Zwanger van een ijspegel. Ik heb een beetje liefde nodig

Hi allemaal!

Ik ben zwanger en bijna uitgerekend. Super leuk en alles gaat gelukkig goed, op 1 ding na: mijn partner is behoorlijk afstandelijk. Ik merk dat ik juist nu heel veel behoefte heb aan affectie en emotionele bevestiging, maar die krijg ik absoluut niet.

Meteen een belangrijke side note: Mijn partner werkt enorm hard, op dit moment zelfs 7 dagen in de week. Super goed van hem en iets wat ik uiteraard erg waardeer- hij doet het immers voor ons gezin.

Woorden van blijdschap of liefde heeft hij niet. Hij commandeert mij veel (‘pak dit, doe dat’) en geeft mij verder weinig aandacht. Ik masseer vaak zijn rug in de avond (ook omdat dit het enige moment is waarop we elkaar ‘aanraken’), maar hij doet andersom niets voor mij. Hij vraagt me bijvoorbeeld niet hoe ik me voel en heeft geen zin om op te staan en thee voor me te zetten, terwijl ik eigenlijk ook best wel veel pijn ervaar in mijn rug en benen. Klein voorbeeldje, maar ik vind het toch jammer dat hij me niet wil verzorgen.

Zelf heb ik sinds kort verlof en doe ik wat ik kan in huis en ter ondersteuning van hem. Misschien waardeert hij me wel als ik iets voor hem doe ipv over dingen praat, denk ik dan. Hij vindt mij vaak slordig en chaotisch, dus heb ik bijv afgelopen week het huis van boven naar onder schoongemaakt, opgeruimd en geboend. Op mijn knieën met die grote buik, mijn moeder kwam me zelfs nog helpen. Hij zegt hier dan jammer genoeg geen woord over, maar klaagt wel over de dozen in de schuur die ik niet heb weggegooid. ‘Nou, hopelijk blijft het ook eens schoon’, moppert hij alleen, als ik er zelf over begin. Het is gewoon een beetje flauw in mijn optiek. Ook geeft hij aan dat hij het schandalig vindt dat mijn moeder mij geholpen heeft.

Knuffelen doet hij alleen omdat het ‘moet’, wanneer ik het hem vraag. Hij doet dit dan zuchtend en met duidelijke tegenzin. Ik krijg dan zo’n ongemakkelijke, korte knuffel, inclusief zachtjes op de rug slaan, zoals mannen onderling wel eens doen.

In een soort trieste poging om affectie te zoeken, probeerde ik vandaag zijn hand vast te houden buitenshuis. Dit wilde hij niet. ‘Loop a.u.b. gewoon door’, zegt hij dan. Ik voel me heel erg afgewezen. Later heb ik hem nog aangegeven dat ik aan hem merk dat hij heel druk is en dat ik hem graag wil helpen waar nodig. Ik ben er voor je, eigenlijk. Hij reageert dan helemaal niet, heel gek. Als ik vraag of hij me gehoord heeft, zegt hij gepikeerd dat ik niet zo moet zeuren en dat ik hem moe maak met mijn woorden. Ik kan eigenlijk niks goed doen…