger niet het recht heeft op informatie over zijn eigen identiteit, afstamming en nakomelingschap?
De te verwachten overbelasting van het gerecht indien alle analyses via een gerechtelijke procedure zouden moeten verlopen: een niet te verwaarlozen aspect dat in deze hoogtechnologische tijd in belang zal toenemen
moet het gerecht zich bezighouden met stamboomonderzoeken, tweelingtesten, en met de meerderheid van andere niet-controversiële verwantschapstesten en vormen van menselijke identificatie?
onze ervaring leert dat de vaderschapstest in slechts ongeveer 35% van de gevallen negatief is. Enkel een gedeelte wenst zich tot het gerecht richten om een uitspraak af te dwingen. Minder dan 30% dus van de vaderschapstesten dienen zich met tussenkomst van het gerecht af te wikkelen. Door een informatieve test vooraf kan men bij een positief resultaat moeite en onkosten --en het gerecht de overlast-- besparen.
i.v.m. DNA-Vaderschapstesten
Prenatale testen
Een prenatale test is een test die gebeurt vóór de geboorte. Om die analyse te kunnen doen is het noodzakelijk een beetje weefsel van het ongeboren kind te bemachtigen.
Vermits staalname voor prenatale testen door een vruchtwaterpunctie steeds een risico inhoudt voor het ongeboren kind, vinden wij het niet verantwoord speciaal daarvoor een staalname te doen. Als de test zou uitwijzen dat het kind gewenst was (bvb niet van de verkrachter), maar de zwangerschap loopt mis door de punctie, dan zouden wij het daar heel erg moeilijk mee hebben.
Ook een negatief resultaat rapporteren, waarvan wij weten dat het een beslissing tot abortus zal ondersteunen vinden wij niet evident.
Dat betekent niet dat wij vinden dat het wettelijk moet verboden worden! Wie een prenatale test wil, heeft daar recht op. Alleen moet je een ander labo vinden, want wij doen het niet. In elk geval moet de staalname steeds gebeuren door een medisch specialist (gynaecoloog).
Een overweging waarmee we worstelen is de volgende. Als we vinden dat iemand het recht heeft om de test te laten doen, en die laat in samenspraak met een gynaecoloog een punctie uitvoeren, is het dan wel ethisch om die analyse te weigeren? In elk individueel geval misschien niet, maar als onze politiek zou zijn de testen wel te doen als het al te laat is om de punctie te vermijden, dan zou dat op hetzelfde neerkomen als alle testen aanvaarden. We hopen dat de staalname wettelijk geregeld wordt, eerder dan de analyse.
Prenatale testen moeten verboden worden
Ja!
Nee!
Patiëntenrecht
DNA-verwantschapsanalyses worden ten onrechte dikwijls beschouwd als behorend tot het terrein van de medici. Deze indruk wordt nog versterkt bij het publiek, doordat huisartsen voor de staalname dikwijls nog (onnodig) een bloedafname verrichten, een ingreep die niet bijdraagt tot de gezondheid.
DNA-analyse ten behoeve van verwantschapstests, behoort zoals de alcoholademtest al lang niet meer tot de medische sfeer. Zulke analyses hebben niets te maken met medische pathologie of -behandelingen. Niet enkel medici en niet alle medici bezitten de nodige wetenschappelijke kennis om te test correct uit te voeren en te interpreteren.
De meest gebruikelijke staalnamemethode waarbij materiaal van het mondslijmvlies wordt afgenomen, is geen medische handeling.
Vermits de verwantschapstest géén medische behandeling of diagnostische test is, kan er geen sprake zijn van een patiënt, en is patiëntenrecht niet van toepassing.
Toestemming
Een aspect waar nogal wat onduidelijkheid over bestaat, is of het nu wel of niet toegelaten is (of moet zijn) dat een vader zonder de toestemming van de moeder een DNA-vaderschapstest mag laten uitvoeren.
Mag een vader weten of het kind dat hij opvoedt van hem is, of moet de wet de moeder beschermen die bedrog pleegt, en de vader in onwetendheid van dat bedrog laten verder leven in het belang van het kind? Dat klinkt nogal extreem. In Nederland en Duitsland is de publieke opinie volgens recente opiniepeilingen heel duidelijk gekant in het voordeel van de vader die zoekt naar de waarheid.
