Seks
alle pijlers
is dit ok?
woensdag 13 september 2017 om 09:31
EDIT: gezien het verloop van het hele verhaal en de huidige situatie reflecteert de OP niet wat er op dit moment aan de hand is
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
Goedemorgen,
ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.
De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.
gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.
Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.
Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.
We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.
Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.
isabelles wijzigde dit bericht op 11-10-2017 09:01
2.19% gewijzigd
zondag 26 mei 2019 om 22:59
Ja en daarom werkt ze dus aan haar herstel en heeft het weinig nut om te vertellen wat ze nu moet doen, toch?
zondag 26 mei 2019 om 23:00
Dat is precies wat ik ook bedoel.s-a-r-kast schreef: ↑26-05-2019 22:58Nee, ze staat op standje overleven en iedereen heeft zijn eigen reactie op een trauma.
Dit is TO’s reactie en ik denk niet dat het helpt als men haar aan blijft vallen op het feit dat zij het niet de juiste reactie vinden.
(Niet persoonlijk tegen jou bedoeld Doreia, dit moet je zien als algemene reactie)
Lijfsbehoud.
Overleven.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zondag 26 mei 2019 om 23:00
"dat iedereen hier dezelfde mening heeft geeft wel stof tot nadenken, dank allemaal, ik neem mee. "Koffiehagedis schreef: ↑26-05-2019 22:54Dit inderdaad. Iedereen hier denkt maar te weten wat TO zou moeten doen. Laat het alsjeblieft aan de hulpverleners over die de complexiteit snappen van psychotrauma. De schuldvraag, het rationaliseren/wegmaken/dissociëren van de angst/woede/verdriet, het continu blijven verplaatsen in de dader en er 2 personen van maken waardoor verwarring ontstaat... Dit topic gaat niet zorgen dat de woede ineens aangaat, de wens om aangifte te doen, wat dan ook. Dat heeft dus geen zin. En misschien moet dat het doel van dit topic ook niet zijn. Ieder heeft haar eigen proces. TO het hare gunnen met de keuzes waar zij nu achter staat lijkt me nu wel het minste dat ze verdient.
Zo makkelijk als mensen het hier schetsen ('nou, dan kun je nu aangifte doen') is het nu eenmaal echt niet.
Daar gaat het om.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
zondag 26 mei 2019 om 23:02
Dus? Moet ze naar ons/jou luisteren en 'gewoon' aangifte doen, in plaats van verder met het door haar gekozen proces, en therapie? Want ze zijn inadequaat en incompetent, en vanachter een schermpje en met je psychologie van de koude grond heb jij meer inzicht dan professionals?
Het kostte mij jaren therapie om klaar te zijn voor aangifte. En het was een goede keuze voor mij om ermee te wachten, achteraf gezien. Tuurlijk heb ik in de tussentijd een hoop gevoeld over en voor nieuwe slachtoffers, maar ik had allereerst een verantwoordelijkheid naar mijzelf toe. Het moest MIJN keuze zijn, juist omdat ik mocht leren een keuze te hebben. Dat gun ik Isabelles ook. Geen gepush, maar haar proces.
zondag 26 mei 2019 om 23:02
Jeemig lees nu eens wat mensen schrijven en lees hoe Isabelle erop reageer. Nut? Niets heeft nut en aan Isabelle om te zorgen dat zij nu keuzes maakt die haar herstel bevorderen. De meningen neemt ze of mee of niet en dat is haar goed recht. Bepalen wat ze wel of niet zou moeten lezen maakt haar juist wederom slachtoffer. Dat is zij idd wel van zijn agressie maar verder is ze dat ook zéker niet.AnanasLolly schreef: ↑26-05-2019 22:59Ja en daarom werkt ze dus aan haar herstel en heeft het weinig nut om te vertellen wat ze nu moet doen, toch?
enn wijzigde dit bericht op 26-05-2019 23:05
15.58% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 26 mei 2019 om 23:03
dus niks, ik zeg alleen dat luisteren naar hulpverlening niet perse betekent dat je veilig bentKoffiehagedis schreef: ↑26-05-2019 23:02Dus? Moet ze naar ons/jou luisteren en 'gewoon' aangifte doen, in plaats van verder met het door haar gekozen proces, en therapie? Want ze zijn inadequaat en incompetent, en vanachter een schermpje en met je psychologie van de koude grond heb jij meer inzicht dan professionals?
Het kostte mij jaren therapie om klaar te zijn voor aangifte. En het was een goede keuze voor mij om ermee te wachten, achteraf gezien. Tuurlijk heb ik in de tussentijd een hoop gevoeld over en voor nieuwe slachtoffers, maar ik had allereerst een verantwoordelijkheid naar mijzelf toe. Het moest MIJN keuze zijn, juist omdat ik mocht leren een keuze te hebben. Dat gun ik Isabelles ook. Geen gepush, maar haar proces.
zondag 26 mei 2019 om 23:05
ik voel me niet aangevallen, ik zie meningen en die neem ik mee, ik heb zelf niet het gevoel dat iemand me aanvalt (of wel?) mensen hebben een mening daar mag ik mee doen wat ik wils-a-r-kast schreef: ↑26-05-2019 22:58Nee, ze staat op standje overleven en iedereen heeft zijn eigen reactie op een trauma.
Dit is TO’s reactie en ik denk niet dat het helpt als men haar aan blijft vallen op het feit dat zij het niet de juiste reactie vinden.
(Niet persoonlijk tegen jou bedoeld Doreia, dit moet je zien als algemene reactie)
zondag 26 mei 2019 om 23:06
Juist.
Sterkte
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 26 mei 2019 om 23:10
Ik gun je het allerbeste. Ik gun je rust, een normaal leven en herstel van deze aanvallen.
Ik gun je niet dat voor jezelf kiezen betekent, hem uit de wind houden uit lijfsbehoud.
Van mij krijg je geen termijn om aangifte te doen ofzo. Wel wil ik je graag voorhouden wat de
werkelijke reden is dat je je zo opstelt tegenover hem. En of dat wel eerlijk naar jou toe is.
Welterusten. Veel stof maar weer om over na te denken lijkt me zo.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
Heel veel sterkte. 
zondag 26 mei 2019 om 23:22
Je wordt ook door niemand aangevallen, dus je gevoel hierover klopt.
Hopelijk word je in de toekomst sterker en ben je wel op een gegeven moment in staat om aangifte te doen.
Heel veel sterkte toegewenst!
maandag 27 mei 2019 om 09:41
dat de gevoelens hoog oplopen over aangifte snap ik, ik vind het ook een lastige kwestie.
Wat betreft aangifte doen om anderen te beschermen: dat is op zich een punt waar ik wel gevoelig voor ben. Want inderdaad, als hij een nieuwe vriendin krijgt zou hij dat weer kunnen doen en dat gun ik de nieuwe vriendin ook niet. Aan de andere kant is het natuurlijk ook zo dat een aangifte van mij niet gaat voorkomen dat hij het weer zou kunnen doen (alleen als hij veroordeeld zou worden in de tijd dat hij vast zou zitten, maar daarna kan het alsnog).
Wat betreft geen aangifte willen doen uit lijfsbehoud, ja dat is waar, want ik verzuip hier, ik ben bezig met mijn fysiek herstel (dat gaat goed) en mijn emotioneel herstel en dat gaat langzaam. Het afgelopen half jaar was enorm hectisch, ik zat met herstel (fysiek en emotioneel) ben gescheiden en die scheiding heb ik er heel hard doorheen geduwd, heb mijn huis verkocht en naar een ander huis verhuisd, onze hele vriendenkring is uit elkaar gevallen en dat vond ik ook heel lastig, en ik vond en vind het eigenlijk gewoon ontzettend heftig. Op dit moment is het zo dat ik een goede week heb als ik het red om al naar al mijn therapie afspraken te gaan, een beetje te werken (ik heb leuk werk) en een keer met een vriendin af kan spreken (ik heb lieve vriendinnen) zonder volledig gesloopt te zijn. Ik heb het gevoel dat ik constant bezig ben met mijn hoofd boven water te houden en ik vind het moeilijk. Het idee alleen al dat er nog iets bij zou komen waar ik me mee bezig zou moeten houden bezorgt me rillingen.