Daarenboven is een DNA-test wel een uiterst zekere methode, maar je kan natuurlijk het biologisch vaderschap ook uitsluiten aan de hand van andere methoden zoals een bloedgroeptest. Daarvoor volstaat ook de toestemming van één ouder. Als twee blonde ouders met blauwe ogen plots een roste kroezelkop met bruine ogen krijgen, is het vanzelf al duidelijk. Wie is er dan in overtreding? Mag de vader zijn ogen opendoen om naar het kind te kijken, of vliegt hij dan de gevangenis in? Deze reductio-ad-absurdum dient uiteraard enkel als intuitiepomp om het centrale punt waar deze vraag om draait duidelijk te maken. We hebben recht op informatie, en we willen niet dat onze wereld gecensureerd wordt door de overheid.
Dat je geen staal van de moeder moet laten analyseren als die daar niet mee akkoord is, lijkt ons evident.
Gelukkig worden de meeste verwantschapsonderzoeken buiten dit debat gehouden. Bij vaderschapstesten neemt de moeder meestal deel aan de analyse, wat de zekerheid bij een positief resultaat verhoogt, en bij ons niet meer kost dan een test tussen enkel vader en kind. Vader-kind testen die wel gedaan worden zijn meestal in opdracht van het meerderjarig kind. Ook de andere verwantschapstesten (bvb de tweelingtest) zijn niet zo controversieel.
In afwachting van wettelijke duidelijkheid, zijn wij in elk geval voorzichtig, vandaar onze vereiste dat de aanvrager in geval van minderjarigheid toestemming heeft van de wettelijke vertegenwoordigers (meervoud) en in het geval dit niet zo zou zijn, daar zelf de verantwoordelijkheid voor draagt.
Een vader mag testen of zijn kind echt van hem is als hij dat wil,
ook als de moeder niet akkoord is!
Ja!
Nee!
Psychologische gevolgen
Het is zo, dat wie een verwantschapstest laat doen, best goed geïnformeerd is over de mogelijke psychologische gevolgen van het te weten komen van de waarheid. De betrokkenen die de informatie ontvangen zijn best terdege voorbereid zodat ze kunnen leven met de resultaten, wat de uitslag ook weze. Toch is het niet aangewezen om psychologische screening/begeleiding te verplichten, en is het zelfs heel belangrijk dat men op discrete wijze en zonder de verplichting van begeleiding een analyse kan aanvragen.
Sommige mensen laten de test doen met als motivatie: "Dan weet ik tenminste zeker dat mijn kind van mij is.". Die mensen houden geen rekening met een mogelijk negatieve uitslag.
Men doet best beroep op raadgevers die voor een verantwoorde begeleiding kunnen zorgen. Die raadgevers kunnen evengoed psychologen, huwelijksbegeleiders, advocaten, als huisartsen zijn. Het dient opgemerkt dat de huisarts hier vermeld wordt wegens zijn vertrouwensrelatie met de patiënt.
Wie zich terdege heeft geïnformeerd moet de mogelijkheid hebben om zich vervolgens tot een analyselabo te richten, met of zonder de tussenkomst van de raadgevers.
*
Onze eigen raad, als u te weten zou komen dat u bedrogen bent en dat uw kind niet door uzelf is verwekt, is de volgende.
Besef dat het altijd zo geweest is. De situatie is niet het gevolg van de analyse, maar van het bedrog dat uw partner pleegde.
Realiseer u dat het kind niet schuldig is aan het bedrog waarvan u het slachtoffer bent.
Als u het kind graag ziet, en opgevoed heeft als het uwe, heeft uw biologisch verwantschap ermee daar geen rol in gespeeld. De relatie die u met uw kind heeft, hoeft hierdoor dus niet geschaad te worden.
Het kind, noch het labo namen het initiatief om de waarheid te onderzoeken. U nam die beslissing zelf omdat u het moest weten, en u had gelijk. Reageer niet impulsief. Denk goed na, en spreek erover met een vertrouwenspersoon.
Begeleiding bij vaderschapstesten moet verplicht worden!
Ja!
Nee!
Verdere punten die overweging verdienen
Er is een groot verschil tussen een test met staalname waar de identiteiten officieel geverificeerd worden en een test waarbij dat niet het geval is. In het laatste geval heeft de test absoluut geen rechtswaarde, maar kan wel uiterst informatief zijn. Ook hier moet men overwegen wie recht heeft op welke informatie, maar dit geval is, vooral wat betreft de staalname, duidelijk verschillend van het eerste, ook als alle deelnemers toestemmen.