Woede naar hem voel ik niet, ik denk dat dat nog komt, iemand die stelde dat ik niet van hem hield maar dat het lijfsbehoud was, dat klopt niet, we hebben 11 hele goede Jaren gehad, die ben ik ook nog niet vergeten. Ik spreek hem nu niet, want ik heb hem te kennen gegeven dat hij geen contact met me mag opnemen, daar houdt hij zich ook aan (in elk geval vooralsnog).
Ik heb nog 3 aar om aangifte te doen van de eerste keer, en nog 11 jaar om aangifte te doen van de tweede keer, dus ik heb tijd. Of ik het ga doen weet ik nog niet, maar ik weet wel dat ik het niet vandaag ga doen. Ik kan het er nu gewoon niet bij hebben, ik trek het niet, en het kost me energie die ik op dit moment liever steek in mijn herstel en mijn leven op orde krijgen.
Wat betreft aangifte doen om anderen te beschermen: dat is op zich een punt waar ik wel gevoelig voor ben. Want inderdaad, als hij een nieuwe vriendin krijgt zou hij dat weer kunnen doen en dat gun ik de nieuwe vriendin ook niet. Aan de andere kant is het natuurlijk ook zo dat een aangifte van mij niet gaat voorkomen dat hij het weer zou kunnen doen (alleen als hij veroordeeld zou worden in de tijd dat hij vast zou zitten, maar daarna kan het alsnog).
Wat betreft geen aangifte willen doen uit lijfsbehoud, ja dat is waar, want ik verzuip hier, ik ben bezig met mijn fysiek herstel (dat gaat goed) en mijn emotioneel herstel en dat gaat langzaam. Het afgelopen half jaar was enorm hectisch, ik zat met herstel (fysiek en emotioneel) ben gescheiden en die scheiding heb ik er heel hard doorheen geduwd, heb mijn huis verkocht en naar een ander huis verhuisd, onze hele vriendenkring is uit elkaar gevallen en dat vond ik ook heel lastig, en ik vond en vind het eigenlijk gewoon ontzettend heftig. Op dit moment is het zo dat ik een goede week heb als ik het red om al naar al mijn therapie afspraken te gaan, een beetje te werken (ik heb leuk werk) en een keer met een vriendin af kan spreken (ik heb lieve vriendinnen) zonder volledig gesloopt te zijn. Ik heb het gevoel dat ik constant bezig ben met mijn hoofd boven water te houden en ik vind het moeilijk. Het idee alleen al dat er nog iets bij zou komen waar ik me mee bezig zou moeten houden bezorgt me rillingen.
Woede naar hem voel ik niet, ik denk dat dat nog komt, iemand die stelde dat ik niet van hem hield maar dat het lijfsbehoud was, dat klopt niet, we hebben 11 hele goede Jaren gehad, die ben ik ook nog niet vergeten. Ik spreek hem nu niet, want ik heb hem te kennen gegeven dat hij geen contact met me mag opnemen, daar houdt hij zich ook aan (in elk geval vooralsnog).
Ik heb nog 3 aar om aangifte te doen van de eerste keer, en nog 11 jaar om aangifte te doen van de tweede keer, dus ik heb tijd. Of ik het ga doen weet ik nog niet, maar ik weet wel dat ik het niet vandaag ga doen. Ik kan het er nu gewoon niet bij hebben, ik trek het niet, en het kost me energie die ik op dit moment liever steek in mijn herstel en mijn leven op orde krijgen.
maandag 27 mei 2019 om 09:54
je hebt nog tijd. een aangifte is op het moment even doorbijten maar daarna heb je er geen omkijken meer naar. Je hoeft ook niet te getuigen als je niet wilisabelles schreef: ↑27-05-2019 09:41dat de gevoelens hoog oplopen over aangifte snap ik, ik vind het ook een lastige kwestie.
Wat betreft aangifte doen om anderen te beschermen: dat is op zich een punt waar ik wel gevoelig voor ben. Want inderdaad, als hij een nieuwe vriendin krijgt zou hij dat weer kunnen doen en dat gun ik de nieuwe vriendin ook niet. Aan de andere kant is het natuurlijk ook zo dat een aangifte van mij niet gaat voorkomen dat hij het weer zou kunnen doen (alleen als hij veroordeeld zou worden in de tijd dat hij vast zou zitten, maar daarna kan het alsnog).
Wat betreft geen aangifte willen doen uit lijfsbehoud, ja dat is waar, want ik verzuip hier, ik ben bezig met mijn fysiek herstel (dat gaat goed) en mijn emotioneel herstel en dat gaat langzaam. Het afgelopen half jaar was enorm hectisch, ik zat met herstel (fysiek en emotioneel) ben gescheiden en die scheiding heb ik er heel hard doorheen geduwd, heb mijn huis verkocht en naar een ander huis verhuisd, onze hele vriendenkring is uit elkaar gevallen en dat vond ik ook heel lastig, en ik vond en vind het eigenlijk gewoon ontzettend heftig. Op dit moment is het zo dat ik een goede week heb als ik het red om al naar al mijn therapie afspraken te gaan, een beetje te werken (ik heb leuk werk) en een keer met een vriendin af kan spreken (ik heb lieve vriendinnen) zonder volledig gesloopt te zijn. Ik heb het gevoel dat ik constant bezig ben met mijn hoofd boven water te houden en ik vind het moeilijk. Het idee alleen al dat er nog iets bij zou komen waar ik me mee bezig zou moeten houden bezorgt me rillingen.
Woede naar hem voel ik niet, ik denk dat dat nog komt, iemand die stelde dat ik niet van hem hield maar dat het lijfsbehoud was, dat klopt niet, we hebben 11 hele goede Jaren gehad, die ben ik ook nog niet vergeten. Ik spreek hem nu niet, want ik heb hem te kennen gegeven dat hij geen contact met me mag opnemen, daar houdt hij zich ook aan (in elk geval vooralsnog).
Ik heb nog 3 aar om aangifte te doen van de eerste keer, en nog 11 jaar om aangifte te doen van de tweede keer, dus ik heb tijd. Of ik het ga doen weet ik nog niet, maar ik weet wel dat ik het niet vandaag ga doen. Ik kan het er nu gewoon niet bij hebben, ik trek het niet, en het kost me energie die ik op dit moment liever steek in mijn herstel en mijn leven op orde krijgen.
maandag 27 mei 2019 om 10:08
Dat is niet wat ik van de politie gehoord heb, zij zeiden dat als ik aangifte deed dat het een traject van ongeveer een jaar was waarbij er wel verwacht werd dat ik op verschillende momenten mijn verhaal zou doen, aanvullende informatie zou geven etc. Wat betreft getuigen kan ik door de politie niet verplicht gesteld worden, maar door de rechter wel. Dat zou volgens de politie niet aannemelijk zijn omdat ik slachtoffer ben, maar het kan wel als advocaat van ex het op de spits drijft. Misschien moet ik het op termijn even goed navragen want het zou kunnen dat ik het verkeerd geinterpreteerd heb ,het was allemaal heel hectisch.
maandag 27 mei 2019 om 10:31
Wat vreselijk dat het zo afgelopen is Isabelles.Heb regelmatig aan je moeten denken sinds je niet meer reageerde in dit topic.
Dat jouw ex dreigde om moeilijk te gaan doen over de scheiding vind ik veelzeggend.
Ik hoop oprecht dat je deze keer wel aan zijn ouders en aan jullie vrienden hebt verteld wat er is gebeurd.
Ik snap dat je geen aangifte hebt gedaan maar ik denk dat je je uiteindelijk sterker gaat voelen als je het wel doet.
Dat je in standje overleven staat is logisch.
Volgens mij is niet alle informatie die je van de politie hebt gekregen correct.Je zou telefonisch contact op kunnen nemen met een advocaat die hierin is gespecialiseerd om te kijken hoe het nou precies zit.Dan weet je wat de (on)mogelijkheden zijn als je ooit wel zover bent om aangifte te doen.
Heel veel sterkte!
Dat jouw ex dreigde om moeilijk te gaan doen over de scheiding vind ik veelzeggend.
Ik hoop oprecht dat je deze keer wel aan zijn ouders en aan jullie vrienden hebt verteld wat er is gebeurd.