Het aspect burgerrechten: wat als politie en staat vrij toegang hebben tot de technologie, maar de burger niet het recht heeft op informatie over zijn eigen identiteit, afstamming en nakomelingschap?
De te verwachten overbelasting van het gerecht indien alle analyses via een gerechtelijke procedure zouden moeten verlopen: een niet te verwaarlozen aspect dat in deze hoogtechnologische tijd in belang zal toenemen
moet het gerecht zich bezighouden met stamboomonderzoeken, tweelingtesten, en met de meerderheid van andere niet-controversiële verwantschapstesten en vormen van menselijke identificatie?
onze ervaring leert dat de vaderschapstest in slechts ongeveer 35% van de gevallen negatief is. Enkel een gedeelte wenst zich tot het gerecht richten om een uitspraak af te dwingen. Minder dan 30% dus van de vaderschapstesten dienen zich met tussenkomst van het gerecht af te wikkelen. Door een informatieve test vooraf kan men bij een positief resultaat moeite en onkosten --en het gerecht de overlast-- besparen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 15 oktober 2007 om 01:11
8. Kan een vaderschapstest ook voor de geboorte plaatsvinden?
Het is mogelijk om, nog voor de daadwerkelijke geboorte van het kind, met een prenatale vaderschapstest vast te stellen wie de biologische vader van het ongeboren kind is. Afhankelijk van de fase van de zwangerschap zijn er twee mogelijkheden om DNA van het kind te bemachtigen. In de eerste fase (10-12 weken) van de zwangerschap is het mogelijk om met een chorionbiopsie (CVS methode wordt ook gebruikt bij de zogenaamde vlokkentest) enkele chorionvlokken van de placenta te nemen. In een latere fase van de zwangerschap (omstreeks 16 weken) is het mogelijk om met amniocentese (vruchtwaterpunctie) een kleine hoeveelheid vruchtwater af te nemen. Beide methoden geven een zeer hoge nauwkeurigheid in de uitslag.
http://www.consanguinitas.nl/vraagenantwoord.htm
Het is mogelijk om, nog voor de daadwerkelijke geboorte van het kind, met een prenatale vaderschapstest vast te stellen wie de biologische vader van het ongeboren kind is. Afhankelijk van de fase van de zwangerschap zijn er twee mogelijkheden om DNA van het kind te bemachtigen. In de eerste fase (10-12 weken) van de zwangerschap is het mogelijk om met een chorionbiopsie (CVS methode wordt ook gebruikt bij de zogenaamde vlokkentest) enkele chorionvlokken van de placenta te nemen. In een latere fase van de zwangerschap (omstreeks 16 weken) is het mogelijk om met amniocentese (vruchtwaterpunctie) een kleine hoeveelheid vruchtwater af te nemen. Beide methoden geven een zeer hoge nauwkeurigheid in de uitslag.
http://www.consanguinitas.nl/vraagenantwoord.htm
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 15 oktober 2007 om 19:11
Ik begrijp heus wel dat meespeelt dat TO nu zwanger is, gelukkig kan ik prima lezen 
. Maar als TO al tijden haar best doet om zwanger te worden, en dus heel graag zwanger wíl worden, kun je het dan over je hart verkrijgen om een abortus te ondergaan? Misschien is dit wel je laatste kans op een kindje, je weet het niet. TO heeft een kinderwens en haar man ook.
Kijk, grote kans dat het toch van haar man is - ze heeft immers een condoom gebruikt. Er is ook een kans dat het van de baas is ja. Maar is die kans voldoende om dan maar een abortus te ondergaan? Ik weet niet hoor, als ik echt een kind zou willen zou ik geen abortus kunnen ondergaan.
Rest de vraag - wil je je man opzadelen met deze wetenschap, wil je je relatie verpesten, wil je je man in en in verdrietig maken, of neem je het geheim mee het graf in?
. Maar als TO al tijden haar best doet om zwanger te worden, en dus heel graag zwanger wíl worden, kun je het dan over je hart verkrijgen om een abortus te ondergaan? Misschien is dit wel je laatste kans op een kindje, je weet het niet. TO heeft een kinderwens en haar man ook.Kijk, grote kans dat het toch van haar man is - ze heeft immers een condoom gebruikt. Er is ook een kans dat het van de baas is ja. Maar is die kans voldoende om dan maar een abortus te ondergaan? Ik weet niet hoor, als ik echt een kind zou willen zou ik geen abortus kunnen ondergaan.