Ik snap dat je geen aangifte hebt gedaan maar ik denk dat je je uiteindelijk sterker gaat voelen als je het wel doet.
Dat je in standje overleven staat is logisch.
Volgens mij is niet alle informatie die je van de politie hebt gekregen correct.Je zou telefonisch contact op kunnen nemen met een advocaat die hierin is gespecialiseerd om te kijken hoe het nou precies zit.Dan weet je wat de (on)mogelijkheden zijn als je ooit wel zover bent om aangifte te doen.
Heel veel sterkte!
maandag 27 mei 2019 om 10:31
Dat zou dan de derde keer zijn dat de politie foutieve informatie aan je verstrekt.
1. Je kunt zonder hem je huis niet verkopen
2. Je kunt zonder hem je scheiding niet doorzetten
3. Je moet actief meedoen in het proces bij het doen van aangifte.
Volgens mij doe je er goed aan om je te informeren daar waar de experts zitten. En dat zijn duidelijk niet de agenten waarmee jij praat. Dat zou eerder een advocaat zijn met kennis van aangifte bij huiselijk geweld. Je kan ook altijd een vriendin vragen te bellen terwijl jij ernaast zit en zo te horen wat de mogelijkheden zijn.
Je wilt verder, zo lees ik, veel dingen doen zoals ze altijd waren. Maar lieve vrouw, dat lukt je nu gewoon niet. Je kunt niet verder alsof er niets is gebeurd. Je hebt hulp nodig, bij de dagelijkse dingen al. Want je klinkt alsof je op instorten staat en dat het al kan gebeuren om iets heel kleins zoals wanneer je per ongeluk een bord uit je handen kapot laat vallen.
Kun je iemand vragen om de dagelijkse zorg van je over te nemen en je leven wat te vergemakkelijken?
1. Je kunt zonder hem je huis niet verkopen
2. Je kunt zonder hem je scheiding niet doorzetten
3. Je moet actief meedoen in het proces bij het doen van aangifte.
Volgens mij doe je er goed aan om je te informeren daar waar de experts zitten. En dat zijn duidelijk niet de agenten waarmee jij praat. Dat zou eerder een advocaat zijn met kennis van aangifte bij huiselijk geweld. Je kan ook altijd een vriendin vragen te bellen terwijl jij ernaast zit en zo te horen wat de mogelijkheden zijn.
Je wilt verder, zo lees ik, veel dingen doen zoals ze altijd waren. Maar lieve vrouw, dat lukt je nu gewoon niet. Je kunt niet verder alsof er niets is gebeurd. Je hebt hulp nodig, bij de dagelijkse dingen al. Want je klinkt alsof je op instorten staat en dat het al kan gebeuren om iets heel kleins zoals wanneer je per ongeluk een bord uit je handen kapot laat vallen.
Kun je iemand vragen om de dagelijkse zorg van je over te nemen en je leven wat te vergemakkelijken?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 27 mei 2019 om 10:42
Wat ik echt vreselijk vind aan je verhaal is dat hij de scheiding tegen zou houden als je aangifte zou doen.
Dat laat voor mij zien hoe hij echt naar je kijkt.
Hij mag alles met je doen en hij "gunt" je niet eens een scheiding want dan maakt hij je ook nog eens het leven zuur.
Vreselijk.
Ik wil je veel kracht en wijsheid toewensen.
Dat laat voor mij zien hoe hij echt naar je kijkt.
Hij mag alles met je doen en hij "gunt" je niet eens een scheiding want dan maakt hij je ook nog eens het leven zuur.
Vreselijk.
Ik wil je veel kracht en wijsheid toewensen.
maandag 27 mei 2019 om 10:55
Dat zou dan de derde keer zijn dat de politie foutieve informatie aan je verstrekt.
1. Je kunt zonder hem je huis niet verkopen
2. Je kunt zonder hem je scheiding niet doorzetten
3. Je moet actief meedoen in het proces bij het doen van aangifte.
Volgens mij doe je er goed aan om je te informeren daar waar de experts zitten. En dat zijn duidelijk niet de agenten waarmee jij praat. Dat zou eerder een advocaat zijn met kennis van aangifte bij huiselijk geweld. Je kan ook altijd een vriendin vragen te bellen terwijl jij ernaast zit en zo te horen wat de mogelijkheden zijn.
Het zou inderdaad niet slecht zijn om het nog eens goed na te vragen, politie heeft overigens niet gezegd dat ik niet kon scheiden of verkopen bij een aangifte, maar heeft bevestigd dat het veel moeilijker en langduriger zou worden als ex niet mee zou werken.
Je wilt verder, zo lees ik, veel dingen doen zoals ze altijd waren. Maar lieve vrouw, dat lukt je nu gewoon niet. Je kunt niet verder alsof er niets is gebeurd. Je hebt hulp nodig, bij de dagelijkse dingen al. Want je klinkt alsof je op instorten staat en dat het al kan gebeuren om iets heel kleins zoals wanneer je per ongeluk een bord uit je handen kapot laat vallen.
Kun je iemand vragen om de dagelijkse zorg van je over te nemen en je leven wat te vergemakkelijken?
In het begin ben ik meteen in de regelmodus terecht gekomen: huis heel snel verkocht, scheiding op hoog tempo er doorheen gekregen, verhuisd naar ander huis etc. Toen dat af was was er even totale instorting, toen dacht ik echt even ''wat is er in godsnaam gebeurd???" Nu heb ik het idee dat er een soort van wankel evenwicht is waar ik wel kan gaan bouwen aan herstel. En bouwen aan herstel is niet hetzelfde als bouwen aan een nieuw leven. Ik heb er wel vertrouwen in dat ik dit kan, maar het gaat niet heel snel en misschien hoeft dat ook niet. Ik heb geen kinderen dus ik heb niemand waarvoor ik moet zorgen, ik hoef eigenlijk alleen maar op mezelf te focussen. Ik krijg vanuit vrienden veel hulp maar heb eigenlijk niet nagedacht over iemand die bijvoorbeeld schoonmaakt (financieel sta ik er goed voor, dus dat kan best).
Dat jouw ex dreigde om moeilijk te gaan doen over de scheiding vind ik veelzeggend.
Dat neem ik hem dus ook kwalijk, enerzijds stellen dat hij zo'n spijt had, aan de andere kant mij toch weer willen dwingen in een situatie. Ik snap wel dat hij geen aangifte aan zijn broek wil, maar hij had wel eerder mogen bedenken dat dit ook het gevolg van zijn acties zou kunnen zijn. Hij wilde dat huis verkopen eigenlijk uitstellen, betere prijs krijgen etc, ik (en mijn scheidingsadvocaat) had het gevoel dat hij alleen zat te traineren, want we hebben een goede prijs gekregen voor het huis. De enige reden dat ik het zo snel zo ver gekregen heb is omdat ik gewoon gedreigd heb met aangifte.
Ik hoop oprecht dat je deze keer wel aan zijn ouders en aan jullie vrienden hebt verteld wat er is gebeurd.
Daar was niet heel veel keuze in, omdat ik in het ziekenhuis lag en daarna meteen de scheiding wilde doorzetten had iedereen het eigenlijk wel door. Meeste vrienden wisten inmiddels ook dat er eerder wat voorgevallen was maar wisten niet precies wat, daarna viel het kwartje natuurlijk. Het heeft eigenlijk veroorzaakt dat onze hele vriendengroep uit elkaar gevallen is.
maandag 27 mei 2019 om 10:59
Ja dit is inderdaad echt zo bizar ook!
Hoe hij de eerste keer reageerde (vol berouw, geschrokken, huilen, wilde er alles aan doen, therapie, uit huis, etc etc) dat was nu dus helemaal niet van toepassing?! Weet zijn (dader)therapeut ook hiervan eigenlijk?
Inderdaad ook ontzettend moeilijk dat je hele leven overhoopt ligt, tot en met de vriendenkring aan toe. Ik mag hopen dat ze aan jouw kant staan TO....
Alleen je werk is nog hetzelfde? Behalve dan dat je daar waarschijnlijk een ziekte/reintegratie traject in gaat?
Wanneer je er aan toe bent zou ik ook zeker denken aan een letselschadeexpert.