Rest de vraag - wil je je man opzadelen met deze wetenschap, wil je je relatie verpesten, wil je je man in en in verdrietig maken, of neem je het geheim mee het graf in?
maandag 15 oktober 2007 om 19:45
Lijkt mij dat je in een relatie niet je man de keuze moet ontnemen om te bepalen of hij uberhaupt wel bij je zou willen blijven of niet. Wat heb je dan nog voor relatie. Eentje die op 1 hele grote leugen gebaseerd is. Wie zegt dat hij dat uberhaupt zou willen. Je moet het respect hebben voor de ander om diegene zelf die keuze te laten maken. Niet vertellen vind ik getuigen van enorme respectloosheid.
maandag 15 oktober 2007 om 20:37
Tja, eerlijk gezegd ben ik het wel eens met Branwen (reactie hierboven).. Wat voor relatie heb je nog als alles op 1 grote leugen gebaseerd is (nu even aangenomen dat het kindje er komt én niet van de echtgenoot is)?
Zoals je in m'n eerdere post kan lezen, ben ik zelf vreemdgegaan. Ik heb achteraf alles met m'n man doorgesproken en hem ook echt wel de keuze gegeven om al dan niet met mij verder te gaan. Dat vond ik heel belangrijk, dat hij bij me zou blijven omdat hij het echt wil, dat hij van me kan houden ondanks (al) mijn fouten. Ik heb zelfs eerlijk aangegeven dat ik hem niet kan garanderen dat ik eeuwig monogaam zal zijn... Ik ben uit lust vreemdgegaan en weet echt niet of ik me een volgende keer, als ik weer in zo'n dergelijke situatie zou komen, wél zou kunnen beheersen. Ik vrees van niet. Mijn man wéét dat en het was aan hem om te bepalen of hij het (samen)leven met mij dan nog de moeite waard vond of niet (gelukkig wel )
In het geval van TO betrek je er, naast de echtgenoot, ook nog anderen bij... de baas (die misschien de biologische vader is en dan toch ook recht heeft om te weten dat hij vader wordt), het kind zelf (later), maar ook de familie aan vaderszijde (ouders van de echtgenoot die grootouders worden, maar niet van een biologisch eigen kleinkind). Lijkt misschien ver gezocht, maar toch... het zijn dingen die toch ook door mijn hoofd gingen toen ik (heel even) vreesde misschien zwanger te zijn van mijn minnaar....
Paperclip, ben benieuwd hoe het nu met jou is??????? Kan je iets met de reacties? Kom je er voor jezelf een beetje uit???
Zoals je in m'n eerdere post kan lezen, ben ik zelf vreemdgegaan. Ik heb achteraf alles met m'n man doorgesproken en hem ook echt wel de keuze gegeven om al dan niet met mij verder te gaan. Dat vond ik heel belangrijk, dat hij bij me zou blijven omdat hij het echt wil, dat hij van me kan houden ondanks (al) mijn fouten. Ik heb zelfs eerlijk aangegeven dat ik hem niet kan garanderen dat ik eeuwig monogaam zal zijn... Ik ben uit lust vreemdgegaan en weet echt niet of ik me een volgende keer, als ik weer in zo'n dergelijke situatie zou komen, wél zou kunnen beheersen. Ik vrees van niet. Mijn man wéét dat en het was aan hem om te bepalen of hij het (samen)leven met mij dan nog de moeite waard vond of niet (gelukkig wel )
In het geval van TO betrek je er, naast de echtgenoot, ook nog anderen bij... de baas (die misschien de biologische vader is en dan toch ook recht heeft om te weten dat hij vader wordt), het kind zelf (later), maar ook de familie aan vaderszijde (ouders van de echtgenoot die grootouders worden, maar niet van een biologisch eigen kleinkind). Lijkt misschien ver gezocht, maar toch... het zijn dingen die toch ook door mijn hoofd gingen toen ik (heel even) vreesde misschien zwanger te zijn van mijn minnaar....
Paperclip, ben benieuwd hoe het nu met jou is??????? Kan je iets met de reacties? Kom je er voor jezelf een beetje uit???