Begrijp ik goed dat hij een contactverbod heeft, of is dat voor nu enkel een verzoek vanuit jou?
maandag 27 mei 2019 om 11:06
Hij reageerde nu ook hetzelfde als de eerste keer, totdat ik stelde dat er nu gescheiden werd en ik niet nog eens met hem zo'n traject in wilde, toen hij realiseerde dat ik het echt meende ging hij in de modus van 'voor zichzelf het beste eruit halen'. Hij heeft spijt en berouw, dat weet ik zeker, alleen spijt is voor mij niet genoeg, ik wil dit gewoon niet meer. Zijn dader therapeut is op de hoogte, daar loopt hij nog steeds voor zover ik weet. Wat daar besproken wordt weet ik natuurlijk niet.s-a-r-kast schreef: ↑27-05-2019 10:59Ja dit is inderdaad echt zo bizar ook!
Hoe hij de eerste keer reageerde (vol berouw, geschrokken, huilen, wilde er alles aan doen, therapie, uit huis, etc etc) dat was nu dus helemaal niet van toepassing?! Weet zijn (dader)therapeut ook hiervan eigenlijk?
Inderdaad ook ontzettend moeilijk dat je hele leven overhoopt ligt, tot en met de vriendenkring aan toe. Ik mag hopen dat ze aan jouw kant staan TO....
Alleen je werk is nog hetzelfde? Behalve dan dat je daar waarschijnlijk een ziekte/reintegratie traject in gaat?
Wanneer je er aan toe bent zou ik ook zeker denken aan een letselschadeexpert.
Begrijp ik goed dat hij een contactverbod heeft, of is dat voor nu enkel een verzoek vanuit jou?
Vrienden die 'al van mij' waren hebben mijn kant gekozen, vrienden 'die al van hem waren' hebben gebroken met hem en sommigen hebben contact gehouden met mij.
Werk is hetzelfde, ik vind mijn werk ook gewoon leuk en zit nu inderdaad in een reintegratie traject, dat gaat goed en ik merk dat ik het ook gewoon fijn vind om aan het werk te zijn (parttime nu dus)
Nee er is geen officieel contact verbod, ik heb gezegd dat hij geen contact mocht opnemen en hij heeft dat ook niet gedaan.
maandag 27 mei 2019 om 11:07
Hij was dus aan het vertragen en etteren ondanks je dreigement.
Hij bleef dus aan zichzelf denken en niet aan jou. Je moest toch een advocaat in de arm nemen om het allemaal geregeld te krijgen.
Ik hoop ook dat je inziet dat de vriendengroep door HEM uit elkaar is gevallen. Door wat HIJ heeft gedaan. Door zich op deze manier te verschrikkelijk te misdragen. Ik hoop dat hij geen vriend meer over heeft gehouden en dat de groep zich om jou heen heeft gesloten om je te helpen en beschermen. Als je mijn vriendin was, had ik het zo gedaan.
Hij bleef dus aan zichzelf denken en niet aan jou. Je moest toch een advocaat in de arm nemen om het allemaal geregeld te krijgen.
Ik hoop ook dat je inziet dat de vriendengroep door HEM uit elkaar is gevallen. Door wat HIJ heeft gedaan. Door zich op deze manier te verschrikkelijk te misdragen. Ik hoop dat hij geen vriend meer over heeft gehouden en dat de groep zich om jou heen heeft gesloten om je te helpen en beschermen. Als je mijn vriendin was, had ik het zo gedaan.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 27 mei 2019 om 11:09
Hij heeft dus geen spijt en berouw. Hij laat dit zien enkel en alleen om onder zijn straf uit te komen. En toen dat niet lukte, ging hij over op het beste voor zichzelf eruit halen. Dat strookt niet met spijt en berouw hebben. Dan gedraag je je anders, zorg je dat je weinig tot geen last hebt van hem en de scheiding en zorgt hij dat je er goed bij zit.
Hij is manipulatief en zet medelijden en spijt in om zijn zin te krijgen en onder zaken uit te kunnen komen.
En dat lukt hem telkens weer.
Hij is manipulatief en zet medelijden en spijt in om zijn zin te krijgen en onder zaken uit te kunnen komen.
En dat lukt hem telkens weer.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
